คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Fake : 19
start 19
part G-Dragon
"นี่จียง!!ฉันว่าเราเดินกันมานานเเล้วน่ะ ไปหาไรกินกันเถอะ" ซอนเยพูดกับผมตอนที่เรา2คนเดินกันอยุ่ที่
ห้างเเห่งหนึ่ง ใช่ตอนนี้ผมก็ซักจะเมื่อยเเล้วละ
"นั้นไง เราเข้าไปกินไอติมกันดีกว่าที่รัก" แล้วผมก็จูงมือเธอเดินเข้าไป
ร้านไอติม.....
"กินไร จียง "คนที่นั้งตรงข้ามถามผม
"เอาอะไรก็ได้ค่ะ "เเล้วผมก็มองดุเธอกำลังสั่งไอติมอยุ่
ตี๊ดดดดด ดดดดดดดดดดดดด..
ใครมันกล้าโทรมา
เเทยอน!!!!!!
"ว่าไง " ผมรับโทรศัพท์
" ฮึก ก จียง นะ นาย อยู่ไหนน่ะ" น้ำเสียงของเธอดูไม่ค่อยดีน่ะ
" มีอะไรรึเปล่า " ผมถาม คนที่นั้งตรงข้ามผม เริ่มหันหน้ามามอง หลังจากที่สั้งไอติมเสร็จเเล้ว
"ท็อป ฮือออ ท็อป เขา"
"มันทำไม" ผมถาม
"นะ นาย อยุ่ไหนจียง มาหาฉันได้ไหม๊ ฮืออ" เสียงของเธอทำให้ผมครุ่นคิด
"อืม ตอนนี้..."
"ไม่เป็นไร จียง ฮือออ"
"ตอนนี้อยุ่ไหน" เเล้วทำไมผมต้องใจอ่อนด้วยน่ะ
"ฉันอยุ่ที่บ้าน "
"งั้นรอก่อนเเล้วกัน" เเล้วผมก็วางสาย
"มีอะไรหรอจียง" เสียงของซอนเยพูดเเต่ตาของเธอกำลังมองไปที่ไอติมที่มาเสริพ์
"ป่าว เพื่อนเเค่โทรมาตาม"
"เเดซองเหรอ ????"
"อืม" ผมตอบ ทำไมผมต้องโกหกด้วยเนี่ย--*
"งั้นนายก็ไปสิ เเต่ต้องกินไอติมให้เสร็จก่อนน่ะ"
"จร้า รู้เเล้ว เดียวฉันจะกินช้าๆๆๆเลยเเละที่รัก" เเล้วเราทั้ง2ก็ก้มหน้ากินไอติมกันอย่างอร่อย เเล้วทำไมผมต้องใจ
เต้นเเรงด้วยละเนี่ย
Part Min sunye
"ฉันไปเเล้วน่ะซอนเย ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่ง เเล้วเย็นนี่เจอกันที่บ้านน่ะครับ"เเล้วเขาก็กระโดดเข้ามาหอมเเก้มฉัน
"รุ้เเล้ว เเล้วมาเร็วๆน่ะ" เเล้วเขาหันมายิ้มให้กับฉัน เเล้วเดินออกไป
นายโกหกซอนเยไม่ได้หลอก
ฉันกดโทรศัพท์หาเเดซองทันที เมื่อวานฉันคุยเอ็มกับเเดซอง เเดซองบอกฉันว่าจะไปนัดบอดร์
เเล้วทำไมวันนี้ถึงมาชวนเเฟนฉันไปเที่ยวละ
"ฮะ โหล นในโทรศัพท์ได้ยินไหม๊ " เสียงแหมลๆของเเดงซองพูด เเต่เสียง รอบๆนั้นมันดังมากก
"นี่ฉันซอนเยน่ะ เเดซอง นายได้ยินรึเปล่า"ฉันตะโกน เอาจนคนเเถวนี่หันหน้ามามองฉันเลยละ(อายจัง)
"ซอนเยเหรอ อ๋อ ว่าไงที่รัก" แดซองตอบ ใครเป็นที่รักเเก!!!
