คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : skin 03
“นี่ครับ บอดี้การ์ดกลุ่มใหม่ที่คราวนี้คุณท่านเป็นผู้คัดสรรให้ด้วยตัวเอง ลู่หาน อู๋อี้ฝานและหวงจื่อเทา จื่อเทาจะอายุเท่า ๆ กันกับคุณเซฮุนครับ เราจึงทำเรื่องย้ายเขาให้มาเรียนกับคุณเซฮุนเพื่อการดูแลที่ใกล้ชิดมากขึ้นเป็นสองเท่า” แทซันแนะนำบอดี้การ์ดใหม่ชาวจีนทั้งสามคนให้เซฮุนด้วยรอยยิ้ม พลางบอกเล่าถึงความถนัดของแต่ละคนไปในที โดยที่หารู้ไม่ว่า...ไอ้การดูแลใกล้ชิดเป็นสองเท่าของแทซันมันทำให้เซฮุนอารมณ์เสียหงุดหงิดกรุ่นอยู่ไม่น้อย
ลู่ หาน หนุ่มร่างเล็กที่สุดและหน้าหวานใสติดยิ้มบนใบหน้าอย่างใจดีเป็นนิสัย อายุเพียง 24 ปี จบทางด้านวิทยาศาสตร์จึงมักทำอะไรแปลก ๆ เกี่ยวกับพวกสารเคมีทดลองอยู่เสมอ แต่ด้วยรักการต่อสู้บู๊ล้างผลาญมากไปหน่อยเลยมาเอาดีทางด้านบอดี้การ์ด แม้หน้าตาและท่าทางจะดูอ่อนเยาว์บอบบางแต่....แข็งแรงต่างจากรูปลักษณ์ภายนอกนัก อาจเรียกได้ว่าฆ่าคนทั้งที่ใบหน้ายังเปื้อนยิ้มอยู่เลยก็ว่าได้
อู๋ อี้ฝาน หรือเรียกสั้น ๆ ว่าคริส อายุ 24 ปี รูปร่างสูงใหญ่แลดูโดดเด่นหน้าตาที่คมคายหล่อเหลามักเป็นที่สนใจอยู่เสมอ คริสจบทางด้านศิลปะและเก่งเรื่องการคำนวณ รักการยิงปืนชอบความท้าทายเป็นชีวิตจิตใจ ทำให้เป็นหนึ่งในคนที่ทางองค์กรต้องยกให้เป็นมือดีระดับสูงไม่ต่างจากลู่หาน ไม่ว่าจะเป็นปืนชนิดไหนหรือแม้แต่ธนู หน้าไม้ คริสก็สามารถยิงได้อย่างแม่นยำคำนวณทิศและระยะทางเป้าหมายไม่เคยพลาด นั่นคือความสามารถของเขา
คนสุดท้าย หวง จื่อเทา กำลังศึกษาด้านการบริหารเป็นงานอดิเรก เพราะบอดี้การ์ดคืองานหลักสำหรับเขา จื่อเทาชายหนุ่มชาวจีนตาเฉี่ยวดุจเหยี่ยว หน้าตาแสนร้ายกาจที่ใครเห็นก็มักหวาดเกรงหรือหลบเลี่ยงไปเสียก่อนที่จะได้เอ่ยปากทักทาย เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้ทุกแขนงโดยเฉพาะแบบประชิดตัว แม้อายุยังน้อยแต่ฝีมือก็เป็นที่ยอมรับในวงกว้างและดูแลงานอันตรายท้าทายต่างๆ มานักต่อนัก
ทั้งสามหนุ่มนี้เรียกได้ว่าฉลาดกันเป็นกรด เก่งการต่อสู้ทุกรูปแบบ เพราะถูกฝึกมาเป็นอย่างดีทั้งนั้น
“…คนจีนทั้งสามคน? หึ”
“ใช่ครับ คุณท่านเป็นคนคัดสรรมือดีที่สุดมาให้คุณเซฮุนโดยเฉพาะ” แทซันพยายามเน้นคำว่าท่านปู่เป็นคนเลือกมาให้ เพราะตอนนี้ดูเหมือนคุณหนูของเขากำลังเตรียมการก่อศึกหาเรื่องไล่บอดี้การ์ดอีกแล้วแน่นอน
เด็กหนุ่มเอามือไพ่หลังเดินวนดูคนจีนทั้งสามตั้งแต่หัวจรดเท้าพอครบทั้งสามคนแล้วจึงยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
“กลับไปได้แล้ว ไล่ออก ไม่ผ่าน!”
