คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Ai] KrisHan ::2:: so sick
Ai เรื่องที่ 02 :: So Sick ::
“กลับกันเถอะ”
มือเล็กเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกงของตนหลังจากเปิดอ่านข้อความล่าสุดที่ได้รับจากน้องชายตัวดีเมื่อครู่
“ยังอยากเดินอยู่เลย มีอะไรหรือเปล่า นานๆ ได้หยุดออกมาซื้อของกับเขาบ้างแบบนี้เดินชอปให้กระจายไปเลยดีกว่าน่า” เฉินหัวเราะร่วนลงคอ พลางเปิดดูถุงในมือเพื่อเช็คของตัวเองว่ายังขาดเหลืออะไรอีกบ้างที่ยังไม่ได้ซื้อ
“จริงด้วย กลับดึกหน่อยก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ วันนี้วันหยุดทั้งที” ซิ่วหมินสนับสนุนคำของเฉินและหันไปคุยกันต่อว่าจะไปร้านไหนกันอีกดี มีลู่หานที่ทอดถอนหายใจ รับคำอือกับเพื่อนทั้งสองอย่างไม่กล้าขัด ล้วงหยิบมือถือออกมาเปิดดูข้อความอีกรอบ
‘พี่กลับมาเร็วๆ นะ ตุ้ยจางอาการไม่ดีเลย’
‘ให้กินยาไปหรือยัง บอกให้นอนพักไปก่อน พี่เมเนไม่อยู่หรือไงเทา’ ลู่หานส่งข้อความตอบกลับ
‘มาส่งพวกผมที่หอแล้วก็ออกไปแล้ว พี่ไล่ให้ผมไปนอนที่อื่นด้วย บอกว่าจะพากันติดหวัด เสี่ยวลู่รีบกลับมาสักทีเถอะ ผมรับมือตุ้ยจางไม่ไหวหรอกนะ พี่เมเนฯเอายามาทิ้งไว้ให้ก็กินที่ไหนกัน ยังวางอยู่ที่เดิมอยู่เลย’ เทาพิมพ์เสร็จก็ต่อท้ายด้วยอิโม่ร้องไห้ลากยาวเป็นสาย
‘เฉิน กับ เปาจื่อยังซื้อของกันไม่เสร็จเลย ยังไงเดี๋ยวฉันจะรีบไป แล้วพวกซูโฮล่ะกลับกันมาหรือยัง’ ลู่หานไม่รู้จะทำยังไง เพราะสองคนไม่ยอมกลับกันเสียที จะให้กลับทั้งๆ ที่ได้ออกมาเดินเล่นมันก็น่าสงสาร จะกลับก่อนมันก็ดูแปลกไป เลยได้แต่เดินตามชอปปิ้งกันต่อด้วยใจที่ร้อนรน เขาส่งอีโมขมวดคิ้วกลับไปให้ ก็ได้รับอีโม่ร้องไห้ของแพนด้ากลับมาอย่างรวดเร็วทันใจ
‘ยังไม่ถึง แต่เซฮุนบอกว่าให้ผมนั่งเล่นที่ห้องกลางก่อน กลัวจะติดหวัดตุ้ยจางเหมือนกัน เสี่ยวลู่! เสี่ยวลู่นั่นแหละ กลับมาสักที ผมไม่ไหวจริงๆ นะ~~~~’ อีโมร้องไห้อีกรอบเห็นแล้วก็ให้ทอดถอนใจหนักๆ อีกครั้ง ความจริงอี้ฝานก็ป่วยเรื้อรังมาตั้งแต่ก่อนหน้านั้นแล้ว เหมือนจะหายแต่ก็ไม่หาย นี่คงเพราะไปออกแดดจัดๆ ตื่นกันแต่เช้าด้วยล่ะนะถึงได้กลับมาเป็นมากขึ้นกว่าเก่า ห่วงนะ แต่ไม่รู้ว่าจะทำยังไง คุยกันขอตามไปนั่งดูที่สนามด้วยแบบเมื่อครั้งที่เทากระโดดน้ำ เจ้าตัวก็ไม่ยอมบอกว่าให้ไปเที่ยวซะที่มีโอกาสได้หยุด อย่ามานั่งเมื่อยดูพวกเขาเล่นบาสอัดรายการกันแต่เช้าจรดค่ำเลย มันน่าเบื่อ เมื่อยืนยันกันแบบนั้นเลยต้องออกมาชอปปิ้งแก้เบื่อนี่แหละ แล้วผลเป็นไง ห่วงหน้าพะวงหลังอยู่นี่เอง อ่านแฟนแอคจากพวกแฟนคลับก็บอกว่าแข่งแพ้ มีภาพประกอบเป็นตุ้ยจางอดีตกัปตันคนเก่งใช้ผ้าคลุมหน้าอย่างแสนเสียดาย
