คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : CHAPTER1:::WHO ARE YOU?
CHAPTER 1
WHO ARE YOU?
จงอินประคองเขา แล้วสั่งจียอนล็อคประตู แผลฉกรรจ์ตรงแขนเขาทำให้นึกถึงจียอน นี่เขาจะถูกกัดแบบเธอหรือเปล่าเนี่ย!
"เขาเป็นอะไรมากมั้ย? ขะ..เขา!" นะ..นั่น เป็นไปได้ยังไง! เหลือเชื่อสุดๆ จะไม่ให้เธอตกใจได้ยังไงในเมื่อผู้ชายแปลกหน้าที่จงอินเพิ่งประคองมานั้นคือ เพื่อนของเธอ
"เธอ..รู้จักนายคนนี้ด้วยหรอ?"
"ฉันจะไปหาผ้ามาเช็ดตัวเขานะ.." จียอนรีบเดินหนีไปอีกทาง
จงอินนั่งลงข้างๆเขา เพื่อนจียอนงั้นหรอ... หน้าตาเพื่อนเธอนี่ใช้ได้เลยนะ รูปร่างยังกะเหมือนผู้หญิง ถึงจะเป็นผู้ชาย แต่หน้าสวยไม่เล่น ถ้าเป็นผู้หญิงเขาคงไม่ปล่อยให้รอดแน่..
เดี๋ยวนะ... นี่คิดบ้าๆอะไรอยู่วะเนี่ย! จงอินรีบสลัดความคิดพิลึกๆนั่นออกไปจากหัว ซึ่งตอนนี้คนที่นอนหมดสติข้างๆเริ่มรู้สึกตัวแล้ว
"นะ..น้ำ ขอน้ำหน่อย" จงอินยื่นขวดน้ำที่เหลือครึ่งขวดให้เขา
"นะ.. นายช่วยฉันไว้หรอ" จงอินพยักหน้า
" นายฟื้นแล้วหรอ?"
"จี.. ยอน!" ชายแปลกหน้าตาโต เมื่อเห็นหน้าเธอ
"ใช่ ฉันเอง นายรอดมาได้ยังไง"
" เธอไม่จำเป็นต้องรู้! แล้ว.."
" นายกินอะไรมารึยัง" จียอนถามขึ้น
"เธอ..ถูกพวกมันกัดหรือเปล่าจียอน" เขามองหน้าเธอ
"...."
" เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? เธอ..ไม่ได้โดนกัดใช่ไหม! " เขารัวคำถามใส่เธอ
จียอนยิ้มให้เขา "นาย กินอะไรมา.."
"ฉันถามเธอ! เธอไม่ได้กัดใช่ไหม " เขากระชากแขนจียอน..
"มันเจ็บนะ!!" เธอมองหน้าเขา
จงอินเห็นท่าไม่ดี เขาลุกขึ้นแล้วดึงมือออกจากแขนจียอน
"นายเป็นใคร!!! นายกล้ากระชากแขนเธอได้ยังไง!!"
เขาตกใจเมื่อเห็นรอยแผลตรงข้อมือ
"จียอน ..พระเจ้า! ธะ..เธอถูกกัดเมื่อไหร่"
เธอเริ่มน้ำตาคลอ
"ฉันถาม!! ตอบฉัน! ตอบฉันสิ!"
"เธอถูกกัดเมื่อแปดชม.ที่แล้ว" จงอินตอบแทนเธอ
"ทำไมเธอถึงถูกกัด นายใช่ไหม!! นายทำให้เธอถูกกัดใช่ไหม" เขาชี้หน้าจงอิน
"เขาช่วยฉัน เข้าใจไหม! เข้าช่วยฉัน ฮึก.."
