คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่2.....เพื่อนร่วมเดินทางคนใหม่..>_O...(ลงครบแล้วคร้า ใครที่อ่านแล้วก็เข้ามาอ่านใหม่นร้า)
3
เพื่อนร่วมเดินทางคนใหม่
Past : soho
“ซูโฮ”
“.....”
“ซูโฮ”
“(_ _)zZZZ”
“ไอ้ขี้เกียจ ! เมื่อไหร่จะตื่นห๊า”
โครม!!!
O.O
ผมลืมตาตื่นทันทีที่รู้สึกได้ว่าขาแขนและก้นของตัวเองสัมผัสกับพื้นอันเย็นเยียบ อะ..อะไรกันที่จริงตอนนี้ผมต้องนอนอยู่บนที่นอนนุ่มๆและกอดน้องโปโรโระอยู่ไม่ใช่เหรอ =0=!! งงครับ
“นั่งทำตาปรืออยู่นั่นล่ะ! มันจะบ่ายอยู่แล้วรีบไปอาบน้ำและมากินข้าวซะ จะได้ไปซื้อของให้ฉัน @#@#~” เสียงบ่นค่อยๆเบาลงเมื่อคนที่บ่นผมเดินออกไปจากห้องแต่ปากก็ยังไม่หยุดบ่น =_=
ผมขยี้ตาปรืออันแสนปรือของตัวเองแล้วเมื่อตื่นเต็มที่ก็พบว่า ตัวเองกำลังนอนอยู่ที่พื้น โดยที่ขาข้างหนึ่งของผมยังคงพาดอยู่บนเตียง ให้ตาย!
ยัยป้าตีนกาชราภาพ…
ถีบผมตกเตียงอีกแล้ว!
ฮือๆ ผมล่ะเบื่อจริงๆ คนกำลังไม่สบายอยู่แท้ๆไม่เห็นใจกันบ้างเลย ยัยนางมารร้าย! ไม่รู้ว่าพ่อใช้ตาหรือใช้เล็บขบมองกันนะ ถึงได้เอายัยป้าอีทึกนี่มาทำเมีย T^T แล้วแน่นอนเมื่อมาเป็นเมียพ่อยัยป้าตีนกาชราภาพนี่ก็อยู่ในฐานะแม่เลี้ยงของผมด้วย แถมยังเป็นแม่เลี้ยงใจร้ายที่คอยใช้แรงงานผมอยู่เป็นประจำ ทั้งยังรังแกรุมกลั่นแกล้งผมสารพัด ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นซิลเดอเรลล่าในป่าใหญ่ยังไงก็ไม่รู้ (เทพนิยายประเทศไหนเนี่ย -_-;)
ผมคลานกลับขึ้นมาบนเตียงแล้วบิดขี้เกียจอย่างสุดกำลัง เรื่มรู้สึกระบมก้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้T^T เพราะป้าสวยเหี่ยวล้านตีนกานั่นแท้ๆถีบผมตกเตียงอยู่ได้ทุกวี่ทุกวัน
ฮึ่ย! มึงอย่าเผลอบ้างแล้วกัน กูจะแกล้งทบต้นทบดอกเอาให้ร้องไห้กลับไปไถ่นาที่บ้านเลยคอยดู
อุ๊ย! ผมคงยังไม่ได้บอกสินะครับว่าผมเป็นใคร ผมชื่อซูโฮ ลูกชายสุดที่รักสุดที่หวงคนเดียวของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ชเวชีวอน เจ้าของบ่อน้ำมันที่ใหญ่ที่สุดของโลก ผมรวยใช่มั๊ยล่ะ >O< แน่นอนว่าครอบครัวของผมเป็นที่น่าจับตามองของสังคม ทั้งเหล่าปาปารัซซี่เองก็จ้องจะทำข่าวทุกครั้งที่ก้าวออกจากคฤหาสห์ ชีวิตผมสุขสบายเป็นที่น่าอิจฉาของใครหลายๆคน ทุกคนรู้จักผมในฐานะคนหนูซูโฮผู้เรียนเก่ง สวย(?) มีความสามารถ เหมาะสมที่จะเป็นลูกชายของท่านพ่อชีวอน แต่ความสุขก็อยู่กับผมได้ไม่นานเมื่อมีนางป้าตีนกาชราภาพเข้ามาอยู่ในบ้าน