.... แล้วจะชอปปิ้งสนุกได้ไงกัน
เขายังคงเดินเล่นชอปปิ้งกับซิ่วหมินและเฉินไปอย่างพยายามไม่ให้เป็นที่สังเกต เพราะลู่หานเองก็ไม่อยากให้เพื่อนที่มาด้วยกันหมดสนุก หรือรู้สึกว่าเขาไม่อยากใช้เวลาร่วมกัน มันคงน่าน้อยใจมากถ้าเพื่อนเป็นแบบนั้น ลู่หานยังแคร์คนเหล่านี้อยู่เสมอ ไม่น้อยไปกว่าคนที่ตนกำลังละล้าละลังเป็นห่วงมากอยู่ในเวลานี้
แล้วสุดท้ายเขาก็ได้กลับมายังหอพักเสียที
พวกฝั่งเคกลับมากันแล้ว บางคนก็ออกไปหาข้าวกินบ้างก็มี เซฮุนและเทายังคงนั่งกันอยู่ที่ห้องกลางรอคอยเขากลับมา แค่เห็นหน้า ต่างคนก็ต่างละล่ำละลักแย่งกันพูดซ้อนกันไปซ้อนกันมาจนแทบจะฟังไม่เป็นภาษา หากจะจับใจความหลักโดยรวมที่ทั้งเทาและเซฮุนบอกก็มีแต่ฟ้องถึงคนดื้อด้านที่นอนอยู่เพียงลำพังในห้องพัก ใครเข้าไปดูก็ถูกไล่ออกมาจนหมด แม้แต่อี้ชิงหรือซูโฮก็ไม่เว้น ลู่หานบอกเทาให้นอนที่ห้องกับเซฮุนไปส่วนเขาจะไปดูตุ้ยจางให้เอง
“พี่ต้องจัดการนะ ผมรู้ว่าเสี่ยวลู่เอาอยู่”
“เสี่ยวลู่อีกแล้ว! ก็บอกว่าให้เลิกเรียกสักทีไง” ลู่หานเขกกะโหลกแพนด้าตาคล้ำไปทีนึงก่อนลุกเดินตรงไปยังห้อง ”ตัวปัญหา” ณ ตอนนี้
เสียงประตูห้องที่แง้มเปิดออกทำให้คนบนเตียงพลิกตัวหันหนีเข้ามุมอย่างไม่ประสงค์จะให้ใครได้ยุ่งกับตัวเขาแม้แต่น้อย
“บอกให้ไปไงเดี๋ยวติดหวัด”
“กับฉัน นายก็กล้าไล่เหมือนคนอื่นๆ เหรอ” เจ้ากวางน้อยพูดไปแบบนั้นด้วยรู้ดีว่าตน “พิเศษ” กว่าใครทั้งหมดสำหรับคนบนเตียงนี้ เพราะเมื่อเพียงแค่เอ่ยปาก ร่างสูงใหญ่ที่นอนขดกายห่มผ้าอยู่บนเตียงหลังนั้นเพียงลำพังก็บ่นพึมพำเบาๆ เพียงเล็กน้อยและเงียบเสียงไปอย่างไม่อาจหาญสู้
...ฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้และลงนั่งข้างกายกันพร้อมมือเล็กที่แนบลงบนหน้าผาก ด้วยอุณหภูมิของร่างกายที่ต่างกัน ทำให้มือนั้นเย็นสบายเหลือเกิน ลู่หานเลื่อนแตะแถวลำคอเบาๆ และมันก็ทำให้รู้ว่า อู๋อี้ฝานตัวรุมมากกว่าเมื่อคืนที่ผ่านมา เขาหันมองเม็ดยาบนโต๊ะข้างหัวเตียงพร้อมน้ำดื่มที่ถูกรินไว้จนเต็มแก้วด้วยทอดถอนหายใจส่ายหน้าในความรั้นของเจ้ามังกรบ้าตัวนี้
“จะวางยาไว้จนมันหมดอายุหรือไง หรือคิดว่าแค่วางใกล้ตัวแล้วมันจะออสโมซิสได้น่ะห้ะ อู๋อี้ฝาน!”
