คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4....พบเจอ......
5
พบเจอ
Past : sehun
“เดินทางดีๆกันนะเด็กๆ ไปอยู่ที่โน่นก็ดูแลกันด้วย มีอะไรก็ช่วยเหลือกันรู้ไหม”
“ค่า >O< / ครับ -_-”
“เลย์!”
“ค่า >O< หม่อมแม่”
“กลางค่ำกลางคืนผู้ชายมันเยอะ”
“หม่อมแม่ไม่ต้องห่วงชิงชิงจะระวังตัว”
“ปล่าว!กูจะบอกว่ามึงอย่าไปข่มขืนเขานะ ก๊ากกก !!”
“แง! หม่อมแม่ ว่าชิงชิงเหรอ TOT ไม่ย้อมอ่ะ ไม่ยอมมมม” หญิงสาวระบายยิ้ม เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังขำขัน เธอจงใจจะสร้างบรรยากาศเฮฮาเพื่อไม่ให้ทุกคนเป็นกังวล ที่จะต้องจากบ้านจากเมืองไปอยู่ในที่ๆยังระบุไม่ได้ว่าอาจจะมีอันตรายหรือเป็นเพียงแค่ข่าวลือจากขี้ปากของพวกชอบสร้างเรื่องขย่มขวัญกันแน่!
“น้องฮุนลูกรัก ไปอยู่ที่โน่นดูแลตัวเองดีๆนะลูก ส่งข่าวส่งคราวมาหาหม่อมแม่บ้าง หม่อมแม่รักน้องฮุนนะ” มือเรียวเอื้อมมาลูบผมนิ่มๆของเด็กหนุ่ม ก่อนจะจุมพิตที่หน้าผากแล้วยิ้มหวานให้กับลูกสาว(?) หัวแก้วหัวแหวนเพียงหนึ่งเดียว
“ฮึก! น้องฮุนก็รักหม่อมแม่ หม่อมแม่จะต้องดูแลตัวเองดีๆนะ อย่าปล่อยให้ใครมาจีบเป็นอันขาดถ้าน้องฮุนรู้น้องฮุนจะหนีออกมาจัดการแน่!!” หญิงสาวระบายยิ้มออกมา เธอรู้ว่าลูกชายคนนี้กลัว กลัวการสูญเสียเหมือนที่เคยสูญเสียพ่อไป กลัวว่าเธอจะไม่รัก กลัวว่าแม่จะมอบความรักให้คนอื่นมากกว่า หลายครั้งที่มีหนุ่มหล่อมาดแมนแฮนซั่มมาขายขนมจีบก็จะโดนเจ้าตัวแสบไล่ตะเพิดออกจากเธอแทบไม่ทัน แล้วแบบนี้จะให้เธอเลิกรักลูกสาว(?) คนนี้ได้ยังไงล่ะ ในเมื่อน้องฮุนของหม่อมแม่น่ารักน่าชังขนาดนี้ ^O^
“จร้าๆ รีบไปขึ้นรถได้แล้ว เดินทางช้ากว่าจะถึงก็มืดค่ำกันพอดี หม่อมแม่เป็นห่วง” หญิงสาวดันตัวลูกชายเข้าไปในรถ ส่งยิ้มหวานให้หนึ่งที ก่อนจะโบกไม้โบกมือ บ๊ายบายเจ้าตัวน้อย
ไปดีมาดีนะลูก เอาเสี่ยวลู่หานมาเป็นผัวให้ได้นะ ไฟท์ติ้งค่า >O<
“ตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกันแล้วเนี่ย”
เจ๊อี้ชิงถามคำถามนี้เป็นรอบที่สิบของวันจน ‘อาจารย์แบค’ ที่นั่งอยู่เบาะหน้าคู่กับจงอิน ต้องชำเลืองสายตามามองแล้วถอนหายใจพรืดใหญ่เป็นรอบที่สิบของวันเช่นกัน
“อีก60 กิโลกว่าๆก็จะถึง xoxo hihgschool”