“หา? อะไรนะครับคุณหนู...เอ๊ย คุณเซฮุน” แทซันอ้าปากค้างกับคำพูดตัดสินใจของคุณหนูตน ความจริงก็ไม่ผิดจากที่คิดนักหรอกว่าคงพูดประมาณนี้แต่....ดูเหมือนจะเร็วไปหน่อยเท่านั้น
นายน้อยตระกูลโอเดินไปหยุดยืนอยู่ตรง ลู่ หาน กดสายตาต่ำมองเหยียดก่อนกล่าว
“เตี้ยไป ไม่ผ่าน! ตัวกระเปี๊ยกเดียวแค่นี้จะมาดูแลอะไรฉันได้ หน้าตาก็...ยังกับตุ๊กตา ดูอ่อนกว่าฉันซะอีก จะมาเป็นการ์ดงั้นเหรอ แล้วยังเป็นพวกสติแตกบ้าการทดลอง นี่มิยิ่งอันตรายกว่าเดิมหรือไง? หน้าแบบนี้ใครเห็นคงคิดว่าฉันเอาเด็กประถมมาคุ้มกันแน่ ไม่ผ่าน!” ทำเอาคนถูกวิจารณ์หน้ากระตุกวาบไปนิดหนึ่งเหมือนกันแต่ก็ต้องนิ่งเฉยไว้ ปล่อยให้คุณหนูปากร้ายคนนี้เดินผ่านไปยังคนต่อไป...อู๋อี้ฝาน
“ไม่ขนาดนั้นหรอกมั้งครับคุณเซฮุน ลู่หานน่ะเก่งทุกด้านนะครับ” แทซันซับเหงื่อ
“...ดูดีเกินไป ไม่ผ่าน! จะมาเป็นบอดี้การ์ดหรือจะมาเดินแบบ หน้าตาท่าทางดีขนาดนี้เด่นขนาดนี้ ยิ่งทำให้เป็นที่สนใจตกเป็นเป้าสายตาเข้าไปอีก ยิงแม่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรแล้วล่ะแบบนี้ อีกอย่าง....ยืนคู่กับเจ้าเปี๊ยกข้าง ๆ นั่น....ยังกับเป็นแฟนกันไม่ผิด มีปัญหาอันตรายอะไรขึ้นมาไม่แคล้วคงช่วยคนข้าง ๆ ก่อนช่วยฉันแน่ ไม่ผ่าน!” เหตุผลของเซฮุนทำเอาคริสเหวอไปไม่น้อย...นั่นสิ ถ้าเป็นบอดี้การ์ดอยู่ แล้วคุณหนูคนนี้ตกอยู่ในอันตราย สถานการณ์คับขันมีลู่หานอยู่ด้วยตรงนั้น บางทีเขาอาจละทิ้งหน้าที่ของตนแล้วช่วยคนตัวเล็กกว่าอย่างเจ้ากวางบ้านี่เป็นแน่ ก็ในเมื่อรู้จักกันมานานแล้วนี่นา แต่เฮ้ย มันแค่สันนิษฐานไม่ใช่หรือไง ใครจะบ้าปัดความรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองแบบนั้นกันเล่า!