“นอนสักตื่นเดี๋ยวก็หาย” ชายหนุ่มตอบเพียงสั้นๆ ในลำคอ
“โตจะแย่ลุกมากินเลย”
“................”
“อี้ฝาน....”
“.................”
“อู๋-อี้-ฝาน”
“...................”
“นี่เรียกร้องอะไรอยู่หรือเปล่าเนี่ย?” ใช่...ปกติอู๋อี้ฝานคนนี้ไม่ใช่ผู้ชายที่กินยายากอะไรแม้แต่น้อย ดีไม่ดีรู้ตัวว่าป่วยเมื่อไรก็หากินเองเสียด้วยซ้ำ จะบอกว่าป่วยแล้วอ่อนแอนี่ยิ่งยี้เข้าไปอีก แล้วทำไมคราวนี้เจ้าหมอนี่ถึงได้ดื้อด้านทำตัวมีปัญหานักล่ะ
“เปล่า แค่ไม่อยากกิน ลู่หาน นายออกไปเหอะ ฉันไม่อยากทำให้นายป่วยไปด้วย นายยิ่งป่วยง่ายอยู่”
“........” ลู่หานใช้มือทั้งสองข้างประกบลงไปยังใบหน้าของอู๋อี้ฝานพลางรั้งให้หันมาสบตาจ้องหน้าตน
“แพ้แต่ก็ได้เป็นผู้เล่นทรงคุณค่าของวันนี้ไม่ใช่เหรอ... นี่น่ะ ไม่เห็นจะน่าเสียใจตรงไหนเลย นายเก่งจะตาย” กวางน้อยยิ้มตาหยีให้กำลังใจ จนคนบนเตียงพรูลมหายใจออกมาอย่างไร้ทางสู้ นั่นสิ ปิดอะไรเจ้ากวางบ้านี่ไม่เคยได้สักครั้ง ทำไมจะต้องจับจุดกันได้ทุกทีสิน่า วันนี้หลังจากที่บาสแพ้ เขาก็ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไรทั้งนั้น เล่นอย่างเต็มที่และสุดความสามารถแต่ก็ยังแพ้อยู่ดี ถ้ามันป่วยก็ให้มันป่วยตายไปซะเลยคงดี มันน่าหงุดหงิดไม่ใช่หรือไงที่ตัวเองเป็นแบบนี้
“เกลียดนายจริงๆ” ใบหน้าคมเข้มฝืดยิ้มจางๆ และเอื้อมมือโอบเข้าที่เอวเล็กซุกหน้าลงกับพุงนั้นอย่างขออ้อนสักวัน มีเจ้าของพุงทำตัวเป็นพุงที่ดีให้ซุกหน้าลงมาและลูบผมที่ไม่ค่อยจะเอื้อมจับได้ถึงบ่อยครั้งนักอย่างอ่อนโยน ไม่บ่อยนักที่อี้ฝานจะทำตัวอ่อนแอให้เห็น และไม่บ่อยนักที่เขาจะได้เป็นฝ่ายลูบผมปลอบเช่นนี้
เขาปล่อยให้อู๋อี้ฝานนอนหนุนกันอยู่นานพอสมควรก่อนจะเริ่มพูดคุยทำลายความเงียบอีกครั้ง
“วันนี้ให้ฉันนอนห้องนี้นะ ฉันไม่ติดหวัดหรอก ฉันอยากอยู่กับนาย”
