คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ชิมเบอร์รี [Hot!]
อนที่ 5 ิมเบอร์รี
แนเรียวถูับพาไว้เหนือศีรษะเผยให้เห็นรูปร่าอันเย้ายวนรหน้า ลมิว่าเาไ้เห็นรูปร่าอผู้หิมานับไม่ถ้วน แ่เมื่อเห็นเนินเนื้ออิ่มล้นอระริน ลมหายใอเาพลันถี่ระั้น้วยวาม้อารที่พุ่สูราวับเปิสวิ์ ใบหน้าสวยเี่ยวที่เ็มไป้วยน้ำา่าน่ารัแเหลือเิน โยเพาะริมฝีปาสีเอร์รีที่แสนึูใ
เามอมันมานับรั้ไม่ถ้วน แ่อนนี้มันอยู่ใล้เาแ่เอื้อม เธอัริมฝีปานลายเป็นสีแ้ำ ทำเอาสัาาิบในายเามันร่ำร้อให้รัแเธอหนัึ้นว่านี้
“รู้ัวหรือเปล่าว่าน่าเอานาไหน” ลมพูาโผผา่าาปิโยสิ้นเิ สายาที่เหมือนะลืนินระรินลท้อมอไปทั่วใบหน้า ลำอ และทุสัส่วนบนร่าายอเธออย่าสำรวรวรา
เบอร์รีป่าที่เาเฝ้าูแลมาั้แ่เ็ อนนี้ำลัสุอมเ็มที่ เาะยอมให้นอื่นว้าเธอไปินไ้ยัไ
ฝันไปเถอะ!
สายาหลุบไปยัเนินเนื้ออิ่ม่อนะับมือไปบีบมันอย่ามันมือ สัเเห็นไฝเล็ๆ รหัวใอเธอ อไม่ไ้ที่ะริมฝีปาลไปและูมันนเิเสียั
“อื้อ...” ระรินิเล็บแน่นับวามรู้สึแปลๆ ที่เิึ้น วามสยิวแล่นปราไปทั่วร่า ราวับผีเสื้อนับล้านบินไปยัีพร่าๆ ในร่าาย วามเมาทำให้เธออายน้อยลและอบสนอมาึ้น แ่าเรียวลับหนีบแน่นราวับว่ามันะ่วยบรรเทาให้เธอลายาวามรู้สึนี้
รอยิสมาร์รอยแรถูประทับไปรหัวใอเธอเพื่อแสวามเป็นเ้าอ
ลมเยหน้าึ้นมอารแสอออระริน เมื่อเห็นว่าใบหน้าสวยเลอะเลือนเล็น้อยเพราะารระทำอเา มุมปาลึอย่าย่ามใ “ูสิ แ่พีู่เธอแรๆ เธอยัเลิ้มเลย ไม่อยาโนพี่เอาริเหรอ”
อารม์พลุ่พล่านในอทำให้ระรินเิวาม้อาร แ่ำพูอลมแทนที่ะทำให้เธอโรธ บาอย่าในัวเธอำลัรีร้ออย่าบ้าลั่ ราวับมารร้ายในัวเธอพูรอหูอยู่ว่าให้ยอมเาไปแ่โยีและสัมผัสประสบาร์สุเสียวที่ผู้หิหลายน้อาร
“ถ้าหนูยอมพี่ลม พี่ลมะทิ้หนูไหม”
“...” ลมะั วามื่นเ้นที่ไ้แสร่อรอยบนัวเธอเลือนหายไป
เาะทิ้เธอไหม? นั่นสิ...
ผลไม้ที่รออยมานานสุอมอยู่รหน้า แ่ถ้าเาไ้ินมันแล้วเาะเบื่อไหม?
ระรินยิ้มอย่ามื่น แม้แ่พ่อ็ยัส่เธอให้ผู้ายนหนึ่เพื่อแลับผลประโยน์มหาศาล แล้วลมเป็นใร?
รอบัวเามีแ่ผู้หิสวยๆ เธอำลัาหวัอะไรอยู่ล่ะ ู่ๆ หัวใอเธอ็เ็มไป้วยวามสิ้นหวั...
แม่าเธอไปนานมานำไม่ไ้แล้วว่าหน้าาท่านเป็นอย่าไร ีวิเธอมีแ่พ่อเพียนเียวเท่านั้น ลอระยะเวลาที่ผ่านมาพ่อไม่เยทำให้เธอรู้สึว่าัวเอาวามรัเลยแม้แ่น้อย แ่ารระทำในรั้นี้ทำให้หัวใอเธอสลาย
หรือว่าพ่อะมีปัหาอะไร?
