เกมส์ฝันวันแห่งชัยชนะ

ลำดับตอนที่ #1 : เริ่มวันแห่งชัยชนะ

เกมส์ฝันวันแห่งชัยชนะ

• ชื่อ ตัวละคร สถานที่ ที่ถูกอ้างอิงถึงนั้น เป็นสิ่งที่สมมุติขึ้นมา เพื่อความบันเทิง
• บทที่1 เริ่มวันแห่งชัยชนะ

"แล้วก็มาถึงทดเวลาบาดเจ็บ3นาทีสุดท้าย...มาดูกันว่าจุดโทษระยะไกล้ลูกนี้จะทำประตูขึ้นนำ1-0ให้กับเซลซีรึเปล่า???"......แฟนบอลทุกคนรอลุ้น กับการยิ่งจุดโทษลูกนี้...ทุกเสียงเงียบ แม้กระทั้งเสียงภาทย์ของโฆษกสนามสแตมฟอร์ด บรีช Lampardแตะบอลหนึ่งจังหวะ รวบรวมความมั่นใจทั้งหมด รวมทั้งฝีเท้าทีแม่นยำ แดะลูกตัดสินนี้อย่างมั่นใจ...."เข้าไปแล้วครับ...เป็นลูกที่สวยมาก ยิงพ้นกำแพง ข้ามหัวผู้รักษาประตูไปอย่าหวุดหวิด"

และก็จบลงด้วยการที่ เซลซี ได้คว้าถ้วย Barclays ไปครองอีกสมัยหนึ่ง

......................................................................

ณ.โรงพยาบาล พระราม๙ กรุงเทพมหานคร วันที่14 กุมพาพันธุ์

"ยินดีด้วยค่ะ...คุณได้ลูกสาว" พยาบาลสาวแสดงความดีใจกับสมาชิคใหม่ของครอบครัว คลินตันส์

"ลูกสาวหรอครับ?!?" นายอัลเบิตร์ถามด้วยความสงสัย

"ใช่ค่ะ...แล้วจะให้ชื่ออะไรดีหละค่ะ"

"ผมไว้รอถามภรรยาผมก่อนดีกว่าครับ"

นาย อัลเบิตร์ เปิดประตูห้องเข้าไป...ร่างของนาง เกวลิน ผมสีดำของเธอสยายปรกหน้าของหนูน้อยคนหนึ่ง

แววตาสีดำสนิทของเธอ จับจ้องมาที่นาย อัลเบิตร์

"เป็นไงบ้างค่ะ...ลูกสาวของเราน่ารักมั๊ย"

"น่ารักที่สุดเลย"

"จะให้ชื่ออะไรดีค่ะ???"

"ผมว่าชื่อ เอลี่ ดีมั๊ยชื่อจริงก็เอาเป็นว่า เอริก้า ไงหละ"

"เพราะมากเลยค่ะ"

แววตาของหนูน้อย เอลี่ จ้องมายังบุพการีทั้ง2 แววตาของเธอเป็นสีฟ้าเข้ม ตัดกัยสีดำสนิทของนางเกวลิน

"แดดี้...มีของขวัญจะให้เอลี่ด้วย"

"อะไรที่คุณซื้อมาให้ลูกหรอค่ะ??? ไม่ได้บอกฉันเลย"

"นี่ไง...นาฬิกาปลุกรูป ลูกฟุตบอลเท่ดีมั๊ยจ๊ะ"

"คุณนี่...ลูกผู้หญิงน่ะ"

"ตอนแรกผมนึกว่าลูกผู้ชายหนิจ๊ะ"

นายอัลเบิตร์นำ...นาฬิกาปลุก รูปฟุตบอลไปวางไว้ข้างตัวเอลี่ เสียงเชียร์ สนุกสนานดังออกมา

"เอลี่ คงชอบฟุตบอลแน่เลยเนอะ"นายอัลเบิตร์พูดพลางยิ้ม หัวเราะอย่างสนุกสนาน

7ปีต่อมา

"ชั้นทนไม่ไหวแล้วน่ะ"

"แล้วยังไงหละคุณ...ผมเป็นคนหาเงินเองน่ะ คุณก็ไม่เคยช่วยอะไร"

"หน้าที่ฉันก็เลี้ยงลูก คุณก็ได้แต่ทำงาน!!!คุณจะรู้หรอว่า งานบ้านมันหนักแค่ไหน???"

