คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เขาอกหักฉันดามใจแล้วใครเจ็บ
อนที่ 1 เาอหัันามใแล้วใรเ็บ
“นาว ูอหั” เสียทุ้มพร่าอายหนุ่มัในวามมื เบื้อหน้าือผืนฟ้าว้าให่เหนือยออยไลสุลูหูลูา อาาศหนาวทำให้มอเห็นวันที่พ่นออาปา ลุ่มาวบนท้อฟ้าส่อสว่าราวับเป็นแสนำทาเพียหนึ่เียวในหัวใอผู้นที่มาพัผ่อน
น่าเสียายที่นสอนใ้ผืนฟ้านี้ ที่นี่ เวลานี้ ือนหลทาทัู้่
“ูรู้แล้ว” หิสาวยวแ้วึ้นระ สัมผัสถึวามหวานปนมที่เมื่อลืนลไปลับบาอเล็น้อย ในอเ็มไป้วยวามร้อนที่เิาแอลอฮอล์ ทว่ามืออเธอยัเย็นาาวามหนาวเย็น เสียที่อบเานั้นแหบพร่าเล็น้อย หัวใหนัอึ้อย่าที่เยเป็น
ทันในั้นศีรษะอายหนุ่ม็บที่ไหล่บา สัมผัสที่เิึ้นทำให้หิสาวัวแ็ทื่อ หัวใสั่นไหวอย่ารวเร็วนทำอะไรไม่ถู ทว่าไม่นานนัเธอ็พยายามปรับอารม์ให้ลับมาสบัเิมและทำัวราวับไม่รู้สึอะไร
เพราะเธอไม่มีสิทธิ์
“มึไม่ปลอบูหน่อยเหรอวะ” ายหนุ่มพูเสียเลื่อนลอยพลาระแอลอฮอล์นหมวในรวเียวและโยนมันลบนพื้นห้า ่อนะใ้มือทั้สอ้าอแนอน้าัวอย่าเยิน “ทำไมนหล่ออย่าู้ออหั้วยวะ”
หิสาวถอนหายใ้วยวามปวหัว “มึเป็นนบอเลิเา”
“อ้าว...เออลืมไปเลย มึไม่ถามหน่อยเหรอว่าทำไมูถึบอเลิ”
“อยาบอมึ็บอเอ” เธออบอย่าไม่ใส่ใ
“ฮึ...” เาทำเสียอย่าไม่พอใ “รู้ทันไปหมเหมือนเป็นผัวูเลย”
“...” ำพูีรวนอเพื่อนสนิททำให้มะนาวรู้ว่าเพื่อนเริ่มเมาแล้ว “ไปนอนเถอะ พรุ่นี้ื่นไปูพระอาทิย์ัน”
“ไม่เอาอะ ูอยานอนเสียใในห้อ ฮือๆ” ธันวาแสร้ร้อไห้ราวับะเป็นะาย “ทำไมวะ เียร์เินมัน็ือเียร์ป่าว ทำไม้อมาบีบเอาเียร์ทอับูนัหนา”
“ผู้หิเาบับมึเา็หวัวามมั่นหรือเปล่าวะ”
“แล้วถ้ามึมีแฟนมึะเอาเียร์ทอให้มันไหม?” เาถาม
“ให้สิ ผู้ายอู็ือผัวในอนาอู” เธออบพร้อมับหัวเราะส่ท้าย
