คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : YUGBAM : [SF] Hello I
[SF] Hello
Rate : PG
Pairing : Yugyeom & Bambam
Background Music : CuteGirl - Toppdogg
Summary : สวัสดีนะ
“ยินดีต้อนรับครับ”
เสียงพนักงานหนุ่มภายในร้านพูดขึ้นพร้อมกัน เหมือนตั้งโปรแกรมเมื่อเสียงกระดิ่งหน้าประตูดังขึ้น สาว ๆ สองสามคนมองซ้ายมองขวาพลางซุบซิบกัน นั่นเป็นธรรมดาของสาว ๆ ที่มาที่นี่ เพราะร้านกาแฟแห่งนี้ขึ้นชื่อว่า พนักงานอร่อยมาก อร่อยกว่ากาแฟเสียอีก
“ข..ขอโทษนะคะ”
เสียงหวานถามขึ้นหวั่น ๆ ดึงความสนใจให้คิมยูคยอมที่มัวแต่หาม้วนใบเสร็จมาเต็มช่องคิดเงินเป็นม้วนที่สามของวันนั้นเงยหน้าขึ้น พอได้ยืนเต็มความสูงขึ้นมาก็ทำให้สาวน้อยคนนั้นหน้าแดงเป็นริ้ว ยูคยอมยิ้มหวาน
“มีอะไรให้ช่วยครับผม”
“วันนี้... พี่มาร์คไม่มาหรอคะ...”
คิมยูคยอมหุบยิ้ม เอาสิ วันนี้ถามหาพี่มาร์คเจ้าของร้านกันห้าคนแล้วนะ ก็รู้ตัวอยู่ว่ามาร์คต้วนเจ้าของร้านที่พ่วงตำแหน่งลูกพี่ลูกน้องเขานั้นหล่อจริงอะไรจริง แต่ไม่คิดว่าจะมีสาว ๆ ฟีเวอร์เขาขนาดนี้เลยนี่นา คิดแล้วก็น้อยใจอยู่นิดหน่อยที่เขาเป็นลูกพี่ลูกน้องกันแท้ ๆ แต่กลับไม่หุ่นดีแบบมาร์คบ้าง แถมยังตัวใหญ่เป็นหมีอยู่นี่อีก
“เอ่อ... วันนี้คุณมาร์คไม่มาครับ ไปดูงานเมล็ดพันธุ์กาแฟ อีกสองวันถึงจะกลับ”
พอพูดไปว่าอีกสองวันจะกลับ สาว ๆ กลุ่มนี้ก็เดินคอตกกันไปเลย พลางบ่นว่าวันนี้ตั้งใจจะเอาของมาให้พี่มาร์คด้วยซ้ำ ยูคยอมหัวเราะหึหึ รู้งี้บอกว่าหายไปสักเดือนก็คงจะดี
H E L L O
“พี่ยูคยอมคะ วันนี้เอาเหมือนเดิมน้า”
เด็กมัธยมสองสามคนที่จะมาตอนห้าโมงเย็นของทุกวัน และสั่งเมนูเดิมคือแกรนเดโกโก้แฟรบปูชิโน่กับเขาตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมา พอจะรู้อยู่ว่าพวกนี้คงเป็นแฟนคลับเขานั่นแหละ เพราะพี่ยองแจเคยบอกอยู่ว่าตอนที่ไม่อยู่ก็มีหลายคนมาถามหาเขา รวมถึงเด็ก ๆ กลุ่มนี้เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะเขาอายุไม่เยอะด้วยละมั้ง เลยป๊อบในหมู่เด็กมัธยม...
