คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
Intro
สองทุ่มสามสิบหกนาทีรายงานจากสำนักข่าว BCD จากสหรัฐอเมริกา
" ณ เวลานี้ไม่มีรัฐบาลหรือหน่วยงานรัฐใด ที่จะสามารถอธิบายเหตุการณ์ปัจจุบันได้ " ผู้สื่อข่าวรายงาน ในขณะที่ภาพกำลังฉาย หญิงสาวใส่ชุดแต่งงานสีขาวเปื้อนเลือด เธอวิ่งอย่าบ้าคลั่งและไล่กัดผู้คนที่เข้าใกล้เธอ ผู้คนที่โดนกัดร้อนโหยหวนอย่างทรมาน เลือดสาดกระเซ็นไปทั่วห้องโถง โต๊ะล้มระเนระนาด เค้กสูงตระหง่านออกแบบมาเพื่อวันแต่งงานล้มลงมาทับผู้ชายคนหนึ่ง เขาพยายามตะเกียกตะกายออกจากกองเค้ก เขาอยากกลับบ้าน.. เขาจะไม่ยอมตายในงานแต่งที่มีไอ้พวกบ้าไล่กัดคนหรอกนะ ต้องรอดสิ.. ต้องรอด…
แต่มันสายไปเสียแล้ว พวกมันวิ่งตรงมาหาเขา...
" ไม่นะ.. ออกไป ฉันบอกให้พวก.. อั่ก"
เสียงร้องของเขาดังขึ้น พวกมันต่างรุมกัดอย่างไม่ปรานี อาหารมื้อค่ำมื้อนี้วิเศษจริงๆ… พวกมันพยามแหวกท้อง แล้วดึงเครื่องในออกมากินอย่างหิวกระหาย ตาของเขาเหลือกถลน เลือดไหลราวกับท่อประปาแตก มือไม้หงิกงอ เขาค่อยๆหมดลมหายใจไปอย่างทรมาน…
08.45 AM, South Korea
กริ๊งงงงงงงงงงงง....
“อืมมมม..." เช้าแล้วหรอ กี่โมงแล้วนะ อ่า เมื่อคืนไม่น่าดื่มหนักเลย จงอินบ่นกับตัวเอง
อาหารเช้าง่ายๆของจงอินมีเพียงขนมปังโฮลวีทสองชิ้นกับกาแฟหนึ่งถ้วยโง่ๆ มันไม่ได้ช่วยให้เขาหายแฮงค์เลยสักนิด เขาเป็นคนที่ไม่ค่อยชอบซื้อของมาตุนไว้ในคอนโดหรอก จงอินหยิบขนมปังขึ้นมากัด ตอนเช้าๆแบบนี้มีข่าวอะไรให้ดูบ้างนะ..
"รีโมทอยู่ไหนวะ" รีโมท.. รีโมทอยู่ไหน... นั่นไง.. รีโมทของเขาซุกไว้ตรงโซฟาหนัง มีนิตยาสารวาบหวิวที่เพื่อนเขาลืมทิ่งไว้ ทับอยู่ อ่า.. จงอินโยนนิตสารนั่นลงใต้โซฟา บ้าเอ้ยมันไม่สมควรมาอยู่ตรงนี้ ถ้าใครมาเห็นเข้า จะคิดว่าเขาเป็นคนยังไงเนี่ย...
ปิ๊ป..
จงอินเปิดทีวีที่ตอนนี้ผู้สือข่าวสาวกำลังรายงานข่าว
“ต่อไป เป็นข่าวต่างประเทศค่ะ รัฐบาลของสหรัฐอเมริกา ขอความร่วมมือประชาชนให้อยู่ในบ้านพักอาศัยเท่านั้น เนื่องจากมีเชื้อไวรัสกำลังระบาดอยู่ขนาดนี้และเพื่อความปลอดภัยของประชาชน ขอให้ปฏิบัติตามกฏอย่างเคร่งครัด”
จงอินละสายตาจากถ้วยกาแฟ หันมาฟังผู้ประกาศข่าวอย่างตั้งใจ แน่สิ.. ช่วงนี้มีอะไรแปลกๆอยู่เรื่อย เมื่อวานก็มีข่าวผู้หญิงกัดคอแฟนตัวเอง ไหนป้าในซูเปอร์มาร์เก็ตที่มีท่าทางแปลกเหมือนหมาบ้า โลกนี้ชักอยู่ยากขึ้นทุกวันแล้วนะ..
