คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : Chapter 17
Chapter 17
เช้าวันใหม่ดำเนินไปอย่างปกติ กิจวัตรประจำวันที่เริ่มต้นด้วยการซ้อมและจบลงที่การซ้อมทำให้ทุกคนเหนื่อยล้า ไม่เว้นแม้แต่ชายร่างสูงกับใบหน้าแป๊ะยิ้มที่มีรอยยิ้มประทับอยู่บนใบหน้าเสมอ ๆ อีซึงฮุนที่วันนี้ทุกคนลงมติว่าดูเงียบนิ่งผิดปกติ ไม่มีใครคิดถามอะไรออกไป ทิ้งให้ความเป็นห่วงเป็นใยของเมมเบอร์ทุกคนหมุนวนอยู่ในอากาศ และทุกอย่างก็จบลงด้วยข้อสรุปที่ว่า ซึงฮุนแค่เหนื่อยเกินไปเท่านั้นเอง
อีซึงฮุนไม่เคยคิดอะไรเยอะขนาดนี้มาก่อน วันนี้เป็นวันแรกที่เขารู้สึกว่าความช่างสังเกตของเขาได้ย้อนมาทำร้ายตัวเขาเอง เขาเป็นห่วงความสัมพันธ์ของทุกคนในทีมมากกว่าคังซึงยุนที่รายนั้นมีแต่คิมจินอูเสียอีก แต่เขาจะไม่โทษใครนอกจากโทษตัวเองที่ช่างสังเกตจนเกินเหตุ
ความสัมพันธ์ระหว่างมินโฮและแทฮยอนเปลี่ยนไปในทางที่ดีอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งกับเขาที่ขอสถาปนาตัวเองเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวของซงมินโฮยิ่งรู้สึกดีเข้าไปใหญ่ แต่อีซึงฮุนกลับรู้สึกว่ามันมีอะไรมากกว่านั้น
ความรักเป็นสิ่งสวยงามก็จริง แต่ความรักมีอำนาจทำลายล้างเช่นกัน
every rose has its thorns.
"พี่ดูเครียด ๆ"
เป็นซงมินโฮคนไข้ทางใจส่วนตัวของซึงฮุนที่เข้าหาเขาเป็นคนแรก ซึงฮุนยักไหล่น้อย ๆ เป็นเชิงว่าไม่มีอะไรมากมาย แต่ก็เครียดอย่างที่มินโฮว่าจริง ๆ และสายตาคมจากคนผิวเข้มก็ยิ่งทำให้ซึงฮุนยอมแพ้
"เออ ก็ได้ๆ" ซึงฮุนยกมือสองข้างเสมออก "เรื่องนายนั่นแหละมินโฮ"
"ผม ?" มินโฮพูดพลางชี้นิ้วเข้าหาตัว "ถ้าเรื่องแทฮยอนน่ะไม่ต้องห่..."
ซึงฮุนขมวดคิ้วแน่นเป็นปมส่งสายตาดุให้กับมินโฮจนอีกฝ่ายกลืนคำพูดลงไปในคอทั้งหมด มินโฮรู้สึกอึดอัดกับท่าทางที่พี่ซึงฮุนแสดงออกต่อเขาวันนี้จริง ๆ ความตึงเครียดแผ่กระจายไปทั่วห้องจนมินโฮอยากจะวิ่งออกจากตรงนี้ไป แต่ถ้ามันเป็นเรื่องเกี่ยวกับเขาแล้วจะให้หนีก็ไม่ใช่นิสัยของมินโฮ ไม่เหมือนกับคนบางคน...
"เครียดก็เรื่องแทฮยอนนี่แหละ"
"..."
"นายน่ะ... ชอบแทฮยอนจริง ๆ ใช่ไหม ?"
