คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 15 [100%]
Chapter 15
“แม่งเอ๊ย สาธุ ขอให้กูได้น้องรหัสสวย ๆ”
“เปิดเทอมวันแรกคิดเรื่องงี้เลยเหรอวะ เจริญ ๆ นะมึง”
มินโฮและจีฮุนสองเพื่อนซี้ที่รู้จักกันมาตั้งแต่ยังเด็กยังเล็ก รู้จักนิสัยกันดีแถมยังขี้หลีเหมือนกันอีกต่างหาก เปิดเทอมได้ทีเป็นม.ปลายปีสองก็ขอคิดถึงเรื่องน้องรหัสขึ้นมาเสียหน่อย แต่ไม่คิดว่าพโยจีฮุนเพื่อนซี้ของเขาจะพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเป็นประโยคแรกก่อนจะทักเขาว่า ‘เป็นไงบ้าง?’ เสียอีก
“นี่กูโคตรจริงจังเลยนะเว้ย ปีนี้มีแต่คนสวย ๆ อะมึงงงงงงง”
“คิดเรื่องหญิงห่าไรครับ เดี๋ยวก็ต้องเดบิวต์แล้วนะคุณพีโอ”
ประโยคตามหลังของมินโฮเสียงแผ่วลงนิดหน่อย เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าจะต้องแยกจากเพื่อนสนิทคนนี้ไป จากที่ทำอะไรด้วยกันมาตลอด แม้กระทั่งเป็นเด็กฝึกก็ยังเป็นด้วยกัน แต่ตอนนี้เพื่อนของเขากำลังจะเดบิวต์ในวงบล็อกบีซึ่งไม่มีเขาเป็นสมาชิกร่วมอยู่ด้วย
“มึงไปดูรายชื่อเลยได้ปะวะ อยากรู้ใจจะขาด”
“ที่กูพูดนี่เคยฟังกูมั้ยยยยยยยยยยยยยยย”
มินโฮฟาดมือลงไปกลางกระหม่อมเพื่อนด้วยความรัก ทำเอาพีโอวิ่งหนีอุตลุด เรื่องปกติของสองคนนี้ที่ชอบโวยวายอยู่เสมอจนเพื่อนคนอื่นเอือมระอา ไล่เตะกันไปไล่เตะกันมาจนมาถึงหน้าบอร์ดรายชื่อนักเรียนใหม่จนได้
พีโอไล่นิ้วตัวเองลงไปเรื่อยหาเลขลงท้ายที่ตรงกัน มินโฮที่ยืนลุ้นเคี้ยวขนมแจ๊บ ๆ รออย่างไม่คิดอะไร ก็ขอให้มันได้น้องรหัสสวย ๆ ละกัน เพราะรู้ว่าฟ้าชอบเล่นตลกกับพวกเขาเสมอ ให้มันได้น้องรหัสเป็นผู้หญิงก็ยากแล้ว นี่มินโฮเชื่อเลยว่ามันต้องได้น้องรหัสเป็นผู้ชายแน่นอน
“เชี่ย... ผู้ชายว่ะ...” พีโอขยี้หัว “เห้ยหรือไม่ใช่ ชื่อนี้อะมึง เป็นผู้หญิงได้ปะวะ ?”
แล้วหัตถ์เทวดาก็ฟาดลงอีกครั้ง
“ผู้หญิงบ้านมึงดิชื่อนัมแทฮยอน”
สรุปแล้วทั้งสองคนก็ได้น้องรหัสเป็นผู้ชายสมพรปากมินโฮ ทำเอาจีฮุนหน้าบูดไปทั้งวัน แทนที่จะได้น้องสวย ๆ มาดันได้ใครก็ไม่รู้ ทำเอาไม่อยากจะตามหาเลยด้วยซ้ำไป แต่ก็อย่างมินโฮพูดทุกครั้งว่าฟ้าและโชคชะตามักจะเล่นตลกกับพวกเขาเสมอ ชื่อที่คุ้นหูจึงถูกเรียกขึ้นกลางโรงอาหารเสียงดัง
“แทฮยอนรอกูด้วย !”