“คุณเซฮุนก็คิดไกลเกินไปนะครับ คริส เป็นมือดีมือหนึ่งเขาไม่ทำอะไรแบบนั้นแน่นอน แล้วไอ้เหตุผลที่ว่าดูดีเกินไปนี่ก็.... เอ่อ...” แทซันควักผ้าเช็ดหน้าออกมาซับเหงื่อที่เริ่มไหลซึมออกมาบนใบหน้าของตน
เซฮุนไม่สนใจฟังคำของแทซันแม้แต่น้อย เดินมาหยุดยืนตรงหน้าบอดี้การ์ดคนสุดท้าย หวง จื่อเทา สองคนมองจ้องกันไม่กะพริบจนเซฮุนยกยิ้มมุมปากส่งเสียง หึ ขึ้นจมูกเบา ๆ
“หน้ายังกับโจร ไม่ผ่าน! ไม่รู้ว่าตกลงเป็นบอดี้การ์ดหรือคนร้ายกันแน่ ดีไม่ดีผ่านด่านไหนจะหาว่าฉันเป็นมาเฟียค้าของเถื่อนมั้ยถ้ามีบอดี้การ์ดหน้าตาแบบนี้น่ะ แล้วที่ว่าเก่งสู้ระยะประชิด... จะสักแค่ไหนเชียว ให้ไปไหนมาไหนกับคนหน้าตาแบบนี้ฉันไม่เอาหรอกนะ แล้วดู....เด็กประถม นายแบบ โจร ไม่เอาล่ะแทซัน บอกปู่ฉันดูแลตัวเองได้ ไม่จำเป็นต้องเอาพวกบ้า ๆ แบบนี้มาให้ฉันหรอก ไปหาคำอธิบายให้ปู่ฟังด้วยล่ะ” พูดจบก็เดินออกไปเลย ไม่ใยดีใส่ใจจะสนคนในห้องทั้งหมดตามนิสัย
“ขอโทษแทนคุณหนูด้วยนะ อย่าถือสาแกเลย คุณหนูยังเด็กนัก” แทซันโค้งให้สามหนุ่มที่ดูอ่อนวัยกว่ามากจนทั้งสามต้องโค้งต่ำกว่าคืนกลับไป
“ไม่เป็นไรครับ พวกเราเจอมาหลายรูปแบบแล้ว เคสคุณเซฮุนไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร คุณเซฮุนคงยังไม่ชินที่มีใครมาเดินตามจนขาดความเป็นส่วนตัวซะมากกว่า เดี๋ยวชินแล้วคงจะดีขึ้นเองล่ะครับ” ลู่หานตอบด้วยรอยยิ้ม แทซันจึงยิ้มออกมาได้บ้าง
“งั้นฝากด้วยนะ ลู่หาน คริส จื่อเทา ต้องลำบากพวกคุณแล้ว” ชายสูงวัยกล่าวจบจึงรีบเดินตามคุณหนูของตนออกไป พร้อมรายงานสถานการณ์ให้นายท่านทราบเรื่องอิทธิฤทธิ์ประจำวันนี้ของหลานชายคนโปรด โอ เซฮุน
“แม่งงงง เด็กนรกชัด ๆ ปากคอไม่กลัวใคร ไม่ไว้หน้าผู้หลักผู้ใหญ่สักนิด” ลู่หานลงนั่งไขว่ห้างบนโซฟาข้างตัวพลางบ่นอุบด้วยหน้าตาติดจะไม่พอใจเท่าไรนัก
“เมื่อกี้พูดเองแท้ ๆ ว่าไม่เป็นไร” คริสหัวเราะลงคอน้อย ๆ เมื่อเห็นใบหน้าหงิกง้ำของเจ้ากวางบ้าเพื่อนสนิทของตน
“งานนี่นา จะไปบอกตรง ๆ ได้ไงว่าคุณหนูของคุณมันเด็กอัปรีย์ชัด ๆ เลยครับ ควรต้องหาใครดัดสันดานบ้างนะครับ แบบนี้ก็ตกงานพอดี อีกอย่างงานสนุก ๆ แบบนี้หาง่ายที่ไหนกัน เห็นบอสบอกว่าเด็กนี่ไล่คนของเราออกจะร่วมสิบทีมแล้วมั้ง ทั้ง ๆ ที่ตัวเองเป็นเป้านิ่งถูกปองร้ายอันดับหนึ่งของตระกูลแท้ ๆ แบบนี้แหละท้าทายความสามารถ ว่ามั้ยเทา?” ดวงหน้าซุกซนของเจ้ากวางบ้าลู่หาน หันไปถามความเห็นจากจื่อเทาที่ถือว่าเป็นน้องร่วมสาบานของพวกเขาทั้งสองเลยก็ว่าได้ เพียงแต่ไม่ได้กรีดเลือดยกจอกเหล้าไหว้ฟ้าดินกันเท่านั้น