“ข่าวด่วนค่ะ พบคนเสียสติพยายามที่ทำร้ายเด็กผูหญิงคนหนึ่งค่ะ ตอนนี้มีตำรวจสองนายกำลังคุมตัวอยู่” กล้องของผู้สื่อข่าวแพลนไปหาชายคนหนึ่ง ที่กำลังบ้าคลั่ง เลือดไหลออกจากปากเหมือนโรคพิษสุนัขบ้า มีตำรวจสองคนจับแขนเขาไว้ ในขณะที่ข้างๆมีพยาบาลหลายคนพยายามห้ามเลือดที่แขนของเด็กซึ่งตอนนี้เธอกำลังชัก น้ำลายฟูมปาก เลือดเริ่มไหลออกจากปาก "อ่อก อ่อกกก...."
" กรี๊ดดดดดดด เด็กบ้ามันกัดคอฉัน ช่วยด้วย!!! "
เธอลุกขึ้นมากัดคอพยาบาลสาวเ ลือดสาดกระเซ็นเต็มหน้าพยาบาลอีกคนที่กำลังจับเธออยู่ ผู้คนที่มุงดูเหตุการณ์เริ่มแตกหนี เด็กคนนั้นก็วิ่งมาหาผู้สื่อข่าว ซึ่งเธอเอาแต่รายงานข่าว โดยไม่ทันสังเกตเด็กคนนั้นวิ่งมา แล้วกัดแขนเธอ
" เอามันออก ไป.. หยุดถ่าย หยุดถ่ายเดี๋ยวนี้..!! กรี๊ดดดด.."
ซ่าาา.....
ภาพหยุดเพียงเท่านั้น แล้วโฆษณาเครื่องสำอางชื่อดังก็คั่นมาแทน เขาได้แต่นั่งนิ่ง ในสมองตอนนี้มีคำถามมากมายเมื่อกี้มันอะไรกัน?...
ยังไม่ทันได้หาคำตอบ.. เสียงไซเรนตำรวจนับสิบขับผ่านไป ยังไม่นับเสียงเฮลิปคอปเตอร์นั่น มันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะ.. เขารีบกดรีโมทหาข่าวจากช่องอื่นๆ
mbc ' แถลงการณ์ด่วนจากรัฐบาล '
Kbs ' แถลงการณ์ด่วนจากรัฐบาล '
Sbs ' แถลงการณ์ด่วนจากรัฐบาล '
' แถลงการณ์ด่วนจากรัฐบาล '
" ทางเรา ขอให้ประชาชนอยู่แต่ในบ้าน.." พูดเหมือนยัยนักข่าวต่างประเทศนั่นเลย
“สถานการณ์ตอนนี้เกิดเชื้อไวรัสระบาดในหลายทวีป เราพยายามจัดการและป้องกัน แต่ไม่สามารถหยุดยั้งได้ จึงขอให้ประชาชนทุกท่านอยู่ในที่พักล็อคประตูให้แน่นหนา อย่าเข้าใกล้ผู้ติดเชื้อที่โดนกัดเด็ดขาด ทางเราจะแก้ไขเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”
ซ่าาา....
ซ่าา….
ให้ตายเถอะ มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอวะ !!!
“กรี๊ดดดดดดดด... ปังๆๆ กรี๊ดดดด.. ช่วยด้วย !! มีใครอยู่ในห้องไหม !! ช่วยฉันด้วย!! "
เสียงกรี๊ดทำให้จงอินสะดุ้งปล่อยรีโมทออกจากมือ เขารีบวิ่งไปที่ประตูเพื่อเปิดให้เธอ
“รีบปิดประตู!! รีบเปิดดี๋ยวนี้ !!" อะไรวะ อยู่ดีๆก็มาสั่งได้ไง เธอเป็นใครเนี่ย
" …"
"ล็อคประตูด้วยสิ "
กริ๊กก..