ใช่สิ ก็เขา 17 เองนี่นา
“แกรนเดโกโก้แฟรบปูชิโน่ได้แล้วครับ”
ปิดท้ายด้วยการแจกยิ้มน้อย ๆ ไปอีกหนึ่งรอยยิ้ม
H E L L O
“ฮัลโหล พี่อยู่ที่ร้านแล้วนะ”
เสียงที่คุ้นเคยลอดเข้าหูคิมยูคยอม เขาจำคน ๆ นี้ได้เพราะมาร้านนี้บ่อยเหมือนกัน แถมยังเป็นผู้ชายไม่กี่คนที่มาร้านนี้ประจำด้วย ที่สำคัญ ยังชอบมากับผู้ชายที่หน้าตาดีมาก ๆ และพูดภาษาอะไรสักอย่างที่พี่มาร์คบอกว่ามันคือภาษาไทย และยังมีผมหน้าม้าสีชมพูเป็นกระจุกที่ยองแจเคยแอบมากระซิบกับเขาว่ายาย้อมผมเขาหมดรึเปล่าถึงได้ทำแค่ตรงนั้น
“ยินดีต้อนรับครับ”
ร่างเล็กสมส่วนตามสไตล์ผู้ชายไทยมองหาที่นั่งในร้านกาแฟนี้ ออกจะเขิน ๆ อยู่ไม่ใช่น้อยเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขามาคนเดียว แถมตอนนี้ยังเป็นลูกค้าผู้ชายคนเดียวในร้านซะอีก แบมแบมตัดสินใจนั่งข้างกระจกใสหน้าร้าน เพื่อให้รุ่นน้องที่เขานัดมาเอาชีทนั้นสังเกตเห็นได้ง่าย ๆ
“เห้อ นั่งเฉย ๆ ไม่กินอะไรก็คงจะแปลก ๆ อีกสินะ”
แบมแบมพูดกับตัวเองก่อนจะวางกองหนังสือและชีทตั้งใหญ่ไว้บนโต๊ะ แล้วเดินมายังเคาน์เตอร์ ยูคยอมตกใจนิดหน่อยเพราะปกติคน ๆ นี้ไม่เคยมาสั่งกาแฟด้วยตัวเองแต่ให้พี่ผู้ชายหน้าตาดีที่ยูคยอมทึกทักไปว่าคงจะเป็นแฟนกันนั่นแหละมาสั่งให้ตลอด แล้วเขาคนนั้นก็จะสั่งชาเขียวปั่นและอเมริกาโน่ทุกครั้งเช่นกัน
“รับอะไรดีครับ ?”
ยูคยอมยิ้มให้คนที่ตัวเล็กกว่าเขาสัก 10 เซนได้เลยมั้ง ท่าทางตื่น ๆ แบบนั้นคงจะเขินอยู่ไม่ใช่น้อย แน่นอน นิสัยขี้เล่นของยูคยอมนั้นเป็นสิ่งที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิด และเจ้าของหน้าม้าสีชมพูคนนี้ก็เป็นเป้าหมายคนต่อไปของเขา
“เอ่อ... ชาเขียวปั่นครับ..”
“กรีนทีแฟรบปูชิโน่นะครับ ? ไซส์ไหนดีครับ ชอร์ต ทอล แกรนเด เวนติ”
“อะ...อะไรนะครับ ?”
คนตัวเล็กหน้าตื่นไปเลย ยูคยอมกลั้นยิ้มเอาไว้ การแกล้งคนนี่สนุกจริงนะ แถมยังได้แกล้งคนน่ารัก ๆ แบบนี้อีก แก้มยุ้ย ๆ ที่น่าจิ้มเล่นแบบนั้นมันทำให้อดแกล้งไม่ได้จริง ๆ
“รับไซส์ไหนดีครับ ?”
“แก้วเล็กครับ...”
“วิปครีมไหมครับ ?”
“เอาครับ เอาเยอะ ๆ เลย”
ยูคยอมถึงกับนิ่งไปเลยเมื่อเจอยิ้มหวานเหมือนเด็ก ๆ ตอนที่สั่งให้เอาวิปครีมเยอะ ๆ แต่ทำไงได้เล่า ตอนนี้เขาทำงานอยู่ จะให้พุ่งตัวไปฟัดเลยก็ใช่ที่ ได้แต่สูดหายใจเข้าลึก ๆ บอกให้ตัวเองใจเย็นไว้ก่อน
“ทวนรายการนะครับ ทอลกรีนทีแฟรบปูชิโนเอกซ์ตร้าวิปนะครับ”
“อะ.. อ่า ครับ..”