“อืม…คงงั้น” เทาตอบรับเพียงสั้น ๆ
“ฉันว่าแบบนี้แหละสนุก ไม่ได้เจอเจ้านายประสาทเสียแบบนี้มานานแล้วนี่นะ” ลู่หานยิ้มให้ทั้งสองคนอย่างนึกสนุก
สำหรับลู่หานนั้นดูจะเป็นคนขี้เล่นอารมณ์ดีที่สุดในกลุ่มแล้วก็ว่าได้ ส่วนอู๋อี้ฝานหรือคริสก็เป็นคนเรื่อยๆ ไม่ค่อยคิดอะไรมาก ตามประสานิสัยของคนที่ไม่ค่อยยี่หระใส่ใจอะไรเป็นพิเศษ และหวงจื่อเทา ชายหนุ่มอายุน้อยที่สุดในกลุ่มที่ยืนหยักยิ้มมุมปากน้อย ๆ อย่างพึงใจอยู่ในขณะนี้ หากถ้าให้พูดจริง ๆ เจ้าตัวเป็นคนค่อนข้างเงียบ ไม่พูดไม่จาอะไรเท่าไร แต่ถ้าเจอใครที่น่าปะทะฝีปากด้วยแล้วล่ะก็ เทาจะไม่ปล่อยให้ความสนุกนั้นผ่านไปอย่างแน่นอน และบางที คุณหนูโอ ผู้นี้ก็อาจเข้าข่ายนั้นของเทาก็ได้
หลังจากรับงานเป็นบอดี้การ์ดให้กับคุณหนูตระกูลโอผู้มั่งคั่งอย่างเซฮุน ทั้งสามต้องเจอเรื่องปวดหัวมากมายเนื่องจากเจ้าของร่างสูงโปร่งบางคนงามนี้มักคอยหาเรื่องแดกดันค่อนขอดให้เสียความมั่นใจในการมาทำอาชีพบอดี้การ์ดซะเหลือเกิน แถมยังแกล้งกันสารพัดจะบรรยาย แต่ทั้งสามก็ไม่สะทกสะท้านตามที่เซฮุนหวังจะให้เป็น ผิดกับกรุ๊ปอื่น ๆ ที่เจอฝีปากร้ายกาจของเขากล่อมฝังหัวจนจิตหลอนขอถอนตัวออกจากการเป็นบอดี้การ์ดให้แก่เขาไปเสียเองในทุกครั้งที่ผ่านมา ทั้งด้วยศิลปะการป้องกันตัวที่ตนได้ร่ำเรียนมาก็ไม่ได้น้อยหน้าไปกว่าบอดี้การ์ดพวกนั้นแม้แต่น้อย ทำให้ไม่ต้องการใครมาดูแล
แต่เจ้าพวกดื้อด้านกรุ๊ปจีนทั้งสามคนนี่สิ จะทำวิธีไหนก็ไม่สำเร็จสักอย่างจนฝ่ายที่งุ่นง่านกลับกลายเป็นเขาไปซะเอง! หรือเพราะเราพูดกันคนละภาษาเลยทำให้ความเข้าใจคลาดเคลื่อนกันแน่นะ จิตวิทยาที่ตนเคยมั่นใจว่าใช้ได้ผลกับทุกคนมันเลยไม่ได้ผลตามต้องการแบบนี้
ช่วงบ่ายของทุกวันเซฮุนจะออกจากบริษัทมาพร้อมๆ กับสามบอดี้การ์ดชาวจีน แต่มีเพียงแค่เทาเท่านั้นที่ต้องเปลี่ยนเป็นชุดนักศึกษาสลัดคราบบอดี้การ์ดออก ไปเรียนพร้อมกับเซฮุน เมื่อถึงสถาบันคริสกับลู่หานจึงค่อยแยกตัวไปตรวจสอบความเรียบร้อยในที่ต่างๆ ให้ เช็คความผิดปกติที่อาจเกิดโดยไม่คาดฝันหรือเพราะความสะเพร่าและดูแลผลัดเปลี่ยนเวรกันไปในบริเวณรอบรั้วสถาบัน ปล่อยน้องเล็กอย่างเทาทิ้งไว้กับเซฮุนเพียงลำพังเท่านั้น
