{{TVXQ fiction}}HYSTERIAHOLIC

ลำดับตอนที่ #2 : HYSTERIAHOLIC::CASE::01

[SF]Title: HYSTERIAHOLIC::CASE::01
Author: DekDevil & Mickiza
Pairing: Changmin X ???
Rate: NC-17!!!
Genre: A/U*YAOI
SUM: เรื่องราวจะเป็นเช่นไรเมื่อคนไข้ฮีสทีเรียเข้ารับการรักษากับนายแพทย์หนุ่ม....



ดังนั้นเช้าวันรุ่งขึ้น ชางมินจึงต้องเตรียมใจก่อนเล็กน้อยก่อนเริ่มการบำบัด แน่นอน...เขาคงต้องศึกษาโรคนี้ก่อนล่ะ

เมื่อกลับถึงคอนโดร่างสูงก็ปรี่เข้าไปในห้องนอนทันที ถึงโต๊ะทำงานส่วนตัวก็เปิดตำราเล่มโตศึกษาโรค Hysteria อย่างรวดเร็ว แต่หนังสือหนาขนาดนี้จะอ่านหมดภายในคืนเดียวได้ไง เซ็งชีวิตเสียจริง ในเวลาเดียวกันก็พิมพ์searchในอินเตอร์เน็ตด้วยอีกทาง เขาพยายาค้นคว้าให้ได้มากที่สุด แต่หารู้ไม่ว่าเวลาได้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว จึงทำให้เริ่มหมดแรงและอ่อนเพลีย ไม่นานนักแว่นตากรอบใสก็ถูกถอดออกวางข้างๆก่อนที่เจ้าตัวจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างอ่อนแรงพร้อมเปลือกตาที่ปิดลงช้าๆ

--------

ไม่ใช่เช้าที่สดใสสำหรับนายแพทย์หนุ่มเสียเท่าไหร่ เพราะเมื่อลืมตาตื่นมาก็พบกับกระดาษโน้ตที่ทิ้งไว้ให้ตนเองอ่านสำหรับตอนตื่นนอน

'สิบโมงเช้า-ชองยุนโฮ-HYSTERIA'

ร่างสูงใหญ่ทำตาโต จริงสิ เมื่อคืนเขาใช้เวลาสั่งสมข้อมูลเกี่ยวกับโรคทางประสาทนี่จนดึกดื่น แต่ก็ยังไม่ได้ข้อสรุปที่แท้จริงเสียที จะทำต่อตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วเพราะอีกยี่สิบนาทีเข็มนาฬิกาก็จะชี้ไปที่เลขสิบอย่างสมบูรณ์

คิดได้ดังนั้นชายหนุ่มจึงรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อย วันนี้เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงแสลคพร้อมสูทสีน้ำตาลทับอีกที ความรีบร้อนทำให้ไม่ทันตรวจตราก่อนว่าลืมติดกระดุมไปถึงสามเม็ดด้วยกัน จากอพาร์ทเม้นที่ตั้งอยู่ในใจกลางเมืองหลวง ใช้เวลาไม่นานนักที่จะกระหืดกระหอบมาถึงห้องทำงานส่วนตัวของเขาอย่างทันเวลาฉิวเฉียด

สายตาคมกวาดมองไปทั่วห้องทำงาน เมื่อพบว่าไม่มีสิ่งปกติหรือใครนอกจากเขาก็นั่งลงพร้อมทั้งถอนใจอย่างโล่งอก หากแต่โล่งอกได้ไม่นาน เมื่อ...