"แทฮยอนต้มรามยอนหน่อยดิ หิวอะ"
เสียงออดอ้อนของลีดเดอร์ซึงยุนพร้อมกับคางแหลมที่แนบมาบนไหล่ทำเอาแทฮยอนสะดุ้ง ก่อนจะส่งมือขาวไปผลักหัวโต ๆ ออกอย่างรวดเร็ว ส่งสายตาที่มีความหมายว่าอย่ามาใกล้ตัวผมนะ ก่อนจะลุกหนีไปดื้อ ๆ ทำเอาจินอูขำก๊ากขึ้นมาลั่นห้องนั่งเล่น
"แทฮยอนเป็นอะไรอีกเนี่ยยยยย"
ซึงยุนโวยวายเหมือนหมีกินรังผึ้ง ก็เขาหิวจนไส้กิ่วไปหมด ครั้นจะให้ไปต้มรามยอนกินเองก็กลัวจะไปทำครัวราคาแพงของห้องชุดนี่พังเสียก่อน ยังไม่ทันได้เดบิวต์ก็เป็นหนี้บริษัทเสียแล้ว แค่คิดซึงยุนก็แทบจะหายหิวไปโดยปริยาย
"เอาน่า ๆ เดี๋ยวพี่ไปทำให้กิน"
เป็นคิมจินอูคนดีที่อาสาเข้าช่วยเหลือคังซึงยุนหมีไส้แห้งที่ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เที่ยง ซึงยุนยิ้มหวานก่อนจะฟัดเข้าที่แก้มนิ่มของพี่จินอูรัว ๆ จนแก้มแทบช้ำ แต่พี่ใหญ่ตัวเล็กก็ทำเพียงแค่ยิ้มน้อยให้และพยายามลากตัวเองที่มีหมีน้อยติดสอยห้อยตามไปอยู่
ทั้งหมดนั้นอยู่ในสายตานัมแทฮยอน
แทฮยอนเข้าห้องส่วนตัว ทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มพลางยิ้มกับตัวเอง นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้เห็นคนรอบตัวของเขามีความสุขขนาดนี้ ข้อดีของการมองเห็นที่แทฮยอนคิดว่าสำคัญที่สุดก็คือ การได้มีความสุขในขณะที่คนอื่นมีความสุขอยู่ โลกของเขาดูสวยงามขึ้นมาทันใด
ฉับพลันก็นึกถึงสีชมพูที่อยู่ ๆ ก็มองเห็นจากตัวมินโฮ หน้าของแทฮยอนขึ้นสีระเรื่ออย่างไม่รู้ตัว พยายามจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองแต่เหตุการณ์วันนั้นมันชัดเจนเกินกว่าจะไม่คิด สีที่เขามองเห็นนั้นไม่เคยโกหก ไม่เคยมีใครเปลี่ยนสีได้อย่างที่ใจอยาก และแทฮยอนก็มั่นใจว่าตาของเขาไม่ได้พร่ามัว
ถ้าซงมินโฮชอบเขาขึ้นมาจริง ๆ แทฮยอนก็ไม่รู้จะทำตัวอย่างไรเหมือนกัน จะบอกว่ารู้สึกไม่ดีกับมินโฮแล้วก็ไม่ใช่ แต่ถ้าถามว่ารู้สึกดีขนาดนั้นไหมมันก็ไม่เชิง ถ้าเกิดภายในสามวันเจ็ดวันนี้มินโฮเกิดมาบอกชอบเขาจริง ๆ บอกตรง ๆ ว่าเขาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะต้องตอบอย่างไร
ตอนนั้นที่ถามซงมินโฮไปแล้วเจ้าตัวตอบว่าไม่รู้ก็ใช่ว่าจะทำให้แทฮยอนสบายใจ เพราะหากไม่ชอบก็ต้องพูดได้เลยว่าไม่ชอบ คำว่าไม่รู้มันเท่ากับว่า ขอคิดดูก่อน หรือไม่ก็ ยังคงสับสนอยู่ในตอนนี้ ถ้าผลไปทางลบแทฮยอนก็ยอมรับว่าเสียดาย แต่ถ้าผลมาตรงกันข้าม เขาเองก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน
เงื่อนไขและเหตุการณ์สมมติผุดขึ้นมาเต็มหัวไปหมด
ตอนนี้ในความคิดของแทฮยอนมีเพียงแค่ซงมินโฮ
มินโฮยังคงยืนนิ่งต่อหน้าซึงฮุน สายตาคมกดลงต่ำที่พื้นสตูดิโอ เขาไม่รู้ว่าตัวเองชอบแทฮยอนหรือเปล่า หลายวันที่ผ่านมาถ้าเกิดความรักมันวัดเป็นตัวเลขได้ เขากล้าพูดเลยว่าตัวเลขนั้นมันคงเพิ่มขึ้นมากมาย แต่มันอาจจะยังไม่ถึงขึ้นที่จะบอกออกไปว่าชอบได้ เขายังไม่อยากผูกมัดแทฮยอนเอาไว้กับเขา
"...แทฮยอนก็เคยถามแบบนี้..."
