ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักแรกพบ
ติ้ง..ติง..ง
เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นในตอนบ่ายแก่ๆ เป็นสัญญาณบอกเวลาเลิกโรงเรียน เป็นที่รู้กันของนักเรียนว่า นั่นหมายถึง หมดสิ้นภาระหน้าที่ในการเรียนของวันนี้ นิชาเก็บสมุดหนังสือลงในกระเป๋าพร้อมที่จะกลับบ้านแล้วหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากการนั่งทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ให้เสร็จก่อนเลิกเรียน บ้านของเธออยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก แต่ทว่ากว่าที่บ้านจะมารับก็ปาไปหกโมงเย็นเกือบทุกวัน ถึงแม้ที่นี่จะเลิกบ่ายสามโมงครึ่งก็เถอะ แต่ด้วยที่พ่อกับแม่ทำงานคนละที่จึงทำให้เธอต้องใช้เวลาอยู่ที่โรงเรียนนานกว่าคนอื่น ถ้าไม่นับพวกที่ต้องทำเวรหลังเลิกเรียนล่ะนะ สำหรับนิชาการที่ต้องมานั่งรอคนมารับเย็นๆทุกวันไม่ใช่เรื่องน่ากลัวมากนัก เพราะเธอมีเพื่อนที่แสนจะน่ารักอย่าง "ใบไผ่" มาอยู่เป็นเพื่อนทุกวันน่ะสิ ถือเป็นเพื่อนสนิทของนิชาก็ว่าได้ เรียนห้องเดียวกัน กินข้าวตอนพักเที่ยงด้วยกันทุกวัน หรือไม่เวลาที่มีปัญหาไม่สบายใจ ใบไผ่คนสวยก็จะคอยปลอบใจอยู่ตลอด มีเพื่อนดีก็ดีอย่างนี้ล่ะนะ....
" นิชาเก็บของเสร็จหรือยัง "
" เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ " ฉันรู้ดีว่าวันนี้ ใบไผ่ก็คงจะรออยู่เป็นเพื่อนฉันเหมือนทุกวันนั่นล่ะ
" เอ่อ...นิชา วันนี้ เราคงอยู่รอเป็นเพื่อนไม่ได้นะ เพราะวันนี้ต้องกลับบ้านเร็วน่ะ อีกเดี๋ยวพี่ชายจะมารับ "
เธอพูดเสียงอ่อย พร้อมกับใบหน้าที่สำนึกผิดซะอย่างนั้น ยัยบ้าฉันต่างหากที่ต้องเกรงใจเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาเกรงใจฉัน..เฮ้อ..
" อืม ไม่เป็นไรหรอกจ้า เราอยู่รอคนเดียวได้ ถ้าเหงาๆ ก็ยังมีลุงยามนั่งคุยเป็นเพื่อนไง สบายมากๆ"
ฉันพยายามพูดเพื่อให้ใบไผ่สบายใจ เพราะเธอเป็นพวกประเภทไม่ใช่ธุระตัวเองแต่ชอบกังวลไปซะทุกเรื่อง
" แล้วเธอมีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไรกันน่ะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไหนบอกเป็นลูกคนเดียวไงย่ะ"
" อ่อ..พี่ลูกป้าน่ะ เพิ่งเรียนจบจากออตเตรเลียมา เดี๋ยวมาถึงจะแนะนำให้รู้จักกันไว้นะ แต่ขอบอกว่าหล่อมากๆ เรียนก็เก่ง รับรองว่าถ้าเธอได้เจอ จะต้องบอกว่า โอ้!! พระเจ้า แน่นอน อ่ะ" ใบไผ่อวดสรรพคุณพี่ชาย(นอกไส้)ซะยกใหญ่ ไปเป็นแม่ยกซะเลยดีไหมย่ะ ถึงจะหล่อขนาดไหนก็ไม่สามารถทำให้คนอย่างนิชาตกหลุมได้หรอกนะ อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่พวกบ้าคนหล่อสักหน่อย
เราสองคนเดินจนมาถึงหน้าโรงเรียน นั่งคุยกันอยู่สักพัก ก็มีรถสปอร์ตคันหรูสีดำวิ่งเข้ามาเทียบหน้าโรงเรียน บ่งบอกได้เลยว่าคนขับคงมีฐานะพอดู ไม่งั้นคงไม่ปัญญาขับรถราคาแพงหูฉี่ขนาดนี้แน่ๆ คิดแล้วก็อิจฉาจริงๆเลย เมื่อไร นิชาจะซื้อรถหรูๆให้พ่อกับแม่ขับแบบนี้บ้างนะ กว่าจะเรียนจบระดับมหาวิทยาลัยก็อีกหลายปี เพราะตอนนี้เธอเพิ่งอยู่ม.6 จบมาก็ไม่รู้ว่าจะเก็บเงินได้มากพอที่จะซื้อได้หรือเปล่า...เฮ้อ.. เอาเป็นว่าใช้ชีวิตตามหลักเศรษฐกิจพอเพียงนี่ล่ะ ดีที่สุด