นางสั่งเปลี่ยนทุกอย่างภายในบ้านให้ไม่เหมือนเดิม แม้แต่ รูปครอบครัว รูปเดียวในบ้านที่มีผม ท่านพ่อชีวอน และก็ท่านแม่ฮีชอล กำลังยืนหอมแก้มผมซ้ายขวาคนล่ะข้างด้วยรอยยิ้มก็ถูกเก็บไปทิ้งใส่ถังขยะอย่างไม่ใยดี และผมก็รู้สึกเกลียดนางมากแต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะตั้งแต่วันนั้นวันที่ท่านพ่อชีวอนพานางเข้ามาในบ้านของเรา บ้านที่มีแค่เราสามคนพ่อแม่ลูก แต่กำลังถูกแทนที่ด้วยใครอีกคน ท่านพ่อก็เปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังตีน จากเทพบุตรเป็นซาตาน จากหมากลายเป็นตัวเหี้ย(?) จากที่เคยรักผมแค่คนเดียว ตามใจผมแค่คนเดียว ให้ผมได้ทุกอย่าง ก็กลายเป็นด่าแค่ผมคนเดียว ผิดแค่ผมคนเดียว แล้วยังมีหน้ามาโอนลิขสิทธิ์ตัวผมให้นางแม่เลี้ยงใจร้ายนี่โขกสับผมเล่นอีก ชีวิตผมมันโครตบัดซบจริงๆ บัดซบที่สุด ผมเบื่อ เบื่อ และก็เบื่อ ผมอยากหนีไปใช้ชีวิตกับมนุษย์หมาป่า (ห๊ะ?) สุดหล่อแบบในหนัง แวมไพม์ทไวไลค์ แหมๆ พูดแล้วอิจฉานางเบลล่ามากเลยที่ไม่เลือก เจค็อบ กับไปเลือกไอ้แอดเวิร์ดนั่นน่ะ เจค็อบออกจะหุ่นดี บู๊ย~ ซิกแพคนี่เป็นหมัดๆ น่ากัด(?) น่าลูบไล้เล่นมาก-,.- หว้า! เสียดายที่นังหน้าขาวนั่นมันไม่เลือก อุตส่าห์เชียร์ (เมื่อกี้แกยังดราม่าอยู่เลย เปลี่ยนอารมณ์เร็วจริงๆ : ไรท์เตอร์)
“อาบน้ำเสร็จแล้วก็ไปซื้อของให้ฉันซะ” ผมยื่นมือไปรับกระดาษมาคลี่ดู โห! ให้เงินกูมาแค่ร้อยวอนแต่มึงให้กูซื้อของมาเป็นสิบๆอย่างๆ มึงจะให้กูขูดเอาเลือดกูไปจ่ายเขารึไงฟ่ะ
“ทำไมรายการซื้อมันเยอะแบบนี้ล่ะครับ เงินมีแค่ร้อยวอนเองซื้อแค่อย่างสองอย่างก็หมดแล้ว”
“แกก็เอาเงินที่พ่อแกส่งให้ใช้ออกไปก่อนสิ แค่นี้ก็จบจะบ่นทำไมยืดยาวน่ารำคาญ@#@#!” กูได้ข่าวว่ากูพึ่งพูดไปแค่ประโยคเดียวเองตั้งแต่ตื่นขึ้นมา มึงบอกตัวเองก่อนดีไหมสึด!
“รีบไปสะสิมายืนทำหน้าเอ๋ออะไรอยู่แถวนี้แกะกะลูกตาจริงๆ หลบสิ หลบๆๆ” ยัยป้าตีนกาชราภาพเดินมาชนไหล่ผมจนผมเซไปชนกับผนัง เชี่ย! ทางเดินมีตั้งเยอะตั้งแยะมึงทำไมไม่เดิน
อีเฒ่า! นี่ก็ขยันแกล้งกูจัง TOT
น้ำปลา ชูรส พริกไทย หัวหอม กิ้งกือ หือ ? อีป้าตีนกาชราภาพมันจะเอากิ้งกือไปทำอะไรฟ่ะ ต้มกินเหรอ บรึ๋ย~ ขนตู๊ดลุกชูชันเลยกู ท่านพ่อชอบคนประหลาดแบบนี้ไปได้ยังไงกันนะ สะพรึงจริง -.,-
“สวัสดีครับ^_^ ผมมาปล้นครับ” ในขณะที่ผมกำลังดูเมนูสุดสะพรึงของนางแม่เลี้ยงหน้ากา ก็มีผู้ชายสุดหล่อคนหนึ่งมายืนขว้างหน้าผมไว้
มึงต้องการอะไรจากสังคมว่ะครับ มายืนดักหน้ากูทำไม -0-
ป๊าบบบบ!!
