คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 .............(เสียง)..............
ตอนที่ 1............................ (เสียง)
//// .......... คุณมองเห็นผมไหม?
[ตึงๆ ปังๆๆๆๆ!!!!]
“ .......เห้ย !! แม่งไรแต่เช้าวะ คนจะหลับจะนอน........” เสียงทุ้ม ตะโกนลั่นขึ้น ทั้งๆที่เปลือกตาทั้งสองข้างยังไม่เปิด หลังจากที่เขาได้ยินเสียง ดังมาจากห้องข้างๆ
.................................
.................................
ไร้เสียงตอบรับกลับมา ร่างสูงของชายหนุ่ม ยังคงทอดกาย นอนสบายอยู่บนเตียง แต่ทว่า สติของเขา เริ่มฟื้นฟูขึ้นมาทีละนิด เมื่อใบหน้าเรียวได้รูป ต้องแสงอาทิตย์ที่เล็ดลอดผ่านบานเกร็ดเข้ามา ทันทีที่สัมผัสของรังสี UV เริ่มก่อตัวเป็นความอุ่น และเริ่มร้อนฉ่าบนใบหน้าด้านซ้ายของเขา ร่างสูงสะดุ้งขึ้นมา จ้องนาฬิกาเรือนยักษ์บนหัวเตียง ก่อนเด้งตัวขึ้นจากที่นอน และ แจ้น เข้าห้องน้ำโดยทันที สักพักใหญ่ เขาออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดสูตนักศึกษา ปี 4 ร่างสูงบรรจงจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงเป็นรังนกให้เข้าที่ ยืนมองกระจกนานสองนานราวกับว่าการแต่งกายของเขายังดูไม่ดี ทั้งๆที่ทุกอย่างเรียบร้อยมาก เมื่อทรงผมที่หยิกหยอยที่มีสีส้มทองดูเข้าที่ในสายตาของเขา เขาแล้ว เขาจึงผละออกจากกระจก และเดินออกจากห้องเล็กๆของเขาไป
สายตาของร่างสูงมาหยุดยืน อยู่ที่ห้องข้างๆ ถัดจากห้องของเขา มือหนายื่นไปใกล้ประตูหมายจะเคาะเรียกคนห้องข้างๆ แต่ทว่า
[แอด........]
ทันทีที่ประตูเปิด เป็นจังหวะที่มือของร่างสูงหมายจะใช้กำปั้นฟาดลงไปที่ประตู แต่บังเอิญ กำปั้นของร่างสูงไม่ได้ฟาดที่ประตู แต่ดันไปฟาดเข้าที่หัวทุยๆของเจ้าของห้องนี้ซะได้
[โอ๊ย! ไอเปรต ....ซืด~~~~เจ็บชิบ+++] ร่างคนตัวเล็ก สูงไม่ถึง 180 เซน ที่เปิดประตูก้าวออกมาจากห้องถึงกับทรุดตัวลงไปกุมศีรษะเล็กน้อย สีหน้าที่แสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวด ทำให้ร่างสูง ต้องแสดงความรับผิดชอบกับอุบัติเหตุเมื่อครู่
“เห้ย แบค ขอโทษว่ะ ๆ ไม่ได้ตั้งใจๆ” ร่างสูงจับไหล่คนที่ตอนนี้ยังคงลูบหัวกลมๆของตัวเองไปมา ร่างเล็กไม่สามารถพูดไรออกมาได้นอกจากจะส่งเสียง ซืด~~~~~ ออกมาอย่างเดียว
“แม่งเอ้ย! ถ้ามึงจะเคาะประตูกูด้วยแรงควายแบบนี้ มึงไม่พังประตูห้องกูทิ้งเลยล่ะ สาส.....”