‘ก๊อกๆๆ’ เสียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับนางพยาบาลประจำตัวที่โผล่เข้ามา

" คนไข้มาแล้วค่ะ "

การปรากฏตัวชนิดหมอไม่ทันตั้งตัวของคนไข้ที่ว่าทำเอาชางมินแทบทรุดตกเก้าอี้เลยทีเดียว แวบแรกที่เขาเห็นใบหน้าของคนไข้รายนี้ก็คิดในใจทันทีว่า 'nerdว่ะ'

ชองยุนโฮ...แตกต่างจากในจินตนาการของร่างสูงโดยสิ้นเชิง ชายคนนี้สวมแว่นกรอบสีดำซ้ำยังหนาเตอะเสียจนน่ากลัว กางเกงขายาวลากพื้นรุ่มร่าม แต่งตัวถูกต้องตามระเบียบนักเรียนม.ปลายทุกกระเบียดนิ้วจนน่าประหลาดใจว่าจะป่วยเป็นโรคดังกล่าวได้

" อะ เอ่อ...." ร่างสูงพูดไม่ออกในเมื่อสมองกำลังทำการพิจารณาร่างตรงหน้าอย่างถ้วนถี่

" ทำไมมองหน้าผมอย่างนั้นล่ะครับ " ชองยุนโฮเอ่ยด้วยรอยยิ้มขันๆ

"ปล่ะ...เปล่าครับ" ชางมินใจชื้นขึ้นเมื่อประตูห้องถูกปิดลงเพื่อความเป็นส่วนตัวระหว่างหมอและคนไข้ อีกอย่าง...ผู้ชายตรงหน้าก็ดูไม่น่าจะเป็นประเภทที่มีอาการร้ายแรงอะไรหนักหนา ทว่าเขาคิดผิดถนัดเมื่อคนร่างสูงบางเดินตรงเข้ามาใกล้แล้วนั่งแหมะลงบนหน้าตักของเขาทันที เป็นผลให้ชางมินสะดุ้งเฮือกนั่งตัวแข็งทื่อเป็นตอไม้

"ทำไมคุณหมอต้องทำน่าตาตกใจอย่างนั้นด้วยล่ะ " ไม่เพียงนั่งตักเท่านั้น พอเจ้าตัวพูดจบก็เอาใบหน้ามาซุกอกหนาของคนตรงหน้า

"ไม่ได้อ่านประวัติผมหรือครับ...ไม่รู้หรือว่าควรจัดการกับคนที่ป่วยเป็นโรคนี้ยังไง" ปลายนิ้วเรียวขาวจิ้มลงที่กลางอกแรงๆ ชางมินกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ เขาคิดผิดที่สุด คิดผิดที่สุดในชีวิตนี้ เสื้อผ้าที่คิดว่ามันมิดชิดเรียบร้อยนักหนาเมื่อยุนโฮซุกซนไม่อยู่สุขก็เริ่มทำให้มันหลุดรุ่ยเผยผิวเนื้อขาวเนียนนุ่มราวน้ำนม "เอ่อ...ดะ...เดี๋ยวสิครับคุณ...ลุกก่อนได้ไหม หมอจะตรวจ....."

"ชู่~" นิ้วสวยประทับลงกลางริมฝีปากของหมอหนุ่ม มือบางถอดแว่นตาของตัวเองออก ดวงตาคู่ยั่วยวนที่ถูกบดบังฉายประกายวับขึ้นมาทันทีอย่างนึกสนุก "ตรวจอะไรฮะ...หรือว่า....ตรวจร่างกายผม" ไม่พูดเปล่า มือน้อยไม่นิ่งเฉย ยุนโฮปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกมีละเม็ดอย่างใจเย็นท่ามกลางสีหน้าตื่นตระหนกของอีกฝ่าย

ชางมินชักสีหน้าไม่ถูก ได้แต่มองมือซุกซนวนเวียนอยู่บนตัวเค้า อาการของคนไข้ชักจะรุนแรงเกินเขาจะทานทนไหวแล้วล่ะ

" มาสนุกกันหน่อยมั้ย คุณหมอ " ยุนโฮเอ่ยเสียงอ่อยข้างหูร่างใหญ่ที่ตอนนี้นิ่งอึ้งคาที่ไปเรียบร้อย

