คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นายนั้นแหละ ทำน้องหมีฉันหายไป
ฉันเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งเท่านั้น อ้อ! มีพิเศษก็แค่ฉันมันเป็นคนรวยเท่านั้นเองล่ะมั้ง ฉันใช่ชีวิตอยู่กับพ่อแม่แบบที่คนรวยเค้าทำกัน เฮ้ย ~ มันน่าเบื่อมากๆเลยล่ะค่ะ แล้วตอนนี้ฉันก็ ม.ปลายแล้วล่ะ (ม.6) ฉันก็เลยขอพ่อแม่
ออกมาใช่ชีวิตแบบคนทั่วไปค่ะ ตอนนี้ฉันก็มาอยู่หอพักแล้วล่ะค่ะ
อ๊ะ!เกือบลืมค่ะ ฉันชื่อ จีเอ(G.A)ค่ะ
“อ๊ะ...ให้ตายเถอะฉันลืมน้องหมีตัวโปรดอ่ะ”
เฮ้ย มันทำให้ฉันต้องกลับไปเอาที่บ้านอีกเป็นรอบที่สอง
เฮ้ย ~ ร้อนเป็นบ้าเลยอ่ะ (อยู่บนรถเมล์) จะไม่ร้อนได้ยังไงคนเยอะมากขนาดนี้น่ะ
ฮุ่ ~ ฉันคิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่ออกมาอยุ่คนเดียวแบบนี้น่ะ
โอ๊ย! ฉันชนกับใครก็ไม่รู้อย่างจังที่หน้าหอพัก
“นิ่..นายกล้าดียังไงมาชนฉันอ่ะ”
“ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อยนิ่!..อุบัติเหตุชัดๆ”
“นายกล้าเถียงฉันหรอ นายรู้ไหมฉันเป็นใคร”
“อ้าว..เพิ่งเจอกันน่ะ จะรู้ได้ไง”
อ๊ายยยยยยยย นายบ้ากล้ามาย้อยฉัน ยังไงก็สงบอารมณืไว้ก่อนก็แล้วกัน
“นั้นสิน่ะ.เอาเป็นว่าฉันชื่อ จีเอ(G.A) จำไว้น่ะ ยังไงก็ไปก่อนล่ะนะ”
“อืม” ว่าแล้วฉันก็เดินขึ้นบันไดไป
เอ๊! เหมือนมีคนเดินตามหลังเลยอ่ะ o[]o รึว่ามีคนคิดทำร้ายฉัน ไม่ได้การล่ะ ฉันรีบหลบที่มุมทางลงบันได แอบดูว่าเป็นใคร อ้าว ที่แท้ก็นายที่ชนฉันเมื่อกี้นั้นเองค่ะ ว่าแต่จะตามฉันมาทำไมน่ะ
“นี่..นายจะตามฉันมาทำไมอ่ะ”>O<
“ใครตามเธอมาไม่ทราบ ห้องฉันอยู่นี้ ห้อง276” >////< มาอยู่ห้องข้างฉันทำไม (หน้าแตกอีกต่างหาก)
“หรอ..ก็เข้าห้องนายไปสิ ฉันก็จะไปห้องฉันห้อง277ไปน่ะ”
“ใครห้ามเธอไว้ล่ะ ” >-< กวน teen น่ะไอ้บ้า
ฉันเดินเข้าห้องแล้วก็รีบตรงไปที่เตียง ล้มนอนลงด้วยความเหนื่อล้า
เฮ้ย! พรุ่งนี้ฉันจะต้องมาเจอเรื่องวุ่นๆแบบนี้ไหมน่ะ?
เอ๊! O_O*…. >[]<…น้องหมีของฉันไปไหน
ฉันจะทำยังไงดีล่ะทีเนี่ย น้องหมีของฉันมันหายตอยไหนน่ะ คิด คิด คิด อ๋อ คิดออกแล้ว ต้องเป็นตอนที่ชนกับนายนั้นแน่ๆเลย ใช่แล้ว เป็นเพราะมัวเถียงกับนายนั้นฉันเลยลืมน้องหมี ตัวที่สำคัญตัวนั้นอ่ะT-T สงสัยคงต้องกับลงไปเอาแล้วล่ะสิน่ะ
ฉันหันไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง
ให้ตายเถอะ 23.07น. แล้วหรอเนี่ย เพราะเหนื่อแท้ๆเลย ฉันเลยเพอหลับไปอ่ะ TTOTT ดึกขนาดนี้แล้วน้องหมีของฉัน มันไม่หายไปแล้วหรอ?
