คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Fake : 15
start 15
Part G-Dragon
"จียง ฉันขอโทษจริงน่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันเเค่โมโห น่ะจียงนายอย่าโกรธฉันเลยน่ะ"
เสียงของคนในโทรศัพท์ส่งเสียงมาเรื่อยๆ นี่ก็ผ่านไปเกือบจะอาฑิตเเล้วน่ะกับเรื่องที่เกิดขึ้น
เเต่ว่าตัวผมเองก็ยังรุ้สึกเเย่อยุ่ดี
"ไม่มีอะไรจะพูดเเล้ว ฉันเเค่นี้ก่อนเเล้วกัน"ผมเตรียมตัวที่จะวาง
"อย่าเพิ่งสิจียง...ฮึก ก นายไม่เคยโกรธฉันนาน ขนานนี้เลยนะจียง นายเป็นอะไรไป
ฮึก ก ฉันขอโทษจริงๆน่ะ ตอนนี้นายอยุ่ไหน เดียวฉันไปหา .ฮึก ก นายบอกฉันมาได้ไหม๊"
"ฉันอยุ่แถวๆเซ็นทรัลซิตี้ นะ เเล้วเธอจะทำไม" ผมถาม ผมเริ่มเบื่อเเล้วจริงๆ
"เดี๋ยวฉันไปหาน่ะ รออยุ่ตรงนั้นก่อน ได้โปรดเถอะจียง" น้ำเสียงของเธอดูร้อนรนเเต่ผมไม่อยากจะสนใจเเล้ว
สนไปก็เจ็บเปล่าๆ
"ฉันให้เวลาเธอเเค่10นาทีเท่านั้นเเละ ถ้าเธอไม่มาฉันก็จะกลับ เเล้วหวังว่าที่เธอมาเนี่ย จะมีเรื่องสำคัญน่ะ ตี๊ด."
เเล้วผมก็กดโทรศัพท์วางหูใส่เธอ คนอย่างเเทยอน ไม่มีหลอกที่10นาทีจะมาถึง อย่างน้อยต้องรอเป็นชั่วโมง
ผมรุ้ว่าเธอมาไม่ได้ไง ผมเลยทำเเบบนี้กับเธอ
10นาทีผ่านไป
"จียง ฉันมาทันใช่ไหม๊ นายยังรอฉันอยุ่ นายยังไม่กลับ"เสียงของเธอดังขึ้นจากด้านหลังของผม
"อีม เเล้วเธอมีอะไรละ ถึงได้มาทีนี่"ผมถาม
"ฉันขอโทษจริงๆน่ะจียง ปกตินายไม่เคยโกรธฉันมากมายขนานนี้"น้ำใสๆออกจากตาของเธอ นี้ครั้งที่เท่าไหร่
เเล้วน่ะ ที่ผมเห็น
"ฉันไม่ได้ต้องการคำขอโทษจากเธอ เเต่สิ่งที่ฉันต้องการน่ะ เธอให้ฉันไม่ได้ต่างหาก" ผมพูดเสียงดัง ทำให้คนที่ยืน
อยุ่เเถวนั้นหันหน้ามามองกันเยอะกว่าเดิม
"เเล้ว นายต้องการอะไระจียง ฉันจะหามาให้นาย เเต่ว่านายอย่าโกรธฉันเลยน่ะ ถ้าไม่มีนาย เเล้วใครละจะช่วยฉัน
ฮึก...กฉันเเคร์ความรุ้สึกของนายน่ะจียง ฮึกกกกกกกกกกกก..." นี่เหรอเเคร์ความรุ้สึกกัน
"อยากได้อะไร งั้นเหรอ งั้นเธอมานี่เลย" พูดเสร็จผมก็ลากตัวเธอออกจากที่นี่ทันที ผมไม่สนหลอกว่าใครจะมอง
เเต่ว่าในเมื่อเธอพูดเอง ผมก็จะทำตามท่เธอพูดนั้นเเละ
ผมพาเธอเดินมาเรื่อยๆ ผมบีบมือเธอเเน่ด้วยความโมโห อย่างนี้เรียกเเคร์ความรุ้สึกกันเหรอเเทยอน
งั้นที่ฉันทำเเบบนี้กับเธอก็เรียกว่าเเคร์ความรุ้สึก เธอบ้างก็เเล้วกัน
