คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [SF] จำไว้แล้วนายจะรักฉัน {hanhun ft.chanyoel}
Chapter 1
ความรัก สอนให้เป็นคนยิ้มง่าย
พร้อมๆ กับการฝึกให้ร้องไห้ได้โดยไม่ต้องบีบน้ำตา
“อะ อ๊า .. ตรงนั้นแหละ .. อื้ออ “ตรงนั้นแหละลู่หาน”
เอ๊ะ!!! เสียงอะไรแหน่ะ
เด็กหนุ่มร่างบางน้องเล็กของวงกำลังดูดชานมไข่มุกรสโปรดอย่างมีความสุข แต่ก็ต้องหยุดดูดเพราะได้ยินเสียงเหมือนคนทำกิจกรรมรักด้วยกัน ในห้องนอน
ซึ่งมันจะไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย เพราะพี่ๆในวงต่างก็ชอบเล่นจ้ำจี้กันส่งเสียงครางออกมาให้เขาได้ยินแทบทุกวันอยู่แล้ว โดยเฉพาะคู่ของคริสฮยองกับเลย์ฮยองรายนั้นเรียกได้ว่าพักเมื่อไหร่เป็นต้องกดกันเมื่อนั้น แต่นี่ นี่!!! มันไม่ใช่เสียงที่เกิดจากคริสฮยองกับเลย์ฮยอง ไม่ใช่ เสียงที่เกิดจากพี่ๆในวงคู่อื่นๆ แต่เสียงนี้มันเป็นเสียงของใครสักคนที่เขารู้ดีว่าเป็นเสียงของพี่ใหญ่ที่สุดในวง คิม มินซอก หรือ ซิ่วหมิน อีกชื่อที่ทุกคนต่างก็รู้จักกันดี ดังมาจากห้องที่เขาและคนรักใช้พักอาศัยอยู่
“อ๊ะ อ๊า!!!!”
ร่างบางของเด็กหนุ่มค่อยๆย่องไปที่ประตูเบาๆก่อนจะเอาหูแนบประตู
พี่ซิ่วหมินตั๊บๆๆ กับใครกัน ไม่มีบงไม่บอกน้องเลย งอนแล้ว เค้างอน เค้างอน -_-;; แบบนี้ต้องเอาไปกระจายข่าวให้แบคฮยองฟังสักหน่อยแล้วโทษฐานที่บังอาจปิดบังมักเน่ขี้อายแบบน้องฮุนได้
“อ๊ะ!! อ๊า!!!”
แหน่ะๆๆ ครางซะเสียงดังเชียวนะฮยอง ไหนบอกน้องฮุนว่าความรักระหว่างชายชายมันไม่ยั่งยืนยังไงล่ะ ทีตัวเองมาทำการมาจาเร่ดูมกับหนุ่มปริศนางั้นเราะ ไม่ยอม *O* แบบนี้ยิ่งต้องรู้ให้ได้ว่าใครกันที่ทำให้รุ่นพี่ที่น้องฮุนทั้งรักและเคารพหมาดหลุดครางดังขนาดนี้
แอ๊ดดดด
มือเรียวเอื้อมไปผลักประตูไม้สลักงาม บานประตูค่อยๆเปิดออกช้าๆ พร้อมกับภาพที่ปรากฏสุดแสนจะช็อคส่งผลให้น้ำใสๆของร่างบางไหลออกมาปานเขื่อนแตก
ไม่จริง บอกน้องฮุนทีว่ามันไม่จริง ไม่จริงใช่มั๊ย นั่นมันอะไร