“อีสัด! มึงไปไหว้เขาทำไม”
“อ่าว! ไอ้เชี่ยชอนจีมึงมาตบหัวกูทำไมกูแค่อยากทำความรู้จักกับเยื่อกูก็แค่นั้น คุณคนสวยครับกรุณาส่งเงินของคุณมาให้หมดด้วยนะครับ^_^”
ผมเงยหน้า(ที่ต้องเงยเพราะผมตัวเล็กครับ ไม่ใช่ เตี้ย นร้า T^T) มองผู้ชายหลายคนที่กำลังตบตีด่าฆ่าฟันกันยกใหญ่ (เขาแค่ถียงกันนะลีด : ไรท์เตอร์) เอ๋! รู้สึกว่ามันพูดคุยกันเรื่องจะมาปล้นผมแต่ไอ้หล่อหัวสีแดงมันกลับมาสวัสดีผมแถมยังพูดสุภาพจนไอ้หล่อ เอ๊ะ! หรือสวย หัวสีทอง ทนไม่ไหวที่เพื่อนมันมามารยาทดีเกิ๊นนไป แทนที่จะทำให้เหยื่ออย่างผมกลัวกับทำให้เหยื่ออย่างผมฮาแตกมากกว่า โอ๊ย ! นี่มันโจรหรือนายแบบในงานแคตวอร์คว่ะ ทำไมมีแต่มนุษย์หน้าตาดียืนล้อมหน้าล้อมหลังผมเต็มไปหมด มันคัดหน้าตาก่อนมาเป็นโจรกันปล่าวเนี่ย -_- แล้วที่ยืนมุงกูกันเนี่ยกิ่งก่าในดงไผ่เรอะ พวกมึงจะทำหัวกี่สีกันแน่ว่ะ 5555
บู๊ย! กูแสบตา >_O
“เชี่ย! นี่มึงถอยไปเลย เดี๋ยวกูทำเอง” ว๊าย! ต๊ายตาย พูดอะไรกันค่ะ เค้าคิดลึกนะตัวเอง >O<
“มึงน่ะ มีเงินเท่าไหร่ส่งมาให้หมด” ไอ้หน้าสวยหัวทองมันหันมาพูดกับผมหลังจากที่มันกำจัดเพื่อนสุดหล่อของมันไปเรียบร้อยแล้ว
ถึงหน้าจะหวานแต่ก็หล่ออยู่ดีอ่ะ แม่จร้าซูโฮอยากกรี๊ด >///<
“ว่าไงล่ะ มีเงินเท่าไหร่ส่งมาให้หมด มัวแต่หน้าแดงอยู่นั่นแหละมึงโกรธพวกกูใช่มั๊ย กูขอโทษ” โจรเหี้ยอัลไลมาขอโทษเหยื่อ ล่ะที่กูหน้าแดงไม่ใช่เพราะโกรธแต่เพราะพวกมึงหล่อต่างหากเล่า -///-
“แต่พวกกูจำเป็นจริงๆ ช่วยส่งเงินมาให้กูหน่อยนะ ไม่งั้นพวกกูจะ...”
“หยุดนะ!!!!!”
พรึ่บ!!
( -_-) ( -_-) ( -_-)-----(-_-)”
ตัวเชี่ยอะไรอีกว่ะ โผล่มาตรงเวลาเป๊ะ! หน้าขาวๆ เรียวๆ ปากเล็กๆสีแดงๆราวกับลูกสตอรเบอร์รี่ ดวงตาเรียวเล็กคล้ายเสี่ยวพระจันทร์ คิ้วหนาสีน้ำตา จมูกโด่งรั้นดูก็รู้ว่าเจ้าตัวเป็นคนดื้อด้านเอาแต่ใจมากแค่ไหน ผิวขาวราวกับน้ำนมชั้นดีส่งตรงมาจากอเมริกา ร่างบอบบางที่ชะนีเห็นยังต้องยอมถอยให้นาง เอวคอดค้อดค๊อด อยากจะบอกว่าเล็กม๊ากมาก แล้วก็ เอิ่ม..... นั่นสีผมเหรอค่ะ กูนึกว่าขนมสายไหมแถวรัชดาสะอีก (แกเคยไปเหรอ) กูล่ะสงสารหนังศรีษะมึงจริงๆ มึงรอดจากมะเร็งหนังหัวมายืนจังก้าชี้หน้าพวกกูได้ไงว่ะ
หรือมันจะมาช่วยกู (?) เอ่อ ! ฮีโร่เกินไปแหละ ไม่ดูสังขานตัวเองเลย ตัวบางขนาดนั้น โดนพวกโจรหน้าหล่อเตะทีเดียวลอยกลับไปอยู่บนยานแม่แล้วนะลูก หนูเด็กดีเกินไปหรือปล่าว -0-
