คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Fake : 14
Start 14
Part G-Dragon
"นี่เธอ จะเสร็จรึยังเนี่ย นานเเล้วน่ะ" ผมส่งเสียงขึ้นไปด้านบ่น รอนานเเล้วน่ะเนี่ย
"รู้เเล้วละเนี่ย เเบบนึงสิ"เสียงจากข้างบนส่งกลับมาหาฉัน
15นาที
"เสร็จเเล้ว นี่ซึงน้อย ไปโรงเรียนได้เเล้วน่ะ เจ้ไปเเล้วนะ" เเล้วเธอก็เดินจูงมือผมออกไป
@โรงเรียน
"นี่จียง เดียวฉันจะไปหาเยอึนลอกงานก่อน เเล้วเดียวเจอกันตอนเรียนน่ะ มาเร็วๆละ"เเล้วเราทั้ง2ก็เเยกกัน
ผมน่ะต้องไปสนามบาสอยุ่เเล้วละ เเต่ว่าตอนนี้ยังเช้าอยุ่ ก็เลยยังไม่มีคนมาซักเท่ไหร่ส่วนทางเดินไปสนามบาสนั้นก็จะ
มีเเต่คู่รักเดินอยุ่ด้วยกัน บ้าง นั้งเล่นกันบ้าง
เเต่เฮ้ย!!!!
คุ่นั้นที่นั้งอยุ่ตรงริมสระทั้งกำลังทำอะไรกันน่ะ ผมต้องเข้าไปดูใกล้ๆซะเเล้ว
ทั้งคุ่นั้งคุยกัน เเล้วทั้งคุ่ก็ค่อยๆประกบปากกันอย่างช้าๆอย่างดูดดื่ม ส่วนผมคงได้เเต่ยืนดูนั้นเเละมั้ง มองมุมนี้
หน้าผู้หญิงคุ้นๆน่ะเนี่ย อ๋อนั้นมันจีจี้ ห้องAนิ มองไกลๆยังน่ารักเลยน่ะเนี่ย
ส่วนผู้ชายโชคดีคนนั้นมันเป็นใครว่ะ
เฮ้ยยยยย นั้นมัน!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ไอท็อปปปป
"มึงทำอะไรน่ะ"ผมพูดพร้อมกับเดินไปดึงเสื้อของมันขึ้นมาจากผู้หญิงคนนั้น
"เเล้วมึงยุ่งอะไร กับกูละ" ท็อปสบัดตัวออกจากผม
"มึงทำเเบบนี้ได้ยังไง มึงมีแฟนอยุ่เเล้วนะ เเล้วแฟนมึงก็รักมึงมากด้วยแล้วมึงทำเเบบนี้ได้ไงเนี่ย"
ผมตะโกนใส่หน้ามัน
"แล้วมึงจะทำไม แฟนกูยังไม่เห็นวุ่นวายขนานมึงเลย"ไอเวรนี้ตอบ
"แล้วมึงจะทำไมละ มึงไม่รักเเฟนมึงเหรอ" ผมถามมัน ...
