.

ลำดับตอนที่ #1 : 66

บทนำ
ครีอุสที่ถูกจองจำ

"หยุดนะ!"

ข้าชะงักฝีเท้า ถึงคนพวกนั้นไม่ได้มีท่าทีจะเข้ามาทำร้ายข้า แต่การหยุด เพื่อเล่นสนุกกับเจ้าพวกนั้นก็เป็นการพักผ่อนหย่อนใจที่ไม่เลวเหมือนกัน

"มองพวกเราสิ หันกลับมาแล้วลืมตามองพวกเรา!"ฟังน้ำเสียงก็รู้ว่าคนพูดพยายามข่มความตื่นตระหนกเอาไว้  แต่ก็ทำไม่ได้ เพราะสุดท้ายเขาแทบจะตะโกนออกมาด้วยซ้ำ

"ทำไมละ"ข้าเพียงแต่พูดยิ้ม ๆ ว่า "ข้าไม่จำเป็นจะต้องทำแบบนั้นก็สามารถมองเห็นพวกเจ้าได้อย่างชัดเจน"

ใช่แล้ว ข้าเห็นทุกอย่างชัดเจน โถงตำหนักด้านหลังข้าแต่เดิมเป็นสิ่งก่อสร้างหรูหราอลังกาาร ประตูใหญ่เป็นประตูหินขนาดยักษ์สองบาน ถ้ามันถูกปิดเข้าหากันจะมีตราสัญลักษณ์พระอาทิตย์ดวงโตปรากฏอยู่ตรงกลางทั้งสองข้างของประตูมีเสาเรียงราย ด้านหลังเสาเหล่านี้เป็ฯกำแพงสูงใหญ่ที่แผ่กว้างออกไปเรื่อย ๆ ทำให้สิ่งก่อสร้างนี้เป็นเหมือนลานรูปพัด

 แต่จะไม่ว่าประตู เสา หรือกำแพงล้วนแต่แกะสลักด้วยลวดลายน่าเบื่อมันทำให้ข้าต้องเพ่งความสนใจให้มากขึ้นเพื่อสัมผัสของที่ไม่มีประโยชน์พวกนั้น!

 
 แต่ตอนนี้มันดูดีขึ้นเยอะ เพราะเสาทั้งหลายต้างล้มระเนระนาดลวดลายแกะสลักแตกหักจนหมด ประตูหินทั้งสองบานก็ถูกข้าระเบิดทิ้งไปตั้งนานแล้ว บัดนี้โถงตำหนักกลายเป็นซากก้อนหินกองใหญ่ เวลาข้าใช้พลังสัมผัสเลยสบายขึ้นกว่าเดิม เพราะแค่สัมผัสรูปร่างคร่าว ๆ ไม่ให้ตัวเองเดิน ๆ อยู่แล้วไปชนเศษซากพวกนั้นเข้าก็พอ ไม่ต้องไปสนใจว่าบนก้อนหินนั้นจะมีลวดลายแกะสลักอะไรอีก

  "ครีอุส! หันกลับมามองพวกเรานะ"

