หนุ่มซ่าส์หัวใจเพลย์บอย

ลำดับตอนที่ #1 : แรกพบ...สบตา (Rewrite)

“ ตื่นได้แล้ว จะนอนไปถึงไหนห๊า ” เสียงร้องบอกที่ดังเหมือนคำรามของชายหนุ่มร่างสูงภายในชุดนักเรียนสีฟ้าลายสก็อต ส่งผลให้ชายหนุ่มอีกคนที่มุดอยู่ใต้ผ้าห่มผืนโตสะดุ้งตื่นก่อนจะลดผ้าห่มลงมาอยู่ใต้ลำคอเผยให้เห็นใบหน้างัวเงียหรี่ตาลงเพื่อปรับแสงจ้าของดวงอาทิตย์ที่ลอดผ่านผ้าม่านเข้ามา





“ 5 นาที ” เสียงอู้อี้ของชายซึ่งนอนอยู่บนเตียงร้องต่อรอง ดึงผ้าห่มขึ้นคลุมศรีษะ





“ ไม่ตื่นใช่มั้ยไอ้เรย์ ?...ได้...จัดให้ ”ร่างสูงที่ยืนเท้าสะเอวอยู่ปลายเตียงพูดลอดไรฟัน แสยะยิ้มที่มุมปากอย่างมีเลศนัยพร้อมกับกระโดดขึ้นบนเตียง หยิบหมอนข้างที่เปื้อนคราบน้ำลายขึ้นมาก่อนจะดึงผ้าห่มออกจากร่างที่นอนบนเตียงแล้วใช้หมอนในมือรัดรอบคอ ส่งผลให้ชายหนุ่มที่ถูกกระทำร้องโอดโอย ใบหน้ากลายเป็นสีเขียวจัดเนื่องจากขาดอากาศหายใจ





“ จะตื่นได้หรือยัง ? ” เวียร์ถามต่อ คลายมืออกจากหมอนข้าง มองใบหน้าที่ซีดจนเขียวของเพื่อนชายแล้วอดหัวเราะไม่ได้





“ อื้อ ” เรย์ตอบลุดพรวดขึ้นจากเตียงโดยอัตโนมัติพร้อมกับหอบหายใจถี่





“ ปลุกยากจริงๆ โรงเรียนน่ะไม่ไปหรือไง ? ” เวียร์ถาม วางหมอนข้างไว้ที่เดิมแล้วกระโดดลงจากเตียง





“ อ่าวมองอยู่นั้น มึงรีบไปอาบน้ำเลย กูให้เวลา 5 นาที ” เวียร์พูดต่อเมื่อเห็นว่าเรย์ยังคงนั่งเฉย มองหน้าเค้าด้วยแววตาที่ยากจะเข้าใจ





‘ หรือว่ามันจะเป็นเกย์ ’  เวียร์คิด สะดุ้งสุดตัวเมื่ออีกฝ่ายยังคงจ้องมองที่ใบหน้าเค้า และไม่เพียงมองเฉยเหมือนครั้งแรกแต่กลับยิ้มแล้วหัวเราะเบาๆ เค้าถอยหลังกรูดหลังชิดผนังห้องมองเรย์ที่ย่างสามขุมเข้าหาด้วยความหวาดหวั่นก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างกุมเป้ากางเกงพร้อมกับหลับตา ในใจนึกภาวนาขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยคุ้มครองอยู่รอดปลอดภัยจากไอ้เกย์หน้าหื่นคนนี้ที เพราะถึงแม้จะเป็นเพื่อนรักกันมานานแต่เรื่องอย่างนี้ ให้ตายเถอะ! เค้ารับไม่ได้จริงๆ





“ เป็นไรของมึง ทำหน้ายังกะเห็นผี ” เรย์ถาม หยิบเม็ดข้าวที่ติดอยู่ริมฝีปากของเวียร์ออกให้ นึกขำกับหน้าตาและท่าทางที่บ่งบอกถึงความหวาดกลัว เวียร์ค่อยๆลืม มองเรย์ชูเม็ดข้าวที่เคยติดอยู่ริมฝีปากเค้าให้ดู ก่อนจะถอนหายใจพรืดด้วยความโล่งออก





“ เดี๋ยวกูจะลงไปรอข้างล่าง ส่วนมึงรีบไปอาบน้ำได้แล้ว ” เวียร์บอก แล้วกระโดดพรวดไปที่ประตูอย่างรวดเร็วเมื่อเรย์เดินเข้ามาใกล้สายตาจับจ้องที่เป้ากางเกงของเค้า





