คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่ 7
@ home
“นี่ ยามาโมโตะ”
“ครับ?”
พอมาถึงบ้านเขา(นานแล้ว)แถมพวกเราก็ได้แวะซื้อของเลี้ยงฉลองผ่าน F ด้วย
แล้วตอนนี้ ยามาโมโตะก็กำลังทำ เค้ก (เหลือเชื่อ)
“นาย...จะเข้า มหา’ลัย อะไรเหรอ?”
ผมถามหลังจากเคี้ยวพายข้าวโพดเสร็จ...อยากบอกว่า พายข้าวโพดนี่ ยามาโมโตะก็เป็นคนทำ
“หือ? ผมมีแพลนว่าจะไป อิตาลีน่ะครับ”
“..!! อะ...อิตาลี!!?”
ส้อมที่กำลังจะจิ้มพายอีกชิ้นถึงกับชะงัก...นี่เขาจะไปเรียนต่อที่นั่นเลยเหรอเนี่ย
“มันก็เป็นความคิดชั่ววูบน่ะนะ” ยามาโมโตะว่าพลางหยิบมีดแล้วมาหั่น ช็อกโกแลตเป็นเส้นยาวเล็ก
“ตกลง ยังไงกันแน่?”
“ผมเพิ่งรู้ว่าผมรัก...”
“...”
“รัก...ประเทศญี่ปุ่น”
กึก!
ผมเผลอจิ้มพายอย่างแรงโดยไม่รู้ตัว จนปลายส้อมจมมิดไปกับเนื้อพายสีทองน่ากิน
“อะ...เหรอ”
“ทำไมเหรอครับ อยากให้ผมเรียนต่อที่นี่งั้นเหรอ?”
“บะ...บ้าเหรอ!!”
“โอ๊ย! ครูจะเสียงดังทำไม...” ยามาโมโตะวางมีดลงกับโต๊ะทันทีพร้อมกับยกมือขึ้นมาดู
เลือด???
“ยามาโมโตะ...”
ผมรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที พร้อมกับเดินไปหาเขา
“โดนบาดนิดเดียว ทำไมเลือดไหลเยอะจังวะ” เขาสบถเบาๆ แต่ผมดันได้ยิน
“ไหน ดูหน่อย”
ว่าจบก็คว้ามือเขามาดู...เลือดไหลเยอะจริงๆด้วย
แล้วผมก็จับนิ้วเขายื่นไปที่อ่างล้างมือ เปิดก๊อกน้ำ
แต่... ก๊อกน้ำไม่ไหล!
“...หึ”
ยามาโมโตะยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ซึ่งผมก็ไม่ได้คิดอะไร จนกระทั่งเขาพูดอะไรออกมา
“รักษาด้วยวิธีโบราณสิครับ”
“...?”
ร่างสูงดันผมติดกับอ่างล้างมือ จากนั้นเขาก็เอานิ้วชี้ที่โดนมีดบาดมาจ่อที่ปากผม
“ดูดเลือดออกจากนิ้วผมสิ”
!!!!!
“อะ...มะ...ไม่” ผมเสหน้ามองไปทางอื่นอย่างเขินอาย เพราะไม่คิดว่าเขาจะทำอย่างนี้ พูดอย่างนี้ ทำไงดี...ตอนนี้ข้างในตัวผมร้อนไปหมด หัวใจเต้นแรงจนกลัวว่าจะเด้งออกมาข้างนอก ใบหน้าผมแดงจนผมรู้สึก
“เอ้า ว่าไงครับ”
ยามาโมโตะดันนิ้วตัวเองจนติดริมฝีปากผม พยายามจะเข้าข้างไปข้างใน
“ มะ..ไม่เอา... ”
ผมพยายามจะพูดบอก แต่ก็เผลอเป็นการเปิดช่องทางให้เขาสอดนิ้วเข้ามาในโพรงปากของผม
นิ้วของเขา เลือดของเขา ...
ทำไมกันนะ ทำไม มันถึง...หวาน
“ครู ครับ”
“...อื้อ”
ร่างสูงยิ้ม จากนั้นก็ค่อยๆ เอามือออก
ผมหายใจหอบถี่ มองยามาโมโตะอย่างไม่เข้าใจ แต่ก็ไม่กล้าที่จะถามออกไป กลัวว่าเขาจะไม่คิดเหมือนอย่างผม กลัวว่าที่เขาทำอย่างนี้จะเป็นการปั่นหัวผมเล่น ทำแบบนี้ก็เพราะว่า เขาก็เห็นผมเหมือนของเล่น อย่างผู้หญิงพวกนั้น
“เอาล่ะ ทำเค้กต่อ” ยามาโมโตะผละออกจากตัวผม จากนั้นเขาก็ทำเค้กต่ออย่างไม่สะทกสะท้าน ทั้งๆที่ เมื่อกี้เขาทำอย่างนั้นกับผม ทำให้ผมร้อนรุ่ม ทำให้ผมรู้สึกปั่นป่วน
แต่เขา...ดูท่าทางยังปกติ ทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ผมสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำตัวเป็นปกติ แต่มันไม่ง่ายเลย ไม่ง่ายเลยจริงๆ
“แต่ว่าตอนนี้ผมก็ยังไม่แน่ใจ”
จู่ๆ เขาก็ชวนผมพูด ผมรีบทำตัวเป็นปกติทันที
“มันแล้วแต่พ่อน่ะครับ พ่อเป็นคนตัดสินใจทั้งหมด”
“ว่าผมจะเรียนที่ญี่ปุ่น หรือ อิตาลี”
พอผมฟังปุ๊บก็เครียดทันที...ก็เพราะ...ผมอยากให้เขาเรียนที่ญี่ปุ่นนี่ ถึงแม้จะไม่ได้เข้าที่มหา’ลัยเดียวกันก็ตาม ขอแค่ได้ยินชื่อหรือเห็นหน้า แค่นี้ ผมก็...ดีใจแล้ว
ไม่อยากให้ไปที่อื่นเลย ผมห้ามเขาไม่ให้ไปได้มั้ยนะ!?