“เหอะ...ไม่ลัวโนผู้ายหลอหรือไ” น้ำเสียอธันวาหุหิอย่าเห็นไ้ั
“ไม่มีใรเหี้ยเท่ามึแล้วธัน ไปเลยไปนอน ันะไปนอนแล้ว อ๊ะ...” ะที่มะนาวำลัะลุึ้นร่าอเธอ็ถูผลัลับพื้น
“ไม่เอานอนนี่แหละ” เสียอ้อแอ้อเาัึ้น พยายามอมะนาวเหมือนหมอน้าและหนีบเธอไว้้าัว
มะนาว่มหัวใที่เ้นแรพยายามิ้นหลุาอ้อมแนเา ฤทธิ์แอลอฮอล์ทำให้เธอมึนเล็น้อย เมื่อแะหมีโอาล่าออาัวไ้มะนาว็ลุึ้นและุธันวาให้ลุึ้นอย่ารวเร็ว “หนัยิ่ว่าวาย ลุึ้นลับไปนอนที่ห้อเร็ว”
ธันวาอิออเล็น้อยแ่็ยอมลุึ้นอย่าไม่เ็มใ มะนาวลาเพื่อนที่เมาแอ๋อย่าทุลัทุเลเินลับไปบ้านเ่า และส่เาไปที่ห้อนอนแรอย่ารวเร็ว
ั้แ่เ็นโวามสนิทสนมทำให้มะนาวและธันวามัะออทริป้วยันเป็นประำ ยเว้น่วที่ธันวามีแฟน เธอมัะเลี่ยารเที่ยวับเาและแยัวไปอยู่ับเพื่อนอีสามนในลุ่มแทนเพราะไม่อยาให้เิประเ็นที่ทำให้แฟนอธันวาไม่พอใ ทว่าเพื่อนนนี้อเธอบับใรไม่เยเินสามเือน พอรบสามเือน็ะมาวนไปื่มและบ้วยารเมาแอ๋เป็นประำ นานเ้ามะนาว็เริ่มเยินและูแลเาเหมือนูแลพี่ายนหนึ่
แม้ว่าในหัวใะมีวามรู้สึพิเศษบาอย่า แ่มะนาวรู้ว่ามันือวามรู้สึที่เธอไม่อยาทำลายำแพและ้ามไป มีนไม่มานัที่้าว้ามเฟรน์โนแล้วะบลอย่ามีวามสุ อย่าน้อยเธอ็ไม่เยเื่ออย่านั้น
ถ้าวามรัแบบายหิะทำให้มะนาวเสียเพื่อนที่ีมานหนึ่ไป เธอยอมสูเสียวามรัและมีเพื่อนอย่าเาลอีวิีว่า
แม้ว่าะลายเป็นสาวเทื้อึ้นานในอนา็เถอะ
ถึอนนี้มะนาวไม่เยมีวามิที่ะมีแฟนเป็นัวเป็นนสัทีแม้ว่าัวเธอเอมีนมาอบไม่น้อย็าม
“อ๊ะ ไอ้ธันทำไร” มะนาวใเมื่อเธอผลัธันวาลบนเียแ่เาลับุเธอให้ลมานอน้วยัน ูเหมือนว่าแอลอฮอล์เริ่มออฤทธิ์เมื่อเธอเริ่มวบุมศูนย์ถ่วในร่าายอัวเอไม่ไ้ แม้ว่าะพยายามลุและลิ้ลาเียแู่เหมือนะสู้แรึอธันวาไม่ไหว เธอะโนเสียั “ปล่อยู่อน!”