"วันนี้นายนัดกับจียงรึเปล่า" ฉันพูดเสียงดังๆเพื่อให้คนในโทรศัทพ์ได้ยิน
"ตอนนี้ฉันอยุ่คาราโอเกะ นัดบอดร์อยุ่ เธอมีอะไร ฉันไม่ค่อยได้ยินเลย ...คะ คร้าบบเดียวจะร้องเพลงต่อไปเอง"
โอ้ยนายนั้นคงไม่ได้ยินฉันเเน่ๆๆ เเล้วฉัน็กดวางสายไป
จียง ฉันว่าเเล้วว่านายต้องโกหกฉัน .... เเต่ว่าอาจจะไม่ก็ได้ ตามไปดูดีกว่า555
ฉันเดินไปที่หน้าห้างเพื่อดูความเคลื่อนไหวของรถของจียง นั้นไงรถของเขากำลังออกมาฉันเรียกเเท็กซี่ตามดีกว่า
เเล้วปีนี่ฉันจะเขียนหนังสือเเบบนี้ เเข่งกับ เชอร็อค โฮม!!!ค่อยดู
ฉันสั้งให้เเท็กซี่ตามรถของเขาไป ตอนนี้รถของเขากับฉันอยุ่หางกนมากเพื่อไม่ให้เขาสังเกตุ
เก่งจริงๆซอนเย555
เเล้วรถก็เลี้ยวเขาซอยไป เอ๊ะที่ไหนหว่าฉันไม่ค่อยคุ้นเลยวะ เอ๊ะ เสียงโทรศัพท์
"จียง " ตายเเล้วฉัน
"ลุงค่ะ หยุดรถก่อนได้ไหม๊ค่ะ"
"ได้ครับ" เเล้วรถก็มาหยุดเอาหน้าซอย
"ว่างไงค่ะทีรัก" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนเดิม เเต่ฉันเห็นเขากำลังเดินลงจากรถเเล้วละ
"เขาถึงบ้านเพื่อนเเล้วน่ะ เเล้วไงเดียวเจอกันที่บ้านเย็นนี่น่ะค่ะ เดียวเขาไปหา" เเล้วเขาก็กดตัดสายทันที
เเต่มือของเขากำลังกดอ๊อดของบ้านนั้นอยุ่ เขาคงมาบ้านเพื่นจริงๆนั้นเเละ ฉันเนี่ยขี้สงสัยไปได้
"ตี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
"ฮัลโหล "ฉันรับโทรศัพท์ในขณะที่สายตาของฉันยังเห็นการกระทำของเเฟนตัวเองอบุ่
ภาพที่ฉันเห็นคือ มีผู้หญิงคนหนึ่งร้องไห้ เเล้วโผล กระโดดกอดเเฟนของฉันซึ้งยืนเป็นเสาร์ให้เขาอยุ่
เเล้วทั้ง2คนก็กอดกันกลมราวกับว่าไม่ได้เจอกันนาน หน้าผู้หญิงคนนั้นคุ้นมาก คุ้นจนไม่ต้องสงสัยเพราะว่า
ยัยนั้นเป็นเเฟนของเเฟนเก่าฉันเอง ฉันคิมเเทยอน!!
"ซอนเย ฟังฉันอยุ่รึเปล่า" เสียงในโทรศัพท์ ทำเอาฉันสะดุ้ง
"ว่าไง"ฉันปรับเสียงให้ดีที่สุด
"นี่ดงแฮน่ะ วันนี้เธอว่างรึเปล่า" ฉันไม่ได้สนใจโทรศัพท์เท่าไหร่นักเพราะว่าตอนนี้ ทั้งจียงเเละเเทยอนต่างพากันเดินเข้าบ้าน
ไปเเล้ว
"ซอนเย เธอเป็นไรรึเปล่า" เสียงของปลายสายยังคงพูดอยุ่
"อืม ว่างสิ ที่ไหนละ"
"เออ ฉันยังไม่ได้ชวนเธอเลยน่ะ เเต่มื่อเธอตอบมาเเล้วงั้นเจอกันที่เซ็นทรัลซิตี้เเล้วกันฉัน
จะไปซื้อรองเท้าน่ะ ไปเป้นเพื่อนหน่อยน่ะ ขอบคุณค่ะ" เเล้วฉันก็ว่างสายจากดงเเฮทันที
ฉันไม่น่า ตาม จี ยง มา เลย ...