“แน่ใจนะว่าไม่ได้พาหลง ทำไมถนนหนทางไม่มีรถผ่านเลยล่ะ ถ้าเป็นทางไปโรงเรียนก็ต้องมีรถผ่านบ้างสิ”
เจ๊อี้ชิงชะโงกหน้าไปหาจงอินที่กำลังขับรถ ทุกการเคลื่อนไหวของเจ๊แกจะต้องได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊งของกำไรที่ข้อมือตามแบบฉบับแฟชั้นเข้ากระแสเลือด
“กูว่าเหมือนเราหลงเข้าไปในป่าลึกยังไงชอบกลน่ะ”
“จะหลงได้ยังไงว่ะมึง กูก็ขับตามแผนที่เนี่ย แล้วไอ้โรงเรียนเซ็งกระบวยมันก็ตั้งอยู่ในป่าไม่ใช่เราะ มึงจะให้เขาสร้างถนนเป็นยอดเขาแอลวาเรตต้อนรับมึงหรือไง” จงอินตอบอย่างหงุดหงิด มือหนาเอื้อมมาผลักหัวเพื่อนตัวแสบให้กลับไปนั่งที่เงียบๆ
“แต่กูว่า..”
“หยุด!!! พวกฮยองจะเถียงกันทำไมนักหนา เถียงไปมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้นมาหรอกนะ เอางี้จงอินจอดตรงนี้แล้วกัน”
“จอดทำไม น้องฮุนจะไปไหนเหรอครับ” จงอินหันควับมาหาผมแววตาดูน่ากลัวราวกับพญามัจจุราช จ้องมาทางผม น้ำเสียงติดหนักที่ไม่เข้ากับประโยคที่พูดเมื่อกี้เลย
แง! กูแค่ปวดฉี่ ก็เลยขอให้มึงจอดแค่นั้นเอง มาหงุดหงิดเค้าทำไม เค้าาทำอะไรผิดT^T
“คะ... คือน้องฮุนปวดฉี่อ่ะ จงอินจอดให้น้องฮุนลงไปฉี่หน่อยนะ”
“เฮ้อ~ ได้สิคร้าบบ ได้สิ ขอโทษนะเมื่อกี้เค้าหงุดหงิดอีเถิกนิดหน่อยนะ เลยเผลอตะคอกใส่น้องฮุนน้องฮุนไม่โกรธช่ายม๊ะ”
“เบลล่าไม่โกรธแต่กูอ่ะโกรธมึง มึงกล้าดียังไงมาเรียกกูว่าอิเถิก โธ่! ไอ้ดำแสงอาทิตย์ส่องไม่ถึง เดี๋ยวกูก็เอานมบีบหน้าให้หายใจไม่ออกซะเลย!@#$$^&*#@!!”
“อ้าว! ทำไมมึงพูดจาแสนจะพญาหมาแบบนี้ L !@#$%#@@!!!”ทุกคนแทบจะตบเข่าพร้อมกันอย่างเอือมระอาเมื่อสงครามระหว่างฝ่ายดำกับฝ่ายขาวเริ่มก่อตัวขึ้นอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง
โอ๊ย! กูปวดฉี่เว้ย ขอไปปล่อยน้องร้องไห้ก่อนแล้วกัน แล้วเดี๋ยวกูจะมาฟังพวกมึงเถียงต่อ
ผมวิ่งออกจากรถไม่ฟังเสียงทักท้วงของชานยอลกับซูโฮฮยอง หันซ้ายหันขวา หาที่ฉี่ อ่า ! ไปฉี่ใต้ต้นมะขามดีกว่าจะได้เป็นการรดน้ำต้นไม้ไปด้วย ไม่เปลืองน้ำแถมยังช่วยลดโลกร้อนได้อีก อุวะฮะฮ่า ผมนี่ฉลาดจริงๆเลย สวยแล้วยังฉลาดอีก ฮุฮุ ในขณะที่ผมกำลังรูดซิบกางเกงลงนั้นเอง
ฟึ่บ!!