ไอ้หมอนี่มันใครกัน ตื่นขึ้นมาก็อาละวาด ตะคอก กระชากแขน กินยาบ้ามารึไงวะ
"ฉันว่า นายสงบสติอารมณ์ก่อนนะ" ร่มไว้จงอิน น้ำร้อนแบบนี้ต้องใช้น้ำเย็นดับ
"ยุ่งอะไรด้วยวะ!" อ้าว ไอ้เวรนี่.. สวยแท้ๆดุหยั่งกะหมา
"...." เงียบ
เสียงเพลงดังแข่งเสียงฟ้าร้องไม่ได้ช่วยให้บรรยากาศกดกันระหว่างสามคนนี่ลดลงสักนิด
"จียอน.. ฉันขอโทษ.." เขาพูดขึ้น
"ฮึก.. ฮึก.."
"นี่มันดึกแล้ว เธอควรพักผ่อน มีอะไรค่อยคุยกันตอนเช้า" จงอินตัดบท
"เธอ.. ไปนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เราจะไปกันต่อนะ " เขายิ้มให้เธอ
" ส่วนนาย... เรามีเรื่องที่จะต้องคุยกัน!"
"ฉันขอโทษนะ...."
"เรื่องอะไร"
"ฉัน..ใจร้อนเกินไป ฉันขอโทษนายด้วย" เขามองหน้าจงอินอย่างรู้สึกผิด เอาเถอะ คนเรามันก็มีมุมแบบนี้เหมือนกัน
"นายเป็นอะไรกับเธอ?"
"ฉันเป็น..เพื่อนเธอน่ะ" จงอินไม่ค่อยเชื่อที่เขาพูดเท่าไหร่ ทำไมเขาเป็นห่วงเธอขนาดนั้นเลยล่ะ
"นายชื่ออะไรล่ะ"
"ลู่หาน ฉันชื่อลู่หาน ฉันเป็นคนจีนน่ะ "พูดเกาหลีชัดดีนะ
"คิมจงอิน จะเรียก ไค ก็ได้"
"...."
"แขนน่ะ ไปโดนอะไรมาไม่ได้โดนกัดมาใช่ไหม"
"ไม่ได้โดนกัด ว่าแต่.. นายเจอเธอที่ไหน"
"เธอมาเคาะประตูห้อง แล้วขอนอนด้วย" จงอินยิ้ม
"อย่ากวนตีนสิครับ ผมถามดีๆ "
" เธอโดนพวกมันวิ่งไล่มา ฉันก็เลยพาเธอเข้ามาน่ะ" เขาเล่าให้ลู่หานฟังคร่าวๆ "นายไปทำไรมา ทำไมถึงมาโผล่ที่นี่ได้ล่ะ"
"ก็บอกแล้ว เรื่องของผมครับ"
"ระวังให้ดีนะ..ถึงนายจะเป็นเพื่อนเธอ ถ้านายกวนตีนฉันเป็นครั้งที่สอง ระวังนายจะโดนตีนฉันแทนนะ" จงอินยักคิ้ว " แล้วเรื่องนั้นน่ะ ฉันไม่โกรธนายหรอก"
"ขอบคุณนะ.. แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง คิมจงอิน"
ตุบ!
ลู่หานและจงอินหันไปมองตามเสียง จียอน!เธอเป็นลมนี่ ลู่หานรีบวิ่งมาประคองเธอ
"คะ..ไค ฉันปวดหัว ไม่ไหวแล้ว" จงอินเอามือแตะหน้าผากจียอน เธอตัวร้อนจี๋เลย
"ลู่หาน นายช่วยไปดูในกระเป๋าหน่อย เอายาพารามาให้เธอที" ตอนนี้คงไม่มีอะไรจะช่วยได้ไปมากกว่ายาพารา
ลู่หานทำตามที่จงอินบอกเขารีบค้นในกระเป๋าแต่กลับไม่พบสิ่งที่เรียกว่ายาสักเม็ด
"นายแน่ใจแค่ไหนว่านายมียา" ลู่หานถาม
แต่เขาเอาติดมานี่.. หรือไม่ได้เอาติดมาวะ ตายห่าล่ะ
ปัง! ปังๆๆๆ! หวีดดดดดด!เสียงแสบแก้วหูดังมาทางประตูหลังของร้าน เสียงทุบประตูดังพอๆกับเสียงกรีดร้อง ข้างนอกนั่น! ต้องเป็นพวกมันแน่ๆ พวกมันกำลังพังประตูเข้ามา แล้วมันรู้ได้ยังไง ว่าพวกเขาอยู่ในนี้ !
