คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คนบาป : 8 คนถูกทิ้งที่แท้จริง
8
นถูทิ้ที่แท้ริ
ว่าแล้วว่า้อเป็นแบบนี้...
ผมมออาวที่วาไว้บนโ๊ะอผม สายาทุนลอบแอบมอผม
พี่แฮวานที่อนนี้็ปั้นหน้าไม่ออเท่าไหร่เลือที่ะถอยออให้ผมอยู่ับเ้าอาวามลำพั
แล้วว้าอาวหยิบึ้นมาีเปิออ ้อวาม้าในทำให้ผมมอเห็นอะไรัเนมาึ้น
ำสั่ราท่านประธาน ำอให้เียนหมายลาออ ถ้าไม่ทำ็ะไล่ผมออ
ำสั่มีผลหนึ่เือนหลัาไ้รับหมาย
ะไ้รับเินเือนสามเือนล่วหน้าเป็น้อแลเปลี่ยน
นๆ นี้... ไม่เยิเลยว่านอื่นะเป็นยัไสินะ
ผมถอนหายใแล้วทิ้ัวนั่ลบนเ้าอี้ัวเอ
แ้นยิ้มออมาอย่าสมน้ำหน้าในโะาัวเอ สสัย้อหาที่ทำานใหม่แล้วสินะ
“พี่เสียใ้วยริๆ นะ” พี่แฮวานเินเ้ามาพูับผมพร้อมบไหล่ผมเบาๆ
ผมพยัหน้า แ่ในใ็ิไว้แล้ว
ผมอยู่ที่นี่ไม่นานหรอ
“ไม่เป็นไรหรอพี่ เี๋ยวผม็หาานใหม่ไ้เอแหละ”
“ั้นถือะว่าไปทะเลรั้นี้ไปปลปล่อยวามเรีย่อนหาานใหม่นะ
อนโฮะไปหับพวพี่อยู่ใ่มั้ย” พี่ฮยอนอาพูึ้น เ้าัวเินผมลูบหัวผมเบาๆ
ผมพยัหน้าอบลับไป
อนนั้นผมยัไม่รู้ถึวามร้ายาอไลวานลิน...
“ผมสนใในผลานอุมาุยูอนโฮ
แ่บริษัทอเรายัไม่มีำแหน่ว่าสำหรับุในอนนี้ อโทษ้วยนะรับ”
“้วยเหุผลในบาประารในบริษัททำให้ทาเราไม่สามารถรับุเ้าทำานไ้
ทาเราเสียใ้วยริๆ นะะ”
“อายุารทำานในบริษัทเ่า็ยัไม่มา ทำไมถึลาออล่ะ
หรือว่าุมีปัหาอะไรับบริษัทเ่าหรือเปล่ารับ
ูาเริบริษัททีุ่เยทำานแล้วเปอร์เ็นนลาออาบริษัทนั้นน้อยมาเลยนะรับ....”
แล้วอีหลายๆ ำอบปิเสธที่ไ้รับมาาหลายๆ ที่ที่ผมไ้ร่อนใบสมัรและไปสัมภาษ์าน
ผมรู้ว่าานมันหายานะ แ่ที่ที่ผมเพิ่เินออมามันเป็นที่ที่สิบแล้วนะที่เรียผมมาสัมภาษ์แล้วปิเสธผม่อหน้า
หรือบาทีผมวระิ่อทาบ้านี...
