คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 11
Chapter 11
“พี่ทำบ้าอะไรเนี่ย”
แทฮยอนแผดเสียงขึ้น ว่ากันตามตรงเขาก็ไม่ได้โกรธอะไรมินโฮขนาดนั้น ออกไปทางทำตัวไม่ถูกมากกว่า แต่ด้วยน้ำเสียงและสีหน้าเหวี่ยง ๆ ของเขาทำเอามินโฮเองก็ตกใจอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
“ข..ขอโทษนะ.. คือฉันไม่ได้ตั้งใจจะกอด..”
“ช่างมันเถอะ”
แทฮยอนสงสัยตัวเองแล้วว่าไอประโยค ‘ช่างมันเถอะ’ นี่มันกลายเป็นประโยคประจำตัวเขาไม่แล้วหรือเปล่า เขาพูดแบบนั้นเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายคิดอะไรมากมายจริง ๆ ความรู้สึกของเขามันเป็นไปตามนั้น แต่ว่าคนฟังกลับไม่ได้รู้สึกช่างมันไปด้วยเลย
นี่สินะที่เขาว่า
คนพูดไม่เคยจำ แต่คนฟังไม่เคยลืม
“พักก่อนฮันบิน”
เสียงใสเรียกคนที่ก้ม ๆ เงย ๆ อยู่หน้ากระจกห้องซ้อมเป็นการยืดเส้นยืดสายสักครู่ ก่อนจะวาดลวดลายอีกครั้ง จินฮวานส่ายหัวน้อย ๆ ให้กับคนที่เขาเพิ่งเรียกไป ทั้งดื้อดึง หัวรั้น และมั่นใจในตัวเองสูง ซึ่งข้อหลังเป็นข้อที่เขาไม่อยากให้ฮันบินเป็นสักเท่าไร
เพราะเขารู้ว่ายิ่งมั่นใจมาก ก็จะยิ่งเจ็บมากเท่านั้น มันคือกฎธรรมชาติ
“อีกแปบนึง ผมว่าตรงนี้มันแปลก ๆ”
เดินวนไปวนมาอยู่ตรงเครื่องเล่นเพลงกับหน้ากระจกเป็นรอบที่ร้อยได้แล้ว ฮันบินเป็นคนหัวรั้นอย่างที่หลายคนบอก แถมยังชอบอะไรที่มันเพอร์เฟคไปทุกอย่างเสียด้วย เหมือนกันกับนัมแทฮยอนคนนั้น
พอนึกถึงคนตัวขาวคิ้วตกขึ้นมาเขาก็ลอบยิ้มให้กับตัวเองทุกที ฮันบินยอมรับว่าเขาไม่ได้รู้สึกแค่พี่น้องกับแทฮยอนแน่ ๆ แต่มันก็ไม่ถึงขั้นชอบพอหรืออะไร มันเอนเอียงไปทางห่วงและสงสารคน ๆ นี้เสียมากกว่า สำหรับเขาแค่ชีวิตประจำวันแบบนี้ก็สูบพลังงานชีวิตเขาไปจนหมดแล้ว แล้วแทฮยอนทนกับเรื่องพวกนั้นมาได้ยังไงกัน
“เห้อ ไม่มีสมาธิเลย” ฮันบินกดปิดเพลงก่อนจะเดินมากอดพี่จินฮวานไว้หลวม ๆ
“คิดถึงใครอยู่รึไง” จินฮวานแหว รู้อยู่แหละว่าคงไม่พ้นแทฮยอน แต่คนเรามันก็เป็นซะอย่างนี้ ไม่เจ็บไม่เลิก
“คิดถึงพี่แหละ”
ฮันบินก้มหน้าลงงุด ๆ ก่อนจะรัดคนตัวเล็กกว่าเข้าหาตัวให้แน่นขึ้นอีก จินฮวานนั่งนิ่ง แก้มใส ๆ ขึ้นสีลามไปยันหู ก่อนจะคิดอะไรไปมากกว่านั้น จินฮวานก็พยายามแกะมือปลาหมึกของฮันบินออกจากตัว จินฮวานยอมคนง่าย และยอมอยู่เสมอ จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เขาจะยอมเพื่อนของเขาอย่างแทฮยอน