จงอินกับลู่หานวิ่งไปที่ประตูหลังร้าน ตอนนี้มีมือนับสิบยื่นเข้ามา กลอนประตูพังแล้ว! เหลือแต่ไม้ ที่อ่อนตามแรงดันของพวกมัน
"แถวนี้มีอะไรกั้นมันได้บ้าง" จงอินถาม
"แล้วฉันจะรู้ไหมล่ะ ฉันมากับนายเนี่ย " เวร...
"งั้น... ลองเอาตู้อบพิซซ่ามาบังไหม"
"มันใช่เวลาตลกหรอครับจงอิน" ลู่หานหันไปมองค้อนๆ เวลาหน้าสิ่วหน้าขวานยังมาถามอะไรปัญญาอ่อนอีก ลู่หานเดินไปที่ตู้กดน้ำอัดลม แล้วออกแรงดึง
"ช่วยดันไปบังที เร็ว!"
ปึง! ปึง! ปึง! เป๊าะ เสียงไม้หักแล้ว! พวกมันวิ่งเข้ามา หวีดดดดดด! เสียงร้องแหลมๆทำให้เขาสองคนสะดุ้ง แล้วรีบวิ่งหนีออกมา
"ลู่หาน! นายพาเธอไปทางข้างหน้าประตูนะ ฉันจะยิงคุ้มกันให้" จงอินพูดในขณะที่มือหยิบปืนออกมา
ปัง! เขายิงไปหนึ่งนัด กระสุนไม่โดนพวกมันสักตัว เวรเอ้ย.. วิ่งแล้วยิงไปด้วย นี่มันไม่ง่ายเลยจริงๆ จงอินมัวแต่กังวลเรื่องการยิงปืน โดยไม่ทันสังเกตว่ามีตัวหนึ่งวิ่งมาทางข้างหลังเขา!
"เฮ้ย! " มันจับแขนเขา จงอินจึงเอาปืนฟาดไปที่ปากมัน ทำให้ปืนกระเด็นตกไปอยู่ใต้ตู้อบ! แต่นี้ไม่ใช่เวลามาเก็บปืน เขาต้องรักษาชีวิตตัวเองก่อน มีพวกข้างหลังอีกมากที่กำลังตามเขาออกมา ถ้าไม่รีบจัดการ จงอินกลายเป็นอาหารของพวกมันในไม่ช้า เขารีบวิ่งออกไป แต่เขาวิ่งแต่วิ่งไม่ได้! มันจับขาเขาไว้!! จงอินไม่มีทางเลือก เขากระทืบตรงหัวมันย้ำหลายๆครั้ง ทำให้หัวมันแบะออกมา เศษสมองสีดำๆ กับเลือกมากมายติดรองเท้ากับกางเกงเขา เหม็น โคตรเหม็นเลย..
เขาวิ่งออกมาจากร้าน ปิดประตู แล้วเอาไม้กั้นไว้ มันช่วยซื้อเวลาให้พวกนั้นออกมาช้าลง สองคนนั่นหายไปไหนนะ..
"กรี๊ดดดดดดด.."
