อ้อมกอดแห่งรัก

ลำดับตอนที่ #2 : อ้อมกอดแห่งรัก # การเตรียมตัว และการพบเจอของคู่ที่สอง

มาตอนที่สองแล้วนะคะ  สนุกไม่สนุกเม้นต์ให้กำลังใจหน่อยนะคะ
ขอบคุณค่ะ
____________________________________________

..................................................................

 หลังจากที่คุณพ่อของเธออนุญาติให้เธอไปทำงานที่อเมริกาในตอนเย็นแล้ว อภันตี ก็รีบออกมาโทรศัพท์หา นภันตา ทันที

" Last night as I lay dreaming of pleasant days gone by " เสียงเพลงรอสายของน้องนุชดังขึ้นมาในขณะที่อภันตีกำลังรอให้นภันตารับสายอยู่ขณะนั้น และไม่นานเกินรอ หญิงสาวเจ้าของเสียงเพลงรอสายก็กดรับโทรศัทพ์ขึ้นมา

" หวัดดีจ้า เมย์ ว่าไงจ๊ะ " เสียงของนภันตาเอ่ยถามขึ้นมาหลังจากได้กดปุ่มรับโทรศัทพ์รุ่นใหม่ล่าสุดที่เพิ่งออกโฆษณาไปหมาดๆ

" หวัดดีจ้า น้องนุช เมย์มีข่าวดีมาบอกล่ะ ทายซิอะไรเอ่ย?? ทายไม่ถูกล่ะสิ อิอิ บอกให้ก็ได้ " น้ำเสียงที่แสนจะมีความสุขของอภันตีเอ่ยออกมาทันทีที่อีกฝ่ายพูดจบ

" ก็ เมย์จะได้ไปทำงานที่อเมริกากับน้องนุชกับเพื่อนๆของน้องนุชแล้วนี่จ๊ะ" อภันตีได้บอกข่าวดีแก่น้องนุชเป้นคนแรก

"ยินดีด้วยจ้า เมย์ เอ่ยว่าแต่ว่า เมย์เลิกเรียกนุชว่าน้องนุชได้เปล่าจ๊ะ คือเพราะว่ามันดูเหมือนนุชเป็นเด็กเลยน่ะ" เสียงที่ตอบกลับมาแสดงถึงความยินดีที่อภันตีได้ไปทำงานด้วยกัน พร้อมกับอีกเสียงงอนๆที่เจ้าของเสียงอยากให้ปลายสายเลิกเรียกตัวเองว่า " น้องนุช "

" โธ่ๆๆๆๆๆๆๆ อย่างอนเลยน้า เลิกเรียกก็ได้จ๊ะ แต่ว่าเมย์ไม่ค่อยชินนะจ๊ะ เพราะว่าเมย์เรียกแต่น้องนุชแต่ไหนแต่ไรมาน่ะ ให้มาเปลี่ยนตอนนี้คงยากนิดนึง แต่ว่าจะพยายามจ้า เอ้อ กลับมาคุยเรื่องที่ได้ไปเมกากันดีกว่า ตกลงว่าน้องนุช อุ๊ย ไม่ใช่สิต้องเป็น นุช โอเค ๆๆ นุช ตกลงเรื่องที่ไปทำงานน่ะ แล้วทางสถานทูตอเมริกานัดให้ไปสัมภาษณ์วันไหนจ๊ะเนี่ย รู้ไหม" ( จริงๆแล้ว อภันตี แนภันตาแอบไปสมัครกับโครงการที่จะไปทำงานต่างประเทศมาก่อนแล้วค่อยมาขอพ่อกับแม่ )น้ำเสียงของอภันตี ถามด้วยความกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก

นภันตาตอบกลับมาทันทีด้วยน้ำเสียงหานๆว่า " เอ รู้สึกว่าของเมย์จะเป็นวันที่ 1 มีนาคม นี้ นะจ๊ะ"

" อ่อ แล้วของนุชวันไหนจ๊ะ " อภันตีถามกลับไป

" อืม รู้สึกของนุชจะเป็นวันที่ 3 มีนาคม นี้ จ๊ะ จริงๆ แล้วนุชอยากไปสัมภาษณ์วันเดียวกับเมย์นะ แต่ว่าวันที่เมย์ไปสัมภาษณ์ น่ะ นุชติดสอบ แล้ววันที่นุชไปสัมภาษณ์น่ะ ก็กลายเป็นว่าเมย์ติดสอบน่ะจ๊ะ " เสียงหวานๆของนภันตาตอบกลับมาด้วยความเสียดายที่ไม่ไปสัมภาษณ์ที่สถานทูตอเมริกาพร้อมกัน

" ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ แค่สัมภาษณ์เอง เมย์ไปเองได้อยู่แล้ว เอ แต่ว่าต้องไปแต่เช้า แล้วก็ต้องนั่งรถไฟฟ้าไปด้วยใช่ไหมจ๊ะ" คำพูดและน้ำเสียงที่ฟังดูสบายๆของคนพูดถามไปยังปลายสายอีกคั้งนึง

" ใช่แล้วล่ะจ๊ะ ต้องนั่งรถไฟฟ้าไป เพราะว่ารถจะติดมาก เนื่องจากว่าคนไปเรียน ซัมเมอร์ที่อเมริกาเยอะมากน่ะ จ๊ะ " เจ้าของเสียงหวานๆตอบกลับไปอีกครั้งนึง

" ok งั้นเมย์ไม่กวนแล้วนะจ๊ะ เอาไว้สอบเสร็จเราไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ต่างๆที่จะเอาไปอเมริกากันนะ ไปกันทั้งหมดเลย ทั้ง มิววี่ กิ๊บฟี่ ก๊อป พลัมมี่ แล้วก็เพื่อนๆคนอื่นๆเลยนะจ๊ะ งั้นก็บายจ้า แล้วเจอกันวันนัดอีกทีนึงน้า " เสียงของอภันตีพูดออกไปตามสายโทรศัพท์เป้นคร้งสุดท้ายก่อนจะวางสายลง
........................................................

หลังจากการสอบที่แสนหฤโหดได้ผ่านพ้นไป วันรุ่งขึ้น ทั้งเมย์ นุช และ เพื่อนๆอีก ประมาณ 7-8 คน ก็นัดกันมาเจอที่ห้างสรรพสินค้าหรูใหญ่ ห้างหนึ่งที่ชื่อว่า " The Emporor Shopping Centre " เพื่อซื้อของใช้ต่างๆที่จะนำไปใช้ที่ อเมริกา

ในขณะที่ เมย์ กับ นุช เดินซื้อของอยู่ด้วยกันนั้น (เพื่อนๆคนอื่นๆแยกกันไปซื้อของๆที่ตัวเองจำเป็นต้องใช้ในขณะนั้นเลยทำให้ต้องแยกกัน ) นุช หรือ นภันตา กำลังเลือกซื้อของอยู่นั้นเอง ก็ได้ปรากฏชายหนุ่มเดินโอบเอวหญิงสาวสุดแสนจะเซ็กซี่ ที่อยู่ในชุด คล้องคอเปิดหลังสีแดงสด กับกระโปรงผ้าไลคร่าสีดำ สั้นจู๋ แต่งหน้าเข้า ปากแดงแจ๋ คู่หนึ่งเดินมาชนกับนภันตา จึงเป็นเหตุให้หญิงสาวถึงกับล้มลงไปกับพื้น และเมย์ก็รีบวิ่งเข้าไปประคองทันที

แต่ดูเหมือนว่า ทั้งคู่จะมองไม่เห็น หรือว่าเห็นแต่ไม่สนใจก็เป็นได้ทั้งคู่ เดินผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มีหรือที่คนอย่างนภันตาจะยอม ถึงเธอจะตัวเล็กแต่ก็ไม่ยอมให้ใครมาทำเธอแล้วไม่ขอโทษอย่างนี้รอดไปได้ เธอรีบลุกขึ้นยืนทันทีแล้วตรงเข้าไปต่อว่าชายหนุ่มหญิงสาวคู่นั้นทันที โดยที่เมย์ จับตัวไว้ไม่ทัน

" นี่คุณ ๆๆ เมื่อกี๊แฟนของคุณเดินชนชั้นนะ แล้วทำเป็นมองไม่เห็นน่ะ แต่ถ้ามีสามัญสำนึกล่ะก็นะ ขอโทษ น่ะ ขอโทษ เป็นไหม หา!! " นภันตาถามกลับด้วยน้ำสียงโมโหเนื่องจากเธอเจ็บขาเพราะท่าทีล้มลงไปเมื่อกี๊นี้

" อะไรยะ เธอ คิดจะทำอะไรน่ะ ชั้นไปทำอะไรให้เธอยะ ชั้นถึงต้องขอโทษน่ะ " น้ำเสียงแปร๊ดๆของแม่สาวคล้องคอชุดแดง แว๊ดๆ กลับมาใส่ นภันตาทันที

" เมื่อกี๊นี้คุณเดินมาชนชั้นน่ะ แล้วยังทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แล้วไม่ขอโทษชั้นอีก อย่างงี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน หา ถามจริงๆเถอะ เกิดมาไม่เคยมีใครสั่งสอนหรอว่าเวลาชนคนอื่นแล้วต้องขอโทษน่ะ อ๋อ หรือว่า ไม่มี เอ.... หรือว่ามี แต่สั่งสอนแล้วไม่จำ " น้ำ เสียงที่โต้กลับมาขอนภันตาโต้กลับมาทันทีทันใดไม่ให้อีกฝ่ายได้พูดอะไรอีก