"ใจเย็นก่อนครับคุณ!" ถึงเวลานี้คนที่สติแตกก็ดูเหมือนจะเป็นชางมินนั่นแหละ ก็แหม...คนตัวบางร่างเล็กแถมยังมีลีลายั่วยวนไม่แพ้นางเอกหนังเรทที่เขาชอบยืมรุ่นพี่แจจุงมาดูเป็นกิจวัตร ไม่สิ...ยิ่งกว่าผู้หญิงจืดชืดไร้อารมณ์พวกนั้นเสียอีก ยุนโฮมีเสน่ห์กว่า...และสะกดเขาได้มากกว่าอย่างบรรยายไม่ถูก โดยเฉพาะดวงตาเฉี่ยวสวยราวแมวป่านั่น

"อะไรกัน มาถึงขั้นนี้แล้ว จะให้หยุดงั้นเหรอ ง่ายไปมั้ง" ไม่ว่าเปล่า ร่างเล็กดึงยุนโฮไปที่เตียงตรวจคนไข้ในห้องพร้อมดกร่างสูงลงกับเตียง

"เฮ้ยยยย!!!" ชิมชางมินร้องเสียงหลงเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว คนตรงหน้าที่ขึ้นคร่อมเขาในท่าคลานสี่ขารีบเร่งปลดเข็มขัดกางเกงออกอย่างรุนแรง สุดท้ายก็สามารถผ่านปราการด่านสุดท้ายเข้าไปถึงส่วนไวต่อความรู้สึกของชางมินได้ มือหนารีบตะปบข้อมือบางเป็นพัลวัน เพื่อหยุดการกระทำที่กำลังจะเกิดขึ้นลามปามกว่านี้ในไม่ช้า

"จะปิดไปทำไมล่ะ ยังไงเดี๋ยวก็ต้องเห็นกันอยู่ดี" ยุนโฮเริ่มรุกเร้าเค้ามากขึ้นเรื่อยๆ โดยที่ชางมินเองก็ไม่รู้ว่าจะหยุดการกระทำนั้นอย่างไรดี

"ใจเย็นครับ ผมว่าไว้วันหลังดีกว่า นี่ก็โรงพยาบาล ไม่ดีนะครับ" ชางมินพยายามหาข้ออ้าง ด้วยหวังว่าจะเอาตัวรอดได้ แต่เค้าคงคิดผิดอีกรอบเมื่อร่างที่อยู่บนตัวเค้าไม่คิดจะฟังเค้าเลย

"คิดไม่ผิดเลยจริงๆที่เลือกคุณหมอชางมิน...อือหือ...กล้ามเนื้อหน้าท้องนี่ซิกแพ็คส์เสียด้วย...ว้าว" มือนั้นเริ่มสำรวจไปทั่วพร้อมทั้งปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตสีดำของชางมินออกอย่างไม่รอช้า ฝ่ามืออุ่นวางลงลูบไล้แผ่นอกกว้างอย่างหลงใหล ด้วยโรคประจำตัวที่กำเริบขึ้นมาทำให้ยุนโฮไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับการกระทำของตนเองเลย

"พอเถอะครับคุณ" หารู้ไม่ว่าที่ยืดยื้อกันไปมามันทำให้ทุกอย่างที่ร่างสูงสวมใส่มันร่วงหล่นลงไปบนพื้นเรียบร้อยแล้ว

" คุณหมอเนี่ย ปากไม่ตรงกับตรงกับร่างกายเลยนะ " มือเล็กลากมือลงไปลูบแก่นกายของชางมินที่กำลังตั้งชันขึ้นรอรับสัมผัสของเขา

ขณะที่ชางมินกำลังรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับมือน้อยที่บีบรัดส่วนสำคัญของเขาอยู่จนต้องระบายเสียงครางอึงอื้อ ก็ต้องสะดุ้งโหยงเมื่อความอุ่นร้อนแผ่ซ่านไปทั่วอณาเขตความเป็นชายและพอลืมตาอีกทีร่างที่นั่งคร่อมทับเขาอยู่ก็เปล่าเปลือยไปทั้งตัวเสียแล้ว

"จะทำอะไร!!??" ชางมินถามเสียงหวาด หากแต่ร่างบางไม่สนใจ ก้มลงครองความเป็นชายขนาดมโหฬารของชางมินด้วยริมฝีปากนุ่มอย่างช่ำชอง