ฉันนั้งเเท็กซี่กลับไปที่ที่ฉันนัดเจอกับดงเเฮ เเต่ภาพของจียงกับเเทยอนยังติดตา
ฉันควรทำยังไงดี?
ฉันต้องโทรบอกท็อปให้มาดูเเลเเฟนเขารึเปล่า????
หรือว่าฉันต้องทำยังไง ฉันสับสนไปหมดเเล้ว.....
น้ำตาของฉันไหลอาบเเก้ม ทำเอาลุงเเท็กซี่หันมามองหน้าฉัน
มันสุดจะทนเเล้วจริงๆเวลาเห้นภาพนี้ ทำไมกันน่ะ ฉันทำให้ เขาไม่สบายใจเหรอ...
หรือฉันไปทำอะไร ทำไมจียงจะต้องดูเเลเขา ต้องหลอกฉันว่าหาเพื่อน
ทั้งๆทีไปหาคนที่บอกว่าไม่ได้เเคร์..อย่างนั้นเหรอ
นี่ฉันโดนหลอกเหรอ???
"หนู" เเล้วคนขับเเท็กซี่ก็ยืนกระดาษทิชชูที่อยุ่ตรงหน้าให้ฉัน
"ขอบคุณค่ะ" เเล้วรถก็เลี้ยวเขาไปในเซ็นทรัลซิตี้
"อยุ่ไหนละ ดงแฮ" ฉันโทรหาเขา
"ฉันรออยุ่หน้าห้าง น่ะ ถึงเเล้วหรอ"
"ถึงเเล้ว เเล้วเจอกันน่ะ"
ฉันเดิน ไปรอที่หน้าห้าง เเล้วฉันก็เจอกับดงแฮ
"เป็นไรไปเหรอ ซอนเย วันนี้ดูเงียบๆจัง" ฉันกับเขาเดินกันเข้าไปในห้าง
"ฉันไม่ค่อยสบายใจนิดหน่อย" ฉันตอบไป เเต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ เดินเเล้วเเละ
"งั้นตอนนี้เธอ คงไม่ชอบเดิน เอาเป็นว่า เดียวฉันพาไปที่อื่นเเล้วกัน"เเล้วเขาก็จับมือของฉันเเล้วเดินนำหน้าไป
"นายจะพาฉันไปไหนละ ดงแฮนายจะมาซื้อรองเท้านี่" ฉันพยายามยื้มมือของเขา
"ไม่เป็นไร ไปทีอื่นกันเถอะ "เเล้วฉนัก็เดินตามเขาไปที่รถเเล้วเราทั้ง2คนก็มาที่
แม่น้ำฮัน แม่น้ำสัญลักษณ์ของกรุงโซล
ฉันมองดุรอบๆบริเวณของเเม่น้ำฮัน ช่วงนี้มันยังเป็นช่วงบ่ายเเก่ๆ ค่อนไปทางเย็นๆ พระอาทิตย์ใกล้ที่จะตกดินเเล้ว
ตอนนี้ฉันนั้นอยุ่บนเก้าอี้ม้าหินที่อยุ่บริเวณรอบๆ เเม่น้ำฮัน เเต่ตอนนี้ดงแฮไปไหนละเนี่ย???
