คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 2 .............(แค่ความรู้สึก)..............
ตอนที่ 2 แค่ความรู้สึก
ผมเข้าใจครับว่าผมขยับตัวไม่ได้ แต่แค่คอเท่านั้น ขอแค่หันไปตามเสียง ก็พอ ก็แค่อยากรู้ว่า คนที่มารบกวนและเสียมารยาทเข้าห้องคนอื่นแต่เช้า เนี่ย หน้าตามันเป็นยังไง
และเมื่อใบหน้าของผมหักเอียงไปตามเสียง แม้จะยากลำบาก นักกับการฝืนร่างกายที่แข็งราวกับเซลล์ทุกชนิดหยุดทำงาน ก็ตามแต่ผม ก็ยิ่งทวีความอยากรู้มากยิ่ง ก็แค่หันหน้าไปมอง
มันจะยากอะไร
(พรึ่บ!)
“นายเป็นใคร!?”
ทันทีที่ผมหันคอไปได้ คำพูดที่มันจุกอยู่ที่คอของผมสามารถ เปร่งคำพูดออกมาได้ตามความต้องการของผมแล้ว ร่างกายที่เหมือนถูกตรึง หรือถูก ทับเมื่อครู่นี้ รู้สึกว่าจะหายไปแล้ว
และที่เซอร์ไพร์ผมยิ่งไปกว่านั้น คือ ทิศทางที่ผมหันไปมองหมายจะดูหน้าไอคน วิปริตที่มากระซิบข้างหูผมแถมหายใจลดต้นคอตอนเช้าๆ อี๋~~~ >*< (ผู้แต่ง: ลู่หานๆ ใจเย็นๆ)
ทันทีที่ผมหันไปมอง กลับพบแต่ความว่างเปล่า ..................ไม่มีอะไรเลย นอกจากหมอนข้าง
หึ้ย!!!!!!!!!! เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่า....................... “ผมโดนผีอำ”
ผมเอาฝ่ามือบางๆ มาตีแก้มตัวเอง พร้อมหยิกแรงๆ (ป๊าบ แปะๆ)+++.....................เจ็บครับ
นี่เสี่ยวลู่ คนนี้ไม่ได้ฝันไปใช่ไหมครับ ผมไม่ได้ฝัน ไม่ได้เพ้อเจ้อ
เรื่องยามเช้าของวันนี้ มันคือเรื่องจริงงั้นเหรอครับ O[]O +++
ไม่อยู่แล้ว..............ครับ T[]T ใครก็ได้..................ผมอยู่ไม่ได้แล้วผมต้องไปสะเดาะเคราะห์ใช่ไหมครับ ไม่อยากเชื่อ ว่า บนโลกใบนี้ จะมี ผี !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
(ฟุบ!) เสียงของบางสิ่งตกลงบนพื้น ผมหันไปมองตามเสียงนั่น และก็ประจักทันที เพราะสิ่งที่ตกลงบนพื้น คือ รูปภาพ ของศพ นศ. ชาย คนหนึ่ง ที่มหาลัย ซึ่งผมกะว่าจะเอาไปให้ตำรวจแต่ว่า ไม่ทันได้ให้ น่ะครับ ถึงมันจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ และดูเหนือธรรมชาติ แต่สำหรับเสี่ยวลู่ก็ต้องพิสูจน์ให้รู้กันไปเลย ว่า สิ่งที่เสี่ยวลู่คนนี้เจอ มันคือเรื่องจริงแท้แน่ชัด ไม่ได้ คิดไปเอง
“นี่นาย อยู่ไหม พูดอะไรบ้างสิ เมื่อกี้นายยังพูด อยู่เลยนะ”
ผมตะโกนลั่นห้องพักของผม แต่ไม่มีอะไรตอบสนองกลับมาสักนิด ไม่ยอมหรอก ผมจ้องลงไปที่รูปของศพ นศ. ชาย คน นั้น และตัดสินใจ ท้าทายสิ่งที่มองไม่เห็น ก็รู้ว่ามันน่ากลัว แต่ถ้าไม่ทำ จะรู้ไหม ครับว่า สิ่งที่ผมเจอ มันคืออะไร (ไรท์เตอร์: เสี่ยวลู่ นายเกรียนแล้วนะ)
“แน่จริง นายก็พูดสิ ฉันรู้ว่าเป็นนาย นะ”
เงียบทั้งห้องครับ ไม่มีไรเกิดขึ้น ผมว่าผมอาจจะเข้าใจผิดไปเอง รึว่าอาจจะ คิดไปเองก็เป็นได้