กึก!!
มะ....เมื่อกี้มันตัวอะไร
น้องฮุนเห็นไม่ชัด แต่รู้เลยว่ามันต้องไม่ใช่คน
ผมเดินตามสิ่งที่ผ่านหน้าตนไปทางพงหญ้าลกๆ สายตาสอดส่องหาสิ่งที่ผิดปกติ ก่อนจะไปหยุดที่ หางปุกปุยสีน้ำตาลอ่อนที่พึ่งจะเห็นแว็บๆเมื่อครู่หลบอยู่หลังใต้ต้นไม่ใหญ่
นั่นมันตัวอะไร ดูจากหางแล้วไม่ต้องเข้าไปดูใกล้ๆในระบบ HD ก็รู้ว่ามันต้องตัวใหญ่มากแน่ๆ
ฟึ่บ~ ฟึ่บ~
ขายาวค่อยๆก้าวเดินไปทางต้นไม้ใหญ่ เนื้อตัวสั่นระริกแต่เพราะความยากรู้ที่ล้นออกมาเต็มอกทำให้ร่างบอบบางที่เหมือนจะหักแตกได้ตลอดเวลาก้าวไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ซ่อนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่
แฮ่!!!
O_O
“มะ.....หมาป่า”
ใบหน้าหวานหยดย้อยจิ้มลิ้มน่ารักต้องตกตะลึงเมื่อเห็นหมาป่าขนสีน้ำตาลอ่อนขนาดใหญ่ตัวหนึ่งกำลังยืนแยกเขี้ยวพร้อมกระโจนใส่ร่างบางทุกเมื่อ
พระเจ้าจอร์ชพ่อยอดซาร่า T^T เกิดมาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้ย่างกรายเข้ามาเผชิญหน้ากับหมาป่าขนาดบิ๊กเบิ้ม แถมยังโง่เดินตามหมาป่าเพียงเพราะอารมณ์สอดรู้สอดเห็นที่สิงสถิตอยู่ในตัวมาตั้งแต่เกิดแท้ๆ ถถถถถถ แล้วทีนี้น้องฮุนจะหนียังไง หมาป่ามันกลัวอะไรฟ่ะ อ้อ! น้องฮุนจำได้ว่าเคยอ่านวิธีไล่หมาป่ามาผ่านๆ ตาบ้าง...หากต้องการไล่หมาป่าให้โยนอะไรก็ได้ที่มีกลิ่นมนุษย์หรือใกล้เคียงมนุษย์เพื่อให้มันไปจัดการกับสิ่งนั้นแทน
ผมตัดสินใจถอดเสื้อเชิทแขนยาวตัวนอกออกแล้วโยนออกไปไกลๆ แต่เจ้าหมาป่าตัวโตมันเพียงหันไปมองสักพักก่อนจะหันมาจ้องผมต่อ
โธ่!! ทำไมมึงไม่ตามมันไป หรือว่ากลิ่นอาจจะยังไม่แรงพอ