"งั้นเราก็หย่ากันไปเลย...ผมก็ทนไม่ไหวแล้ว"

"เออก็ได้...ฉันก็ไม่ทนแล้ว"

"ส่วนลูกผมจะเอาไปเลี้ยงเอง"

"ตามใจคุณ...ถ้าคุณคิดว่าทำได้"

เอลี่จ้องมองผ่านหน้าต่างห้อง แล้วร้องไห้น้ำตาซึม เธอไม่สามารถออกความเห็นอะไรได้เลย

เอลี่คิดเสมอว่า ทุกอย่าจะดีขึ้นเมื่อเวลาผ่านไป...พลางนั้นจ้องมองนาฬิกาเรือนนั้น ที่เดินมากว่า7ปี

"เอลี่...เอล ไปกลับพ่อมาลูก...เก็บของกันเราจะไปกันคืนนี้เลย"นายอัลเบิตร์เปิดประตูเข้ามาในห้อง

"เราอยู่ที่นี้ต่อไม่ได้หรือค่ะ"

"ไม่หรอกลูก...เราจะไปอยู่ที่ที่ดีกว่านี้"

"แดดค่ะ...แล้วม่าม้าหละ"

"เค้าจะไม่ไปกลับเราหรอก เอล"

"แล้วใครจะเล่านิทานให้เอลฟังหละค่า"

"แดดี้เอง...น่ะแดดี๊สัญญา"

"ค่ะ" หนูน้อยยื่นนื้วก้อยมาเกี่ยวกัน เป็นเครื่องหมายของการสัญญา

"แดดค่ะ...เอลลี่อยากเอานาฬิกาไปด้วย"

"ตามใจหนูสิจ๊ะ...รีบๆหน่อยหละแดดโทรไปจองตั่วเครื่องบินไว้แล้ว"

"เราจะไปเที่ยวหรอค่ะ???"

"จะลูกรัก...เที่ยวในบ้านใหม่ของเอลี่ไงหละจ๊ะ"

กระเป๋าและสัมภาระ พร้อมออกเดินทาง เครื่องTG800 จะออกเดินทางเวลา ตี1 สู่สนามบิน ลอนดอน

10ปีต่อมา...

"เอลี่...เอล อยู่ไหนลูก???"

"เสร็จแล้วค่ะแดด"

"แดดี้...มีเรื่องจะบอก..."

"อะไรหรอค่ะแดด"

"เราคงไม่ได้ไปประเทศไทยแล้ว..."

"ทำไมหละค่ะ"

"แดดไม่ว่างไปหนะสิ...แดดติดประชุม"

"อ่าว...งั้นเอลี่ก็ไปไม่ได้สิค่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอ...แดดี้เตรียมตั่วดูฟุตบอลพรีเมียมลีค รอบคอมมิวนิตี้ไว้ไปดูกัน...แต่วันนี้ลูกต้องไปกับเควิลน่ะ"

"ก็ได้ค่ะ"

"ไม่ต้องห่วง...แดดี้จองที่พิเศษในวันแข่งจริงไว้แล้ว"

"ค่ะ...โชคดีน่ะค่ะ"

รถ เบนส์สีดำแล่นออกไปจากบ้านเล็กๆ

"เคลวิล...วันนี้จะไปดูบอลมั๊ย??? แดดี้ให้ตั่วมา2ใบ"

"แน่นอน...ฟุตบอลเย้"

"รู้น่ะว่าจะไปเชียร์ ลิเวอร์พูล ใช่มั๊ยหละ อิอิ"

"แล้วพี่หละ???หรือไม่รู้จะเชียร์ทีมอะไร"

"ก็ต้องเซลซี อยู่แล้ว"

"ไปกันได้ยัง???"

"ไปเลยสิ"

ณ.สนามฮิลล์บรอซค์

ผู้คนมากมายอัดแน่นรวมกันในสนาม...เพื่อรอชมความพร้อมของทั้ง2สโมสรใหญ่

ก่อนที่จะลงเล่นชิงถ้วย ในนัดจริงทั้งสองสโมสรอาจจะไม่ได้เจอกัน เพราะมีทีมที่มีความพร้อมมากอีกหลายทีม

วันนี้เป็นวันที่อากาศร้อน...แต่โค้ชและนักฟุตบอลก็ยังเตรียมพร้อมอย่างดีเพื่อจะลงสนาม

...ที่ต้องเดิมพันด้วยศักดิ์ศรี...