...หึ...ไม่ได้หรอก
“แต่ผมก็อยากเรียนที่นี่นะ อยากมากๆ” ยามาโมโตะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ก่อน จะก้มหน้าก้มตาทำเค้กต่อ
“นาย...ก็เรียนที่นี่ซะสิ ทำตามใจตัวเอง อย่าให้ใครบังคับเรา” ว่าเสร็จผมก็เดินไปนั่งที่เก่าแล้วก็จิ้มพายกินต่อ
“ครู...พูดอย่างกับว่าไม่อยากให้ผมไปยังไงยังงั้น?” ร่างสูงพูดปนขำ ทำเอาผมรู้สึกร้อนๆ ที่ใบหน้าทันที
ถ้าผมตอบว่าไม่ใช่ ยามาโมโตะจะทำหน้ายังไงนะ
ผิดหวัง? ยิ้ม? ดีใจ? หรือรังเกียจ?
ถ้ามันเป็นอย่างสุดท้าย ผมขอไม่พูดมันออกไปดีกว่า
Ring ~~Ring~~
ยามาโมโตะคล้ายกับจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นมาก่อน
“ฮัลโหลครับ” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะผละตัวออกจากอุปกรณ์ทำเค้ก แล้วเดินออกจากห้องครัวทันที
หลังจากเดินมาถึงห้องรับแขก ไกลจากห้องครัวพอสมควรแล้ว ยามาโมโตะก็พูดกรอกเสียงลงไปอีกครั้ง
[พี่กับพ่อรู้แล้วนะว่าน้องผ่าน F แล้วน่ะ]
“เอ๋? รู้แล้ว!? ผมยังไม่ได้บอกใครเลยนะ นอกจาก...”
ยามาโมโตะเบนสายตามองไปยังห้องครัว
[อื้ม ^^ ครูของน้องน่ะแหละ]
“พี่เบียคุรัน!”
[ทาเคชิคุง!]
“พี่พูดก่อนเลยครับ”
[เอ่อ...คืองี้นะน้องรัก...จู่ๆ พ่อก็เรียกตัวทาเคชิคุงกลับอิตาลี!]
“ห๊า!!!”
ร่างสูงอุทานลั่น พลันสายตารีบเหลือบไปมองยังห้องครัว เห็นคนครูฮิบาริมองมาทางนี้เหมือนกัน
ให้ตาย! พี่เขาพูดบ้าอะไรก็ไม่รู้ ล้อเล่นแรงเกินไปแล้ว!
[พ่อก็อยู่ใกล้ๆ พี่ด้วย...จะคุยมั้ย?]
“พ่อเผด็จการจะตายไปครับ เมื่อพ่อบอกให้กลับ ก็ต้องกลับ”
ยามาโมโตะเม้มปากแน่น หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะถอนหายใจแรงๆ
[ทาเคชิคุง พี่รู้ว่าน้องคง...ไม่อยากมา เดี๋ยวพี่คุยกับพ่อให้]
“ไม่ๆ ไม่ต้องครับพี่เบียคุรัน”
ยามาโมโตะรีบพูดแทรกก่อนที่เบียคุรันจะทำให้เรื่องบานปลายไปมากกว่านี้ ร่างสูงมาอยากให้พี่ชายต้องโดนว่าเพราะตัวเขาเอง
[ยามาโมโตะ...]
เวลาที่เบียคุรันไม่พอใจ มักจะพูดชื่อน้องชายตัวเองด้วย นามสกุลเสมอ
“ตกลงนะครับ ^^ เอ่อ...แล้วจะให้ผมกลับไปตอนไหน? วันไหน?”
“โอเคครับ อ้อ แล้วไม่ต้องบอกเรื่องนี้ให้ครูฮิบารินะครับ เดี๋ยวผมจะบอกเอง”
[เอ๋? อืมๆ รักษาสุขภาพ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ อีก 1 เดือนจะไปหา ^^]
“ฮะ”
วางสายไปแล้ว
ยามาโมโตะรู้สึกปั่นป่วนที่ท้องทันที เพราะไม่รู้ว่าจะบอกกับฮิบาริว่ายังไง จู่ๆ ก็โดนเรียกตัวกลับอิตาลี เผลอๆ อาจจะได้ไปต่อมหา’ลัย ที่นั่นก็เป็นไปได้
เอาเป็นว่าไม่ต้องบอกดีที่สุด
“ครู...ผมขอโทษ”
ความคิดเห็น