" เธอ... เป็นใคร แล้วทำไม เกิดอะไรขึ้น ?"
“พวกมันไล่ฉันมา…มันวิ่งเร็วมาก ถ้าคุณ.. คุณไม่เปิด ฉันคงไม่รอดแน่" พวกมันไหนกัน…
" แล้วเธอ.. "
"ฉันชื่อจียอนค่ะ ขอบคุณนะคะ คุณ.. "
“ฉันชื่อ จงอิน เรียก'ไค' เฉยๆก็ได้”
“แล้วนี่… "
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
สองคนสะดุ้ง! พวกเขาหันไปมองที่ประตูซึ่งตอนนี้มันสั่นอย่างรุนแรงเหมือนกันว่ามันจะพังออกยังไงอย่างนั้น
" มัน.. มันมาแล้ว.. “จียอนมองประตู
ปึง ปังๆ! ปึง....
"…." แล้วเสียงตรงปะตูก็ค่อยๆเงียบไป
“นี่มันเรื่องอะไรน่ะ มันเกิดอะไรขึ้น เล่าให้ฉันฟังได้ไหม?”
จียอนพยักหน้า เธอเริ่มเล่าให้เขาฟัง เธอกำลังรอซื้อกาแฟ มีชายแก่คนหนึ่งวิ่งผ่านหน้าเธอ แล้วเขาก็กัดคอเด็กคนหนึ่ง เลือดกระฉูดออกจากคอเด็ก ผู้คนแถวนั้นตกใจกับเหตุการณ์นี้ เด็กคนนั้นเริ่มลุกขึ้น แล้ววิ่งไปกัดอีกคนหนึ่ง เธอวิ่งหนีออกมา ในระหว่างวิ่ง มีคนกลุ่มใหญ่วิ่งตามเธอ มันเลวร้ายมาก ผู้คนแถวนั้นดูเหมือนว่าจะโดนกัดกันหมด เธอวิ่งหนี.. จนมาเจอเขานี้แหละ
"ฉะ..ฉันยังจำสีหน้าของผู้ชายคนนั้นได้ดี ขะ…เขาไม่เหมือนคนทั่วไป”
"…."
"ฉะ..ฉัน"
"ดื่มอะไรหน่อยไหม จะได้หายตกใจ” จงอินถามเธอ
“อะ.. อืม"
ชิบล่ะ ลืมคิดได้ยังไง ในตู้เย็นตอนนี้ก็มีแต่เครื่องดื่มแอลกอลฮอล์เต็มไปหมด เหล้าโซจู ไวน์ เบียร์ สปาย กับน้ำผลไม้ เอ๊ะ นมจืด… มันหมดอายุยังนะ หรือจะเอานมจืดให้เธอดี.. แต่ผู้หญิงที่ไหนวะ จะดื่มนมจืด ทั้งๆที่ตัวเองผ่านเรื่องแปลกๆมา…
บ้าเอ้ยยย…
“หวังว่ามันจะทำให้เธอสบายใจขึ้นนะ “จงอินวางแก้วน้ำผลไม้ลงบนโต๊ะ " เธอคงจะตกใจ ฉันจะไม่กวนเธอนะ มีอะไรก็เรียกฉันได้”
เสียงรถไซเรนของตำรวจกับเสียงโหวกเวกโวยวายนั่น ทำให้จงอินต้องเดินไปดูตรงระเบียง มีกลุ่มคนกลุ่มใหญ่ไปมา เสื้อของพวกเขาเต็มไปด้วยเลือด มีคนบางคนกำลังกัดชายคนหนึ่ง ผู้คนที่เห็นเหตุการณ์วิ่งหนีกันโกลาหน มีพวกที่บ้าวิ่งไล่กัดเต็มไปหมด นั่น!….ตำรวจ พวกเขาเริ่มใช้ปืนยิง นี่พวกเขายิงประชาชนหรอ แต่น่าแปลกใจ คนพวกนั้นโดนยิงแล้วลุกขึ้นมาเดินต่อได้ นี่มันเป็นได้ยังไงกัน! ถ้าเป็นคนธรรมดาต้องล้มลงพื้นแล้ว! ยังไม่ทันคิดอะไรต่อ.. พวกบ้าวิ่งมากัดตำรวจหลังจากนั้นพวกมันก็ตามกันมา เลือดเต็มมือพวกมันไปหมด! พวกมันรุมกินตำรวจหรอ!
