คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Ai] KrisHan ::3:: You're my Present
2013.11.06 Happy Birthday Wuyifan <3
HBD: [You’re my Present] เธอเป็นดั่งของขวัญและปัจจุบันของฉัน
“สุขสันต์วันเกิดนะลูกรัก”
“ขอบคุณครับแม่”
เขาจูบลงบนแก้มแม่ของเขาพร้อมรับจูบของแม่กลับ ก่อนทั้งสองจะกอดกันไว้จนแน่น
ปีนี้แม่ของอู๋อี้ฝานเดินทางมาหาลูกชายเพียงคนเดียวของเธอเพื่อฉลองในความสำเร็จและอวยพรวันเกิดให้ลูกรักอย่างอบอุ่น ซึ่งถือเป็นของขวัญที่ชายหนุ่มคิดว่าเป็นสิ่งล้ำค่าและวิเศษสุดแล้วสำหรับเขา เขาขอบริษัทไปพักอยู่โรงแรมกับผู้เป็นแม่ตั้งแต่วันที่เธอเดินทางมาถึง พาชอปปิ้งเดินเที่ยว ทานหม้อไฟกันตามประสาแม่ลูก โดยปราศจากแฟนคลับหรือผู้ติดตามทั้งหลาย
“ความจริงลูกกลับเลยก็ได้นะ ไม่ต้องไปส่งแม่หรอก”
“ผมไปทำธุระแป๊บเดียวเองครับ เดี๋ยวผมกลับมา”
ชายหนุ่มยกยิ้มจนตาหยี กอดแม่ของเขาไว้อีกครั้ง เธอจึงตบไหล่เขาเบาๆ พยักหน้ารับรู้และไม่ว่ากระไร .... เรื่องบางเรื่องถึงแม้จะรู้แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้คงเหมาะกว่าและนั่นก็จะทำให้คนที่เรารักไม่อึดอัด เธอยังคงตามใจลูกชายคนนี้ของเธอเสมอ และเฝ้ามองอยู่ห่างๆ ด้วยความเข้าใจ
‘อี้ฝาน นายจะอยู่กับแม่จนถึงวันไหนเหรอ’
‘แม่กลับพรุ่งนี้น่ะ’
‘งั้นเหรอ...... งั้นก็สุขสันต์วันเกิดนะ ไว้ค่อยมากินปาร์ตี้กันที่หอพร้อมทุกคนแล้วกัน’
‘อื้อ ขอบใจนะหานหาน’
นั่นเป็นข้อความที่เขากับลู่หานคุยกันเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา ก่อนเขาจะออฟไลน์และครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง บอกขออนุญาตแม่กลับมายังหอพักในตอนนี้ และมันก็น่าแปลกที่หอของชายหนุ่มที่อยู่รวมกันถึงสิบสองคนกลับเงียบเชียบจนน่าตกใจ มันแปลกมากเสียจนผิดสังเกต ที่แน่ๆ คงไม่ใช่การเซอไพรส์วันเกิดของเขาแน่นอนเพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาจะกลับมา
“เอ๊า! นายมาได้ไงเนี่ยคริส?” ซิ่วหมินเงยหน้าขึ้นจาก Tablet ในมือมองคนที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องด้วยสีหน้าแปลกใจระคนสงสัย
“มาเอาของนิดหน่อยน่ะ ไปไหนกันหมดเหรอ?” อี้ฝานถามต้าเก่อที่อยู่โยงเฝ้าหอเพียงลำพัง
“แห่กันออกไปซื้อของขวัญวันเกิดให้นายกันน่ะสิ แต่บางคนก็ไปหาอะไรกิน วันนี้ได้หยุดไม่มีใครอยากกลับมาเร็วนักหรอก” ซิ่วหมินพูดจบผู้ฟังก็พยักหน้าเข้าใจและหยิบมือถือขึ้นมากดพิมพ์ข้อความหมายส่งไปหาใครบางคนที่เขาอุตส่าห์รีบมาหา
“ลู่หานอยู่ในห้องนะ ไม่ได้ไปไหน” เหมือนมีตาทิพย์ต้าเก้อยกยิ้มพูดออกมาทั้งที่ตายังจ้องจอ มือยังสไลด์บน Tablet ด้วยทีท่าสบาย ๆ แถมยังบอกพิกัดโดยไม่ต้องเอ่ยปากถามสักคำ ทำเอาอู๋อี้ฝานเลิกคิ้วสูงยิ้มน้อยๆ ให้ ก่อนขอตัวเดินไปยังห้องพักของกวางน้อย