ภาพคนสองคนร่วมรักกันบนเตียงสีขาวกว้างเตียงที่มีแต่ความทรงจำของน้องฮุนและพี่ลู่หาน กำลังเป็นที่รองรับร่างทั้งสองที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ เสียงครางระห่มของคนใต้ร่างมันควรจะเป็นเสียงของน้องฮุน ผู้ชายผมสีแดงเพลิงหน้าหวานที่กำลังพรมจูบไปทั่วตัวรุ่นพี่ที่เขาทั้งรัก ทั้งเคารพ สมควรมาจูบเข้าไม่ใช่เหรอ ปากบางสีชมพูสดอวบอิ่มนั่นต้องมาประกบกับปากของน้องฮุนเพียงคนเดียวสิ แผ่นหลังที่มีรอยเล็บจิกอยู่เต็มไปหมด มันต้องเกิดจากน้องฮุนคนเดียวเท่านั้นไม่ใช่เกิดจากรุ่นพี่ ไม่ใช่เกิดจากพี่ซิ่วหมิน พี่ชายที่รักและเคารพพี่ชายที่น้องฮุนไว้ใจ เชื่อใจ พี่ชายเพียงคนเดียวที่น้องฮุนยอมตายแทนได้ พี่ชายผู้อ่อนโยนคนนี้ไปไหน ทำไมเหลือแต่พี่ชายที่ทรยศ ใจมาร ต่ำช้า เลวทราม พี่ชายที่กำลังร่วมรักกับ เสี่ยว ลู่ หาน แฟนคนแรก และจะเป็นคนเดียวตลอดชีวิตดวงน้อยๆของเขา พี่ชายคนนี้คือใครกันทำไมถึงได้แทงหลังน้องฮุนจนไม่มีความปราณีขนาดนี้
“ตรงนั้น อืม ! ตรงนั้นแหละ อ๊ะ!! เสี่ยวลู่หาน อ๊า!!!!!”
“ชอบมั้ยครับที่รัก ตรงนี้ใช่มั้ย”
ที่รักเหรอ ที่รักของพี่คือน้องฮุนไม่ใช่เหรอพี่ลู่หาน ไหนพี่เคยบอกว่าน้องฮุนเป็นคนที่พี่รักที่สุด เป็นที่รักเพียงคนเดียวของพี่ แล้วนี่อะไรกัน พี่ลู่เรียกพี่หมินว่าที่รักซ้ำกับน้องฮุน ลืมคำสัญญาของเราแล้วหรือยังไงกัน ที่รักของพี่จริงๆแล้วมีกี่คนกันแน่พี่ เสี่ยว ลู่หานนน !!!
“อื้ออออ ตรงนั้นแหละ .. อะ อ้า ซี๊ดดด”
“คิกคิก .. เดี๋ยวลู่จะทำให้บ่อยๆนะ”
“อื้อ ><”
น้ำใสๆหลั่งไหลออกมาไม่ขาดสาย ร่างบอบบางทรุดลงกับพื้น สะอื้นร้องไห้ตัวโยแต่ก็พยายามกลั้นไม่ให้เสียงดังเล็ดลอดไปกวนคนสองคนที่เขาทั้งรัก และเริ่มเกลียดในเวลาเดียวกัน
“ซิ่วหมิน นี่น่ารักจังเลยนา~”
“คิกคิก ไม่จริงหรอก อาลู่โกหกอ่า จริงๆเห็นน้องฮุนน่ารักกว่าเค้าก็บอกมาเถอะ เชอะ!!” ซิ่วหมินพองลมที่แก้มอย่างน่ารัก ใบหน้าหวานทำปากยู่ก่อนจะหันหน้าไปอีกทาง จนคนที่อยู่ข้างบนอดไม่ได้ที่จะยื่นจมูกมาหอมแก้มนิ่มๆ
“ไม่จริงหรอก ซิ่วหมินของเค้าน่ารักที่สุดเลย ไอ้เด็กชานมนั่นแหนะไม่ได้ครึ่งเล็บตีนของซิ่วหมินสักนิดนะครับ” เสี่ยวลู่หานกระซิบข้างหู เล่นเอาคนใต้ร่างหน้าหวานยิ้มจนแก้มแทบปริก่อนจะเอาแขนทั้งสองข้างคล้องแขนแล้วดึงเข้ามาใกล้