ไม่ๆ ยูอนโฮ แะยอมแพ้เพราะสมัรานไม่รอไม่ไ้ รอบแรยัทำไ้
ทำไมรอบนี้ะทำไม่ไ้
หลัาไ้รับหมาย ผม็รีบร่อนใบสมัรหาานใหม่ทันที
ใรมันะรอนยื่นโอาสให้ล่ะ พี่มินฮยอนับพี่โฮ็รู้ว่าผมโนเ้เพราะผมเล่าให้ฟั
พวเาเาว่าน่าะเป็นเพราะวานลินโรธมาเลยไล่ผมออแบบไม่มีปี่มีลุ่ย
เาเสนอานที่บริษัทเาให้ผม แ่ผมเลือปิเสธไป
ผมว่าผมยัูแลัวเอไ้ เ้มแ็มาพอที่ะอยู่นเียวไ้แล้ว
ผมยระาษใบสมัรในมือึ้นมาพัเอาอาาศเย็นๆ เ้าหน้าะไ้สื่นบ้า
เสื้อเิ้ผมุ่มไป้วยเหื่อเ็มไปหม
อาาศมัน็ร้อนแ่ะไปโทษฟ้าโทษฝนโทษอาาศ็ไม่ใ่เรื่อ ผมยืนาแรอรถเมล์
ผมเลิให้พี่มินฮยอนับพี่โฮเลิเป็นสารถีนับรถให้แล้วหลัาเล่าเรื่อหมาย
ลับมาใ้ีวิแบบปิที่เป็นแบบโรปิ
้วยำนวนนที่เยอะมาๆ ทำให้ที่หลบแไม่พอ่อนใ้
ผม็่อแถวเลยออมาาร่มเานั่น เย็นสุๆ ไปเลยรับอนนี้
ลับมาถึห้อ็เลย่วไพร์มไทม์รถิมาไ้เือบั่วโม
ผมทิ้ระเป๋าทำานลบนโฟา วาแฟ้มเอสารที่ถือิมือลบนโ๊ะ ว้าเอามือถือับเินนิหน่อยพร้อมุแห้อลไปหา้าวินแถวๆ
นี้
แล้วผม็มาโผล่ที่ร้านายไ่ทอ
ผมสั่ไ่ถัให่ๆ ลับไปินที่ห้อ ระหว่ารอ็มี้อวามาพี่ๆ
ที่ทำานส่้อวามให้ำลัใและย้ำว่าพรุ่นี้รถออเ้าให้มาถึบริษัท่อนเวลาที่รถออ้วย
รู้สึพรุ่นี้เหมือนะเอศึหนัยัไไม่รู้
ผมเินถือไ่ทอลับห้อ้วยวามไม่สบายใ...
และแล้ววานลิน็มาบุบ้านินยอนไ้...
หลัาที่เมาเละวันนั้นวานลิน็พยายามามผมทั้ที่ทำาน ที่อื่นๆ
ที่ผมไปโผล่ ส่วนเรื่อินยอ ผม็ยัสถานะเิมับินยอือเราเป็นเพื่อนัน
แ่ที่แปลือินยอเริ่มอเล็อน้อยผมไปเรื่อยมาึ้น เอะอะับเอะอะลูบนผมแทบะเอามือถือเผ่นบาลมันเอา
แล้ววันนี้วานลิน็เ้ามาบุบ้านินยอ
โยที่มีินยอำลันั่ทำานที่ห้อมันอยู่ เสียะโนโวยวายอวานลินทำให้ผมับินยอรีบออาห้อัวเอลมาหาเา้าล่า
“ผมโทรหาพี่เป็นพันสาย พี่ไม่เยรับสายผมสัรั้หนึ่
อธิบายให้ผมเ้าใหน่อยไ้มั้ยว่ามันเิอะไรึ้น” วานลินร่ายยาวออมาพอเอหน้าผม
ินยอหยัไหล่แล้วเินเลี่ยไป้านอ
“เห็นรูปบนโ๊ะมั้ย”
“เห็น”
“เห็นแล้วะมาถามทำไม” ผมอบลับไป วานลินัริมฝีปา
“ผมอธิบายไ้ ผมแ่เหา ผมบเาใน่วที่พี่ไม่อยู่แ่นั้น... แ่บเล่นๆ”
ผมำรูปในระเป๋าาเแน่น
“บเล่นๆ ั้นหรอ แล้วนายไม่ิถึในที่เ้ารันายหรอ
นที่เาเื่อในายว่านายไม่มีวันนอใเา
นที่ไม่เยิว่าแฟนเาะเอาลูน้อในที่ทำานมานอนในห้อที่เาับแฟนออแบบ้วยัน”
ผมล้วเอารูปที่มีวันที่ที่บอว่าผมมาถึเาหลีในวันนั้น เวลานั้น รูปที่ทั้สอนออาห้ออผม่อนที่วานลินะไปรับผมที่สนามบิน
“่อนที่นายะไปรับัน นาย็อยู่ับนนี้” ผมหยิบออมาอีภาพ “หลัาที่ันลับมา
นาย็ยัไปามนนี้ นายะให้ันิยัไวานลิน” ผมโยนสอรูปใส่หน้านรหน้า
“ผม...”