"จียอน วิ่งเร็ว!!" สองคนนั่น! ทำไงดี ทำไงดี ! เขามองไปรอบๆเพื่อหาอาวุธ แต่สิ่งที่สะดุดตากว่าอาวุธ คือรถคนหนึ่ง ใช่รถหนีพวกมันได้นี่ ถึงตอนนี้ข้างมันจะมืด มีแสงไฟเป็นระยะๆเท่านั้น มันไม่มีปัญหาหรอกถ้ามันทำให้รอดจากพวกมันน่ะ
เขาวิ่งไปที่รถ พยายามหากุญแจรถ แต่กลับไม่เจอ.. แต่... เขาเจอศพผู้หญิงคนหนึ่งนอนอยู่นอกรถ ในมือถือกุญแจอยู่... ขอร้องล่ะ ขอให้มันเป็นกุญแจรถเถอะนะ เขาหยิบมันขึ้นมา แล้วรีบไปนั่งที่คนขับ แล้วเริ่มสตาร์ท ปรากฎว่า มันทำงานได้ดี! เขารอดแล้ว จงอินบีบแตร แล้วเรียกสองคนที่กำลังวิ่งหนีพวกมันให้รีบมาที่รถ
"นี่!! รีบวิ่งมาที่รถเร็ว!!" ลู่หานดึงมือจียอนวิ่งมาที่รถ เขาอุ้มเธอขึ้นคนแรก หลังจากนนั้นเขาก็รีบขึ้นไปนั่งข้างๆจียอน จงอินเหยียบคันเร่งแล้วขับออกจากเมืองไปอย่างรวดเร็ว...
ให้ตายเถอะ เขารอดแล้ว!!!
"ฉันบอกว่ายังไง ลู่หาน ฉันบอกให้พาเธอออกมาไง นายพาเธอไปเล่นวิ่งไล่จับทำไม"
"นายบอกให้ฉันพาออกมา ก็พาออกแล้วไง กลัวเธอเบื่อ เลยพาไปออกกำลังกายสักหน่อย" ลู่หานยกเท้าขึ้นพาดไปที่เบาะคนขับ
"มีมารยาทหน่อยดิวะ" จงอินพูดขึ้น
"เอาน่า อย่าซีเรียลสิครับ เราเป็นเพื่อนกันแล้วไม่ใช่หรอ"
"ไม่อยากเป็นเพื่อนอ่ะ สวยๆแบบนี้เป็นเมียแทนได้ไหมล่ะ" จงอินยิ้มมีเลศนัยให้ ลู่หานมองหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง
"ว่าไงครับ คนสวย ตกลงสนใจเป็นเมียพี่ไหมครับ 555555"
"หุบปากซะ!" ลู่หานถีบแรงๆไปที่เบาะจงอินทีหนึ่ง จงอินหัวเราะอย่างสะใจ หึ.. เล่นกับใครไม่เล่น
"จียอนเป็นไงบ้าง" จงอินมองกระจก
" ตัวยังร้อนจี๋เหมือนไฟ นี่เธอโดนกัดได้ยังไง"
"ลองถามเธอสิ "
"ฉันถามนาย จงอิน"
"ขับรถ ไม่ว่างครับคนสวย"
"ถ้าไม่เลิกเรียก ฉันจะไม่ไว้หน้าแล้วนะ"
"คนสวยปากจัดทุกคนเลยหรือเปล่านะ หรือเฉพาะคนนี้คนเดียวน้าา"
"ไอ้จงอิน" ลู่หานเริ่มเดือด
" อย่าเรียกผมแบบนี้สิครับ"
"จะเลิกเล่นไหมวะ!"
