[Fate / Boku no Hero Academia] : [My Master]

ตอนที่ 7 : ไม่รู้

เข้าใจหน่อยก็ยังดี

[#7]

     "ตัวข้ามีนามแต่ไม่สามารถบอกกล่าวท่านตรงตัวได้ มีเพียงอย่างหนึ่งที่จดจำได้ เรียกข้าว่า 'แอซสาซิน' เถอะขอรับ"

     หนึ่งวีรชน

     "อืม ..."

     หนึ่งคนธรรมดา

     "มาสเตอร์ ท่านมีนามว่าอะไรหรือขอรับ"

     "ฉันหรอ?"

     "ฉันชื่อ ...."

........................

     อาเชอร์อยากบอกตัวเองให้ถอยจากที่นี่ 

     เดี๋ยวนี้ 

     ไม่สนหรอกว่าจะเริ่มการต่อสู้ต่อไปยังไง

     สำหรับเขาในตอนนี้

     ยังไม่พร้อมที่จะรับมัน

     "อาเชอร์ ข้าน่ะ--!!" เซเบอร์พยายามร้องทักถาม แสงสีทองอร่ามพุ่งซัดผลักร่างหญิงสาวให้กระโจนถอยจากการยิง เสียงร้องชิในลำคอ คัมภีร์เวทย์ถูกเปิดออก แลนเซอร์ตั้งท่าร่างพร้อมรับโจมตีต่อไปที่คิดว่าจะเป็นของตนแน่แท้ แคสเตอร์ไม่รอช้าสาดลำแสงเวทย์ใส่ทั้งสอง เว้นเพียงแต่อาเชอร์ที่เขาไม่ยอมโจมตีใส่

     "เอมิยะ เจ้าเลิกสนใจอดีตแล้วมาอยู่กับข้าดีกว่า แน่นอนว่ารวมถึงมาสเตอร์ของเจ้าด้วย"

     "...." ไร้เสียงคำตอบ ในอดีตที่ถูกอัญเชิญมา ถึงจะจำไม่ได้ทั้งหมด เขาก็ไม่อยากนึกถึงมันอีกเป็นการดี

     'อาเชอร์' เสียงหนึ่งที่คุ้นเคยตลอดสามปีที่ผ่านมา

     ชินโซ!?

     'ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น' คำถามจากเวทย์ติดต่อ ทำให้อาเชอร์เงียบฟังและคิดถึงคำพูดที่จะเปล่งออกมา

     "เซอร์แวนคลาสแคสเตอร์และเซเบอร์ปรากฎตัวออกมาแล้ว"

     'งั้นเหรอ?' เสียงในจิตเงียบลง

     'อาเชอร์ ถอยกลับ'

     "รับทราบคำสั่ง" 

     ชินโซมองร่างเพื่อนวัยเดียวกัน แววตาว่างเปล่าสะท้อนภาพของมิโดริยะ อิซึคุนอนจมกองเลือดตนเองจากบาดแผลตรงท้อง บางทีเขาอาจจะทำแรงไปหน่อยก็ได้ เสียงหอบแฮ่กดังไปทั่วทิศ เด็กหนุ่มม่วงนิ่งสนิทไม่คิดเลยว่าตัวเองจะลงมือเอาจริงไปหน่อย

     "แค่ก ... อึ่ก"

     สภาพสติเหมือนใกล้จะดับได้ตลอดเวลา อิซึคุมองใบหน้าชินโซอย่างเลือนราง หากเขาหลับตอนนี้ได้ตายแน่!

     "เฮ้อ ... ไม่น่าฟิวส์ขาดเลยแฮะ" จี้อัญมณีสีมรกตถูกหยิบจากกระเป๋ากางเกง ชินโซพลิกร่างคนใกล้ตายแบบไม่ลังเลว่าอิซึคุจะเจ็บมากแค่ไหน

     "โทษทีละกัน" วงเวทย์วิ่งผ่านร่างและแก่นวิญญาณ อันที่จริงชินโซไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเวทย์แม้แต่น้อย ถึงอย่างงั้นมันก็จำเป็นต้องเรียน เกิดว่าวันหนึ่งที่อาเชอร์บาดเจ็บกลับมา เขาไม่อยากจะนิ่งอยู่เฉยให้ครอบครัวเขาต้องหายไปต่อหน้าต่อตาเป็นอันขาด

      'ข้าในนามผู้เป็นหนึ่งในนิรันดร์จากกาลเวลาและสูญสลายสิ้นไป ข้าขอเว้าวอนแด่เทพธิดาแห่งความอุดมสมบูรณ์และหนึ่งในอินทรา มอบความหวังเพียงเล็กน้อยให้แก่ข้า' 

     เลือดที่ไหลออจากร่างกลับเข้ายังถิ่นฐานตัวเอง แสงสีเขียวจากอัญมณีเปล่งประกายยิ่งกว่าครั้งไหน ๆ 

     'อินครูส เดอะคอร์ต'

     อัญมณีวิ่งเข้าสู่กายเนื้อ ความรู้สึกอบอุ่นและความเป็นจริงที่ได้รับ ดวงเนตรมรกตเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวด แต่ก็รู้สึกสบายในอีกแบบ ไม่นานนักบาดแผลก็หายไป

     "หลับไปซะ" 

     หนึ่งอัตลักษณ์ที่เขาเก็บไว้ใช้ในวินาทีสุดท้าย 

     ความทรงจำสุดท้ายของมิโดริยะ อิซึคุ

     ใบหน้าเจ็บปวดต่อชะตากรรมบางอย่างของเอมิยะ ชินโซ

: ปมมาแล้ว><

.............................

     "ปลายทางที่นายเดินมา"

     "จุดจบของชีวิต"

     "ทั้งฉันและนาย"

     "ไม่ต่างกันเลย"

     "อาเชอร์"

     แววเสียงในความฝัน

     ตัวตนที่เหมือนกัน

     ร่างชายหนุ่มในชุดนักรบสีน้ำเงิน

     เคลอะด้วยเลือด