พอคนตัวเล็กจ่ายเงินเสร็จ รับชาเขียวปั่นแก้วเล็กเพิ่มวิปครีมไปแล้วก็ยิ้มหวาน อันที่จริงสั่งแค่ชาเขียวปั่นก็ได้นั่นแหละ แต่คนมันอยากแกล้ง ทำยังไงได้ล่ะ ยูคยอมยิ้มหวานตามหลังคนตัวเล็กไป ดูคนตัวเล็กจิ้มโทรศัพท์บ้าง มองหาคนข้างนอกบ้าง คงจะนัดใครอยู่ล่ะสิ ไม่พ้นพี่สุดหล่อคนนั้นอีกล่ะสินะ
H E L L O
“เอ๋ ???? มาไม่ได้แล้วเหรอครับ”
หลังจากที่แบมแบมนั่งอยู่ในร้านมาสองชั่วโมง โทรศัพท์ก็ดังขึ้นพร้อมกับประโยคที่เจ้าตัวเผลอพูดออกมาดังลั่นร้าน แบมแบมรู้ตัวก็พลางขอโทษคนในร้านประหลก ๆ แล้วพูดกับปลายสายต่อ
(“ไม่ใช่อย่างงั้นค่ะ อาจารย์นัดซ่อมกะทันหันเลยอาจจะไปช้าสักหน่อย รออีกชั่วโมงได้ไหมคะ ?”)
“อ๋า... ครับ ก็ได้ครับ”
(“โอเคค่ะ รอที่ร้านพี่มาร์คเลยนะคะ บ๊ายบาย”)
ขึ้นชื่อเป็นคนไทยปฏิเสธใครไม่เป็น แบมแบมก็เลยทำได้แค่นั่งรอน้องรหัสของเขาต่อไปเรื่อยเปื่อย อีกแค่ชั่วโมงเดียวเอง รอมาสองชั่วโมงแล้ว แค่อีกชั่วโมงเดียวเองจริง ๆ ...
แบมแบมมองบรรยากาศในร้านรอบ ๆ ไม่น่าเชื่อเลยว่ารุ่นพี่ของเขาจะสร้างร้านกาแฟให้ดูดีได้ขนาดนี้ บอกตามตรงว่าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนชื่อมาร์คหน้าตาเป็นยังไง แต่เพื่อนเขาหลายคนเหลือเกินบอกว่ามาร์คนี่หล่อสุด ๆ ขนาดพี่คุณยังพูดเลยว่ารุ่นน้องมาร์คนั้นหน้าตาดีขนาดไหน
คิมยูคยอมมองคนตัวเล็กที่ถ้าเป็นลูกหมาตัวเล็ก ๆ ก็พูดได้เลยว่าหูคงตูบไปถึงไหนต่อไหน อะไรกัน ทำไมพี่ชายคนนั้นถึงทำให้เจ้าตัวเล็กของเขารอนานขนาดนี้กันนะ ยูคยอมนั่งลงเล่นมือถือไปเรื่อย ๆ อัพทวิตบ่นไปเรื่อยเปื่อย ลูกค้าที่ค่อย ๆ น้อยลงเพราะนี่มันก็ทุ่มนึงเข้าไปแล้ว ทำให้ยูคยอมมีเวลาว่าง
แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้ตัวเล็กกลับไม่ได้พูดใส่ปลายสายด้วยน้ำเสียงที่ดีเหมือนเคย ออกไปทางหยาบ ๆ ด้วยซ้ำไป คงจะเป็นเพื่อน ๆ กันละมั้ง
“โหยพี่ รีบอะไรนักหนา”
“...”
“เห้ย บ้า นี่นัดคนอื่นไว้ จะไปได้ไง”
“...”
“สาวที่ไหน ไม่มีโว้ย”
“...”
“พี่แจ็คแม่ง เออ ๆๆๆๆๆ ไปช่วยก็ได้ครับ”
ตัวเล็กยังไม่ทันได้วางสายจากปลายสาย ก็หอบถุงใส่ชีทและหนังสือกองพะเนินเดินตรงมาทางเขา ยูคยอมที่เล่นมือถืออยู่ถึงกับสะดุ้งเมื่อหนังสือมากองแหมะอยู่ตรงเคาน์เตอร์ คนตัวเล็กหัวเราะแหะก่อนทำมือขอโทษที่ทำให้ตกใจ พลางเถียงกับปลายสายไปเรื่อย ๆ
“นี่ไง เดี๋ยวฝากพนักงานร้านไว้ เออแค่นี้ได้มั้ย จะฝากของแล้ว”
“...มีอะไรให้ช่วยครับ”
“คือผมจะฝากหนังสือพวกนี้ให้น้องรหัสหน่อยนะครับ ผมมีธุระน่ะ”
“อ่าครับ..”