จงอินหันหลัง เขาไม่สามารถทนรับเรื่องราวสยองๆแบบได้ลงหรอก มันบ้าไปกันใหญ่แล้ว!
ผู้คนพวกนั้นเป็นอะไรกันไปหมด! เขาเดินไปนั่งลงข้างๆ จียอน เธอกำลังกอดเข่าอยู่บนโซฟาเขา
"ฮึก.. ฮึก.. "
“ธะ… เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ฉะ..ฉันถูกกัดน่ะไค ฮึก.. ฉันจะเป็นแบบพวกมันไหม “จียอนยื่นแขนมาให้ดู ผิวเธอขาวแล้วก็เนียนมากๆเลยล่ะ แต่มีรอยกัดตรงข้อมือ จงอินแทบหยุดหายใจ! หลัง"จากเห็นแผลนั่น ถึงจะเป็นแผลเล็กๆ แต่มันส่งผลให้สีผิวข้างๆเป็นสีดำคล้ำ เธอคงไม่เป็นแบบพวกนั้นหรอกนะ …
"เธอน่ะ ทายามันก็หายแล้ว”
“นาย โกหกไม่เก่งเลยนะไค” เวร นี่พูดอะไรออกไปวะ
“นายช่วยฉันได้ไหม.. ไคนายช่วยฉันนะ นายต้องช่วยฉันนะ … นะ “เธอเริ่มพูดซ้ำไปซ้ำมา น้ำตาเธอเริ่มคลอแล้วค่อยๆไหลออกมา จงอินเป็นคนหนึ่งที่ไม่ชอบเวลาผู้หญิงร้องไห้เลย..
" ฮึก.. นายช่วยฉันไม่ได้หรอ ช่วยฉันเถอะนะ สัญญากับฉันนะ นะ.. "
“ฉันไม่รู้นะว่า มันมีทางรักษาได้หรือเปล่า แต่ฉันก็จะช่วยเธอเท่าที่ฉันจะทำได้แล้วกันนะ " ไหนๆก็ไหนๆ เธอขอร้องแล้ว เขาจะใจร้ายกับผู้หญิงคนหนึ่งมันทำไม่ลงหรอกนะ…
เวลาผ่านไปเนิ่นนานเหลือเกิน … พวกเขาสองคนผล็อยหลับไป จงอินตื่นก่อนจียอนเขารู้สึกว่าข้างนอกนั่นเงียบมาก ไม่มีเสียงอะไร เหมือนกับว่าตอนนี้พวกเขาอยู่กันแค่สองคน เขาควรจะหาอะไรดูฆ่าเวลา รอจียอนตื่น เขาเลือกที่จะเปิดทีวี เพื่อกลบบรรยากาศเงียบๆแบบนี้ เฮ้อ… ถ้าเรื่องแบบนี้ไม่เกิดตอนนี้เขาคงอยู่ที่ร้านกาแฟ ไม่ก็หาอะไรแก้แฮงค์พลางๆ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นโรคติดแอลกอลฮอล์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน… แต่ชอบที่จะดื่ม มันทำให้ชีวิตมันมีสีสันมากขึ้น ถ้าตายเพราะดืมแอลกอลฮอล์ เขาก็ยอม…
