คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่4
ตกเย็น
" ครูอยู่นานเเล้ว ครูกลับบ้านก่อนก็ได้ครับ ^^ พรุ่งนี้ครูมาสักเที่ยงก็ได้...อืม~ ส่วนเวลากลับเอาเป็นสักหกโมงเย็นนะครับ "
ผมเหม่อมองหน้าเขานานอย่างไม่รู้ตัว เเถมสายตาผมยังโฟกัสไปที่ริมฝีปากบางน่าสัมผัสนั่นอีก
รู้สึกตัวอีกทียามาโมโตะเขาก็ยิ้มกว้างอวดฟันที่เรียงสวยงามพร้อมกับหัวเราะออกมา
" เขินนะเนี่ย มามองหน้าผม เเถมจ้องซะกินเลือดกินเนื้อ "
" อ๊ะ! เเหงสิ ก็นายทำโจทย์คณิตฯ ถูกหมดทุกข้อเลยหนิ...เเล้วไม่รู้จะจ้างฉันไปทำไม " ผมพูดอย่างตัดพ้อ ซึ่งมันก็จริง ในเมื่อนักเรียนฉลาดเเล้ว จะมีครูไปทำไมกันล่ะ
" อะ..เอ้อ! ความจริงผมไม่ใช่เข้าใจอะไรหรอกครับ เเหะๆ ความจริงผมเห็นเฉลยน่ะ ^^a "
... โกหก ...
ผมเเอบคิดเข้าข้างตัวเองเงียบๆ ...จากนั้นผมก็เงยหน้าขึ้นยิ้มมุมปากให้
" =o= ผิดไปเเล้ว "
" :( "
ผมผุดลุกขึ้นก่อนจะหยิบเสื้อสูทสีดำสวมทับ เตรียมกลับบ้าน
" ไปส่ง " ยามาโมโตะลุกตามก่อนจะเดินตามหลังผมต้อยๆ ทำเอาผมจั๊กจี้หลังยังไงก็ไม่รู้
พอมาถึงประตูบ้าน...
" นายจะทบทวนหนังสือซ้ำๆ อีกก็ได้นะ " ผมพูดเตือน
ร่างสูงเลิกคิ้วอย่างงงๆ ก่อนจะเอียงคอส่งยิ้มให้
" ครับผม ^^/ "
ผมรีบเสหน้าหนี หันหลังกลับพร้อมเม้มปากเเน่น ไม่ให้เผลอยิ้มออกมา
" ครูก็เดิน...เอ๊ะ? หรือครูเอารถมาเองครับ? "
สิ้นเสียงจู่ๆ ยามาโมโตะก็เดินมาดักหน้าผม...ผมเงยหน้าขึ้นพร้อมขยับปาก
" มีคนมาส่ง...เเล้วฉันก็.... "
" ใคร!? "
" เพื่อนน่ะสิ "
เเทรกผมพูดเฉย =_=^ ไอ้นี่ เเถมยังมาถามว่าใครอีก
" ...หน้าหนาวเเล้วด้วย~เอางี้ ผมไปส่งนะ "
" อ๊ะ? เอ๊ะ? ...เดี๋ยวๆๆ " ผมเอื้อมมือที่จะคว้าชายเสื้อเขาเเต่เขาไปไวมาก พูดไม่ทันไรก็เดินลิบๆ ไปนู่น
สักพักยามาโมโตะก็ออกมาพร้อมกับรถมอ'ไซต์สีดำเท่ๆ คันหนึ่งทำเอาผมใบ้รับประทาน
" นี่...นาย...ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้ " ผมปัดมือส่งๆ ก่อนจะหันตัวเตรียมเดินออกไป
ปื้นนนนนนนนนนนนน!!!
" เฮ้ย!! " ผมสะดุ้งสุดตัวเพราะจู่ๆ ไอ้บ้าหน้าหล่อนี่ก็บีบเเตรใส่ผม :( " เล่นบ้าอะไรห๊า!! "
" จะไปส่งอ่ะ "
" ก็บอกว่าไม่... " ผมปฎิเสธ ยังไงๆ ก็ไม่ให้เขาไปส่งเด็ดขาด
" ถ้าไม่ขึ้น...จะไปอุ้มมานะ! "
" ... "
ผมเงียบยืนค้างอยู่อย่างนั้น เพราะไม่เชื่อว่าจะอุ้มผม...สักพักร่างสูงก็เอาขาตั้งลงก่อนจะเดินมาหาผมอย่างเร่งรีบ...ผมรีบผงะตัว...เเต่ไม่ทัน!!
" ปละ...ปล่อย!! "
" เอ้า ก็บอกไม่ฟังอ่ะ อย่าคิดว่านักเรียนจะทำอะไรๆ ครูไม่ได้นะ "
ไม่คิดว่าหมอนี่จะเอาจริง :( เเถมยังอุ้มผมเเบบอุ้มเจ้าสาวอีก...ผมอยากบ้า!!
" ปล่อยเซ่! ไม่งั้นฉันจะฟ้องเบียคุรัน! " ผมใช้ไม้เเข็ง
" ... "
เงียบไปเลย สมน้ำหน้า!
" หึ...กลัวล่ะสิ ปล่อย! "
" มันก็จริง...เเต่เรื่องดิ ไม่ปล่อยง่ายๆ หรอกน่า! " ยามาโมโตะกระชับการอุ้มโดยการโยนผมขึ้นนิดๆ เเต่...
" อ๊าก! " ผมหลับตาปี๋ ก่อนจะเผลอลืมตัวตวัดเเขนโอบคอร่างสูงเเน่น
" คิก~ หึๆ "
" เอ๋? "
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นก็เห็นว่าตัวเองกอดเขาเเน่น...เเน่นอนว่าหัวใจผมเต้นเเรงอย่างพายุถาโถมเข้าใส่ หน้าร้อนผ่าวมากๆ ผมรู้สึกได้
" ตัวครูนี่ทั้งบางทั้งเบา กินอะไรไปวะเนี่ย "
" กินข้าว "
" =_=^^ "
ผมพูดตามความเป็นจริงเขาก็ทำหน้าเนือยๆ ใส่ผม :( เเล้วจะให้ผมพูดว่าอะไรล่ะ
" ครูจะกินอะไรก็ช่าง...ตอนนี้กลับบ้านอย่างเดียว! "
ความคิดเห็น