แต่ว่ามัน อดสงสัยไม่ได้ครับ ยิ่งคิดก็ยิ่งออกห่างจากความเป็นจริงไปเรื่อยๆ ผมเริ่มจะเป็นบ้า แล้วกระมัง
โอ๊ย..........~~~ลืมๆๆ เรื่องไร้สาระนี่ดีกว่า ไปมหาลัยเลยละกัน ผมรีบจัดแจงอาบน้ำแต่งตัว ด้วยความเร็วสูงเก็บกระเป๋า เตรียมไปมหาลัย เสร็จสรรพ แต่พอหันมามองนาฬิกา ผมก็ต้องตกใจถึงขีดสุดเพราะ เข็มสั้นชี้ที่เลข 9 เข็มยาวมันกำลังจะชี้เลข 12 ครับ คือว่ายังไงๆ มันก็~~~~~~~
++++++++++++++++++++++++++++สายแล้วครับ+++++++++++++++++++++++++
“โอปป้าค่ะ กระถางอันนี้ ต้องยกไปที่ชมรมโอปป้าด้วยไหมคะ?” เสียงของเด็กตัวเล็ก ผมหน้าม้า ถักเปียสองข้าง นามว่า มีอัน เอ่ยถาม ลูกค้าขาประจำ อย่างเลย์ ที่มักจะเข้ามาซื้อดอกไม้จากร้านของเธอ
ร่างสูงยังคงมีทีท่า เลือกสรรดอกไม้ หลากหลายสี ที่หน้าร้านต่อไป โดยไม่สนใจเด็กน้อยตรงหน้าสร้างความแปลกใจใส่แกเด็กน้อยมาก ในใจของเด็กน้อยแอบคิดว่า ร่างสูงตรงนี้โดดเรียนมารึเปล่า
“เลย์โอปป้า เลือกดอกไม้นานไปแล้วนะคะ เดี๋ยวจะเรียนไม่ทันเอานะคะ”
“อ่อ........อือๆ .......โอปป้าเอาดอกกุหลาบสีส้มกับลิลลี่สีขาวละกัน” ร่างสูงที่เลือกดอกไม้นาน เมื่อถูกเร่งเร่าด้วยเด็กตัวเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะไล่เขาไปเรียนจำต้องตัดสินใจชี้ดอกไม้สองดอก ที่อยู่ใกล้ๆ เพื่อไม่ให้ถูกร่างเล็กจับได้ว่า แอบโดดเรียนมา ร้านขายดอกไม้
“ทั้งหมด 1500 วอน ค่ะ ลด แล้วนะคะ รีบๆกลับชมรมนะคะโอปป้า”เสียงเล็กเอ่ย ในขณะที่ร่างสูงกรีดกรายย่างเท้าออกจากร้านขายดอกไม้อย่างนวยนาด เพื่อชะลอเวลาในการเข้าเรียนให้สายมากขึ้น
“เลย์โอปป้า มัวแต่อืดอาด เดี๋ยวก็เข้าเรียนไม่ทันนะคะ”ร่างเล็กยืนเท้าเอว แล้วทำท่าทีโมโหร่างสูง
“มีอัน.....~ โอปป้า ขออยู่ที่นี่ต่ออีกนิด นะ โอปป้ารอเพื่อนอยู่”เลย์ส่งสายตาอ้อนวอน มีอัน เด็กน้อยที่กำลังนิ่วหน้าไม่พอใจ แต่ มีอันก็จำต้องปล่อยให้เลย์ นอนโดดเรียนในสวนดอกไม้ข้างๆร้านไปอย่างง่ายดาย เพราะร่างสูงเอาขนมมาล่อเป็นสินบน
“ครั้งนี้ครั้งเดียวน้า โอปป้า ครั้งต่อไป มีอัน จะไม่ยอมให้โอปป้ามาอู้เรียนที่นี้อีกแล้ว” ร่างเล็กกล่าว
“ครับ โอปป้า จะไม่โดดเรียนอีกแล้วครับ ขอแค่ครั้งนี้ครั้งนึง”
เลย์ยิ้มหวานส่งให้มีอัน ทำให้มีอัน แก้มแดงระเรื่อ ก็ใช่สิโอปป้าคนนี้ ทั้งหล่อ ทั้งดูดี สาวๆรุ่นไหนก็ต้องเขินอายเวลาโดนอ้อนเป็นธรรมดา ในขณะเดียวกันร่างบางของเสี่ยวลู่วิ่งผ่านมาพอดี เมื่อหันไปเห็นเลย์ เพื่อนร่วมห้องที่ นอนสังเคราะห์แสง ในสวนดอกไม้ของร้านขายดอกไม้หน้ามหาลัย เสี่ยวลู่ไม่รอช้า รีบตรงเข้าร้านแล้ว เดินไปหา เลย์ทันที
“นี่ เลย์.... คาบเรียนนี้คาบอะไร ทำไมนายถึงมานอนตรงนี้ล่ะ?”