"นี่มาเเล้ว เรารีบไปกันเถอะ" อ้าวมาถึงก็ลากฉันไปไหนอีกละ ฉันเพิ่งมานั้งที่นี่ไม่ถงึ2นาทีเลยน่ะ
"เธอก็น่าจะรู้ว่าที่นี่มีล่องเรือเที่ยวน่ะ " นายนั้นบอกฉัน
"รุ้สิ เเตฉันยังไม่เคยลงเรือเลย ครั้งละ 7000 น่าสนดี"ฉันพูดพลางมองหน้าเขา
"ไม่ต้องตื่นเต้นเเล้วซอนเย ฉันซื้อตั๋วมาเเล้ว 2ใบสุดท้ายของรอบสุดท้ายพอดี ฮ่าๆๆๆ ฉันเนี่ยโขชคดีชะมัด"
เเล้วเขาก็ลากฉัน เดินไปตรงท่าเรือทันที
Part Dong Hae
"นี่ ดงแฮ ตรงนั้นสวยมากเลย" เเล้วผมก็มองตามมือเธอออกไป
ตอนนี้เราสองคนลงมาบนเรือพาเที่ยวเเม่น้ำฮันรอบสุดท้ายเเล้ว คนเลยน้อยเป็นพิเศษเนื่องจากช่วงนี้เริ่มเย็นเเล้ว
คนก็เริ้มกลับบ้านกันไปบ้างเเล้ว
"นี่ เดียวฉันคืนเงินนายให้น่ะ 7000วอนนะ "เเล้วซอนเยก็เตรียมตัวที่จะควักเงินออกจากกระเป๋า
"หยุดเลยซอนเย ไม่ต้อง เอาเป็นว่าฉันเลี้ยงเธอเองเเล้วกัน "
"อะไรกัน วันนี้นายยังไม่ได้ซื้อรองเท้าเลยน่ะ เเล้วยังจะมาเลี้งอะไรกัน นายนี่มันบ้าจริงๆ"เเล้วซอนเยก็ควักเงินออกมา
"ถ้าเธอเอามันออกมา ฉันจะโกรธเธอจริงๆน่ะซอนเย" เเล้วผมก็หันหน้าหนี
"อ่าๆ ก็ด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยย"เเล้วเธอก้เอาเงินใส่ลงไปในกระเป๋าดังเดิม
เรือจอดที่ท่าเรียบร้อยเเล้วเราทั้ง2ก็ขึ้นไปบนฝั่ง เธอพาผมมานั้งที่เกาอี้เเถวๆนั้น เเล้วผมก็อาสาเดินไปซื้อ
น้ำให้เธอเอง
ร้านที่ซื้อน้ำไม่ไกลจากที่เรานั้งซักเท่าไหร่ ผมมองเธออยุ่ตลอด เห็นหน้าของเธอเศร้าลงไปเรื่อยๆเพราะอะไรนะ?
"อะเอาไป" เเล้วผมก็เอาน้ำเย็นๆส่งให้เธอ
"ขอบคุณคร่า" ทว่าเะอกลับทำหน้าร่าเริงกับผมอีกครั้งเเต่พอมองดูเเวตาของเธอเเล้วมันช่าง.. เศร้าเหลือเกิน
เงียบ ความเงียบเข้าครอบงำเราทั้ง2คน
"ซอนเย" ผมเรียกชื่อเธอเพื่อทำลายความเงียบ
"ว่าไง"เธอหันหน้ามาตอบผม
"อะ เออ จะบอกได้ไหม๊ว่าตอนนี้เะอเป็นอะไร" ผมถามตรงไปไหม๊เนี่ย
"ป่าวนี่ ฉันยังสบายดี" เธอตอบเเล้วส่งรอยยิ้มาให้ผม ทำเอาผมใจหายเลย
"เเล้วตอนบ่ายเธอบอกว่ามีเรื่องไม่ค่อยสบายใจนั้นมันเรื่องอะไรกัน" ผมถาม ผมเซ้าซี้เธอเกินไปรึเปล่าน่ะ
"มันก้เเค่เรื่องเล็กน้อยละ"เเล้วเธอก็หันหน้าไปมองที่เเม่น้ำฮันดังเดิม
"เเล้วเรื่องเล็กน้อยเเค่นี้บอกฉันไม่ได้เลยเหรอ" ผมพูด
เเล้วเธอก็ซบลงมาที่ไหลของผม
"จียงเขา ฮึก กก ก ขะ..เขา กอดอยุ่กับคนอื่น ฮึก ก ก เเล้วเขาบอกกะ กับ ฉะ ฉันว่า เขาจะป ไปหาเพื่อน"
