คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Fake : 17
star 17
Part minsunye
"นี่ซอนเยรุ้เรื่อง ใหม่รึยังที่ว่าจะมีการประกวดดาวโรงเรียนงะ" เยอีนเดินเข้ามาในห้องเรียนพร้อมกับพูดเรื่องที่อยุ่ในหนังสือพิพม์ของโรงเรียนวันนี้
"รุ้เเล้วละ ฉันเห็นตามบอดร์ประกาศเเล้วละ" ฉันบอก
"นี่เเล้วเธอคิดจะประกวดป่าวซอนเย" เยอึนถามฉัน
"นี่ อย่าบอกน่ะว่าเธอสนใจเยอึน 555" ฉันบอกเยอึนทำเอาคนตรงหน้า มองหน้าฉันอย่างกับจะกินเลือด
"ใครบอกว่าฉันจะสนใจละ ตอนนี้ฉันกำลังไดเอ็ดอยุ่น่ะ ยังไม่ว่างทำเรื่องเเบบนี้" เเล้วยัยนั้นก็ทำหน้าฝันเฟื้องไปทางอื่น ฉันเข้าใจเยอึนน--*
"กรี๊ดดดดดนั้นมัน.... เขามาทำอะไรเเถวนี้น่ะ" เสียงดังของยัยผู้หญิงที่เดินอยุ่หน้าห้องทำเอาฉัน เอามืออุดหู นี่!!คนหรือนกหวีดเนี่ย????
ครืดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ประตูห้องเรียนฉันเปิด
ทำเอาทุกคนในห้องตะลึง กับคนที่เดินเข้ามาในห้อง สายตาทุกสายตาจับจ้องไปที่เขา(รวมทั้งฉันกับเยอึนด้วย) เขาเดินเข้ามาพร้อมกับสายตาที่เเสวงหา
ใบหน้าของเขาเรียว คมเข้ม เเล้วเป็นคนที่ทุกคนในโรงเรียนรุ้จักดีเพราะว่า เขาคือประธานนักเรียนของโรงเรียนนี้ "ลีดงเเฮ"
เขาเคยเป้นเพื่อนกับฉันตอนอยุ่ม.ต้น เราไม่ค่อยสนิทกันเท่าไหร่นัก เเต่ก็คุยกันบ้าง ยิ่งตอนนี้เขาเป็นประธานนักเรียนเเล้วด้วยฉันยิ่งไม่ค่อยได้เจอเขาเลย
เพราะว่าเขามั่วเเต่เอาตัวคลุกอยุ่กับห้อง คณะกรรมการ จนฉันไม่เห็นหน้าเขาเลย เเล้วเพิ่งมาเห็นก็วันเนี่ยนี่เเละ โอ้ใจจะละลาย(ง่ะ--*ก็หล่องะ)
"ซอนเย" เเล้วเขาก้เดินเข้ามาหาฉัน ต๊ายเเล้ว!!!ตื่นเต้น
"หวัดดี ดงแฮ มีอะไรเหรอ มาหาฉันถึงที่นี่" ฉันถาม ส่วนเยอึนเองก็ตกใจมากเลย(ดูจากหน้าเเล้ว0.0)
"คือฉันอยากจะมาชวนเธอ ไปเเข่ง..."เขาพุด
"เเข่งอะไร งานโรงเรียนเราไม่มีเเข่งกีฬานะดงแฮ ฮ่าๆๆๆ""ฉันพูด เขายิ้มเเล้วเอามือมาลูบที่หัวฉันอย่างเเผ่วเบา
"ประกวดนี้ต่างหาก" เเล้วเขาก้ยกกระดาษโปรสเตอร์ขึ้นมา อันนี้ฉันคุ้นๆน่ะเหมือนที่อยุ่ในหนังสือพิมพ์โรงเรียน นายล้อเล่นช่ายไหม๊
"บ้าเหรอ ฉันเนี่ยน่ะ ฉันไม่เคยคิดเลยด้วย "ฉันตอบพร้อมกับมองหน้าเขา
"คะเเนนวิชาคณิตศาสตร์ เคมี เเล้วก็อังกฤษ 15 คะเเนนถ้าเธอเข้าประกวด เเล้วถ้าชนะ ด้ายเพิ่มอีก1เท่า สนใจ.."