จีฮุนหันขวับไปทันที แล้วก็พบกับเด็กหัวเห็ดผมสีน้ำตาลสะพายกระเป๋าข้างเดียว ส่วนสูงขนาดนั้นทำให้ดูเท่เหลือเกิน สังเกตได้จากสายตาสาว ๆ ที่จ้องจนน้ำลายหกกันทั้งโรงอาหารแล้ว
“มึงเสียงดังทำไมวะ คนเขามองหมดแล้วเนี่ย”
“เขามองเพราะมึงหล่อ”
ฟ้าเล่นตลกอีกครั้งเมื่อแทฮยอนมานั่งลงตรงโต๊ะข้าง ๆ เขา จีฮุนใช้สายตาเหยี่ยวจ้องไปที่เสื้อนักเรียนใหม่กิ๊ก และชื่อนัมแทฮยอนก็ปรากฏแก่สายตาของเขา
“น้องรหัสกูว่ะ” จีฮุนพูดพลางสะกิดมินโฮที่ก้มหน้าก้มตากินคิมบับอย่างไม่สนโลก
“น้องรหัสมึงนี่ตรงข้ามกับมึงทุกอย่างเลยเนอะ”
“รักกูมากครับเพื่อน”
“ด้วยรักและฟัคยูครับเพื่อน” ปิดท้ายอย่างกวนอวัยวะเบื้องล่างก่อนกินต่อไป
แทฮยอนหันซ้ายไปเจอรุ่นพี่หน้าลิงที่จ้องแล้วจ้องอีกจนถ้าเขาเป็นปลาทองคงจะท้องพร้อมออกลูกเป็นสิบแล้ว เห็นสีที่ออกมาก็เปลี่ยนไปทุกห้าวินาที นี่คนบ้าอะไรเนี่ย เดี๋ยวก็สงสัย เดี๋ยวก็อิจฉา เดี๋ยวก็ดี ประสาทรึเปล่านะ ผิดกับเพื่อนอีกคนที่นั่งตรงข้ามที่ดูไม่มีสีอะไรให้เห็นเลยสักนิด ก็ดี เป็นเพื่อนกันได้ดีจริง ๆ
“พี่มีอะไรรึเปล่า ?” เพราะเห็นว่าเจตนาของรุ่นพี่ตรงหน้าไม่ได้มีอะไรเลยกล้าถามออกไป
“เอ่อ... คือ พี่ชื่อจีฮุนนะ เป็นพี่รหัสเราอะ”
“อ๋อ... ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
หลังจากนั้นมาก็ได้เจอกับพี่รหัสของเขาเรื่อย ๆ ไหนจะขนม น้ำ ข้าว รวมถึงงาน การบ้าน ทุกอย่างสิ่งล้วนประเคนมาถึงเขาหมด นี่ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ามีพี่รหัสหรือเจ้านายรหัสถึงได้เห็นเขาเป็นทาสขนาดนี้ แต่ถึงจะบ่นไปบ้างก็พร้อมช่วยอยู่เพราะเข้าใจว่าพี่จีฮุนก็ซ้อมหนักอยู่เหมือนกันจนแทบจะไม่ได้นอน
คิด ๆ ไปไม่รู้ว่าจะสงสารใครดี เพราะรู้ว่าพี่มินโฮเพื่อนของพี่รหัสเขาเองก็เป็นเด็กฝึกเหมือนกันแต่กลับไม่ได้เดบิวต์กับเพื่อนสนิท แปลกใจเหมือนกันที่ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่เขาไม่ใช่คนชอบยุ่งเรื่องคนอื่นเท่าไรจึงไม่คิดจะถามออกไป
เวลาผ่านไปจนถึงม.ปลายปีสอง ผมหน้าม้าของแทฮยอนเปลี่ยนเป็นผมแสกกลาง และการทำงานของเขาก็ได้เริ่มต้นขึ้น ทั้งที่เป็นเด็กฝึก มีเวลาเรียนน้อยลงแต่กลับได้เจอมินโฮมากขึ้น เข้าใจว่าพี่เขาคงไม่ได้สนิทกับใครในโรงเรียนนี้นอกจากพี่จีฮุนอีกแล้ว แถมตอนนี้บล็อกบีเองก็มีข่าวมากมายไปหมด คงไม่แปลกที่อะไรหลายอย่างจะรบกวนจิตใจเขามากขนาดนั้น
“มาแต่เช้าเลยนะแทฮยอน”
“มาส่งงานน่ะพี่ เดี๋ยวไปซ้อมต่ออีก” แทฮยอนพูดพลางยกปึกกระดาษให้ดู
“ฝึกที่ไหนอะ ?”
