Iced Caffe' TempG Remix

ลำดับตอนที่ #1 : TempG Remix Zero Shot

  เสียงปลุกจากนาฬิกาหุ่นยนต์กันดั้มรุ่นลิมิเต็ดราคาสูงลิบลับเรียกได้ว่าโอตาคุธรรมดาๆ ไม่มีวัน-
ได้ครอบครองเด็ดขาด ตอนนี้มันกำลังดังกระหน่ำใส่เจ้าของที่นอนอยู่บนเตียงไฮโซและยิ่งใหญ่อลังการ
เนื่องจากเป็นเฟอร์นิเจอร์หรูที่เขาส่งตรงมาจากอิตาลีเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง

"ตื่นซะทีเถอะน่า!" ชายร่างเล็กที่เดินตรงดิ่งเข้ามาในห้อง กดปิดเจ้านาฬิกาที่เขาคิดว่าหน้าตามันสุดแสน
จะแปลกและขัดแย้งกับบรรยากาศสไตล์วินเทจสุดหรูหราในห้องนี้เสียเหลือเกิน 
 

"เฮ้ ฮยองตื่นได้แล้ว"

"รู้แล้วๆ"

"รู้แล้ว? รู้แล้วก็มุดออกมาจากผ้าห่มซะทีเซ่"

"....." ชายร่างใหญ่ที่นอนบนเตียงที่ยังคงนอนกอดหมอนข้างค่อยๆ พยายามที่จะลืมตาขึ้น
 

"อืม นั่นแหละ ไปล้าง ...เฮ้ ! อย่าหลับต่อนะ ถ้าพี่กล้านอนต่อได้เจ็บตัวแน่"

"รู้แล้วๆ น่ากลัวมาก น่ากลัวสุดๆ ไปเลย" พี่ชายตัวใหญ่ลุกออกจากเตียงกำลังบิดขี้เกียจ
เหล่ตามองไปที่คนข้างๆ และยิ้มให้อย่างเอ็นดู
 

"ได้เห็นอะไรน่ารักตอนเช้านี่มันก็ดีเหมือนกันนะ"

"พี่หมายถึงไอ้หุ่นยนต์กระป๋องนั่นน่ะเหรอ ?"

"สงสัยจังนะ ว่าจะใช่มันไม๊ ?"
พี่ชายตัวใหญ่ที่อยู่ในชุดนอนลายหมียิ้มให้เจ้าหุ่นยนต์กระป๋องนั่น
ด้วยใบหน้าที่แฝงอะไรบางอย่างไว้ในใจ

"ในที่สุดพี่ก็อาบน้ำเสร็จ พี่ต้องบ้าแน่ที่ใช้เวลาในห้องน้ำเกือบสองชั่วโมง"

"ถ้ารีบนักวันหลังก็มาอาบให้สิ"

"พี่ว่าไงนะ ?"

"เปล่า... ว่าแต่วันนี้เราไม่มีตารางงานนะ ทำไมนายมาแต่เช้าเลย"

"คือว่า... ผม... " คนมาเยือนเริ่มทำหน้าเศร้า น้ำตาคลอ ผมสีเงินยวงรับกับใบหน้าเรียวเล็ก
พร้อมกับริมฝีปากที่ได้รูปรอยสักที่โผล่พ้นมาถึงต้นคอตัดกับผิวขาวใสบนบอดี้ที่น่ากอดของเขา
ยิ่งทำให้ดูเซ็กซี่มากขึ้นไปอีก
 

"จียงชิ ! นายอย่าบอกนะว่านายอกหักมาอีกแล้วน่ะ !?"

"พี่ท็อปปปปป ! ฮือออออ !"
สิ้นสุดความอดทน จียงแผดเสียงเรียกชื่อคนตรงหน้าออกมา
แล้วปล่อยให้น้ำตาที่กลั้นเอาไว้มานานไหลออกมา
 

"ให้ตายสิ จียงนายเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทุกทีเลย !"