ก๊อกๆๆๆ
ฉันเคาะประตูห้องนายนั้น(ทำไม) ก็น่ะ “
“มีอะไร อยากมานอนกับฉันรึไง”
“บ้าหรอ..เป็นเพราะนายนั้นน้องหมีของฉันเลยต้องมาหายไป ดังนั้น ต้องเอานายไปช่วยฉันหา”
“หรอ ฉันง่วงแล้วไว้พรุ่งนี้น่ะ”
“ไม่ได้น่ะ ต้องไปตอนนี้”
“นี่ เธอฟังฉันพูดไม่เข้าใจหรอ” ว่าแล้ว นายบ้านั้นก็ปิดประตู ฉันก็เลยต้องเคาะแล้วเคาะอีกจนมันมาเปิดประตูอีก
“นี่ เธอ ฉันบอกว่าพรุ่งนี่ก่อนยังไงล่ะ คนง่วงน่ะเข้าใจไหม”
“ก็นั้นมันของสำคัญของฉันน่ะ”
“แล้วไง มันไม่เกี่ยวกับฉันนี่”เค้าขึ้นเสียงกับฉัน น้ำตาฉันเริ่มไหล งั้นฉันขึ้นเสียงมั้งล่ะ
“นายบ้า นายนั้นแหละที่ไม่เข้าใจ” พูดจบฉันก็วิ่งไปทันที
ไม่สนแล้วล่ะ ไม่กลัวแล้วล่ะ ยังไงก็ต้องไปเอาของสำคัญกลับมา TOT
“นี่เธอ มันดึกมากแล้วน่ะ ” เค้าวิ่งตามฉันมา
“แล้วไง ฉันไม่กลัวหรอกน่ะ”
“งั้นเธอก็รอฉันด้วย” แหม ทำเป็นว่าจะไม่มาช่วยฉัน สุดท้ายนายก็ต้องยอมมา
“รีบๆหน่อยสิ” ฉันเร่งนายนั้นเพราะกลัวว่ามันจะหาย และเมื่อมาถึงตรงที่ชนกันเมื่อตอนเย็น
อ๊ายยยยยยยยยยยย>o< ตุ๊กตาของฉัน หายไปไหนนนนนนนนนนนนนน
ตรงนั้น ไม่มี ตรงนี้ไม่มี ตรงโน้นก็ไม่มี TT-TT
“ทำไงดีล่ะ นายช่วยคิดหน่อยดิ”
“ก็ลองไปถามยามทางโน้น หรือจะไปถามเจ้าของหอล่ะ”
“ไปถามพี่ยามดีกว่ามั้ง”
“ก็ไปสิ ”
“นายล่ะ ก็ไปด้วยกันสิ เร็วเข้า” ฉันรีบนำไปที่พี่ยามคนนั้น “เออ..พี่ยามค่ะ พี่เห็นตุ๊กตาหมีตกอยู่แถวหน้าหอไหมค่ะ”
“ตุ๊กตาหรอ อ๋อผมเก็บไปวางไว้ที่โต๊ะก๋วยเตี๋ยวร้านโน้นนะครับ” พี่ยามพูดแล้วก็ยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ”ยิ้มตอบไปอย่างเป็นมิตร
“งั้นก็รีบๆไปเถอะ มัวยิ้มอยู่ได้”นายนั้นลากแขบฉันตรงไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
“ทำไมหะ ฉันก็แค่ยิ้ม”
“แหม! เธอยิ้มแบบนั้นเดี๋ยวไอ้ยามนั้นก็คิดว่าเธอชอบมันหรอก”
“ใครเค้าจะคิดแบบนายหะ แล้วทำไมไม่เรียกพี่เค้าดีๆล่ะ”
“มันเรื่องของฉัน”
“ชิ! คนบ้า ”
“เธอว่าใครบ้าฮะ”
“เปล่านี่ พูดลอยๆ”555+นายนี่โกรธง่ายจริงๆเลย
“นี่ นาย ช่วยไปถามป้าเค้าที”
“นี่ ทำไมเธอไม่ถามเองล่ะ เมื่อกี่ยังถามเองเลย”
“ช่วยฉันหน่อยดิน่ะ” ฉันทำตาหวานๆ ที่ผู้ชายทุกคนต้องยอม (อาจจะผลกับนายน่ะ)
“เธอนี่มันจริงๆเลย ” ว่าแล้วก็เดินตรงไป”เออพี่ครับ เห็นตุ๊กตาหมีบ้างไหมครับ” แหม!ทำเป็นว่าให้ฉันนายก็หวานเป็นน้ำตาลเหมือนกันแหละ
