ยัยวายร้าย,,กับนายหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : ONE,

 โรงเรียนมัธยม ชื่อดังแห่งหนึ่งในเกาหลี
" นี้แก!!! นังซอนเย  นังซอนเย !! ชั้นเรียกไม่ได้ยินหรือยัง.!!!"  โอ๊ยยย เสียงของใครกันนี้ชั้นจะรีบไปช็อปปิ้งน่ะเนี่ยยย

" เรียกชั้น ว่า นัง เนีย มีอะไรไม่ทราบเหรอค่ะ" ฉันหันหน้าไปมองปลายเสียงอย่างค่องใจ 

"แก แกใช่ไหม ที่คิดจะจับแจบอมของชั้น แกใช่ไหม๊" เอ๊ะ! อะไรกันของยัยนี้น่ะ เเล้วเเจบอมไหนเนีย,ชั้นจะรู้จักไหม๊ ยัยบ้า

"แจบอมไหนของแก ที่โรงเรียนนี้มีแจบอมคนเดียวหรือไงกัน,,!!!!" จะบ้าเหรอ นักเรียนมีเป็นพัน เเล้วฉันจะรุ้ไหม๊เนี่ยว่าคนไหน???

"ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้เรื่องหลอก นังตัวดี เมื่อวานแกเพิ่งไปอ่อยเค้ามาเองนิ แค่นี้ทำเป็นจำไม่ได้ เอ๊ะ!! หรือว่ามั่วจนไม่รุ้คนไหนเป็นคนไหนเลยเหรอไง ฮ่าฮ่าๆๆๆๆ"

เอ้าาา อิบ้า!!!อยู่ดีดี ก็มาด่ากันซะงั้น..ชั้นไม่ยอมหลอก แต่แจบอมไหนว่ะ (ชั้นไม่ได้มั่วน่ะแต่จำไม่ได้ เมาจริงๆๆ)

"ซอนเย แจบอมเมื่อวานไง ที่เราเจอกับเค้าที่ผับแถวๆย่านคังนัมน่ะ" ยัยเยอึน เพื่อนสาวของชั้น กระซิบข้างๆหนูหวังว่าจะเตือนความจำของชั้นได้บ้าง

แต่,, มันไม่ได้ผลหลอกเพื่อนนน จำไม่ได้จริงๆๆๆ
 "แจบอมไหนอะ,,?? ชั้นจำไม่ได้จริงๆ" ชั้นเริ่มหัวเสียกับการที่ต้องมานั้งทบทวนความจำกับยัยหน้าปลวกนี้เเล้วนะ เสียเวลาช็อปของชั้นหมด 

"แจบอม ห้องเอไง ที่เมื่อวานแกกดเบอร์ให้หมอนั้นไปไง ที่เลี้ยงเหล้าพวกเราทั้งหมดเลยไง แกจำไม่ได้เหรอ??"

จำได้เลยค่ะ??!!!!!!!!

"อ๋อ ชั้นจำได้เเล้ว ก็เมื่อวานเเจเค้าบอกชั้นเอง ว่า แฟนเค้าเนี่ย หน้าเหมือนปลวก มองเเล้วอยากจะอ้วก,, ก็เลย ต้องมาหาอะไรที่มันเป็นสีสันให้กับชีวิต ก็เลยมาเจอชั้นเข้า ว้า,!! แย่จังน่ะ ที่เจอคนที่อยากทำให้เเจของชั้นอ้วก เร็วขนานนี้"ชั้นแหลหมดเลยค่ะ เค้าเพียงบอกว่าเดี๋ยวจะติดต่อมาหาชั้นก็เท่านั้นเอง


"กรี๊ดดดดดดดดดดด แกว่าใครหน้าเหมือนปลวก!!! มันจะมากไปเเล้วนะนังซอนเย จะมาเเย่งแฟนคนอื่นเค้าเเล้วยังทำมาเป็น ปากดี  แกน่ะแก ไม่รุ้ซะเเล้วว่าชั้นเป็นใคร แล้วแกจะเสียใจ เมื่อมาเล่นกับคนอย่างชั้น จำเอาไว้ นังซอนเย"


เเล้วนังนั้ง เอ้ยย น้องหน้าปลวกนั้นก็เดินจากชั้นไป อย่างไม่ใยดี พร้อมกับเพื่อนๆๆของหล่อน โอ้ยยย เเล้วชั้นต้องเจอกับอะไรบ้างน่ะ กลัวจนตัวสั่นไปหมดเเล้ว(แหลจริงๆ)
 