“เห้ย~~~ เอาน่าๆ เช้าๆแบบนี้มึงอย่าบ่นสิวะ เด๋วไม่สวยน้า~~แบคฮยอนนี่”ร่างสูงหยอกล้อร่างเล็กของคนข้างๆด้วยการจับแก้มเนียนๆแล้วหยิกเบาๆ ก่อนร่างเล็กจะเหวี่ยงใส่ด้วยการปัดมือหนาๆออกไปอย่างหงุดหงิด
“ไม่ต้องมาสรรเสริญเยินยอกูตอนนี้ แล้วมึงเลิกชมว่ากูสวยเถอะ ฟังแล้ว กูสะอิดสะเอียน ถึงกูจะเตี้ยแต่กูก็เตี้ยแบบมีระดับ ไม่ได้เตี้ยแบบไร้มาตรฐานอย่าง โด คยอง ซู สุดที่รักของมึง”
เมื่อร่างเล็กพูดถึงบุคคลที่สาม ที่ชื่อโด คยอง ซู ร่างสูงถึงกับผงะไปเล็กน้อย ด้วยตาร่างสูงลดต่ำลง เหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างคนเดียว ร่างเล็กเมื่อหันมาสังเกต เสาไฟฟ้าๆต้นข้างๆที่เดินมาด้วยกันแสดงสีหน้าแบบว่าหมดอาลัยตายอยาก ก็พอจะเดาออกว่า เพื่อนข้างๆไปเจออะไรมา
“เห้ยๆ กูหิวแล้ว ว่ะ ไปหาไรแดกกันเหอะ หยอย มื้อเช้ายังไม่ได้ยัดอะไรลงกระเพาะเลย มึงงะ อยากกินไรไหม กูเลี้ยงเอง.......”
“........อืม...เอาไงก็ได้ ว่ะ......” ร่างสูงงึมงำในลำคอ แต่สีหน้ายังคง.....สลดเหมือนเดิม
คนตัวเล็กเห็นสีหน้าเพื่อนตัวสูงเป็นแบบนั้น ก็อดโทษ ปากปีจอของตนเองไม่ได้ ที่พูดอะไรออกมาไม่ทันคิด ร่างเล็กคอยจ้องสีหน้าร่างสูงเป็นระยะ ในขณะที่ทั้งสองเดินทางไปมหาลัยด้วยกัน ร่างสูงก็ไม่มี วี้แวว จะหายจากอาการสลด มือบางๆของร่างเล็กจับแขนเสื้อร่างสูงให้หยุดเดิน ร่างสูงชะงักหันมามองร่างเล็ก ที่กำลังทำสีหน้าจริงจัง
“ถ้ามึงยังตัดใจไม่ได้ ให้กูรักษาแผลใจให้มึงก็ได้นะเว้ย!” คนตัวเล็กเอ่ยเบาๆ
“...............” ร่างสูงถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เพราะคาดไม่ถึงว่า เพื่อนตัวเล็กของเขาจะพูดอะไรแบบนี้ออกมา ด้วยสีหน้าที่ดูจริงจัง
ร่างเล็ก ค่อยๆเปลี่ยนสีหน้า ตนเอง เมื่อเห็นร่างสูงหันมาตะลึงกับคำพูดของเขาเอง ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง
“5555555555555+ นี่มึงเป็นไรมากไหมวะ ไอเอ๋อ มองกูแบบนั้นทำไม คิดว่ากูเป็นพวกเดียวกับมึงไง
รอให้กู สวยขึ้นมาจริงๆก่อน มึงค่อย มองกูแบบนั้นละกัน ว่ะ 555”
คนตัวเล็กพูดจบก็วิ่งนำหน้าไปด้วยท่าทางกระแดะอันแสนน่าหมั่นไส้ ร่างสูงเกาหัว งง ๆ กับท่าทีของเพื่อนตนเอง ถึงมันจะดูน่าไล่กระทืบ แต่มันก็ทำให้ร่างสูง ยิ้มออกมาได้
“ให้ตายเหอะ ไอเตี้ย ..............แม่ง! เกือบต้มกูได้ละไง มาให้กู ตื้บซะดีๆ”
ถ้ามึงคิดแบบนั้นกับกูจริงๆ .............ก็ดีสิวะ
+++++++++++++
O__O !!!
เช้าแล้วเหรอเนี่ย เร็วจริงๆเลย ต้องรีบไปมหาลัยแล้วเดี๋ยวไม่ทัน เอ้า ฮึบ!