ธันวาแทบไม่ลืมา้วย้ำ เาับมือเล็ที่เย็นเียบอมะนาวแน่นและึเธอเ้ามาออย่า่ายาย ลิ่นหอมที่ทำให้ิใสบส่ผลให้เาไม่อยาปล่อยนในอ้อมอนี้ไป ทว่ามะนาวลับิ้นแรนายหนุ่มมวิ้วอย่าไม่พอใ “นะ...น้ำอิ อย่าิ้น”
“...” มะนาวที่ำลัิ้นสุแรเิอาารหมแรเสียื้อๆ เมื่อไ้ยินื่ออน้ำอิแฟนเ่าที่เพิ่เลิไป สาเหุออาารอหัอธันวาในืนนี้ออมาาปาเา เธอ่มอาาราในหัวใและพูเสียแ็ “ันไม่ใ่น้ำอิ ปล่อย”
“นะ...อย่าไป” เาพูเสีย่ำราวับนที่เสียใอย่ามา “อันไ้ไหม”
“...” มะนาวรู้ว่าไม่วรใอ่อน แ่เธอทนไม่ไหวที่้อเห็นเาเ็บปวอย่านี้ สุท้ายไม่รู้ะทำยัไนอาปล่อยให้ธันวาอแบบนี้่อไป
วามมึนและวาม่วุน่อยๆ ืบลานเ้ามา สิอมะนาว่อยๆ มิ่สู่ห้วนิทราในเวลาไม่ี่นาที
ลาึหิสาว้อสะลึมสะลือื่นึ้นมาอีรั้เพราะรู้สึเย็นวาบที่หน้าอ อารามมึนทำให้มะนาวพยายามึผ้าห่มึ้นมาลุมัว้วยวามหนาว ทว่าเมื่อเธอำลัะเลิ้มหลับ ฝ่ามือเย็นเียบ็ุผ่านอบเสื้อันหนาวและเลื่อนผ่านหน้าท้อแบนราบอเธอ่อนะปัป่ายบนเนินอนิ่มและบีบยำมันเบาๆ
ทันในั้นมะนาว็ลืมาโพล เธอพยายาม่มอาารมึนเมาและผลัมือเย็นๆ นั้นออ ทว่ายิ่เธอทำแบบนั้นฝ่ามือออีฝ่ายลับเพิ่มแรมาึ้นนร่าอเธอสั่นเทา้วยอารม์วามรู้สึแปลๆ
“ปล่อย” เสียอมะนาวแผ่วหวิว รู้ว่าเ้าอมือนี้ือใร แม้ะมีใให้เาแ่มันไม่ไ้หมายวามว่าเธอะยอมให้เาล้ำเส้นเ้ามาแบบนี้
“นาว...อไ้มั้ย” ธันวาระิบอย่าน่าสสาร ฟัไม่ออว่าเามีสิหรือำลัเมาอยู่ หาแ่เสียเรียื่ออเธอนั้นราวับมีมนร์ลั มะนาวัวแ็ทื่อ ลืมัืนไปเสียสนิท
“ธัน แรู้ไหมว่าันเป็นใร”
“นาว นอาแแล้วะเป็นใร” เาระิบ พ่นลมหายใอุ่นร้อนที่ลำอระห ผมสั้นอหิสาวทำให้เาส่ริมฝีปาไปที่หลัอเธออย่า่ายาย ลิ่นัวหอมๆ นั้นทำให้สิอเาระเิระเิและอยาะเ้าใล้มันมาึ้น “หอมั”
มะนาวทำอะไรไม่ถู สัมผัสวาบหวิวที่หลัอทำให้เธอสมอาวโพลน นลุันไปทั่วร่าายอย่าไม่ทราบสาเหุ มัน่าา่อนหน้านี้ที่เาเมาและเรียื่อแฟนเ่า
มัน่าันเพราะเาเรียื่อเธอ...
ฝ่ามือ้าหนึ่อเา้าที่ทรวออิ่มอมะนาวและบีบยำมันเบาๆ ฝ่ามืออี้าเลื่อนไปที่หน้าท้ออเธอและพยายามะแทรปลายนิ้วผ่านาเัวหนาเ้าไปสัมผัสับสิ่ลึลับ้านใน
มะนาวะพริบาพยายามเรียสิ แม้ว่าอารม์ะเลิไปไลแ่็้อพูให้แน่ั “ธะ...ธัน แรู้ใ่ไหมว่าถ้าทำแบบนี้แล้วมันะเิอะไรึ้น”
“ไม่รู้” เาอบึมำ พรมูบที่ลำอเปลือยเปล่าอเธอและูนเิรอยแ “นุ่มันาว ัวมึนุ่มมา”
“ไอ้เหี้ยธันมึหยุ่อนที่ะเินเลยไปมาว่านี้ อ๊ะ!” มะนาวรวบรวมพลัและะโนใส่เา หาแ่มือแร่ลับสอเ้ามา้านหน้าอาเในัวิ๋ว นิ้วเย็นเียบสัมผัสยัส่วนเร้นลับอหิสาวและแะไล้มันอย่าุน “เอามือออไปไอ้ธัน”
มะนาวพยายามึมือทั้สออธันวาออาส่วนอ่อนไหวอร่าายสาว หาแ่เาลับบลำออเธอเบาๆ นร่าอมะนาวสั่นสะท้าน “อ๊า...ไอ้บ้า หยุเี๋ยวนี้” เธอลัว...ลัวว่ามันะทำลายวามสัมพันธ์ลอหลายปีระหว่าทัู้่ “มึหยุเี๋ยวนี้ อย่าทำแบบนี้เลยนะธัน มึทำอะไรลไปอนเมามึไม่เยำไ้ อร้อ...อา...”
