[WIN] ♡ See the light. {Minho & Taehyun | minam} -end-

ลำดับตอนที่ #1 : Prologue

Prologue

"ครูครับ เขาเห็นผี!!!"

เสียงเด็กโวยวายจ้อกแจ้กจอแจดังขึ้นในห้องเรียนชั้นอนุบาลห้องหนึ่ง ในวัยย่างเข้า 4 ขวบคงไม่มีใครคิดว่ามันเป็นการพูดเล่นหรือเรื่องจริง เสียงเด็กผู้หญิงตัวเล็กร้องไห้ระงมดังไปทั่วห้อง

"ไม่ใช่ผีนะ ฉันมองเห็นแค่มีแสงออกมาจากตัวนาย"
แทนที่จะตื่นตากลับกลายเป็นตกใจกลัวไปหมด นัมแทฮยอนทำได้แค่ขยี้ตาตัวเอง แต่เขาเห็นเพื่อนเขาเรืองแสงออกมาจริง ๆ

เป็นความตลกตรงที่ แทนที่เพื่อนจะกลัวเด็กคนนั้น แต่ดันกลับมากลัวเขากัน นัมแทฮยอนนั่งนิ่งท่ามกลางเสียงร้องไห้
เขาไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนต้องกลัวเขา ทุกคนก็น่าจะเห็นนี่นา ในเมื่อตัวเพื่อนคนนั้นมีแสงสีเขียวออกมาเต็มไปหมด

"นัมแทฮยอนทำไมถึงพูดแบบนั้น"
ครูประจำชั้นเข้ามาดุว่าเขาพลางท่าทางหัวเสีย ส่วนเจ้าตัวก็พยายามบอกแล้วเถียงแล้วว่ามองเห็นจริง ๆ แม้กระทั่งตัวครูนี่ระหว่างคุยกันก็เรืองแสงสีแดงออกมา 

นั่นทำให้เขาถูกพักการเรียนไปพักใหญ่

โตขึ้นมาใช่ว่าจะหาย แต่กลับรู้สึกว่ามีหลายรูปแบบขึ้น คราวนี้เรามองเห็นโน้ตเพลงเรืองแสงเป็นสี ๆ แถมความจำโน้ตเพลงของเขาก็มหาศาลกว่าคนทั่วไปด้วย

การเลือกเรียนดนตรีเป็นเหตุผลหนึ่งที่คิดว่าน่าจะใช้อะไรแปลก ๆ ที่เขามีตรงนี้ให้เป็นประโยชน์ และแน่นอนว่าเขาตัดสินใจถูก นั่นมันช่วยเขาได้มากจริง ๆ 

ทฤษฎีสีเป็นเรื่องทุกคนเข้าใจกัน เขาเองก็ด้วย แค่จับโน้ตเพลงที่มีสีใกล้กันมาเรียงวนไปวนมาก็ได้เพลงใหม่หนึ่งเพลงแล้ว เปิดเพลงฟังก็เห็นสีสันสวย ๆ ในอากาศ ถ้าเขาชอบสีนั้น เขาก็ลงมติว่ามันเป็นเพลงที่ดี

รสนิยมเรื่องสีเขาเองก็ไม่ได้แย่ การแต่งตัวในทุกวันของเขาเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดี เพลงของเขาจึงเพราะทุกครั้งที่ได้ฟัง แต่เมื่อมันมากเกินความสามารถของเด็กมัธยมคนหนึ่ง ย่อมเป็นปกติของโลกนี้ที่อุปสรรคมากมายจะเข้ามาทดสอบคนมีความสามารถ

ไม่มีใครอยากสอนเขา ความรู้ที่เก่งเกินครูไม่ได้ช่วยให้เขาได้เก่งเพิ่มขึ้นได้  แต่มันกลับทำให้คนรอบข้างดูโง่ลง ...