"วันนี้ร้อนจังเลย"เคลวิลยื่นมือไปหยิบหมวก ของสโมสรลิเวอร์พูลมาใส่ กับแว่นกันแดด

"แต่พี่แย่กว่าอีก...ดันได้ที่นั่งตรงที่มีแต่แฟนบอลลิเวอร์พูล"เอลี่พูดแล้วพยายามก้มตัวลง เพราะเสื้อสีน้ำเงินมันตัดกับสีแดงมาก...อีกทั้งแดดยังแรงมากด้วย

ศึกดวนแข้ง กำลังจะเริ่มขึ้น ผู้ภาทย์กำลังพากย์ประกอบในระหว่างที่นักฟุตบอลกำลังเดินออกมา

ผู้เล่นของเซลซี Cudicini, Paulo Ferreira (Mikel 81), Terry, Ricardo Carvalho, Essien, Geremi (Bridge 53), Bal-lack (Kalou 26), Lampard, Shevchenko, Drogba (Wright-Phillips 71), Robben (Diarra 62). Subs: Hilario, Mancienne.

ผู้เล่นของลิเวอร์พูลReina, Finnan, Agger, Carragher, Riise, Pennant (Gerrard 60), Sissoko, Zenden (Alonso 60), Gonzalez (Aurelio 56), Crouch (Sinama-Pongolle 89), Luis Garcia (Bellamy 66). Subs: Dudek, Hyypia.

เมื่อทุกอย่างพร้อม...เกมส์ก็เริ่มขึ้น พร้อมเสียงเชียร์ทั่วทั้งสนาม

"เกมส์พึ่งเริ่มน่ะครับ...แต่ฝ่ายลิเวอร์พูลยังคงครองบอลได้มากกว่า"

เวลาเดินไปเรื่อยๆในขณะที่เซลซีอ่อนกำลังลงทุกที

"ครับๆๆ...กล้องซูมเข้าไปที่เท้าขวาของ ปีเตอร์ เคร้า ครับ แตะหลมมุมเข้ามา แล้วก็...แล้วก้อยิง!!!"

"โดนแล้วครับ!!!ลิเวอร์พูลทำประตูขึ้นนำแชมป์ไป 1-0"

กองเชียร์ของลิเวอร์พูลส่งเสียงเชียร์ดังขึ้นเรื่อยๆ...จนกลบเสียงเชียร์ของเซลซี

"เป็นไงหละเอลี่...บอกแล้วอิอิ"

"เออ...แหย่อยู่นั้น"

"เป็นอะไรอีกหละ แค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง"

"จะหมดครึ่งแรกแล้วหนิ"

"อืม...ไม่เป็นไรหรอเดี๊ยวเซลซีก็ตีเสมอจนได้"

"งั้น...พี่ไปเข้าห้องน้ำก่อนน่ะ"

ความผิดหวังเล็กน้อย...เจ็บใจอยู่บ้างทำให้รู้สึกไม่สบายใจ เฮอ...เสียงถอนหายใจของเอลี่

แล้วผู้ตัดสินก็เป่านกหวีดหมดเวลา ครึ่งแรกจบลงโดยที่ลิเวอร์พลูยังคงนำอยู่1-0

ห้องน้ำฝั่งลิเวอร์พูลไม่ค่อยจะมีคนเข้า เพราะกำลังเมามันส์กับการส่งเสียงเชียร์

เอลี่ เดินวนไปวนมารอบๆแล้วก็เดินตรงไปอีกฝั่งหนึ่ง เพราะอยากรู้ว่าแฟนๆของเซลซีเป็นยังไงบ้าง

"โอ๊ย"

"ขอโทษครับ ขอโทษ ผมรีบอ่ะครับ"

"เอ่...คุณ...คุณคือ..."

ชายคนนี้กำลังพยายามเอามือปิดหน้าไว้ อย่ามีพิรุต

"อ่อ...จำได้แล้ว...John Hendricks ใช่มั๊ย???"