"ทำไมเหรอ มึงแอบชอบแฟนกูเหรอ ถ้ามึงอยากได้น่ะ มึงเอาไปเลย กูยกให้ แล้วมึงไม่ต้งมายุ่งเรื่องของกูอีก"
"ไอเหี้ยยยยย ตุบบบบ...ว้ายยยยย" ผมกระโดดต่อยหน้ามันเลย มันพูดเเบบนี้ได้ยังไงว่ะ ไอชั่วว ส่วนเสียงร้อง
นั้นไม่ต้องสืบเลยว่าเสียงใคร
"เราไปกันเถอะจีจี้ ตรงนี้มันมีพวกมารขัดความสุขของเรา"เเล้วมันก็จูงมือจีจี้เดินออกไปจากที่นั้ง
ไอเลววววว เเล้วมึงกับกูต้องเห็นดีกัน
Part Min sunye
"นี่ บอดีกาดร์ของเธอไปไหนเเล้วละ ซอนเย"เสียงของเยอึนดังขึ้นเมื่อมองดูนาฬิกาเเล้วรุ้ว่าเวลา นั้นมันจะถึงเวลา
ที่จะต้องเขาเรียนเเล้ว
"นั้นไง มานั้นเเละ เธอก็ถามเขาเองเเล้วกัน" ฉันตอบ
"นี่จียง นายไปไหนมาน่ะ "เยอึนพูด
"....." เขาไม่ตอบเเต่ว่ากลับหันมาทำหน้าดุใส่ฉันกับเยอึนเเทน
เเล้วฉันกับเยอึนก็ไม่มีใครกล้าเเซวจียงอีกเลย
"นี่จียง กินข้าวได้เเล้ว นั้งเหม่ออยุ่ได้" ฉันพูดกับจียง ตอนนี้เรานั้งกันอยุ่ที่โรงอาหารเเต่เเล้ว เขาก็เหม่อลอยไม่
พูดไม่จาไม่ยอมกินข้าวเลย
"อืม รุ้เเล้ว"เขาตอบ
"นี่นายเป็นอะไรไปน่ะ ทำไมวันนี้นั้งเหม่อ ทั้งวันเลย มีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า" ฉันถามเขา รุ้สึกเป้นห่วงเเปลกๆเเหะ
"ไม่รุ้สิ กินข้าวเถอะ" เเล้วเขาก็นั้งกินข้าว เเต่ก็ไม่วายที่จะนั้งเหม่อต่อ
"มีอะไรบอกฉัน หน่อยได้ไหม๊" ฉันถามเขาอีกครั้ง
"..."
"บอกหน่อยไม่ได้เหรอจียง" ฉันถาม
"ถ้าคนที่เธอรักมีเเฟนใหม่เธอจะทำยังไง"เขาถามฉันด้วยสายตาที่เรียบเฉย
"ฉันคงจะนั้งร้องไห้นั้นเเละ ...คงทำอะไรไม่ถูกละมั้ง"ฉันตอบเขาไปเเบบเนี่ย
"เเล้วถ้าเกิดว่า แฟนใหม่ของแฟนเธอน่ะ ไปจูบกับคนอื่น เธอจะทำยังไง" เขาถามเอีกครั้ง
"ฉันคงจะถ่ายคลิปไว้ หรือไม่ก็ไปบอกเเฟนเก่าฉันละมั้ง ทำไมเหรอ นายเเอบชอบใครอยุ่เหรอจียง"
ฉํนถาม เพราะว่า ถ้าเรื่องอย่างนี้ ต้องเกี่ยวกับเรื่องหัวใจเเน่ๆๆ นายชอบใครอยุ่เหรอจียง--*
"ไม่มีอะไรหลอก... ช่างเถอะ"
"นายมีความลับอีกเเล้วช่ายยยม่ายยยยย"ฉันถามเขา
".............ฉัน..ชอบบ" ตึก ๆ ๆ หัวใจฉันจะหลุดอยุ่เเล้ว
"ฉันชอบ เเทยอนน่ะ ฉันชอบมานานเเล้วด้วย" เเทยอนเหรอ...อีกเเล้วเหรอ
"ฉันชอบเขา เเล้วฉันก็ทำทุกอย่างเพื่อ เขา เเต่ตอนนี้ มันคงไม่มีทางเเล้วละ เเต่ฉันก็พอทำ จะ
ซอนเย ไปไหนเนี่ย ไม่รอฉันเลย" ฉันไม่ค่อยอยากฟังเรื่องของเเทยอนเท่าไหร่หลอก
"เดี๋ยวฉันขึ้นห้องก่อนเเล้วกันน่ะ เเล้วเราเจอกันบนห้องเเล้วกันน่ะ"ฉันเดินขึ้นตึกทันที
โอ๊ย!!!ทำไมต้องมีเเต่คนรัก เเทยอนด้วย กรี๊ดดดดดดดดด
ตอนนี้ที่ห้องยังว่างเปล่า เพราะมันเพิ่งพักได้เเค่10นาทีเท่านั้น
เมื่อยจัง....กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!โต๊ะของฉัน
ตอนนี้เต็มไปด้วยขยะ เเล้วก็เต็มไปด้วยรอยขีดปากกา นี้มันอะไรกันเนี่ย ทำไมมันถึงเป็นเเบบเนี่ย
เอ๊ะ!!!!!!นี่มัน
ถึง มินซอนเย
"นี่คือสิ่งที่เธอต้องได้รับเพราะขยะพวกนี้มันเหม็นเน่าเหมือนเธอที่ชอบไปยุ่งกับแฟนของชาวบ้าน
เเล้วถ้าเธอยังไม่เลิกยุ่งกับเเฟนของคนอื่นอีก เธอจะต้องโดนเยอะกว่านี้ ฉันจะมาเตือนเธอด้วยความหวังดี"
เลิกยุ่งกับเเฟนคนอื่นซักที
จากผู้หวังดี
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อะไรกัน เเบบนี้มันหวังดีกับฉันเหรอ?