"อืม....อ่าาาา" ร่างสูงเริ่มครางออกมาไม่เป็นภาษา จนเค้าเริ่มอยากจะปลดปล่อยแต่ร่างบางนั้นก็หยุดลงกลางคัน

"หยุดไว้ก่อนดีกว่า ถ้าทำให้คุณหมอจนเสร็จ คุณหมอจะมีอารมณ์มาสนุกกับผมต่อได้ไง" ร่างบางแค่นยิ้มมีเลศนัยพร้อมแนบจูบลงบนริมฝีปากหนาเบาๆ

"ยุนโฮ...คุณ...ปล่อยผม...เดี๋ย...อืมม" เสียงทุ้มหลุดครางออกมาอย่างห้ามไม่ได้เมื่อมือน้อยๆนั้นสัมผัสกับปลายยอดส่วนอ่อนไหวที่เต็มไปด้วยความชุ่มฉ่ำของเขา ชางมินถึงกับปลดปล่อยออกมาอย่างรวดเร็วเมื่อถูกอีกฝ่ายแตะต้อง

ฝ่ายยุนโฮมองขนาดที่น่าตื่นตาตื่นใจของหมอหนุ่มตาโตเป็นประกาย ริมฝีปากอวบอิ่มยกยิ้ม ยุนโฮลุกขึ้นนั่งคร่อมเพื่อให้ร่างสูงเป็นฝ่ายเริ่มศึกหนัก

" พอเถอะครับคุณ " ชางมินทำน่าตาตระหนกกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

"บอกให้พออยู่ได้ ไม่ดูตัวเองเลยนะคุณหมอ" ยุนโฮแสยะยิ้มมุมปาก มือบางตะครุบสะโพกหนาไว้ก่อนสอดใส่เบื้องหลังของตนเองลงบนแกนกายที่ตระหง่านรอรับความคับแคบอยู่

"เฮ้ย!!" ชางมินตกใจสุดขีด และอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมร่างตรงหน้าเค้าได้ทีเรี่ยวแรงเยอะขนาดนี้

"เงียบๆสิ มาสนุกกันนะคุณหมอ" ร่างเล็กพูดพร้อมค่อยๆขยับขึ้นลงช้าๆ

"...อึก...หยุะ...หยุดนะ...อื้อออ" ชางมินครวญครางในลำคอเสียงแผ่ว ถึงคำพูดจะปฏิเสธหากร่างกายไม่ยอมปฏิบัติตามเสียแล้ว ร่างสูงใหญ่เผลอแอ่นบั้นเอวขึ้นกระแทกให้ลึกล้ำกว่าเก่า พร้อมทั้งมือใหญ่สองข้างที่ยึดสะโพกนวลนิ่มไว้เต็มกำมือ

"อ้าาาา อื้อ" ยุนโฮครางอื้ออึงพร้อมกับร่างเบื้องล่าง เสียงร่วมรักของทั้งคู่นั้นสนั่นไปทั่วทั้งบริเวณห้องจนเล็ดลอดออกไปภายนอก จนบางคนที่เดินผ่านจึงเริ่มสงสัย หากไม่ได้เอะใจอะไร
"คุณหมอชางมินเนี่ย...แหม...สุดยอดจริงๆ...อื้อ...ดีจังเลยฮะ...ดีกว่าที่ผมเคยรักษามาเสียอีก...อ๊าาาา" ร่างผอมบางแอ่นตัวลอยละลิ่วเมื่อสถานการณ์กลับกลายเป็นว่าคนนำจังหวะรักคือชางมินผู้ซึ่งทีแรกอยู่ใต้การควบคุมของเขา

ทันใดนั้น...