"เปล่าๆผมเป็นชาวต่างชาติ"

เค้าพยายามพูดเปลี่ยน สำเนียงเป็นภาษาเยอรมัน แต่มันก็ไม่เหมือน

"อย่าโกหกดีกว่า...ฉันเป็นแฟนของเซลซีน่ะ"

ฉันพยายามจะจ้องหน้าเค้า...เพื่อให้แน่ใจว่าทักคนไม่ผิด

"เอางี้คุณ...ถ้าแจกลายเซ็นฉัน ฉันก็จะเลิกยุ่งกับคุณ"

เค้าเงยหน้าขึ้น...แล้วมันก็เป็นเค้าจริงๆด้วย

"ก็ได้ครับ...ก็ได้"

"ที่ว่าก็ได้หนะ...หมายถึงทั้งทีมเลยน่ะ...น่ะ"

"อะไรกันนี่...ผมยังไม่ได้สัญญาเลยน่ะ"

"ก็ตะกี้บอกว่าก็ได้ไงจะผิด สัญญาหรอ???"

"เปล่าหนิ...ผมคิดว่าคุณขอผมคนเดียว"

"ดังแล้วเล่นตัวหรอ??? เดียวเลิกเป็นแฟนเซลซีเลยดีมะ"

"ก็ได้ครับ...ตกลงแล้วผมจะขอมาให้ แล้วคุณนั่งตรงไหนหละ??? เดี่ยวผมเอาไปให้ หลังจบเกมส์"

"ฉันนั่งอยู่ฝั่งลิเวอร์พูล อ่ะแถวFที่นั่งที่236"

"ไหนเป็นแฟนเซลซีไปนั่งฝั่งลิเวอร์พูลหละ"

"ก็ดันได้ที่นั้งตรงนั้นหนะสิ"

เฮนดริค พยายามจดใส่ไว้ที่มือ

"งั้น...เจอกันหลังจบเกมส์น่ะครับ!!!"

แล้วเค้าก็เดินหายไป กลับไปยังขอบสนาม เพื่อรอเปลี่ยนตัว

.........................

กรรมการเป่านกหวีด เริ่มครึ่งหลัง นักเตะทุกคนพร้อมประจำต่ำแห่นง

"การแข่งขันเริ่มขึ้นอีกครั้ง...ต้องมาดูกันว่าเซลซีจะกลับมาทำประตูตีเสมอได้รึเปล่า"

"เป็นอะไรทำไมกลับมาช้าจังเลย"

"ก็ไปขอลายเซ็น  เฮนดริค มาหน่ะสิ"

ฉันพูดเสียงดังด้วยความตื่นเต้น

"หรอ...แล้วไง พูดเบาๆหน่อยก็ได้คนแถวนี้เค้าไม่สนหรอก"

แฟนบอลของลิเวอร์พูล หันมามองอย่างโมโห

"15นาทีของครึ่งหลังแล้วครับ...เซลซีเปลี่ยนตัวผู้เล่นเอา เฮนดริค เข้ามาแทน เซฟเซนโก้"

"หวังที่จะพลิกเกมส์...ในแมทนี้"

"อีก10นาทีจะจบเกมส์แล้ว"ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู

"ผมว่าเซลซีคงพลิกเกมส์ไม่ทันแน่เลย"

"ปากเสีย...รำคาญวุ้ย"

"เออ...เออ เดี่ยวก็โดนหงศ์รุมดีมั๊ยนี่"

"อยากรู้จัง ว่านายนี่ฝีมือดีแค่ไหน"

"ผมว่าไม่เอาเปลี่ยนตัวเลย...เซฟก็แม่นดีอยู่แล้ว เร็วอีกตั้งหาก"

"ไม่รู้สิ...มันก็ไม่แน่หรอก"

"........"

"แลมพาร์ดเลี้ยงลูกเข้ามาอีกแล้วครับ"

"โยนกลับไปที่ เฮนดริค"

"เฮนดริค จับบอลใด้แล้วครับ วิ่งกลับเข้ามา"

"ยิงครับ......เข้าไปแล้ว!!!!!ครับ สุดยอดจริงๆ ยิงในระยะเผาขน"

"ทำให้เซลซีตีเสมอได้แล้วครับ"

"เป็นไงหละ นี่ขนาดพึ่งถูกเปลี่ยนตัวนะนี่" ฉันพูดเยาะเย้ยเควิล

"เหอะน่า ก็แค่ฟลุก"

"........"

แล้วเสียงเชียร์ ของเซลซีก็ดังขึ้นอีกครั้ง ทำเอาลิเวอร์พูลที่ขึ้นนำไปก่อนเงียบเสียงลง

"กล้องครับกล้อง....จับมาที่เท้าซ้ายของ เฮนดริค"

"เค้าวิ่งกลับขึ้นไปอีกแล้วครับ...หยุดบอลแล้วยิงข้ามหัวผู้รักษาประตู แต่บอลพลาด..."