“กวางน้อยพูดถูกใจเค้าจังเลย ถ้าอย่างั้นวันนี้ซาลาเปาจะยอมให้กวางน้อยกินทั้งวันเลยดีมั๊ย J”
“หึ!!! ขอบคุณครับที่รัก J”
ร่างทั้งสองพุ่งเข้าใส่กัน บทรักที่พึ่งจะจบลงก็เริ่มขึ้นมาใหม่เรื่อยๆและเรื่อยๆ จนไม่มีที่สิ้นสุด ร่างบอบบางของใครหนึ่งคนที่เป็นเพียงแค่ส่วนเกินในบรรยากาศแสนร้อนแรงได้แต่นั่งกัดปากจนเลือดซึมเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ตาเรียวเล็กคล้ายเสี่ยวพระจันทร์ที่เคยส่องแสงนวลงามเป็นที่น่าหลงไหลของใครหลายๆคนตอนนี้กับคลอไปด้วยหยาดน้ำสีใส
ทำไม ทำไม พี่ลู่ถึงทำกับน้องฮุนแบบนี้ ทำไมกัน ทำไม เพราะน้องฮุนไม่น่ารักเท่าพี่มินซอกใช่มั๊ย เพราะน้องฮุนไม่ตัวเล็กแบบพี่มินซอกใช่มั๊ย เพราะตัวของน้องฮุนไม่สามารถเทียบกับเล็บตีนของพี่มินซอกเลยสินะ พี่ลู่ถึงได้นอกใจน้องฮุน
ถึงได้ผิดคำสัญญา
“ฮรึก!!”
“อ๊ะ!!! ลู่หาน อ๊า!!!”
“ซะ ซิ่วหมินของเขา สุดยอดที่สุด อ๊า!!!!”
ฮรึก!!! ไม่ไหวแล้ว น้องฮุนอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ไหวแล้ว น้องฮุนทนดูคนทรยศหักหลังสองคนนี่ไม่ไหวอีกแล้ว พี่ลู่หาน พี่ซิ่วหมิน แล้วเราจะได้เห็นดีกัน น้องฮุนจะกลับมาเอาคืนพวกพี่ทั้งสองคนแน่!!! พวกพี่จะต้องเจ็บปวดปานตายเป็นร้อยเท่ากว่าที่น้องฮุนเจ็บ!!!! พวกพี่จะต้องรู้จักกับคำว่านรกของ โอ เซฮุน!!!
หนุ่มน้อยร่างบางค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้นจากพื้น แล้วเดินอ้อยอิ่งออกจากห้องนอนที่อบอวลไปด้วยความทรงจำ ความสุข และการเสียพรมจรรย์ครั้งแรกของเขากับคนที่เขารักยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง ห้องที่เปรียบเหมือนครึ่งชีวิตของเขา มันเป็นห้องที่เขารักที่สุด มีความสุขที่สุด แต่ต่อไปนี้มันจะไม่ใช่อีกต่อไป เขาจะไม่มีวันรักห้องๆนี้อีกแล้ว ห้องๆนี้มันจะต้องเป็นห้องที่มีแต่เสียงร้องไห้ของคนทรยศทั้งสองคนนั้นเท่านั้น เหอะ!!! พวกพี่อยากลองดีกับน้องฮุนสินะ ได้!!! ถ้าพี่เสนอมาน้องฮุนก็พร้อมจะสนองกลับ ประตูนรกเปิดแล้วสินะ J
พลั่ก!!!
“โอ๊ย!!”