"จริงดิ" ซึงฮุนแสดงท่าทางตกใจอย่างเห็นได้ชัด "...นายตอบไปว่าไง ??"
"ไม่รู้..."
"นายจำไม่ได้หรืออะไร ?"
"ผมบอกแทฮยอนไปว่าไม่รู้..." มินโฮถอนหายใจ "และผมก็จะตอบพี่ด้วยคำตอบเดียวกัน"
ซึงฮุนถอนหายใจเฮือกใหญ่ตามมินโฮ นี่มันน่ากลัวกว่าการที่รู้ว่ามินโฮชอบแทฮยอนไปจริง ๆ เสียอีก ที่เขาเครียดก็เพราะเขาไม่เคยเข้าถึงแทฮยอน ไม่มีใครรรู้ว่าแทฮยอนคิดอะไรอยู่ น้องเล็กของเขาเป็นคนเก็บตัว ซ้ำยังทำตัวเหมือนกำแพงอะไรสักอย่างที่มองไม่เห็นอยู่รอบตัวเขาตลอดเวลาอีกต่างหาก
น่ากลัวหากมินโฮพังกำแพงนั่นไม่สำเร็จ
น่ากลัวว่าเศษซากของกำแพงจะกลับมาบาดตัวมินโฮเสียเอง
"นายต้องคิดให้ดี ๆ นะซงมินโฮ"
"..."
"ไม่ว่านายจะชอบหรือไม่ได้ชอบแทฮยอน แต่นายก็ได้ทำให้ความรู้สึกของคน ๆ นึงเปลี่ยนไปแล้วนะ"
"พี่หมายความว่าไง ?"
"ตั้งแต่เทรนด้วยกันมา ฉันไม่เคยเห็นแทฮยอนดูมีสบายใจขนาดนี้มาก่อน..." ซึงฮุนยิ้ม "...จนนายเข้ามา"
มินโฮก้มหน้าลงต่ำ สายตาเต็มไปด้วยความสับสน เขารู้สึกดีกับแทฮยอนนั่นมันก็ใช่ แต่เขาไม่เคยคิดอยากจะผูกมัดแทฮยอนไว้ให้อยู่กับตน ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันน้อยเกินกว่าที่จะซื้อหัวใจของใครได้ ตอนนี้เขายังไม่สามารถดูแลใครได้ดีเท่าไร มินโฮรู้ตัวดีทุกอย่าง ไม่กล้าจะบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป
"ตอนแรกฉันเป็นห่วงกลัวว่าแทฮยอนจะปฏิเสธนาย" เสียงของซึงฮุนทำลายภวังค์ของมินโฮ
"..."
"...แต่ตอนนี้ฉันกลัวว่านายจะปฏิเสธตัวเองมากกว่า"
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
"ใครครับ ?"
เสียงหวานตะโกนถามขึ้นอย่างงัวเงีย เขานอนคิดเรื่องมินโฮอยู่ดี ๆ ก็หลับไปอย่างไม่รู้ตัว อาจจะเพราะความเหนื่อยล้าจากการโหมซ้อมอย่างหนัก แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้แทฮยอนหงุดหงิดใจนัก เพราะเขาเองก็อยากจะตื่นไปกินข้าวหรืออาบน้ำอยู่แล้วเหมือนกัน
"พี่เอง"
เสียงทุ้มตอบกลับมาทำเอาแทฮยอนตาสว่าง แทฮยอนลูบผมให้เข้าทรงนิดหน่อยก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้อีกฝ่ายเข้ามา ...อีกครั้งที่แทฮยอนมองไม่เห็นอะไร
"พี่มีอะไรปะ ?"
"ไปหาอะไรกินกัน" มินโฮยิ้มหวานจนตาหยี
"..."