"ฉันตกลง" ฉันตอบ เนี่ย งานง่ายๆๆเเบบนี้ใครไม่เอาก็เเย่เเล้ว
"เเต่มีข้อเเม้น่ะ " ฉันบอกเขา
"ข้อเเม้อะไร" ดงเเฮหันหน้ามาหาฉันอย่างสงสัย
"คะเเนนที่ได้เนี่ย ฉันยกให้จียงได้ไหม๊" ฉันพูด
"0.0"หน้าเพื่อนๆในห้อง
"จียง..." เสียงของเยอึนดังขึ้น
"จียงเหรอ เพราะอะไรละ" เขาถามฉัน
"เมื่อวานอาจารย์ บอกคะเเนพวกเราในห้อง เเล้วก็เขาเนี่ยไม่มีคะเเนนเลย เเล้วถ้าเอาคะเเนนนี้ไปช่วยเขาก็คงจะดี" ฉันพูด
ฉันกลัวเขาไม่มีคะเเนนจริงๆนี่หน่า ทำไมเพื่อนๆต้องมองหน้าฉันเเบบนี้ด้วยละ
"ได้ เเล้วฉันจะรอน่ะซอนเย" เเล้วดงเเฮก็เดินออกไป
"ไม่เอา เเลกกับการที่เธอประกวนอะไรบ้าๆอย่างนั้นฉันๆไม่ยอมหลอก" ว่าเเล้วไงนี่เเละคำตอบของเขา ฉันว่าเเล้ว ว่าต้องเป็นคำนี้
เเต่นี้ฉันทำเพื่อเขาน่ะ
"ฉันรับปากเขาไว้เเล้วน่ะจียง นายอย่าใจร้ายไปหน่อยเลย เล่นๆขำขำน่ะค่ะ" ฉันยังยิ้มให้เขาเหมือนเดิม
"มันเหนื่อยรึเปล่าซอนเย ฉันไม่อยากให้เธอรำบาก
"เเต่จียง ฉันรับปากเขาไว้เเล้วนะ " ฉันบอกเขาที่เอาเเต่นั้งกินน้ำ
"รุ้เเล้วละนะ ป้า จะลงเเข่งใช่ไหม๊ ครั้งเดียวเท่านั้นน่ะ เเล้วอย่าให้มีอีก เข้าใจรึเปล่า "เเล้วเขาก็เอามือขยี้หัวฉัน
"รักนายที่สุดเลย นายใจดีจังงงงงงงงงงงงงง"
"นี่ไม่ต้องดีใจ ขนานนั้น "เขาทำหน้าอย่างเบื่อหน่าก่อนที่จะลุกขึ้นเเล้วยืนมือมาทางฉัน
"เราไปเรียนกันเถอะ" ฉันยืนมือให้เขา เราทั้ง2คนเดินไปที่ตึกเพื่อเข้าเรียนอีกครั้ง
ห้องคณะกรรมการนักเรียน
"ดีใจจังที่เธอสมัครนะซอนเย" เสียงของดงเเฮดังทั่วห้อง ทำเอาฉันกับจียงเอามืออุดหูกันเเทบไม่ทัน
ฉันเดินมาเพื่อสมัครการเเข่งขัน เเต่ว่าจียงไม่ยอมให้ฉันไปคนเดียวน่ะสิ ทั้งทีฉันบอกเเล้วว่าเดียวไปคนเดียวเเล้วให้เขาลงไปรอข้างล่าง
"อืม นี่ใบสมัครน่ะ" ฉันยืนใบสมัครให้ดงเเฮ
"นี่น่ะกติการทั้งหมด "เเล้วเขาก็ยืนระเบียบการให้ฉัน จริงจังขนานนี้เลยเหรอเนี่ย --*