“อนนี้ันไม่แน่ใเลยวานลิน... ันไม่แน่ใว่านายรััน...
หรือนายรััวเอันแน่” ผมปาน้ำาที่ไหลออมา นัวสูมีสีหน้าสับสนอย่าัเน
ผมเินเ้าไปใล้ “นายเยรัใรบ้ารึเปล่า ไลวานลิน”
“แน่นอน ผมรัพี่ไ”
“นายแน่ใหรอ... ะให้ันทนปิหูปิาเท่าไหร่ันนะ.... ันไ้แ่ิแบบนี้อยู่ในใอนที่ันเลือว่าะอยู่ับนาย่อ
หรือะเินออมา... นที่ยืนอยู่รหน้า... ใ่ไลวานลินเมื่อหลายปี่อนรึเปล่า
ันไม่แน่ใเลย”
“ผมอโทษ แ่ผมรัพี่ริๆ นะ” มือหนาหยิบมือผมึ้นไปุม
่อนะเอาไปแนบแ้มัวเอไว้ ใบหน้าหล่อๆ นั่นมีน้ำาลออย่าน่าสสาร “อโอาสให้ผมสัรั้นะ”
ผมส่ายหน้าแทนำอบ
“ันลับไปหานายไม่ไ้หรอ ใันมันแหลเินว่าะประอบใหม่ไปหมแล้ว
แล้วัน็พบว่า ันอยู่ไ้โยไม่มีนาย... วานลิน...
ันอโทษที่ลับไปหานายไม่ไ้อีแล้ว ันเสียใ” ผม่อยๆ ปลมือออามือหนาที่อบุม
ใผม็เ็บเมื่อเห็นสีหน้าปวร้าวนั้น “อนนี้นายไม่ไ้รัันแล้วล่ะ
เพราะไม่อย่าั้น นายมาามหาันั้แ่วันแรๆ แล้ว
ไม่รอนถึอาทิย์นานี้วานลิน อให้โีนะ”
ผมยมือลูบหัวนสูเบาๆ ส่ยิ้มให้เป็นรั้สุท้ายในานะนรั
แล้วหันหลัเินึ้นห้อ
เรื่อริที่แน่นอนที่สุที่ผมพูออไป...
ือผมอยู่ไ้โยไม่มีไลวานลิน...
เหล้าลมที่สอำลัหม ผมนั่อยู่บนพื้นปลายเีย ยวเหล้ารอผ่านอ
ไม่สนใว่ามันะแสบร้อนรึเปล่า
ผมยอมรับ... ว่าผมไม่อบารอยู่นเียว...
ไม่อบารถูทิ้...
แล้วอนนี้ผม็้อยอมรับว่าผมถูทิ้...
ผมเลียวามเหา... ที่ำลัรอบลุมร่าายผมอยู่...
“วานลิน... อยู่รึเปล่า?” เสียพี่ฮยอนัา้านอ ผมอยาะยมือึ้น
แ่ทำไม่ไ้ “วานลิน...”