“คิดถึงพี่ทำไม”
“ก็พี่เล่นนั่งเฝ้ากันอย่างนี้จะไม่ให้คิดถึงได้ยังไง” ฮันบินปรับตัวเองให้นั่งท่าปกติ “เด็ก ๆ ไปไหนกันหมด”
“ไม่รู้เหมือนกัน หาอะไรกินมั้ง วันนี้แม่ดงฮยอกทำสลัดผลไม้มา”
“สลัดอีกละ อยากกินเนื้อ”
จินฮวานมองฮันบินที่ทำหน้าเนือย ๆ เพราะต้องควบคุมน้ำหนักอยู่ จินฮวานรู้ว่าฮันบินก็เป็นแค่เด็ก 17 ที่อยากเที่ยวเล่นไปวัน ๆ กินอะไรที่อยากกิน เล่นเกม อ่านการ์ตูน หรือแม้แต่ไปโรงเรียนแบบเด็กมัธยมปลายปีสองทั่วไป หากแต่คิมฮันบินเลือกที่จะเดินตามความฝันมากกว่า ถ้าคิดว่ามันเป็นทางเลือกที่ดีแล้ว ฮันบินก็คงอยากจะทำมันไปเรื่อย ๆ จนประสบความสำเร็จ
คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนไม่รู้ว่าตัวฮันบินก็จ้องเขากลับมาเหมือนกัน วันนี้ฮันบินใส่เสื้อยืดสีชมพูหวานแหววที่บอกกันตรง ๆ เลยว่าฮันบินเกลียดที่สุด แต่ก็ไม่วายมีมันอยู่เต็มตู้ไปหมด เพราะรู้ว่าคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ชอบสีชมพูมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ตอนแรกซื้อไว้กะว่าจินฮวานจะมายืมเขาใส่เพราะชอบ อย่างน้อยก็ใช้เสื้อผ้าร่วมกัน แต่ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นเขาเอามาใส่เสียเองเพื่อให้อีกคน ‘ชอบ’ ไปเสียได้
ไม่รู้ว่าพี่จินฮวานจะรู้ตัวรึเปล่า
จินฮวานรู้สึกตัวว่าฮันบินเองก็จ้องเขาไม่วางตา เจ้าตัวเลยทำได้แค่หลบสายตาไปเรื่อย ๆ แต่คิมจินฮวานก็ไม่ใช่คนดีเท่าไรนัก คิดได้อย่างนี้เลยเอียงตัวลงไปพิงไหล่หนา ๆ ของฮันบินเอาไว้ ทำเอาฮันบินตกใจอยู่ไม่น้อย แต่เขาก็ไม่สนหรอก ไม่ค่อยมีโอกาสที่ได้อยู่ร่วมกันแบบนี้เท่าไรนี่นา
“อยากได้อะไรรึเปล่าพี่” ฮันบินพูดกลั้วหัวเราะ ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นพี่จินของเขาเป็นแบบนี้
“เหนื่อยเฉย ๆ” จินฮวานขยับตัวให้อยู่ในท่าที่สบายขึ้น
“งั้นเหรอ”
ฮันบินเอียงตัวลงไปหาคนข้าง ๆ บ้าง มือข้างหนึ่งโอบตัวรุ่นพี่ตัวเล็กเอาไว้ กดจมูกปลายจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมนิ่มเบา ๆ ก่อนจะวางศีรษะตัวเองลงบนศีรษะของอีกคน มุมปากยกยิ้มน้อย ๆ อย่างมีความสุข
“ผมก็เหนื่อยเหมือนกันนะ”