"ไปได้เเล้วซอนเยฉันหิว" เสียงของคนตัวใหญ่ข้างหลังฉันพูดขึ้นเมื่อฉันกำลังมองที่ระเบียบการ
"ฉันไปเเล้วนะ ดงแฮเเล้วเดียวเจอกันน่ะ"ฉันโบกมือให้กับเขา เเล้วเดินออกมา
"นี่ ฉันไม่ชอบหน้าไอประธานนี้เลย" เขาพูดกับฉันทันทีหลังจากที่เราเดินลงบันไดลงมาถึงฉันล่าง
"อะไรกันจียง เอ๊ะ!!!" ฉันถือใบระเบียบการไม่ค่อยดีเหรอนี้ ปลิ้วไปไหนเเล้ว ว้ายยยอยุ่นั้นเอง
ฉันเดินออกมาจากจียงเพื่อหยิบเเผ่นกระดาษเเต่เเล้วเหมือนมีมือใหญ่ที่ไหนก็ไม่รุ้มารวบตัวฉันดึงออกไปเเล้ว
"เคร้งงงงงงง"เสียงดังเกิดขึ้นข้างๆตัวฉัน เเล้วนี่มันกระถางต้นไม้นี้ ฉันมองขึ้นไปข้างบนเเต่ก็ไม่มีคนอยุ่
เเล้วใครกันน่ะที่ช่วยฉัน
"ท็อป...อะ เออ ขอบใจน่ะ" ฉันมองหน้าเขาเเล้วขอบคุณเขา ถ้าไม่ได้เขาเนี่ยฉันต้องตายเเน่ๆเลยหรือไม่ก้น็อกอยุ่ตรงเนี่ยเเละ
"ไม่เป็นไรหลอก ดุเเลตัวเองหน่อยสิ"เเล้วเขาก้ลูบหัวฉัน ทำเอาฉันใจสั่นอีกเเล้ว
"เฮ้ยทำไรนะ" จียงเดินตามฉันมาเเล้วเขาก้ดึงตัวฉันออกห่างจาหท็อปทันที .
"นี่มันอะไรกันนะซอนเย เธอเป็นอะไรเหรอ "เขาถามฉันมองหน้าฉันอย่างไม่เข้าใจ--*
"ก็ฉันก้มลงเก็มระเบียบการเนี่ยเเละ เเล้วพอดีกระถางต้นไมัมันล้มลงมา ท็อปก็เลยช่วยฉันเอาไว้น่ะ"
"งั้นเราไปกันเถอะ ฉันหิวเเล้วละ" เเล้วเขาก็จับมือฉันออกไป เเต่เอ๊ะ!!
"ซอนเยเธอต้องเลี้ยงข้าวฉันน่ะ"ท็อปจับมือของฉันเอาไว้เเล้วพูดขึ้น ทำเอาฉันเเละจียงกระตุกเลย อะไรกัน...
"ได้สิ เเต่ต้องเป็นวันอื่น วันนี้ไม่ได้หลอก" ฉันพูดเเล้วเเกะมือเขาออก เเต่ว่ามันเหนี่ยวหรือเกิน
"วันนี้"เขาพูดพร้อมกับทำสายตาเย็นชา อะไรกัน
"นี่ ปล่อยเดียวนี้น่ะ"จียงเดินมาเเกะมือท็อปออกจากมือฉัน
"วันนี้ซอนเยมีนัด เเล้วนายก้น่าจะมีนัดเเล้ว นั้นไงยืนอยุ่หน้าประตูนู้น คอจะเป็นยีราฟอยุ่เเล้ว"เเล้วเขาก้เดินออกไปพร้อมกับลากตัวฉันไปด้วย
..........