ำพูอมะนาวลายเป็นเสียรวราเมื่อธันวาแทรปลายนิ้วเ้าไปใน่อทาอันับแบอเธอและเล้นลึรุอ่อนไหวอเธอเบาๆ นหิสาว้อบิเร่า้วยวาม่านสยิว
“ัวมึนุ่มมาเลยนาว ูสิอบใ่ไหมเวลาูับมึแบบนี้” เสียอธันวาแหบพร่าและป่าเถื่อนเล็น้อยราวับไม่ใ่ธันวานเิมที่มะนาวเยรู้ั
เาสอมือเ้าไปใ้บราเียร์ัวิ๋ว สะิปลายยอและบีบมันอย่าแรนมะนาวหมแระัืน เธอัวสั่นสะท้านในอ้อมออเาและถูเารัแอย่านั้นนหัวสมอว่าเปล่า ไม่รู้้วย้ำว่าเาถอนมืออออนไหน เพราะเมื่อรู้ัวอีรั้เธอ็ถูเาร่อมอยู่้านบน ในะที่ลมหายใทั้หมถูริมฝีปาที่เ็มไป้วยลิ่นแอลอฮอล์อเา่วิไปอย่าไร้ปรานี
หัวใอมะนาวสั่นไหว นึถึรั้แรที่เาเมาและโมยูบเธอไปอย่าไร้วามรับผิอบ แ่หลัานั้นเมื่อเาื่นึ้นมาลับำอะไรไม่ไ้
ทุรั้ที่เาโสและวนเธอออเที่ยวมะนาวึพยายามะไม่ให้เาื่มนเมา เพราะลัวว่าหาเาเมาแล้วะเผลอทำอะไรลไปและำไม่ไ้อีรั้
แ่ะเียวันเธอ็เห็นแ่ัว เพราะลัวว่าหาเารู้วามริ แม้แ่านะนรู้ั็ะไม่มีเหลือให้ัน
ในวามเป็นเพื่อนมะนาวยัมีวามเป็นมนุษย์ มนุษย์ทุนล้วนเห็นแ่ัวเสมอ
“มึ้อารอะไราูเหรอธัน...” เธอถามเสียพร่าเมื่อเาถอนริมฝีปาออ ใบหน้าอเายัลอเลียที่ลีบปาอิ่มและใบหน้าอเธออย่ามึนเมา
“นาว...ู้อารให้มึเป็นเมียู”
“...” ำพูวานผ่าาอเาทำให้มะนาวทำอะไรไม่ถู หัวใมีวามื่นมยินีเพียั่วรู่็เพิ่นึไ้ว่าเาื่มหนันาไหน ทุอย่าที่เาพูมันเิาวามไร้สิทั้นั้น วามยินีทั้หมึสลายไปอย่ารวเร็วราวับมีนเอาน้ำเย็นมารา
ทันในั้น็ไ้ยินเสียอเาพูว่า “มึรู้มั้ยทำไมูไม่เยเอาเียร์ทอให้ใร?”
“มึยัไม่เอเมียในอนามั้” มะนาวอบอย่าหัวเสีย ท่าทาระหว่าทัู้่ในอนนี้ล่อแหลมเสียนหามีใรสันมาเอ็ิว่าทั้สอนไ้เสียันแล้ว
“เปล่า มันเป็นอมึมาั้แ่แร่าหาล่ะ”
ความคิดเห็น