คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : บันทึกที่ 15 :: ป่วยก็ใช่จะไม่แฉ! ::
19-20.04.2014
#บันทึกของจื่อเทา
แค่ก! แค่ก! ช่วงนี้ไม่สบายครับ โรครุมเร้าโคตรเพลียเลย กลับจากญี่ปุ่นตารางการคัมแบคของพวกเราก็มีอันต้องเลื่อนออกไปเพื่อความเหมาะสม อันเนื่องจากเหตุการณ์ไม่คาดฝันเรือล่มกลางทะเล ทุกคนยังคงมีความหวังว่าชีวิตบนเรือจะปลอดภัยและยังคงภาวนาให้ปาฏิหาริย์มีจริง ดังนั้นเราเลยเลื่อนคัมแบคของพวกเรากันออกไปและแคนเซิลงานที่จะต้องไปโชว์ตัวในเกาหลี รวมถึงการปล่อยเพลงปล่อยมิวสิควีดีโอด้วยเช่นกัน แต่งานของพวกเราฝั่งเอ็มที่จะต้องไปประเทศจีนนั้นก็ยังคงมีกันปกติเริ่มตั้งแต่วันที่ 19 งานของ CCTV โดยก่อนหน้าที่จะเดินทางพวกพี่ๆ ของผมก็ออกชอปปิ้งกันสนุกสนาน เสี่ยวลู่ไปกับเปาจื่อ โดยที่ไม่เอาพ่อมังกรไปด้วย รายนั้นมาถามเอาความกับผมที่นอนซมเพราะพิษไข้ที่ห้องทำยังกับผมเป็นอัปดุลถามเรื่องกวางได้แม่กวางงั้นอ่ะ! เออ แต่เก่งไงเกิดเป็นอัจฉริยะแพนด้าหล่อรวยหัวดี กินไผ่ดีมีคุณค่าทางโภชนาการสูงเพราะขุนเองกะมืออะไรงิ! เลยตอบได้ว่าเสี่ยวลู่ไปไหนกับใคร พอรู้ปุ๊บลูกคนนี้มันก็หมดความหมายทิ้งให้นอนซมต่อ แล้วตัวเองก็ออกไปโทรหาเสี่ยวลู่นัดแนะที่หมายก่อนโทรหาพี่เมเนฯ ให้เอารถออกไปรับเสี่ยวลู่กับต้าเก่อ นั่งหน้าข้างคนขับรอสะสางคดีกะแม่กวาง ที่ออกไปไม่บอก เหอะๆ
คือพักนี้ชอบทำตัวออกหน้าออกตามากล่ะ ผมกับต้าเก่อเลยคิดกันว่าควรแยกคู่นี้ออกจากกันบ้าง หวยเลยไปตกที่ต้าเก่อ เพราะผมโชคดีป่วย นอนรอให้กิ่งไผ่มาดูแลถึงที่ นี่ก็น่าจะมาได้แล้วนะฮุนน่า... ห้ะ อะไร เปล๊า หูฝาดกันป่าวว ผมยังไม่ได้ออกเอ่ยชื่อใครสักคน ผมบอกแค่กิ่งไผ่ไม่ได้เรียกหาใครเว้ย นี่แบบ อุปมาอุปมัยอะไรเข้าใจคนเดียวอ่ะ โอเคป่ะ อย่าแซว บันทึกก่อนยังไม่ได้คิดบัญชีแค้นกะทุกคนเลย เนี่ย! ผมถึงไปประท้วงตากแดด จนไม่สบายมานี่ไง เพราะพวกคุณเลยอ่ะ รับผิดชอบผมด้วยเลยยย
เออ ต่อๆ วันนี้ผมเลยให้ต้าเก่อใช้สกิล Mr.Yes กับเสี่ยวลู่บอกให้ออกไปกัน ใช่ครับ Mr.Yes ก็เสี่ยวลู่นั่นล่ะ รู้ๆ กันอยู่ว่าเสี่ยวลู่ใจดี ปฏิเสธใครไม่เป็น เราเลยเรียกว่ามิสเตอร์เยส ซึ่งก็ไม่ได้ล้อนะคือเป็นข้อดีในข้อเสียของเสี่ยวลู่แหละ ดังนั้นยิ่งเป็นต้าเก่อด้วย เสี่ยวลู่ยิ่งไม่มีทางปฏิเสธเข้าไปใหญ่ มันก็เลยเข้าแผน เสร็จโจรซะ