เเล้วฉันไปยุ่งกับเเฟนเช้าบ้านเขาที่ไหนกันละ เเต่เอ๊ะ!!!คงเป็น ท็อปเเน่ๆเลยต้องเป็นเเฟนคลับของท็อปเเน่ๆเลย
เเต่ว่าตอนนี้ฉันต้องจัดการโต๊ะซะก่อนเเล้วละ
5นาที
หลังจากที่ฉันจัดการกับโต๊ะเสร็จ คราวนี้ฉันคงต้องจัดการกับมือของฉันบ้างเเล้วละ
..
..
"พี่ครับ" ใครกันเนี่ย กล้ามาก มาดึงเสื้อฉันทำไม
"มะ..มีอะไรเหรอค่ะน้อง" เเต่นั้นมัน เด็กปีหนึ่งหน้าใสเชียว(แอบหื่น)
"มีคนฝากนี้มาให้ครับ"เเล้วน้องเขาก็เอากล่องเล็กๆยื้นใส่มือของฉัน
ตรงกล่องนมมีโพสอิดติดไว้นี้นาา.."ดูเเลตัวเองดีๆน่ะ"
ใครหว่า??
คงไม่ใช่จียงหลอกมั้ง ....หรือว่าจะเป็น
"นี่จียงเดียวนายลงไปก่อนน่ะ เดียวฉันจะไปเอาของกับเพื่อนอีกห้องนึง"
"เอาอะไรอ่ะ"
"เรื่องของฉันน่ะ เเล้วเดียวเจอกันน่ะ"
ฉันเดินไปที่ห้องของเขา เขาอาจจะส่งให้ฉันก็ได้
"ท็อป"ฉันเรียกเขาออกมาจากกลุ่มเพื่อน เขายิ้มที่มุมปาก ตามสไตล์ของเขาเเล้วเดินออกมาจากกลุ่มเพื่อนของเขา
"มีอะไรเหรอ ถึงมาหาฉันถึงที่นี่" เขาถามฉัน
"เออ วันนี้ นายเอ่อ...ได้ส่งนมสตอเบอร์รี่มาให้ฉันรึเปล่า" ฉันถามอย่างกล้าๆกลัวๆ ถ้ามันไม่ใช่จะเเย่เอาน่ะสิ
"เธอคิดว่า ฉันจะกินนมสตอเบอร์รี่เหรอ เธอก็น่าจะรู้น่ะ" เขาตอบฉัน ทำเอาฉันก้มหน้าลงทันที
ไม่ใช่ท็อป เเล้วใครละ?