“เป็นอะไรไหมครับน้องฮุน”
มือหนาของใครบางคนโอบร่างบางที่กำลังจะล้มไว้ในอ้อมกอด ทำให้หน้าของทั้งคู่อยู่ใกล้กันมากจนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ
ร่างบางเงยหน้าขึ้นมาสบตากับผู้มาใหม่ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเป็นใคร เล่นเอาคนที่กำลังโอบเอวบางอยู่ถึงกับมือไม่สั่นเพราะทนรอยยิ้มแสนน่ารักของมักเน่ตัวน้อยคนนี้ไม่ไหว
“ไม่เป็นไรฮะ ชานยอลฮยอง ขอบคุณนะฮะที่อุตส่าห์พยุงน้องฮุนไว้ ไม่งั้นน้องฮุนหน้าคุบดินแน่เลย^^”
“มะ...ไม่เป็นไรครับเด็กน้อย แฮะๆๆๆ”
ได้โปรดเถอะครับ น้องฮุนอย่ายิ้มได้ไหม ฮยองจะละลายกลายเป็นไอลอยขึ้นอากาศอยู่แล้ว
“งั้นน้องฮุนขอตัวก่อนนะฮะ ขอบคุณอีกครั้งฮะ” ร่างบางโค้งคำนับหนึ่งที เตรียมจะสาวเท้าเดินไปข้างหน้า แต่จู่ๆ ร่างเล็กๆ คล้ายหุ่นของผู้หญิงกับถูกดึงเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดแสนอุ่น
“ชะ...ชานยอลฮยอง ทำอะไรฮะ” ชายหนุ่มไม่ตอบแต่กลับจับไหล่บางให้หันมาสบตากับเขา มือหนาเอื้อมไปแตะที่เปลือกตา ก่อนจะใช้นิ้วโป้งเกลี่ยคาบน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
“น้องฮุนร้องไห้”
เฮือก!!!!
ลืมไปเลยว่ากำลังร้องไห้อยู่ จะทำยังไงดี ชานยอลฮยองจะต้องถามแน่เลยว่าร้องไห้ทำไม แล้วน้องฮุนจะตอบว่ายังไงดีT^T
“คะ...คือเมื่อกี้น้องฮุนไปช่วยดีโอฮยองหั่นหัวหอมอยู่ง่ะ ละ แล้ว.....”
“ดีโออยู่ในห้องนอนกับแบคฮยอน ตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้ก็ยังไม่ยอมพากันออกมาเลย น้องฮุนจะบอกว่าดีโอแยกร่างได้ยังงั้นเหรอ ตอบมาว่าร้องไห้ทำไม ใครทำ” แววตาคมกริบจ้องมองเด็กหนุ่มอย่างไม่กระพิบ จนร่างบางต้องส่งลิ้นร้อนๆแลบออกมาเลียริมฝีปากสีชมพูสด เล่นเอาคนที่กำลังตีหน้ายักษ์ถึงกับต้องกลืนน้ำลายลงอึกใหญ่
ให้ตายสิ!! ทำไมชอบแลบลิ้นเลียปากแบบนี้ รู้ไหมว่ามันเซ็กซี่ นี่ถ้าเป็นคนอื่นน้องฮุนโดนลากเข้าท่อแล้วนะ
“คือ!! น้องฮุน”
“อ๊ะ!!! อ๊า!!! ลู่หาน”
“ซะ....ซิ่วหมินของลู่หาน”
สะ...เสียงนี่มันอะไรกันนั่นมันเสียงของพี่ซิ่วหมินกับพี่ลู่หานหนิ สองคนนนี้ทำไหมถึงทำเสียงแบบนั้น หรือว่า
ชานยอลเชยคางของมักเน่น้อยขึ้นมาให้หันมาสบตากับเขา แต่พอได้สบตากับดวงตาเรียวสวยปานเสี่ยวพระจันทร์ในคืนวันพระจันทร์เต็มดวง ก็ต้องตกใจ แววตาที่แสนสวย แววตาที่เขาหลงใหล กำลังร้องไห้ กระจกตาสีน้ำตาลเต็มไปด้วยหยาดน้ำไร้สีคลออยู่เบ้า
ไม่นะ!! น้องฮุนของฮยองอย่าร้องไห้
มือหนาของชายหนุ่มกำชับแน่นขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่าร่างบางตรงหน้ากำลังจะล้ม
“อ๊ะ!!! อ๊า!!!!”
“ฮึก!!! ฮือๆๆๆๆ!!!!”