## ปล. เป็นเรื่องแรกของคนแต่งค่ะ ชอบอ่านนิยายมาก ด็เลยอยากลองแต่งดูบ้าง อยากให้คนอ่านช่วยเม้นท์ให้ด้วยค่ะ ว่าควรจะแต่งต่อไปดีไหม เพราะเสียงจากคนอ่านเปรียบเสมือนน้ำทิพย์ชโลมใจอย่างดีค่ะ
เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นในตอนบ่ายแก่ๆ เป็นสัญญาณบอกเวลาเลิกโรงเรียน เป็นที่รู้กันของนักเรียนว่า นั่นหมายถึง หมดสิ้นภาระหน้าที่ในการเรียนของวันนี้ นิชาเก็บสมุดหนังสือลงในกระเป๋าพร้อมที่จะกลับบ้านแล้วหลังจากที่เหน็ดเหนื่อยจากการนั่งทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์ให้เสร็จก่อนเลิกเรียน บ้านของเธออยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนัก แต่ทว่ากว่าที่บ้านจะมารับก็ปาไปหกโมงเย็นเกือบทุกวัน ถึงแม้ที่นี่จะเลิกบ่ายสามโมงครึ่งก็เถอะ แต่ด้วยที่พ่อกับแม่ทำงานคนละที่จึงทำให้เธอต้องใช้เวลาอยู่ที่โรงเรียนนานกว่าคนอื่น ถ้าไม่นับพวกที่ต้องทำเวรหลังเลิกเรียนล่ะนะ สำหรับนิชาการที่ต้องมานั่งรอคนมารับเย็นๆทุกวันไม่ใช่เรื่องน่ากลัวมากนัก เพราะเธอมีเพื่อนที่แสนจะน่ารักอย่าง "ใบไผ่" มาอยู่เป็นเพื่อนทุกวันน่ะสิ ถือเป็นเพื่อนสนิทของนิชาก็ว่าได้ เรียนห้องเดียวกัน กินข้าวตอนพักเที่ยงด้วยกันทุกวัน หรือไม่เวลาที่มีปัญหาไม่สบายใจ ใบไผ่คนสวยก็จะคอยปลอบใจอยู่ตลอด มีเพื่อนดีก็ดีอย่างนี้ล่ะนะ....
" นิชาเก็บของเสร็จหรือยัง "
" เสร็จแล้ว ไปกันเถอะ " ฉันรู้ดีว่าวันนี้ ใบไผ่ก็คงจะรออยู่เป็นเพื่อนฉันเหมือนทุกวันนั่นล่ะ
" เอ่อ...นิชา วันนี้ เราคงอยู่รอเป็นเพื่อนไม่ได้นะ เพราะวันนี้ต้องกลับบ้านเร็วน่ะ อีกเดี๋ยวพี่ชายจะมารับ "
เธอพูดเสียงอ่อย พร้อมกับใบหน้าที่สำนึกผิดซะอย่างนั้น ยัยบ้าฉันต่างหากที่ต้องเกรงใจเธอ ไม่ใช่ให้เธอมาเกรงใจฉัน..เฮ้อ..
" อืม ไม่เป็นไรหรอกจ้า เราอยู่รอคนเดียวได้ ถ้าเหงาๆ ก็ยังมีลุงยามนั่งคุยเป็นเพื่อนไง สบายมากๆ"
ฉันพยายามพูดเพื่อให้ใบไผ่สบายใจ เพราะเธอเป็นพวกประเภทไม่ใช่ธุระตัวเองแต่ชอบกังวลไปซะทุกเรื่อง
" แล้วเธอมีพี่ชายตั้งแต่เมื่อไรกันน่ะ ฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย ไหนบอกเป็นลูกคนเดียวไงย่ะ"
" อ่อ..พี่ลูกป้าน่ะ เพิ่งเรียนจบจากออตเตรเลียมา เดี๋ยวมาถึงจะแนะนำให้รู้จักกันไว้นะ แต่ขอบอกว่าหล่อมากๆ เรียนก็เก่ง รับรองว่าถ้าเธอได้เจอ จะต้องบอกว่า โอ้!! พระเจ้า แน่นอน อ่ะ" ใบไผ่อวดสรรพคุณพี่ชาย(นอกไส้)ซะยกใหญ่ ไปเป็นแม่ยกซะเลยดีไหมย่ะ ถึงจะหล่อขนาดไหนก็ไม่สามารถทำให้คนอย่างนิชาตกหลุมได้หรอกนะ อีกอย่างเธอก็ไม่ใช่พวกบ้าคนหล่อสักหน่อย
เราสองคนเดินจนมาถึงหน้าโรงเรียน นั่งคุยกันอยู่สักพัก ก็มีรถสปอร์ตคันหรูสีดำวิ่งเข้ามาเทียบหน้าโรงเรียน บ่งบอกได้เลยว่าคนขับคงมีฐานะพอดู ไม่งั้นคงไม่ปัญญาขับรถราคาแพงหูฉี่ขนาดนี้แน่ๆ คิดแล้วก็อิจฉาจริงๆเลย เมื่อไร นิชาจะซื้อรถหรูๆให้พ่อกับแม่ขับแบบนี้บ้างนะ กว่าจะเรียนจบระดับมหาวิทยาลัยก็อีกหลายปี เพราะตอนนี้เธอเพิ่งอยู่ม.6 จบมาก็ไม่รู้ว่าจะเก็บเงินได้มากพอที่จะซื้อได้หรือเปล่า...เฮ้อ.. เอาเป็นว่าใช้ชีวิตตามหลักเศรษฐกิจพอเพียงนี่ล่ะ ดีที่สุด
## ปล. เป็นเรื่องแรกของคนแต่งค่ะ ชอบอ่านนิยายมาก ด็เลยอยากลองแต่งดูบ้าง อยากให้คนอ่านช่วยเม้นท์ให้ด้วยค่ะ ว่าควรจะแต่งต่อไปดีไหม เพราะเสียงจากคนอ่านเปรียบเสมือนน้ำทิพย์ชโลมใจอย่างดีค่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น