‘ก๊อกๆๆๆ’ และแล้วเสียงของนางพยาบาลคนสนิทก็ดังขึ้นด้วยความสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นภายในห้องที่มีเสียงแปลกๆผ่านออกมาให้ได้ยินเป็นพักๆ

" เอ่อ...เป็นอะไรรึเปล่าคะ" หญิงสาวถามหน้าซื่อๆ เงี่ยหูฟังรอคำตอบ

"อื้มมม....เอ่อ...ลีน่าเองเรอะ เอ่อ...ไม่เป็นไร...ผม..ไม่...อึก" ชางมินละล่ำละลักขานตอบกลับไป ด้วยในใจนึกขอบคุณยุนโฮที่ไม่ลืมล็อกประตูก่อนที่เหตุการณ์ละอายใจจะบังเกิด

"อ๊าาาา สุดยอด...คุณหมอ...ใหญ่จัง...แน่น..อื้อ...แล้วก็เจ็บมากเลยด้วย...แต่ฮร๊าาา รู้สึกดีเหลือเกิน" ทว่าเสียงของอีกฝ่ายที่ตอบกลับยิ่งทำให้ลีน่าเกิดความสงสัยจนชางมินต้องรีบแก้ "เอ่อ...ผมต้องฉีดยาระงับประสาทให้...อึก...คนไข้น่ะครับ"

"แต่เข็มมัน...ใหญ่ไปหน่อย....ก็เลย...อื้ออ" ชางมินหยุดชะงักร้องขึ้นมาดื้อๆเมื่อยุนโฮส่ายเอวควงไปมาอย่างสนุกสนานบนหน้าตักของเขา

" เอ่อ...งั้นขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ ถ้ามีอะไรก็เรียกได้เลยนะคะ" ลีน่ายังคงทำหน้าตาเหลอหลา งงงวยกับเสียงที่ได้ยินแต่เธอก็ส่ายหน้าแรงๆเพื่อไล้ความคิดอกุศลเหล่านั้นออกไป

"แม่นั่นไปแล้ว...เรามาโยกกันต่อดีกว่านะครับคุณหมอ" สายตาแพรวพราวไปด้วยความปรารถนาที่ถูกถ่ายทอดมาให้ชางมินจนชายหนุ่มรู้สึกเสียวกระสันเกิดอารมณ์รุนแรงขึ้นมาในทันใด การกระทำที่ว่าของยุนโฮเท่ากับว่าเป็นการจุดประกายยั่วยุให้ชางมินเผยธาตุแท้ตัวเองออกมาหลังจากที่อดทนรักษาจรรยาบันแพทย์จนแทบทานต่อไปไม่ไหว

แน่นอน...ชางมินกำลังหนุ่มกำลังแน่น คลิปวีดีโอเรทxต่างก็เคยผ่านสายตาเขามาแล้วนับไม่ถ้วน แต่ครั้งนี้ต่างกันตรงที่ตัวแสดงในหนังสดกลับเป็นเพศชายทั้งคู่ ทว่าเมื่อคิดได้ดังนั้นก็ยิ่งทำให้ชางมินรู้สึกหวามขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก ราวกับว่าโลหิตทั้งหมดรวมตัวกันล่อเลี้ยงส่วนสำคัญให้พองโตกว่าเก่าหลายเท่านัก

ไม่กี่วินาทีต่อมา แผ่นหลังบอบบางของยุนโฮก็ถูกตรึงลงกลางเตียงคนไข้ปูด้วยผ้าสีขาว ดวงตาเรียวอันหยาดเยิ้มเบิกกว้างเมื่อชางมินเป็นฝ่ายโถมตัวขยับกายไม่ยั้ง ความคลั่งป่าเถื่อนของชางมินทำให้เขารู้จักคำว่า'กลัว'เป็นครั้งแรกในชีวิต

"ผมเตือนแล้วนะ...นับจากนี้อย่าห้ามผม....เด็ดขาด" เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามโครงหน้าหล่อเหลาและผิวเนื้อสีน้ำผึ้ง ชางมินหอบแรงๆก่อนซุกหน้าลงดูดเม้มเนื้อขาวที่ซอกคอของยุนโฮอย่างรุนแรงจนฝ่ายนั้นสะดุ้งโหยง หวาดผวาจนตัวสั่นกับคนๆเดียวกันที่เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือภายในระยะเวลาสั้นๆ

" อ๊ะ หยุะ..หยุดก่อน " ยุนโฮเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นคลอนเนื่องจากเจ้าตัวเริ่มได้สติสำนึกแล้วว่ากำลังกระทำสิ่งใดอยู่

" ผมบอกแล้วไงว่าอย่ามาห้าม" ร่างสูงตวาดใส่ร่างเล็กอย่างรุนแรงพร้อมทั้งเบื้องล่างที่ยังคงขยับเร็วและแรงขึ้นเรื่อย จึงเป็นผลทำให้น้ำใสเริ่มคลอเบ้าตาของคนเบื้องล่าง
"ม่ะ...ไม่...มันเจ็บ...จริงๆ...อื้อ" ใบหน้าเรียวส่ายสะบัดไปมาด้วยความเจ็บปวดที่รุมเร้า เขาไม่คิดเลยว่าพละกำลังของหมอหนุ่มจะมีมากขนาดนี้ ทำเขาเสียปวดร้าวทรมานไปทั้งร่างกายอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน จนในที่สุดน้ำตาคลอเอ่อก็หลั่งทะลักออกมาเป็นสาย

แต่ดูเหมือนชางมินจะไม่ได้ฟังที่ร่างบางพูดเลย ได้แต่ทำหน้าที่ของตนเองต่อไปเรื่อยจนเค้าใกล้จะปลดปล่อยแล้ว

" อ๊า...มะ..ไม่ หยุดเถอะ นะขอร้อง" ร่างบางเอ่ยน้ำเสียงฟังดูน่าสงสารแต่มีหรือที่ร่างเบื้องบนจะฟัง เขายังคงขย้บต่อไปกระทั่ง...

"เพี้ยะ!!" ฝ่ามือเล็กที่ปัดป่ายไปมากลางอากาศตวัดถูกใบหน้าคมคายเข้าเต็มฉาด เป็นผลให้ชางมินหยุดการเคลื่อนไหวทั้งหมด แก้มซีกซ้ายชาและไร้ความรู้สึกขึ้นรอยมือแดงเป็นปื้นยาว ยุนโฮมองคนตรงหน้าที่นั่งคร่อมเขาเงียบกริบอย่างหวาดกลัว ร่างสูงค่อยๆหันกลับมามองเขาช้าๆ อุ้งมือหนาบีบแก้มของยุนโฮแรงๆพร้อมทั้งบดขยี้ริมฝีปากลงไปด้วยความเกรี้ยวโกรธ เสียงแข็งตะคอกดังลั่น

"ชอบใช่ไหม? แบบเจ็บๆน่ะ ห๊าาา!???"

" ฮึก...ฮือออ" ไม่มีคำตอบออกมาจากริมฝีปากสวย มีเพียงเสียงสะอื้นดังไม่ขาดตอน

"อย่าคิดว่าชั้นจะสงสารนะ คงมารยาอีกล่ะสิ ชอบไม่ใช่หรอ" บัดนี้ชางมินกลับกลายเป็นคนละคนกับตอนแรก จนทำให้ยุนโฮร้องไห้สะอื้นหนักยิ่งขึ้น

"คุณหมอ...ผมขอร้อง...ผมกำลังป่วยอยู่...ฮึก...นะ.." สุกท้ายเมื่อไม่คิดว่าจะได้รับคะแนนสงสารจากน้ำตาที่บีบกลั่นออกมายุนโฮจึงหันมาพึ่งวิธีอื่น คนตัวโตเมื่อได้ยินมารยาหมื่นเล่มเกวียนก็หัวร่อหึ กดจูบหนักๆบนแผ่นอกบางแล้วจึงกล่าวเยาะ

"ป่วยหรือ...โรคฮีสทีเรียไม่ใช่หรือไง หรือว่าเค้าไม่ได้รักษากันด้วยวิธีนี้? หืม?"