"เออๆ เลิกๆ 55555" จงอินขำพรืดออกมา ไม่น่าเชื่อว่าจะลู่หานจะโกรธได้ขนาดนี้
ถ้าลู่หานล้อเขา แบบที่เขาล้ออยู่ตอนนี้เขาคงโกรธเหมือนกัน แต่มันก็อดที่จะแกล้งไม่ได้ ถึงตอนนี้เขาจะขับออกมาจากตัวเมือง
แสงไฟจากถนนที่สาดมาเป็นระยะ ทำให้เห็นพวกมันอยู่เต็มไปหมด เขาต้องเหยียบร้อยขึ้นตลอด เพราะเวลารถผ่านพวกมัน พวกมันจะวิ่งตามรถเขา ถ้าเขาขับสักสี่สิบ มีหวังคงไม่รอดแน่ๆ
"เฮ้ย"
"ไร"
"เฮ้ยยย"
"อะไร" นี่ตลกมากป่ะเนี่ย เรียกเขาแล้วไม่พูด " มีอะไร จะพูดก็พูด"
"พวกเราจะไปไหนกัน?" เออว่ะลืมเลย จะไปไหนดีล่ะเนี่ย
"คิดสักที่ดิ ที่ที่ไหนปลอดภัยบ้าง" จงอินถามไป"เปียงหยางดีไหม"
"ไปทำห่าอะไรครับ….ฉันได้ยินมาจากวิทยุมาว่ามีที่ลี้ภัยอยู่ในกวางจู"
"ไปที่นั่นก็ได้ สักครึ่งชม.คงจะถึง นี่ก็ตีห้ากว่าๆแล้ว ไปถึงนู่นคงจะเช้าพอดี"
"ก่อนจะไปถึงที่นั่น ฉันว่าหายากับอาหารก่อนนะ อย่าลืมว่าจียอนไม่สบายอยู่"
"ได้ๆ" จงอินพยักหน้า แล้วจะไปที่ไหนก่อนดีล่ะ แถวนี้พวกมันก็เยอะด้วย
"ตรงนั้นมีมินิมาร์ท แวะหน่อยดิ ไม่มีพวกมันด้วย" จงอินขับรถเข้าไปจอด ตอนนี้พวกเขาอยู่ในสภาพที่ไม่มีอาวุธติดมือสักอย่าง ถ้าเดินดุ่มๆเข้าไป คงไม่ดีแน่
"เอาไงล่ะครับ ปล่อยจียอนไว้คนเดียว มันอันตราย"
"งั้นฉันไปเอง นายดูแลเธอให้ดีๆนะไม่ใช่ชวนไปวิ่งเล่น"
"เออน่า รีบไปๆแล้วรีบออกมา” จงอินปิดประตูรถ ก่อนที่จะเดินออกมาอย่างระมัดระวัง เขามองหาอาวุธ แถวนี้ไม่มีเลยหรือไง
เกร้งงงง…. อะไรวะนั่น ท่อนเหล็กค่อยๆไหลมาจนชนปลายรองเท้าเขา แล้วมันมาจากไหนล่ะ
"อ่ะ เอาไป ฉันหามันเจอข้างๆรถนี่เอง นายทำอะไรอยู่จงอิน!" ลู่ห่านตะโกนออกมาจากรถ
"เงียบๆดิ๊วะ” จงอินหยิบท่อนเหล็กขึ้น แล้วค่อยๆเดินเข้าไปในร้าน
ข้างในร้านนั้นไม่มีอะไรมากนอกจาก ของกระจัดกระจาย กับ คนขายของซึ่งนี้โดนยิงไปแล้ว จงอินไม่คิดอะไรนอกจากเอาของให้ได้มากที่สุด แล้วรีบออกจากที่นี่ เขาเดินไปหยิบถุงพลาสติกใบใหญ่ แล้วเดินหยิบของเกือบทุกอย่างในร้าน โดยเฉพาะมุมขนมเขาแทบจะกวาดมาทั้งชั้น จงอินเดินไปเดินมาสักพัก จนเดินมาหยุดที่โซนเครื่องดื่ม เขาหยิบน้ำมาพอที่จะประทังชีวิตได้หลายวัน ก่อนที่เขาจะเดินออกไป
มีบางสิ่งล่อตาล่อใจ จนเขาต้องหยิบมันออกมาไม่ต้องเดาให้ยาก สิ่งที่เขาชอบที่สุดคือเครื่องดื่มแอลกอลฮอล์ เขาหยิบมันมาโหลหนึ่งจากชั้น มีความสุขทุกครั้งที่ได้ดื่มมัน วันนี้ยังไงเขาก็ต้องได้ดื่ม! จงอินวิ่งออกมาพร้อมถุงหลายถุง หนักชิบ… เขาเปิดประตู แล้วโยนของทั้งหมดให้ลู่หาน แล้วขับออกจากที่นี่
“จียอนตื่นยัง?”
