ดั่งคนึงหา

ลำดับตอนที่ #4 : 4

กึก...

เป็นเสียงขยับตัว เสียงไม่ได้มาจากนาง ไม่ได้มาจากสองคนด้านล่าง

เป็นเสียงของบุคคลอื่น...

สองคนที่กำลังพักอยู่ด้านล่างไม่ได้รู้ตัว ว่ามีบุคคลอื่นกำลังจับตามองดูพวกเขาอยู่ แน่นอนว่า... ไม่ใช่นาง 

กลุ่มคนชุดดำประมาณสิบกว่าคน กำลังซุ่มดูชายสองคน แน่นอนว่าพวกเขาซุ่มดูโดยไม่รู้ว่ามีนางกำลังจับจ้องพวกเขาอยู่ จะอาวุธและจิตสังหารที่ส่งออกมา ก็ทำให้นางรู้ได้เลยว่าพวกเขามีจุดประสงค์อะไร พลังเวทย์ของแต่ละคนถือว่าไม่ต่ำไม่สูง คงเป็นเพียงนักฆ่าระดับกลาง

ไม่นานใต้ต้นไม้ที่นางอยู่ ที่ที่นางหวังว่าจะพบความสงบ กลับกลายเป็นจุดต่อสู้ ที่ไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆเสียด้วยสิ นักฆ่าพวกนั้นฝีมือไม่ธรรมดา นางมองดูแล้วผู้ที่อยากสังหารสองคนนี้คงจะวางแผนและพิถีพิถันในการเลือกคนมาทำงานนี่เป็นอย่างดีเลยทีเดียว จ้าวจื่อหานกับลี่เฉิงทั้งคู่ได้รับบาดเจ็บ และอ่อนเพลียจากการต่อสู้เมื่อตอนเช้าที่ผ่านมา

ช่างเป็นเวลาที่เหมาะสมต่อการลอบโจมตีเสียจริง

จ้าวจื่อหานเริ่มรู้สึกถึงจิตสังหาร และลูกธนูที่กำลังพุ่งตรงเข้ามา ชายหนุ่มผลักเพื่อให้หลุดพ้นจากวิถีของ ลูกธนูก่อนที่จะปามีดสั้นหมายดับชีวิตมือธนู และไม่ผิดคาดมีดสั้นถูกปาเข้าไปในความมืด ไม่นานก็ได้ยินเสียง คนร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้

การตายของมือธนู นับเป็นการเปิดฉากการต่อสู้ครั้งนี้

มือสังหารจู่โจมทั้งสองคนอย่างรวดเร็ว พลังเวทย์ระดับกลางส่วนมากของนักฆ่าเริ่มโจมตีอย่างรุนแรง มันได้เสียมือธนูไปแล้ว พวกมันไม่คาดคิดว่าบุคคลที่เป็นเป้าหมาย การสังหารในครั้งนี้จะรู้สึกถึงการมีตัวตนของพวกตน

พวกมันประมาทเกินไป

นางมองดูจ้าวจื่อหานที่เขาไปสกัดดาบช่วยลี่เฉิงที่กำลังเพลี้ยงพล้ำ จนถูกดาบของนักฆ่าอีกคนแทงเข้าไปที่แขนข้างขวาเป็นรอยยาว จนมาถึงแผลที่ยังไม่ได้รับการรักษาจากการต่อสู้ในตอนบ่าย

นักฆ่าเหลืออยู่เพียงหก กับสองคนที่ได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก

ผลแพ้ชนะครั้งนี้ไม่ว่าใครก็คงมองออก

ถึงสองคนนั้นจะสามารถจัดการกับนักฆ่าที่เหลือได้ แม้จะต้องใช้เวลามากแค่ไหนก็ตาม แต่ไม่ใช่ในตอนนี้ ตอนที่พวกเขาบาดเจ็บ กลับกันยิ่งพวกเขายื้อเวลาบาดแผลของทั้งคู่ยิ่งแย่ลง ถึงแม้ลี่เฉิงจะมีพลังเวทย์ธาตุไฟระดับสูงสีแดง แต่พิษที่ลี่เฉิงโดนก็ไปกดให้พลังเวทย์ของเขาต่ำลง

จ้าวจื่อหานที่มีพลังเวทย์ธาตุไฟระดับสูงสีน้ำเงิน แต่รายล้อมไปด้วยเหล่านักฆ่าธาตุลมและธาตุน้ำ

จ้าวจื่อหาน...