แทฮยอนเบะปากใส่คนเป็นพี่ทำเอามินโฮถลึงตากลับ แทฮยอนชี้เข้ามาที่ตัวเองให้ดูสภาพของคนที่เพิ่งตื่นนอนและไม่พร้อมที่ออกจากห้องนี้ไปเลยสักนิด แต่มินโฮก็กลับไม่ได้ว่าอะไรแถมยังออกปากชมว่า เป็นแทฮยอนทำอะไรก็ดูดีอยู่แล้วอีกต่างหาก
"หยอดได้หยอดดีนะพี่มินโฮนะ"
"มันก็การเต๊าะกันนิดนึงปะครับ จะชวนมากินข้าวเป็นเพื่อนจะให้จิกหัวมาเหรอ บ้า ฮ่าๆๆๆ"
"เออออออออ คิดให้ได้แบบนี้ไปตลอดก็ดีนะครับ"
แทฮยอนพูดพลางยกชาเขียวนมอุ่น ๆ ขึ้นจิบ ตอนนี้เขาออกมาทานข้าวด้วยกันและพบว่าช่วงเวลาทองแบบนี้ไม่มีร้านอาหารจะมีที่ให้พวกเขาได้นั่งเลย ทั้งสองเลยออกมาจิบกาแฟและชาเขียวนมอุ่น ๆ ไปพลาง ๆ ก่อน
"หิวว่ะ... อยากกินอะไรคาว ๆ หนักท้อง ๆ" มินโฮบ่น
"กินต๊อกข้างทางไหม ง่ายดี"
"เออก็ดี ๆ แต่ตอนนี้ขอนั่งก่อน"
"อืม"
ความเงียบเกิดขึ้นระหว่างสองคนอีกครั้ง แทฮยอนสังเกตได้ว่ามินโฮดูสับสนแปลก ๆ ตั้งแต่ที่มาตามเขาที่ห้องแล้ว แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกไปเพราะเขาก็มองไม่เห็นสีอะไรจากมินโฮเหมือนเคย แทฮยอนได้แต่นั่งจิบชาเขียวรอให้มินโฮชวนเขาคุยบ้าง เขาเองก็ไม่ใช่พวกมนุษยสัมพันธ์ดีเท่าไรอยู่แล้ว จะให้เริ่มบทสนทนานี่ยากกว่าแต่งเพลงสักเพลงให้จบเสียอีก
มินโฮกำแก้วกาแฟเอาไว้ เหม่อลอยไปถึงคำพูดที่ซึงฮุนทิ้งเอาไว้ให้เขาขบคิด เขาจะปฏิเสธตัวเองเรื่องอะไร ? พี่ซึงฮุนกำลังจะบอกให้เขายอมรับความรู้สึกของตัวเองและกล้าที่บอกนัมแทฮยอนออกไปงั้นเหรอ ? ในเมื่อเจ้าตัวก็เป็นคนพูดเองว่าแทฮยอนเป็นคนเข้าถึงยาก แถมเขาก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกนี้อีก ความมั่นใจที่มีอู่น้อยนิดกลับกลายเป็นลดลงเข้าไปใหญ่ แค่การชวนอีกคนออกมาช้างนอกแล้วเขายอมออกมาด้วยนี่แทบจะเป็นพระคุณของซงมินโฮแล้วด้วยซ้ำไป
"พี่นี่เป็นอะไร ? ชวนผมออกมาแต่เอาแต่นั่งเงียบเนี่ยนะ ?" แทฮยอนเหวี่ยงขึ้นกลางวง
"ปะ...เปล่า! คือ...คิดอะไรนิดหน่อย..." มินโฮตอบเสียงอ่อน
"เรื่องผมอีกรึไง ?"
"...ก็... ไม่เชิง"
"บอกแล้วไงมีอะไรให้ถามผมตรง ๆ น่ะ" แทฮยอนขมวดคิ้ว "ชอบไปฟังใครเขาพูดมาเรื่อย แล้วก็เข้าใจผิด..."
"ไม่ได้สงสัยเรื่องแทฮยอนหรอก" มินโฮถอนหายใจอีกครั้ง "สงสัยตัวเองมากกว่า.."
"..."
"...พี่ไม่รู้ว่าพี่รู้สึกยังไง..."
"ไม่!" แทฮยอนพูดสวนขึ้นก่อนที่มินโฮจะพูดจบ
"..." มินโฮมองแทฮยอนค้างอย่างรอฟังประโยคถัดมา
และนั่นทำให้มินโฮจุก...
"ไม่ว่าพี่จะพูดว่าพี่ชอบผมหรือไม่ก็ตาม ผมพูดได้แค่ว่า... ตอนนี้... ผมยังไม่อยากฟัง"
>> TO BE CONTINUED.
△△△△△
มาทิ้งระเบิดค่ะอิอิอิอิอิ
#ฟิคแสง
with love : vizecoren.
ความคิดเห็น