" อ๊ายๆๆๆๆๆ แกๆๆๆ บังอาจมาว่าชั้นหรอ แกรู้ไหมว่าชั้นเป็นใคร " " คุณ เมฆ คะ ดูมันสิ มันว่า เจนนะคะ คุณต้องจัดการให้เจนด้วยนะคะ" เสียงร้องของยัยผู้หญิงปากแดงแจ๋นั่นร้องออกมาก พร้อมทั้งฟ้องแฟนหนุ่มของตัวเอง

" โอ๊ยๆๆ ไม่ต้องร้องออกไปหรอกนะ อ่อ แล้วอีกอย่างนะ ชั้นจะไปรู้ได้ยังไงว่าเธอเป็นใคร เพราะว่าเธอเองก็ไม่รู้ว่าตัวเธอเองน่ะ เป็นใคร ฮึ เอาเถอะนะชั้นจะถือว่า ควายชนละกันนะ อ่อ คุณผู้ชาย คราวหน้าน่ะ ถ้าคิดจะพาควาย เอ้ย ไม่ใช่ แฟนของคุณออกมาเดินเล่นน่ะ กรุณาดูแลให้ดีกว่านี้ด้วยนะ " หลังจากที่พูดจบ หญิงสาวก็เดินออกไปหาลูกพี่ลูกน้องของเธอทันที

"นุชจ๊ะ เป็นยังไงบ้างน่ะ เจ็บมากรึเปล่าน่ะ" เสียงของเมย์ หรือ อภันตี ถามกลับมาด้วยความร้อนใจ

" ไม่เป็นไรมากหรอกจ๊ะ แค่เจ็บขานิดเดียวเอง นุชว่า เรากลับกันก่อนเถอะนะ เดี๊ยว นุชโทรบอกเพื่อนๆก่อนละกันว่าจะขอกลับบ้านก่อนนะ " ว่าแล้ว นภันตาได้โทรศัพท์ไปหาเพื่อนของเธอ แล้วก็บอกว่าจะกลับก่อน

............................


ในด้านของชายหนุ่ม ชั้นที่ 26 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของอาคาร ศิวาวงศ์ คุณเมฆ หรือ คุณ เมฆา พัทธ์ศิวาวงศ์ หนุ่มโสด เพลย์บอย ที่ขณะนี้ดำรงอยู่ในตำแหน่งท่านประธานแทนบิดาที่เกษียณ ตัวเองแล้ว เมฆา เป็น ลูกชายสุดรัก ของ คุณ นพสิน พัทธ์ศิวาวงศ์ และคุณ จิรประภา พัทธ์ศิวาวงศ์ เจ้าของธุริกิจที่มีกระจายอยู่ทั่วทุกหนแห่งของโลกนี้ ไม่ว่าจะเป็นกิจการโรงแรม โรงพยาบาล ห้างสรรพสินค้า มหาวิทยาลัย และธุรกิจอื่นๆๆอีกมากมาก

ชายหนุ่มหวนคิดไปถึง เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย ผู้หญิงหน้าสวย จมูกโด่ง ผิวขาวอมชมพู ปากเล็กเหมือนรูปกระจับ" อืม... น่าจูบ" " เฮ้ย คิดอะไรเนี่ยบ้ารึเปล่า เธอเป็นใครเรายังไม่รู้จักเลยนะ เห็นก็แค่หน้าเท่านั้น " ชายหนุ่มคิดลำพังอยู่ในใจ

" ขาของเธอจะเจ็บมากไหมเนี่ย ขาก็เล็กระจิ๊ดเดียวด้วย" เมฆยังคงคิดอยู่ในพวัง

" อื้อๆๆ เลิกคิดๆ ทำงานๆๆ ให้เสร็จแล้วออกไปข้างนอกดีกว่า" หลังจากที่ความคิดนี้หยุดลง เขาก็เริ่มนั่งทำงานในห้องของท่านประธานต่อไป

...........................................................