“อื้ม....” อยาะเรียแ่็ทำไ้แ่รา ท่าทาผมะเมาหนัริๆ สินะ
ไม่นานเสียฝีเท้า็ัเ้ามาใล้
“ไลวานลิน ทำไมเมาหนันานี้” เสียุอพี่ฮยอนัึ้น
ผมพยายามส่ายหัวแ่มัน็เหมือนมีเสียึๆ ในหัวแ่นั้น “ีฮุนโทรบอพี่ให้มาูนาย
ไม่ิว่าะหนันานี้” นัวเล็พยายามยผมึ้นเีย มันเป็นไปอย่าลำบา
แ่ผม็มานอนบนเียนไ้ วเหล้าที่ว่าำแน่นโนแย่ออามือไป
ผมพยายามว้าแ่ไม่สำเร็
พี่ฮยอนยมือมาลูบหัวผมเบาๆ มือบา่อยๆ แผ่วามอบอุ่นมาให้ผม
ผมุหน้าเ้าอ้อมออนเป็นพี่
น้ำาที่ไม่รู้มาาไหนไหลออมาอย่าหยุไม่อยู่
ผมเลียที่ะ้ออยู่นเียว...
ใบหน้าที่ิถึไม่ใ่ใบหน้าอีฮุน... แ่เป็นยูอนโฮ...
เ้าน้อายัวีหลับไปแล้ว เพ้อละเมอถึื่ออนโฮเป็นรั้ราว ผมไ้แ่ถอนหายใ
มินฮยอนเินเ้ามาหาผม ผม่อยๆ ถอนัวออาวานลิน
“เห็นวีรรรมอน้อายัวเอรึยั...” มินฮยอนพู ผมพยัหน้า
“ไ้เห็นวีรรรมนเลวอีน้วย” ผมพูสวน มินฮยอนหน้าเื่อนไปเล็น้อย
วันนั้นที่ผมออาอนโลับไปอยู่บ้าน ผมไ้เลียร์ับมินฮยอนเรื่อออนโฮแล้ว
แล้ว็ไ้รับารยืนยันาอนโฮแล้วว่าทั้นไม่ไ้ิอะไรัน นอาวามผิพลาในวันนั้นที่เอาืนไม่ไ้
มินฮยอนเล่าเรื่อทั้หมให้ผมฟั ผมเลยัสินใะันิสัยวานลิน
วามเอาแ่ใและอยาไ้อะไร็้อไ้อเา ผม้อัารมัน...
ส่วนผมับมินฮยอน... ผมเลือที่ะลสถานะอเา...
าแฟนลายเป็นเพื่อนแทน...
นว่าเาะเลินิสัยไปแอบมีนอื่น ถ้าเาทำไม่ไ้และาไป
ผมะไ้ไม่้อเสียใมาว่าอนที่ัสินใแ่ันไป
“็นะ บาทีารเป็นนเลว็สนุไปอีแบบ” ผมยื่นมือไปหยิพุนัวโ
“สนุไปนเียวเถอะ ูสิ เ็บทั้สามนเลยเนี่ย”
“ใรบอ... เราเ็บันทั้หมห้าน่าหา” เหอะๆ ผมำในใ นั่นสินะ “หลัาเลียร์เรื่อนี้เสร็
เราลับมาบันไ้มั้ย” มินฮยอนถามึ้น
ผมหยัไหล่เินไปเ็บวเหล้าออมาาห้อนอนวานลิน
“เลียร์ัวนายเอให้ไ้่อน แล้วถึะยอมลับไปบ” ผมอบลับ
“เลียร์อะไร นี่หมแล้วนะ” เ้าัวยัทำหน้ามึน
“็บรราเ็ๆ อนายยัไล่ะ อย่าิว่าันไม่รู้นะ”
“เ็ที่ไหน ไม่มีสัหน่อย” ผมหันหน้าไปมอมินฮยอนอย่าริั
เ้าัวหุบยิ้ม
“นายะปล่อยให้ันโ่ไปอีนานมั้ย... ถ้าเรื่อนี้ไม่แ
นาย็ไม่บอัน ันรู้ ันเห็น ทุรั้ที่นายไปไหนมาไหนับนอื่น
ทุรั้ที่นายหิ้วเ็เ้าโรแรม หรือพาไปทาน้าว ทำไมันะไม่รู้ล่ะ
ฮวัมินฮยอน.. นายน่ะ ทำให้ันเริ่มสสัยเหมือนีฮุนับอนโฮเหมือนัน ว่านายรัันริๆ
รึเปล่า” ผมปล่อยออมาหมแม็อีรอบ หลัาทะเลาะันรอบที่แล้ว
วันนี้็ูเหมือนะเป็นรอบที่สอ
ฮวัมินฮยอนเป็นนเลวที่ผมอยาะัำ่าออไปให้หมเผื่อเาะลับัวมาเป็นแบบที่ผมยอมรับไ้บ้า
“อ่า... เรื่อนี้... ำอธิบายมัน่อน้าที่ะแบบ...”