"ซอนเย เสร็จรึยัง "เสียงดังจากข้างล่างทำเอาฉันหัวปั่นเเล้วนี่ จะใส่ชุดไหนไปดีละ
วันนี้ฉันมีนัดกับจียง เพื่อจะไปซื้อชุดที่จะมาใส่เเข่งขันในวันอังคารนี้เอง
"เสร็จเเล้ว ค่ะที่รัก" เเล้วฉันก็เดินลงบันไดไป
เเล้วเราก็ออกเดินทาง
"อันนี้หรืออันนี้ดีกว่ากันเนี่ยจียง" ฉันยกชุด2ชุดขึ้น เพื่อให้จียงดู
"อันไหนก็ได้ เเล้วเเต่เธอ " นี่เขามาเเล้วก้ไม่ได้ช่วยอะไรฉันเลยน่ะเนี่ย ฉันถามอะไรเขาก็ไม่ออกความคิดเห้นใดๆเอาเเต่พูดว่า "เเล้วเเต่"
เเล้วฉันจะรุ้ม่ะละเนี่ย
"งั้นฉันเลือกเเล้วนายอย่ามาบ่นเเล้วกัน" เเล้วฉันก็เลือกชุดที่ฉันชอบเเล้วให้พนักงานเพื่อคิดเงินซึ่งเรื่องนั้นสปอนร์เซอร์รายใหญ่นั้งรออยุ่555+
"หิวเเล้ว ไปหาอะๆไรกินกันเถอะซอนเย"
"นี่นายมาเพื่อกินรึเปล่าเนี่ยจียง"
"เปล่า ฉันมาเพื่อเข้าห้องน้ำต่างหาก งั้นฉันเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ รอเธอจนปวดฉี่เลย" เเล้วเขาก็พูดพร้อมกับเลี้ยวเข้าห้องน้ำไป
ฉันต้องยืนรอเขาบ้างเเล้วละ
"พรึบบ"
"กรี๊ดดดด อิหัวขโมยใครก็ได้ช่วยฉันที"
ไอหัวขโมยบ้ามันเอากระเป่าฉันไป จากมือฉันเลยTT ฉันวิ่งตามมันไป เเล้วมียามวิ่งตามฉันมาอีกที อิยามบ้าเเล้วจะวิ่งตามฉันทำไมละ วิ่งตามขโมยสิ ฉันช้ากว่ามันตั้งเยอะเเล้ว
นะเนี่ย
"พลั่กๆตุบๆๆ"ฉันหยุดเมื่อเห็นหัวขโมยนั้นลงไปนอนกองกับพื้น ชายหนุ่มคนนั้นจัดการเรียบร้อยเเล้วเหรอเนี่ย...ดีใจจัง
"ขอบคุรมากน่ะคร่ะ "ฉันก้มหัวขอบคุณเขาทันทีหลังจากที่เขายืนกระเป๋าให้ฉัน
"อ้าว!!!ซอนเย" เสียงของคนที่ฉันว่า ฉันน่าจะคุ้นนะ
"อ้าว!!ดงแฮ"เขาคือดงแฮนั้นเอง
"ขอบคุณมากน่ะที่นายมาช่วยไว้น่ะ ไม่ได้นายฉันคงเเย่ในนั้นมีของสำคัญเยอะเเยะเลย"ฉันบอกเเล้วตรวจดูของในกระเป๋าทันที ดีจังที่ยังอยุ่ครบ030
"นี่ซอนเย วิ่งไปเนี่ยฉันเหนื่อยเเล้วน่ะเนี่ย แฮ่กๆ -*- "จียงวิ่งตามฉันมาเเล้วเอาเเต่บ่นอุบ
"ฉันโดน.โจรขโมยกระเป๋าน่ะ เเล้วดงแฮเนี่ยเขาช่วยไว้ เนี่ยถ้าไม่ได้เขาฉันเเย่เเน่ๆเลย" เเล้วฉันก้เอาเเต่ก้มของคุณเขาเเล้วก็จับมือของเขา ฉันตื้นตันใจจริงๆ
"นี่ๆ มากเกินไปเเล้วซอนเย" จียงเดินเขามาดึงมือฉันที่จับอยุ่กับดงแฮออกทันที หึงเหรอเนี่ย 555--*
"งั้นเอางี้ ฉันจะเลี้ยงข้าวนาย เอง นายต้องไปน่ะ ฉันขอร้องงง" ฉันพุดกับดงแฮ
"เเล้วฉันละ ซอนเย"จียงเดินเขามาดึงเเขนฉันทันที
"รุ้เเล้ว เราก็ไปกินกัน3คนเลยไงละ"เเล้วฉันก็ลากมือของจียงเเล้วก็ดงแฮออกเดินไปเพื่อหาร้านอาหารที่ฉันอยากกิน
ร้านอาหาร.......