"รีบไปกันเถอะเยอึน เรานัด เฮลิม ไว้น่ะ " เเล้วชั้นกับเยอึนก็รีบก้าวออกจากโรงเรียนอย่างรวดเร็ว


เซ็ลทรัลซิตี้ ใจกลางกรุงโซล

ฉันลืมเเนะนำตัวเองไปค่ะ ฉันชื่อ มินซอนเย น่ะค่ะ เป็นเด็กสาวมัธยมปลาย ที่น่ารัก,,55
ถึงเเม้งว่าชั้นจะชอบเที่ยวกลางคืน แต่ว่า ชั้นก็ยังไม่ทิ้งการเรียนน่ะ เอาสิ!! ถึงเเม้ว่าอาจจะมาสายบ้าง โดนเข้าห้องปกครองบ้าง แต่ชั้นก็ยังตั้งใจมาเรียน เเละเป็นที่รักของเพื่อนๆน่ะค่ะ (เหรอ!!) แต่ที่จะมีปัญหาบ่อยๆก็เรื่องที่พวกที่ชอบเข้ามาหาเรื่องฉันนั้นเเละ ทำให้อาจารย์หลายท่านหาว่าชั้นเป็น ยัยวายร้าย ที่ชอบทำร้ายนักเรียนคนอื่น ทั้งๆทีชั้น ไม่คิดดจะทำพวกนี้ก่อนเลย เข้ามาหาเรื่องชั้นทั้งนั้น 


"ชั้นว่า เรามาถึงเร็วไปน่ะ เยอึน " ส่วนนี้เพื่อนสนิทของชั้นเองค่ะ เยอึน เป็นเพื่อนกันมาตั้งเเต่สมัยเด็กๆ พร้อมกับเพื่อนสาวอีกคน ที่ฉันนัดมาเจอในวันนี้เพื่อนจะ ช็อปกันให้เเหลก ตอนรับวันปีใหม่ที่จะมาถึงเนี่ยเเละคะ แหม!! ช่วงนี้ของลดราคานี้เนาะ จริงไม๊???


"เรานัดกันตรงนี้นิ ซอนเย ยัยพวกนั้นยังมาไม่ถึงอีกเหรอ ชั้นว่าเราเหลด ไปเยอะเเล้วน่ะ"
เยอึนถาม พลางมองหายัยเพื่อนอีกคน  สองคนนี้ไม่ได้เรียนโรงเรียนมัธยมเดียวกันกับพวกเราหลอกค่ะ เพราะว่ายัยนั้นน่ะ ทั้งเก่ง เเละรวย ส่วนชั้นกับยัยเยอีน ได้เเค่ รวยเท่านั้น เรื่องเก่งอะ ชั้นเเย่ที่สดในกลุ่มเลยก็ว่าได้


"ชั้นมาเเล้ว ยะ มารอตั้งนานแล้ว เเล้วพวกหล่อนน่ะอยู่ไหน" เสียงของเยอึน พูดกับโทรศัพท์รุ่นใหม่ของหล่อน"โอเค เเล้วเจอกัน กินให้อ้วนไปเลยน่ะพวกเธอ ตู๊ด ดด"

"ยัยพวกนั้นนั้งกินเค้กอยุ่ร้านข้างๆลานจอดรถนี้เอง เราเดินไปหาก็เเล้วกัน " ชั้นมองหน้าคนที่พูดพร้อมกับทำ ตามอย่างดี  ตอนนี้ใจชั้นอยุ่ที่เสื้อผ้าลดราคาหมดเเล้วน่ะเนีย


"ออกมาได้เเล้วพวกแก เร็ว!! เดี๋ยวของจะหมดซะก่อนนี้ นี้เราก็มาช่วงเวลาคนเลิกงานเเล้วด้วยย ชั้นไม่อยากต้องไปตบเเย่ง ของกับพวกสาวๆ ออฟฟิต หลอกน่ะ" เยอึนพูดโทรศัพท์อีกครั้ง ก่อนที่ สาวๆจากร้านเค้กจะเดินออกมา

" กว่าพวกแกจะมา ฉันกินเค้กไปจนอืดเดินไม่ได้เเล้วน่ะ " ยัยเฮลิมพูด 
"โอเค งั้นพวกเเกจะช้าทำไมละ เอาเลย จัดการ" เเล้วชั้นก็เป็นคนนำทับ อย่างไม่เกรงกลัวใคร 555

พวกเรา สามคนเดินช็อป ช็อปๆ กันจนเหนื่อยอ่อน ทั้งเสื้อผ้า กระเป๋า เเล้วก็รองเท้า ได้มาเพียบ ไม่ต่ำกว่าอย่างละ 5 ก็มันถูกจริงๆนิค่ะ 