บ๊อบบี้ยืนพิงกระจกมองพี่จินฮวานและฮันบินซบกันอยู่อย่างนั้น ปากบางเม้มแน่น เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่รู้สึกหวงปนเสียใจนิดหน่อยที่จากแต่ก่อนพวกเขามีกันอยู่สามคน ไปไหนมาไหน ทำอะไรร่วมกันมาโดยตลอด แต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขากลายเป็นคนนอกไปอย่างไรไม่รู้ ไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นจะรู้ตัวไหม
“เฮ้ โย่ว บ๊อบบี้ !” เสียงทักทายของซึงฮุนดังขึ้น
“ว่าไงพี่ !” บ๊อบบี้ถอยห่างออกจากห้องซ้อม “ทำไมมาสายกันจัง”
“ก็สองคนนั้นอะดิ ตื่นสาย” ซึงฮุนพยักพเยิดไปทางจินอูและซึงยุน หากบ๊อบบี้ดูไม่ผิด พี่จินอูนี่หน้าแดงเป็นมะเขือเทศเลย
“แหม ๆๆ พี่สองคนก็นะ เพลา ๆ หน่อย พักผ่อนบ้างอะไรบ้าง ฮ่า ๆๆๆๆๆ”
บ๊อบบี้หัวเราะ ทำเอาคนอื่นก็หัวเราะตามเหมือนกัน แต่แทฮยอนเห็นอีกแล้วว่าบ๊อบบี้ไม่ได้รู้สึกดีไปกับคำพูดที่เขาเพิ่งพูด หรือเรื่องที่เขาเพิ่งแซวจินอูกับซึงยุนไปหรอก สีที่มองเห็นเป็นสี่วง ๆ น้ำเงิน ๆ บ่งบอกให้รู้ว่าจีวอนกำลังเศร้าและกระวนกระวายใจขนาดไหน ตาเล็กกวาดมองไปรอบ ๆ ก่อนจะสะดุดเข้ากับฮันบินและจินฮวานที่ซบกันอยู่ในห้อง
สีชมพู... ทั้งคู่เลย
แทฮยอนยกยิ้ม คนที่ฮันบินชอบไม่ใช่ใครที่ไหนเลยจริง ๆ แทฮยอนไม่เคยคิดอะไรผิด แต่คนที่ดุไม่เคยออกเลยคือจินฮวานเพื่อนของเขาเองนั่นแหละ ที่พูดนักพุดหนาว่าฮันบินกับเขาต้องชอบกันอยู่แน่ ๆ มันอาจจะใช่ที่แทฮยอนเองก็ชอบฮันบิน แต่มันคงไม่เท่าที่จินฮวานชอบละมั้ง เผลอ ๆ อาจจะเป็นคนละแบบกันด้วยซ้ำไป
ความรักความชอบมันไม่ได้มีคำนิยามในตัวของมัน คำว่าชอบมันกว้างเกินกว่าใครจะเข้าใจ มีหลายรูปแบบ และช่างซับซ้อน พอคิดได้ว่าเป็นแบบนี้ แทฮยอนก็เลิกที่จะสงสัยไปเสียดีกว่าที่จะต้องหาเหตุผลที่ไม่ว่ายังไงก็หาไม่เจอ
“คนอื่นไปไหนกันหมดอะ” มินโฮถามขึ้น
“เด็ก ๆ ไปหาอะไรกินอะพี่ ส่วนผมไปเอาเพลงที่หอมา” บ๊อบบี้พูด “ส่วนสองคนนั้น อะแฮ่ม ๆ”
เป็นมินโฮที่เห็นและเปิดประตูพรวดเข้าไปด้วยความไวแสง ต่อด้วยซึงยุนคนขี้แกล้งที่ไม่ว่าเรื่องไหนแค่ขอให้ได้แซวสักนิดสักหน่อยก็เป็นบุญชีวิตเขาแล้ว สองเพื่อนซี้ต้างวัยที่เพิ่งไล่เตะกันอยู่หมาด ๆ ในตอนเช้า ตอนนี้กลับกลายเป็นมาแท็กทีมกันแซวรุ่นน้องไปซะแล้ว
“แหม ๆๆๆๆๆ โลกนี้มีเพียงเราสองจังเลยนะครับ”
“เหนื่อยจังเลยอะซึงยุน ๆๆๆ ขอพักหน่อยน้าาา”
