คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8
สีหน้าหนักใจผุดขึ้นมาบนใบหน้าร่างสูง ทำเอาผมเครียดตามไปด้วย ใครโทรมา ผมไม่รู้ เขาพูดอะไรผมไม่รู้ แล้วยามาโมโตะทำสีหน้าแบบนั้นทำไม ผมไม่รู้
ผมไม่รู้อะไรเลย...
“ไม่กินพายให้หมดล่ะครับครู ^_^”
เสียงยามาโมโตะดังขึ้น พร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มที่เห็นได้ชัดว่าเขา ‘เสแสร้ง’
“อิ่ม” ผมพูด
“แล้วเค้กที่จะทำล่ะ จะให้ผมกินคนเดียวหรือไง”
“เก็บไว้ก็ได้ไม่ใช่เหรอ”
“เออแฮะ...จริงด้วย” ยามาโมโตะลูบท้ายทอยตัวเองเก้อๆ ก่อนจะเดินมาล้างมือแล้วเค้กต่อ
... เขาไม่คิดจะพูดเรื่องที่ใครก็ไม่รู้โทรมาเหรอ? ความจริงก็ไม่อยากยุ่มย่าม แต่...แต่ยามาโมโตะดันทำสีหน้าเครียดน่ะสิ ทำให้ผมอยากจะรู้
“นี่ ยามาโมโตะ...ใครโทร...”
“ครูชอบ สตรอเบอร์รี่มั้ยครับ ^^”
เขาพูดขัดผม ผมไม่ตอบพลันจะพูดต่อจากประโยคเมื่อกี้ แต่ยามาโมโตะก็ดันพูดขึ้นมาว่า
"เเต่ผมไม่ค่อยชอบสตรอเบอร์รี่"
นี่มันจงใจไม่อยากตอบคำถามชัดๆ เมื่อไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร
“เฮ้อ นี่ครูอยากรู้จริงๆ เหรอครับ ว่าใครโทรมา” ยามาโมโตะพูดก่อนจะเอาหม้อเค้กเข้าไมโครเวฟ
“...”
“ก็บรรดาผู้หญิงที่ผมเคยเล่นด้วยน่ะครับ เธอโทรมาตื้อผม น่ารำคาญชะมัด”
คิดผิดที่เป็นห่วงน่ะ!
เคร้ง!
“เหรอ...งั้นเหรอ” ผมวางส้อมอย่างแรงจนมันกระเด็นไปไกล แล้วผมก็ลุกขึ้นยืนเดินออกจากห้องครัวไป
“ไอ้บ้า! นักเรียนบ้า! บ้าที่สุด!” ผมตะโกนออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ รู้สึกเจ็บใจชะมัด
“ครูกำลังด่าผมแหน่ะ”
“!!!”
ผมเบิกตากว้าง พลันนัยน์ตาเบิกว้างด้วยความตกใจ...เขาได้ยินที่ผมด่าเขาเมื่อกี้
“ครูเดินหนีผมเพราะอยากจะมาด่าผมเนี่ยนะ” ร่างสูงว่าพลางสาวเท้าเดินมาหาผมอย่างเย็น
“หรือว่าครู...หึงผมกันแน่...”
“!!!”
ผมเม้มปากแน่น พลันเสหน้ามองไปทางอื่น หัวใจเต้นแรงสุดๆ
“ฉะ...ฉันเป็นครู...มีสิทธิหึง ‘นักเรียน’ หรือไง” ผมเน้นคำว่านักเรียน เพื่อให้รู้ว่าสถานะเราสองคนอยู่ในสถานะอะไร
“ใช่...ผมเป็นนักเรียน...แต่”
“...”
“นักเรียนจะรักอาจารย์...ผิดมั้ย?”
“!!!”
โลกตรงหน้าผมหมุนคว้าง หู ตา รู้สึกอื้อไปหมด ตอนนี้ผมแทบไม่มีเรี่ยวแรงจะยืนเลยด้วยซ้ำ กับคำพูดของยามาโมโตะเมื่อกี้...
ผมทั้งไม่ตอบและไม่ปฏิเสธ หัวใจของผมเต้นแรงและรัวมาก จนกลัวว่า ผมจะเหนื่อยตาย
“ผมรู้ว่ามันผิด...แต่ ถ้าเราสองคนรักกัน นั่นแหละ ที่ไม่ผิด”
“ใคร...คะ..ใคร...รัก”
“เอ้าๆ ใจเย็นๆ ครับ ตั้งสติดีๆ” ร่างสูงว่าพลางรั้งเอวผมมากอด ผมรีบยกมือขึ้นมากั้นตรงหน้าอกเอาไว้ เพราะกลัวเขาจะรู้ว่าหัวใจผมเต้นแรงมากมายขนาดไหน
“ก็ครูน่ะ เวลาสอนผม สีหน้าครูดูสดชื่น บางครั้งก็หน้าแดงขึ้นมาซะเฉย บางครั้งก็เบ้ปากอมยิ้ม”
“นาย...นายรู้?”
“ครับ เพราะผมก็แอบมองครูตลอดไง เลยรู้”
เขายิ้มอ่อนโยนให้ผม ผมแทบจะทรุดลงไปกับพื้น ถ้าไม่ติดที่ว่ายามาโมโตะเขากอดเอวผมไว้
“บ้า..บ้า!! ใครใช้ให้นายมองฉันห๊า!” ผมดิ้น
“อ๊ะๆ โทษฐานที่ครูด่าผมเมื่อกี้...”