“ะอธิบายยัไ...”
“็.... แบบว่าผู้ายอะ...”
“ัน็ผู้าย...”
“ือมันแบบ... โอ๊ย... ือมันอยาอะ แล้วแบบันลัวนายเ็บอะ
เลยไม่ล้าทำับนายอะ เ้าใปะ แล้ว็แบบ... อยาเ็บไว้หลัแ่านอะ แู่เหมือนนายยัไม่อยาแ่
ะให้ิสุ่อนห่ามับนาย็ลัวนายะโรธ็เลยหาทาระบาย แรๆ ็มือนี่แหละ หลัๆ
็เหนื่อยแ่็อยาเลยไปหานอื่นอะ เ้าใรึยั” ือแบบ... เอ๋อแ
ไม่ิว่ามินฮยอนะิแบบนี้ ผมไ้แ่้อนที่ยืนพิเาน์เอร์รัว
“แล้วทำไมไม่บอ”
“บอไปภาพลัษ์นหื่น็เ้าสิิ อย่าทำหน้าแบบนั้นิ”
“แบบไหน”
“ที่เป็นอยู่นี่แหละ”
“ทำไมอะ”
“มันอยาเว้ย” อสอเ้าลาหน้าผา มินฮยอนำมือแน่น
แล้ว้อทำหน้าแบบไหนอะ “อย่าทำหน้าน่ารัน่าแล้ อยาทำัวน่ารัมาไ้มั้ย
อยาะพูแบบนี้อะ แ่ลัวนายไม่เ้าใ หาว่าันบ้าแน่ๆ อะ”
“ทำไมไม่ถามวะ ทำไมไม่บอันอะ”
“บอแล้วนายะยอม?”
“ให้ไปอยู่้วยแล้วยัรออะไรอีวะ หรือ้อให้อ่อย”
“ไม่้ออ่อย็เหมือนอ่อยลออยู่แล้ว”
ไม่ทันั้ัวนที่พิเาน์เอร์็ึัวผมไปูบ
แรบูบรุนแรนผม้อีลไหล่มินฮยอนให้เบาล มินฮยอนันผมให้ล้มลบนโฟาว้า
ผมว้าอหนา บูบอบลับไป
ผมรีบสูหายใเ้าเมื่อริมฝีปาถูปล่อยให้เป็นอิสระ สายาิ้อเ้าเล่ห์ส่มาให้ผม
ผมันัวเ้าหามินฮยอน เริ่ม้นประบปาเาอีรั้โยไม่พูอะไร
ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่มินฮยอนถอเสื้อเิ้ออเหลือแ่าเ
ไม่รู้ว่าผมระิบออไปไ้ยัไ
“อยาทำอะไร็ทำเลย”
ร่าผมลอยลิ่วึ้นาโฟา ผมโอบลำอแร่ นัวสูรีบพาผมเ้าห้อน้ำ...
นอนหลัผม็ว่าผมปล่อยให้เาทำไ้ยัไ ทั้ๆ
ที่ลสถานะลเป็นเพื่อนแล้ว็าม...
/* เอาเป็นว่าบในอนที่สิบ-สิบเอ็นี่แหละ ่วนี้เปิเทอมแล้วนะรับ เลยไม่่อยมีเวลามาอัพสัเท่าไหร่ ็นี่แหละ เอาวามสัมพันธ์ๆ ันไปอ่าน่อนละันนะ ไปละ
อบุสำหรับำลัใและอมเม้นท์นะรับ*/
ความคิดเห็น