เธอร้องไห้ ผมรุ้ ว่าเธอร้องไห้
"เเล้วฉันต้องทำยังไงดี ดงแฮ ฮืออออออออออออออ ออออ"เธอร้องไห้หนักขึ้น
ผมจับหน้าเธอออกมากจากไหลของผมเเล้วกอดเธอไว้เเน่ๆ
หวังว่าเเค่นี้คงจะช่วยเธอได้
Part Min sunye
เช้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
"นี่ซอนเย ตื่นหรือยัง ลงมาได้เเล้วน่ะ เราจะไปโรงเรียนกันวันนี้น่ะ"เสียงของคนที่คุ้นเคยทำเอาฉันไม่อยาลง
เมื่อวาน ฉันกลับมามาตอนประมาน2ทุ่ม ฉันถามซึงลิว่าวันนี้จียงมาหารึเปล่า เขาบอกว่าจียงไม่มา
เเล้วที่เขาสัญญากับฉันไว้มันคืออะไรกัน
"เจ๊ มีคนมาหาอีกคนน่ะ" สิ้นเสียงของซึงริฉันก้เปิดประตูออกมา
"ซอนเย เอาไอนี่มาทำไม"นี่เป็นคำถามเเรกเมื่อฉันเดินลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย
"เราไปกันเถอะ" เเล้วฉันก็เดินออกจากบ้านโดยบ่อยให้2คนนั้นเดินตามฉันมาเอง
"พรุ้งนี้ฉันไปรับน่ะซอนเย"
"อืม เเล้วเเต่ละกัน เเต่ยังไงจียงเขาก้อต้องมารับฉันอยุ่ดี"
"อืมเเล้วเจอกันพรุ้งนี้น่ะ" เเล้วเขาก็เดินจากไป
"นายมารับซอนเยทำไม"
"เเล้วมันเรื่องอะไรของนายด้วยละ"
"ก็นั้นมันเเฟนฉัน เเล้วนายยุ่งอะไร"
"นั้นมันก็เรื่องของฉันเหมือนกัน"
2คนนั้นก็ยัคงเดินไปเเล้วทะเลาะกันไปเเบบไม่มีที่สิ้นสุด
โรงเรียน
"ซอนเยมานี่เลยน่ะ นายด้วย ดงแฮ "พอถึงโรงเรียนฉันก็โดนยัยเยอึนากไปพร้อมกับดงแฮ
"นี่มันอะไรกัน" เเล้วยัยเยอึนก้อชี้ภาพที่ติดอยุ่บนบอดร์ทำเอาฉันอึ้งไปเลย
นี่เป็นรูปที่อยุ่ที่เเม่น้ำฮันนี่ ตอนนี้ดงเเฮเขากำลังปลอบฉันอยุ่ ..
เเล้วรูปมันมาอยุ่ที่โรงเรียนได้ยังไง?????? 0.0
"มีอะไรจะบอกฉันรึเปล่าซอนเย" เสียงขงคนที่เดินตามหลังฉันมาตลอดพูด เขาคงเข้าใจผิดเเล้วสินะ
"เยอะมาก เเต่นายคงไม่อยากฟัง" เเล้วเขาก็เดินออกไป
"เเล้วฉันจะหาตัวคนทำให้ได้ซอนเย"ฉันพูดตัดหน้าก่อนที่เยอึนจะพูดอะไรออกมา
เเล้วฉันก็จูงมือเยอึนเพื่อเดินเข้าห้องเรียน
เเล้ววันนั้นทั้งวันฉันก้ไม่ได้คุยกับ จียงอีกเลย
เเล้ววันนี้ฉันก็โดนเรื่องเเปลกๆมากมาย อย่างเช่นโดนคนตามมองตลอดเวลา โดนฉีกสมุด โดนเขียนดต๊ะ เรื่องวุ่นวายมากมาย
เกิดขึ้กับฉันวันนี้ ฉัน เยอึนเเละอึนจีวอน ต่างพากันตามเก็บรูปของฉันกับดงแฮส่วนดงแฮวันนี้ก็เอาเเต่ตามหาต้นตอเรื่องนี้
ทั้งวัน
เลิกเรียน