“มึงเป็นใครว่ะ” ไอ้หัวสีบลอนด์หนึ่งในสมาชิก 6คนถาม คือโจรมันมีอยู่6คนอ่ะ มีหัวสีดำ สีแดง สีน้ำตาล สีฟ้า สีบลอนด์แล้วก็สีทอง งงไหม แต่ผมงงน่ะ มึงช่วยบอกชื่อกูหน่อยเถอะกูบรรยายไม่ถูกแล้ว แม่งแก๊งค์โจรหรือแก๊งค์สลิ่มกันแน่ว่ะ ขยันทำสีผมกันจริ๊ง ผมว่าพวกนี้จะต้องติดหนวดแน่เลย
แค่ติดหนวดคร้า แค่ติดหนวดคร้า แค่ติดหนวดซันซิลคร้า นวดๆๆๆ แค่ทุกครั้งหลังสระที่ใช้ซันซิลขวดเดียวคงไม่พ๊อ~ เอ๊ย! นอกเรื่องเกินไปแหละ
“กูคือเซราฮุน ตัวแทนจากดวงจันทร์จะมาลงโทษพวกแกเอง” พูดพร้อมทำท่าเซเรอมูน
“-_-;” หน้าโจรหล่อสวย(?) 6คน
“=_=” ใบหน้าสวยๆของผม >O<
“O_O” ร่างบอบบางดูน่าถนุถนอมได้แต่มองหน้าโจรอย่างอึ้งๆ (อึ้งอะไร?)ร่างกายรู้สึกชาไปทั่วทั้งตัวคล้ายเส้นเลือดไม่ทำงาน(?)
“เอ้า ! อารัยว่ะถามแล้วทำไมไม่พูดเป็นไรหรือเปล่า” ไอ้หัวสีบลอนด์ยกมือขึ้นมาเกาหัว แก๊กๆ ก่อนจะสาวท้าวเข้าไปหาฮีโร่ตัวน้อยที่อุตส่าห์ถ่อสังขานบอบบางน่ารักน่าถนุถนอนมาช่วยคนอย่างผม ซึ้งใจมากครับTOT
แต่เดี๋ยวมึงแน่ใจแล้วเหรอไอ้หล่อหัวบลอนด์ มึงจะเดินไปหามันแน่เหรอ กูรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ซ่อนอยู่นะ >_O
หมับ!!!
“เฮ้ย!!!”
กุว่าแล้วไง =0=!!!!
“กรี๊ดดดดดดด!!!! ทำไมโจรหล่อหล้อ หล่อหล้อ หล่อหล้อ อย่างงี้อ่ะ ได้โปรดมาปล้นน้องฮุนทีนะค่ะ อ๊ายยย!! มาปล้นหัวใจดวงน้อยๆของน้องฮุนเลย น้องฮุนให้ทั้งกายและใจไปเลยคร้า อ๊ายย~” ร่างบางโผล่เข้ากอดรัดโจรหนุ่มแน่นไม่ยอมปล่อยทันทีที่โจรหนุ่มเป้าหมายของตนเดินมาถึง แถมยังเอาหัวเล็กๆถุยๆไปมุดแถวๆซอกคอของโจรหนุ่มตรงหน้า
นี่ถ้ารวมร่างกันได้กูคิดว่าอิเด็กตุ๊ดนี่คงกลืนกินไอ้โจรหล่อนี่เรียบร้อยแล้วล่ะ
“กรี๊ดดดดดดดดด!!! นั่นผัวกูอิเด็กตุ๊ดปล่อยผัวกูเดี๋ยวนี้นะ!!!!”
ร่างบางหัวสีทองอร่ามอีกร่างหนึ่งในสมาชิกโจร วิ่งป่าราบมาแงะอิเด็กตุ๊ดออกจากสามีของตนเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ให้ตายเหอะนี่มือคนหรือตีนตุ๊กแกว่ะทำไมมันเกาะหนึบเหนียวแน่นไม่ปล่อยแบบนี้
“ปล่อยสิว่ะ กูบอกให้ปล่อย อิตุ๊ดป่า ปล่อย!!!ผัวกู!!!!!”
“ไม่ปล่อย แบร่ๆๆๆ”
“อ๊ากกก!! พอสะทีกูจะตายแล้ว ไอ้ชางโจ เฮียแคป ริกกี้ เนียล มาช่วยกูที ชอนจีที่รักอย่าดึงมันเจ็บ โอ๊ย!! อิเด็กตุ๊ดปล่อยกูเซ่!!!”