เเล้วพวกเราก้มากินอาหารในร้านหรุ ของเซ้นทรัล ซิตี้ เเล้ว
 "โอ้ยยย อิ่มจะเเย่ ทั้งอิ่มทั้งเหนื่อยย " เสียงยัยเยอึนบ่นอุบ
"แล้วนี้ก็เริ่มจะค่ำเเล้วด้วย เเล้วแกจะกลับยังไงอะ ซอนเย" เฮลิม ถามชั้น เพราะว่าขามาชั้นนั้งรถ ของเยอึนมานิหน่า

"เดี๋ยวชั้นไปส่งที่โรงเรียนก่อนเเล้วกัน เเล้วแกก็เอารถกลับบ้านดีไม๊" เยอึนเสนอความคิด ซึ่งชั้นก็เห็นด้วยย ขี้เกียดนั้น เเท็กซี่กลับไปโรงเรียนเองนิหน่า,,

ตี้ดดดด ตี้ดดดดดดด ดดดดดดด
โทรศัพท์ชั้นเองเเละ 

"ฮัลโหล คุณพ่อ มีอะไรหรอค่ะ" ชั้นขึ้นกล่าวทักทายผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการของชั้น(ไม่งั้นจะเอาเงินจากไหนเล้า!!)

"อยู่ไหน ซอนเย" ปลายสายถาม
"อยุ่เซ็ลทรัล ซิตี้ค่ะคุณพ่อ ทำไมเหรอค่ะ จะฝากซื้ออะไรรึเปล่า"

"งั้นรออยุ่ที่นั้น เดี๋ยวพ่อจะให้ คนขับรถไปรับที่นั้น ปแล้วมาหาพ่อทีนี้ ด่วน" เสียงของปลายสายเริ่มเเข็งขึ้น ทำเอาชั้นใจหวิว ไม่น้อยเลยทีเดียว

"แต่รถของหนูอยุ่ที่ โรงเรียนน่ะค่ะพ่อ เเล้วจะทำยังไงกับรถละค่ะ" ฉันถามปลายสายด้วยความเป็นห่วงรถ เเละชีวิตของชั้น พ่อไม่เคยเรียนกชั้นไปพบที่บริษัทเลยน่ะ เเต่เคยครั้งนึงตอนที่ชั้นมีเรื่องกับนายตำรวจที่เป็นเพื่อนสนินของพ่อชั้นเอง คราวนี้เรื่องใหญ่โต จนชั้นต้องไปขอโทด ขอโพยกันยกใหญ่ทั้งที ไอเเก่บ้ากามนั้น พยายามจะลวนลามชั้นเอง 

"เเล้ว คนขับรถเป็นที่บ้านเรา มีเเค่ลูกกับพ่อหรือยังไง เดี๋ยวมาถึงที่นี้เเล้วเอากุจเเจรถให้ลุงเค้า เเล้วก็ขึ้นมาหาพ่อ งั้นรออยุ่ที่นั้น เดี๋ยวลุงคนขับรถจะติดต่อไปเอง เเล้วเจอกัน ยัยตัวยุ่ง"เเล้วปลายสาย ก็ วางไป พร้อมกับความมึนงงของชั้นเอง

อะไรของพ่อเนี้ย ชั้นงงไปหมดเเล้ว

"มีอะไร รึเปล่า ซอนเย" เสียของ เพื่อนสาวของชั้นถามขึ้น
"เดี๋ยวคนขับรถชั้นจะมารับ ไปพบคุรพ่อที่บริษัท พ่อเรียกตัวด่วนมาก" ชั้นตอบ
"เรื่องอะไรกันน่ะ " เพื่อนสาวสองคนของชั้นเริ่มสงสัย 
"เอาเถอะ เดี๋ยวชั้น ได้เรื่องยังไงเเล้วจะบอกเธอเลยเเล้วกัน เเต่ชั้นก็เริ่มกลัวๆเเล้วละ"
ชั้นพูด ทีเล่นทีจริง


ซักพัก หลังจากที่ชั้นพูดกับสาวๆเสร็จเรียบร้อย โทรศัพท์ก็ดังขึ้นจากลุงคนขับรถ เเล้วชั้นก็ร่ำลา สาวๆ เเล้วก็ เดินทางไปหาคุรพ่อทันที

บริษัท โรริงเเมทชิ่ง
 บริษัท ของพ่อชั้นเป็น บริษัท ที่ผลิตเกี่ยวกับ เหล็ก และอุปกรณ์ อะไหล่ ที่ใหญ่ทีสุดของเกาหลี เลยทีเดียว