"บอลเด้งกลับมา...เฮนดริคซ้ำอีกครั้ง"

"เข้าไปแล้วครับลูกนี้.....ก็สวยจริงๆ"

เสียงโห่ร้องดังไปทั่ว.....เสียงเชียร์กลบทุกสิ่ง....ผู้เล่นกำลังวิ่งเข้าไปกระโจนใส่เฮนดริค จนมองไม่เห็นหน้าเค้า

"และแล้วกรรมการก็เป่านกหวีด หมดเวลาครึ่งหลัง เซลซีนำ2-1คว้าชัยชนะไป

แฟนบอลยืนขึ้น ร้องเชียร์ เต้ารำอย่าง สนุกสนาน

แต่ฝ่ายลิเวอร์พูลเงียบไป...เหมือนถูกสะกดให้หยุด และนิ่งไปพักใหญ่ก่อนที่จะเดินลงมา

"เอลี่...ลงได้แล้วมั้ง"เคลวิลพยายามเรียกฉันให้ลง

"แปปนึงสิ"

"งั้น...ผมไปซื้อน้ำก่อนน่ะ หิวน้ำมากเลย"

"อืม ตามใจ"

เฮ้ย...เกือบ10นาทีแล้วยังไม่มา จะเบี้ยวหรือไงน้า

ไปตามถึงที่เลยดีกว่า...จะรีบกลับบ้านด้วย เสียเวลาหมด

แล้วฉันก็เดินตรง เข้ามาที่ที่พักนักฟุตบอล ของทีมเซลซี

"คุณเข้าไม่ได้น่ะครับ...ต้องมีใบอนุญาติก่อน"ผู้รักษาความปลอดภัยเข้ามากั้นไว้

"ฉันนัดพบคนคนนึงไว้ที่นี้หนะ"

"ที่นี่มีแต่นักบอลครับ...ถ้าจะมาพบคนอื่นหละก็ต้องไปที่นอกStadium"

"มีอะไรกันหรอ???"เสียงของจอน เทอรี่ กัปตันทีมเซลซีพูดขึ้น

"เอ่อ...คือจะมาหา คุณเฮนดริค"

"เฮ้ย...เฮนดริคมีคนมาหานายหนะ"

"มีอะไรหรอ???ใครมาหา"เสียงของ เฮนดริคถามขึ้น แล้วเค้าก็เดินตรงเข้ามา

"ทำเป็นลืมไปเลยน่ะ...ที่สัญญาหละ"

"อ่อ...เธอนี่เอง ไม่ได้ลืมหรอ...เข้ามาขอเองเลยสิ"

โห......เป็นเกียติร์มากส์ แหม่น่าจะมาตั่งแต่ที่แรก...วู้ห์ มีแต่นักเตะดังๆทั้งนั้นเลย

"นายขอให้หน่อยสิ...ไม่กล้าอ่ะ"

"ไม่กล้าไม่ต้องเอาก็ได้น่ะ"

"อะไรก็ไหนนายบอกจะขอให้"

"แค่ขอจะไปยากอะไร เอาปากกามานี่ หันหลังมาสิ"

ฉันส่งปากกาให้พร้อมกับหันหลัง

แล้วก็ตรงเข้าไปขอลายเซ็น จากนักเตะดังๆอีกหลายคน รวมไปถึงตัวสำรองด้วย และโค้ช

วันนี้เป็นวันที่โชดดีจังเลย

"นี่เธอ...เธอยังไม่ได้บอกเลยว่าชื่ออะไร???"

"คลินตันส์ เอลี่"

"ชื่อน่ารักดี...แล้วเบอร์หละ"

"ทำไมต้องให้ด้วย"

"ค่าตอบแทนที่ฉัน...ช่วยเธอไง"

"แค่เนี๊ย!!!"

"ก็ใช่หนะสิ...ฉันเป็นคนดังน่ะ"

"ก็ได้ นายโชคดีไปวันนี้ฉันอารมณ์ดีเป็นพิเศษ"

"บอกมาสิ"

"01 70110xx"

"แล้วจะโทรไปหาน่ะจ๊ะ"

"อย่าโทรมาเลยจ่ะดีที่สุด"

แล้วฉันก็เดินกลับมาที่เดิม เคลวิลเดินกลัมมาพร้อมกับผ้าพันคอสีแดง พนันได้เลยว่าต้องเป็นของที่ ลิเวอร์พูล

"ซื้ออีกแล้วหรอเคลวิน?"