“อ๋อ วางอยู่โต๊ะนั้นไงจ๊ะพ่อหนุ่ม”แหม!ยัยป้านี่ คิดกินเด็กรึไง
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ”
แล้วนยนั้นก็เข้าไปหยิบตุ๊กตามาให้ฉัน
“เย้! ได้คืนแล้ว” ฉันรีบกอดน้องหมี
ออกมาใช่ชีวิตแบบคนทั่วไปค่ะ ตอนนี้ฉันก็มาอยู่หอพักแล้วล่ะค่ะ
อ๊ะ!เกือบลืมค่ะ ฉันชื่อ จีเอ(G.A)ค่ะ
“อ๊ะ...ให้ตายเถอะฉันลืมน้องหมีตัวโปรดอ่ะ”
เฮ้ย มันทำให้ฉันต้องกลับไปเอาที่บ้านอีกเป็นรอบที่สอง
เฮ้ย ~ ร้อนเป็นบ้าเลยอ่ะ (อยู่บนรถเมล์) จะไม่ร้อนได้ยังไงคนเยอะมากขนาดนี้น่ะ
ฮุ่ ~ ฉันคิดผิดรึเปล่าเนี่ยที่ออกมาอยุ่คนเดียวแบบนี้น่ะ
โอ๊ย! ฉันชนกับใครก็ไม่รู้อย่างจังที่หน้าหอพัก
“นิ่..นายกล้าดียังไงมาชนฉันอ่ะ”
“ไม่ได้ตั้งใจซะหน่อยนิ่!..อุบัติเหตุชัดๆ”
“นายกล้าเถียงฉันหรอ นายรู้ไหมฉันเป็นใคร”
“อ้าว..เพิ่งเจอกันน่ะ จะรู้ได้ไง”
อ๊ายยยยยยยย นายบ้ากล้ามาย้อยฉัน ยังไงก็สงบอารมณืไว้ก่อนก็แล้วกัน
“นั้นสิน่ะ.เอาเป็นว่าฉันชื่อ จีเอ(G.A) จำไว้น่ะ ยังไงก็ไปก่อนล่ะนะ”
“อืม” ว่าแล้วฉันก็เดินขึ้นบันไดไป
เอ๊! เหมือนมีคนเดินตามหลังเลยอ่ะ o[]o รึว่ามีคนคิดทำร้ายฉัน ไม่ได้การล่ะ ฉันรีบหลบที่มุมทางลงบันได ต่จะตามฉันมาทำไมน่ะ แอบดูว่าเป็นใคร อ้าว ที่แท้ก็นายที่ชนฉันเมื่อกี้นั้นเองค่ะ ว่าแ
“นี่..นายจะตามฉันมาทำไมอ่ะ”>O<
“ใครตามเธอมาไม่ทราบ ห้องฉันอยู่นี้ ห้อง276” >////< มาอยู่ห้องข้างฉันทำไม (หน้าแตกอีกต่างหาก)
“หรอ..ก็เข้าห้องนายไปสิ ฉันก็จะไปห้องฉันห้อง277ไปน่ะ”
“ใครห้ามเธอไว้ล่ะ ” >-< กวน teen น่ะไอ้บ้า
ฉันเดินเข้าห้องแล้วก็รีบตรงไปที่เตียง ล้มนอนลงด้วยความเหนื่อล้า
เฮ้ย! พรุ่งนี้ฉันจะต้องมาเจอเรื่องวุ่นๆแบบนี้ไหมน่ะ?
เอ๊! O_O*…. >[]<…น้องหมีของฉันไปไหน
ฉันจะทำยังไงดีล่ะทีเนี่ย น้องหมีของฉันมันหายตอยไหนน่ะ คิด คิด คิด อ๋อ คิดออกแล้ว ต้องเป็นตอนที่ชนกับนายนั้นแน่ๆเลย ใช่แล้ว เป็นเพราะมัวเถียงกับนายนั้นฉันเลยลืมน้องหมี ตัวที่สำคัญตัวนั้นอ่ะT-T สงสัยคงต้องกับลงไปเอาแล้วล่ะสิน่ะ
ฉันหันไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง
ให้ตายเถอะ 23.07น. แล้วหรอเนี่ย เพราะเหนื่อแท้ๆเลย ฉันเลยเพอหลับไปอ่ะ TTOTT ดึกขนาดนี้แล้วน้องหมีของฉัน มันไม่หายไปแล้วหรอ?
