ดั่งคนึงหา

ลำดับตอนที่ #1 : 1

“ฆ่า” เสียงสั่งการอันแสนอุกอาจดังขึ้นไปทั่วป่าทึบที่ตอนนี้คลุกคลั่งเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

สายตาเรียวเล็กหรี่ลงอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะกลอกตาขึ้นมองบนพร้อมป้องปากหาวอย่างอดทนรอ

น่าเบื่อ น่าเบื่อจริงๆ ไปดีกว่า

‘เจิ้งซูลี่’

อาศัยวิชาตัวเบาหลบหลีกสถานการณ์ข้างหน้า ลัดเลาะไปตามด้านข้างที่มีการปะทะ เพื่อมิให้มีผู้ใดพบเห็น นางไม่อยากเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว หากถูกพบคงไม่พ้นได้เสียเวลาสู้กันสักพัก แต่ว่านะถ้าได้สู้กันจริงมันก็คงไม่เสียเวลาของนางมากเท่าไหร่นักเพราะฝีมือของพวกนี้ เทียบกับนางไม่ได้เลยสักนิด

นางใช้วิชาตัวเบาลัดเลาะไปตามเส้นทางลับที่ไม่มีผู้ใดรู้จักอย่างคุ้นเคย เพียงไม่นานก็ถึงจุดหมายของนาง ผาเหมันต์ สถานที่ที่ผู้ใดก็บอกว่าสุดแสนจะอันตรายที่อยู่ภายใน ป่าทมิฬ ที่อันตรายยิ่งกว่า 

ที่ที่เต็มไปด้วยสัตว์อสูรวิเศษ ปีศาจ พืชประหลาด สมุนไพร ภูต พราย อสรพิษ สิ่งอันตรายนับไม่ถ้วน

ถ้าถามว่านางมาที่นี้ด้วยเหตุผลใดก็คงต้องบอกว่าเป็นเหตุผลเดียวกับเจ้าพวกที่ต่อสู้กันที่บริเวณชายป่า ดอกเพลิงจวีฮวา ดอกไม้สีแดงสดที่เมื่อถึงยามบานจะมีเปลวไฟลุกขึ้นทั่วดอกแต่หากเด็ดมันออกมาก็จะกลายเป็นกลีบของมันจะกลายเป็นอัญมณี ส่วนตัวขั้วของมันก็เป็นดั่งยาสมุนไพรวิเศษชั้นเลิศ 

เมื่อถึงฤดูของมันก็จะบานที่ด้านบนผาสูงชันที่ไม่ว่าจะฤดูไหนบนผาแห่งนี้ก็จะมีแต่หน้าหนาวกับพายุหิมะ

กระชับผ้าบริเวณชายแขนให้แน่นก่อนจะถูมือเพื่ออบอุ่นร่างกายเพราะนางเป็นผู้ที่ไม่ค่อยถูกกับความหนาวเย็นข้างบนผานั้น

ทะยานตัวขึ้นโดยใช้วิชาตัวเบาที่ไม่สามารถสำเร็จได้ด้วยครั้งเดียวเนื่องจากความสูงของผา นางกระโดดดีดตัวไปที่โขดหินที่ยื่นออกมาพร้อมกับใช้วิชาตัวเบาอีกครั้งก็สัมผัสได้ถึงบริเวณพื้นหน้าผาที่ปกคลุมไปด้วยกองหิมะ

นางเดินฝ่าพายุหิมะไปได้สักพักก็พบเข้ากับดอกเพลิงจวีฮวา นางค่อยๆใช้มือถอนดอกของมันออกมาแล้วนำเก็บใส่กล่องที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อใส่ดอกเพลิงจวีฮวาโดยเฉพาะก่อนจะนำกล่องนั้นเก็บเข้าไปภายในแหวนมิติ

ด้วยร่างกายที่ไม่ถูกกับความหนาวเย็นจึงอยากรีบลงไปจากผา แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงเอ่ยทัก

“ไม่ได้พบกันเสียนานนะ ซูลี่”