"ยังเลยยย” ลู่หานพูดในขณะที่เขากำลังจดจ่อกับของที่จงอินเอามา
"นายเอาเบียร์มาด้วยหรอ”
"ฉันเอามากินของฉันเอง ทำไม นายกินด้วยหรอ"
"… “ลู่หานเปิดกระป๋องเบียร์ แล้วยกขึ้นดื่ม
"เฮ้ย ยังไม่ได้อนุญาตเลยนะเว้ย มากินของคนอื่นอย่างงี้ได้ไง"
"…" ลู่หานไม่พูดแต่เขายื่นกระป๋องเบียร์ให้แทน
"ขับรถอยู่ "
"ละ..ลู่”
“ฟื้นแล้วหรอจียอน ดื่มน้ำก่อนไหม?" เขายื่นขวดน้ำไปให้เธอ
"ฉะ..ฉันไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น “
"เธอควรดื่มน้ำนะจียอน เสียงเธอแหบหมดแล้ว” จงอินพูดขึ้น
"ไม่! ฉันปะ..ปวดหัว”จียอนเริ่มตาแดงเหมือนเธอจะร้องไห้อีกครั้ง
"โอเค มีโรงพยาบาลข้างหน้า ฉันจะแวะนะ นายว่าไง"
"ดีเลย ฉันจะได้ทำแผลเหมือนกัน"
จงอินขับรถเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ซึ่งไม่มีแม้แต่รถสักคน มันเงียบและมืดมาก มีแต่ไฟหน้ารถที่ช่วยให้แสงสว่าง ที่โรงพยาบาลนี้มีลานจอดรถเชื่อมกับทางออก ข้างหลังจะเป็นลานจอดรถ ส่วนข้างหน้าจะเป็นที่ไว้สำหรับรถโรงพยาบาลและมีเหตุฉุกเฉินจำเป็น ซึ่งทำให้ง่ายต่อการเข้าออก พวกเขาลงจากรถ ซึ่งเป็นเรื่องที่ดีที่จงอินหยิบไปฉายมาจากร้านนั้นด้วย ทุกคนรู้ว่าโรงพยาบาลนี้ติดเชื้อกันหมด เพราะพวกเขาผ่านหน้าโรงพยาบาลมามีพวกมันเต็มไปหมด มันไม่สามารถออกมาได้เพราะประตูข้างหน้าถูกปิดตาย ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงมาจอดลานจอดรถด้านหลังแทนที่จะไปจอดข้างหน้าซึ่งมันสะดวกกว่า ที่พวกเขามาที่นี่มาแค่หายาและทำแผลให้ลู่หาน จงอินเดินไปที่ประตูหนีไฟฉุกเฉินซึ่งตอนนี้มันล็อคอยู่เสียงปึงปังๆจากข้างใน ทำให้เขาต้องถอยหลังออกมา มีพวกมันอยู่ข้างใน หรือจะให้เดินไปหน้าโรงพยาบาล ไม่เวิร์คแน่ ตอนนี้ก็มีแค่กระบอกไฟฉายธรรมดา ส่วนท่อนเหล็กก็โยนไว้ในร้านนั้น กระบอกไฟฉายคงไม่สามารถทำอะไรพวกมันได้ เขาไม่รู้ว่าจะฆ่าพวกมันยังไง ถึงฆ่าก็ฆ่าไม่ตาย
"นายคิดว่าไง ระหว่างสะเดาะประตูนี้กับเดินไปหน้าโรงพยาบาล แบบไหนดีกว่ากัน"
"ทะ..ทั้งสองทางมีพวกมันทั้งคู่เลยนะ"
"ฉันเลือกสะเดาะประตู เพราะฉันทำเป็น” ลู่หานพูด ซึ่งเหตุผลมันไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่
แต่ยัง ถ้าเข้าไปในโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ แน่นอน พวกเขาต้องเจอเยอะกว่านี้แน่….