"แต่ครั้งนี้ไม่ใช่นะ" จียงรีบส่ายหัวไปมา

"เออ ครับ ครั้งนี้ครั้งนั้นครั้งไหนก็ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละ คราวนี้ใครล่ะ นางแบบ ? นักร้อง ? นักแสดง ?
หรือ นักเรียน ?"

"คือว่า... "
 

"นี่ๆ ปลุกกันขึ้นมาเพื่อเรื่องบ้าๆ นี่ ก็อย่ามาอ้ำอึ้ง เล่าๆ มาซะ" 

"นัก เอ่อ น่ะ ... นา... นาย..."

"คุณจียงครับ จะให้พี่ชายคนนี้เตะออกไปก่อนถึงจะพูดรึไง"

"นายแบบ"

"นายแบบ ? ทำไมมันแย่งแฟนนายเหรอ ? ใครวะ"

"ไม่ ไม่ ไม่ใช่" จียงส่ายหน้ารัวๆ อีกครั้ง

"ยางเกิงน่ะ เอ่อ ซึงโฮไง"
 

"ถ้าไม่ใช่แย่งแฟน ...แล้ว ? อย่าบอกนะว่า...?"

"อ่ะ... อืมม"



 

"F*ck! ยังมีหน้ามาอืมอีกนะ" ท็อปทรุดลงบนโซฟาตัวโปรด ราคาหลายสิบล้านที่เขาถอยมา
จากงานประมูลที่มิลานหลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมดจากจียง ตั้งแต่ได้มาจะนั่งเขาก็ยังไม่กล้านั่ง
จนบัดนี้ แต่ตอนนี้เข่าเขาอ่อนหมดแรงที่จะยืนต่อไปอีกแล้ว
 

"มันแปลกสินะ ฉันมันบ้าไปแล้ว ! ...โอ้ย!" จียงระบายความหงุดหงิดของตัวเองด้วยการเตะขาโซฟา
ที่ท็อปนั่งอยู่อย่างแรงแทนที่จะได้ระบาย กลับกลายเป็นว่าทำร้ายตัวเองซะอย่างนั้น
 

"นายมันโง่"

"อืม"

"นายมันแย่"

"อืม"

"นายมันขี้แง"

"....."

"นายน่ะ มีอะไรก็มาหาแต่พี่ มาบอกแต่ฉัน แน่นอนว่าฉันไม่อยากให้นายมองว่าฉันเป็นพี่ที่โคตรดี-
หรือเป็นเพื่อนแท้บ้าบอที่รับฟังนายได้ทุกเรื่องหรอกนะ"
 

"บางเรื่องนี่รับฟังไม่ได้เหรอ ?" จียงขมวดคิ้วถามกับคนตรงหน้าที่กำลังทำแผลให้

"อืม บางเรื่องน่ะ"

"ปกติเวลาอกหักผมก็มาหาฮยองตลอดนี่หว่า แล้วจะให้ไปหาใครล่ะ ซึงรีก็พูดมาก
แดซองก็เอาแต่คุยโทรศัพท์กับแฟน ส่วนแทยัง... หมอนั่นก็เพื่อนยางเกิงเหมือนกัน
แล้วพี่จะให้ผมทำยังไงล่ะ"
 

"ฉันก็เพื่อนซึงโฮมันเหมือนกันนะ"

"เฮอะ ! เออ งั้นกลับล่ะ"

"เดี๋ยวๆ รู้แล้วๆ สรุปว่าแค่ต้องปลอบใจอีกแล้วใช่ไม๊ คราวนี้อยากไปไหน อยากทำอะไร
อยากได้อะไรอีก ว่ามาเลย"
 

"ได้ทุกอย่างชัวร์นะ ?"

"เอออออ ชัวร์!"