"นี่วันนี้ฉันมีนัดบออร์ไปด้วยกันไหม๊ซอนเย" เอาอีกเเล้ว ยัยนี่จะมีนัดบอดร์ทุกวันเลยเหรอ
"ไม่เอางะฉันเบื่อ"ฉันตอบปัดๆ
"ฉันอยากให้เธอไปเปิดหูเปิดตาบ้างน่ะซอนเย "เธอพูดซะเหมือนฉัน ห่างไกลความเจริญทางด้ยผู้ชายมากเลยละสิ**-**
"ไม่ เอา เเล้วเจอกันน่ะ เยอีน" เเล้วยัยนั้นก็เดินออกไปเเล้วโบกมือให็ฉัน
ฉันก้มหน้าก้มตาเก็บกระเป๋า ต่อไป (สุ้ๆ)
"ปึ้งงงงง " เสียงทุบโต๊ะ ดังขึ้นทำเอาฉันตกใจเพราะเสียงเเละผามือที่ว่ามันมาอยุ่ตรงหน้าฉันเเล้วละสิ
"อย่าทำเสียงดังจะได้ไหม๊ " ฉันพูดกับคนที่อยุ่ตรงหน้า เเล้วก้มลงเก็บของต่อ
"เธอ ไปไหนกับมันมาเมื่อวาน" เขาตะโคกใส่ฉัน ตะคอกเพื่ออยุ่ห่างกันเเค่นี้เอง ไอบ้า
"ไปไหน มันก็เรื่องของฉัน"เเล้วฉันก็เกิบของต่อ จะเสร็จเเล้ว..วู้วววว
"เเล้วไหนบอกว่าจะกลับบ้านเลยไง" เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังเหมือนเดิม ดังเพื่อใครกัน???
"เเล้วกลับบ้าน จะเจอหน้าเหรอ" ฉันตอบเเล้วสะพายกระเป๋าเพื่อเตรียมตัวจะกลับทันที
"............." ฉันเดินก้าวออกจากประตูห้อง เเต่ก้อชะงักเพราะมีมือหนาๆดึงฉันเขาไป
"เเล้วทำไมต้องกอดกับมัน" คนตรงหน้าใช้มือทั้ง2จับเเขนของฉันเอาไว้เเน่น ฉันเริ่มรุ้สึกปวดขึ้นมาเเล้วละสิ
"นั้นมัน ก็เรื่องของฉัน เเล้วนายะมายุ่งอะไร ในเมื่อ..." ฉันเงียบเเล้วปัดมือออกทันที
"ในเมื่ออะไร" เขาถามฉัน
"ในเมื่อ เมื่อวานนายก้ยังกอดกับคนอื่นได้นี่หน่า" ฉันตะโกนใส่เขาบ้าง น้ำตาฉันจะไหลเมื่อคิดถึงภาที่เห็นเมื่อวาน
"เธอเอาอะไรมาพูด"เขายังโกหกฉัน
"เอาสิ่งที่ฉันเห็นมาพูดกับนายนั้นเเละ ฉันเห็นมันหมดทุกอย่าง เรื่องที่นายกอดกับใคร เเล้วโกหกฉันว่ายังไง ฉันยังจำได้
ฉันไม่ได้โง่หลอกน่ะจียง เเล้วฉันก้ไม่ใสซื่อที่จะมาบอกว่า ฉันไม่เห้นอะไรเลยอย่างนั้นหลอกนะ นายเลิกสวมเขาใฉันซักที
เถอะจียง" เเล้วน้ำตาฉันก็ไหลลงมา
"เเล้วเธอละ เเล้วเธอไปกอดกับมันทำไม" เอ๊ะ!!ไอนี่ เข้าใจยากว่ะ
"นั้นมันก็เรื่องของฉัน"ฉันตอบ เเบบปัดๆ น่ารำคาญ
"นี่ซอนเยอย่ามาพุดไม่รุ้เรื่องน่ะฉันถามทำไมเธอไม่ตอบ"เเล้วเขาก็เขย่าตัวฉันอย่างเเรง เจ็บน่ะโวย
"นายนั้นเเละ นายนั้นเเละที่ทำให้ฉันต้องเป็นเเบบนั้นนายนั้นเเละ ฮืออออออออออออ"เเล้วฉันก้ร้องไห้ออกมา
"ฉันมีเหตุผลของฉันน่ะซอนเย บอกว่าเป็นเพื่อนก็ต้องเป็นเพื่อนสิ เเค่นี้เธอไม่เชื่อฉันเหรอไง"เเล้วเขาก็ตะหวาดใส่ฉัน