“ท่านผู้เฒ่าเหลียน” หันไปค้อมตัวทำความเคารพท่านผู้อาวุโสที่ตนเองเคารพ

“ไม่คาดคิดว่าคนอย่างเจ้าจะสนใจของพรรค์นี้ด้วย” ผู้เฒ่าเหลียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงยียวน พร้อมใช้ไม้เท้าในมือชี้ไปยังบริเวณที่เคยมีเพลิงจวีฮวาอยู่

“ท่านขึ้นมาอยู่ที่นี้นานเพียงใดแล้ว” นางไม่สนใจคำพูดของเขา แต่หากเดินสวนไปในทิศทางที่ท่านผู้เฒ่าเดินจากมา

นางรู้อยู่แล้วว่าข้างบนนี้มีถ้ำ แต่ไม่คาดคิดว่าผู้เฒ่าอายุเกินร้อยจะมาทนกับอากาศหนาวบนนี้ หากเป็นนางแค่คืนนี้ก็คงแข็งตายไปแล้ว

“ฮ่าๆๆ ภายในนั้นอุ่นกว่าที่เจ้าคิดมาก ลองเข้าไปดูหน่อยหรือไม่”

“ไม่ล่ะ ได้พบหน้ากันหนนี้นับเป็นวาสนา ข้าขอตัวลา” นางอยากรีบกลับไปนอนที่โรงเตี๊ยมเต็มทน เจอหน้ากันคราใดมักจะมีเรื่องเสมอ รีบหนีก่อนที่เรื่องจะมาเยือนเสียดีกว่า

แต่เพียงแค่หันหลังกลับไปเดินได้เพียงก้าวก็ต้องหยุด มีคนกำลังขึ้นมา การต่อสู้ด้านนอกนั้นไม่ควรจบเร็วขนาดนี้สิ ไวขนาดนี้ฝีมือไม่ธรรมดานี้ แต่เดี๋ยวก่อนนะ

นี่มัน….

นางรีบหันหลังกลับมองหน้าท่านผู้เฒ่าโดยไวก็พบสีหน้ารื่นเริง ยิ้มลอยหน้าลอยตาอย่างสบายใจ ไม่สนอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงของนาง

นางหันหลังเดินไปทางท่านผู้เฒ่าเพื่อรีบลงไปทางด้านหลังผาเพื่อให้ไม่พบกับผู้ที่กำลังขึ้นมา แต่ทว่า

ตึง

เสียงของไม้เท้าที่กระทบลงกับพื้นที่ดังขึ้นพร้อมกับเสียงกลุ่มผู้ที่มาใหม่

“จื่อหาน รอข้าก่อนสิ”

ผู้มาใหม่ทั้งสองคนเป็นชายหนุ่มท่าทางทะมัดทะแมง รูปร่างสูงใหญ่ สวมใส่เสื้อผ้าเรียบง่ายแต่สามารถบอกได้ว่ามันมีราคาที่ไม่น้อยเลย ทั้งสองตอนนี้กำลังเดินเข้ามาใกล้บริเวณที่นางยืนอยู่

คนนึงเป็นผู้ที่ตะโกนเสียดัง อีกคนนึง…

“ท่านล้ำเส้นข้าเกินไปแล้วท่านผู้เฒ่า”

นางรู้ดีว่าพวกเขาไม่มีทางมองเห็นนางหรอก เพราะเสียงไม้เท้าที่กระทบกับพื้นเมื่อสักครู่นี้เป็นพลังอำพรางที่ผู้เฒ่าเหลียนสร้างขึ้น

ไม่มีเสียงตอบรับมีเพียงสีหน้าสำราญใจเหมือนคนที่ได้พบเจอเรื่องสนุกเช่นเคย ส่วนนางก็ไม่สามารถทำอันใดได้เลย ทั้งๆที่สามารถลงไปจากผาแห่งนี้ได้แต่ก็ไม่แม้แต่จะกล้าที่จะขยับตัวเพราะกลัวว่าผู้มาใหม่จะเห็นตน ถึงจะมองไม่เห็นก็ตาม

“เจ้าแน่ใจนะว่าที่ผาแห่งนี้มันมีของที่เจ้าต้องการจริงๆ”