“ เป็นไรของมึง ทำท่าแปลกๆ ” เรย์ถามใบหน้าเจือรอยยิ้ม ขณะที่เวียร์หน้าซีดลง มือคลำหาลูกบิดประตูที่ติดอยู่ด้านหลังตั้งท่าพร้อมกระโจนหนีทุกเมื่อ





“ หยุด!! มึงหยุดอยู่ตรงนั้นแหละ อย่าเข้ามานะ กูสู้นะเว้ย...กู...กูไม่ยอมมึงง่ายๆหรอก ” เวียร์พูดเสียงสั่น ขนลุกซู่เมื่อคิดไปถึงกิริยาที่ผู้ชายพึงปฏิบัติต่อผู้ชายด้วยกัน ถึงเค้าจะมั่นใจว่าเรย์ไม่ใช่ประเภทชอบไม้ป่าเดียวกัน แต่เค้าจะแน่ใจได้อย่างไร ก็ในเมื่ออีกฝ่ายเล่นจ้องน้องชายของเค้าตาเป็นมัน





“ กูบอกว่าอย่าเข้ามา ถ้ามึงก้าวเข้ามาอีกก้าวเดียวกูต่อยจริงๆด้วย ” เวียร์ร้องบอก พร้อมกับยกแขนขึ้นตั้งท่าเตรียมต่อยหากอีกฝ่ายยังขืนเข้ามาใกล้เค้ามากไปกว่านี้ เรย์มองท่าทางของเวียร์แล้วอดหัวเราะไม่ได้ ออกจะแปลกใจกับหน้าตาที่ดูตื่นตระหนกยามเมื่อเค้าสาวเท้าเข้าใกล้





“ อ๊ากส...ส์ ” เวียร์ตะโกนร้องสุดเสียงสีหน้าตกใจ เมื่อมือใหญ่หนาของเรย์ใกล้เข้ามาที่น้องชายของเค้าทุกขณะ







เปรี้ยง!!







เรย์รู้สึกได้ถึงอะไรแข็งๆที่พุ่งตรงเข้าเป้าตาของเค้าอย่างจัง ก่อนจะใช้มือคลำรอบดวงตา รู้สึกเจ็บจนน้ำตาเล็ด ภาพของเวียร์ที่ปรากฎตรงหน้าดูพร่ามัว หนังตาหนักอึ้งจนแทบจะลืมไม่ขึ้น ในขณะที่เวียร์ถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเรย์ดึงมือกลับไปพร้อมกับนึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยคุ้มครองน้องชายของเค้าให้ปลอดภัย





“ มึงต่อยกูทำไม เจ็บนะเว้ย ” เรย์ร้องบอกเต้นโหยงด้วยความเจ็บ รู้สึกโกรธขึ้นมาครามครันที่โดนชกโดยไม่ทราบสาเหตุ





“ กูควรจะถามมึงมากกว่าว่ามึงคิดจะทำอะไรกู ” เวียร์ถามอย่างร้อนรน มองตาเขียวช้ำของเรย์แล้วอดสงสารไม่ได้





“ กูก็แค่จะบอกว่ามึงลืมรูปซิบ... ” เรย์ร้องบอกก่อนปนหัวเราะเมื่อทราบสาเหตุแห่งการทำร้ายร่างกายครั้งนี้ มองใบหน้าที่ดูตื่นตระหนกและใช้มือรูปซิปกางเกงโดยเร็วพร้อมกับถอนหายใจพรือด้วยความโล่งอกของเวียร์แล้วอดหัวเราะไม่ได้





“ เฮ้ย...จะไปโรงเรียนได้หรือยัง ? สายแล้วนะเว้ย ” เฟียซตะโกนบอกเนื่องจากตัวเค้าแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยและนั่งรอรับประทานอาหารกับเพื่อนทั้งสองอยู่ชั้นล่างภายในห้องครัว





“ กูจะลงไปรอข้างล่าง...ส่วนมึงรีบๆไปอาบน้ำ...ไม่ต้องพูดมาก...หรือจะไปโรงเรียนคนเดียว ” เวียร์บอกพร้อมกับรีบพูดแทรกเมื่อเรย์อ้าปากเตรียมจะโต้แย้งก่อนจะเดินออกจากห้องนอนของเรย์โดยไม่ลืมหันมากำชับอีกครั้ง