ผมมองสงครามระหว่างเด็กตุ๊ดปะทะแก๊งค์โจรยื้อแย่งไอ้หัวบลอนด์ แอลโจ ได้ยินเมียมันเรียกน่ะ กันอย่างเมามัน -,.- เออ! ดูไปดูมาก็มันดีแฮะ คล้ายๆดูละครหลังข่าวเรื่องเมียหลวงยังไงก็ไม่รู้ นี่ถ้ามีฉากตบจูบกันสักหน่อยนิใช่เลยนะ
โป้ง! ปร้าง! เพล้ง! โครม!
“โอ๊ย!!! อิเด็กตุ๊ดกว่ามึงจะปล่อยได้นะเล่นเอาซะกูเหนื่อยเลย” ชอนจี ได้ยินผัวมันเรียก รีบวิ่งมาคว้าข้อมือผัวตัวเองก่อนจะเอาไปแอบไว้ด้านหลังของตน แล้วยืนจังก้าด่าเด็กตุ๊ด
“บู๊ย! -.,- เซ็งเลยอุตส่าห์จับได้ ลวนลามยังไม่ถึงใจเลย เมียมาแย่งคืนไปสะแหละ” อิเด็กตุ๊ดทำปากยู่อย่างไม่พอใจ ถ้าเป็นคนอื่นทำผมว่าน่าเกลียดมากเลยนะท่านี้นะ แต่อิเด็กนี่ทำแล้วมันดูน่ารักน่าชังมากเลยในสายตาผม
“กูไม่ปล้นพวกมึงแหละ อันตรายต่อผัวพวกกูจริงๆ ริกกี้ เนียล ดูแลผัวตัวเองดีๆนะ ป่ะรีบกลับเหอะ มึงอย่าตามมานะอิเด็กตุ๊ด มึงห้ามตามมานะ ไม่งั้นกูจะเอามะเร็งมาใส่หนังหัวมึงแน่!!” ชอนจีชี้หน้าด่าอิตุ๊ดเด็กก่อนจะหันไปพยักหน้ากับเหล่าโจรเคะ เป็นสัญญาณ แล้วรีบคว้าแขนสามีของตัวเองหนีตาตี่ตาเหลือกยังกับว่าพึ่งเจอสิ่งมหัศจรรย์ที่น่าสะพรึงกลัวอันดับแปดของโลก
เออ!! ชอนจีกูว่ามึงไม่ต้องลำบากเอามะเร็งมาใส่หนังหัวมันหรอกกูว่าตอนนี้หัวมันน่าจะมีเนื้องอกสักก้อนแล้วล่ะ หลากสีเหลือเกิ๊นนน กุล่ะเพลีย =0=!!!
หมับ!!!
“อุ๊ย!!” สะดุ้งเลยสิกู อยู่ๆก็มีมือขาวๆ เรียวๆ เล็กๆ มาวางบนไหล่ แถมยังเป็นมือของอิตุ๊ดเด็กผู้มีพระคุณของผมอีก
กูกลัวมึงอยู่ลึกๆอยู่นะตุ๊ดดดด ถึงมึงจะน่ารักน่าชังจนกูอยากจะกลับใจไปเป็นเมะก็เหอะ
“ฮยองไม่ต้องทำหน้าเหมือนกับจะร้องไห้ขนาดนั้นก็ได้ น้องฮุนไม่ทำอะไรฮยองหรอก น้องฮุนรู้ว่าฮยองคือพวกเดียวกันกับน้องฮุน” แสดงว่าถ้ากูไม่ใช่พวกเดียวกันกับมึง กูก็ไม่รอดช่ายม๊า T^T รู้สึกภูมิใจในตัวเองจังที่เลือกเป็นเคะเนี่ย
“.......”