"อ่อ...ซื้อไว้เป็นที่ระลึก พี่ได้ลายเซ็นมาเยอะหนิ...เต็มเสื้อเลย"

"ก็...โชคมันดีอ่ะ ดีใจจังเลยเห็นมั๊ยพี่ว่าแล้วว่าเซลซีต้องพลิกเกมส์ได้"

"หว้า...วันนี้ไม่ค่อยมันส์เลย กลับกันถอะ"

ทุกครั้งที่มีการแข่งขัน ก็ต้องมีประวัติศาสตร์ แล้วคุณเคยอยากเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์ครั้งประวัติศาสตร์นั้นมั๊ย???

ช่วงเวลาสั้นๆ90นาทีตรงนี้

"กริ๊งๆๆๆๆๆๆกริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ"เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นเป็นจังหวะ

"ฮาโหล...เอลี่รับสายค่ะ"

"ดีครับ..."

"ใครหรอค่ะ???"

"เฮนดริค ครับ"

"อ่าว...แล้วคุณโทรมาทำไม"

"ก็ โทรมาเช็คคิดว่าคุณให้เบอร์มั่ว"

"โอเค งั๊นฉันก็ไม่ได้หลอกคุณ...แค่นี้น่ะ"

"เดี๊ยวสิ...ผมมีตั่วฟุตบอลรอบต่อไป จะไปดูด้วยดันมั๊ย"

"ไม่หละ!!!ฉันก็มีบัตรแล้วจะไปดูกับน้อง"

"ที่นั่งพิเศษเลยน้า...ไปกับผมน่ะ"

"บอกว่าไม่ไงหละ!!!"

"ที่ที่ผมนั่งติดขอบสนามเลยน่ะ...!!!ไปดูผมเล่นตรงนั้นเห็นชัดที่สุดเลย"

"คุณได้ลงตัวจริงแล้วหรอ???"

"แน่นอนอยู่แล้ว...ฝีเท้าระดับผม"

"แต่ยังไงก็ต้องไปกับน้อง"

"ที่ตรงนั้นมีแฟนนักบอลตั่งหลายคนน่ะ...ดังๆกันทั้งนั้น"

"นี่เอาคนดังมาล่อหรอไง???...ก็ได้ แต่ขอตั๋ว2ใบน่ะ"

"ก็ได้ครับ...แล้วเจอกัน จุ๊บๆ"

"แหวะ"

....................................

วันชิงถ้วย แมทช์คอมมิวนิตี้ฯ ระหว่าง ทีมเซลซี และ แมนเซสเตอร์ ยูไนเต็ด

"ฮัลโหล...คุณอยู่ไหนหรอ"

"ผมอยู่ห้องพักนักบอล ที่เก่านั้นแหละ"

"งั้น ฉันเข้าไปได้ป่ะ"

"เข้ามาเลย บอกยามว่าจะมาหาผม"

"ตกลง"

ฉันไปที่ห้องพักนักฟุตบอล ก่อนลงแข่ง ไปรับบัตรมา เป็นที่นั่งVIPที่ติดกับที่นั่งตัวสำรอง

และมีเหล่าซุปเปอร์สตาร์มากมาย คงดังของวงการต่างๆตลอดจนแฟนคลับที่มีเงิน มากมาย

ส่วนฉัน เลยทำอะไรไม่ถูก เคลวินไม่ยอมมานั่งด้วย แต่พาแฟนสาวมาดูบอลรอบนี้ด้วยกัน

"เมื่อกรรมการ เป่านกหวีดเริ่มการแข่งขัน...ซึ่งเป็นศึกตัดสินว่าใครจะเป็น ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดก่อนการแข่งจริง"

"ผู้เล่นทุกคนพร้อมประจำต่ำแหน่ง"

"ไง...เอลี่"

"ก็ดี...แต่ที่ตรงนี้มีแต่คนดังทั้งนั้นเลย ทำอะไรไม่ถูก"

"ไม่ต้องห่วง แล้วฉันจะคอยมองเธอ"

/////////หน้าแดงเลย ไม่รู้ว่าเป็นอะไรมันรู้สึกเหมือนทุกอย่างหายไป เมื่อเค้าพูดแบบนี้

แล้ว กรรมการก็เป่านกหวีดเริ่มการแข่งขัน แฟนๆเริ่มส่งเสียงเชียร์ออกมาดังทั้ง ฮอลฯ

มีที่ว่างเหลืออยู่ข้างๆฉัน...วางดอกไม้ช่อหนึ่งไว้ ช่อเล็กๆ

......ความทรงจำของฉัน มันยังวนเวียนอยู่ในสมองตลอด เรื่องของวันก่อนๆ14กุมพาพันธุ์......

