หัวใจในหน้าที่

เสียงกลองศึกดังกระหึ่มไปทั่วลานฝึกซ้อม ดาบไม้ในมือขององครักษ์ฝึกหัดหลายคนปะทะกันอย่างดุดัน แต่ภายใต้แสงแดดอ่อนยามสาย กลับมีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องไปยังบุรุษร่างสูงสง่าที่กำลังซ้อมดาบอย่างมุ่งมั่น

“เขาคือใคร?” องค์รัชทายาทเอ่ยถามเสียงเรียบ ขณะมองผ่านหน้าต่างพระตำหนักไปยังลานฝึกซ้อม ดวงตาสีคมกริบที่มักแฝงความเฉยเมยกลับเต็มไปด้วยความสนใจ

“เขาคือ 'ไซลอน' พ่ะย่ะค่ะ เพิ่งได้รับคัดเลือกให้มาเป็นองครักษ์ฝึกหัด” เสียงข้ารับใช้ตอบอย่างนอบน้อม

องค์รัชทายาท 'ครอว์ฟอร์ด'ไป เพียงพยักหน้าเล็กน้อยก่อนก้าวออกจากพระตำหนักไปยังลานฝึก ท่ามกลางสายตาของเหล่าทหารและองครักษ์ที่ล้วนหยุดกิจกรรมเพื่อถวายความเคารพ

"ไซลอน...ใช่หรือไม่?" เสียงทุ้มดังขึ้นใกล้ๆ ชายหนุ่มเจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตาสีน้ำตาลหม่นสบกับดวงตาคมกริบขององค์รัชทายาท

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมชื่อไซลอน โลเวล" ไซลอนค้อมศีรษะเล็กน้อย ท่าทางสงบเสงี่ยมแต่ก็ยังคงแววตาที่มุ่งมั่น

"มาสู้กับข้าหน่อยสิ" คำท้าทายที่ไม่คาดคิดทำให้ทั้งลานฝึกเงียบสนิท ไซลอนมององค์รัชทายาทด้วยความลังเล แต่สุดท้ายก็ไม่อาจขัดรับสั่ง

เมื่อดาบไม้ในมือของทั้งสองปะทะกัน เสียงดัง "เพี้ยะ!" ของไม้กระแทกกันก้องขึ้นท่ามกลางลานที่เงียบงัน

 ครอว์ฟอร์ดมองคู่ต่อสู้อย่างพอใจ ไซลอนอาจเป็นเพียงองครักษ์ฝึกหัด แต่ฝีมือกลับไม่ธรรมดา

“เจ้าทำได้ดี...” ครอว์ฟอร์ดยิ้มบางๆ ก่อนจะเอ่ยต่อด้วยน้ำเสียงเจือแววหยอกล้อ “แต่คราวหน้า ระวังเท้าเจ้าด้วยล่ะ เดี๋ยวจะสะดุดล้มเสียก่อน”

ไซลอนชะงัก ดวงตาสีน้ำตาลหม่นสั่นไหวเล็กน้อย เขาไม่ได้ล้มเสียหน่อย ทำไมถึงโดนพูดเช่นนั้นกัน?

ครอว์ฟอร์ดหันหลังเดินกลับไป แต่ในใจกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่อีกฝ่ายมองไม่เห็น

"ช่างน่ารักเสียจริง..." พระองค์คิดในใจ แต่ก็ยังคงทิ้งคำพูดขัดใจไว้เหมือนเดิม

นับตั้งแต่นั้นมา ความสัมพันธ์ที่แสนวุ่นวายระหว่างองค์รัชทายาทผู้ปากไม่ตรงกับใจ และองครักษ์ฝึกหัดผู้จริงจังจึงเริ่มต้นขึ้น...