“วายจี”
“ดีอะ อยากไปอยู่บ้างจัง” มินโฮพูดพลางถอนหายใจ
“พี่มินโฮก็มาดิ”
แทฮยอนเริ่มหายไปจากคลาสเรียนที่ละคลาสจนในที่สุดเขาไม่คิดจะมาโรงเรียนอีก มันเป็นเรื่องไร้สาระที่จะต้องทะเลาะกับครูบาอาจารย์หัวโบราณที่ถือตัวเองเป็นใหญ่และถูกต้องอยู่ฝ่ายเดียว จากผมแสกกลางสีดำถูกเปลี่ยนเป็นสีเงินให้ตัวเองยิ่งดูโดดเด่น ในเมื่อทำให้ใครรักไม่ได้ก็ทำให้เกลียดไปเลยคงจะง่ายเสียกว่า
มินโฮที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าคิดอะไรอยู่กับน้องรหัสของเพื่อนคนนี้ ก็ได้แต่ถามหาแทฮยอนกับเพื่อน ๆ ไปเรื่อย ถึงจะได้ใจความมาว่าทะเลาะกับครูบ้างหรือเลิกกับแฟนบ้าง แต่เขากับไม่ไดรู้สึกแบบนั้น คิดว่าคนอย่างแทฮยอนคงไม่ได้ไร้เหตุผลถึงขนาดหายไปเพราะเรื่องแค่นี้
วาเลนไทน์ 2011
แทฮยอนมาโรงเรียนอีกครั้งเพื่อมาสอบเก็บคะแนนที่เขาหายไป โดยที่ไม่คิดเลยด้วยซ้ำว่าวันนี้เป็นวันอะไร แค่เป็นวันที่เด็กเทรนส่วนใหญ่หายตัวไปกัน เพิ่งรู้ตัวเมื่อผ่านไปได้สักพักดอกไม้ก็เต็มมือเขาไปหมด
วันนี้ขนาดพี่รหัสของเขาก็ยังอุตส่าห์แอบมาโรงเรียนเพื่อมารับดอกไม้ในฐานะพีโอแห่งบล็อกบี เรื่องขี้หลีนี่ไม่เคยพ้น แทฮยอนยิ้มน้อย ๆ ให้รุ่นพี่และเพื่อน ๆ ก่อนจะรับดอกไม้และของขวัญเพิ่มเติม
รวมถึงจากเพื่อนพี่รหัสของเขา
“เอ้า จีฮุนฝากมาให้ มันบอกไม่ค่อยว่างเอามาให้เอง”
แทฮยอนยิ้มน้อย ๆ ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ทำไมในใจถึงได้รู้สึกเหวง ๆ ที่มันมาจากพี่จีฮุน หันไปมองพี่จีฮุนก็เห็นเลยว่าเจ้าตัวยุ่งมากจริง ๆ ไหนจะเพื่อนไหนจะอาจารย์ ไหนจะกล้องมากมายหลายขนาดที่เรียกได้ว่าซูมรูขุมขนได้คงซูมไปแล้ว
“ขอบคุณครับ”
เสียงประกาศเลิกเรียนดังขึ้น เขาเองก็เพิ่งสอบตัวสุดท้ายที่โดดไปเสร็จ ลาอาจารย์แบบส่ง ๆ ก่อนจะก้าวเท้าออกมาอย่างรวดเร็ว เขาไม่อยากเป็นเด้กมีปัญหาหรอก แต่ทุกคนนั่นแหละที่มีปัญหากับตัวเขาเองมากกว่า เดินตามทางไปเรื่อย ๆ ก็เจอพี่รหัสของเขายืนดุ่ม ๆ อยู่ตรงหน้าห้องเรียนเขา เลยตัดสินใจตะโกนเรียกไป
“พี่จีฮุน”
“แทฮยอน !” พีโอเดินตรงมาหาแทฮยอน “นึกว่าเข้าเรียนซะอีก โดดอีกรึไง”
“ไม่ได้โดดแต่ไปสอบมาต่างหาก ผมคงจะไม่มาโรงเรียนอีกแล้วแหละ”
“เออช่างมันอย่าไปคิดถึงมันเลย.. นี่ ๆๆๆๆ” พีโอพูดพลางชูถุง “พี่ให้เนื่องในวันวาเลนไทน์”
“...”