*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-







ร่างบางภายในชุดนักเรียนกระโปรงสีฟ้าลายสก็อตกับเนคไทสีฟ้าอ่อนขับให้ผิวขาวเนียนของหญิงสาวดูผ่องมากยิ่งขึ้น มินก้าวเร็วๆลงจากรถเบนซ์สีบรอซ์ทองซึ่งจอดสนิทริมฟุตบาทก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนด้วยอาการประหม่าเล็กน้อยเนื่องจากสายตาหลายคู่ที่จับจ้องมาด้วยความสนใจเพราะตัวเธอเองย้ายมาจากโรงเรียนอื่นจึงกลายเป็นบุคคลแปลกหน้าสำหรับโรงเรียนแห่งนี้และวันนี้ซึ่งเป็นวันเปิดเทอมในวันแรกจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ตัวเธอกลายเป็นจุดสนใจแก่ใครหลายคน





“ โอ้ว...เด็กใหม่เหรอว่ะ...แมร่งน่ารักเว้ย ” เรย์ร้องบอก สายตาจับจ้องไปยังร่างบางของหญิงสาวที่เดินผ่านไปโดยไม่สนใจสิ่งแวดล้อมรอบด้านแม้แต่น้อย





“ คงงั้นมั้ง...ไม่เคยเห็นหน้าสงสัยเพิ่งย้ายมา ” เวียร์ตอบเหลือบมองร่างบางซึ่งเดินผ่านไปรู้สึกสะดุดตากับท่าทางที่ดูรีบเร่งและใบหน้าที่ชวนมองนั้นเป็นอย่างมาก ก่อนจะเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเพื่อต้องการไปยังห้องเรียนก่อนที่เสียงออดจะดังขึ้น เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาที่ค่อนข้างสายมากแล้ว





“ ได้เป็นแฟนนะกูรักตายเลย ” เรย์พูดน้ำเสียงเพ้อฝัน ใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์





“ กูว่านะไอ้เรย์ แค่น้องฟริกคนเดียวมึงเอาให้รอดก่อนดีกว่า ” เฟียซบอกรู้สึกหมั่นไส้กับใบหน้าที่ดูจะมีความสุขเหลือเกินกับการได้มองหญิงสาวหน้าตาน่ารัก





“ อ้าว...ยืนคุยอะไรกันหน้าห้องเรียนรีบเข้ามาได้แล้ว ” เสียงร้องบอกที่ฟังดูมีอำนาจบอกพร้อมกับที่เจ้าของเสียงโบกมือเรียกพวกเค้าทั้งสามให้เข้ามาในห้องเรียนเมื่อเสียงออดดังขึ้น





เสียงพูดคุยภายในห้องเรียนซึ่งดังอืออึ้งค่อยๆเงียบลงโดยทันที เมื่ออาจารย์อมรซึ่งเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาประจำห้องเรียนแนะนำนักเรียนใหม่ ร่างบางของหญิงสาวซึ่งถูกแนะนำโดยอาจารย์ที่ปรึกษากวาดสายตามองรอบห้องรู้สึกพึงพอใจกับห้องเรียนใหม่ เพื่อนใหม่ และโรงเรียนแห่งใหม่เป็นอย่างมาก





“ มัลนา...เธอไปนั่งตรงนั้นแล้วกัน...ข้างนายวรเดช...ว่างใช่มั้ยวรเดช ? ” อาจารย์อมรบอกพร้อมกับย้อนถามเวียร์ซึ่งพยักหน้ารับในทันที ปกติที่นั่งข้างเค้าไม่มีคนนั่งเป็นประจำอยู่แล้วเนื่องจากนักเรียนห้องนี้เป็นนักเรียนในระดับท้ายของสายชั้นดังนั้นการที่นักเรียนจะมาเรียนครบทั้งชั้นจึงนับเป็นเรื่องยาก





“ โอ้ว...เฮ้ยเด็กใหม่คนนั้นไง ” เรย์พูดน้ำเสียงตื่นเต้น มองใบหน้าสวยหวานซึ่งกำลังเดินตรงมาทางเค้าแล้วอดที่จะอิจฉาเวียร์ไม่ได้





“ แจนจ๊ะ... ” เรย์กระซิบข้างใบหูของหญิสางซึ่งนั่งติดกับเค้า





“ หืม...ว่าไงเรย์ ? ” แจนถาม ดวงตาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจกับขอบตาที่เขียวช้ำของชายหนุ่มก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้เค้ามากขึ้นเนื่องจากเสียงพูดที่แผ่วเบาจนเธอฟังไม่เข้าใจ





“ แจนขอเบอร์ผู้หญิงคนนั้นให้เรย์หน่อยสิ ” เรย์ตอบพร้อมกับชี้ให้แจนดูหญิงสาวคนที่เค้าเอ่ยถึง ในขณะที่แจนส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธโดยเร็ว