ทีวีตอนนี้.. มีแต่รายงานข่าวผู้ติดเชื้อไวรัส ไม่ว่าจงอินจะเปิดไปช่องไหน ข่าวซ้ำกับเรื่องแบบนี้มีเต็มไปหมด เขาชักสับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วนะ เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่า อยู่ดีๆมันเกิดขึ้นได้ยังไง ใครทำเรื่องแบบนี้กัน
“ยอดผู้เสียชีวิตยังคนเพิ่มขึ้นเรื่อยๆค่ะ เชื้อไวรัสนี้เป็นการทดลองขององค์กรของสหรัฐอเมริกา เพื่อเป็นเคมีชีวภาพใช้ในการบำบัดผู้ป่วยซึ่งไม่มียารักษาได้ มีการผิดพลาดระหว่างการทดลองเกิดขึ้น ทำให้เชื้อไวรัสแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว เราขอเตือนประชาชนทุกคน อย่าเข้าใกล้ผู้ที่ติดเชื้อไวรัสเด็ดขาด ไม่ว่าจะทางน้ำลายหรือเลือด ผู้ที่ได้รับเชื้อนั้นอาจจะมีอาการบ้าคลั่ง น้ำลายหรือเลือดไหลอยู่ตลอดเวลา และส่งเสียงแปลกประหลาด ขอย้ำอีกครั้งนะคะ ขอให้อยู่ในที่พักและปฏิบัติอย่างเคร่งครัดหรือให้ออกจากที่นั่นโดยด่วน!! ถ้าหาก……กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด"
“คุณครับ!!! เข้าไม่ได้นะนะครับ เรากำลังถ่ายอยู่นะครับ!!! "
ชายคนหนึ่งวิ่งมาหาผู้สื่อข่าว เขากัดไปที่ลำคอของเธอ เศษเนื้อที่ติดปากของชายผู้นั้น เป็นภาพที่น่าสยดสยองเกินกว่าจะรับได้ จงอินนิ่งชั่วขณะ… นี่มันครั้งที่สองแล้วนะ เขาฝันไปใช่ไหม ตื่นสิวะจงอิน ตื่นๆกล้องที่ไว้จับผู้สื่อข่าวรายงานล้มลง เสียงกรี๊ดร้องยังดังต่อเนื่อง แล้วภาพก็ดับไปเหลือแต่เพียงเสียงซ่าๆที่มันทำให้จงอินตื่นจากภวังค์ ไม่ตลกแล้วนะ ไม่ตลกจริง นี่มันเป็นเรื่องจริงหรอวะเนี่ย
ที่นี่น่ะมันไม่ปลอดภัยสำหรับเขาแล้วล่ะ !
"จียอน… จียอนนอ่า ตื่นเร็ว เรารีบไปจากที่นี่เถอะ” จงอินเรียกจียอนพลางเขย่าตัว อ๊า เธอตัวร้อนจี๋เลยแฮะ ใบหน้าหน้าเธอซีดเซียว ปากเธอแห้งเป็นขุยๆ แผลที่ข้อมือของเธอเริ่มเน่าและคล้ำกว่าเดิม
“จียอนนอ่า ตื่นเร็ววว “เขาต้องรีบหาผ้าชุบน้ำกับยาพารามาให้เธอแล้วแหละ
“ทำไมหนาวแบบนี้ล่ะ ไค..”