เอ๊ะ? นี่ผมเป็นอะไรครับ? ผมลุกไม่ขึ้น ไม่สิ มันขยับไม่ได้ ผมยังมีสตินะ แม้ว่าดวงตาของผมจะลืมไม่เต็มที่ แต่ผมยืนยันเลยว่า ผมมีสติครบถ้วนทุกประการ ไม่เอาน่า ร่างกาย อย่าเล่นตลกกับเสี่ยวลู่แบบนี้ ผมไม่ได้เป็นอัมพาตใช่ไหม T[]T ผมพยายามจะสะบัดทุกส่วนของร่างกายเท่าที่ผมจะทำได้ แต่ว่า ผลลัพธ์คือ ยิ่งรู้สึกหนักไปทั่วร่างของผม เลยครับ เหมือนมีอันไรบางอย่างทับผมไว้ มันหนักเหมือนมีคนมานอนทับจริงๆนะครับ
“เฮือก !” ไม่ไหวครับ ผมพยายามจะตะโกนเรียกใครสักคน ยังแทบไม่มีเสียงเล็ดล่องออกมาเลย
นี่มันอะไรกัน...........!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
[นายชื่อลู่หาน ใช่ไหม]
หึ้ย! เสียงใครงะ...........ข้างๆหูผมเมื่อกี้ = = ผมนอนอยู่คนเดียวนะครับ.....นี่ไม่ใช่ เรื่องน่าขันสำหรับผมเลย แล้ว จากการสันนิฐาน ผมว่า นอกจากขยับไม่ได้ ผมคงหูฝาดไปด้วยกระมังครับ
[ใช่แล้ว ผมเจอแล้ว]
ไม่ใช่ครั้งแรกแล้วครับ ที่ผมได้ยิน นี่มันครับที่ สองชัดๆ อืม....คงเป็นเสียงลมพัด = /\ =
ลมพัดแรงมาก ทำให้โสตประสาท การทำงานของหู ผิดเพี้ยนไป ครับ จากการศึกษามาอย่างละเอียดของดอกเตอร์ เฮนรี่ นักกายภาพศาสตร์ ที่เชี่ยวชาญ ด้านโครงสร้างของมนุษย์กล่าวไว้ว่า
[ช่วยผมด้วย ]
เอิ่ม..............ช่วยฉันด้วย ช่วยอะไร ไม่ช่วยครับ ผมได้ยินแค่เสียง ลมพัด เสียงลมพัดจริงๆ มีผมพัดผ่านหูผมจริงๆ เหมือนมีคนกระซิบ ข้างหูมากกว่าไหม หรือว่า ผมคิดไปเอง ??
[ลู่หาน ช่วยผม!]
อืม....ชัดเจนถึงขั้นนี่ผมคงต้องยอมรับความจริงแล้วครับ ได้ยินทั้งเสียง ทั้งความรู้สึกที่มีลมหายใจแผ่วๆรวยรินใกล้ต้นคอด้านซ้ายของผม ไม่ๆๆยังๆ ถ้าเสียงกับความรู้สึกข้างหูมีอยู่จริง แสดงว่าผมไม่ได้นอนอยู่คนเดียวใช่ไหมครับ แสดงว่าต้องมีคน แอบเข้ามาในห้องผม คิดแบบนี้ไว้ๆ มันไม่ใช่เรื่องไร้สาระ อย่างที่เราคาดไว้แน่ๆ อยากรู้ๆจริงๆ ว่าใคร หันหน้าไปดูหน่อยได้ไหม
ผมเข้าใจครับว่าผมขยับตัวไม่ได้ แต่แค่คอเท่านั้น ขอแค่หันไปตามเสียง ก็พอ ก็แค่อยากรู้ว่า คนที่มารบกวนและเสียมารยาทเข้าห้องคนอื่นแต่เช้า เนี่ย หน้าตามันเป็นยังไง
และเมื่อใบหน้าของผมหักเอียงไปตามเสียง แม้จะยากลำบาก นักกับการฝืนร่างกายที่แข็งราวกับเซลล์ทุกชนิดหยุดทำงาน ก็ตามแต่ผม ก็ยิ่งทวีความอยากรู้มากยิ่ง ก็แค่หันหน้าไปมอง
มันจะยากอะไร
(พรึ่บ!)
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นยังไงบ้างค่ะ กับตอนแรกของเรื่อง มาถึงก็เปิดด้วยชานแบค เลยงะ
แล้วเสี่ยวลู่ ที่นอนอยู่บนเตียง เป็นอะไรน้า~~~~~ อยากรู้จริงๆ อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ
Edit Chapter By TYS แก้ไขคำผิดครับ และซ่อมเเซ่มบทสนทนาครับ
Edit date 6/11/55
ความคิดเห็น