หน้าโรงแรม JW
"นายพาฉันมาที่นี่ทำไม"เธอถามผมน้ำเสียงของเธอเริ่มสั่นเทาด้วยความกลัว
"นี่ไงสิ่งที่ฉันอยากได้" เเล้วผมก็ดึงเธอเข้าไปในโรงเเรมทันที
ผมเช็คอินเข้าในโรงเเรม เเม้ว่าท่าทีเธอจะไม่ยอม เเต่ว่าด้วยเเรงของผมเเล้วนั้น สามารถดึงเธอขึ้นไปข้างบนได้อย่าง
สบายๆ
"ปัง งง ง ง"
"นี่จียง นายบ้าไปเเล้วเหรอ" เเทยอนสบัดตัวออกจากผม เเล้วพยายามจะวิ่งไปที่หน้าประตู
"ก็นี่คือสิ่งที่ฉันอยากได้ เธอบอกเองไม่ใช่เหรอเเทยอน ว่าฉันอยากได้อะไรเธอก็จะหามาให้ ก็นี่ไง
สิ่งที่ฉันอยากได้" เเล้วผมก็เดินเข้าไปล็อกตัวเธอจากด้านหลัง เธอพยายามสบัดผม จนเธอสะดุดล้ม
ลงไป ผมตกใจเเต่ก้ลากตัวเธอขึ้นมา เธอพยายามจะวิ่งหนีผมหลายครั้งเเต่ในที่สุด ผมก็พาเธอเข้ามาในห้องจนได้
ในห้อง มีสีไฟเเสงนวนที่เปิดไว้ตอนรับเราอยุ่ เตียงนอนสีขาวสะอาด กับเเอร์เย็นๆที่เปิดไว้ตั้งเเต่เสียบคีย์กาดร์
ผมพลักเธอลงไปที่เตียง จนหน้าของเธอคว่ำลง น้ำตาของเธอยังคงไหลอยุ่ เเต่ว่าผมไม่สนหลอกเพราะว่า นี่คือสิ่งที่
ผมต้องการ
ผมทับตัวเธอ เเล้วพยายามดึงเสื้อเธอออก เสียงร้องไห้ของเธอทำเอาผมชะงักหลายต่อหายครั้ง เเต่ว่าผมก็ไม่สน
"จียงปล่อยฉันเถอะน่ะ อย่าทำเเบบนี้เลย"
"......."
"นายไม่สงสารฮึก ก ก ฉันเหรอ"
"....."
ผมไม่พูดอะไรทั้งนั้น เธอพยายามเอามือขึ้นมาบัดป้องมือของผมที่สอดเคล้าเข้าไปในเสื้อ เเต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้
ริมฝีปากของเธอถูกปากของผมประกบไว้อย่างร้อนเเรง เธอมีทีท่าว่าจะหนีมัน ผมจึงค่อยๆไล่ลงมาถึงต้นคอของเธอ
เสียงร้องไห้ของเธอยังดังอยุ่ เเต่ทว่า ผมไม่รุ้สึกอะไรเลยทั้งนั้น ผมกัดเม้นที่ต้นคอของเธอ จนเเดง.หลายต่อหลายที่
มือของผม มันเริ่มที่จะสัมผัสได้ถึงเนินอกของเธอ ผมอ้อมมือไปด้านหลัง เพื่อพยายามจะปลดตะขอเสื้อข้างในของเธอ
เเม้งว่าเธอจะดิ้นทุรนทุรายอย่างไร เเต่ว่าผมก็ยังไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหลอก
"จียง ถึงนายจะได้ตัวฉันไป ฮึก กกก. . ก เเต่ว่ายังไงนายก็ไม่ได้หัวใจของฉันไปหลอกน่ะ"เธอตะโกนขึ้น
ทำเอาทุกส่วนของร่างกายผมหยุดชักงักทันที
"นายทำเเบบนี้มันเมือนไม่ใช่ตัวนายเลยน่ะจียง ฮึก ก ก เเล้วถ้าซอนเยโดนเเบบนี้บ้าง นายจะเลิกรักฉันไหม๊"
คำถามของเเทยอนทำเอาผมไม่เข้าใจ?