“ฉันเปิดแอร์ไว้น่ะ เดี๋ยวไปปรับให้นะ” จริงๆเขาไม่อยากโกหกเธอเลย แต่ตอนนี้เธอดูแย่มาก
“อืม…“
“จียอน เราอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้วนะ… เธอรู้ใช่ไหมว่า มีพวกนั้นอยู่ข้างนอกเต็มไปหมด เราสองคนต้องหาที่ปลอดภัยกว่านี้ เธอเข้าใจไหม“จียอนหันไปสบตาจงอิน แล้วพยักหน้าให้เขา
“ฉันจะไปเก็บของที่จำเป็นนะ เธอรอฉันแปปนึงนะ แล้วเราจะได้ออกจากที่นี่กัน“
ถึงจงอินจะกังวลเรื่องที่ผู้ประกาศสาวเตือนให้อยู่แต่ในห้อง แต่จะบ้าหรอ ถ้าพวกมันมาเคาะประตูเล่นแล้วพังเข้ามา มันจะเกิดอะไรขึ้น? จงอินเริ่มเก็บเสื้อผ้าที่จำเป็นยัดใส่เป้ อ้อ แล้วก็เสื้อผ้าผู้หญิงสองสามตัว ไม่ต้องสงสัยว่าทำไม เขาถึงมีเสื้อผ้าผู้หญิง มันเสื้อผ้าผู้หญิงที่ชอบมาค้างกับเขาบ่อยๆ แล้วลืมไว้เท่านั้นเอง… เท่านั้นจริงๆ… จงอินรู้สึกเสียดายเครื่องดื่มพวกนี้นิดๆ เขาเลยแอบหยิบเบียร์กระป๋องติดมือมาสัก 2-3 กระป๋อง ความสุขเล็กๆน้อยๆน่ะ มันขาดไม่ได้หรอกนะ
จงอินรู้สึกแปลกๆและใจหายเหมือนกัน ที่ต้องทิ้งที่ที่เขาอยู่แล้วออกไปพบเจออะไรไม่รู้ข้างนอกนั่น แต่ก็ดีกว่านั่งรอพวกมันมาเคาะประตูเล่นล่ะกัน ไม่เข้าใจเลยทำไมเขาต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วยนะ! เขาสะพายเป้ แล้วยื่นเสื้อกันหนาวของเขาให้เธอ
“อ่ะนี่ มันอาจจะช่วยให้เธอหายหนาว เราไปกันเถอะ”
“ขอบคุณนะ“เธอรับมันมา แขนเสื้อมันใหญ่ไปจนเธอต้องพับขึ้นไป
จงอินค่อยๆเปิดประตูอย่างระมัดระวัง โดยที่จียอนถูกสั่งให้ตามหลังเขา บรรยากาศมันเหมือนหนังผีเรื่องหนึ่ง เขาล็อคประตูห้องยังไง สักวันเขาต้องกลับมาที่นี่แน่ หลอดไฟกระพริบถี่ๆ กับคราบเลือดตรงพื้นชวนให้ขนหัวลุกได้ดีเลยล่ะ ถึงนี่เพิ่งจะสิบเอ็ดโมงครึ่งก็เถอะ ลิฟต์ยังใช้งานได้ดี เขากดชั้นแรก แล้วประคองจียอนเข้าไป
ติ้ง…
11….
10….
9….
8…
ติ้ง..
ตัวเลขค่อยๆลดลงมาเรื่อยๆ จนถึงชั้นแรก ลิฟต์นิ่งไปสักพัก แล้วเปิดออก เหมือนกับภาพสโลวโมชั่น ศพมากมายนับสิบนอนเกลื่อนอยู่ข้างนอก บาคนแขนหาย ท้องโดนแหวก เศษเนื้อและเลือดกระจายเต็มพื้นถนน กระจกร้านขายดอกไม้ฝั่งตรงข้ามแตกละเอียด…
เขาไม่อยากจะก้าวเท้าออกจากลิฟต์เลย นี่มันสยดสยองกว่าที่คิดไว้….
“คะ..ไค นายเห็นเหมือนฉันเห็นใช่ไหม? “เธอถึงกับช็อคทันทีหลังจากประตูลิฟต์เปิด พระเจ้า
“อ.. อื้ม เรารีบออกจากที่นี่เถอะนะ“ เขาค่อยๆพาเธอเดินข้ามศพพวกนั้น แต่…ทำไมศพพวกนั้นมีรอยกระสุนเต็มไปหมดเลยล่ะ นั่น.. รถถังนี่แล้วพวกทหารหายไปไหนหมดแล้วล่ะ
แกร็ก…
จงอินเหยียบปืนกระบอกหนึ่ง เขาก้มลงไปหยิบมันขึ้นมา “มันมีกระสุนหรือเปล่า “จียอนถามในขณะที่ไคกำลังดึงแม็กกาซีนออกมา มันมีอยู่เต็มถือเป็นเรื่องที่โชคดี
“มีเต็มแม็กเลยล่ะ“เขายิ้มให้เธอ
รอบตัวเขา นอกจากจียอนแล้วไม่มีใครเลย มันเงียบ…เงียบจนน่ากลัว มีแต่เสียงลมพัดกระดาษหนังสือพิมพ์ปลิวไปมาเท่านั้น เขาต้องออกไปจากที่นี่แล้วล่ะ นั่น! รถ เขาวิ่งไปที่รถคันหนึ่ง แต่ต้องตกใจ เพราะเจอคนติดเชื่อที่กลายเป็นพวกมันแล้ว มันพยายามคว้าจงอิน แต่มันคว้าไม่ได้สายเข็มขัดรัดมันอยู่ เขาเดินถอยหลัง..อย่างช้าๆ.. สายตายังคงจับจ้องไปที่มัน..