" มะ ไม่นะ ยะ อย่า... อ๊าาาาาาาา" ยุนโฮพยายามร้องห้ามแต่คงจะไม่ได้ผลอีกเป็นแน่เมื่อชางมินเริ่มสอดใส่แก่นกายเข้ามาในทางช่องทางน้อยๆของเขาจนสุดทาง

"ฮีสทีเรียน่ะ...จากที่ฉันทำresearchมา เค้าต้องรักษากันแรงๆแบบนี้ถึงจะได้ผล" ชางมินแลบลิ้นเลียปากพลางขยับกายรุนแรงเข้าออกไม่ยั้ง ยุนโฮไม่ต้องเหลือบตาลงมองเบื้องล่างก็รู้ได้เลยทันทีว่ามันบอบช้ำไปแค่ไหนแล้ว "แล้วอีกอย่าง...ถ้าจงใจอยากให้โรคกำเริบต่อหน้านายแพทย์ชิมชางมินคนนี้ก็ควรเจียมตัวเจอเรื่องแบบนี้ไว้ซะ...จำใส่กะโหลกไว้ล่ะ"

" ฮึก...ฮือ " น้ำตาของร่างเล็กร่วงหล่นไม่ขาดสาย เสียงสะอื้นโพล่งออกมาให้ได้ยินทุกทีที่อีกฝ่ายกระแทกแรงขึ้น

"นายนี่ สุดยอดจริงๆเลย" ชางมินยังคงทำหน้าตาหื่นกระหายครื้นเครงโดยไม่คิดจะปลอบประโลมร่างบางเลย

"ไอ้สถุน จัญไร!...ไอ้หมอไร้จันยาบรรย์ ตอนนี้ฉันหายแล้ว ไอ้สารเลว ปล่อยนะ!!!" ยุนโฮกรีดร้องพลางดิ้นดีดพยายามเอาตัวรอดให้ได้มากที่สุดแต่ก็ไม่เป็นผล ยุนโฮป่วยเป็นโรคนี้ก็จริง ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็มาจากอาการของโรคที่แพทย์ทุกคนต้องเจอทั้งสิ้น ไม่ใช่ความร่านไร้ยางอายโดยสันดานอย่างที่หลายๆคนเข้าใจ


"แกนั่นแหละที่ต้องไปหาหมอ! ไอ้โรคจิต!!! มาข่มขืนคนไข้ตัวเองทำไม!!! ฮือออ...เป็นหมอก็ต้องรักษาสิ ไอ้ทุเรศ!"

‘เพี๊ยะ!’ ชางมินฟาดมือหนาลงบนแก้มใสสีชมพูระเรื่ออย่างแรง

"โรคจิตเหรอ? งั้นมาลิ้มลองความชั่วของไอ้คนโรคจิตคนนี้หน่อยเป็นไง" ชางมินพูดพร้อมเร่งจังหวะเบื้องล่าง ทั้งรุนแรง ทั้งไร้หัวใจ เหมือนจะให้ร่างเบื้องล่างนั้นแตกสลายคาที่

"อ...อย่า!!..." หน้าท้องแบนราบเกร็งแน่นเมื่อชางมินกระแทกตรงถูกจุดแห่งความรัญจวนซึ่งปฏิเสธไม่ได้ ชางมินกระทำการต่อไปเรื่อยๆจนกระทั่งความรู้สึกใกล้ดำเนินมาถึงปลายทาง

" อืมม...อ่าาา" เสียงนั้นครางทุ้มต่ำ เขาใกล้จะถึงสุดปลายทางแล้ว

" หยุ...หยุดนะ อะ..ไอ้ทุเรศ " ยุนโฮตะโกนด่าไปแต่คงจะไม่ทันแล้ว

"คุณคนไข้...อื้มมมม...การรักษาเป็นอันเสร็จสิ้นแล้วนะครับ" ชางมินกล่าวน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ สายน้ำสีขาวถูกปลดปล่อยออกมาจากร่างกายของทั้งคู่เปรอะเปื้อนไปหมด เสียงหัวเราะเยาะเย้ยศักดิ์ศรีที่สูญสลายไปทำให้ยุนโฮฉุนจัด

"ไอ้! รักษาพ่อมึงสิ!! ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปหาหมอคนอื่น ไม่สิ!! ฉันจะไปบอกโรงพยาบาลให้รับรู้การกระทำแย่ๆของแก!!"

