คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 5
หลังจากที่ผมจำใจ(?) ยอมให้ยามาโมโตะมาส่งที่บ้าน ผมก็ตะโกนพูดแข่งกับลม
“แปดสิบเนี่ยนะ!? ไม่ร้อยกว่าก็ดีเท่าไหร่แล้ว!” หมอนั่นหันหน้ามานิดๆ แล้วก็ตะโกนใส่ผมคืน
“แล้วเขยิบมาใกล้ๆ หน่อย เดี๋ยวได้ตกรถอ่ะ!”
“มะ...ไม่ๆ! ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่” ผมรีบพูด
=///= ตอนนี้ผมนั่งจนเกือบติดชิดขอบรถ...ผมไม่กล้าเขยิบเข้าไปใกล้หรอก
“ตามใจ” เขาพูดอย่างปลงๆ
“บอกอย่างนี้ตั้งแต่...เฮ้ย!!”
เอี้ยดดดดด!
เสียงเบรกรถดังสนั่น จนตัวผมยึดติดกับเบาะไม่ไหว จึงไถลตัวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
ปึก!
ผมชนเข้ากับแผ่นหลังเขาอย่างจัง...ทั้งเจ็บทั้งอาย!...ด้วยที่ผมไปชนกับเขา มือของผมก็พลอยไปอยู่บนหน้าขาเขาอย่างเหมาะเจาะ
หมับ
“อ๊ะ!?”
จู่ๆ ยามาโมโตะก็กำมือผมไว้แน่น แล้วเขาก็บิดคันเร่งรถวิ่งไปต่อ...นะ...นี่เขาหลอกผม!
“คนอย่างครูต้องเจอแบบนี้ ไม่งั้นไม่เข็ด” เขาพูดเหมือนสั่งสอนผม L
“ปล่อยเลย! ทำไมนายชอบทำตัวหาเศษหาเลยกับฉันนักห๊ะ?”
“-^- ก็ตอนนี้ผมเรียนพิเศษ ผมจึงแวะไปหาสาวไม่ได้”
ผมมุ่ยปากอย่างไม่พอใจที่เขาพูดแบบนี้...เขาพูดอย่างกับผมเป็นตัวการที่ทำให้เขาอดโปรยเสน่ห์ใส่ผู้หญิงน่ะ
“อ้าว? เงียบ...เป็นอะไรไป” ยามาโมโตะถามพร้อมกับค่อยๆ ลดความเร็วรถลง ผมสะดุ้งเบิกตาตกใจ “เปล่า...คิดอะไรนิดหน่อย” “หืม?” ว่าจบเขาก็บีบมือผมแน่น “จะว่าไป...’หาเศษหาเลย’ นี่มันใช้สำหรับคนที่แต่งงานกันแล้วไม่ใช่เหรอ?” “...?” เวรล่ะ...นี่ผมพูดอะไรออกไป ทำไมผมถึงพูดออกไปแบบนั้นนะ! “อยากแต่งงานกับผมล่ะเซ่! เขินอ่ะ!” “ยามาโมโตะ!!” ผมพูดชื่อเขาดังลั่น เพราะเขาพูด...ในความที่มันเป็นไปไม่ได้...ไม่ได้เลย... “...” แล้วเราก็เงียบมาตลอดทาง จนมาถึงบ้านผม “นี่บ้านครูเหรอ...อยู่คนเดียวใช่มั้ย?” ยามาโมโตะถามหลังจากที่จอดรถอยู่หน้าบ้านผมนานแล้ว ส่วนผมก็เป็นบ้าอะไรไม่รู้ ยืนกอดอกรอเขาอยู่นั่นแหละ “อืม...” ผมตอบ “...ผมกลับก่อนนะครับ^^ฝันดีล่ะ” ร่างสูงโบกมือให้ผมจากนั้นก็ขี่รถออกไป...ผมมองเขาจนลับตา ก่อนจะเดินเข้าประตูบ้านไป “กลับมาแล้ว” ผมพูดทั้งๆ ที่ในบ้านไม่มีใครอยู่เลยสักคน...ผมอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กแล้ว...ไม่รู้จักพ่อแม่...ไม่รู้จักใครทั้งนั้น แล้วผมก็ไม่รู้ด้วยว่าความรักคืออะไร ยิ้มที่แท้จริงเป็นแบบไหน จนมาถึงตอนนี้... แต่ ยามาโมโตะ ทาเคชิ ที่มาจากไหนไม่รู้ ทำให้หัวใจผมเต้นแรง หน้าร้อนผ่าว...ริมฝีปากกระตุกขึ้น ...เหมือนยิ้ม หรือว่านี่คือความรัก?...แต่กับผู้ชายด้วยอย่างงี้น่ะเหรอ หรือมันเป็นความรักแบบพี่น้อง? มันต้องใช่แน่ๆ! ผมรักยามาโมโตะแบบพี่น้อง! TALK โทดคร้าบบบบ TAT ที่มาช้า คือว่า ต้องทำงานพิเศษตอนปิดเทอม จึงไม่มีเวลามาอัพฟิค แถมวันสองวันผ่านมา ก็เอามอไซต์ไปล้ม เจ็บตัวไปตามๆ กัน ทำไมมันซวยเช่นเน้! อ่า...ไม่ใช่เวลามาบ่นสินะ ไงๆ ก็ขอให้สนุกกับฟิคผมนะครับ^^
ความคิดเห็น