“กรี๊ดดดดดด.. ไค! ช่วยฉันด้วย ไค! “จงอินหันไปมองจียอน ซึ่งตอนนี้เธอกำลังวิ่งหนีพวกมันที่วิ่งมาอย่างบ้าคลั่ง ทำไงดีวะ ชิบล่ะ!
“กรี๊ดดดดด…“
ใช่ ปืน! เขาหยิบปืนแล้วเล็งไปที่หน้าอกมัน
ปัง! ปัง! ปัง!
ล้ม.. มันล้มลงไปแล้ว!! แต่มันก็ลุกขึ้นมาแล้ววิ่งต่อเหมือนไม่ได้เป็นอะไร บ้าเอ๊ย! มันต้องตายสิ เขายิงไปตั้งสามนัดนะ นี่ไม่เป็นอะไรไปได้ยังไง
“จียอน!! อย่าหันไป! รีบวิ่งไปในร้านนั่น“จงอินชี้ไปร้านอาหารร้านหนึ่ง ‘พิซซ่าสดใหม่ ใส่ใจคุณ’ ร้านทึบๆที่มีประตูอยู่บานเดียว
“แล้วนายล่ะ!! “
“วิ่งไปสิจียอน!! ฉันจะตามเธอไป“
ปัง! ปัง! ปัง! เสียงปืนดังต่อเนื่อง กระสุนเขาเริ่มหมดแล้ว ไม่ได้ช่วยให้พวกมันหยุดวิ่งเลย นั่นเป็นสัญญาณอันตรายที่เขาต้องเริ่มวิ่ง พวกมันมามากเกินไป จงอินรีบวิ่งเข้าร้านที่เคยชี้ให้จียอนเข้าไป
ปัง!
“ล็อคประตูเลยจียอน!!! “
ปังๆๆๆ!!!! ปัง!! ปังๆๆ!
ต้องเอาอะไรมาบังประตูแล้วสิ เขาเจอตู้เกมส์ข้างประตูจึงรีบดันมากั้นไว้ ก่อนที่พวกมันจะพังเข้ามา กว่าจะดันตู้เกมส์ไปกั้น เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกัน เสียงหอบพวกเขาสองคนบ่งลอกว่ามันล้าเอามากๆ
“เกือบตายเลยนะ เธอไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ“จงอินเริ่มดุจียอน
“ฉะ.. ฉันได้ยินเสียงแปลกๆ ละ..แล้วพอฉันเดินเข้าไป ฉัน ฉันเห็น.. พวกมันรุมกินผู้ชายคนหนึ่ง ฉ…ฉันตกใจเลยกรี๊ด มันน่ากลัวมากเลย ไค ฉันขอโทษ ฮึก…“เธอเริ่มร้องไห้อีกแล้ว
“ฉันจะเป็นแบบ.. ฮึก..แบบพวกนั้นไหม ฉัน ฉันยังไม่อยากตาย ไค..ฉันจะเป็นแบบพวกนั้นไหม“เธอเขย่าตัวเขา “นายตอบฉันสิ.. ไค! นายตอบฉันสิ!!“ เขาจะพูดยังไงให้เธอสบายใจดีล่ะ เขาเลยดึงเธอมากอดแทน
“เธออย่ากังวลไปเลยนะ ยังไงเธอก็ต้องหาย มันต้องมียารักษา เชื่อฉันสิ “ เขาค่อยๆลูบหัวเธอ สัมผัสของเขากับเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ มันทำให้จียอนผ่อนคลายลง
“ฉันเชื่อนายนะ ฉันเชื่อนาย…“
“ฉันทำพิซซ่าเป็นนะอร่อยด้วยแหละ“ น้ำเสียงจียอนดูสดใสขึ้น เธอกำลังอบพิซซ่า จงอินหันมายิ้มให้เธอ จียอนหน้าซีดลงมาก ขอบตาเธอเริ่มคล้ำ จากปากซีดๆที่ลอกเป็นขุยๆเริ่มเป็นสีขาวซีด สามชม.หลังจากโดนกัด ทำให้เปลี่ยนเป็นแบบนี้ได้เลยหรอ ไม่อยากจะเชื่อ!