หลังจากที่กลับจากการซื้อของ แล้ว อภันตี และนภันตาก็แยกย้ายกันกลับบ้านของตัวเอง โดยที่ อภันตีเป็นคนไปส่ง นภันตา ถึงบ้านก่อนแล้วจึงกลับมายังบ้านขอตัวเอง

" ว่าไงลูก ไปซื้อของได้อะไรบ้างจ๊ะ " เสียงของ คุณพัทธ์ หรือ คุณพ่อสุดที่รักของเธอนั่นเองถามมา

" สวัสดีค่ะ คุณพ่อ แล้วคุณแม่ล่ะคะ ไปไหนแล้วคะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับเดินเข้าไ ปสวัสดีท่านใกล้ๆ

" คุณแม่ไปหาหม่อมขจิตาเรื่องงานการกุศลน่ะลูก ว่าแต่ว่า เราน่ะ ทานข้าวมารึยัง หืมห์" คุณพัทธ์ทั้งตอบแล้วก็ถามไปในตัว

" ยังเลยค่ะ คุณพ่อ จริงๆ ตอนแรกว่าจะกินกันก่อนกลับนะคะ แต่ว่าบังเอิญน้องนุชน่ะค่ะ ไปมีเรื่องกับใครไม่รู้ซะก่อนน่ะค่ะ ก็เลยตัดสินใจกัลบกันเลยค่ะ " อภันตีเอ่ยออกมาเรื่อยๆ

" ว่าไงนะ ลูก ไป มีเรื่อง มีเรื่องกับใคร เรื่องอะไร " เสียงของบิดา ถามด้วยความตกใจ

" อ่อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แค่เดินชนกันนิดหน่อยแล้วน้องนุชก็ล้ม แค่นั้นเองค่ะ ไม่มีอะไรมาก "
คำพูดและน้ำเสียงของอภันตีพูดออกมาอย่างไม่ซีเรียสมาก

" อืม ก็ดีแล้วล่ะ ที่ไม่เป็นอะไร อ้อ ตกลงว่าลูกซื้อของครบหมดรึยังล่ะจ๊ะ " น้ำเสียงที่เคร่งเครียดก็ได้ค่อยๆผ่อนคลายลง

" ครบแล้วล่ะ ค่ะ ทุกคนก็ซื้อครบหมดแล้วค่ะ " อภันตีตอบกลับไป

" ไปลูกไปทานข้าวกันก่อนไป ไม่ต้องรอแม่เค้าหรอก เพราะว่าเค้าโทรมาว่าจะกลับมืดน่ะ " เสียงของคุณพัทธ์ ผู้ขึ้นมา

" ค่ะ ไปทานข้าวกัน " แล้วสองพ่อลูกก็เดินไปทานข้าวที่ห้องรับประทานอาหาร

..............................................

หลังจากที่ทานข้าวกันเสร็จเรียบร้อย คุณ สรัลดา ก็กลับมาถึง และต่างก็แยกย้ายกันขึ้นนอนกันไป

ที่ห้องของอภันตี

" อีก 2 วันก็จะเดินทางแล้วนะเนี่ย ตื่นเต้นจังเลย อยากให้ถึงเร็วๆจังเลย ว้าวๆๆๆ นอนดีกว่า " อภันตีคิดในใจแล้วดวงตาก็เริ่มปิดลง


" ที่นี่ที่ไหนเนี่ย คุณเป็นใครคะ " หญิงสาวรู้สึกกลัวอย่างบอกไม่ถูก และก็ถามออกไปเนื่องจากว่าเห็นผู้ชายหนุ่มเข้ามาใกล้

ชายหนุ่มคนนั้นไม่ตอบเธอ แต่เธอกับรู้สึกว่าความหวาดกลัวในตอนแรกได้เริ่มหายไปกลายเป็นความอบอุ่นเข้ามาแทนที่ ชายหนุ่มได้เข้ามาจับแขนของเธอไว้ พร้อมกับโน้มใบหน้าของเขาลงมายังใบหน้าของเธอ และไม่นาน เธอก็รู้สึกว่า ริมฝีปาก ของเธอได้สัมผัสกับอะไรบางอย่างที่นุ่ม และนิ่ม แต่ว่า เเข็งกระด้าง ทันใดนั้น เธอก็รู้สึกอีกว่า ลิ้นของเขาเริ่มล่วงเข้ามายังโพรงปากของเธอและกวาดลิ้นของเธอให้เกี่ยวรัดกับลิ้นของเขา อภันตีรู้สึกตัวอ่อนทันทีที่ลิ้นของเข้าล่วงล้ำเข้ามา แล้วก่อนที่เธอจะทรุดลงไป ชายหนุ่มลึกลับผู้นั้นก็ถอนริมฝีปากออก และพูดกับเธอว่า " เราจะได้พบกันเร็วๆนี้ "

ทันใดนั้น อภันตีก็สะดุ้งพรวดตื่นขึ้นมาทันที
__________________________________
คำเตือน  เรื่องนี้เป็นแนวRomance นะคะ แต่ว่าไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรมากเดินเลยค่ะ เพราะจะปรับบทให้เหมาะสมขึ้นค่ะ

ปล. เรื่องนี้ลงควบคู่ในฟาร์มกระต่ายนะคะ อย่าตกใจค่ะ ผู้แต่งคนเดียวกันเพียงแต่เปลี่ยนชื่อนามปากกาค่ะ