ผมกลั่นใจกัดลิ้นตัวเองสู้กับความเหน็บหนาวที่เริ่มย่างกรายเข้ามาทั้งทีตอนแรกอากาศออกจะติดร้อนด้วยซ้ำ แต่จู่ๆท้องฟ้าสีครามก็เริ่มมืดสนิทขึ้นเรื่อยๆ สายลมปลิวว่อนราวกับจะเกิดพายุพัดผ่านร่างของผมที่กำลังสั่นระริก แต่ทว่า ผมจะมามัวยืนหนาวแข่งกับเจ้าหมาป่านี่ไม่ได้ ผมต้องหาทางกลับไปบอกพวกเพื่อนๆพี่ๆให้หนีออกจากที่นี่ อยู่ไม่ได้แล้วที่นี่มีหมาป่าจริง! ไม่ใช่แค่ข่าวลือ ไม่ใช่แค่การแสดง แต่เป็นของจริงเรื่องจริงผ่านจอแบบถ่ายทอดสดไม่มีโฆษณาคั่นกลาง ไม่มีผู้กำกับ ไม่มีโปรดิวเซอร์ มีแต่หมาป่าตัวใหญ่กับผมที่พร้อมตกเป็นเหยื่อของมันทุกเมื่อ
ว๊ากกกกก น้องฮุนจะโดนควานไส้ไหมเนี่ยT^T
ผมตัดสินใจถอดเสื้อกล้ามสีขาวแสนบางตัวสุดท้ายโยนทิ้งไปให้ไกลกว่าเดิม แต่คราวนี้เจ้าหมาป่าตัวใหญ่กับไม่มองเสื้อของผมเลยแม้แต่น้อยสายตาคมกริบสีน้ำตาลคล้ายกับพญากวางจ้องมองผมตาเป็นประกาย ก่อนจะค่อยๆสาวท้าวเข้ามาหาผมเรื่อยๆ จนผมต้องรีบก้าวถอยหลังหนี
ถ้าวิ่งได้น้องฮุนวิ่งไปนานแล้วนะ แต่ติดตรงที่ขามันสั่นพั่บๆเนี่ยล่ะ ตอนนี้แค่ขอให้ขามันไม่ทรยศกันแค่ก้าวถอยหลังได้ก็ยังดีTOT
สวบ~ สวบ~
อ๊ากก!! อย่าเข้ามาน่า~ ออกไปกูไม่ชอบหมา เว้ย!! อย่าเข้ามา
ผมก้าวฉับๆถอยหลังไปทีล่ะก้าว แต่เหมือนฟ้าไม่เข้าข้างหรือผมโง่เองที่ก้าวจนหลังไปชนกับต้นไม้ใหญ่ ดั่งในละครหลังข่าวที่พระเอกย่างกรายเข้ามาหมายจะจูบนางเอก แล้วนางเอกก็ก้าวถอยหลังไปติดกับต้นไม้ แต่นี่ไม่ใช่ละคร ไม่มีพระเอกแสนหวานโรแมนติก มีแต่หมาป่าที่พร้อมจะควักไส้ผมออกมาบีบเล่นแล้วเต้นกังนัมไสตล์กินอย่างเอร็ดอร่อย ที่ไม่มีการจูบดูดดื่มแสนหวาน แล้วผมก็จะกลายเป็นซากศพที่ไม่สวย ขาวซีดไร้วิญญาณ
งือ!! น้องฮุนขอไปแต่งหน้าก่อนตายได้ม๊ะ
รับสภาพหนังหน้าของตัวเองไม่ได้จริงๆ T^T ตับหมาเอ๊ย!
ตอนนี้ไอ้เหี้ยหมาป่ามันมายืนอยู่ตรงหน้าน้องฮุนแล้วค่า! มันก้มหัวของมันลงมาจนใบหน้าแทบจะติดกับหน้าน้องฮุนอยู่แล้ว จมูกของมันดมฟุดฟิดอยู่ที่แก้มของน้องฮุนซ้ายทีขวาที จนน้องฮุนรู้สึกว่าแก้มน้องฮุนคงจะต้องบวมช้ำเป็นรอยจ้ำๆเขียวๆแน่เลย
แง! ไอ้เหี้ยหมาป่ามึงหอมแก้มกู
โฮ่ง!
หือ!