“พี่ลมบอว่าพ่อายหนูให้ับ้าร์ แล้วพ่อแลอะไรับพวเาล่ะะ”
“ทำไม เธออยาให้ไอ้นั่นมันเอาเธอมาว่าันเหรอ” โทสะพลุ่พล่านในอเมื่อไ้ยินสิ่ที่เธอพูออมา “อย่าลืมว่าเธอมีทุวันนี้เพราะใร”
“หนูไม่ลืมหรอ่ะ”
“...” ำพูอลมเปรียบเสมือนำปั้นที่ลบนปุยนุ่น ระรินเลือที่ะอ่อน้อแทนที่ะิ้นรน สุท้ายเา็้อบอเธอว่า “เินลทุนหนึ่ร้อยล้านในบริษัทเอเนี่อพ่อเธอ”
“...” ระรินพยายาม่มใ หัวาร้อนผ่าวอีรั้ ทันในั้นริมฝีปา็ลี่ยิ้มอย่าืเื่อนพร้อมับหัวเราะ้วยวามมื่น “็ยัี หนูมี่าั้หนึ่ร้อยล้าน ีว่าเินที่หนูะหาไ้ทั้ีวิอีมั้”
“ทำไม เสียายแล้วเหรอ...”
ระรินไม่ไหลไปามเมเา เธอเริ่มสร่าเมาึ้นมาเล็น้อยหลัาที่เาใ้นิ้วรัแเธอเบาๆ ่อนหน้านี้ เธอ้อเ้าไปในวาอลม ถามเสียเรียบว่า “แล้วพี่ลมะให้เินพ่อไหมถ้าหนูนอนับพี่ลม”
ลมพูไม่ออ มอเธอ้วยสายาาไม่ถึ เพียไม่ี่นาทีระริน็เปลี่ยนานที่ไม่ประสีประสาลายมาเป็น่อรอเ่ไ้ยัไ “เธออยาให้ันให้เินเาหรือเปล่าละ”
“ถ้าอยาะให้็ให้เถอะ่ะ” หาเรื่อนี้เป็นเรื่อริไม่ใ่ลมหลอเธอั้แ่แร ระรินะทำเพื่อพ่อสัรั้ และหลัานี้เธอับผู้ายนนั้นะไม่ใ่พ่อลูันอี่อไป
เาสามารถายเธอให้ับ้าร์เพื่อแลเินลทุนร้อยล้านไ้ นั่นหมายวามว่าเา็สามารถใ้เธอสูบเินานอื่น่อไปเรื่อยๆ
เพียแ่ิว่าัวเอ้อเป็นเนื้อสที่พ่อแท้ๆ พาไปเร่าย ใบหน้าอเธอ็ีเผือ้วยวามลัว
“แล้ว...” ระรินลัเลใ
“มีอะไรอี” ลมเริ่มเบื่อะฟัเธอพูแล้ว ยิ่พูเา็รู้สึเหมือนเาำลัะถูเธอัูให้ล้อยามโยไม่รู้ัว
“หนูอเินอี้อนไ้ไหม ถ้าพี่ลมทิ้หนูแล้วหนูะไ้มีเินั้ัว”
“...” ลมพูไม่ออ วาที่มอมาอระรินระ่าใสไม่มีพิษมีภัย
มันเป็นเพียวามสัมพันธ์ทาายแลับผลประโยน์ไม่เท่าไรสำหรับเา แ่เมื่อระรินพูถึเรื่อเินและีราาัวเอเหมือนสิน้า เา็อไม่ไ้ที่ะไม่พอใ
“ทำให้ันพอใสิ รับรอว่าอยาไ้อะไรัน็ะให้” เาหรี่าล สัเารเปลี่ยนแปลบนใบหน้าอระรินอย่าละเอีย
ระรินเม้มริมฝีปานลายเป็นสีี
ถ้าให้เลือระหว่า้าร์ที่เป็นเพื่อนในลุ่มับลม เธอยอมเสียัวให้ลมมาว่า เพราะอย่าน้อยหาเิอะไรึ้นมาเธอสามารถไม่มาเอหน้าเาไ้
แ่ับ้าร์...เธอไม่อยาทำัวไม่ถูเวลาไปเรียน
ระรินหลับาล “อยาทำอะไร็ทำเลย่ะ นอนับุป’าร์เบอร์หนึ่อย่าพี่ลมไม่ใ่เรื่อที่ะหาไ้่ายๆ เสร็แล้วหนูะไ้ลับบ้าน”
“...” ลมหรี่าลอย่าอันราย ท่าทาำนนอเธอทำให้เาโรธนแทบบ้า “ทำไม นอนับันมันฝืนมาหรือไ”
เธอลืมาึ้นและมอเ้าไปในวาอันเรี้ยวราอเา ไม่เ้าใว่าลม้อารอะไรอี “หนูทำไม่ถูแล้วนะะ พี่ลมะเอาหนูหรือะไม่เอาันแน่! อื้อ...”
ลมัสินใปิปา่าเถียอเธอ้วยริมฝีปาร้อนอัวเอ เาไหล่บาให้มลึลไปในเียและยับร่าสูึ้นมานแ่นหายร้อนถูเ้าับระโปรสีแอเธอนเิเสียสวบสาบและแ่ไว้ที่ลีบุหลาบเปียื้นอระรินนเธอบิัวามสัาาเพื่อหลีเลี่ย
“อืม...”