แทฮยอนตาโต ถ้าพี่จีฮุนเพิ่งจะเอาของมาให้เขาตอนนี้ แล้วเมื่อเช้าที่เขาได้มามันจะมาจากใครกัน ? พี่มินโฮเอามาให้เขาเองงั้นเหรอ ? จะว่าพี่จีฮุนโกหกก็ไม่ใช่เพราะเขาเห็นกันอยู่นี่เลยว่าพี่รหัสไม่ได้โกหกเขาหรอก แต่เขานึกไม่ออกว่าตอนที่มินโฮเอาของมาให้เขานั้นเขาเห็นสีอะไรรึเปล่า หรือว่าเขามองไม่เห็นอะไรเลย
“มีอะไรรึเปล่า สีหน้าแปลก ๆ”
“เอ่อ...ไม่มีอะไร...” แทฮยอนก้มหัวลงเล็กน้อย “ขอบคุณมากครับพี่”
the next 28.55%
แสงแดดลอดเข้ามากระทบใบหน้าปลุกให้แทฮยอนตื่น เมื่อคืนเขาดันฝันแปลก ๆ ไปถึงเรื่องที่เคยเกิดในสมัยมัธยม นึกไปนึกมาหลังจากนั้นเขาก็แทบไม่ได้ไปโรงเรียนเลย รวมถึงไม่ได้เจอรุ่นพี่อีกด้วย เขาพอรู้ตัวอยู่ว่าเป็นคนขี้รำคาญขนาดไหน และนิสัยหงุดหงิดกลบเกลื่อนก็เป็นนิสัยหลัก ๆ ที่ชอบเกิดขึ้นอยู่บ่อย ๆ เพราะไม่ชอบคุย ไม่ชอบให้ใครมาซักไซ้ และไม่อยากเป็นคนทำให้บทสนทนากร่อยลง จึงเลือกที่จะไม่คุยไปเสียเลยง่ายกว่า
การที่เขาออกตัวปฏิเสธมินโฮตั้งแต่วันแรกที่เจอกันในฐานะเทรนนีคงเป็นมาจากการที่เขาชอบหงุดหงิดกลบเกลื่อนละมั้ง ? แทฮยอนส่ายหัวไว ๆ คิ้วขมวดเป็นปม ไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะเป็นคนซับซ้อนขนาดนี้
อย่าว่าแต่ซงมินโฮจะไม่เข้าใจเลย เขาก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน
“แทฮยอน ทำไมเมื่อคืนกลับดึก ?”
“ฮะ ?”
แทฮยอนเอียงคอสงสัยมากถึงมากที่สุด ถ้าตื่นเช้ามาเจอคำถามแบบนี้จากพี่ซึงฮุนที่ไม่ค่อยยุ่งเรื่องของใครเท่าไรนี่เขาต้องรู้สึกยังไง สายตากวาดมองไปเจอมินโฮนั่งหน้าหงอยเหมือนหมาที่บ้านตายก็พอเข้าใจสถานการณ์ พี่ตัวดำคนนั้นก็คงโดนจี้มาเหมือนกันสินะ
“ให้ตอบ ไม่ได้ให้ตีหน้างงใส่”
“ก็ใครใช้ให้พี่ไม่รับโทรศัพท์ ?”