หมาป่าร้องโฮ่งเหรอ O_o
“ยะ...อย่าแกจะทำอะไรน่ะ!!!” ผมร้องทักท้วงเสียงหลงทันที ที่รู้สึกได้ว่าจมูกของมันเริ่มเลื่อนต่ำลงมาซุกไซ้ที่ซอกคอขาวของผมไล้วนเวียนไปทั่วไห้ปลาร้าได้รูป ก่อนจะดูดเม้มให้เกิดรอย ห๊ะ! ดูดเม้ม หมาป่าดูดคอคนได้ด้วยเรอะO_o
“อื้อ ยะ..อย่า” ผมพยายามใช้มือผลักเจ้าหมาป่าตัวยักษ์นี้ออกแต่แรงอันน้อยนิดของผมมีหรือจะสู้แรงหมาป่าตัวใหญ่เท่าควายป่าผสมกับช้างแมมมอสสมัยยุคน้ำแข็งได้
น้องฮุนคิดว่ามันไม่ใช่ กูจะมาเป็นเมียหมาป่าไม่ได้นะเฮ้ย!!
“อ๊ะ! อย่าสิ ฉันไม่ใช่หมานะ เจ้าหมาป่า อ่า! บอกให้หยุดไงฉันเป็นคนนะเว้ยเห้ย! ย้ำว่าคน !!” ผมรวบรวมน้ำเสียงไม่ให้สั่นแล้วตะโกนใส่เจ้าหมาป่าหื่นกามนี่
แม่งหมาป่าทำกูเคลิ้ม~
เจ้าหมาป่าตัวใหญ่ชะงักแล้วเงยหน้าขึ้นมาจากซอกคอของผม แววตาว่างเปล่าของมันจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของผมนิ่ง
นี่กูทำให้หมาป่าโกรธหรือเปล่าที่ไปขัดจังหวะมัน
แต่ถ้าไม่ทำน้องฮุนได้มีผัวตัวใหญ่ขนปุกปุยแน่!
“อะ...เอิ่ม”
เหวอ!!
อะไรกันเนี่ย!! จู่ๆเจ้าหมาป่าก็ช้อนร่างผมขึ้นพาดบ่าก่อนจะติดสปรีดใส่เกียร์หมาแล้วพาผมวิ่งเข้าไปในโพร่งป่าลึกมือข้างหนึ่งของมันพยายามปัดป้องพวกกิ่งไม้ที่จะมาเกี่ยวผม ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็เอื้อมมาลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนเหมือนกับกำลังปลอบใจไม่ให้ผมกลัว
ว๊ากกกก หมาป่าในโหมดอ่อนโยน น้องฮุนจะเป็นลม @_@ ขอยาดมด่วนค่ะ!
สวบ!! ฟิ้ว!! ฟ๊ากก!!
ไม่ไหว ไม่ว้อยยย หัวสมองมึนไปหมดแล้ว เลือดในตัวตั้งแต่ปลายตีนยันเล็บขบเริ่มไหลเวียนมากองอยู่ในหัวสมองแล้ว
ย๊า!! กูจะเป็นโรคเลือดคลั่งในสมองตาย ก่อนจะโดนหมาป่าจับย่างกินเนี่ยแหละ โอ๊ย!! ปวดหัว
“หลับไปนะกระต่ายน้อยของพี่ลู่ เดี๋ยวพี่ลู่จะดูแลน้องฮุนเองJ”
ห๊า! เมื่อกี้ถ้าผมตาไม่ฝาดผมเห็นปากของเจ้าหมาป่ามันขยับพูดได้
โอ้ว!! หมาป่าพูดได้
เหลือเชื่อ มันมีเรื่องมหัศจรรย์อะเมซิ่งอยู่ในโลกใบนี้ด้วยเรอะO_o
หรือเมื่อกี้กูเมาแดดจนตาฝาดฝ้าเฝืองไปว่ะ แต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วน้องฮุนขอกลับไปเฝ้ายานแม่ก่อนนะค่า!
ฮัลโลแม่ !! คร่อก!! zzZZ
Past: Baek Hyun
“นี่ก็ผ่านมากี่เพลาแล้ว”
“โอ้ดวงแก้วเจ้าอยู่ไหน”
“ตัวพี่แทบขาดใจ “
“ ใยจึงหาเจ้า ไม่เจอเอย....”