รีบร้อนกลับมาแบบนี้จะไม่รู้ได้ไงว่ามาหาใครน่ะ อู๋อี้ฝาน…… ซิ่วหมินคิดในใจและเล่นเกมต่อ
ก๊อก ๆ ๆ
“ไม่ได้ล็อค” น้ำเสียงสดใสตะโกนลอดออกมาจากในห้องทำให้มือใหญ่คว้าบิดลูกบิดประตูและเดินก้าวเข้าไป เจ้ากวางดื้อในชุดเสื้อหนาชั้นนอนคว่ำหน้ากินขนมและดูอนิเมะเรื่องโปรดของตัวไม่ใส่ใจคนที่เดินเข้ามาใหม่แม้แต่น้อย
“ท่าทางสบายน่าดูนะนายน่ะ” ใบหน้าคมเข้มระบายยิ้มและหัวเราะลงคอเมื่อเห็นภาพน่ารักตรงหน้าของคนตัวเล็กหัวโตอย่างลู่หานนอนตีขาสบายอารมณ์อยู่บนเตียงนอนเช่นนี้ แต่พอครั้นได้ยินเสียงของผู้มาใหม่ลู่หานถึงตกสะดุ้งหันขวับมามองจ้องอย่างกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์ของโลกยังไงยังงั้น
“อู๋อี้ฝาน ไหนนายบอกว่าจะไม่เข้ามาไง!”
“...เปลี่ยนแผนนิดหน่อย”
“นิดตรงไหน นายกลับมาเลยหรือเปล่า หรือว่าต้องไปอยู่กับคุณน้า ใช่สิแม่นายกลับพรุ่งนี้นี่นานายนอนนี่ไม่ได้อยู่แล้ว งั้นอยู่ได้นานมั้ย นายรอฉันอยู่นี่เลยนะ ห้ามไปไหนล่ะ เข้าใจหรือเปล่า รอนะ เดี๋ยวฉันมา เข้าใจมั้ย นี่ นายอย่ามามองหน้าแล้วยิ้มเฉยๆ สิ ตอบบบบบ” กวางบ้าเหมือนกวางสติแตกดีดตัวลงจากเตียงคว้าเสื้อกันหนาวออกมาใส่ ถอดเปลี่ยนกางเกงอยู่บ้านมาเป็นกางเกงยีนส์เสียต่อหน้าอย่างลนลาน
“นายจะไปไหน?”
“แป๊บเดียวเดี๋ยวมา อยู่รอฉันก่อนนะ ฉันจะรีบกลับ” จากนั้นก็โกยอ้าวออกจากห้องไปทันที ทิ้งไว้แต่เพียงอู๋อี้ฝานที่นั่งงงในความลนลานของกวางดื้อตัวนี้ เขามองไปรอบๆ ห้องและนั่งลงบนเตียงของลู่หาน ที่ๆ กวางบ้ามักหวงแหนที่สุดแต่ไม่ใช่กับอู๋อี้ฝาน ลู่หานเลิกนิสัยหวงที่นอนมานานพอสมควรแล้ว เพียงแต่เลิกได้แต่กับเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น และนั่นมันก็ดีเสียยิ่งกว่าดีสำหรับอู๋อี้ฝาน
เมื่อเหลือบมองไปตรงหัวเตียงถึงได้พบกล่องของขวัญกล่องเล็กกับการ์ดเสียบคู่ตัวแผ่นขนาดไม่ใหญ่มากนักพับสอดไว้บนฝากล่องดูเรียบร้อย ริมฝีปากยกยิ้มเพียงลำพังและหยิบการ์ดมาเปิดอ่าน
“สุขสันต์วันเกิดอู๋อี้ฝาน นายอายุเท่าฉันแล้วนะวันนี้ มีความสุขมากๆ ล่ะ รัก...หานหาน”
แน่นอนว่ากล่องของขวัญกล่องนี้ไม่ว่ายังไงมันก็เป็นของเขาอยู่แล้ว และวันนี้ก็เป็นวันเกิดของเขา ถ้าเขาจะแกะห่อมันออกดูก่อนคงไม่ผิดอะไรใช่หรือเปล่า? อือ ไม่ผิดหรอก ในเมื่อสุดท้ายลู่หานก็ต้องให้เขาอยู่ดี อู๋อี้ฝานแกะกล่องออกดูอย่างตั้งใจ จนเห็นเป็นต่างหูเล็กๆ สีดำคู่หนึ่งลักษณะคล้ายหมุดแต่วาวแสงสวย มือใหญ่หยิบมันขึ้นมาส่องดูกับไฟจนเกิดประกายวับวาม
“เหยยยยยยยยยย ไหงแกะก่อนแบบนี้เล่า ฉันยังไม่ทันได้ให้นายเลยนะ!”