“นายหน้าโฉด นายชื่ออะไรนะ ฉันยังจำไม่ได้เลย” เสียงกังวานใส่ถามขึ้นพร้อมรอยยิ้มร้าย ๆ ตรงมุมปาก
“เทา”
“คนตัวสูงชื่อคริส แล้วก็....ลู่หาน”
“ใช่” เทาตอบเพียงสั้นๆ
“นายอายุเท่าฉันสินะ”
“อื้อ”
“เซฮุน พี่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย มากับพี่ได้มั้ย” สาวรุ่นพี่เดินตรงดิ่งเข้ามาหาเซฮุนอย่างมั่นใจ …เอาอีกแล้วมากันได้ทุกวันสิน่ะ ไม่เบื่อกันบ้างหรือไง
“เทา นายจัดการแทนฉันทีแล้วกัน” ร่างบางพยับเพยิดหน้าไปทางหญิงสาวผู้อาจหาญเข้ามาหาเขาคนนั้น ก่อนจะต้องคิ้วปักขมวดเข้าหากันอย่างไม่พอใจเมื่อได้ยินคำตอบจากปากของบอดี้การ์ดที่ควรอยู่ในโอวาทและทำตามตนทุกอย่างๆ ที่ต้องการ
“ขอโทษ ฉันรับหน้าที่แค่คุ้มครอง ไม่ได้มีหน้าที่สับรางหรือจัดการเรื่องส่วนตัวอื่นๆ ของนาย เพราะฉะนั้นจัดการเอาเองแล้วกัน”
เทาตอบด้วยน้ำเสียงนิ่มๆ และฟังดูไม่ส่อเค้าอารมณ์ใดๆ ติดตรงรอยยิ้มมุมปากที่เลียนแบบเซฮุนตอนถามเรื่องชื่อของตนนั่นล่ะที่เอาเซฮุนเลือดขึ้นหน้าสวนกลับทันทีทันควัน ไม่เคยมีใครขัดใจคุณหนูตระกูลโอแบบนี้มาก่อนแม้สักคน ตั้งแต่ลืมตาดูโลกขึ้นมาไม่เคยถูกปฏิเสธเลยสักครั้ง คิดอยากใช้ใครก็มีแต่คนวิ่งกุลีกุจอมาทำให้ด้วยความเต็มใจ แล้วแบบนี้จะไม่ให้โกรธได้ไงกัน!
“นี่ฉันเป็นเจ้านายนะ นายมีสิทธิ์เลือกด้วยงั้นเหรอ?” เซฮุนขึ้นเสียงทำเอาสาวเจ้าที่คิดจะมาทดสอบเสน่ห์ความงามของตนด้วยการสารภาพรักกับชายหนุ่มผู้เย่อหยิ่งสะดุ้งโหยง ด้วยรับรู้ถึงความผิดปกติในสถานการณ์ตรงหน้าว่าควรรีบฉากออกไปให้ไกลห่างโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
“เอ่อ…ถ้าตอนนี้ยังไม่ว่าง เอาไว้วันหลังก็ได้นะ พี่ไม่รีบหรอก” เธอรีบวิ่งฉิวออกจากสถานที่เกิดสงครามเย็นขนาดย่อมๆ ในเร็วพลัน
“ก็ไม่ได้เลือกอะไรนี่นา ฉันทำตามหน้าที่ทุกอย่าง ถ้าจะให้ทำหน้าที่อื่น นายก็จ้างเพิ่มเอาสิ จะทำให้” ยิ่งได้ยินแบบนี้ก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่ พาลให้อยากตรงเข้าไปสอยปากนั้นสักทีให้สาแก่ใจ
“งั้นฉันจ้างให้นายลาออกจากการเป็นบอดี้การ์ดนี่ แบบนี้ดีกว่ามั้ย หวงจื่อเทา!”
