คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
วันรุ่งขึ้น
“ผิดหมดทุกข้อ! ทำไมนายมันหัวขี้เลื่อยอย่างนี้!” ผมตวาดลั่น หลังจากที่ทำใบงานประวัติศาสตร์ ที่ผมอุตส่าห์อดหลับอดนอนทำมันขึ้นมา
“เมื่อวาน...ผมอ่านหนังสือละนะ...มันไม่...”
“ไม่ต้องมาพูด! แล้วเหลืออีก 3 วันท่านั้นนะที่จะแก้ f น่ะ ”
“ผมสามวัน ส่วนคนอื่นสามอาทิตย์!”
ยามาโมโตะดูเหมือนจะไม่ชอบไอ้ครูสอนประวัติศาสตร์นั่นสินะ ท่าทางเมื่อกี้ทำเอาผมหัวเราะเบาๆ
“ก็นั่นแหละ สามวันดีแล้ว นายก็จะได้สบายใจที่นายได้ แก้ f เร็วกว่าเพื่อนน่ะ”
ยามาโมโตะดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบครูประวัติศาสตร์นั่นสินะ...ท่าทางเมื่อกี้ทำเอาผมแอบยิ้มเล็กน้อย
“ก็นั่นแหละ สามวันดีแล้ว...นายก็จะสบายใจที่นายแก้ f เร็วกว่าเพื่อนไง”
“ครูพูดงี้ผมถึงกับไปไม่เป็น”
ยิ่งแก้ f ได้เร็วเท่าไหร่ ผมกับยามาโมโตะก็จากกันเร็วมากขึ้นเท่านั้น...ผมไม่ชอบความรู้สึกที่ก่อขึ้นในใจนี่เลย
“นอกเรื่องนานละ เรียนต่อได้แล้ว...นายต้องทำใบงานนี้ให้ได้ ฉันเชื่อว่ามันช่วยนายได้”
ยามาโมโตะมองหน้าผมอย่างชั่งใจ ก่อนจะยิ้มให้ แน่นอนว่าหัวใจผมเต้นแรงมากจนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยิน
2 ชั่วโมงผ่านไป
“ตะคริวกิน!”
ร่างสูงพูดพร้อมกับโยนปากกาลงกับพื้น จากนั้นก็เอามือทุบขาเรียวของตัวเอง
“ฉันยังไม่บ่น” ผมพูด
ทำเอาอีกฝ่ายเบ้ปาก
“ก็ครูเล่นไปนั่งอ่านหนังสือ ‘กลับหัว’ สบายใจเฉิบที่เตียงผมนี่นะ”
“หือ?”
ผมงงกับคำพูดนั้น ก่อนจะมองที่หนังสือให้แน่ใจ...มันกลับหัวจริงๆด้วย!
“ครูอ่านรู้เรื่องเหรอไง” ยามาโมโตะยิ้มกริ่ม
“รู้เรื่องสิ! นี่ฉันฝึกอ่านกลับหัวอยู่นะ!”
ผมพูดเสียงตะกุกตะกัก เพราะผมไม่ได้พูดความจริง
ส่วนไอ้ความจริงก็คือ ผมแอบส่องนักเรียนเล็กน้อย...อ่าๆ ไม่นะ นี่ผมพูดอะไร แต่...แต่ว่า ตอนตั้งใจเรียน เขาดูดี...ไม่ๆๆๆ ลืมคำพูดเมื่อกี้ผมไปซะ!!
“คร้าบบบ เออนี่ครู ครูอยู่มหา’ลัยอะไรเหรอ?”
“...?”
“ผมถามว่าอยู่มหา’ลัยอะไร”
เขาถามไปทำไมนะ แต่ช่างเถอะ บอกไปมันก็ไม่ได้เสียหายอะไรตรงไหน
“มหา’ลัย S”
“เหรอครับ”
“ถามทำไม”
“อยากรู้มั้ยล่ะครับ J”
ยามาโมโตะยิ้มมีเลศนัยอีกแล้ว ผมอยากรู้นะ แต่ศักดิ์ศรีมันค้ำคอ ผมจึงส่ายหัว
“ว้า” เขาถอนหายใจอย่างน่าเสียดาย
“ไม่ต้องมายิ้ม ไปไหนก็ไปป่ะ” ผมพูดพร้อมกับโยนหนังสือไปทางเขา
“รุนแรงกันจังนะ”
“ฉันจะกลับบ้านแล้ว”
ผมลึกลงจากเตียงแล้วรีบเดินออกไป โดยไม่คิดจะสนใจนักเรียนนั่นแม้แต่นิด
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองหรือเปล่า ดูเหมือนเขาจะมองผมแทนการไปส่ง ด้วยสายตาที่อ่อนโยน
2 วันผ่านไป
@ โรงเรียน มิยาซากิ
“ผมผ่านแล้วครู! ดีใจกับผมหน่อย!!”