หลังจากเห็นจียงยิ้มออกมา ท็อปก็เริ่มสบายใจขึ้น เขาบรรจงเก็บกล่องยาไปอมยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี

"พี่ไม่ขับรถ" ท็อปยืนยันเสียงแข็งทันทีที่จียงยื่นรีโมทสปอตคาร์คันโปรดให้กับเขา

"ผมเพิ่งร้องไห้ จะขับรถได้ยังไงอ่ะ"

"ดีเลย งั้นเพราะเสียใจมาก นายคงอยากฆ่าตัวตายสินะ ถึงจะให้ฉันขับ"

"ฮอลลลล พี่จะงี่เง่าไปถึงไหน ผมขับเองก็ได้ เข้ารถไปเลยไป"

จียงดันคนตัวโตขึ้นรถ ก่อนตัวเองจะรีบวิ่งเต๊าะแต๊ะไปขึ้นฝั่งคนขับ

"คาดเข็มขัดด้วยสิพี่"
จียงพูดเร็วทำเร็วเสมอ เขาคว้าเซฟตี้เบลจากอีกฝั่งมาคาดบนตัวพี่ท็อปอย่างรวดเร็ว
 

"เอ่อ... ขอบใจ"

"ใครพาใครไปเที่ยวกันแน่นะเนี่ย" จียงบ่นอุบอิบ ก่อนจะสตาร์ทรถ
และเหยียบคันเร่งมุ่งหน้าไปที่คอฟฟี่ช๊อปแห่งนึงย่านชองดัมดง

"คาราเมล มัลคิเอโต้ฮะ ส่วนผมไอซ์ คาเฟ่ อเมริกาโน่"

"ช่วยบกเลิกคาเมล มัลคิเอโต้ แล้วขอไอซ์ คาเฟ่ อเมริกาโน่ทั้งสองที่เลยครับ"

"ทำไมล่ะ ? พี่ชอบกินคาราเมลนี่"

"อืม ชอบ แต่มีคนบ่นว่าพี่กินมันแล้วจะอ้วนน่ะสิ"

"งะ...งั้นเหรอ งั้นกินอเมริกาโน่นั่นแหละดีแล้ว"

จียงฉีกยิ้มกว้างทำเอาทั้งพนักงานและท็อปถึงกับใจสั่นเพราะความน่ารักสดใส
ของผู้ชายตัวเล็กตรงหน้าที่ถูกเรียกว่าคิงแห่งแฟชั่น
 

"นายมาแปลกเสมอเลยนะ" ท็อปมองบอดี้ตั้งแต่หัวจรดเท้าของจียงอย่างละเอียดและพูดออกมา

"แปลก ? ตรงไหนอ่ะ ตรงที่อกหักจากผู้ชายครั้งแรก หรือตรงบุคลิก"

"ทุกอย่างนั่นแหละ กล้าใส่มาได้ไงวะ เสื้อกล้ามที่แขนโคตรจะกว้างขนาดนี้
โดยเฉพาะไอ้กางเกงขาสั้นกุดนั่นน่ะ พี่ว่ามันสั้นเกินไปหน่อยป่ะ"

"กลัวอะไรจะโผล่ออกมาหรือไงกัน ฮ่าๆ"

"ทำเป็นหัวเราะไป เป็นแค่เกย์ก็พอนะ ไม่ต้องล้ำถึงขั้นแปลงเพศล่ะ"

"ใครเป็นเกย์กัน ? ผมแค่เป็นผู้ชายที่ชอบผู้ชายเฉยๆ ไม่ใช่เกย์นะ"

"เออ นั่นแหละเค้าเรียกเกย์"

"พี่เคยเป็นเหรอ รู้ได้ไง ผู้ชายที่ชอบผู้ชายไม่จำเป็นต้องเป็นเกย์เสมอไปนี่หว่า ของแบบนี้มันอยู่ที่ใจ"
จียงชี้นิ้วทิ่มไปที่รอยสักดราก้อนบอลของเขาเอง
 

"ใจมันอยู่ตรงนี้ต่างหาก" ท็อปหัวเราะเบาๆ
ก่อนจะใช้มือของเขาเอื้อมไปทาบที่หน้าอกข้างซ้าย ตรงกับหัวใจของคนตรงหน้า
 

"โอ้ะ! ใจนายเต้นแรงดีนะ ฮ่าๆ"

