fic reborn อดีตที่แสนเศร้า กับวันนี้ที่ฉันมีเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 วันที่แสนธรรมดา ซะเมื่อไร

ณชานเมืองอันแสนสงบสุข

 

หญิงสาว(สาวเหลือน้อยอะนะ)กำลังปัดกวาดลานหน้าบ้านของตนเช่นทุกวันจนกระทั้ง...

[ปัง ปัง ปังๆๆ!!] เสียงเคาะประตูรั่วหน้าบ้าน (==ยังกะเสียงปืน)

"เจ้าพวกบ้านนั้นมาอีกแล้วหรอน่ารำคาญจริงๆ"หญิงสาวบ่นกับตนเอง

"พวกนี้มันตื้อจริงๆนะคับคุณฮานะ"เสียงแผ่วเบาของเด็กน้อยกล่าวขึ้น

"แต่ ฮารุคิดว่าอาจไม่ใช่พวกนั้นก็ได้นะคะ" เสียงเด็กสาวค้านขึ้น

"ถ้าใช่ละคับฮารุจัง"เด็กหนุ่ม

"ฮาฮิ!ถ้าไม่ใช่ละคะ"เด็กสาว

"ถ้าใช่..."

"ไม่ใช่..."

"ถ้าชะ..."

"หยุด!!"ฮานะร้องห้ามทัพทันทีก่อนที่มันจะยาวจนกลายเป็นสงครามน้ำลายไป

"พวกเธอจะเถียงกันทำไมแค่ไปเปิดประตูก็รู้แล้ว ไรสาระกันจริงๆ"ว่าแล้วหญิงสาวก็เดินไปเปิดประตูส่วนวิญญาณของคนทั้งสองก็รีบไปเข้าไปสิงในรูปภาพของตนทันที

 

**************30% จ้าเดียวมาต่อให้คราวหน้า************

กลับมาแล้วจ้า
*********************มาต่อแล้วคราบบบ****************

 

"พวกนายจะมาที่นี้ทำไมอีก ฉันพูดไม่ชักพอรึไงว่าไม่ขาย !!จะไปไหนก็ไปชิว ชิว"ทันทีที่รู้ว่าใครอยู่หลังประตู

"เฮ้ยๆคุณนายพวกผมก็คนนะไล่ยังกะตัวอะไรเลย" ชายคนนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นพวกเขามากันสามคนตามคำสั่งบอสของพวกเขา

"อ๋อ ตัวอะไรล่ะ :b" หญิงสาวว่าเสร็จก็หันไปเห็นมุคุโรยิ้มส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาทางเธอพอดี  //งานนี้สนุกแน่ หวังว่ามุคุโรจะไม่เล่นอะไรแรงเกินนะ// ฮานะคิด

 

 

"นี้! คุณนายตกลงจะให้พวกผมเข้าไปได้ไหม"ชายอีกคนในกลุ่มถาม

 

 

"อะ! เออ ก็เข้ามาสิถ้ากล้าพออะนะ" ฮานะว่าเสร็จก็เดินนำเข้ามาในบ้าน ชายทั้งก็เดินตามมาอย่างไม่ได้เอะใจอะไรเมื่อทั่งสี่นั่งที่ลานหน้าบ้านกันเรียบร้อยแล้ว 

"ผมบอกคุณแล้ว"เสียงทุ่มเข้มแต่ทว่าติดขี้เล่นของเด็กหนุ่มดังจนคนทั้งสี่ที่นั่งอยู่ได้ยินกันทั่วแขก(ที่ไม่ได้เต็มใจจะเชิญเข้ามา)ผู้มาใหม่ต่างหันมองไปทั่ว แต่ก็ไม่พบใครเลย //เฮ้ย! แต่เสียงมันอยู่ใกล้นี้เลยนี้หว่า// ความคิดของทั่งสาม

"ฮาฮิทายถูกอีกแล้วอะ -m- อย่าเล่นอะไรแผงๆละกันนะคะ" เสียงลึกลับของเด็กสาวที่ดังขึ้นทำเอาแขกผู้มาใหม่ทั้งสามเย็นสันหลังวาวไปตามๆกัน 

"คับ ^-^" สิ้นเสียงรับคำของเด็กชายบรรยายกาดมืดมนลงสายหมอกบางๆครอบคลุมไปทั่ว

"ฟุคุคุ"ราวกับได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของใครบางคน

 
"โอ้ย!! อึก! อากกกกกก!!!"เสียงร้องโหยหวนดังกึกก้องไปทั่ว เมื่อสายหมอกจางลง

............. แขกผู้มาใหม่ต่างนิ่งอึง กับสิ่งที่เห็น

       ภาพของชายคนหนึ่งในกลุ่มของพวก นอนดิ้นทุรนทุราย มือของเขาถูกบิดจนผิดรูปเขาอยู่ในท่านั่งคุกเขาและคอของเขาก็บิดหันไปอีข้างอย่างช้าๆราวกับมีใครกำลังจับมันบิดอยู่เขากรีดร้องอย่างน่าสงสารจนสลบไป ชายทั้งสองนั่งตัวแข็งทื่อเป็นหินทันทีที่เห็นแล้วอยู่ๆร่างที่สลบไปก็เงยหน้าขึ้นมามองพวกเขาอย่างช้าๆแววตาที่ไรซึ่งความรู้สึกสบมองตาของชายทั้งสองเขาพอดี