“ ทำไมล่ะแจน ?...ถือว่าช่วยเพื่อนน่ะ...น๊า ” เรย์พูดน้ำเสียงออดอ้อน โยกแขนเธอไปมาพร้อมกับทำแก้มป่องและส่งค้อนวงโตให้เธออย่างเด็กชายซึ่งโดยขัดใจเมื่อหญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธอีกครั้ง แจนยิ้มให้เค้าอย่างอ่อนใจกับท่าทางซึ่งดูไม่ต่างอะไรไปจากเด็กชายตัวเล็กก่อนจะเบือนหน้าหนีเนื่องจากกลัวว่าตนเองจะใจอ่อนและไปขอเบอร์โทรศัทพ์หญิงสาวคนนั้นให้แก่เค้า





“ อื้อ... ” แจนพยักหน้าอย่างจำใจลอบถอนหายใจหลายครั้ง ในที่สุดเธอก็ใจอ่อนกับเค้าอีกเช่นเคยก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินไปหาเวียร์ซึ่งนั่งอยู่อีกแถวของโต๊ะเรียน





“ เอ่อ...ขอโทษนะจ๊ะฉันชื่อแจน...ยินดีที่ได้รู้จักนะ ” แจนบอกหญิงสาวซึ่งนั่งข้างเวียร์และส่งยิ้มเป็นมิตรให้เธอ





“ ฉันชื่อมิน...ยินดีที่ได้รู้จัก ” มินตอบน้ำเสียงราบเรียบพร้อมกับยิ้มตอบตามมารยาท ส่งผลให้ชายหนุ่มข้างกายเหลือบมองใบหน้าผ่องนั้นด้วยความแปลกใจกับท่าทางที่ดูเฉยชาและแววตานิ่งเฉยคล้ายกับมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ภายในดวงตาคู่สวยดุจราวกับแม่น้ำซึ่งไหลนิ่งแต่กลับมีคลื่นใต้น้ำที่เตรียมพร้อมจะก่อตัวกลายเป็นคลื่นใหญ่ที่พร้อมจะทำลายทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง





“ นี่เบอร์โทรศัพท์ของแจนนะจ๊ะ ” แจนบอก ยื่นกระดาษโน็ตแผ่นเล็กซึ่งเขียนตัวเลข 9 หลักให้เธอ





“ อืม...นี่เบอร์โทรศัพท์ของมิน ” มินตอบพร้อมกับส่งกระดาษโน็ตแผ่นใหม่ไปให้





“ แจนนั่งตรงนั้นนะจ๊ะมิน...อืม..ถ้ามีปัญหาอะไรปรึกษาแจนก็ได้นะ ” แจนยิ้มและชี้บอกที่นั่งของตนเองพร้อมกับรับกระดาษที่ถูกส่งหน้าตรงหน้าก่อนจะเดินกลับมานั่งที่นั่งประจำของตนเองเมื่ออาจารย์ประจำวิชาเดินเข้ามาในห้องเรียน





“ รักแจนที่สุดเลย ” เรย์บอกใบหน้าเจือรอยยิ้มเมื่อหญิงสาวส่งกระดาษโน็ตซึ่งมีตัวเลข 9 หลักมาตรงหน้า ในขณะที่แจนถอนหายใจยาวลอบมองใบหน้าที่ยิ้มอย่างสดใสของชายหนุ่มแล้วอดน้อยใจไม่ได้





‘ รักแจนงั้นหรือ ? คนที่เค้ารักกันเค้าทำกันแบบนี้น่ะเหรอ ? ’  แจนคิดก่อนจะเบือนหน้าหนีโดยเร็วรู้สึกร้อนผ่าวที่ดวงตาจนแทบจะกลั้นหยาดน้ำใสๆที่เตรียมจะหลั่งออกมาไม่ไหว







#%#%#%#%#%#%#%#%#







วิตามินซี >>> เฮือก!! ในที่สุดตอนที่ 1 ฉบับ Rewrite ก็คลอดมาซะทีหลังจากที่ถูกดองนานจนเกือบเน่า ^ ^\"



เนื่องจากความขี้เกียจ(พิมพ์)ของผู้แต่งเอง ^_______^ อ่านฉบับ Rewrite แล้วเป็นไงช่วยคอมเม้นบอกไว้หน่อยนะค่ะ



ว่าดีหรือแย่กว่าฉบับเก่า ~ ~\" ส่วนตอนต่อๆไปจะนำมาลงทีหลังค่ะ d(=_^)O