"ก็บอกแล้วไง ชอบผู้ชายด้วยกันไม่จำเป็นต้องเป็นเกย์ซะหน่อย
ผมเห็นพี่ทีไรใจผมก็เต้นแรงแบบนี้ตลอดแหละ"
 

"แค่กๆ นายว่าไงนะ" ท็อปรีบวางไอซ์ คาเฟ่ อเมริกาโน่ของตัวเองที่เพิ่งยกขึ้นมาจิบลงบนโต๊ะ
และคว้าผ้ามาซับรอยกาแฟที่หกรดบนตัวของเขาเองเพราะอาการสำลักเรื่องที่จียงพูดถึงเมื่อสักครู่
 

"ก็ดีใจไง ผมดีใจทุกครั้งที่เจอพี่อ่ะ คนมันแฮปปี้ใจก็เต้นเร็วดิ ทำไมอ่ะ"

"ดีใจ แค่นั้นเหรอ"

"อืมก็ดีใจ มีความสุข สบายใจดีอะไรแบบนั้นอ่ะ พี่ไม่เป็นเหรอ" จียงลุกขึ้นเดินอ้อมเก้าอี้
เอามือมาทาบหน้าอกของพี่ชายบ้าง
 

"เห็นป่ะ พี่ก็เต้นแรงอ่ะ"

"ก็เออสิ เอ้ย ไม่ใช่สิ ก็มันตกใจไง อยู่ดีๆ นายก็ลุกมา"

"งั้นพี่ไม่มีความสุขเลยเหรอที่เราเจอกันอ่ะ" จียงขมวดคิ้วตั้งคำถามอีกครั้ง 

"มันก็สุขนะ เอ่อ แล้วตอนนายเจอซึงโฮล่ะ"

"กับยางเกิงผมรู้สึกประทับใจ เวลาเจอหน้าก็รู้สึกอยากเข้าไปคุยบ่อยๆ แบบสุดยอดไปเลยอ่ะผู้ชายคนนี้
เขาดูอิสระ อยากทำอะไรก็ทำเท่สุดยอดไปเลยอ่ะ"

"งั้นเหรอ" ท็อปตอบเสียงเบา ก้มหน้าจิบกาแฟ รู้สึกได้ว่าใจที่เต้นรัวของเขาเมื่อครู่
ตอนนี้กลับเงียบสงบเหมือนป่าช้า
 

"เอ่อ... จีดีกับท็อปหรือเปล่าคะ"

"ครับ" จีหันไปยิ้มตอบให้กับสาวสวยที่เดินเข้ามาทักก่อนถึงโต๊ะ

"ฉันชอบผลงานพวกคุณมากเลยค่ะ เอ่อ... ท็อปโอป้า ถ้าไม่รังเกียจขอลายเซ็นหน่อยได้หรือเปล่าคะ?"

"ขอโทษนะครับ ผมมากับเพื่อนคงไม่ค่อยสะดวก เราใช้เวลาส่วนตัวกันอยู่น่ะครับ"

"ขอโทษด้วยนะคะ" จากนั้นสาวสวยคนนั้นก็สะบัดผมเดินหนีออกไปทันที

"เฮ้ๆ พี่ เธอเป็นแฟนคลับเรานะ แถมสวยด้วย แค่ลายเซ็นเอง"

"ฉันไม่มีลายเซ็นอ่ะ"

"อะไรของพี่วะ"

 

ท็อปมองหน้าจียงไป อมยิ้มไป พลางคิดในใจว่าลายเซ็นของฉันก็จะเก็บไว้ให้นายกับทะเบียนสมรสยังไงล่ะ

"ถ้ามีวันนั้นนะ" ท็อปหันหน้าออกไปทางหน้าต่างของร้าน
และเอ่ยเสียงเรียบมีแต่หน้าต่างและเขาเท่านั้นแหละที่ได้ยิน

ณ คลับแห่งนึงย่านกังนัม

"วันนี้ผมจะเมา!"

"หยุดทำตัวเป็นเด็กซะทีเถอะน่า กลับบ้านได้แล้ว"

Up to Remix One shot