"อืม งั้นไม่เป็นไร งั้นฉันไปเเล้วนะ บาย"
"เดี๋ยว"เขาเรียกฉันเเล้ว ดึงมือฉันเข้าไป
"ว่าไง" ฉันสะบัดมืออก ใจเต้นเเรงอีกเเล้วน่ะ มินซอนเย
"เดี๋ยวฉันจะลงไปข้างล่าง เดี๋ยวเราลงไปพร้อมกันเเล้วกัน" เเล้วเขาก็จูงมือฉันเดินไปข้างล่างทันที
Part G-Dragon
"ช้าจัง.."ผมบ่นทำไมถึงช้าเเบบนี้เนี่ย ยัยป้า หรือว่ามีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าว่ะ
ผมเดินไปเรื่อยๆ ไปถึงประตูเเล้ว..นั้นมัน เเทยอน
ไอท็อปกุจะบอกเเทยอนให้หมด
"เเทยอน"ผมเดินเขาไปทักเธอ
"ว่าไงจียง.."เขายิ้มให้ผม
"คือว่าฉันมีเรื่องจะบอกเธอ"
"เรื่องไรเหรอ" เเล้วผมก็เล่าเรื่องให้เธอฟังเเต่ว่าดูจากเเววตาของเธอว่าเธอน่าจะไม่เชื่อเเน่ๆ
"นายเอาอะไรมาพูดน่ะจียง" เเทยอนเริ่มไม่พอใจ
"เรื่องจริงทั้งนั้นเเละเเทยอน" ผมบอก
"พอเถอะจียง เลิกพูดเถอะ" เธอเดินหนีผมทันที เเต่ผมก็ขว้ามือเธอเอาไว้
"มาเบาหูอะไรเเฟนฉันอีกละ"
Part Min sunye
"มาเบาหูอะไรเเฟนฉันอีกละ"ท็อปพูด พร้อมปล่อยมือฉันเเล้วเดินออกไป
ความจริงเรา2คนยืนฟังกันมานานเเล้ว จนเข้าใจเรื่องเเล้วละ ฉันเลือกที่จะเชื่อจียงมากกว่าน่ะ เพราะตอนเเรกก่อนที่จะคบกับ
ท็อปน่ะ เรื่องเเบบนี้มีอยุ่บ่อยๆ กว่าจะขัดเกลากันได นานเลยเเละ--*
"มันเรื่องจริงทั้งนั้นละ อย่ามาโกหกซะให้ยากเลย" จียงพูด
"พูดเเล้วจียง เลิกพูดเถอะ มันไม่ใช่เรื่องจริงก็อย่าเอามาพูดน่ะ" เเทยอนพูดเเล้วมองหน้าจียงเเบบเอือมๆ
"นายอิฉาฉันใช่รึเปล่าละจียง นายเเอบชอบเเฟนฉันนายก็บอกฉันมาสิ" ท็อปพูดกระตุกต่อมของจียงอีกเเล้ว
"มึงเอาอะไรมาพูดเนี่ย เลิกปากหมาได้เเล้วน่ะ"จียงเริ่มโมโหเเล้วละ
"เเล้วมึงจะทำไมละ"ท็อปยิ้ม
"ตุบบบบบบบบบ " เอาเเล้วไงเป็นมวยเเล้ว ไง*-*
"นี่จียง มีสติหน่อยสิ" เเทยอนเดินเข้ามาหาจียง
"ก้ มันทำเหมือนเธอไม่มีค่า เธอทนได้เหรอ หรือว่าเธอไม่มีค่าจริงๆ"
"เพี้ยย"เเทยอนพาดมือลงบนหน้าของจียงทันที ฉันเริ่มเดินเข้าไปใกล้เเล้วละ
"นาย พูดมากเกินไปเเล้วนะจียง มันดูถูกฉัน เเล้วก็ท็อปด้วย"ยัยนั้นตะหวาดใส่ทันที
"เพี้ยยยยยยยยยยยยย"ฉันตบหน้าเเทยอนกลับขณะที่เขากำลังชี้หน้าด่าจียงอยุ่
"เธอน่ะ มันหลงผู้ชายเกินไปหน่อยเเล้วเเทยอน มันมากเกินไปสำหรับผู้หญิงดีดีเเล้วละ"
ฉันด่ากลาดใส่เเทยอนทันที