เริ่มด้วยคำพูดกวนโอ๊ยของซึงยุน ตามด้วยมินโฮที่พูดไม่พูดเปล่า ยังจะเอาหน้ามาแนบมาถูไถไหล่ซึงยุนอีก ทำเอาคนที่เดินตามเข้ามาขนลุกกราวไปตาม ๆ กัน
“พี่ก็ใช่ย่อยไม่รึไง กับพี่จินอูอะ”
แล้วเป็นฮันบินที่แซวกลับด้วยท่าทีทะเล้น ทำเอาจินอูคนที่ถูกกล่าวถึงหน้าขึ้นสี ตาโตถลึงใส่ซึงยุนคนโชคร้ายที่ไม่รู้ว่ากลับหอไปจะมีสภาพเป็นยังไง
ฮันบินลุกออกจากจินฮวานทันทีเมื่อคนสุดท้ายที่ก้าวเข้ามาในห้องเป็นแทฮยอน จินฮวานหันขวับไปที่ฮันบินอย่างสงสัย พอรู้ว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นใครก็แทบจะไม่ต้องเอ่ยปากถามเลยด้วยซ้ำ
ไม่รู้ว่าเขาทั้งสองคนคุยอะไรกัน แต่ที่แน่ ๆ แทฮยอนส่งยิ้มแบบที่เขาไม่เคยเห็นให้ฮันบิน ทั้งยิ้มน่ารัก ๆ หรือยิ้มกวน ๆ ใส่ แต่นั่นแหละ เขามั่นใจว่าฮันบินก็คงยิ้มตอบไปไม่ใช่น้อยเหมือนกัน ถึงฮันบินจะหันหลังให้เขาอยู่แต่เขาก็มั่นใจว่าต้องยิ้มแน่ ๆ เพราะขนาดเขานั่งอยู่ตรงนี้เขายังยิ้มออกเลย
สมควรแล้วที่จะเป็นแทฮยอน
ถามว่าเสียใจไหม จินฮวานตอบได้ทันทีเลยว่าเสียใจ แต่เพื่อความสุขของทั้งสองคนเขานั่นแหละจะเป็นคนถอยให้ ถึงจะรู้ตัวว่าไม่ใช่คนดีอะไร และในเมื่อเขาเองห้ามแทฮยอนไปแล้วในวันนั้น แต่ถ้าฮันบินเป็นคนเลือกเองว่าจะเดินเข้าหา แน่นอนเขาห้ามไม่ได้
“พี่จินเป็นอะไร วันนี้หน้ายุ่งทั้งวันเลย”
จุนฮเวน้องเล็กถามไถ่พี่ชายคนสนิท เราชอบนิสัยของจินฮวานมากเพราะจินฮวานทั้งน่ารักและใจดี เป็นพี่ที่นิสัยมุ้งมิ้งกว่าเขาอีก ไม่เหมือนฮันบินที่เขาสาปอยู่ในใจทุกวัน ใจร้ายกับพวกเขาซะเหลือเกินง
“เหนื่อย ๆ อะ” เสียงหวานตอบสั้น ๆ
“คืนนี้ผมไปนอนกับพี่จินฮวานนะ” อยู่ ๆ ฮันบินก็เดินมาโอบจากด้านหลัง ทำเอาจินฮวานสะดุ้งน้อย ๆ
“บ้า มีห้องก็นอนไปสิ”
“แอร์ห้องผมมันร้อนอะ” ฮันบินตอบเสียงเอื่อย “นะ ๆ ดงฮยอกมันนอนกัดฟัน”
ดงฮยอกหันขวับมาค้อนใส่ฮันบิน ก่อนจะทำปากประมาณว่า เดี๋ยวก่อนเถอะ ทำเอาจุนฮเวที่เดินอยู่ข้าง ๆ หัวเราะก๊ากก่อนจะล็อกคอเพื่อนซี้ที่สนิทกันได้เพราะต่อยกันเอาไว้ ดงฮยอกเองก็ทำท่ารำคาญก่อนจะออกปากว่าถ้าไม่ปล่อยฉันต่อยนายแน่
ส่วนจินฮวานที่อยู่ในอ้อมแขนของฮันบินก็เม้มปากแน่น ทีบอกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดีก็คงจะใช่จริง ๆ ตอนนี้เขาเริ่มแยกงานออกเรื่องส่วนตัวไม่ได้แล้ว เขากับฮันบินต้องคุยกันให้รู้เรื่อง ถ้าไม่ตัดขาดเขาก็ทำใจไม่ได้เหมือนกัน แย่ที่ตอนนี้เป็นแบบนี้ แต่มันอาจจะดีกว่านี้หลังจากนี้ก็ได้