"ออก...ออกไป ออกไปเดียวนี้!!!" มือที่ดูไร้เรียวแรงราวกับหุ่นเชิดนั้นชี้มาทางชายทั้งสอง

"ผีหลอกกก ! ! !" ชายทั้งสองร้องละงมวิ่งแบบไม่คิดชีวิตออกไปจากบ้านของฮานะทันทีโดยปล่อยให้เพื่อนผู้น่าสงสารที่ถูกมุคุโรใช่เล่นเป็นหุ่นเชิงอยู่ที่นั้น

****** ==''ยังไม่จบตอนนะคับ อัพตอนตี 1 พอดี ง่วงแล้วอะ ไปนอนก็นะ ^o^ *****

 

 

“มุคุจังใจร้าย ทำไมต้องทำร้ายเขาด้วย ฮารุสงสารเขาจัง” ร่างวิญญาณของเด็กสาวลอยลงไปหยุดอยู่ข้างๆชายผู้โชคร้ายนั้น

 

 

 

“นั้นสิ แล้วนี้เขาตายรึยังมุคุโร” ฮานะหันไปถามมุคุโร หากชายคนนี้ตายจริงๆงานนี้เธอได้สวัสดีคุกแน่

 

 

“ถ้าเขาตายวิญาณก็ต้องออกมาทักทายพวกเราแล้วสิคับ” เด็กหนุ่มร่างโปรงใสดุจแก้วตอบอีกฝ่าย บัดนี้เขาได้ออกมาจากร่างของ เหยื่อ ของเจาแล้ว

 

 

“แล้ว…” แม้เธอจะรู้แล้วว่าชายคนนี้ยังไม่ตาย แต่ฮานะก็ยังรู้สึกไม่สบายใจอยู่ดี

 

 

“ก็แค่สลบไปเฉยๆเท่านั้นเอง แต่เสียดายจังเลยนะคับผมยังเล่นไม่เต็มอิ่มเลย^-^”เด็กหนุ่มมองของเล่นของเขาแล้วยิ้มบางๆให้กับผลงานของตน รอยยิ้มของมุคุโรทำให้เธอปวดหัวกับความขี้เล่น(?)เกินขนาดของเจ้าตัวเสมอ

 

 

“ฉันคิดถูกรึเปล่านะ ที่ให้นายช่วย” ฮานะได้แต่บ่นเบาๆกับตนเอง

 

 

“คิดถูกมาก ถึงมากที่สุดยังไงละคับ” มุคุโร /แนะบ่นเบายังได้ยินอีกนะ/ ฮานะคิด

 

 

“ถ้าพี่เขาตายละ แง แง แง” ดูเหมือนจะมีอีกคนที่ไม่ได้ฟังอะไรเลย เด็กสาวยืนบ่อน้ำตาแตกอยู่ข้างๆร่างของชายผู้โชคร้ายนั้น มุคุโรมองอย่างเหนื่อยใจ

 

 

“นี้ฮารุจัง เขายังไม่ตายสักหน่อยนิคับ” เด็กหนุ่มลอยไปข้างๆร่างที่โปนงใสดุจแก้วของเด็กสาว เขากล่าวกับเธออย่างอ่อนโยน หวังที่จะปลอบโยนเธอให้หยุดร้อง

 

 

“แง แง แง” แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน

 

 

“นี้ฮารุจัง” เด็กหนุ่มรองอีกครั้ง และเสียงที่ดังขึ้น

 

 

“แง แง แง” แต่ดูอีกฝ่ายจะไม่ได้สนใจเขาเลย มุคุโรยืนคิดอะไรอยู่สักครู่ จากนั้นเด็กหนุ่มก็โน้มใบหน้าคมได้รูปมาข้างๆหูของอีกฝ่าย

 

 

“นี้ ยัยบ๋อง เลิกร้องไห้ซะทีสิเดียวก็ไม่สวยหรอ ตอนเธอยิ้มดูน่ารักว่านะ” ด้วยวิชาปลอมเสียงขั้นเทพที่ตัวเขาเองก็จำไม่ได้ว่าไปได้มายังไง เขาก็จักแจงปลอมเสียงเป็น โกคุไดระ ฮายาโตะ ซะเลย

 

 

“ค่ะ o///o คุณฮายะ” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฮารุจังของเขาถึงสนใจคุณน้องชายหัวปลามึกของฮานะนัก ถึงเขาจะไม่ชอบวิธีนี้เท่าไร (ก็ดูคุณเธอหน้าแดดด้วยอะ) แต่เล่นใช่ได้ผลทุกทีอย่างนี้ก็สะดวกดีนะ ^o^

 

 

“คุ… มุคุจัง”เด็กสาวลุกพรวดขึ้นมาทันทีที่รู้ว่าใคร อีกฝ่ายไม่ทันระวัง ก็…..