"เเล้วเธอมายุ่งอะไร ซอนเย" ยัยนั้นถามฉัน ด้วยน้ำเสียงที่เเหบกลาดจากการตะโกน
"ฉันจะมาเตือนสติเธอนั้นเเละ" ฉันตอบ
"ดูเเลตัวเองก่อนดีไหม๊ โดนเเฟนทิ้งเเล้วยังไม่เจียมตัวอีก เที่ยวมายุ่งเรื่องของชาวบ้านเขา"
ยัยนั้นด่าฉันกลับฉันเริ่มขึ้นเเล้วน่ะ
"ยังไงฉันก็ไม่ได้ขโมยของใครเขามากินก็เเล้วกัน เเต่ไม่เป็นไร รับส่วนเหลือของฉันไปคงจะอร่อยละน่ะเเทยอน"
ฉันด่ากลับ เรื่องอะไรฉันจะยอมละ
"กรี๊ดดดดดดดดดดด"ยัยนั้นยกมือขึ้นจะตบฉัน
"อย่าทำอะไรซอนเยน่ะ"ท็อปเขามาดึงมือเเทยอนออกไป ส่วนจียงก็ดึงตัวฉันออกไปให้ห่างจากเเทยอน
"นี่มันด่าฉันน่ะท็อป!!ฉันไม่ยอมหรอก"ยัยเเทยอนวี๊ดใส่ท็อป ยัยนั้นจะรุ้ไหม๊ว่าท็อปไม่ชอบเสียงดังๆ
"เลิกเล่นเป็นเด็กๆได้เเล้วเเทยอน"ท็อปตะโกนใส่เเทยอนทันที ฉันจะเตือนเธอเเล้ว เเต่ไม่ทันซะก่อน55
"กลับบ้านกันเถอะจียง ฉันเบื่อเล่นกับยัยผู้หญิง ขี้ขโมยคนนี้เเล้วละ"เล้วฉันก็จับมือจียงเดินไปทันที
ฉันทิ้งให้2คนนั้นอยุ่ด้วยกัน ส่วนฉันกับจียง เราเดินออกมานั้งรถกลับบ้าน เมื่อมาถึงที่หมุ่บ้านฉันเราก็ลง
เเล้วเลือกที่จะเดินเข้าไปข้างในมากกว่า
"ขอบคุณมาน่ะซอนเย" จียงพูดกับฉัน
"ไม่เป็นไรหลอกจียง ฉันทำถูกเเล้วละ กับผู้หญิงคนนั้น ที่ทำนายน่ะ"ฉันตอบไป มันดูเหมือนเล่นๆน่ะ
เเต่วามันรุ้สึกเหมือนว่า มันออกมาจากใจจริงๆเเต่ว่า ....
"เเต่ว่ายังไงก็ต้องขอบคุณจริงๆที่ปกป้อง เเล้วก็ขอบคุณที่เป็นห่วง.."
"ไม่ให้ฉันเป็นห่วงนายเเล้วจะให้ฉันเป็นห่วงใครละ" ฉันตอบ
จียงหยุดอยุ่นิ่ง ฉันสงสัย
"ขอบคุณจริงๆ ฉันขอโทษที่เคยบอกเธอว่าจะดูเเลเธอเเต่กลับมาให้เธอดูเเลฉัน ฉันมันเเย่จริงๆ.เเย่จริงๆ"
เขากอดฉันจากด้านหลัง ฉันได้รับไออุ่นจากด้านหลัง เเต่เเล้วก็รุ้สึกเหมือนน้ำอุ่นๆไหนมาเป็นทาง
จียง นายร้องไห้ทำไม เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ...หรือว่าอะไร
เเล้วเราก็ยืนอยุ่เเบบนี้ อย่างนี้ ไปอีกเนินนานเท่าไหร่ก็ไม่รุ้ นานจนฉันไม่รุ้เลยว่า มันนานเท่าไหร่
.................................................................................................................
อัพเเล้วน่ะคร่ะ
โรคพิมพ์กำเริบอีกเเล้วละ
เเต่ว่า
ยังไงก็จะสุ้น่ะคร่ะ
555+
เม้นให้ด้วยน่ะคร่ะ
ขอบคุณคร่ะ
ความคิดเห็น