“ขอโทษด้วยนะ ดูเหมือนนายจ้างจะเป็นปู่ของนาย คนที่จ้างให้ฉันอยู่หรือจ้างให้ออกได้คงมีแต่นายท่านหรือปู่นายเท่านั้น แล้วก็....ขอบใจที่จำชื่อเต็มฉันได้ ทั้งที่เมื่อกี้ฉันบอกนายไปแค่สั้นๆ เท่านั้น”
“นาย...!!!” คุณชายโอ เซฮุนถึงกับพูดอะไรต่อไม่ออก ชี้หน้าคนตาดุก่อนเดินจ้ำเข้าห้องเรียนไปโดยมีจื่อเทาเดินตามไปแบบเฉยๆ สบายๆ คล้ายมันไม่ได้เกิดเหตุปะทะคารมสงครามนายบ่าวกันมาก่อนทั้งยังเลือกที่นั่งทางด้านหลังของเซฮุนเพื่อจะได้คอยดูแลได้สะดวก มีอะไรจะได้ช่วยเหลือป้องกันทัน
=========== inmyskin ===========
เซฮุนยังคงติดนิสัยเดิม ๆ และทำมันเหมือนทุกครั้งที่เข้าห้องเรียน เขานอนฟุบไปกับโต๊ะอย่างไม่สนใจใคร แม้ว่าอาจารย์จะเข้าสอนแล้วก็ตาม
‘ไอ้เจ๊กบ้าเอ๊ย กล้าดียังไงมาท้าทายกับฉันแบบนี้วะ ไล่ก็ไม่ไป แกล้งทุกทางก็หนังหนาหนังเหนียวทนสารพัด นี่ฉันจะไล่ไอ้คนจีนสามคนนี่ออกไปจากชีวิตยังไงดี โดยเฉพาะ.....หวงจื่อเทา’
ริมฝีปากสีแดงจัดตัดกับผิวขาวของหนุ่มน้อยยังคงเม้มเข้าหากันก่อนใช้ฟันกัดขบบนกลีบปากล่างอย่างแสนโมโหกระทั่งหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อนจากการเค้นสมองเรียนรู้งานที่บริษัทกับเลขาและคนสนิทบิดาตน ห้องเรียนเปรียบเสมือนห้องนอนที่เขาจะสามารถพักผ่อนได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวลถึงเรื่องใดอื่น คงจะเป็นแค่ตอนนี้เท่านั้นที่เรียกว่าเวลาพักผ่อนอย่างแท้จริง เพราะกลับบ้านไปก็ต้องไปสะสางงานต่อจนแทบไม่มีเวลาเป็นส่วนตัวเลยด้วยซ้ำ
“โอ เซฮุน เมื่อกี้ผมอธิบายเรื่องอะไรอยู่?” เสียงอาจารย์ขานชื่อทำให้เซฮุนสะดุ้งตื่น ลุกขึ้นสบตากับอาจารย์ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเมื่อครู่แกสอนเรื่องอะไร หันไปหาเจ้าบอดี้การ์ดที่นั่งอยู่ด้านหลังมันก็หันหน้าหนีกันอย่างไม่ใยดี
“…ไม่ทราบครับ” เขาก้มหน้าตอบ
“ถ้าคุณจะมานั่งหลับในวิชาผมทุกชั่วโมงแบบนี้ แม้จะทำสอบได้ก็จริง แต่ผมคงต้องพิจารณาเรื่องเวลามาเข้าเรียนของคุณใหม่นะครับ ซึ่งหมายถึงหมดสิทธิ์สอบ เข้าใจใช่มั้ย โอ เซฮุน”
เด็กหนุ่มตอบรับทราบพร้อมโค้งขอโทษอาจารย์ จนคนในชั้นซุบซิบกันต่อไม่หยุด เพราะน้อยครั้งนักที่จะเห็นคุณชายตระกูลโอเสียฟอร์มหน้าแตกกลางห้องแบบนี้ จะเรียกว่าครั้งนี้อาจารย์เหนือกว่าก็ถูก เพราะหากอาจารย์เลือกถามเกี่ยวกับเนื้อหาวิชาที่เรียน เซฮุนก็คงตอบได้อยู่ดี เผลอๆ อาจมีทฤษฎีอะไรมาขัดแย้งจนทำให้อาจารย์เป็นฝ่ายเสียหน้าแทนก็ได้ ดังนั้นการจะกำราบนักเรียนแบบนี้สักคนก็ต้องใช้ความคิดพลิกแพลงบ้างถึงจะชนะ
เซฮุนกวาดสายตาดุๆ มองกราดไปรอบห้องจนทุกคนต้องหุบปากให้สนิทเลิกวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับเขาในตอนนี้อย่างเกรง ๆ ก่อนสายตาพิฆาตนั้นจะไปหยุดอยู่ที่หวงจื่อเทาผู้ยังคงวางเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ บนสีหน้า
“ทำไมไม่บอกตอนฉันหันไปถาม”
“.........”