“เดี๋ยวผมโทรบอกน้องเขาก่อนนะ”
ยูคยอมยืนมองเจ้าของหน้าม้าสีชมพูพูดกับปลายสายว่ามีธุระด่วนจริง ๆ ต้องรีบกลับไปช่วยงาน และจะฝากหนังสือไว้ที่ร้านนี้เลย แอบได้ยินเสียงปลายสายขอโทษขอโพยใหญ่เลย แถมเสียงยังเป็นผู้หญิงด้วย ยูคยอมเข้าใจผิดไปสินะที่ว่าคนตัวเล็กนัดพี่ชายสุดหล่อเอาไว้
“ชื่อเหรอครับ... เอ...”
ยูคยอมยืนเอ๋อเมื่ออีกคนหันมาจ้องหน้าเขา ยูคยอมเข้าใจที่แบมแบมพึมพำออกมา คิดว่าคนตัวเล็กคงอยากจะรู้ชื่อเขา เลยชี้ไปที่เสื้อที่มีเข็มกลัดชื่อของเขาติดอยู่
“อ๋า... คิมยูคยอมครับ คิมยูคยอม รู้จักไหม ?”
ยูคยอมแอบได้ยินว่าอีกฝ่ายตอบกลับด้วยเสียงดี๊ด๊าสุด ๆ ว่ารู้จักยูคยอม เธอคนนั้นคงอยากจะคุยกับเขามานานแล้วสินะ นี่กลายเป็นเจ้าตัวเล็กนี่สานฝันเหล่าสาว ๆ ไปเลย
“โอเคดีแล้วครับ งั้นพี่กลับเลยนะ แค่นี้นะครับ สวัสดีครับ”
แบมแบมยิ้มแห้ง ๆ ใส่คนที่เขาเพิ่งรู้จักชื่อว่าชื่อยูคยอม ตัวสูงใช่ย่อยน่าจะเป็นรุ่นพี่เขาล่ะมั้ง เพราะเท่าที่ดูคนที่ทำงานที่นี่ก็ดูโตแล้วทั้งนั้นเลย คนไทยใจดีขี้เกรงใจอย่างเขาก็เลยรู้สึกแย่ไปสักหน่อย
“ขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้วุ่นวาย”
“โอ๊ยไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็ก”
“ยังไงก็ฝากดูด้วยนะครับ”
คิมยูคยอมมองคนตัวเล็กที่กำลังจะหันหลังไป อะไรกัน นี่มีสถานการณ์ให้เขาได้คุยกันมาตั้งขนาดนี้แล้วจะปล่อยให้มันผ่านไปง่าย ๆ แบบนี้น่ะเหรอ ? ถ้าเกิดปล่อยให้คนตัวเล็กนี่กลับบ้านไปโดยที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นคงไม่ใช่คิมยูคยอมแน่ ๆ ในที่สุดยูคยอมจึงตัดสินใจเรียกออกไป
“ดะ..เดี๋ยวครับ !”
“ครับ ?” คนตัวเล็กหันมามองงง ๆ
“คือ.. ขอ SNS หน่อยได้มั้ยครับ... ถ้าเอาหนังสือให้แล้วจะได้บอกได้”
“อ๋า... นั่นสิครับ” คนตัวเล็กตาโตเหมือนเพิ่งนึกได้ “ไลน์ละกันครับ BamBam1A”
“แบม...?”
“ลืมบอกไป ชื่อแบมแบมนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
ยูคยอมยิ้มกว้างให้กับแบมแบม ในที่สุดก็ได้รู้สีกทีว่าชื่ออะไร ไม่ต้องเอาแต่เรียกว่า ‘ตัวเล็ก’ ‘คนน่ารัก’ หรือ ‘คนผมหน้าม้าสีชมพู’ ต่อไปแล้ว ยูคยอมกลั้นยิ้มเสียจนแก้มจะแตกแต่ก็หุบยิ้มไม่ได้ เลยทำเป็นก้มหน้าก้มตาเข้าแอปพลิเคชั่นไป มือหนาพิมพ์ไอดีของแบมแบมเข้าไปก่อนจะกดแอดเฟรนด์เรียบร้อย
“แอดไปแล้วนะ ชื่อคิมยูคยอมครับ เรียกยูคยอมก็ได้”
“ครับ พี่ยูคยอม ถ้ายังไงก็ไลน์มาบอกผมด้วยนะครับ ขอบคุณมากครับ”
แบมแบมยิ้มหวานให้เขาก่อนจะรีบวิ่งออกจากร้านไป ยูคยอมกดดูรูปและโปรไฟล์ของแบมแบม เข้าดูหน้าโฮม ดูสเตตัส ดูทุกอย่างในไลน์ของแบมแบม รอยยิ้มเปื้อนบนใบหน้าตลอดอย่างไม่รู้ตัวด้วยซ้ำไป คิมยูคยอมรู้สึกดีกับแบมแบมจริง ๆ
“โหยยิ้มไม่หุบเลยยยยย” พี่เจบีแซวขึ้น
“อะไรล่ะพี่ ก็แบมน่ารักจริง ๆ”
“รู้ชื่อเขาแล้วเหรอ ไวนะเรา ฮ่า ๆๆๆ”
“โอกาสมันเป็นใจก็งี้แหละพี่ พี่ก็จีบพี่จูเนียร์ให้ติดไว ๆ ละกัน”
พูดไม่ทันจบประโยค คิมยูคยอมก็ได้ผ้าเช็ดมือมาประทับบนหน้าซะอย่างนั้น
H E L L O
“พี่ยูคยอมคะ... พี่ยูคยอม”
“อะ ครับ !”