“ฮันบิน อย่าเพิ่งกลับหอ ไปเดินเล่นต่อนะ พี่มีเรื่องอยากคุยด้วย”
เท้าสองคู่ก้าวน้อย ๆ เพื่อเพิ่มระยะทางในการเดินให้มากขึ้น ฮันบินคว้ามือจินฮวานไว้หลวม ๆ พลางเดินริมแม่น้ำฮันที่แสนสงบไปด้วยกัน แต่จินฮวานกลับไม่แม้แต่จะมองฮันบิน ไม่สนใจมือที่จับเอาไว้ด้วยซ้ำ ฮันบินลอบถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะบีบมือเล็กให้แน่นขึ้นอีกหน่อย
“ทำแบบนี้ทำไมฮันบิน” จินฮวานพูดขึ้นทำลายความเงียบ
“แบบไหน ?” ฮันบินเลิกคิ้วสงสัย
“เลิกยุ่งกับพี่เถอะ” ปากเรียวเม้มหากัน “แทฮยอนจะรู้สึกยังไงกัน”
“ช่างเขาสิ”
“นายนี่แม่งโคตรใจร้ายเลยฮันบิน” จินฮวานสบถขึ้น ทำไมฮันบินถึงใจร้ายได้ขนาดนี้
“...” ฮันบินหยุดเดิน ไร้คำพูดที่จะพูด
“นายไม่เคยสนใจอะไรพี่แล้วยังจะทำแบบนี้กับแทฮยอนอีกหรอ โคตรแย่เลยนะรู้ตัวไหม !”
จินฮวานแผดเสียงลั่น น้ำตาเริ่มคลอ ฮันบินเป็นคนดีมากในสายตาเขา แต่เขาคิดว่าตอนนี้เขาคิดผิด
คนตัวเล็กเดินหันหลังจากฮันบินไปอย่างรวดเร็ว ขาก้าวฉับ ๆ ชนิดที่ไม่ให้ฮันบินวิ่งตามเลยด้วยซ้ำ แต่เขาเหนื่อยเกินกว่าที่จะวิ่งออกไป มือปาดน้ำตาลวก ๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเดินต่อไปอย่างไม่สนใจอะไร แต่ก็ต้องหยุด
“พี่รู้ได้ไงว่าผมไม่สนใจพี่ ?”
“...”
“พี่รู้ไหม... ทำไมผมถึงแกล้งพี่”
“...”
“เพราะผมชอบตอนพี่บ่นยังไงล่ะ”
จินฮวานกำมือแน่นจนคิดว่ามือคงถลอกไปแล้วเพราะเล็บเขาก็ยาวไม่ใช่น้อย แต่ตอนนี้ตัวเขาชาไปหมด มันทั้งดีใจทั้งเสียใจปนกันอยู่ในสมอง หัวใจของเขาก็พาลเต้นผิดจังหวะไปกันหมด จินฮวานเลื่อนมาจับที่อกอย่างช้า ๆ นี่เขาเป็นอะไรไป
“แล้วพี่รู้ไหม... ทำไมผมที่เกลียดสีชมพูจะตายถึงมีเสื้อสีชมพูไปครึ่งตู้”
“...”
“เพราะพี่ชอบยังไงล่ะ...”
>> TO BE CONTINUED.
△△△△△
หายไปนานมากจริง ๆ เตรียมสอบแพทรอบสองค่ะ TT
ขอโทษจริง ๆ นะคะ แต่จะบอกว่า อาทิตย์หน้าไปค่ายเภสัชศิลปากร...
/รีดเดอร์สาปแช่ง 5555555 จะอัพให้จบไว ๆ ค่ะสัญญาจริง ๆ
แล้วก็ รู้สึกคอมเมนท์และวิวไม่กระดิ๊บเลย เพราะตัวเราเองสินะกำกำ 555
ไม่ค่อยจะโปรโมตแถมไม่ค่อยจะอัพอีก เลวจริงอะไรจริง 555555
ช่วยกันติดแท็ก #ฟิคแสง หน่อยน้า
ส่วนทวิตเตอร์ก็หน้าแรกกับในแท็กเลยค่ะ บ่นอยู่ประจำ 555555
with love : vizecoren.
ความคิดเห็น