"ดงแฮวันนี้นายมาทำอะไรที่นี่หรอ" ฉันถาม
"วันนี้ฉันจะมาดูของไปในวันงานน่ะ ฉันนัดเด็กไว้ยังไม่มีใครมาเลย" เเล้วดงแฮก็เหลือบมองนาฬิกาตัวเองอีกครั้ง
"เด็กๆๆ...บลา าา าา"นี่คือเสียงของจียง
"เเล้ววันนี้ เธอมาทำอะไรกันเหรอ" ดงแฮถามฉันตอนที่ฉันกำลังจะตักกับข้าวเข้าปาก
"อ๋อ วันนี้เรามาหาดูของกันน่ะ "ฉันพุดเเล้วยิ้มเเห้งๆให้กับดงแฮส่วนจียงก้นั้งมองออกไปนอกหน้าต่าง ชิ!งอลเหรอ
"ยังไงเเล้วเธอก็ตั้งใจน่ะ ฉันจะช่วยเธอเต็มที่เลย"ดงแฮพูดหร้อมกับจับมือฉัน ขอบใจมากน่ะดงแฮ@-@
"เฮ้ย!!ฉันนั้งอยุ่หัวโด่อยุ่เนี่ย ยังจะมาจับมงจับมือกันตรงนี้ พอเลยพอเลย กินๆไปได้เเล้ว" จียงทำเอาฉันกับดงแฮหันหน้าออกจากกันทันที
เเล้วเราทั้งคูก้กินข้าวกันต่อ
เเล้วฉันกับดงแฮก้พูดคุยกันอยุ่เรื่อยๆ จนกระทั่งเราเเยกกันกลับบ้าน
"นี่จียง!!นายจะไม่พุดกับฉันเลยเหรอ นายเป้นอะไรนะจียง"ฉันพูดพลางเอามือจับไปที่มือของเขา เขาจับมือของฉันตอบเเต่ว่าเขาก็ไม่พูดอะไรกลับมา
"จียง นายโกรธฉันเรื่องของดงแฮใช่ไหม๊??เรื่องอะไรละ บอกฉันไม่ได้เหรอ" ฉันถามเขาอีกครั้งเเต่ว่าครั้งนี้เขาหันหน้ามามองฉัน เเต่ก็ไม่พุดอะไรอีก งะ!!!นายเป็นอะไรเนี่ย
เอาใจยากซะมัด
"จียง นั้งลงตรงนี้เลย นายเป็นอะไรไป ทำไมไม่ตอบฉันเลยละ งอลฉันเหรอ โกรธฉันเหรอ หรือว่านายไม่อยากพุดกับฉัน"ฉันโมโหเเล้วนะ นี่นายเป็นอะไรไปเนี่ยจียง
"ป่าว ฉันไม่ได้เป็นอะไร"เขาตอบเเล้ว เเต่เเบบเนี่ยน่ะเหรอที่เรียกว่าไม่ได้เป็นอะไร
"นายไม่อยากบอกอะไรฉันรึเปล่าจียง นายไม่เต็มใจบอกก็ไม่เป็นไร" ฉันพุดเเล้วเดินออกมาจากที่นั้งทันที ฉันเรื่มที่จะเบื่อเเล้วน่ะ เรื่องอะไรกันทำไมนายถึงเข้าใจยากอะไรเเบบนี้...
หมับบ
ร่งกายของฉันถูกสวมกอดด้วยร่างใหญที่นั่งนิ่งเป็นเวลานาน ฉัรกอดเขาตอบ เเม้งว่าจะไม่รุ้เหตุผลของเขาว่าเขาเป้นอะไรเเต่ว่า เพียงเเค่เขากอดฉันเเค่นี้ฉันก็รุ้สึกพอใจเเล้ว
"เป้นไรไปเหรอจียง นายไม่ยอมบอกฉันอีกเเล้วน่ะ ไม่สบายใจอะไร เราต้องบอกกันสิไม่ใช่เก็บเอาไว้คนเดียว ฉันไม่ชอบเลย" ฉันลูบผมเขาช้าๆเเล้วเขาก็เริ่มเอาหน้าเขามาซุกที่ต้นคอฉันอย่างเเผ่วเบ
"ฉันไม่ชอบให้เธออยุ่กับใคร ฉันกลัว กลัวถ้าถูกเเย่งเธอไป กลัว กลัวไปหมด"น้ำเสียงของฉันอาจจะดุเศร้าเเต่ว่าฉันอยากหัวเราะเป็นบ้าเลย จียงเนี่ยนายเนี่ยน่ะ ห่วงของเป็นเด็กๆไปได้
"รุ้เเล้วน่ะ ฉันน่ะ จะอยุ่กับนายนั้นเเละ เเล้วใครมันจะมาเเย่งฉันจากนาย เเย่งได้ก้บ้าเเล้ว 555" เเล้วฉันก็จุ๊บไปที่หน้าผากของเขา มั่นใจเถอะจียงว่าฉันจะอยุ่กับนายอย่างนี้ไปให้นานที่สุด
..............................
BONUZ++
ความคิดเห็น