"นายเอาเเต่เหตุผลของนายมาอ้างนั้นเเละ เเล้วเหตุผลของฉันนายฟังบ้างไหม๊ ในเมื่อนายทำตัวเลวๆเเบบนั้
ฉันก็มีสิทธ์ที่จะทำได้บ้างสิ" ฉันตะคอกใส่เขาด้วยความโมโห เอาเเต่อ้างเหตุผลของตัวเองอยุ่ได้ เเล้วของฉันละ
"ซอนเยหยุดเดี๋ยวนี้น่ะ " เเล้วเขาก้ตะคอกใส่ฉัน
"ฉันไม่หยุด เเทยอนมันดีกว่าฉันขนานไหน นายถึงให้ความสำคัญกับยัยนั้นมากกว่าฉัน ยัยนั้นมันเเฟนท็อปไม่ใช่
เหรอ เเล้วทำไมต้องให้เเฟนคนอื่นมาดูเเลด้วย เเฟนตัวเองไม่มีหรือไง ชอบยุ่งกับเเฟนชาวบ้านเขาอยุ่เรื่อย ยัยนั้นมัน
ขาดผู้ชายไม่ได้หรือไง หรือ..."
"เพี้ย" เขาตบฉัน
"หยุดพูดถึงเเทยอนเเบบนี้น่ะ" เขาตะคอกใส่ฉันเเล้วพักฉันออกไป
น้ำตาของฉันไหล ลงมาอาบเเก้มเเบบไม่ต้องสั่งเลย หน้าของฉันชาไปหมด มันเหมือนโดนหักหลังยังไงก็ไม่รุ้
ฉันเเตะผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เลยหรือไง ในเมื่อที่ฉันพูดมันเรื่องจริงไม่ใช่เหรอ?
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
Part Dong Hae
ผมได้ยินเสียงสุดท้ายคือเสียงเพี้ย จากข้างในห้อง ผมได้ยินหมทุกอย่างนั้นเเละ เเต่สิ่งที่ทำให้ผมต้องเขามาเพราะเสียงนั้นเพียงเสียงเดียว
ผมเดินเขาไปเห็นซอนเยที่กำลังล้มลงอยุ่กับพื้น เเล้วเอามือเล็กๆของเธอจับที่หน้า พร้อมกับน้ำตาที่ไหลไม่หยุด
ส่วนจียงเองก็มองผมที่กำลังเดินเข้ามา
"ตุบบบบ" ผมต่อยหน้าจียง ทันทีที่เดินเข้าไปถึง
เพราะอะไรกัน ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงต้งมาเจ้บตัวด้วยเรื่องที่ไอผู้ชายคนนี้มันก่อมาด้วย
ผมพยุงซอนเยขึ้น
"ถ้านายคิดว่าสิ่งที่นายทำมันถูกเเล้ว งั้นนายก็ไปปกป้องผู้หญิงคนี่นายเห็นว่าดีกว่าเเฟนนายเเล้วกัน
ส่วนซอนเย ถ้านายดุเเลไม่ได้ ฉันก็จะดูเเลเอง"
เเล้วผมก็เดินออกมาจากห้องพร้อมกับซอนเยทันที
................................................................................................................................................
ง่า
ต้องขอโทษจริงๆที่อัพช้า
ช่วงนี้เข้าค่ายค่ะ จันทร์-เสาร์
เเล้ววันอาทิตย์เเบบนี้ก็จะมาอัพฟิก
ยังไงก็ขอโทษจริงๆน่ะคร่ะ
เเล้วไงจะพยายามอัพให้ได้เร็วๆ
เเม้ว่าตอนนี้จะสั้นไปหน่อย แต่ว่าหวังว่าคนอ่านจะชอบน่ะคะ
--
ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น