พวกเขาวางแผนให้ลู่หานเป็นตัวล่อพวกมันหลังจากสะเดาะเสร็จ แล้วให้จงอินพาจียอนเข้าไป ส่วนเขาจะตามไปทีหลัง จุดที่พวกเขานัดไปเจอกันคือ ห้องฉุกเฉิน จงอินรีบดีงจียอนเข้าไปหลังจากลู่หานล่อพวกมันไป ทางเดินมันไกลมาก และเสี่ยงมาเช่นกัน เขาเดินมาจนถึงแผนกอายุรกรรม ถึงกับต้องหยุดแล้วหลบหลังเคาเตอร์ มีพวกมันเต็มไปหมด แล้วเขาจะไปห้องฉุกเฉินได้ยังไงล่ะ! เขาพาเธอวิ่งกลับไปแต่ พวกมันดักข้างหลังไว้ พวกเขาเลยต้องวิ่งออกมาจากเคาเตอร์ ทำให้ตอนนี้พวกเขาตกเป็นเป้า พวกมันเริ่มวิ่งเข้ามา
“มันมีเยอะเกินไป!! เราไปไม่ได้หรอกนะ!! “จงอินดันจียอนแล้วรีบวิ่งขึ้นไปชั้นสองของตึก แผนที่วางไว้พังไม่เป็นท่า ป่านนี้ลู่หานจะเป็นยังไงบ้างวะ ถ้าเขาฆ่าพวกมันได้ก็คงจะดี
พวกมันวิ่งตามเขาไม่หยุดไม่หย่อน ลู่หานจึงต้องวิ่งไปเรื่อยๆ มันไม่เหมือนกับซอมบี้ทั่วไปที่เดินช้า เมื่อพวกมันเห็นเขา มันจะวิ่งเข้าใส่และวิ่งตามเขาไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ถ้ามันก็โดดได้ เขาไม่อยากจะคิดว่าเขาจะมีชีวิตรอดอยู่หรือเปล่า เขาหยิบก้อนหินปาพวกมัน เป็นความที่โง่มากเพราะทำให้พวกมันโกรธแล้วเริ่มวิ่งเร็วขึ้น ลู่หานวิ่งกลับไปที่ประตูแล้วจัดการล็อคแล้วรีบเดินออกมา เขาเคาะไฟฉายสองสามครั้งแล้วกดเปิดมัน โรงพยาบาลค่อนข้างมืด ถึงแม้จะมีไฟก็มีเป็นจุดๆ เขากวาดสายตามองไปทั่ว หันหลังเพื่อความแน่ใจ ว่าจะไม่มีพวกมันตามมา มีเสียงแปลกๆ ซึ่งเขาไม่รู้หรอกว่ามันมาจากไหน และไม่อยากจะรู้ด้วย!
พวกเขาสองคน คงจะไปถึงที่แล้ว เขาเดินมาถึงห้องฉุกเฉินแต่กลับไม่มีใครสักคน จงอินกับจียอน.. พวกเขาสองคนไปไหนกัน หลงทางหรอ… ไม่น่าจะใช่เพราะมันมีทางบอกมาห้องฉุกเฉิน แถวนี้เลือดเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเป็นประตู ทางเดิน ไม่อยากจะคิดว่าที่นี่มีอะไรเกิดขึ้นบ้าง!