“ฮยองชื่ออะไรเหรอ หนูชื่อโอ เซฮุน เรียกน้องฮุนก็ได้นะ ว้าว! ฮยองขาวจังเลย ขาวกว่าน้องฮุนอีก ขาวจั๊วะน่าเจี๊ยะอย่างกับนมตราหมี !น้องฮุนอิจฉาจัง อยากได้บ้างอ่ะ >O<” ไอ้เด็กนี่มันจับตัวผมหมุนๆประมาณสิบตลบได้มั้ง จับนู่นจับนี่ แล้วก็สันธยายอารัยของมันสักอย่าง จะว่าไปมันก็น่าเสวนาด้วยอยู่นะ ผมเริ่มจะถูกชะตากับน้องฮุนแล้วสิ
เอาว่ะ!! เป็นไงเป็นกันสร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรูถึงจะรู้สึกถึงรังสีอำมหิตที่ชวนให้เสียวตูดก็เถอะ :(
“ฮยองชื่อ คิม จุนมยอน เรียกซูโฮ ฮยองก็ได้ ฮยองขอบคุณน้องฮุนมากนะที่อุตส่าห์มาช่วยฮยองทั้งที่เราก็ตัวแค่นี้ แต่ใจกับใหญ่มากกว่าคนแถวนี้สะอีกที่เห็นฮยองโดนโจรล้อมก็รีบพากันเดินหนีกันแถบจะหกล้มหน้าคว้ำตาย T^T”
“ไม่เป็นไรค่า >O< น้องฮุนเต็มใจ หม่อมแม่สอนเสมอเป็นผู้หญิง(?) ต้องรู้จักช่วยเหลือผู้อื่น น้องฮุนดีใจนะค่ะที่ได้ช่วยเหลือฮยอง ^_^”
ผมมองน้องฮุนด้วยรอยยิ้ม เด็กคนนี้น่ารักทั้งภายนอกและภายในจริ๊งจริง ถึงแม้ว่าจะมีนิสัยแรด กล้าแสดงออกไปหน่อย แต่ก็เป็นตุ๊ดโลกสวยที่ถ้าใครอยู่ด้วยก็ต้องหลงใหล นี่ถ้าผมไม่มีความฝันอันยิ่งใหญ่ คือการ ได้เป็นเมียมนุษย์หมาป่านะ ผมจะกลับตัวไปเป็นเมะแล้วมาจีบน้องฮุน ^_^
“ขอบคุณมากนะจร้า น้องฮุนน่ารักจัง เออ! ว่าแต่เราอยู่บ้านแถวไหนล่ะ เดี๋ยวฮยองไปส่งเป็นเด็กเป็นเล็กกลับเองมันอันตราย” ผมเป็นห่วงน้องเขาจริงๆนะครับ ยิ่งตัวบาง หน้าสวย นุ่มนิ่ม น่าจับกดแบบนี้ เผลอๆ เดินไปคนเดียวแล้วมีพวกหน้าตาหมาไม่มองมาดักฉุดใครจะไปช่วยทัน อย่างน้อยมีผมไปด้วยถึงจะอ้อนแอ้นเหมือนกัน แต่โบราณบอกไว้ว่า หนึ่งคนหัวหายสองคนไม่มีใครตายนะคร๊าฟฟ
“ไม่ต้องหรอกคร้า น้องฮุนออกมาซื้อของกลับหม่อมแม่นะคร้า อีกสองวันน้องฮุนก็จะได้ย้ายโรงเรียนแล้วอ่ะ น้องฮุนกังวลจังเลย (_ _)”
“หือ! ทำไมล่ะโรงเรียนนั่นมันไม่ดีเหรอ น้องฮุนถึงไม่อยากย้ายไป” น้องฮุนทำท่าทางลุกลี้ลุกลนหันซ้ายหันขวาก่อนจะเอาแขนเล็กมาโอบลอบลำคอของผมให้เข้าไปไกล อื้อหื้อ ! ตัวห้อมหอม หน้าหนิใสกริ้งๆเลยอ่ะ ไม่ไหวๆ ถ้าผมอยู่ใกล้น้องเขาไปมากกว่านี่ผมกลัวได้กลับใจไปเป็นเมะแน่นอน T^T
“ฮยองรู้จัก xoxo hihgschool ไหมล่ะ โรงเรียนที่มีข่าวลือว่ากันว่ามีสิ่งลี้ลับซ่อนอยู่ ไม่ว่าจะเป็นแวมไพม์ มนุษย์หมาป่า กระต่ายต่างดาว หรือแม้กระทั่งกบพูดได้อ่ะ”
ทันทีที่ผมได้ยินในสิ่งที่น้องฮุนพูด ก็รู้สึกดีใจประหลาด คือ ที่ดีใจ เพราะมันมีคำว่า มนุษย์หมาป่าอ่ะไม่ใช่ว่ารู้จักไอ้โรงเรียนโซซวย สคูล อะไรนี่หรอก ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในโลกนี้มีโรงเรียนนี้ตั้งอยู่บนผืนแผ่นดิน(ฟังดูยิ่งใหญ่เนาะ) ก็ผมคลั่งไคล่มนุษย์หมาป่ามากนี่นา ดีล่ะในเมื่อชีวิตผมอยู่ที่นี่ไปมันก็มีแต่ความบัดซบ ขอผมออกไปผจญภัยค้นหามนุษย์หมาป่าหล่อๆสักตัว มาจับทำผัวหน่อยแล้วกัน หึๆ!!
“น้องฮุนจะเดินทางอีกสองวันใช่มั๊ย งั้นฮยองจะไปด้วย”
“ห๊า!”