คนตัวเล็กยืนเท้าสะเอวอยู่หน้าประตูส่งเสียงโวยวายพลางหอบแฮ่กเหมือนวิ่งแข่งมาสักสิบกิโลได้ ในมือมีเค้กชิ้นเล็กที่ถือประคองใส่จานไว้เดินตรงเข้ามาหา
“เค้ก?”
“ก็บอกว่าไม่กลับมาใครมันจะซื้อเค้กไว้ล่ะ นี่วิ่งไปซื้อจากร้านสะดวกซื้อด้านล่างมาให้ มีแค่นี้จริงๆ ถ้าไม่กินนะฉันจะอัดให้น่วมเลยคอยดู” ลู่หานลงนั่งขัดสมาธิข้างๆ กันและบ่นพึมพำอุบอิบก่อนถูกปลายจมูกโด่งคมเป็นสันของคนข้างๆ จิ้มฝังลงบนพวงแก้มและจิบชิมผิวเนื้อเนียนข้างริมฝีปากอย่างผะแผ่ว
“สุขสันต์วันเกิดอู๋อี้ฝาน ฉันรักนาย” อี้ฝานกระซิบและจูบบนพวงแก้มของลู่หานอีกครั้ง
“อะ...อะไร” เขายกมือถูแก้มตัวเองไปมาด้วยคิ้วขมวดมุ่นไม่เข้าใจ แต่ดวงหน้าที่ร้อนผ่าวจากเลือดลมที่สูบฉีดมันก็ยิ่งอุ่นร้อนขึ้นมาอีกเป็นเท่าเพียงเพราะแค่ริมฝีปากกับปลายจมูกนั้นสัมผัสกันเพียงนิด
“ประโยคแรก อวยพรวันเกิดตัวเอง ประโยคหลัง ฉันให้นาย” คนร่างสูงใหญ่หัวเราะร่วนลงคอ
“คนบ้าอะไรเนี่ยยยยยยย”
“นายรู้จักประโยคนี้หรือเปล่า You’re my [Present] ลู่หาน...นายน่ะคือของขวัญของฉันนะ....และเป็นปัจจุบันที่ฉันมีด้วยเหมือนกัน ฉันรักนาย” เขามองจ้องดวงตากลมโตของกวางน้อยที่จ้องมองกันกลับมาอย่างไม่อาจบอกความนัยได้หมด
“...........ฉันก็เหมือนกัน สุขสันต์วันเกิดนะฝานฝาน” ลู่หานอ้อมแอ้มในลำคอพูดเสียงเบาแทบเบาหวิวก่อนโน้มหน้าจุ๊บเบาๆ ตรงแก้มเจ้าของวันเกิด อู๋อี้ฝานไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มและตักกินขนมเค้กในจานแบ่งกันกับลู่หาน
ถ้าผมจะกลับไปโรงแรมแม่ช้ากว่านี้อีกหน่อย แม่คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยครับ?
Never Ending Story Krishan
=========== #aikrishan ========
131106 Kris Weibo Update: " Happy birthday to me, I Love you ❤ Cr:@EXO_M_K
ความคิดเห็น