ก๊อกๆๆๆ
ฉันเคาะประตูห้องนายนั้น(ทำไม) ก็น่ะ “
“มีอะไร อยากมานอนกับฉันรึไง”
“บ้าหรอ..เป็นเพราะนายนั้นน้องหมีของฉันเลยต้องมาหายไป ดังนั้น ต้องเอานายไปช่วยฉันหา”
“หรอ ฉันง่วงแล้วไว้พรุ่งนี้น่ะ”
“ไม่ได้น่ะ ต้องไปตอนนี้”
“นี่ เธอฟังฉันพูดไม่เข้าใจหรอ” ว่าแล้ว นายบ้านั้นก็ปิดประตู ฉันก็เลยต้องเคาะแล้วเคาะอีกจนมันมาเปิดประตูอีก
“นี่ เธอ ฉันบอกว่าพรุ่งนี่ก่อนยังไงล่ะ คนง่วงน่ะเข้าใจไหม”
“ก็นั้นมันของสำคัญของฉันน่ะ”
“แล้วไง มันไม่เกี่ยวกับฉันนี่”เค้าขึ้นเสียงกับฉัน น้ำตาฉันเริ่มไหล งั้นฉันขึ้นเสียงมั้งล่ะ
“นายบ้า นายนั้นแหละที่ไม่เข้าใจ” พูดจบฉันก็วิ่งไปทันที
ไม่สนแล้วล่ะ ไม่กลัวแล้วล่ะ ยังไงก็ต้องไปเอาของสำคัญกลับมา TOT
“นี่เธอ มันดึกมากแล้วน่ะ ” เค้าวิ่งตามฉันมา
“แล้วไง ฉันไม่กลัวหรอกน่ะ”
“งั้นเธอก็รอฉันด้วย” แหม ทำเป็นว่าจะไม่มาช่วยฉัน สุดท้ายนายก็ต้องยอมมา
“รีบๆหน่อยสิ” ฉันเร่งนายนั้นเพราะกลัวว่ามันจะหาย และเมื่อมาถึงตรงที่ชนกันเมื่อตอนเย็น
อ๊ายยยยยยยยยยยย>o< ตุ๊กตาของฉัน หายไปไหนนนนนนนนนนนนนน
ตรงนั้น ไม่มี ตรงนี้ไม่มี ตรงโน้นก็ไม่มี TT-TT
“ทำไงดีล่ะ นายช่วยคิดหน่อยดิ”
“ก็ลองไปถามยามทางโน้น หรือจะไปถามเจ้าของหอล่ะ”
“ไปถามพี่ยามดีกว่ามั้ง”
“ก็ไปสิ ”
“นายล่ะ ก็ไปด้วยกันสิ เร็วเข้า” ฉันรีบนำไปที่พี่ยามคนนั้น “เออ..พี่ยามค่ะ พี่เห็นตุ๊กตาหมีตกอยู่แถวหน้าหอไหมค่ะ”
“ตุ๊กตาหรอ อ๋อผมเก็บไปวางไว้ที่โต๊ะก๋วยเตี๋ยวร้านโน้นนะครับ” พี่ยามพูดแล้วก็ยิ้ม
“ขอบคุณค่ะ”ยิ้มตอบไปอย่างเป็นมิตร
“งั้นก็รีบๆไปเถอะ มัวยิ้มอยู่ได้”นายนั้นลากแขบฉันตรงไปที่ร้านก๋วยเตี๋ยว
“ทำไมหะ ฉันก็แค่ยิ้ม”
“แหม! เธอยิ้มแบบนั้นเดี๋ยวไอ้ยามนั้นก็คิดว่าเธอชอบมันหรอก”
“ใครเค้าจะคิดแบบนายหะ แล้วทำไมไม่เรียกพี่เค้าดีๆล่ะ”
“มันเรื่องของฉัน”
“ชิ! คนบ้า ”
“เธอว่าใครบ้าฮะ”
“เปล่านี่ พูดลอยๆ”555+นายนี่โกรธง่ายจริงๆเลย
“นี่ นาย ช่วยไปถามป้าเค้าที”
“นี่ ทำไมเธอไม่ถามเองล่ะ เมื่อกี่ยังถามเองเลย”
“ช่วยฉันหน่อยดิน่ะ” ฉันทำตาหวานๆ ที่ผู้ชายทุกคนต้องยอม (อาจจะผลกับนายน่ะ)
“เธอนี่มันจริงๆเลย ” ว่าแล้วก็เดินตรงไป”เออพี่ครับ เห็นตุ๊กตาหมีบ้างไหมครับ” แหม!ทำเป็นว่าให้ฉันนายก็หวานเป็นน้ำตาลเหมือนกันแหละ
“อ๋อ วางอยู่โต๊ะนั้นไงจ๊ะพ่อหนุ่ม”แหม!ยัยป้านี่ คิดกินเด็กรึไง
“ขอบคุณครับ”
“ไม่เป็นไรจ๊ะ”
แล้วนยนั้นก็เข้าไปหยิบตุ๊กตามาให้ฉัน
“เย้! ได้คืนแล้ว” ฉันรีบกอดน้องหมี ^^
ความคิดเห็น