ไม่นะ น้องฮุนพี่ขอร้องน้องฮุน หยุดร้องเถอะพี่ใจไม่ดี อย่าร้อง
ร่างบางร้องไห้เหมือนคนเสียสติ ก่อนที่ร่างกายจะชักกระตุก ไร้การตอบสนอง
“นะ.....น้องฮุน” ชานยอลรีบช้อนตัวร่างบางขึ้นมาอุ้มในท่าเจ้าหญิง ขายาวออกวิ่งลงไปทางบันได
เขาใจไม่ดี ใจไม่ดีมากๆ คนตรงหน้าของเขากำลังช็อคหนัก เขากลัวช่วยน้องฮุนไม่ทัน กลัวช่วยคนที่เขาแอบรักไม่ทัน คนที่คอยเถียงกันกับเขา คนที่คอยแกล้งเขา คนที่คอยชวนเขาทะเลาะ แค่สองพยางค์ คือ อะไร อะไร แล้วก็อะไร
คนที่ทำให้เขามีกำลังใจทำงาน ยิ้มได้ คนคนนี้จะต้องไม่เป็นอะไร เขาจะต้องช่วยน้องฮุนให้ได้
ตึ่งๆๆๆๆๆๆๆ
“อย่าพึ่งเป็นอะไรนะครับ เด็กน้อยของพี่ พี่ขอร้องอย่าพึ่งเป็นอะไร ขอเวลาให้พี่หน่อยนะครับคนดี พี่จะพาเราไปโรงพยาบาล”
“อ้าวอิหยอยมึงทำไรลูกศิษย์กูว่ะ!!!” เสียงแวดๆของแบคฮยอนที่นอนหนุนตักดีโอแฟนสาว(?)ตาโตตัวเล็กดูทีวีอยู่โซฟา ดังขึ้นแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ขายาวๆของชานยอลหยุดลง เขายังคงวิ่งไปที่รถโดยไม่หันมาตอยบเพื่อนรักปากหมาแถมหน้าหมาที่กำลังอ้าปากค้างเมื่อเห็นลูกศิษย์สุดรักของตนกำลังชัก
“แบคอ่า~ หุบปากเหอะ แมลงวันเริ่มบินมาเยอะแล้วเดี๋ยวมันจะเค้าปากตัวเองน่ะ” ดีโอเอื้อมมือเล็กไปปิดปากของคนรัก ก่อนจะดันตัวคนรักให้นอนหนุนตักตัวเองต่อ
“น้องฮุนทำใจดีๆไว้นะครับ ฮยองขอร้องฮึก!” น้ำตาของแร็พเปอร์ผู้ที่ไม่เคยมีเรื่องเศร้าในชีวิตเลยหลั่งไหลออกมาหยดแล้วหยดเล่า มือหนากำชับร่างบางให้เข้าหาตัวก่อนจะวางร่างบางไว้บนเบาะรถแล้ววิ่งอ้อมไปด้านคนขับ ก่อนจะ ขับรถออกจากหอพัก
ณ โรงพยาบาล
“หมอครับ!!! เซฮุนเป็นยังไงบ้างครับหมอ” ชายหนุ่มรีบวิ่งเข้าไปหาหมอทันที เมื่อเหล่าพยาบาลและหมอเปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมา
“คุณโอเซฮุนปลอดภัยดีครับ โชคดีที่มาโรงพยาบาลทันไม่งั้น ผมเองก็ไม่ยากจะคิดเหมือนกัน โชคดีของเขานะครับ”
“ขอบคุณมากนะครับหมอ หมอเก่งมาก ผมเข้าไปเยี่ยมเขาได้แล้วใช่มั๊ยครับ” ชานยอลแทบจะก้มลงกราบฟ้าดินเจ็ดทิศ ที่ประทานพรให้เจ้าตัวน้อยของเขาปลอดภัย ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มกว้างจนแก้มแทบปริ มือหนาเอื้อมไปผลักประตู
แอ็ดดดด
“นะ.....” เสียงทุ้มใหญ่ชะงักลงเมื่อเห็นเจ้าตัวน้อยของเขานอนร้องไห้ตัวโย ปากบางมีเลือดไหลซิบๆ เพราะเจ้าตัวเอาแต่กัดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น ปลอกหมอมสีฟ้าของทางโรงพยาบาลเปรอะเปรื้อนคราบน้ำตาจนเปรียกชื้น
“ฮะ...ฮยอง อึก!!!”