“หวงจื่อเทา” ยิ่งเห็นท่าทางไร้อารมณ์ไม่สนใจไม่ใส่ใจกันแบบนี้ก็ยิ่งให้โมโห
“ไม่เห็นความจำเป็น” และแล้วดวงหน้าร้ายๆ ที่เมื่อครู่ยังเฉยชาอยู่ก็เปลี่ยนกลับมากระตุกยิ้มตรงมุมปากก่อนพูดต่อ
“นายก็....ไม่ตายไม่ใช่เหรอ ถ้าตอบไม่ได้น่ะ…อย่าลืมสิ ฉันมีหน้าที่ดูแลนายไม่ให้ได้รับอันตราย ไม่ใช่มานั่งคอยช่วยนายตอนถูกครูตำหนิ” คำตอบของเทาทำเอาคนฟังเลือดขึ้นหน้าอีกหน สะบัดหน้าหันกลับไปยังหน้าชั้นเรียนอย่างเก่าด้วยความคั่งแค้นใจ
เมื่อเลิกเรียนเซฮุนถูกเรียกไปตำหนิในพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมของตนอีกครั้ง พร้อมทั้งกล่าวขอโทษอาจารย์และสัญญาว่าจะไม่ทำกิริยาอาการเบื่อเรียนแบบนี้อีกอย่างสำนึกผิด กว่าจะได้ออกจากห้องพักครูก็นานโข มีบอดี้การ์ดทั้งสามคนยืนรอรับที่หน้าห้องพักครูอย่างอุ่นหนาฝาคลั่ง
“พวกนายใครก็ได้ ไปซื้อน้ำให้ฉันทีสิ” คำพูดของเซฮุนแลคล้ายอากาศธาตุที่ทั้งสามคนไม่สนใจว่ามันจะมีอยู่ ต่างคนต่างนิ่งเฉยไม่ขยับเคลื่อนไหวกายใดๆ ยังคงยืนจ้องหน้านายน้อยคนนี้ที่กำลังควันออกหูเป็นรอบที่ร้อยของวัน
“ไม่ได้ยินกันหรือไง ตกลงพวกนายฟังภาษาเกาหลีไม่ออกงั้นเหรอ ให้ตายสิ!” เขาพูดย้ำอีกครั้งอย่างหงุดหงิดเต็มที่ สุดท้ายจึงเป็นลู่หานที่ขยับตัวทำท่าจะออกไปซื้อให้จริงๆ แต่ถูกคริสรั้งแขนไว้ให้หยุดยืนอยู่ที่เดิม
“เราไม่ใช่คนใช้ของคุณนะ คุณโอ เซฮุน เข้าใจเสียใหม่ เราถูกจ้างมาเพื่อคุ้มครองเท่านั้นไม่ได้จ้างมาให้คุณใช้เยี่ยงคนรับใช้ที่บ้านของคุณ เพราะงั้นเราคงทำตามที่คุณต้องการไม่ได้ เรื่องไล่ออกก็เหมือนกันต่อให้คุณพยายามแค่ไหนเราก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น คุณปู่ของคุณ...” คริสย้ำคำหนักแน่นในทุกประโยคที่เอ่ยออกมา แล้วมันก็เป็นเนื้อหาใจความสำคัญหลักๆ เดียวกันกับที่เขาฟังมาจากจื่อเทาแล้วเมื่อตอนเรียน ยิ่งพอมาเจออีกคนพูดซ้ำตอกย้ำก็ยิ่งให้ฟิวส์ขาดกระจุย ร้องโวยอย่างเหลือจะทน