"คุณหนูมาเเล้วเหรอค่ะ คุณท่านรออยู่ข้างในน่ะค่ะ เชิญทางนี้ค่ะ" เลขาจิง เลขาสาวเชื้อสายจีน ของพ่อ พาชั้นไปหาพ่อที่รออยุ่ในห้องประชุมใหญ่

"มาเเล้วเหรอ ยัยตัวดี" พอชั้นเปิกประตูห้องเข้าไปก็พบกับ พ่อของชั้นที่ นั้งอยุ่บนหัวโต๊ะประชุมมุมสุดของห้อง พร้อมด้วย ชายหนุ่ม วัยกลางคนที่นั้งอยุ่ข้างๆ เเละหญิงสาว ที่ใส่เครื่องเเบโรงเรียนเหมือนชั้นเลย

หรือว่า,, 
"ยัยหน้าปลวก" ฉันตะโกน
"หยุด ทำตัวไม่มีมารยาทซักที" คุณพ่อพูดเสียงเเข้งใส่ชั้น"นั้งลงได้เเล้ว"

ชั้นนั้งลง มองหน้ายัยหน้าปลวกกับผู้ชายแก่ๆนั้นอย่างสงสัย
"เรื่องมันก็เป้นอย่างที่หนูเล่านั้นเเละค่ะคุณพ่อ ยัยนี้เเย่งแฟนหนู เเถมยังดูถูกหนู ว่าหนูเสียๆหายๆ อีกด้วย คุณพ่อต้องจัดการน่ะค่ะ" ยัยหน้าปลวกพูด

"นี้เเกความจำสั่นเหรอยัยหน้าปลวก แกเดินมา หาเรื่องชั้นเอง ส่วนเรื่งแฟนแกน่ะ ชั้นไม่เอาหลอก เเล้วผู้ชายคนเดียว ทำไม ล่ามโซ่ไว้ไม่ได้ ฮ๊ะ!!! " นี้ชั้นต้องมานั้งฟงัเรื่องบ้าบ้าบอบออย่างนี้น่ะเหรอ  โกหกน่ะ!!!

"นี้!!!เลิกไม่มีมารยาทซักที แค่นี้พ่อก้อายจะเเย่อยู่เเล้ว" พ่อชั้นเริ่มพูดขึ้น
"งั้นเรา ก็ ถอนหุ้นออกจากบริษัทคุณก็เเล้วกัน ผมไม่ต้องการต้องเห็นคุรมาเครียดกับเรื่องลูกสาวของคุณ จนทำบริษัทพังพินาศเพราะว่าคุณเอาเเต่ใส่ใจ ปัญหาของลูกสาวของคุรเพียงอย่างเดียวหลอกน่ะครับ เเล้วผมคงจะต้องบอกหุ้นส่วนคนอื่นๆ ด้วยโดยเฉพาะหุ้นส่วนที่มีลูกชาย ให้ระวังเอาไว้"

"นี้คุณจะมากไปเเล้ว ว่าชั้นยังไม่พ่อยังจะว่าพ่อชั้นอีกเหรอ เเล้วถ้าว่าชั้นก็หันกลับไปดุหน้าลูกสาวของคุณเถอ ะว่า นังนี้มันก็ไม่น้อย กว่าชั้นซักเท่าไหร่หลอก ผู้ชาย ก็ไปล่อซื้อเค้ามาด้วยซ้ำ " 

"ปากเธอยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!! แล้วยังมาพูดจาอย่างนี้ใส่ผู้ใหญ่ได้ยังไง ทำไมคุณเป็นผู้บริหารที่ดีได้ เเล้วทำไมถึงเป็นพ่อที่ดีไม่ได้ละคุณมินคังจิน!! เอาเป้นว่า ผมขอถอนหุ้นจากคุณก็เเล้วกัน ลาก่อน"
เเล้วตาแก่บ้านั้นกับลูกสาว ก็เดินออกไปพร้อมว่างสัญญาถอนหุ้นไว้บนโต๊ะ


"พอใจรึยัง!! ชั้นถามเธอ ว่าพอใจรึยังมินซอนเย!!" พ่อตะโกนใส่ชั้น
"ทำไมพอถึงฟังคนอื่นมากกว่าฟังหนู พ่อคิดว่าหนูเป็นคนเเบบนั้นหรือยังไง" ชั้นเริ่มรับไม่ได้กับพ่อของชั้นเเล้ว

"เเล้วทีผ่านมา เรื่องที่มันเกิดขึ้น มันเคยพ้นจากเรื่องเเบบนี้บ้างไหม๊ มินซอนเย" พ่อถามกลับชั้นอย่างหัวเสีย
"ไม่" ชั้นตอบ 