 

 

“โปก!!! โอ้ย! V^V อูยยยย” ทั้งสองหัวโคกกันอย่างแรง XoX หน้าของทั้งสองคน

 

 

“ฮาฮิ มุคุจังเอาหัวมาโคกฮารุไมค่ะ” เด็กสาวเอ๋ยขึ้น

 

 

“ฮารุจังนั้นแหละ อยู่ๆก็ลุกพรวดขึ้นมาทำไม ผมเจ็บนะคับ” เด็กหนุ่มเอ๋ยบ้าง

 

 

“ฮาฮิ ก็ถ้ามุคุจังไม่แก้หลอกฮารุว่าตัวเองเป็นคุณฮายะล่ะก็ ฮารุก็ไม่เอาหัวมาโคก
กับมุคุจังหรอค่ะ” เด็กสาวรายยาว

 

 

“ก็ถ้าไมทำ คุณจะหยุดไหมละคับ” มุคุโรโต้กลับ

 

 

“ก็บอกดีๆ คนธรรมดาเขาทำกันสิคะ” ฮารุมองค้อนมุคุโร

 

 

“บอกเหมือคุณฟังผมงั้นละ ขนาดบอกแบบพิเศษให้คุณยังไม่พอใจเลย คุณนี้เข้าใจยากจริงๆนะคับ” เด็กหนุ่มยิ้มบางๆให้ฮารุ เขาแซงทำที่เหนื่อยใจ คล้ายกับคุณครูที่
สอนคณิตศาสตร์ให้กับเด็กที่เกลียดมันเป็นที่สุด ยังไงยังนั้น

 

 

“มุคุรั่วบ้า!!” ฮารุที่สุดจะทนกับท่าทีกวนส้น…ของมุคุโรจึงสวนกลับไปหนึ่งดอก

 

 

“จึก!!” และเหมือนจะเข้าเป้าอย่างจัง มุคุโร ช๊อก ค้างไปครู่หนึ่งและเมื่อได้สติกลับมา

 

 

“ผมไม่ได้รั่วนะคับ คุณอารุ ยัยบ๋อง” มุคุโรสวนกลับ

 

 

“ฮาฮิ ฮารุไม่ได้บ๋องนะคะ มุคุรั่ว” ฮารุโต้คืน

 

 

“คุณนั้นแหละ ยัยบ๋อง” มุคุโร

 

 

“ฮาฮิ คุณต่างหาก มุคุรั่ว” ฮารุ

 

 

“ยัยบ๋อง :p” มุคุโร

 

 

“มุคุรั่ว >o<” ฮารุ

 

 

“ยัยบ๋…” มุคุโร

 

 

“ปีดดดด!!” เสียงนกหวีด(เดียวไม่รู้^o^) คนทั้งคู่หยุดลงทันทีต่างหันมาทางตนเสียง ที่หยุดพวกตนไว้

 

 

“เอาๆจะเถียงกันอีกนานไหม ข้าวเสร็จแล้วไปกินกันให้เรียบร้อยซะทีสิพวกเธอ”ฮานะเข้ามาห้ามทัพ เพราะทั้งสองทะเลาะกันแบบนี้ประจำตัวเธอเลยพบนกหวีดติดตัว

เสมอ และดัดได้ใช่แทบทุกวันซะด้วย

 

 

        เมื่อกล่าวจบหญิงสาวก็เดินนำเข้าบ้านไปโดยมีร่างโปรงใสดุจแก้วสองร่างลอยตามมา ภายในห้องอาหารมี ข้าวปลาอาหารถูกจัดไว้เป็นชุดๆ 3 ชุด โดยมี 2 ชุด ถูกจัดไว้แบบพิเศษในลักษณ์ของเครื่องเซน ภูตผีวิญญาณ (เอาซะครบเลย==) ทั้งสามต่างตั้งหน้าตั้งตากินอาหาร/เครื่องที่อยู่ตรงหน้าของตนอย่างรวดเร็วจนเสร็จ ฮานะเก็บกวาดถ้วยชามและภารกิจส่วนตัวจนเรียบร้อยก็ขึ้นนอนทันที ส่วนวิญญาณทั้งสองเมื่อตะวันลับขอบฟ้าต่างก็ชวนกันไปเที่ยวเล่นในยามราตรีอย่างสนุกสนาน จนฟ้าสางจึงพากันกลับบ้านฮานะกัน

 

 

 

>o< ในที่สุดก็จบตอนที่ 1 ซะที เย้ เย้ เย้ ขอบคุณรีดเดอร์ที่เม้นให้กันนา