วันแรกของการได้อยู่บนโลก ในขณะที่การแข่งขัน กำลังจะจบลงด้วยชัยชนะ และผู้แพ้ด้วยน้ำตา

............................

"จบการแข่งขันในครึ่งแรก...กรรมการเป่าหมดเวลา"

อะไรกัน นี่หมดการแข่งขันครึ่งแรกแล้วหรอ?...ทำไมวันนี้รู้สึกแปลกๆอะไรตลอดวันเลย

"โดยที่เซลซี ยังคงนำ2-0 ถือว่าดีมากจากเมื่อคราวก่อน"

"ทั้งหมด เป็นการทำประตูของ...จอนห์ เฮนดริค"

...เลยไม่ได้ดูเลย...

"นี้เธอชื่ออะไรหรอ??? ลอล่อ แมคคูลลี่ดาราดัง จากเรื่อง แบดบอยไนท์พูดทักขึ้นมา

"เอ่อ...ถามฉันหรอค่ะ"

"อืม แล้วจะตอบได้ยังอ่ะ"

"ฉันชื่อ เอลี่"

"แล้วทำไมได้ตั่วมานั่งตรงนี้หละ!!!ตรงนี้สำหรับVIPไม่ใช้หรอ"

"ก็ได้ตั๋วมาตั้ง2ใบ"

"แล้วเอามาจากไหนหละ"

เฮ้ย...ทำไงดี จะบอกว่า เฮนดริคให้มาก็ไม่ได้ด้วย ไม่งั้นข่าวหน้าหนึ่งแน่ ยิ่งยายนี่เป็นเคยมีข่าวควงกับ เฮนดริคอยู่บ่อยๆด้วย แย่หละซิที่นี้...คิดๆๆ

...ปิ๊ง...

"นี่เธอถามตั้งนานแล้วยังไม่ตอบอีก???"

"เอ่อคือ...เผอิญว่ามีญาติเป็นโค้ช ของสโมสรเซลซีหนะ เค้าเลยให้บัตรมาดู"

"อ่อ..."

รอดตัวไป...ที่แท้ให้บัตรเรามานั้นเป็นเพื่อนแฟนสาวนี่เอง แต่ก็ดีได้ทำความรู้จักกับคนดังไปในตัว

"เฮนดริค..!!!เฮ้ ทางนี้" ลอล่าตะโกนเสียงดังลั้น

เฮนดริคหันไปมองลอล่า ก่อนส่งยิ้มมาทางฉัน...งงเป็นไก่ตาแตกเลย

"นี่เธอ!!!"

"อะไรหรอ?"

"เย็นนี้อยู่ก่อนน่ะ อย่าพึ่งกลับ"

"อืม...จาให้อยู่ทำไรอีกหละ"

"นี่ฉันอุสาห์ชวนเธอมาน่ะ"

เค้าพูดตะโกนออกมาจากขอบสนาม พยายามให้ลอล่าได้ยิน

"อะไรเนี้ย...ไหนคุณบอกว่าวันนี้จะไปเที่ยวกัน"แล้วคุณเธอก็ได้ยินจริงๆ

"ฉันไม่เคยชวนเธอน่ะ"

"......."เจ๊แกเงียบไปเพราะกลัวจะหน้าแตก พลาดหัวข่าวหน้าหนึ่ง

"ก็ได้แล้วจะรอแต่15นาทีพอน่ะ"ฉันเล่นละครต่อบ้าง รำคาญพวกคนดังชะมัด

"ได้อยู่แล้ว"

เกมส์จบลงโดยที่ เซลซีคว้าถ้วย มาครองเป็นทีมทีแข็งแกร่งที่สุดก่อนเปิด ฤดูกาลพรีเมียมชิป

"มาแล้ว"เฮนดริค วิ่งมาหลังจาที่ลอล่าพึ่งออกไปได้ไม่นาน

"อืม...มีเรื่องอะไรหละ???"