เพี๊ยะ!!
เสียงฝ่ามือกระทบเข้าที่หนังศีรษะอย่างแรง
"มึงพูดไรของมึงเนี่ยไอ้ไค เชยชิบหาย! มึงเป็นคนโบราณไง๊?!"แบคฮยอน สาว(?) สุดสวยแห่งแก็งเพาว์เวอร์พัพเกิร์ลดีกรีอาจารย์สอนแรดแห่งสำนักงานแรดบกตบหัวเพื่อนรักตัวดำ ก่อนจะทำหน้าแหยงๆ พูดห่าไรก็ไม่รู้โคตรเชยเลย คิดว่าตัวเองอยู่ยุคไหนกันวะ
ไคก้มหน้าพลางลูบหัวตัวเองปอยๆT^T
"ก็อยากให้พวกมึงมีอินเนอร์กับอารมณ์ความรักที่กูมีให้กับน้องฮุนยอดเมียในอนาคตก็เท่านั้นเอง T^T “
อิหมาตบกูซะวิ้งค์เลย - -*"
“มึงไปแดกกลูต้าร์ให้ขาววิ้งกระทิงแหล่นหนีก่อนแล้วค่อยมาพูด ตัวดำเป็นผงถ่านตราจระเข้สามช่าชาล่ะว้าตาลัลลาขนาดนี้ อิตุ๊ดมันคงมองมึงหรอก ฟวย!!” ผมเอื้อมมือไปตบกะบาลมันหนึ่งที มั่นไส้นักคนอะไร
ดำจริงดำจังยูวีไม่ต้องจงอินมาเอง -_-
“ถึงพี่จะดำแต่พี่เร้าใจนะน้อง” พูดพลางยักคิ้วหลี่ตา อูย!!! ขนตูดลุกชูชันเลยกู
“ไม่เป็นไรกูไม่อยากบริโภคของดำ เดี๋ยวสีตกใส่มันจะล้างออกยาก ” ผมผลักหัวเน่าๆของมันออกไปไกลๆจนมันหงายหลังขาชี้ฟ้าหน้าคุบดิน
มึงสำออยหรือกูพลังควาย -_-
“ถุย!!! ว๊ายย!!! งูหลาม อุกรี๊ดดดดดดดดดดด” โธ่!!! ตุ๊ดแตกเลยมึง งูหลามบ้านพ่องมึงสิตัวสีแดง นั่นมันไส้เดือนเว้ย! ไอ้ห่า ดำแล้วยังโง่อีก
ตึ่งๆๆๆๆๆๆๆๆ
“ห๊า!! ไหนงูหลามงูหลามอยู่ไหน !!!!” ชานยอลน้องชายหัวหยอย หูกาง หน้าเอ๋อ ขาโก่ง (สรุปมันมีอะไรดี) วิ่งตาตี่ตาเหลือกล้มลุกคลุกคลานเข้ามาแย่งไส้เดือนออกจากปากของไอ้ไค ในมือถือขวดโหลที่มีตัวประหลาดอยู่เต็มไหหมด ทั้งกิ้งกือ ดักแด้ ไส้เดือน งูเห่า กบ หรือแม้กระทั่งตัวตะปาดเมือกๆ มันก็ยังอุตส่าห์จับมาใส่ =[]=!!