ข้าควรทำอย่างไรกับเจ้าดี

การต่อสู้ยังดำเนินต่อไป

“ตายยากเสียจริง” นักฆ่ากล่าวเสียงเย็น เมื่อเห็นว่าฝ่ายของตนเหลือเพียงสามคน

หลังจากได้รับคำสั่งฆ่าครั้งนี้ คราแรกตนก็แปลกใจที่ได้รับหน้าที่นี้ เพราะตนเองเป็นถึงหัวหน้าหน่วย งานส่วนใหญ่จึงเพียงแค่รับและมอบหมายงานให้ลูกน้องเท่านั้น จึงรู้สึกสงสัยในฝีมือของฝ่ายตรงข้าม แต่เมื่อได้เริ่มต่อสู้จึงเริ่มเข้าใจในคำสั่ง

ถ้าหากว่าอีกฝ่ายไม่ได้รับบาดเจ็บอยู่ก่อนแล้ว พวกตนคงไม่อยู่รอดได้นานขนาดนี้

แต่ถึงอย่างไร ครั้งนี้เขาก็ต้องชนะ เพราะสภาพของเป้าหมายสาหัสกว่าตนเยอะ

ย่าาา

ดาบแหลมที่แฝงไปด้วยไอเวทย์ธาตุน้ำ พุ่งเข้าใส่เป้าหมายพร้อมๆกัน หวังจะให้จบชีวิตในดาบเดียว จ้าวจื่อหานพลิกตัวหลบได้อย่างเฉียดฉิว แต่ก็มีสภาพทุลักทุเลไม่น้อย เพราะมืออีกข้างเขาก็ฉุดดึงลี่เฉิงเพื่อหลบจากรัศมีของพลังเวทย์

ตอนนี้ลี่เฉิงเหมือนกับคุมสติของตัวเองไม่ค่อยได้

“ลี่เฉิง ตั้งสติ!!” จ้าวจื่อหานตะโกนเรียกสติเพื่อนที่ตนผลักให้ไปอยู่ข้างหลัง พร้อมกับปล่อยเพลิงโลกันตร์บดบังพลังเวทย์ธาตุน้ำและลมจากพวกนักฆ่าที่มุ่งเข้าหาพวกเขาพร้อมๆกัน

เขาสามารถสู้พวกมันได้ แต่ไม่สามารถปล่อยลี่เฉิงไว้แบบนี้ได้ ลี่เฉิงกำลังนั่งอย่างไร้สติ ตัวของเขาแดงไปทั้งตัว หากเขาเริ่มจู่โจม หนึ่งในพวกมันต้องเข้ามาจัดการลี่เฉิงแน

จ้าวจื่อหานรวบรวมพลังไฟโลกันตร์และปล่อยออกมาอย่างรุนแรงอีกครั้ง เขาหมายจะโจมตีให้พวกมันล้มไปจากพลังของเขา หมายเอาช่วงเวลานั้น ชิงให้พวกตนหนีเข้าเมือง

แต่ยิ่งเขาเพิ่มระดับพลังเท่าไหร่ ความร้อนก็เพิ่มขึ้นตัวของลี่เฉิงก็เพิ่มขึ้นและนั้นยิ่งทำให้เขาเริ่มตัวสั่น และเริ่มวิ่งเต้นเหมือนคนไม่ได้สติ 

เขาที่ตกใจกับอาการของเพื่อน รีบพยายามดึงแขนของลี่เฉิงไว้ไม่ให้ออกจากไอเวทย์เพลิงโลกันตร์ที่ปกป้องพวกตนไว้ ก่อนที่จะสัมผัสถึงตัวก็รับรู้ได้ถึงพลังมหาศาล ก่อนที่ตน ลี่เฉิง และพวกนักฆ่า จะถูกพลังผลักไปตรงข้ามกัน พร้อมกับเสียงใสกังวาลที่แฝงไปด้วยความหงุดหงิดจะดังขึ้น

“พวกบ้าเอ้ยยย!!!!!”