"เธอไม่สนใจดอกไม้ของฉันเลยน่ะ..."

"แล้วเอาดอกไม้มาวางไว้ตรงนี้ทำไมหละ"

"ก็จะให้เธอหนะสิ ถามมาได้"

"ให้ฉันไปทำไมหละ"

"ก็ไม่รู้สิ อยากจะให้ พอใจหนะ"

"จะเอาก็ได้ สวยดีหนิ" ฉันเอื้อมมือไปหยิบช่อกุหลาบสีแดงที่ยังสดอยู่ ทั้งๆที่ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้ว

เราทั้ง2คนไม่เห็นว่า ปาปารัซซี่ กำลังถ่ายรูปในขณะที่ฉันถือช่อดอกไม้แล้วกำลังคุยกับเค้า

ผู้คนออกจากสนามไปกันหมด เหลือแต่นักฟุตบอลที่ฝึกซ้อม และโค้ช

"เธอชอบฟุตบอลมั๊ย???" เค้านั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวที่เหนือฉันไปหนึ่งฉัน

"ชอบสิ ชอบมากเลยด้วย"

"ทำไมผู้หญิงชอบฟุตบอลหละ...หรือว่านักฟุตบอลน่าตาดี"

"ไม่ใช่หรอก...ที่ฉันชอบฟุตบอลก็เพราะ..."

"อะไรหรอ"

"ก็ฟุตบอลยังไม่เคยทำให้ฉันเสียใจ...ที่จริงแล้ววันนี้เป็นวันเกิดฉัน"

"งั๊นก็...สุขสันต์วันเกิดน่ะ"

"ของขวัญชิ้นแรกของฉัน คือนาฬิการูปฟุตบอลBarclaysในวันที่เซลซีชนะพอดี"

"อ่อ...วันนั้นเป็นวันที่แลมพาดร์เตะลูกจุดโทษพ้นกำแพงทำประตูได้ใช่ป่ะ"

"อืม...นายดูบอลด้วยหรอ เด็กขนาดนั้น"

"อืม...วันนั้นเป็นวันที่แม่ฉันถูกรถชนตาย แม่กำลังจะกลับมาดูบอลกับพ่อ พ่อเลยเปิดทีวีไว้รอแม่"

"เสียใจด้วยน่ะ!!!"

"ไม่เป็นไรหรอ ฉันลืมมันไปแล้ว"

เค้ากล้มหน้าลง แววตาสีฟ้าอ่อนเหมือนเด็กเล็ก เข้ากับชุดสีน้ำเงินที่เค้าใส่อยู่

"แล้วทำไมนายชอบฟุตบอลหละ"

"เพราะมันเป็นความฝันของฉันหนะสิ"

"อืม"

"แล้วความฝันของเธอหละ"

"ฉันหรอ???.......ฉันอยากเป็นคนที่คอยควบคุมความมันส์ที่ยิ่งใหญ่นั่น..."

"เธออยากเป็นโค้ชหรอ"

"แต่ฉันเล่นบอลไม่เก่งหรอก...คงยาก"

"โค้ชหญิงคนแรกของโลก ฟังดูหน้าสนุกดี"

"นายบ้ารึเปล่า"

"ก็ทำนองนั้น"

"ฉันกลับหละ..."

"ฉันไปส่งมั๊ย"

"ไม่หละ เดี๊ยวเรียกน้องมารับ"

"น้องเธอกลับไปแล้ว อย่าให้เค้าลำบากเลย"

"ก็ได้..."ฉันตอบตกลงไปเพราะค่าแท็กซี่มันแพง

แล้วฉันก็ตามเข้าไปนั่งรถ...สีดำเบนส์หรูหลาคันนั้นSLK500

"โห...SLK500สุดยอดไปเลย"

"เชิญครับ...สุภาพสตรี"เค้าพูดออกแนวกวนๆแต่มันก็ดูดีไม่น้อย

"..."

รถสีดำคันหรูแล่นมาจอดหน้าบ้านฉัย ตามคำบอกทาง มีแต่เคลวินอยู่ในบ้านคนเดียว พ่อติดประชุม

"โห...พี่สุดยอดเลย"เควิลทักขึ้น

"..."

"งั้น ผมกลับก่อนน่ะ"