“...อื้อ”
แล้วเขาก็มอบจูบหวานๆ มายังริมฝีปากของผม ผมเผลอปล่อยมือที่ทาบหน้าอกโดยไม่รู้ตัว หลับตาพริ้มยอมรับจูบที่อ่อนโยนนี่
!!
แล้วยามาโมโตะก็ค่อยๆ แทรกลิ้นของเขาเข้ามาในโพรงปากของผม ก่อนจะตวัดพันไปมา ผมเริ่มหายใจหอบเหนื่อย จนต้องเอื้อมมือสอดเข้าไปในกลุ่มผมสีดำแล้วกำจิกเบาๆ
จนในที่สุดเขาก็ผละออกมาอย่างอ้อยอิ่ง รู้สึกเย็นๆ ในปาก
“นี่...นาย” ผมรีบสูดลมหายใจเข้าทันที ที่ริมฝีปากเราห่างกัน มองร่างสูงด้วยแววตาสับสน
“ครูครับ”
ผมบอกด้วยน้ำเสียงที่ปวดร้าว ยามาโมโตะเบิกตากว้าง
“ทะ...ทำไมล่ะครับครู!”
ร่างสูงว่าจบก็คว้าข้อมือมาบีบแน่น
“เห็นมั้ย นายดูสิแค่สรรพนาม นายยังเรียกฉันว่าครู...”
“ครูอย่าเอาเรื่องแค่นี้มาตัดสินความรักสิครับ!”
ร่างสูงตะคอกใส่ผมเป็นครั้งแรก จนผมตกใจ
“เอ่อ...ผมขอโทษ”
“มะ...ไม่เป็นไร” ผมพูดเจื่อนๆ “นี่ก็ดึกมากแล้ว! ฉันกลับก่อนนะ!”
ผมสะบัดมือ แล้วรีบวิ่งหนีออกจากบ้านของเขาทันที น้ำใสๆ ไหลร่วงออกมาจากดวงตาของผม ทั้งๆ ที่ผมรักมากขนาดนั้น ทั้งๆ ที่เขาก็รักผม ทั้งๆ ที่เรามีโอกาสจะได้เป็น...คนรักกัน
แต่ว่า...
ย้อนไปเมื่อ สัปดาห์ที่แล้ว
ผมได้รับโทรศัพท์จากปลายสายที่ไม่คุ้น
[ใช่ ฮิบาริ เคียวยะ ครูสอนพิเศษหรือเปล่าครับ]
ผมก็ได้มาที่คฤหาสน์หลังหนึ่ง มีเมดกับพ่อบ้านมาต้อนรับอย่างดี จนผมรู้สึกอึดอัด
จนกระทั่ง...
“มาแล้วเหรอครับ”
เสียงทรงพลังดังขึ้น ผมมองไปยังต้นเสียงที่บันได
“สวัสดีครับ”
ผมโค้งให้เขาเล็กน้อย
เขายิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร ขัดกับรูปร่างภายนอกที่ดูน่าเคารพและเกรงขาม
“ก็อย่างที่ว่าน่ะครับ จะให้ฮิบาริซังมาช่วยสอนพิเศษให้ลูกผม” เขาพูดจบก็มานั่งโซฟาหรูตรงข้ามผม
“ได้สิครับ ผมยินดี”
“ครับ ที่ผมไว้ใจคุณเพราะว่า เบียคุรันบอกว่าคุณเคยเป็นศิษย์เก่าที่นั่น” อีกฝ่ายกล่าว ทำเอาผมอึ้งเล็กน้อย นี่เขาสืบประวัติผม?
“แล้วอีกอย่าง...ผมรู้นะครับว่าคุณน่ะแอบชอบลูกชายของผม ยามาโมโตะ ทาเคชิ ตั้งแต่คุณเป็นศิษย์เก่าที่โรงเรียนนั่น”
“!!!”
คำพูดขอคนตรงหน้าทำเอาใจวูบ นี่เขารู้ได้ยังไง!?
แต่ผมก็รีบโต้เถียง
ผมพล่ามยาวเป็นครั้งแรก จนผมยังตกใจตัวเองนิดๆ
“ฮ่ะๆ งั้นผมก็วางใจให้คุณสอนพิเศษงั้นสิ!?”
ผมมองหน้าเขานิ่ง
“ถึงแม้จะเป็นเรื่องหลายปี แล้วคุณก็ยังเป็นเด็ก แต่ถ้าคุณไปพบหน้าลูกชายผม ความรู้สึกเก่าๆ ยังไงๆ ก็ตัดไม่ขาดหรอกนะ”
“นี่คุณต้องการจะสื่ออะไรกันแน่!”
เขากระตุกยิ้ม
“ผมรับไม่ได้หรอกครับ รักร่วมเพศ น่ะ มันน่ารังเกียจ หวังว่าคงจะเข้าใจนะ J”
กลับมาปัจจุบัน
ผมโบกเรียกแท็กซี่ ก่อนจะปาดน้ำตาลวกๆ เมื่อสมองของผมไปคิดเรื่องนั้น เรื่องที่พ่อของยามาโมโตะพูดแบบนั้นกับผม ‘รักร่วมเพศน่ะ มันน่ารังเกียจ หวังว่าคงจะเข้าใจนะ’
“ฮึก..”
วันนี้แล้วสินะ ที่ผมจะได้เห็นหน้าเขา
ลาก่อน ยามาโมโตะ ทาเคชิ
ลาก่อน
ความคิดเห็น