ครูหลายคนแบนเขา ทำการต่อต้านบ้าง หักคะแนนบ้าง จนถึงขั้นไม่รับเข้าคลาส นัมแทฮยอนไม่เคยรู้เลยว่าสิ่งที่เขาเห็นจะมีอิทธิพลกับชีวิตเขาขนาดนี้ แต่มันไม่ใช่อะไรที่จะแก้ได้ง่าย ๆ เพราะตัวเขาเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสิ่งเขาเห็นคืออะไร

เคยมีบางอารมณ์เผลอเล่าให้เพื่อนสนิทสมัยม.ต้นฟัง สิ่งที่ได้กลับมาแปลกจากตอนอนุบาลตรงที่ทุกคนดูตื่นตา และอิจฉาความสามารถพิเศษที่นัมแทฮยอนมี แต่ละคนอยากมองเห็นสีของคนรอบข้าง อยากมองเห็นว่าคนอื่นคิดยังไงกับเขา

นัมแทฮยอนไม่เคยอยากเห็นมันเลยสักนิด มันเจ็บปวดเวลาที่เห็นคนที่มีสีส้มเรืองออกมา เปลี่ยนเป็นสีฟ้าทันทีที่เจอหน้าเขา มันค่อนข้างน่าตกใจและยอมรับไม่ได้ในบางที ที่คนรอบข้างแสดงอาการไม่พอใจในตัวเขามาให้มองเห็น

หรือผิดที่เขามองเห็นเอง

หลายครั้งที่เจอคนชอบเขา เพราะหน้าตาและฐานะที่ค่อนไปในทางที่ดีก็น่าดึงดูดอยู่ไม่น้อย เขาทำได้แค่ปฏิเสธผู้หญิงเหล่านั้น เพราะเขามั่นใจว่าไม่มีใครคนไหนจะรับได้ในสิ่งที่เขาเป็น มันแปลกแน่ ๆ ถ้ารู้ทุกอย่างที่คนรักคิด  แต่ก็พลอยอดรู้สึกแย่ไม่ได้เพราะเห็นสีที่เปลี่ยนไปต่อหน้าต่อตาเขายามเธอคนนั้นถูกปฏิเสธ

แต่ใช่ว่าเขาจะเห็นทุกคนเรืองแสงมาหมด เขาเริ่มรู้สึกได้ว่าบางคนเขาก็จะเห็นแค่เป็นครั้งคราว ไม่ได้เห็นทุกวัน หรือทุกครั้งที่เปลี่ยนสี อาจเป็นเพราะวุฒิภาวะที่มากขึ้น การจัดการอารมณ์ที่ดีขึ้นของคนรอบข้างมันทำให้เขามองไม่เห็น

คนที่อยากให้เห็น จะเห็น คนที่ไม่อยากให้เห็น จะไม่เห็น

ยกเว้นแต่ตัวเขาจะไม่ใส่ใจมองเอง

เป็นความรู้สึกค่อนไปในทางอึดอัดที่เห็นว่าใครคิดกับใครยังไง จึงเลือกเดินออกจากสังคมเข้าหาการทำงาน ในที่ที่มีแต่คนเก่ง และเรื่องของเขาที่ไม่เคยบอกใครมาหลายปีจะกลายเป็นเรื่องปกติไป

เพราะไม่เคยคิดว่าสิ่งที่เขาเป็นมันคือสิ่งพิเศษ แต่มันคือความผิดปกติ







>> TO BE CONTINUED .

 

△△△△△

สวัสดีค่ะ ในที่สุดตอนแรกก็คลอดเสียที หลังจากหมักดองไว้ตั้งแต่ต้นมกราจนมันจะเค็มเป็นเกลือแล้ว 5555
เป็นฟิคประหลาดค่ะ ฟิคเรื่องนี้จะหาความหวานมันก็มีแหละ แต่เราไม่บอกหรอก ถถถถถถ #อ้าว
ด่าทอติชมเม้ามอยในทวิตได้นะคะ อย่าลืมแท็ก #ฟิคแสง ด้วยน้า พิมพ์ง่ายดี คริครุ

with love : vizecoren.