“ไม่!! ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะครับตัวเล็ก ร้องมันออกมานะร้องมันออกมาให้พอ อย่ากัดปากร้องมันออกมา” ชานยอลรวบตัวเซฮุนมาไว้ในอ้อมกอด กลิ่นหอมจากเส้นผมร่างบางยิ่งทำให้เขาคิดอยากครอบครองคนๆนี้ไว้เพียงผู้เดียว
“ฮยอง! น้องฮุนเจ็บจังเลย พี่ลู่ไม่รักน้องฮุนแล้ว สัญญาที่พี่ลู่เคยให้ไว้กับน้องฮุนพี่ลู่ลืมมันไปหมดแล้ว พี่ลู่ใจร้าย พี่ลู่ใจร้ายๆๆ ฮือๆๆ” มือหนายกขึ้นมาลูบหัวคนตัวบางไว้แผ่วเบา อ้อมแขนแกร่งยิ่งเพิ่มแรงกระชับมากขึ้น เขาไม่รู้จริงๆ ว่าจะปลอบคนตัวเล็กนี้ได้ยังไง เขาไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ของทั้งคู่แนบแน่นไปถึงขั้นไหน แต่แค่ฟังใจเขามันก็แทบจะแตกสลายกลายเป็นเสี่ยงๆแทนร่างบางแล้ว
“ฮยอง!!”
“ครับ!!” คนในอ้อมกอดจ้องเขาตาแป๋ว มันช่างดูน่ารักน่าชังมาก เขากล้ายอมรับเลยว่าถ้าน้องฮุนไม่ร้องไห้หนักขนาดนี้เขาอาจจะหน้ามืดจับร่างบางกดลงกับเตียงแล้ว
“ฮยองช่วยน้องฮุนหน่อยได้ไหม ช่วยน้องฮุนนะ” แรงเขย่าที่แขนสั่นแรงตามแรงสะอื้นของคนตรงหน้า หัวทุยๆถูไถตามลำแขนแกร่งเพิ่มความสยิวให้กับคนร่างสูง
ให้ตายเถอะ!!! ทำไมชอบทำตัวน่ารักแบบนี้อยู่เรื่อยเลย แล้วฮยองจะปฏิเสธน้องฮุนลงได้ยังไง
“ครับ!! ตัวเล็กฮยองจะช่วย น้องฮุนอยากให้ฮยองช่วยอะไรบอกมาเลยนะ ฮยองจะช่วยน้องฮุนทุกอย่างเลยนะครับ”
ร่างบางโผล่เข้ากอดร่างสูง รอยยิ้มเผยออกมาอย่างน่ารักน่าเอ็นดู ปากเล็กๆก็แตะเข้าที่ปากหนาแผ่วเบาและรวดเร็วก่อนจะมานั่งจุ้มปุ๊กลงกับเตียงแล้วเอามือขยี้ตาตัวเอง
“นะ...น้องฮุน”
“ฮยองห้ามพูดนะ หรือฮยองรังเกลียด” ใบหน้าหวานเงยขึ้นมาสบตากับร่างสูง แววตาเรียวเล็กจ้องมองร่างสูงตาแป๋ว พร้อมกับเอียงคอน้อย ๆ รอฟังคำตอบ
“เอ่อ...ฮยองป่าวรังเกลียดน้องฮุนนะ ฮยองแค่ตกใจที่เมื่อกี้น้องฮุน...”
“จุ๊บปากฮยอง^^”
“อ่า! ครับ แหะๆๆ”ร่างสูงได้แต่ยืนเกาท้ายทอยแก้เขิน ก็น้องฮุนตอนนี้น่ารักที่สุด ปากเล็กที่คลี่ยิ้มจนตาปิดกลายเป็นเสี่ยวพระจันทร์ ไหนจะเสื้อคอกว้างของทางโรงพยาบาลที่เห็นไปถึงไหนต่อไหนแล้ว ยิ่งทำให้ความร้อนเพิ่มที่แก้มอย่างไม่รู้ตัว
“คริคริ ฮยองน่ายั๊กที่สุดเยย น้องฮุนขอบคุณฮยองมากนะ”
“คร๊าบๆๆๆ ว่าแต่เรื่องอะไรล่ะที่จะให้ฮยองช่วย” ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะยิกแก้มนิ่มๆของคนตัวเล็ก(กว่า)จนเจ้าตัวหน้างอเหมือนเด็กๆ
“ฮยองอ่า~ เห็นแก้มน้องฮุนเป็นยางยืดหรือไงกัน เจ็บนะ ง้อด้วย นี่คือคำสั่ง แบร่!!!”