“หิหิหิหิหิ งูหลามจร้ามาให้น้องยอลจับซะดีๆ “ โง่ทั้งดำทั้งเอ๋อ งูหลามบ้านพ่องมึงสิ ตัวเท่าเล็บไก่ -_-
“มามะม๊ะ กุ๊กๆๆ”
โธ่!! อีหยอยใครสอนให้มึงเรียกไส้เดือน ว่า กุ๊กๆ ค่ะ
“อ๊ากกกกก!!!! เอเลี่ยนช่วยกูด้วยเอามันออกไป” ไอ้ไคดิ้นพลาดๆ ตูดบิดไปบิดมา มือไม้ปัดป่ายธาตุลมธาตุอากาศ น้ำหูน้ำตาน้ำมูกไหลออกมายิ่งกว่าเขื่อนแตก
เมะคนสุดท้ายของวงไปแล้วสินะครับ อาเมน (_ _)
“อยู่นิ่งๆสิราหู ยิ่งดำๆอยู่กูมองมึงไม่เห็น เอ๊ะ!! ไอ้เหี้ยกูบอกว่าอย่าดิ้นงูหลามกูหัวปลิ่นตัวหดหมดแล้ว อ๊าย!! มึงอย่ากัดงูหลามกูสิไอ้พระอาทิตย์ส่องไม่ถึง ฮรึก!! ม่ายย งูหลามของกูขาดครึ่งเลย ไอ้ดำไร้เม็ดเลือดขาว !!! ฮือๆๆๆๆ” ชานยอลทรุดตัวลงกับพื้น สายตาเพ่งมองตัวไส้เดือนที่บัดนี้ขาดครึ่งดิ้นกระเด๋วๆบนกองขี้ควาย มือเรียวปาดม่านน้ำตาที่หลั่งไหลออกมาเป็นสาย มืออีกข้างเอื้อมไปเด็ดดอกชบามาปักที่ยอดขี้ควายแล้วเดินตูดบิดยิ้มล้า ไปคลานหาแมลงสาบต่อ
ห๊ะ!! ทำไมมึงเปลี่ยนอารมณ์เร็วจัง
“อิแบค!!!!!” ผมหันไปมองใบเตย อุ๊ย! ไม่ใช่ อี้ชิงที่กำลังวิ่งหน้าละลื่นมาหาผมพร้อมขวดสีชมพูแป๋นใหญ่เท่าหัวเด็กทารก
ขวดไรว่ะ สีขวดโดนใจหมามากค่า!
“ว่าไงเถิก! J”
“อ๊าย! อย่าเรียกกูว่าเถิกเถอะได้โปรด กูอุตส่าห์ลงทุนไปให้นางชะนีหน้าว๊อกแถวตลาดย่านขีขี้ตัดหน้าม้าให้ มึงก็ยังเอามาล้อกูอีก ฮึ่ย!! มึงรู้ไหมแบค เออ ! กูรู้ว่ามึงไม่รู้งั้นมึงฟังกู มึงจำไว้นะแบคว่ากูต้องเพิ่มเงินตั้งห้าบาทให้มัน กะอีแค่กูทำประตูมันหลุดหักสองท่อนมันถึงกับคิดเงินกูตั้งห้าบาทเลยนะมึง มึงคิดดูดิ มึงคิดดู อีเหี้ยยย!!! ”
“น้ำลายเต็มหน้ากูเลยแบ๊บ=_=” แบคฮยอนรีบเอามือปาดใบหน้าตัวเอง เพราะอิเถิกมันใส่อารมณ์เกินไป
“ชิ! อย่าไปสนใจเรื่องมันเลยพูดแล้วกูก็เซ็ง เรามาสนใจเรื่องครีมกันดีกว่า”
“ครีมไรว่ะ O_O”
“ หิหิหิหิหิ ครีมนมเด๋ง ตะลึงตึงตึ๋ง ตราอีทึกหน้าเหี่ยวจุงเบย จุ๊กกรูจิบิอิอิ”
ครีมไรว่ะ ชื่อนี่โครตน่าใช้อ่ะ =[]=!!!
“ใช้ทำอะไรว่ะ”
“ใช้ทานมไง มึงยิ่งแบนๆอยู่ใช้ๆไปเหอะ เดี๋ยวมีคนหลงผิดมากดปุ่มมึง”
“กดทำไมว่ะ??”