“....ไม่ให้อยู่ ก็คงอยู่ๆ ดีไม่ใช่หรือไง” อู๋อี้ฝานผละจากเอวบางของลู่หาน และลุกขึ้นนั่งจ้องหน้าใบหน้าหวานที่ยิ้มกริ่มกับเม็ดยาและแก้วน้ำในมือ ชายหนุ่มเบ้หน้าอีกครั้งพอเป็นพิธีหยิบยาโยนเข้าปากและกรอกน้ำตามจนหมดแก้ว
“ถ้าไล่ก็จะไม่อยู่นะ”
“งั้นฉันไล่”
“………ไล่ไม่จริงอ่ะ หน้านายบอกว่าอยากให้ฉันอยู่ชัดๆ” กวางดื้อหยักยิ้มน่ารักและเอื้อมลูบหัวอู๋อี้ฝานอย่างจงใจแกล้งหยอก แล้วก็ต้องสะดุ้งตกตื่นเมื่อเสื้อยืดบนตัวถูกเลิ่กขึ้นอย่างกะทันหันจนนึกว่าจะถูกคนป่วยปล้ำเอาเสียแล้วแต่ก็เปล่า อู๋อี้ฝานเพียงแค่ใช้เสื้อยืดคลุมบนหน้าของลู่หาน แนบจูบริมฝีปากอิ่มนั้นลงไปจนมันย่นยู่...หากสอดลิ้นได้เขาคงทำมันไปแล้ว แต่เพราะไม่อยากให้ลูกกวางต้องติดหวัดถึงต้องหาตัวช่วยกั้น......ก็เท่านั้น
“ไอ้บ้านี่! ทำอะไรวะ!” ลู่หานปัดเสื้อออกจากหน้าตัวเองแต่ก็ถูกมือใหญ่ของอี้ฝานจับรั้งขึ้นไปอีกรอบ
“ไม่อยากให้ติดหวัดแต่อยากจูบ ผ้าห่มมันหนาเสื้อนายมันบาง โอเคนะ” พลางยึดจูบริมฝีปากนั้นไปแรงๆ อีกหนพร้อมหัวเราะร่วนลงคอก่อนไอค่อกแค่กเหมือนกรรมตามสนอง ให้ลู่หานหัวเราะเยาะกลับบ้างและผลักอกหนาออกห่างกัน
“สม....... นี่นอนได้แล้ว เดี๋ยวฉันจะอยู่นี่แหละ” ลู่หานดันชายหนุ่มลงนอนกับผืนฟูกพร้อมผ้าห่มที่ห่มคลุมให้จนถึงหน้าอย่างแกล้งกัน มือเล็กจับอังบนหน้าผากนั้น สร้างรอยยิ้มน้อยๆ ให้กับคนป่วยและจับกุมมือนั้นไว้ไม่ให้ห่างไปไหน
“ทำไมถึงไม่ยอมให้ฉันไปเชียร์นายกันนะฝานฝาน”
“...............เพราะถ้านายไปฉันคงไม่มีสมาธิยิ่งกว่านี้ไงล่ะ หานหาน” อู๋อี้ฝานตอบกลับและหลับตาพริ้มด้วยรอยยิ้ม ช่างเถอะ ถึงจะแข่งแพ้ ถึงจะป่วยยังไง แต่เขาก็ยังมีคนที่คอยเป็นกำลังใจและคอยห่วง คอยดูแลกันอยู่อย่างนี้เสมอนี่นะ
ที่สำคัญ..... ยังรักเขามากอีกด้วย....เพียงเท่านี้เขาก็เป็นผู้ชายที่มีความสุขและโชคดีที่สุดในโลกแล้วล่ะมัง
Never ending story.............#aikrishan
ความคิดเห็น