End past : suho
“น้องฮุน!!!!!! แม่หาแทบตายไปอยู่ไหนมาค่ะลูกรัก” หญิงสาวรีบวิ่งไปกอดลูกสาวของตัวเอง แล้วสำรวจรอบตัวว่ามีแผล รอยช้ำ อะไรกับมาไหม
เพียงแค่ลูกหายไปหนึ่งนาที อกของคนเป็นแม่ก็แทบจะแตกสลายกลายเป็นเสี่ยงแล้ว
“น้องฮุนไม่เป็นอะไรเลยค่าหม่อมแม่ หม่อมแม่คร้านี่พี่ ซูโฮ เขาจะเดินทางไปเรียนกับน้องฮุนด้วยนะค่ะ” หญิงสาวมองตามนิ้วเรียวที่ชี้ไปที่ผู้ชายตัวเล็กผิวขาวหน้าตาหวานหยดย้อยสวยจนผู้หญิงบางคนยังต้องอับอายเอาหน้าลงไปหมุดโถส้วม
“อืม! สวัสดีจร้า แม่ชื่อโอ ฮารุ นะจ๊ะ เป็นหม่อมแม่ของน้องฮุนนี่” หญิงสาวยิ้มทักทายหนุ่มน้อยร่างบางก่อนจะเดินเข้าไปสวมกอดแล้วหอมแก้มซ้ายขวาเล่นเอาเจ้าตัวสะดุ้งตกใจ ใจแทบหล่นลงไปอยู่ใต้ตีน ก็คุณน้าฮารุสวยมาก หน้าก็เด็กมากด้วย ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าจะมีลูกโตขนาดนี้ จุนมยอนเข้าใจแล้วครับว่าน้องฮุนสวยและน่ารักได้ใครก็คุณแม่สวยขนาดนี้หนิแล้วคุณลูกจะไม่สวยตามได้ยังไง
คันหู ไม่รู้เป็นอารัย เอาสำลีมาปั่นก็ไม่หาย คันจริ๊งมันคันอยู่ข้างใน คันหูทีไรล่ะขนลุกทุกที~
เอ่อ ! แล้วอีกอย่างกูรู้แล้วว่าน้องฮุนแรดได้ใคร =0=!!!
“อุ๊ย! เดี๋ยวลูกมึงพาพี่เขาไปเดินเล่นช็อปปิ้งเลยนะค่า แม่ขอตัวไปรับโทรศัพท์ก่อน ซูโฮ..”
“O_O ครับ”
“เลือกซื้อได้เลยนะจร้า อยากได้อะไรเลือกเอาเลย แม่เลี้ยงเองค่า! >O< แล้วก็ไม่ต้องเกร็งกับแม่นะค่ามึง ตามสบายเลย แม่รู้ว่าหนูน่ะไม่ใช่พวกเรียบร้อยอย่างที่พยายามทำ ”
ตุ๊บๆ!!
หญิงสาวสาวท้าวเดินมาตบไหล่ แล้วยิ้มหวานให้เพื่อนของลูกตน
“สบายๆกับกูค่ะมึงอย่าเกร็ง กูไปล่ะค่า ^_^”
อื้อหือ ! ชิวไปไหมค่ะหม่อมแม่ เล่นเอากูตกใจเลย ทำไมเมื่อกี้พูดสะไพเราะเพราะพริ้งแต่พอผ่านไปไม่ถึงวิกลับมาภาษาดอกไม้บานได้ล่ะเนี่ย เริ่ดทั้งแม่ทั้งลูกจริงๆ
ทางด้านหม่อมแม่
“ฮัลโล ว่าไงลิง”
[อิดอก! นี่เหรอคำทักทายของมึง เรียกสะกูหมดความน่าเชื่อถือเลย]
“มึงเคยมีด้วยเราะ ทำไมกูไม่เคยเห็นเลยล่ะ (-_- )( -_-)”
[พอกูไม่อยากเถียงกับมึง ว่าแต่เรื่องลูกของมึงโอเคดีไหม]
“แน่นอน ลูกกูเตรียมของพร้อมไปจับลูกชายหน้าหวานของมึงแล้ว เออ! กูลืมบอกว่าลูกกูจะเอาเพื่อนไปอยู่ด้วยหกคนน่ะ”
[หือ! หกคนเหรอ 1 2 3 4 5 6 อืมครบพอดีเลยสินะ หึ!]
“ครบอะไรของมึง?”