เขาเปิดประตูเข้าไปแล้วจัดการทำแผลด้วยตัวเอง เขารู้ว่าต้องทำอะไรบ้าง พอทำเสร็จ เขาค่อยไปตามหาสองคนนั้น แต่เขาก็ไม่รู้เช่ากันว่าจะหาได้ที่ไหน ที่นี่มันกว้างเหมือนกัน มันไม่ใช่โรงพยาบาลเล็กๆ ที่เดินขึ้นไปแล้วเจอกัน ห้องมีเป็นร้อย! และที่สำคัญมันมีหลายชั้น ลู่หานถอดหายใจออกมาเบาๆ
เขาเริ่มทำแผลตัวเอง เขาหยิบแอลกอลฮอล์ล้างแผลเช็ดแผลตัวเอง มันเอาแสบมากๆ ก่อนที่จะใช้ปากคีบหยิบสำลีชุบน้ำเกลือเช็ด หลังจากนั้นค่อยใช้ทิงเจอร์เช็ดแผลทับลงไป เขาต้องกัดฟันเพราะมันแสบยิ่งกว่าแอลกอลฮอล์ผสมน้ำเกลือซะอีก แล้วค่อยๆใช้ผ้าก๊อซหุ้มสำลีปิดแผล
แกร็ก !
"ยกมือขึ้น..”
"มีสิทธิ์อะไรเอาปืนมาจ่อหัวฉัน” ชายคนหนึ่งสวมชุดแปลกๆ มีหน้ากากอนามัยครอบเขาอยู่ เขากำลังจ่อปืนมาที่หัวเขา
"ถ้ายังไม่อยากตาย.. ยกมือขึ้น” เขาดึงมือลู่หานออกมาเมื่อเห็นผ้าพันแผล
“นายโดนกัดหรอ?”
“ฉันไม่ได้โดนกัด”
“แล้วจะเชื่อได้ยังไง นายติดเชื้อแบบพวกมันใช่ไหม!”
“ฉันโดนต้นไม้สวนมือมา นายจะเชื่อฉันไหมล่ะ” ลู่หานเงยหน้ามอง
“เหตุผลงี่เง่า ฉันไม่เชื่อหรอก”
“ก่อนจะยิงใคร จับปืนให้ดีก่อนไหม” เขาสะดุ้ง
"มะ..ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ไอ้พวกติดเชื้อ! "
"ฉันไม่ได้ติดเชื้อโว้ย บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ใช่" ลู่หานยืนขึ้นแล้วเดินไปหาเขา
“หยุดตรงนั้น! ถ้านายยังไม่อยากตาย! "
"โอเค…"
ปึง! ปึง! ปึง!
คนตัวเล็กตรงหน้าเขาตกใจเมื่อได้ยินเสียงพวกมัน มือสั่นทรงตัวไม่อยู่ ลู่หานวิ่งไปล็อคประตู แล้วดึงเขาให้ไปแอบ
“ปล่อยฉันนะ!” เขาพยายามดึงมือออกจากลู่หาน
"นายอยากตายเพราะโดนพวกมันกินหรือไง”
"…"
"ไปหลบตรงตู้กับฉันก่อน แล้วยังไงค่อยว่ากันอีกที"
TBC....
โอเย... มาแล้ววววว ปรบมือสามทีรัวๆ สนุกไหมอ่ะ
มันเป็นฟิคเรื่องแรก เราก็มือใหม่ด้วยTT ต้องขอโทษนะคะ
ถ้าคำไม่สละสลวย เราจะพัฒนาฝีมือให้ดีขึ้นเรื่อยๆค่ะ
ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีคนอ่านซะแล้ว TwT
แล้วผู้ชายคนนี้เป็นใคร! ทำไมบังอาจเอาปืนจ่อหัวพี่ลู่ จงอินกับจียอน
จะเป็นยังไงบ้าง อย่าลืมติดตามกันเยอะๆนะคะ ขอบคุณค่ะ
ความคิดเห็น