รักวุ่นๆของยัยจอมว่ากับนายบ้าบิ่น

ลำดับตอนที่ #2 : ก๋วยเตี๋ยวก็อร่อยดีน่ะ

“ป้า ก๋วยเตี๋ยวสองที่”ฉันรีบสั่งป้าทันทีหลังจากที่นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้กินข้าวเย็น และก่อนที่ท้องมันจะร้องออกมาจนต้องอาย

“นี่เธอ ดึกขนาดนี่ยังจะกินอีกหรอ แล้วกินเยอะน่ะ ตั้งสองชาม”

“ก็สั่งเผื่อนายไง”- - โงคิดว่าฉันจะกินมากขนาดนั้นรึไง

“แต่ฉันกินแล้วน่ะ”  หรอ ใครจะรู้ ยังไงก็สั่งไปแล้วล่ะ ไม่ยอมเสียตังค์ฟรีหรอกยะ

“ก็กินอีกรอบสิ เป็นเพื่อนฉันหน่อย”

“แต่นี่มันดึกแล้วน่ะ ไม่รีบนอนพรุ่งนี่จะไปเรียนไม่ทันน่ะ”

“ก็ฉันหิวนี่ ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยน่ะ” 

“เธอก็กินเองสิ ฉันไม่กินแล้วล่ะ ยังอิ่มอยู่เลย”

“กินเถอะนะ..แหม!นายกลัวอ้วนหรอ แห้งขนาดนั้นเกือบเป็นกุ้งแห้งได้แล้วล่ะมั้งนั้น”

“เธอก็ผอมเกือบจะเป็นปลาแห้งเหมือนกันแหละ”

“ถ้านายไม่อยากให้ฉันเรียกนายว่ากุ้งแห้งก็จงกินเป็นเพื่อนฉันด้วย” (เหมือนนายนั้นอยู่ใต้บังคับบัญชาของฉันเลย)

“เออ..กินก็ได้”  ระหว่างที่รอก๋วยเตี๋ยว

“นี่นาย ก๋วยเตี๋ยวที่เนี่ยอร่อยไหม”

“ก็อร่อยนี่”

“หรอ”-_-

“ไม่เชื่อก็กินเอาเอง”

“แน่นอนดิ ก็ฉันหิวนี่น่ะ..หวังว่าฉันคงกินได้น่ะ”

“อะไรของเธอฮะ..ก็ต้องกินได้อยู่แล้วล่ะ พูดอย่างเธอไม่เคยกินงั้นแหละ”

“เปล๊า ฉันเคยกิน ”  เกือบไปแล้วไหมล่ะ ถ้ารู้ว่าฉันไม่เคยกิน นายนี้ต้องหวเราะฉันแน่ๆเลย

“นี่ มัวเหมอหาอะไร ก๋วยเตี๋ยวมาล่ะจะนั่งมองมันหรอฮะ”   พูดจบนายนั้นก็ตั้งอะไรต่อมิอะไรลงชามของเค้า

“นี่ ก๋วยเตี๋ยวเนี่ย มันต้องเติมนั้นนี้ด้วยหรอ..”

“นี่ ตกลงเธอเคยกินไหมเนี่ย ก็ต้องปรุงอยู่แล้วล่ะสิ”

“ปรุง เมื่อกี่นายว่าปรุงงั้นหรอ”

“อืมดิ จะให้เรียกยาวๆเหมือนเธอรึไง” ก็ใครจะไปรู้ล่ะ

“แน่ใจหรอว่าจะอร่อยอ่ะ”   นายนั้นมองหน้าฉันแล้วก็ลากชามไปเติมนั้นเติมนี้ (ปรุง)ให้ฉันแล้วก็ถามว่า

“นี่กินเผ็ดรึเปล่า ”

“ไม่ค่อยเท่าไหร” แล้วนายนั้นก็ตักพริกป่นเติมลงชามให้ฉัน แล้วก็คนให้เขากัน

“อ่ะ ลองกินดู”

“อืม”เชื่อเลยฉันกินเข้าไป  ไม่น่าเชื่อ ของแบบนี้อร่อยจริงๆด้วย “จะว่าไปก๋วยเตี๋ยวก็อร่อยดีน่ะ”