ยูคยอมที่ได้แต่ยิ้มใส่โทรศัพท์จนลืมโลกภายนอกไปก็เลยตกใจง่าย ๆ แค่เพียงเสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ มาเรียกเขา ยูคยอมเดาว่าคนนี้คงจะเป็นรุ่นน้องที่แบมแบมนัดเอาไว้ และก็มาเอาหนังสือกับเขาแน่ ๆ
“เยรินใช่ไหมครับ นี่ครับที่แบมแบมฝากไว้”
“เอ่ ? พี่รู้จักพี่แบมด้วยเหรอคะ ?”
“ก็เพิ่งรู้จักวันนี้แหละครับ” ยูคยอมยื่นถุงหนังสือให้ พลางยิ้มหวาน
“อ่อ... ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะพี่ยูคยอม แล้วจะมาอุดหนุนอีกน้า”
หลังจากเอาชีทให้ก็เหมือนตัวเองทำมิชชั่นสำเร็จ มือหนาที่ลุ้นมานานแสนนานว่าจะได้ทักไลน์แบมแบมไปสักทีก็กดหน้าจอแชทของแบมแบมเข้าไป
“เอาไงดีวะ.. พิมพ์อะไรดีวะ”
‘ให้ชีทน้องเยรินไปแล้วนะครับ’
“เห้ย น้อยไปปะ ไม่ดีเลย”
‘แบมแบมครับ เยรินมาเอาชีทไปแล้วนะ’
“สนิทไปปะวะ...”
‘แบมแบมครับ ..’
“โอ๊ยยยยยยยยย”
คิมยูคยอมวางโทรศัพท์ก่อนจะขยี้ผมแรง ๆ นี่มันอะไร แค่ทักไลน์เด็กตัวเล็ก ๆ คนนึงมันยากเย็นขนาดนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน คิดเรียบเรียงคำพูดให้ดูดีแต่กลายเป็นยิ่งทำแล้วยิ่งไม่ได้เรื่องซะอย่างนั้น บ้าที่สุดเลย
ตือดึ๊ง !
อยู่ ๆ เสียงไลน์ก็ดังขึ้นมา คิมยูคยอมจิ๊ปากขัดใจนิดหน่อยว่าใครช่างทักไลน์มาตอนนี้ ถ้ารู้ว่าเป็นใครจะด่าซะให้หมอบเลย กำลังอารมณ์เสียอยู่นะเว้ยเห้ย
BAMx2 ♥ : พี่ยูคยอมครับ
BAMx2 ♥ : เป็นไงบ้าง
BAMx2 ♥ : น้องมาเอาหนังสือรึยังอ่า
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก แบมแบมทักมาโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
TBC
△△△△△
เหตุไฉนมาปั่นยูคแบมล่ะ 55555555
มาปั่นเพราะคิดพล็อตได้ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม น้องยูคก็ช่างน่ารัก 55555
บอกไว้ก่อนว่าน้องแบมไม่ได้เป็นน้องยูคยอมนะ เข้าใจผิดเฉย ๆ 555555
อีกอย่าง เพลงท็อปด็อกเพราะมากจริง ๆ ต้องฟังนะคะ <3
สำหรับเรื่องนี้ติดแท็ก #ฮัลโหลยูคแบม กันน้าา :)
with love : vizecoren.
ความคิดเห็น