“พวกบ้าเอ๊ย! บ้าเหมือนกันหมดเลย ทั้งพวกนายทั้งแทซัน ทั้งปู่ด้วย” ร่างเพรียวบางของคุณชายตระกูลโอเดินลิ่วนำหน้าบอดี้การ์ดตนไปขึ้นรถอย่างงุ่นง่าน พาลเหวี่ยงข้าวของเครื่องใช้เข้าไปบนเบาะอย่างจงใจทำให้รู้ว่าไม่พอใจเป็นอย่างยิ่ง พักหลังๆ ที่มีบอดี้การ์ดกรุ๊ปนี้เข้ามาดูเหมือนอาการเอาแต่ใจขี้เหวี่ยงวีนของคุณชายจะกลับมาให้ได้เห็นอยู่บ่อยครั้ง จนภาพลักษณ์แสนเย็นชาและเป็นผู้ใหญ่นิ่งๆ ใช้เพียงคำจาเชือดเฉือนนั้นหายไปอยู่บ่อยครั้ง และมันก็เป็นที่ถูกอกถูกใจของใครหลาย ๆ คนโดยเฉพาะแทซัน มันเหมือนเขาได้คุณหนูของเขากลับคืนมาอีกครั้ง ไม่ใช่คุณโอ เซฮุน ที่แบกรับภาระและอยู่ภายใต้แรงกดดันตั้งมากมายจนแทบไม่เหลือความเป็นเด็กวัยรุ่นสมวัยเอาไว้เลย
“แทซัน ไปที่แกลอรี่ของ คิม จงอิน” พูดจบก็นั่งไขว่ห้างหันหน้าออกนอกหน้าต่างทันที
“นั่นมันนอกเส้นทางนี่ครับ เดี๋ยวคุณท่านก็…” แทซันหันมากล่าวเตือน
“บอกให้ไปก็ไปสิ พูดไม่รู้เรื่องเหรอ วันนี้ถ้าไม่ทำตามที่ฉันบอก ฉันฆ่าคุณแน่ ออกรถ!” เซฮุนตวาดลั่น
“ยังไงก็ไปไม่ได้ครับห้ามออกนอกเส้นทางเด็ดขาดจนกว่าจะรายงานขออนุญาตกับคุณท่านได้ หากคุณหนู เอ่อ คุณเซฮุนต้องการไปที่นั่นไว้พรุ่งนี้ผมจะขอคุณท่านให้นะครับ” แทซันยังยืนยันคำเดิม
“ฉันให้เลือกนะระหว่างขับไปกับฉันตอนนี้ เดี๋ยวนี้ โดยมีคุณ แล้วก็ไอ้พวกคนจีนหน้าตาไร้อารมณ์สามคนตรงนี้ไปด้วย กับ....ฉันเปิดประตูลงรถจากรถแล้ววิ่งหนีพวกคุณทั้งหมดไปคนเดียว จะเอาอย่างไหน????”
เสียงเซฮุนที่กัดฟันกรอดก่อนพูดรอดไรฟันระงับความโกรธอย่างถึงที่สุดไว้ในใจ ทำเอาแทซันถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพราะมันแปลว่าวันนี้มีคนทำให้นายน้อยของเขาโมโหมาอย่างหนักเป็นแน่ ไม่ต้องสืบก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะสามคนที่นั่งอยู่นี้ต่างคนต่างหันหน้าออกหน้าต่างลอบอมยิ้มแล้วกลับมาทำสีหน้าแน่นิ่งตามเดิมไม่ต่างกัน แทซันจึงจำใจต้องเลือกทางที่ปลอดภัยที่สุด คือการออกรถไปตามยังแกลอรี่ของชายหนุ่มที่ชื่อคิม จงอิน ตามเซฮุนสั่ง
ในที่สุดตัวละครสำคัญๆ ก็ออกมากันจนครบสักที
ว่าจะอัพวาเลนไทน์ปรากฏว่าล่วงเลยมาเป็นอีกวันซะอย่างนั้น
ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยแล้วกันนะจิ๊ รักเขามาก ชิงๆ
with love
viruskei (เมย์)
ความคิดเห็น