"งั้นหนูจะกลับบ้าน เเล้วเราค่อยเจอกันวันอื่น ซึ่งเป็นวันที่หนุหวังว่า พ่อจะเชื่อใจหนู เเละเข้าใจหนูมากกว่านี้ " เเล้วชั้นก็เดินออกจากห้อง 


ลงมายังลานจอดรถทันที  ชั้นกลับบ้านพร้อมกับคำถามที่ไม่เข้าใจ ว่าทำไมพ่อถึงไม่เชื่อใจชั้นซักที ทั้งทีชั้นก้เคยบอกพอตั้งหลายครั้งเเล้วว่า เรื่องเเบบนี้ชั้นไม่เคยเริ่มก่อน

บ้านนน

ชั้นอาบน้ามเเละรีบนอนทันที ก่อนที่พ่อจะกลับมา เพราะว่าชั้นไม่อยากจะเจอปัญหาอะไรอีก เเล้วอีกอย่างวันนี้ชั้นเดิน ช็อปทั้งเย็นเลย เหนื่อยมาก  หวังว่า หลังจากชั้นหลับไป ชั้นอาจจะเจอเรื่องดีดีในวันรุ่งขึ้นก็ได้





เช้าวันเสาร์

"ก็อก ก็อก ก็อก  คุณหนูคะคุณผู้ชายให้ลงมาตามไปทานข้าวเทียงค่ะ" เสียงแม่บ้านของชั้นเรียก ชั้นงงตัวเองเหมือนกันว่าทำไมมันถึงเป็นข้าวเทียงไปได้ ทั้งทีมันก้เพิ่ม 11 โมงเอง ห๊าา!! 11 โมง ตายเเล้ว!! บ้านชั้นกินข้าวเทียง เวลาเทียงตรงเปะ เเล้วนี้ก้เหลืออีกชั่วโมงเดี๋ยวใครจะ อาบน้ามเเต่งตัวทันนนกันเหล่า

 ผ่านไป 1 ชั้วโมงเหมือนโกหก ชั้นก้ลงมานั้งลงที่โต๊ะเป็นคนสุดท้าย ในโต๊ะอาหาร มีชั้น พี่ชายของชั้น เเละ คุณพ่อ ที่น่ารักของชั้นเองงง T T 

เอาละ ลงมาก็ดีเเล้ว คราวนี้พร้อมหน้าพร้อมตา พ่อก็จะได้บอกเรื่องที่จะเกิดขึ้น ต่อไป 
"เรื่องอะไรกันครับพ่อ พูดซะตื่นเต้นเชียว" แทยัง พี่ชายของชั้นพูดขึ้น

"มินซอนเย เทอต้องหมั่นกับคนที่พ่อหาให้เธอ เพื่อป้องกันเธอจาก เรื่องที่เคยเกิดขึ้น"
"พรวดดดดดด" O><O หน้าของเเทยัง
"พรวดดดดดดดดดดดดดด" T..T หน้าของชั้น

"จะบ้าเหรอ ป๋า นี้ ซอนเยยังเรียนไม่จบเลยน่ะ ยังไงผมก็รับไม่ได้ไ นายพูดได้ดีมากพี่ชายที่น่ารัก
"จริงค่ะพ่อ หนูยังสามารถเลือกคนที่หนู รักได้นี้ค่ะ อย่ามาทำเหมือนหนังน้ำเน่า คลุมถุงชนน่ะค่ะพ่อ" ชั้นเริ่มโว้ยยวาย  ข้าวไม่ต้องกินมันเเล้ว

เเม้ว่าพ่อชั้นจะนั้งกินต่ออย่างสบายใจก็ตาม

"ชั้นคิดเเล้ว เเล้วเธอต้องหมั่น เเต่ตอนนี้ชั้นจะหาบอดี้กาดร์ มาให้เธอไป พลางๆก่อนเเล้วกัน

"พ่อจะบ้าไปแล้วววววววววววววววววววววววววววววววววว"
ชั้นกรี๊ดดดร้องงงงงงงงงงงงงงงงงง







>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>


จบเเล้วน่ะค่ะ ตอนเเรก,,,
ติดตามต่อไปน่ะค่ 
ยังไง 
Happy New year น่ะค่ะ
ผู้อ่านนนนนนนนนนนทุกกกคนนนน

มีความสุขมากๆๆน่ะค่ะ
สุขภาพแข็งเเรงตลอดปี สุขภาพดีตลอดชาติน่ะค่ะ