“ง่า~ แล้วฮยองจะง้อเด็กน้อยคนนี้ยังไงดีล่ะเนี่ย อ้อ! ถ้างั้นน้องฮุนรออยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวฮยองจะเป็นซูเปอร์ฮีโร่บินไปซื้อชานมไข่มุกมาให้นะครับ”
“เย้!! ฮยองน่ารักที่สู๊ด ที่สุด น้องฮุนขอเป็นชานมไข่มุกรสช็อคโกแลตผสมกล้วยนะฮะ”
“คร๊าบผม!!!!” ร่างสูงเอื้อมมือมายีหัวทุยๆก่อนจะส่งยิ้มหวานแล้วเดินออกไปนอกห้อง
ปัง!!!!
“หึ!! แผนการที่1 เรียกคะแนนสงสาร สำเร็จแล้ว ขอโทษนะฮะฮยองที่ต้องดึงเข้ามาเกี่ยว แต่คนอย่างโอ เซฮุน สะกดคำว่า แพ้ไม่เป็นจริงๆ J” ปากบางแสยะรอยยิ้มร้ายออกมา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ หมายเลขของ(อดีต)คนรัก เสี่ยว ลู่ฮาน
[ว่าไง!!! ครับที่รัก] ที่รักงั้นเหรอ คนหลายใจ เดี๋ยวจะทำให้หลายใจไม่ออก เลยคอยดู
“อ๊ะ!! อ๊า!!! ชานยอลฮยองตรงนั้น”
[นะ.....น้องฮุนทำอะไร!!!!!!!] หึ!!! เริ่มโมโหแล้วสินะ ดีโมโหเข้าไปเยอะๆ โมโหจนบ้าสติแตกไปเลยยิ่งดี จะได้ลิ้มรสของความเจ็บปวดยังไงล่ะ
“อ๊า!!! อื้ม!!! ซี๊ดด!!! ฮยอง”
[โอเซฮุน!!! หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ชานยอลไอ้น้องทรยศแกมันเลว หยุด!! กูบอกให้หยุด หยุดเดี๋ยวนี้!!!]
“อื้ม!! อ๊ะ!!! อ๊ะ!!!!”
[หยุด!! โธ่เว้ย!!!! มึงอยู่ที่ไหนกูจะไปลากคอมึงมากระทืบไอ้ชานยอล ไอ้คนทรยศ เซฮุน หยุดครางเดี๋ยวนี้ ผลักมันออกไปสิ โอเซฮุน!!!!!!]เสียงจากปลายสายตะโกนดังลั่น ไม่ต้องเห็นก็รู้ว่าตอนนี้พี่ลู่ฮานสติแตกเท่าไหร่ ปานนี้คงพังข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้องแล้วสินะ หึ!!! ดียิ่งโกรธยิ่งดี แผนการจะได้ง่ายขึ้น J
“พะ....พี่ลู่ นะ....น้องฮุน อ๊ะ!!!”
[น้องฮุน!!! ไอ้ชานยอลมึงหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ ที่รักครับที่รักอยู่ที่ไหน บอกพี่ลู่สิ]
“นะ..น้องฮุน ตู๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ”มือเรียวกดวางสาย หึ!!!! ที่เหลือก็แค่รอเวลา
พี่ลู่ของน้องฮุนเหนื่อยตามหาหน่อยนะ เพราะน้องฮุนไม่กลับไปง่ายๆหรอก คิม มินซอก นายแน่มากที่กล้าเล่นกับฉัน ไม่รู้สะแล้วว่าเล่นอยู่กับใคร แผนการที่ 2 โทรป่วนประสาทคนรักเก่า สำเร็จแล้ว J
เปลี่ยนอารมณ์กับแนวดราม่าบ้างนะค่ะ มากินมาม่ากันดีกว่า ^^
ความคิดเห็น