[ปล่าว!! ไม่มีอะไรหรอกว่าแต่มึงไปทำอีท่าไหนล่ะ ลูกมึงถึงได้ยอมไป]
“ฮ่าๆๆ ก็แค่บอกว่ากูแพ้พนันมึง แล้วมึงก็ขอให้กูหาคนที่จะช่วยให้ลูกชายรู้จักเพศตัวเองว่าชอบชายชาย หรือ ชายหญิง เป็นการแก้พนัน ถ้าทำสำเร็จก็จะได้รับเงินก้อนโต แต่ถ้าทำไม่สำเร็จกูก็ต้องจ่ายมึง จนหมดตัว แล้วต่อไปก็ต้องไปหาขุดไส้เดือนกินนะสิ”
[มึงแต่งเรื่องสะกูเลวมากเลย ถึงกูกับมึงจะพนันกันจริง แต่มึงไม่ใช่เหรอที่สอดรู้สอดเห็นขึ้นไปห้องลูกกูแล้วบังเอิญเห็นรูปลูกกูแล้วเกิดสปาร์คอยากได้มาเป็นผัวแต่ตัวเองดันแก่เกินเลยกะจะให้มาเป็นลูกเขย มึงไม่ใช่เหรอที่วางแผนจะจับลูกกูให้ลูกสาวตัวเอง แม่งทำไมไม่พูดแบบนี้ว่ะ]
“ถ้ากูพูดแบบนี้กูก็เป็นคุณแม่ยอดแย่น่ะสิมึง 555 ช่วยไม่ได้เลวไปนะมึงลาก่อนค่าความดีของคุณนักธุรกิจหญิงพันล้าน ควอนยูริ เออ! ยูริ มึงเตรียมตัวเตรียมใจอาลัยอาวรณ์กับทรัพย์สินมึงไว้เลยนะ เพราะเดี๋ยวอีกไม่นานกูจะให้ลูกกูไปรีดไถ่เงินมึง”
[โอ๊ย! มาเลยจร้า มาเลยจร้า ถ้าเป็นลูกมึงกูยอมไปแย่งชาเขียวอาหารหนอนชีเมโจได๋ กินเลย]
“5555 แค่นี้ก่อนนะเดี๋ยวกูไปถือของช่วยลูกก่อน บ๊ายบายอิลิง ตุ๊ดดด”
[อีสัส!! แม่งวางไปแล้ว เหี้ยจริงๆ =0=]
หลังจากวางโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มจนปิดไม่อยู่ หญิงสาวนามว่า โอ ฮารุ ก็เดินลั้นลาเข้าไปในห้างตามประสาแม่หม้ายสาวโสด โดยหารู้ไหมว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่อาจจะเป็นจุดจบของเล่าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆทั้ง หก คน
: ควอนยูริ
หึ! ฉันรักแกนะเพื่อน แต่ฉันรักลูกฉันมากกว่า ขอโทษที่ต้องจัดฉากหลอกให้แกขึ้นไปในห้องเสี่ยวลู่เพื่อให้แกคิดแผนการบ้าๆตามประสาคนไม่เต็มบาท(?) ขึ้นมาเพื่อให้แกไม่สงสัย หึ! หนูเซฮุนนา น้าขอให้หนูมีชีวิตรอดเลยวันพระจันทร์เต็มดวงแล้วกันนะลูก น้าขอโทษ แต่น้าจำเป็นต้องหาอาหารไปให้เหล่าหมาป่าตัวใหญ่เพื่อให้ลูกของน้ามีชีวิตรอดเหมือนกัน
โลกนี้ไม่มีใครรักใคร ทุกคนย่อมเห็นแก่ตัว แล้วฉันเองก็เห็นแก่ตัวที่จะส่งลูกของเพื่อนรักเพื่อนแท้เพียงคนเดียวไป ตาย
จบแล้วนะคร้า ยูริดูเลวมากเลย บังอาจมาหลอกหม่อมแม่สุดเกรียนของน้องฮุนได้ -_-**** 5555 เดี๋ยวเรามารอดูกันว่าชีวิตของเหล่าเคะเมะ6คนจะเป็นยังไงต่อไปจะอยู่หรือจะรอด ต้องติดตามนะค่ะ ตอนหน้าพระเอกกับนายเอกจะได้เจอกันแล้วนะค่ะ ขอโทษด้วยที่แต่งได้ไม่ฮา งานเยอะมากเลย แต่ตอนต่อไปจะพยายามให้ฮากว่านี้คร้า แล้วไรท์จะพยายามมาลงทุกวันนะค่ะ รีดเดอร์ก็เข้ามาอ่านทุกวันด้วยนะ บายๆ จุ๊บๆ อันยอง~ # โค้งงามๆ
ความคิดเห็น