" หึ! จะไปบอกก็ไปบอกสิว่า ฉันเนี่ยข่มขืนนาย แต่นายคงไม่มีหลักฐานอยู่แล้วเพราะยังไงฉันก็จะบอกว่าโดนนายบังคับ" ชางมินพูดเยาะเย้ยในการเน้นคำว่า ‘ข่มขืน’

" ไอ้ทุเรศ ไอ้จัญไร ไอ้สถุน ไอ้เลว ฮือออออออออ" ยุนโฮตะโกนด่าอย่างแรงและพยายามจะถอยออกห่างคนใจนรกนี่ แต่ก็ทำได้เพียงทรุดลงกับพื้นพร้อมน้ำตาที่ไหลรินบนใบหน้าเล็กอันบอบช้ำ

"อย่าร้องไห้สิครับคนดี...ผมอุตส่าห์ทำให้คุณหายขาดเชียวนา ค่ารักษาจะคุ้มกับความเหนื่อยของผมมั้ยเนี่ย" ชางมินลุกขึ้นยืนมองอีกฝ่ายอย่างสมเพชพลางสวมเสื้อผ้าให้เข้าที่เรียบร้อยอย่างไม่รู้สึกรู้สา คนบนพื้นได้แต่มองด้วยสายตาเกลียดชังอย่างถึงที่สุด ยุนโฮพยายามลุกทว่าไม่มีเรี่ยวแรงพยุงตัว เขาสูญเสียแรงจากอาการที่กำเริบมามากพอแล้ว ยังต้องมาเสียกำลังตอนถูกขืนใจเหยียดหยามกันอีก

" ฮือออออ ไอ้บ้า! จะทำอะไรน่ะ! " ยุนโฮทำหน้าเหวอสุดฤทธิ์เมื่อชางมินยกร่างเขาขึ้นมาในอ้อมกอด

"อะไรเล่า อยากนอนกองที่พื้นรึไง" พูดจบก็วางตัวคนเบาโหยงไว้บนเตียงคนไข้อีกรอบหนึ่ง

"นอนกองที่พื้นก็ยังดีกว่าติดเสนียดตัวแกล่ะวะ!" ดวงตากร้าวจ้องมองชายร่างสูงไม่ลดละ ยุนโฮมองไป รอบๆเตียงที่มีแต่คราบของเขาและชางมินเปรอะเกลื่อนไปหมดด้วยท่าทีแขยง ทว่ายังไม่หยุดปากดีโต้ตอบฝ่ายนั้นกลับไปพร้อมน้ำในปากที่จงใจถ่มใส่หน้าชางมิน

"เงียบ! แล้วนอนไป อย่าเรื่องมาก" ชางมินพูดพร้อมนำผ้าห่มที่ตกอยู่บนพื้นเนื่องจากกิจกรรมของทั้งคู่ขึ้นมาห่มให้กับร่างบาง แล้วเดินกลับไปนั่งบนเก้าอี้ทำงานอ่านเอกสารต่อไป

"ไอ้บ้า่!..ฮึก" ยุนโฮดึงผ้าผืนนั้นขึ้นคลุมตัวมิดชิดก่อนซุกกายขดม้วนอยู่ภายใน ริมฝีปากอวบอิ่มพึงสบถด่าคำหยาบคายเป็นระยะๆก่อนผล็อยหลับไปในที่สุด

หารู้ไม่ว่าร่างสูงไม่ได้อ่านเอกสาร แต่จริงๆแล้วแอบมองร่างบางนั้นอยู่ต่างหาก และท่าทางแบบนี้ทำให้เขายิ้มออกมาน้อย

"เวลาไม่ป่วย...ก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ" ชางมินเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ความรู้สึกแปลกๆเริ่มก่อเกิดขึ้นมาหลังจากที่เขาได้มีสัมพันธ์สวาทกับคนไข้รายนี้ รายแรกของเขาที่เป็นผู้ชาย


...ต้องขอบคุณพี่แจจุงกับพี่ยูชอนจริงๆ


........................................................................

......................

TBC>>