“ก็เข้าใจว่ามึงเป็นทีวีจอแบนไง กร๊ากกกก”
“-_-;; อีความเลวส่องแสงเอ๊ย!!! เก็บเถิกไปส่องพระอาทิตย์ให้โลกร้อนเหมือนเดิมเลยไป๊มึง!!”
“ฮรึก!!! กูบอกว่าอย่าเรียกกูเถิก กูรับม่ายด้ายย งือ! ไปตบนมดีกว่า กูงอนมึงแล้วแบค โป้ง! แบร่!!”
“-_-;;”
“กูไปแล้วนะแบค”
“เออ!”
“กูไปจริงๆนะ”
“เออ! มึงไปสักทีเหอะ!!! เถิกมึงสะท้อนกับดวงอาทิตย์ หน้ากูจะไหม้แล้ว”
“แง! หม่อมแม่ อิหมามันว่าหนูอี้ชิงรับม่ายด้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!! มันแน่นอก” ผมมองเพื่อนตัวขาววิ่งร้องไห้ไปเต้นแน่นอกไป ก่อนจะยกครีมขึ้นมาอ่านแล้วทำหน้าอ๋อ อืม เออ อ่า!!
อัจฉริยะจริงมึง มีหลายอารมณ์ในเวลาเดียวกัน เฮ้อ~ กูล่ะยอม (_ _)
แปะๆๆ
อยู่ๆผมก็รู้สึกเหมือนมีอำนาจมืดมาตีขาของผมเบาๆ
พรึบ!
ผมก้มหน้าลงไปมอง ก็เห็นไอ้ไคกำลังคลานมาหาผมมือข้างหนึ่งตีขาผมดังแปะๆ ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อเม็ดเล็กเม็ดใหญ่
โห! ตัวไรว่ะกูนึกว่าจูออน แต่จูออนเวอร์ชั่นนี้คงคลานไปตกถังถ่านระหว่างหลอกคน
“มึงลงไปนั่งทำเหี้ยอะไรบนพื้นว่ะ”
“กูเหนื่อย.... เมื่อกี้กู.....ไปวิ่งตามหา....น้องฮุนมา.... น้องฮุน.....ไปนาน....แล้ว” เสียงยานเชียวมึง
“แล้วเจอไหมว่ะ”
“ม่าย.....เจอ....แฮ่ก!” ถ้าเจอสิแปลก ก็มึงวิ่งวนรถแทนที่มึงจะวิ่งเข้าไปตามหาในป่า -_-;;
“ทุกคนดูนั่น!!!!” จู่ๆชานยอลมันก็ชี้โบ้ชี้เบ้ไปข้างหลังผมทำหน้าเหมือนมีขี้ไปหล่อเลี้ยง
พรึ่บ!!!!
“โอ้โห!!! O_O” อี้ชิง
“ตัวไรว่ะ O_O” ไค
“มหัศจรรย์สัตว์โลก O_O” ซูโฮ (ซูโฮ : แหม่! กว่าจะส่งบทให้กูเล่นเอาเหงื่อตกแต่อิตอนให้กูออกจากฉากนี่ง่ายสัด!!)
“ผู้น่ากลัว O_O” แบคฮยอน
“น่ารักจัง แองกรีเบิร์ดเงิงโผล่ >_<” ชานยอล
“อ๊ายย!!! แพนด้าเวอร์ชั่นดำทั้งตัว(แต่ขาวกว่าไค)” ซูโฮ
“ซาลาเปาไส้แฟ่บ” อี้ชิง
“ตัวเหลือกแบบไม่พึ่งบิ๊กอาย” แบคฮยอน
“แม่เจ้าเว้ย!!! พระธุดงธ์” ไค
ขอโทษนะคร้า คือไรท์เผลอลบตอนนี้เลยเอามาลงใหม่แต่เนื้อหาเหมือนเดิมแน่นอนคร้า
ความคิดเห็น