"เธอจะทำอะไร" ผมปล่อยมือออกจากเธอ
" ถ้าฉันทำเบบนี้กับซอนเยบ้าง ทั้งทีนายก็รุ้ว่าเป็นฝีมือฉัน นายจะเกลียดฉันใช่ไหม๊"เธอถามอีกครั้ง
"ฉันเกลียดตั้งเเต่ความคิดของเธอเเล้วละเเทยอน ลืมเรื่องวันนี้ไปซะ ฉันผิดเองนั้นเเละ"ผมเดินออกมาจากห้องนอน
หลังจากที่ผมพูดเสร็จ ผมเกลียดเธอเข้าเเล้วจริงๆเหรอนี้??เเค่คำว่าเขาจะทำร้ายซอนเยเเค่นี้ ทำให้ผมรุ้สึก
ขยะเเขยงเธอเลยเหรอ?มันคืออะไรกัน
"จียง นายจำคำของฉันเอาไว้เเล้วกัน ยังไงฉันก็ยังเป็นเพื่อนกับนาย เรื่องวันนี้ฉันจะลืมมันไปซะ เเต่เรื่องที่ฉัน
พุดเมื้อกี้มันยังอาจจะมีต่อไป " เธอเดินตามผมออกมา
"เธอเลิกทำเเบบนี้ซักทีเถอะเเทยอน ในเมื่อเธอได้ท็อปไปเเล้ว "ผมพูดขึ้น เเล้วเรื่องนี้มันเกียวกับซอนเยยังไง
"นายไม่รุ้หลอกว่า ยัยนั้น มันร้ายเเค่ไหน "เเล้วเเทยอนก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยผมให้ยืนอยุ่ในห้องนี้คนเดียว
Part Min Sunye
"วันนี้ พี่จียงไม่มาเหรอเจ้ "เสียงซึงน้อยถามฉันเมื่อฉันเดินเข้าบ้านมา
"มาก็เห็นเเล้วสิ อะนี่ฉันซื้อตุ๊กตามาฝากนาย " ฉันโยนตุ๊กตาวัวตัวเล็กๆให้กับเขา
"น่ารักเป็นบ้าเลย ว่ะเจ้ งั้นผมตั้งชื่อให้เเล้วกัน ชื่อ...หนิวเเล้วกัน หนิวเเปลว่าวัว555"
อิเเพนด้าละเมออีกเเล้วคร่ะ
"ภาษาอะไร เนี่ย"ฉันถาม
"ภาษาจีนครับ 55 เก๋ม่ะ" เเล้วมันก็นั้งกอดตุ๊กตาเล่นเกมส์ต่อไป
จียงไปไหนของเขาน่ะวันนี้ ไม่ยอมโทรหาเลย
เเปลจัง
เกิดไรขึ้นรึเปล่า.....
ส่งข้อความไปดีกว่า
"นี่จียงนายทำอะไรอยุ่ วันนี้นายเป็นอะไรรึเปล่า"
Send......
เรียบร้อยเเล้วค่า
รอตอบกลับเท่านั้นเองงงง
ตี๊ด...
ตอบไว้จังเเหะ
"ฉันกำลังจะไปบ้านเธอ เเล้วเจอกันน่ะป้า"
อ้าวซะงั้น--*
15นาที
ออดดดดดดดดดดดดดด
มาเเล้วละมั้ง
"จียงว่าไง ง"
"ว่าไงละ ฉันซื้อ ต๊อกโบกี้มาฝาก" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดอยากจะร้องไห้ของโปรดดดด
"ขอบคุณมากกก รักนายที่สุดเลย" เเล้วฉันก็เดินเขาไปนั้งกินมันอย่างอร่อยเหาะ
จียงเดินตามฉันเขามา เเล้วเขาก็นั้งตรงข้ามฉัน เเล้วไม่ทำอะไรเลยนอกจากมองฉันกิน
"นี่จียงกินไหม๊"ฉันถามเเก้เงียบ
"ไม่เอางะ เห็นเธอกินเเล้วเหมือนพวกอดอยาก เลยไม่อยากเเย่งกลัวบาบ"นี่มันว่าฉันงั้นสิ
"นี่นายว่าฉันเหรอ"ฉันเอาหมอนที่โซฟาปาใส่หัวจียง เเล้วเขาก็รับไว้ได้
"นี่ซอนเย ฉันมีเรื่องจะถาม "
"ว่าไง เรื่องอะไรหรอ" ฉันถามเมื่อเห็นเขาทำหน้าจริงจัง
"วันนี้ ฉันเกือบจะปล้ำเเทยอนเเล้วละ" พรวด...ด *3*ต๊อกโบกี้เเทบออกจากลำไส้อะไรกัน
"งง ยังไง เล่าให้ฟังหน่อยสิ"ฉันถาม
"เรื่องมันก้เป็นเเบบนี้ @#@$%$#$%&^%*^(&)*%$#@@#$%^&*("
เขาเล่าเรื่องทุกย่างให้ฉันฟัง ไม่น่าเชื่อว่าจียงจะร้ายขนานนี้ ฉันรุ้สึกโกรธเขาน่ะเเต่ก็เข้าใจว่าเขาโมโห
"เธอโกรธ ฉันรึเปล่า "เขาถามฉัน เมื่อฉันเริ่มเเสดงหน้าตาว่า จะอ้วก!!