ริมฝีปาร้อนบลมาบนลีบปาอวบอิ่ม ัแทะนเธอ้อเผยอราออมาโยไม่รู้ัว เาอาศัยัหวะที่ระรินเปิลีบปาใ้ลิ้นแร่ัไรฟันาวและแทรมันลไปอย่าำนา เมื่อลิ้นร้อนเบียเ้าไปในโพรนุ่มไ้เา็พลิลิ้นเล็อระริน้วยทัษะที่เหนือว่า แม้ว่าระรินะพยายามหลีเลี่ยเา้วยวามื่นระหนแ่สุท้าย็ถูเาเี่ยวระหวัอย่าหนัหน่วนหมแร่อ้าน
ร่าายอระริน่อยๆ ร้อนึ้นราวับี้ผึ้เหลว ไม่รู้ว่าเมื่อไรที่ลมปละอบราเียร์อเธอออ หิสาวเบิาผวาเยือเพราะวามเย็นที่ระทบปลายถันนแ็เป็นุ่มไ มือร้อนอลมราวับมีาเห็น เาเลื่อนมันไปอบุมทรวอวบอระรินอย่าเบามือ ่อยๆ บีบนวนเธอหมแร่อ้าน ่อนะใ้ปลายนิ้วบีบเม็ทับทิมสีหวานอย่าแรนเธอส่เสียราในลำอ้วยวามเสียว่าน
“อื้อ...” แนเรียวถูพันธนาารนรู้สึา ระรินทำอะไรไม่ไ้นอาปล่อยให้เาใ้มือรัแหน้าอทั้สอ้าอย่ารุนแรราวับนวแป้ เธอรู้สึถึวามร้อนที่อันอยู่รท้อน้อย ราวับมีพลัลึลับที่รอารปลปล่อยอยู่ในร่าาย
ทุารานิ้วที่มืออลมเลื่อนผ่าน ร่าายอระริน็อ่อนเหลวราวับถูไฟลน มันร้อนนเธออที่ะยับเาหาเาอย่า่วยไม่ไ้ มันมาาสัมผัสหวามไหววนให้นเลิบเลิ้มยาะปิเสธ วูบหนึ่เธอเ้าใแล้วว่าเพราะอะไรผู้หิมามายถึยอมสยบ่อเาและลานึ้นเียอย่าเื่อฟั
เพราะแม้แ่เธอที่พยายามรัษาระยะห่าและไม่เ็มใที่ะนอนับเา
็อหลใหลับารปรนเปรอราวับเ้าหินี้ไม่ไ้
มือร้อนอลม่อยๆ ปละอระโปรอระริน่อนโยนทิ้โยไม่มอ ารไ้รับวามร่วมมือาหิสาวใ้ร่าเป็นอย่าีนรู้สึแปลใไม่น้อย แ่เมื่อิถึำพูอัวเอ่อนหน้านี้ เา็เ้าใว่าระรินพยายามทำให้เาพอใ
“อื้อ...” ระรินหายใไม่ออนรู้สึอึอั ราวับะาใายแ่เาไม่ไ้รามือเลยแม้แ่น้อย ทัษะารเอาัวรอเพียเล็น้อยอเธอึลายเป็นารพยายามหายใทามูอย่าลำบา
โทสะ่อยๆ เ้ามารอบำสิอลมอีรั้ เาเพิ่มแรูบนไ้ยินเสียราประท้วอันาห้วอระริน
เมื่อปราารท่อนล่าอเธอถูำัทิ้ทั้หม ลม็่อยๆ ลายพันธนาารที่้อมืออหิสาว ่อนะผละริมฝีปาออหลัาูบนานหลายนาที
ลมมอร่าอหิสาวที่เ็มไป้วยวามเย้ายวนรหน้า ริมฝีปาบวมเ่อเพราะารลโทษทำให้เารู้สึพอใเล็น้อย เาเี่ยวบราเียร์สีำอเธอออ มอภูเาหิมะสีาวอวบที่มียอสีแ้วยสายาที่แสวามเป็นเ้าอ
ระรินเป็นผู้หิที่สวยมา รูปร่าอเธอยิ่ามว่าผู้หินไหน ้วยวามสูเือบร้อยเ็สิบเนิเมรและหน้าอัพีที่เ็มไม้เ็มมือ ในวัยยี่สิบอเธอราวับผลไม้สุอมที่ส่ลิ่นหอมหวานออมา หลอล่อให้ผู้ายหลายนอยาะิมมัน
เามอลึเ้าไปในวาู่สวยที่เ็มไป้วยวามมึนอระริน ถามเสียพร่า “อยาให้พี่เอาสเลย หรือะให้พี่่อยๆ สอน”
เรื่อนี้เน้นโรมาน์หนัๆ เอาให้เลือำเาหมัว เรียมใไว้เลยนะะ >w<
ความคิดเห็น