“เห็นไหม บอกแล้วก็ไม่เชื่อ”

        พอกินเสร็จแล้วฉันกับนายนั้นแล้วก็น้องหมีของฉันก็กลับห้อง

“นี่นายวันนี้ ขอบใจน่ะ”

“อืม ไปน่ะ”

“อืม”    ฉันก็เดินเข้าห้องไปแล้วก็คิดเรื่อต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้  ชีวิตของฉันที่ไม่มีคนคอยทำโน้นนี้ให้ ฉันเพิ่งรู้ก็วันนี้แหละแบบว่า....เหนื่อยโคตรๆ ยังไงก็ไปอาบน้ำแล้วเข้านอนจะดีกว่าน่ะ เพราะถ้านอนดึกเดี๋ยวขอบตาดำ(กว่าไม่สวย)   เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จแล้วก็ดูนาฬิกา ป๊าดดดดดดดด  00.55น. แล้วหรอเนี่ยสงสัยพรุ่งนี้คงเป็นหมีแพนด้าแน่ๆเลยเรา    

 กริ๊ง!ๆๆๆๆๆๆๆ

เสียงนาฬิกาปลุกให้ฉันตื่นจากความฝัน  ฉันตื่นแล้วก็ต้องรีบไปอาบน้ำแต่งตัว เพื่อที่จะต้องรีบไปโรงเรียนให้ทันก่อนเข้าแถว เพราะถ้าไปไม่ทันน่ะจะต้องถูกทำโทษน่ะสิ  โอ๊ย! ฉันคงตัดสินใจผิดแน่ๆเลย ที่ออกมาอยู่คนเดียวแบบนี้ T T

วันนี้ยิ่งเป็นวันแรกอีก ถ้าไปสาย มีหวังต้องถูกทำโทษหนักแน่ๆ  แบบนี้ก็ไม่เอาน่ะ    แหม! ถาฉันมามัวยืนคิดอยู่แบบนี้ ก็คงจะไปสายแน่ๆ ฉันหันไปดูนาฬิกา OMG! 07.45น.แล้วหรอเนี่ย จากที่นี้ ไปโรงเรียนมันก็ไม่ไกลนักหรอก (ไม่อยากเปลืองตังค์) เพราะงั้น วิ่งไปก็คงทัน (ล่ะมั้ง) ฉันรีบวิ่งลงไป 

  “เฮ้! ยัยจีเอ” เสียงใครว่ะคนกำลังรีบอยู่จะเรียกทำไมฉันเลยหันไปทางต้นเสียง  แล้วก็ต้องมาหยุดวิ่งเพราะเสียงนั้นคือนายที่เป็นต้นเหตุที่น้องหมีของฉันต้องหายไป

“มีรัย  คนกำลังรีบมีรัยไว้คุยกันตอนเย็นน่ะ”

“นี่ จะไปส่งเธอน่ะเธอเรียนที่ไหนล่ะฉันจะไปส่ง” หรอเนี่ย เป็นคนมีน้ำใจสินะ ^^

“หรอ  ขอบใจแต่วิ่งไปอีกสักเดี๋ยวก็คงถึงแล้วล่ะ ขอบใจน่ะที่ชวน”

“ตามใจเธอ งั้นฉันไปก่อนน่ะ”ว่าแล้วฉันก็ออกตัววิ่งทันที ทั้งที่เค้าเป็นคนพูดว่าไปก่อนน่ะ แต่ฉันแซงเค้ามาแล้ว

และแล้วฉันก็มาทันเข้าแถว

WOW! ที่นี้นักเรียนก็เยอะ ไม่ต่างจากที่เรียนเดิมของฉันเลย แถมยังมีหนุ่มหลอๆแยะเลย(คิดอะไรอยู่) แต่ว่าน่ะก็มีสาวสวยๆแยะเหมือนกันอ่ะตัวเราก็เลยดูไม่เป็นจุดเด่นเอาซะเลย เซ็ง (เป็นคนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหรน่ะ) 

“วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันแรกครูก็ขอให้ลูกๆทุกคนมีความสุข และขอให้ตั้งใจเรียนด้วยน่ะ” เสียงครูใหญ่ดังไปทั่ว  แต่ว่าแน่ใจหรอค่ะที่บอกให้พวกนักเรียนตั้งใจเรียนอ่ะ ฉันว่าคงไม่มีหวัง หรือไม่ก็คงยากค่ะครู ก็น่ะขนาดครูใหญ่พูด ยัยพวกนั้นยังไม่สนใจเลยมัวแต่คุยกันอยู่ได้  ช่างเถอะ นั้นถึงเวลาโฮมรูมแล้ว

เอ๊! ว่าแต่ฉันเรียนอยู่ห้องไหนล่ะเนี่ย  มีคนไห้ถามล่ะ

“ครูค่ะ สวัสดีค่ะ” ฉันทักครูคนหนึ่งเธอเป็นคนที่สวยมาก

“มีอะไรหรอจ๊ะ” ไม่น่ะ รอยยิ้มนั้นน่ารักอ่ะ

“เออ คือหนูเป็นนักเรียนใหม่น่ะค่ะ หนูเลยไม่รู้ว่าหนูอยู่ห้องไหนค่ะ”

“อ๋อ ม.6 ใช่ไหมจ๊ะ”

“ค่ะ”

“ห้องครูเองจ๊ะ..ตามครูมาน่ะจ๊ะ”พูดจบครูคนนั้นก็นำทางฉันไปไม่น่าเชื่อว่าห้องของฉัน (ม.6/6)  จะอยู่ชั้น5  ที่นี่หรูเกินไปแล้วเสาร์นี้คงต้องไปว่าให้แม่มั้งล่ะ ฉันต้องการโรงเรียนที่มันดูธรรมดาเวอร์น่ะ

“เด็กๆ เงียบจ๊ะ ครูทีเพื่อนใหม่ นี่หนู มาเข้ามาแนะนำตัวหน่อยจ๊ะ”  ฉันก็เลยเดินเข้าไป

“สวัสดีจ๊ะเพื่อนๆ ฉันชื่อ เอรีน่า  ฟรานซิส จ๊ะ ฝากตัวด้วยน่ะครูไปก่อนน่ะ เออเงียบๆน่ะจ๊ะวันนี้วันแรกน่ะแล้วครูก็ประชุมด้วยน่ะ” ทุกสายตาจ้องฉันอย่างกับจะกินฉันเลยล่ะ

“เอาล่ะ ยังไงก็ดูแลเพื่อนด้วยน่ะ นั้นจ๊ะที่นั้นหนู” ครูชี้ไปที่โต๊ะแถวหลังสุด ”ครูไปก่อนน่ะ”    เออที่นี้ เค้าจัดโต๊ะคู่อ่ะ ว่าแต่นั้นฉันได้นั่งข้างใครล่ะนั้น    ฉันเดินตรงไปยังที่นั่งของฉัน วางกระเป๋า แล้วก็นั่ง

 “เออ.. นายชื่ออะไรหรอ” ฉันหันไปถามคนข้างฉัน  เมื่อเค้าเอาหนังสือการ์ตูนที่อ่านออก “อ้าว นายเองหรอ” ฉันตะโกนดังลั่นทุกสายตาก็จ้องฉันอีกครั้ง

“อ้าว เธอเองหรอ “

“ไหงมาเรียนที่เดียวกันล่ะเนี่ย”   ฉันพูดพร้อมกับนายนั้น     แล้วผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูไฮโซๆก็ดินตรงมาแล้วก็ทำท่าไม่พอใจ

“นี่ยัย เอรีน่า เธอรู้จัก บีอาร์ของพวกเราด้วยหรอ”

“บีอาร์ นายนี้ชื่อบีอาร์หรอ”

“ก็ใช่นะสิ นี่ เตือนไว้ก่อนน่ะ ว่าอย่ามายุ่งกับเค้าถ้าไม่อยากมีเรื่องกับพวกเรา”  ทุกสายตา จ้องฉันอยากกับโกรธแค้นกันมาแต่ชาติปางไหน งั้นแหละ โอ้ว! น่ากลัวจริงเลย