"ไม่โกรธหลอกฉันเข้าใจนาย เเล้วฉันรุ้ที่นายทำไปเพราะว่านายโมโหเเทยอนมาก เอาเถอะทีหลังน่ะ
อย่าไปยุ่งกับคนที่เขามีเเฟนอีก มันไม่ดีรุ้ไหม๊ " ฉันเดินเข้ามานั้งข้างๆเขา เเม้งว่าใจมันจะเจ็บ อยุ่ลึกๆ
เเต่ว่าถ้าฉันทำหน้าเเบบนี้ คงทำให้จียงรุ้สึกว่าเขายังมีคนที่รับฟังเขาอยุ่
"ฉันรุ้สึกผิดน่ะที่ทำเเบบนี้กับเเทยอน"เขาลดตัวลงมานอนที่ตักของฉัน ตาของเขาเหม่อลอย ฉันตกใจเหมือนกันที่
เขาลงมานอนตักฉันเเต่ว่า มันคงไม่ได้เป็นไรเท่าไหร่หลอกถ้าเทียบกับจิตใจเขาในตอนนี้
"ไม่เป็นไรน่ะจียง มันคงไม่มีเรื่องอะไรเเล้วละ "ฉันเอามือลูบผมเขา
"ตอนนี้ฉันรุ้สึกกลัวว่าเขาจะมาทำร้ายเธอ กลัวว่าเขาจะมาเอาคืนฉันด้วยวิธีเเบบนี้ ฉันกลัว"เขาพูดเเล้วหลับตาลง
"มีนายอยู่ทั้งคนฉันจะกลัวอะไรละ" ฉันตอบไปตามความรุ้สึก
เขามองหน้าฉันเเล้วยิ้มเเบบเเห้งๆให้ ฉันรุ้เเล้วว่านายน่ะ กำลังรุ้สึกเเย่เเต่ว่า....
"คบกับฉันน่ะ" งะ..ไงน่ะ!!!
"เพราะว่าเเทยอนจะมาทำร้ายฉันน่ะเหรอ"ฉันถาม หรือว่าเขากลัวเป็นคนผิดกันเเน่
"ป่าว!!ฉันอยากดูเเลเธอจริงๆต่างหาก ไม่มีเรื่องเเทยอน ฉันก็จะพูดเเบบนี้เหมือนกันฉันรุ้สึกว่าข้างในหัวสมอง
ตอนนี้มันมีเเต่เรื่องเธอเเล้วละซอนเย"*//*เอาเเล้วไง
"..."ฉันเขินน่ะ เเต่...
"เธอว่าไง ซอนเย "
"เเล้วนายจะคบฉันเพราะอะไร"...
"เพราะว่า เธอ...เชื่อมั่นในตัวฉัน เเล้วก็ ค่อยเป็นห่วงฉันเเบบที่คนอื่นเขาไม่เคยทำ "
"เเล้วนายไม่คิดว่าฉันโกหกบ้างเหรอ"
"ไม่คิด...หรือว่าเธอโกหก"
"ฉันไม่เคยคิด"
"เเล้วเธอจะคบไหม๊ยัยบ้า" นีพูดดีๆไม่ได้เหรอ!!!
"อืม...ตกลง" ฉันตอบไปเเล้ว
"จุ๊บ..เยียมมากเลยซอนเยของฉัน"เเล้วเขาก็หลับตาลง ปล่อยให้ฉันโมโหเขาอยุ่คนเดียว อะไรกัน
นี่ในบ้านเลยน่ะ เเล้วซึงริก็อยุ่ นายนี้มัน..จริงๆเลยจียง
นี่ก็คงเป็นความรักครั้งใหม่ของฉันละสิ ...... เเต่ ท็อปละ จียงตงช่วยฉัน
ให้ลืมเขาได้น่ะ...
.....................................................................................
เเอบมีNCเล็กน่ะคร่ะ สำหรับตอนนี้
555+
มีความรุ้สึกอยากอัพ เลยอัพเร็วหน่อยยย
...
อย่าลืมเม้นน่ะคร่ะว่าดีไม่ดียังไง
ขอบคุณคร่ะ
ความคิดเห็น