นั่นไง ฤทธิ์เดชมักเน่ มินโฮลอบหัวเราะเบา ๆ เมื่อคนที่หน้าดุในตอนแรกอย่างซึงฮุนกลับหน้าหงอยลงไปเฉยเลย ตาตี่หรี่ลงเป็นเชิงอ้อนวอน ส่วนแทฮยอนน่ะเหรอ หน้านิ่งเชียว เขาพูดเอาไว้ไม่มีผิดว่าถ้าแทฮยอนจัดการเรื่องนี้ขึ้นมามีหวังซึงฮุนต้องอกแตกตายแน่ ๆ
“เอ่อ... ก็.... เอาน่าไม่โกรธนะ”
“ไม่ต้องเปลี่ยนประเด็น” แทฮยอนเท้าโต๊ะวางมาด “ถ้าเมื่อวานพี่รับโทรศัพท์ก็คงซื้ออะไรมาให้กินด้วยกันไปละ ทำเป็นโทษคนอื่น...”
มินโฮหัวเราะก๊ากใหญ่ขึ้นมาทันที ทำเอาซึงฮุนค้อนขวับ แต่พอหันไปก็เจอซึงยุนและจินอูที่ขำคิกคักอยู่ด้วยกันซึงฮุนก็เริ่มรู้สึกว่านี่เขาเป็นตัวตลกรึไงกันเนี่ย ทั้งที่เมื่อกี้เขาเป็นคนคุมสถานการณ์อยู่แท้ ๆ จะประสาทตาย จะให้สู้กับน้องแทฮยอนนี่น่ะเหรอ รู้สึกเหมือนเอามือต่อยหมอนยังไงยังงั้น
นุ่มนิ่ม แต่ยืดหยุ่น ไม่ยอมเสียหายสักที...
แทฮยอนหลุดขำออกมานิดหน่อยก่อนจะตีหน้านิ่งอีกครั้งเมื่อพี่ซึงฮุนหันมา พี่หน้าตี๋ทำหน้าอ้อนอีกครั้งก่อนแทฮยอนจะโบกมือเชิงว่าไม่เป็นไรแล้วขอตัวไปล้างหน้าล้างตาเสียก่อน เดินออกมาไม่ทันพ้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะก๊ากลั่นของมินโฮอีกครั้ง และเสียงดุของซึงฮุนตามมาอีกเช่นกัน
“อ๊า ไม่ได้กินข้าวเช้าด้วยกันมาตั้งหลายวัน” ซึงยุนพูดขึ้นกลางวง
“นั่นสิ ช่วงหลายวันนี่มีแต่คนแยกตัวไปทั้งนั้นเลย” ซึงฮุนสมทบ
“แต่เดี๋ยวเราก็ต้องกลับมาซ้อมแล้วล่ะ...” จินอูพูด “อีกเดี๋ยวเราก็จะรู้แล้วว่าใครชนะ...”
วงสนทนาเงียบลงทันทีที่พูดถึงการแข่งขัน ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้เลยแต่มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ การแข่งขันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ทุกที ทุกช่วงเวลา และเกิดขึ้นได้กับทุกคน แต่การแข่งขันที่ต้องพังความเป็นพี่น้องลงแบบนี้มันยากที่จะทำใจยอมรับผลที่เกิดได้อยู่แล้ว
แทฮยอนกินข้าวเงียบ ๆ คอยฟังที่เขาพูดกัน ถึงแม้ในหัวสมองเขาจะมีแต่ซงมินโฮไปหมด หลายเรื่องที่ต้องคิดมันวนอยู่ในหัว แถมยังมีความฝันเมื่อคืนที่ตอกย้ำมาอีก ทำเอาแทฮยอนไม่อินกับสถานการณ์ตรงหน้า และตัดสินใจว่าจะต้องพูดกับซงมินโฮเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด
ต้องตรงไปตรงมาตามแบบนัมแทฮยอน
“พี่มินโฮ มีเรื่องคุยด้วยนิดหน่อย กินข้าวเสร็จเจอกันที่ห้องผมนะ”
△△△△△
กว่าจะอัพ เจริญจริง ๆ ค่ะ 5555555555
เขาว่าฟิคสนุก ๆ จะอัพช้าค่ะ /เหรอ 5555555
สกรีมลงแท็กกันหน่อยนะคะ หายกันไปไหนหมดเลย แง T____T
#ฟิคแสง
with love : vizecoren.
ความคิดเห็น