“เสร็จแล้ว อ่ะนี่ฉันดับเบิ้ลชีสแบบพิเศษให้เลยนะ“
“น่าเสียดาย ที่นี่ไม่มีพวกเบียร์ หรือโซจู รึงไงกัน ฉันอยากดื่มมันจะแย่อยู่แล้ว“
“นายก็วิ่งกลับไปเอาที่คอนโดสิ“
“นี่เธอ.. “ จียอนหัวเราะ ยัยนี่..รู้จักกันไม่เท่าไหร่ก็กวนเขาแล้วหรอเนี่ย
“นายทำงานอะไรหรอ“
“ฉันทำงานไนท์คลับน่ะ “เขากัดพิซซ่าคำโตเข้าปากในขณะที่พูด
“ว่าล่ะ ทำไมนายชอบดื่ม“
“แล้วเธอทำพิซซ่าเป็นได้ยังไง“
“ฉันเคยเป็นพนักงานที่มาก่อน.. “เธอยิ้มเศร้าๆ
“แล้วฉันย้ายออกมาไม่นานมานี่น่ะ“ อืมมมมม… แสดงว่าเธอรู้จักที่ดีน่ะสิ
“รีบกินเถอะ เดี๋ยวมันเย็นแล้วมันไม่อร่อยนะ“
“ได้ครับ.. “ เขายิ้มนิดๆ แล้วจัดการอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
???? ??? ???? ? ?? ??? ??
?? ?? ??? ??? ?? ? ??? oh
?? ? ??? ?? ?? ???
ฉันหลงทางอยู่ทั้งคืนเหมือนทุกก้าวจะสะดุดไม่ราบรื่น
ฉันหลงดื่มด่ำไปกับน้ำตาแห่งความเศร้า ฉันร้องไห้ไม่ยอมหยุด
จันทราช่างแสนเย็นชา ไม่มีสักที่ให้ฉันคนนี้พักพิง
เสียงเพลงจากวิทยุเก่าๆเครื่องนึงในร้าน ตอนนี้ฝนเริ่มตกแล้ว… เสียงฝนตกดังแข่งกับวิทยุที่เขาเปิด จงอินตัดสินใจที่จะพักอยู่ที่นี่สักคืน และหวังว่าฝนคงไม่ตกไปยันเช้า
"เคร้ง!"
"..." เสียงอะไรน่ะ เขาเดินตามเสียงไปจนเจอประตูบานหนึ่ง มันน่าจะเป็นประตูหลังร้าน
"เคร้ง! เคร้ง! " มันดังขึ้นเรื่อยๆ จนจงอินหยิบต้องปืนขึ้นมาแล้วเล็งไปที่ประตู
"ไค.. ไค นายอยู่ไหนน่ะ" จียอนเรียก
"ไค นายทำ..."
" เคร้ง! " จียอนที่กำลังเดินมาหาจงอินถึงกับหยุดกึก! เมื่อได้ยินเสียงแปลกๆ
"พวกมันใช่ไหม"
"ฉะ..ฉันไม่รู้"
"เคร้ง เคร้ง พลั่กกก!" ประตูบานนั้นเปิดออกอย่างแรง! นั่น คนนี่
"ชะ.. ช่วยด้วย.." จงอินถึงกับตกใจ ดีนะที่เขายังไม่ยิงออกไปน่ะ
"ชะ..ช่วย..ช่วยฉันด้วย"
"!!!"
TBC....
ความคิดเห็น