เสียงของเสี่ยวลู่ ดูจะส่งไปไม่ถึงร่างสูงที่นอนหลับตา แล้วหูทั้งสองข้าง โดนยัดด้วย Small talk ของ I phone ดูเหมือนร่างสูงจะหลับลึกไปแล้ว
“โธ่! หลับไปแล้วงะ งั้นฉันไปนะ” เสี่ยวลู่ เมื่อไม่สามารถ รบกวน คนที่นอนหลับตรงหน้าได้จำต้องเอ่ยลา คนที่หลับไม่รู้เรื่องอย่างเลย์แล้วเดินจากไป
มีอันที่ยืนมองอยู่ได้แต่ยิ้มๆ ให้กับร่างบางของเสี่ยวลู่ที่หล่อราวเทพบุตร ในสายตาเธอ
เสี่ยวลู่ เร่งฝีเท้าออกจากร้านก่อนจะวิ่งเข้ามหาลัยไป มีอันหันมองเลย์กับเสี่ยวลู่เพื่อทำการเปรียบเทียบ ก็อดขำให้กับร่างสูงที่ยังคงสลบไสล ไม่รู้เรื่อง ไม่ได้
“โอปป้า ค่ะ ถ้าตื่นมาตั้งแต่ทีแรก คงโชคดีได้เข้าห้องเรียนพร้อมกันแล้วแท้ ทำไมยังเนียน หลับต่อล่ะคะ? โอปป้า นี่แปลกคนจริงๆ เลย ~” เมื่อพูดจบเด็กน้อยเดินเข้าร้านไป
ร่างสูง ลืมตามองท้องฟ้า แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วยกมือหนาของตัวเองมาก่ายหน้าผาก แล้วคิดตามคำพูดของเด็กน้อยที่ทิ้งท้ายไว้ไปพลางๆ
“โอปป้า ค่ะ ถ้าตื่นมาตั้งแต่ทีแรก คงโชคดีได้เข้าห้องเรียนพร้อมกันแล้วแท้ ทำไมยังเนียน หลับต่อล่ะคะ? โอปป้า นี่แปลกคนจริงๆ เลย ~”
โอปป้าแค่รู้สึก อาย เขาก็เท่านั้นเอง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
มาอัพ ตามความเรียกร้องแล้วค่ะ >[]< รีดเดอร์ทุกคน
รู้สึกยังไงบ้างคร้า สนุก พาลุ้นกันบ้างไหมเอ่ย ??
จะบอกว่า แรกๆยังไม่มีอะไร มาก อาจจะไม่ค่อย น่าสนใจเท่าไหร่
แต่ตอนต่อๆไป รับประกันความมันส์ค่ะ
แป๊กยังไงก็ขออภัยนะคะ ช่วยติดตาม ด้วยนะคะ
Edit chapter agian by RIN แก้ไขคำผิด(เติมคำว่า"โอปป้า")เล็กน้อยค่ะ
พี่วิท ถ้าพี่จะขี้เกียจพิมพ์คำว่า'โอปป้า'ขนาดนี้ = =
Edit date 11/10/12
ความคิดเห็น