    เจ้าหมอนี้เรื่องมากจริง  ๆ!
      ข้าเคลื่อนตัวไปปรากฏต่อหน้าเขาในเสี้ยววินาที ใกล้จนระยะห่างเหลือแค่สิบเซนติเมตร จากนั้นก็ลืมตาและพูดใส่หน้าเขาว่า "ในเมื่อเจ้ากล้าเรียกให้ข้ากลับมา กล้าออกคำสั่งให้ข้าลืมตา นั่นแปลว่าเจ้าพร้อมที่จะตายแล้วใช่ไหม"
ลมหายใจของฝ่ายตรงข้ามถี่ขึ้น เขาพูดด้วยความตื่นกลัวว่า"ดวงตาของเจ้า..."
"มันเป็นยังไง"ข้าพูดหยัน ๆ "เป็ฯสีดำใช่ไหม แปลกมากหรือไง ข้าไม่ได้เปลี่ยนไปแค่ดวงตาหรอกนะ"
เขากลับปฏิเสธ"ไม่ใช่สีดำ แต่เป็น..."
"ข้าไม่อยากฟัง!"ข้าตวาดจบก็พูดยั่วว่า "ในเมื่อข้ามองไม่เห็นสีที่เจ้าพูด เพราะฉะนั้นโลกใบนี้มีเพียงสีเดียวก็มากเกินพอแล้ว และมันคือสีดำ สีดำ สีดำ! ฮ่าๆๆ!"
ข้าระเบิดพลังมืดออกมาทำให้ร่างของหมอนั่นกระเด็นไปไกล เดิมทีเขาก็บาดเจ็บสาหัสจนไม่มีแรงต่อต้านอยู่แล้ว พอถูกระเบิดเข้าและล้มกระแทกกับพื้นจนกลิ้งไปอีกหลายตลบ เขาถึงกับเอามืออุดปาก กระอักไอออกมามีแต่เลือดสีแดงสด
     ท่ามกลางเทพอัศวินที่ล้มระเนระนาด มีเพียงสองคนเท่านั้นที่ยังยืนอยู่ได้ เมื่อทั้งสองเห็นคนที่บาดเจ็บสาหัสกระอีกเลือดออกมาก็มีสีหน้าแตกตื่นแล้วเข้าไปช่วยพยุงทันที แต่สองคนนั้นก็บาดเจ็บไม่น้อย พอเข้าไปช่วยพยุงจึงเอียงซ้ายเอียงขวา ถ้าเกิดล้มลงไป อาการบาดเจ็บของทั้งสามคนจะต้องสาหัสกว่าเดิมแน่ ๆ เจ้าพวกนี้มันโง่จริง ๆ!
ข้าพูดยั่วเย้าว่า"เจ้าโง่ ถ้าพวกเจ้าพาหมอนี่ไปห่าง ๆ หน่อย ไม่แน่ว่าอาจจะรักษาชีวิตจองเขาเอาไว้ได้ก็ได้"
     ทั้งสามคนเงยหน้าขึ้น คนที่ถูกหามตะคอกใส่ข้าว่า "ครีอุส! เจ้าคิดแบบนี้จริง ๆ นัเหรอ!"
"ข้าคือเกรเซียส"ข้าตอบกลับอย่างไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ ต้องทำยังไงถึงจะให้เจ้าหมอนี่จำชื่อของข้าได้สักที ที่ง ๆ ที่ข้าก็เรียกชื่อของเขา เขาคือ...เฮ้อ! ชื่อของเขาคืออะไรกันแน่นะ...ใช่แล้ว แลนซ์นั่นเอง!
ข้านึกออกแล้วและพูดยิ้ม ๆ ว่า"แลนซ์ เทอร์มิส ถ้าเจ้ายอมคุกเข่าแล้วเรียกข้าว่าเกรเซียสล่ะก็ ข้าอาจจะปล่อยเจ้าไปก็ได้"
      แลนซ์มองหน้าข้า ท่าทางราวกับว่า...เจ็บปวดหัวใจมั้ง อาจจะใช่ หรือข้าอาจจะใช้พลังสัมผัสมากเกินไป เขาอาจจะแค่เสียใจเท่านั้นเอง หรืออาจจะกำลังคิดว่าควรคุกเข่าขอร้องข้าดีหรือเปล่า ฮ่าๆๆ!
ตอนนี้เองที่หนึ่งในคนที่กำลังพยุงแลนซ์อยู่ตวาดเสียงดังว่า"เจ้าไม่ใช่ครีอุส แล้วก็ไม่ใช่เกรเซียสด้วย เจ้าไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น!"
      ข้าหลุดหัวเราะแล้วหันไปมองคนพูดด้วยสายตาเย็นเยียบ เขาคือ...ชาคส์ ใช่แล้วชาคส์ เจ้าหมอนี่ชอบพูดในสิ่งที่ข้าไม่ชอบฟังอยู่เรื่อย
      "ฆ่าพวกนั้นซะลอเรน ทั้งหมดนั่นแหละ..."ข้านิ่งไปสักพักค่อยชี้ไปที่แลนซ์"ยกเว้นเขา ข้าจะฆ่าเจ้าหมอนี่ด้วยตัวเอง! เจ้าลงมือก่อน ข้าอยากให้เขาได้เห็นทุก ๆคนตายด้วยตาของเขาเอง!"    
"ขอรับ!"ลอเรนเดินผ่านตัวข้าไปหาพวกแลนซ์ที่ยืนอยู่ ในมือถือดาบปีศาจที่ได้รับสืบทอดมาจากตระกูลของเขา
       น่าแปลก เมื่อกี้เขาอยู่ตรงนี้ด้วยหรอ ข้าแอบแปลกใจนิดหน่อยตามหลักแล้วไม่้มีสิ่งไหนที่สามารถปิดบังพลังสัมผัสของข้าได้ โดยเฉพาะลอเรนผู้มีพลังมืดรุนแรงแบบนี้
       ลอเรนกำดาบตรงไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเหมือนเงาที่แวบไป จนกระทั่งเขาฟันชาคส์ ข้าถึงเห็นร่างของเขาชัด ๆ ชาคส์โต้ตอบไม่ทัน ดาบเล่มนั้นฟันเข้าที่ไล่ของชาคส์และผ่ามาจนถึงหน้าอก

B B