ยามาโมโตะว่าพลางทำท่าจะมากอดผมผมจึงรีบเอาเท้ายันตัวเขาทันที
เด็กอะไร เนียนชะมัด L
“อย่ามาเนียนนะ ไปกอดสาวๆ ในฮาเร็มของนายนู่นไป๊”
“ขอผมกอดครูก่อน -3-”
“เอาจริงป่ะ =_=;;”
ผมหรี่ตามองร่างสูงที่อ้าแขนออก รอผมเดินเข้าไปหาเขา
พอผมพูดจบ ยามาโมโตะก็พยักหน้ารัวๆ ผมรีบเสหน้ามองไปทางอื่นทันที
เพราะรู้สึก หน้าร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูก
แล้วผมก็เดินไปหาเขาช้าๆ แต่ดูเหมือนผมจะชักช้าเกินไป ยามาโมโตะจึงถลาเข้ามาสวมกอดผมทันที!
“นี่!..ฉันยังไม่...” ผมดิ้นคลุกคลัก
“เฮ้อ กำลังใจฟื้นกำลังเต็มที่! ครูนี่เป็นยาดีเลยนะเนี่ย”
“ไอ้บ้า!”
พอผมได้ยินก็กลืนคำด่าเขาลงทัน แถมมาพูดอะไรๆ หน้าอายแบบนั้น...มัน...
“หือ? เมื่อกี้ครูพูดว่าอะไรนะ” ว่าจบยามาโมโตะก็โน้มหน้าเขามาใกล้ผม มากขึ้นๆ
ผมรีบมองไปทางอื่นทันที
“ปะ..ป่าว”
“...”
“...??”
เงียบ...จู่ๆ หมอนี่ก็เงียบ ผมจึงรีบมองหน้าเขา
“!!!”
“เอ่อ...”
พลั่ก!!
ผมรีบผลักเขาทันที ก็เพราะว่าเมื่อกี้ ทันทีที่ผมหันหน้าไปหาเขา จมูกผมดันไปชนแก้ม ของเขาน่ะสิ!
“คิก...เอ่อ...ผมขอโทษ...ฮะๆ” ยามาโมโตะว่าพลางก้มหัวเล็กน้อย
ผมอยากบอกว่า เขาควรจะทำท่าทางสำนึกผิดกว่านี้ไม่ใช่เหรอ?! แต่ดูเหมือนว่าเขาจะชอบใจมากกว่านะ
“...นาย”
...หัวใจนายจะเต้นแรงเหมือนฉันหรือป่าวนะ?
“ครู ผมขอโทษ”
ผมทำหน้าผิดหวังใส่เขา แต่ดูเหมือนเขาจะเข้าใจผมผิดนะ
“หยุดๆ อย่าเข้ามา”
ยามาโมโตะทำท่าจะถลาเข้ามาหาผมอีก ผมจึงรีบบอกห้ามทันที เพราะผมจะรู้สึกผิดไปมากกว่านี้
...ที่เผลอ ไปชอบ ‘ลูกศิษย์’ ตัวเอง
“วันนี้เลิกเรียนครึ่งวัน นายจะไปฉลองที่ไหนก็ไป” ผมว่าจบก็เตรียมจะหันหลังเดินจากไป
หมับ!
แต่เขาก็คว้าข้อมือผมได้ซะก่อน
“มาด้วยกันก็ต้องกลับด้วยกันสิครับครู”
“ฉะ...ฉันมี...เอ่อ ธุระน่ะ! ต้องรีบกลับบ้าน”
“ครูครับ...ผม”
“...”
ต่างคนต่างเงียบ เพราะไม่รู้จะพูดอะไร ดูเหมือนยามาโมโตะจะพยายามพูดอะไรออกมา แต่เขาก็เลือกที่จะไม่พูดมัน
“...ผมไปส่งนะ”
“ไม่ๆ ไม่ต้อง”
“เฮ้อ ครูครับ ครูฮิบาริ”
“อะ...อะไร”
จู่ๆ ยามาโมโตะก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะคลายข้อมือที่จับผมไว้
“เมื่อกี้น่ะ ที่จมูกครูมาชนแก้มผมน่ะ ครูไม่ต้องคิดมากหรอก เพราะครูไม่ได้ตั้งใจ...แต่...แต่...”
ยามาโมโตะเม้มปากแน่นก่อนจะเสหน้าไปทางอื่น
ผมเอียงคอสงสัย พร้อมกับโพล่งถามออกไปว่า “แต่อะไร?”
“เปล่าๆ มะ...ไม่มีอะไร”
“แน่นะ?”
“ไม่แน่”
“ยามาโมโตะ ทาเคชิ!”
“ฮ่ะๆ ครูทำหน้าบึ้งเหมือนเดิมแล้ว ^_^”
“ห้ะ?”
ผมขมวดคิ้ว คนเค้าเครียดแทบตาย! แต่หมอนี่กลับยิ้มซะงั้น
“ก็ครูทำหน้าเครียดนี่นา ผมก็เป็นห่วงน่ะดิ”
“อะ...”
“SHU กลับบ้านพร้อมกันนะครับ ”
ความคิดเห็น