[KrisHan] ♥ ai ♥ รวมเรื่องสั้น

ลำดับตอนที่ #4 : [Ai] KrisHan ::4:: ปลอบ

                การปลอบคือการแสดงความห่วงใยและใส่ใจกันอย่างหนึ่งสำหรับคนที่รู้จักหรือมีความสัมพันธ์สนิทใกล้ชิดกัน เมื่อเห็นฝ่ายหนึ่งไม่สบายใจเสียใจหรืออยู่ในอารมณ์ตื้นตันอะไรสักอย่าง

                โดยมากคนส่วนใหญ่มักต้องการ การปลอบโยน การโอบกอดในยามที่ความรู้สึกเหล่านั้นปะทุขึ้นมา แต่หากยิ่งได้รับการปลอบโยนมากเท่าไร ทำนบกั้นความรู้สึกเหล่านั้นก็จะตื้นเขินและทลายออกมาได้ง่ายมากขึ้นเท่านั้น ผมมองดูคนรอบกายผม ที่เป็นทั้งเพื่อนพี่และน้องในตอนนี้ ทุกคนกำลังดีใจ ตื้นตันใจจนกลั้นน้ำตาแห่งความยินดีเอาไว้ไม่อยู่ ต่างกอดกันไปมาในความสำเร็จอีกขั้นหนึ่งของเราทั้งหมด ลู่หานเองก็เช่นกัน... คนตัวเล็กกว่าที่ยามเมื่อยืนเคียงข้างกายหรือแม้แต่เบื้องหน้า ร่างของเขาดูราวกับจะจมหายเข้ามาในอ้อมอกกันได้ทั้งตัว เขายืนเม้มริมฝีปาก มองตรงไปข้างหน้าโดยกะพริบดวงตากลมของตนอย่างน้อยครั้งที่สุดเท่าที่จะบังคับตัวเองได้ เพื่อไม่ให้น้ำที่คลอหน่วยน้อยอยู่นั้นหลั่งรินออกมาจนอาบสองข้างแก้ม แม้ไม่ใช่น้ำตาที่เกิดจากความเสียใจ ผมก็ไม่อยากเห็นมันอยู่บนดวงหน้านี้แม้สักนิด....

                แต่ อืม ถ้าเกิดจากการถูกผม “กลั่นแกล้ง” นั่นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

                หลายคนเข้าปลอบลู่หาน เข้ากอดลู่หาน และลู่หานเองก็ทำเช่นเดียวกัน คงมีเพียงผมคนเดียวล่ะมังที่คอยเดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ คอยอยู่ข้างกายกันเฉยๆ โดยไม่เอื้อมแตะต้องเขาแม้แต่น้อย ลอบมองดูสีหน้าและอาการของคนตัวเล็กกว่านี้โดยไม่ทำอะไร ทั้งที่กับคนอื่นผมกลับเดินไปกอดได้อย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก

                ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากดูแลลู่หาน เพียงแต่ผมกลัวว่าหากแตะต้องสัมผัสถูกตัวคนๆ นั้นไป จะทำให้อีกฝ่ายยิ่งร้องไห้หนักกว่าเดิม ลู่หานไม่ชอบร้องไห้ เขาไม่ชอบแสดงด้านที่อ่อนแอของตัวเองออกมาให้ผมเห็น เขาเคยบอกกับผมว่า ยิ่งได้รับการปลอบก็จะยิ่งอ่อนแอ และทำให้บังคับตัวเองไม่ได้ และผมก็เห็นด้วยกับคำพูดของเขา คนเรายิ่งปลอบก็ยิ่งร้อง ผมอยากปลอบลู่หานอยากให้เขารับรู้ว่าผมเป็นคนที่อยู่ตรงนั้นสำหรับเขาเสมอไม่ว่าอารมณ์และความรู้สึกของเขาจะเป็นแบบไหนก็ตาม

                เราโค้งขอบคุณทุกคนอีกครั้งด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา มือของทุกคนยังกุมกระชับกันไว้แน่นด้วยเพราะเราฝ่าฟันทุกอย่างและผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย คล้ายว่าลู่หานจะเริ่มกลั้นความรู้สึกเหล่านั้นไว้ไม่อยู่ ขณะที่มือของลู่หานยังคงจับมือของอี้ชิงเอาไว้ ผมตรงเข้าจับที่หัวไหล่เขาและโอบไว้อย่างหลวมๆ ในเชิงปลอบและเข้าใจ จากนั้นจึงพากันเดินลงจากเวทีตามคนอื่นไป ใช่...ผมทนยืนมองเขาเฉยๆ ไม่ได้อีกต่อไป อยากเป็นคนที่จับมือเขาไว้ อยากเป็นคนที่โอบเขาเอาไว้ และอยากเป็นคนที่เขากอดเพื่อแบ่งปันความรู้สึกที่มีในหัวใจ

                พวกเราทั้งหมดเดินกันมายังที่นั่งและเริ่มแสดงความยินดีกันอีกครั้ง เพื่อนกอดเพื่อน รุ่นพี่กอดรุ่นน้อง และลู่หานกำลังกอดผม ... เขาที่ยืนเคียงข้างกัน ค่อยๆ สืบนิ้วลงบนเอวและโอบกระชับเกาะเอวของผมไว้ ผมจึงเอื้อมโอบกระชับดึงรั้งเขาเข้าหาตัวอย่างช้าๆ เราต่างไม่ได้มองหน้ากัน เราต่างไม่พูดจากัน แต่เราต่างรู้กันดีในใจว่าสัมผัสเหล่านี้ เราทำไปด้วยความรู้สึกเช่นไร เพื่ออะไร....และเพื่อใคร

                การปลอบอาจทำให้ความรู้สึกที่อยากกดไว้พังลงและไม่สามารถกักกั้นได้อีกต่อไป แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าจะทำให้คนที่ได้รับการปลอบต้องปิดกั้นตัวเองจากความรู้สึกเหล่านั้น ....ตอนนี้ลู่หานคงรู้แล้วล่ะว่า เขาเองก็ต้องการให้ใครสักคน..... ใครบางคนที่อยู่ข้างกายเขา ปลอบเขาและโอบกอดเขาไว้

                ในขณะเดียวกัน ตัวเขายังเป็นฝ่ายเริ่มที่จะโอบกอดและปลอบคนๆ นั้น.....เพื่อตัวเขาเอง โดยบอกผ่านความรู้สึกที่มีอย่างไร้ซึ่งสุ้มเสียง

                .....รักนายนะอู๋อี้ฝาน