พอไปรับกลับกันมาที่หอแลบรรยากาศไม่น่าเข้าใกล้สักคน เปาจื่อบอกว่าสองคนเล่นสงครามเย็นกันมาตั้งแต่ในรถแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นกันขนาดนี้ พี่คริสแกออกแนวว่าถ้าไม่อยากให้ไปด้วยก็บอกว่าจะไปกับใครเฉยๆ ก็ได้ไม่ใช่นึกจะไปก็ไปเลย ฟังแล้วไข้ผมจะกลับ กวางบ้านั่นน่ะมันคงไม่โดนฉุดไปไหนมั้ยฮึ แข้งเหล็กซะขนาดนั้น เตะตายมั้ยครับพี่ ไม่มียอมให้ใครลากไปไหนหรือฉุดเข้าข้างทางป่ะวะ ถึงได้ทำให้กวางบ้า บ้าซะจริงๆ ไม่คุยด้วยไปเลย เซฮุนที่มานั่งอยู่ห้องผมเล่นเกมไปก็งงไป ถามว่าพี่เขาเป็นอะไรกัน อยากตอบว่า เป็นคนบ้าสองคนที่รักกันมว้ากกกกจนเกินเหตุ โคตรๆ แถมไม้ยามกให้อีกหมดประเทศ แล้วต้าเก่อก็ต้องไปคุยกับแม่กวางเป็นที่ปรึกษาส่วนตัวให้ตามเคย
พวกคุณน่ะไม่รู้หรอกว่าผมกะต้าเก่อน่ะ แบกรับภารกิจระดับชาติไว้มากมายแค่ไหน นี่ปิดทองหลังพระทำอะไรเงียบๆ กันสองคนเนี่ย เห็นใจพวกผมบ้างมั้ย ส่งหนมส่งอะไรมาให้มั่งเลยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวจะออกไปตากแดดประท้วงอีกรอบ! รุ่งขึ้นที่ต้องออกเดินทางกันดูเหมือนเสี่ยวลู่จะหายอารมณ์เสียแล้ว แถมยังดูง้อๆ พ่อมังกรสุดหล่อด้วย วันนี้แต่งดำกันเพื่อแสดงการไว้อาลัยให้กับเหตุการณ์เรือล่ม พี่ชายสุดหล่อของผมแต่งธรรมดามากเถอะ แต่หล่อชนิดวัวตายควายล้มอ่ะ! นี่นานแล้วนะไม่ได้ชมเนี่ย อย่าเอาไปบอกล่ะว่าผมชมเดี๋ยวเหลิงแล้วใส่อะไรก็ไม่รู้ที่คิดว่ามนุษย์โลกบนโลกนี้คงเข้าใจแกทั้งๆ ที่ทุกคนเขาไม่ได้เข้าใจด้วยเล้ยยย แล้วจะแกะหาย(ชีปหาย)กันหมด
สรุปคือแฟชั่นคิงไอดอลของผมกลับมาแล้วล่ะวันนี้ คือหล่อจริงจังอ่ะ ทำเอาพี่ลู่หานเดินตามตลอดเลยไม่ห่างตัว คุยกันน่ะคุย แต่พี่คริสแกแทบไม่ค่อยหลุดยิ้มให้เท่าไรเลย มีอยู่เสี่ยวลู่อ่ะที่พยายามคุยหัวเราะยิ้มสู้ ต้าเก่อนี่ปวดหัวตามผมเลย..ขอบอก
อ้อใช่ครับ อาการผมทรุดลงตอนที่ออกมาจนต้องให้พี่เมเนฯพยุงเดินคือมันปวดหัวแล้วก็รู้สึกแย่อ่ะ ทำให้หงุดหงิดด้วย ผมทำสีหน้าไม่ดีใส่ใครไปก็ขอโทษด้วยนะครับ มันไม่อยู่ในอารมณ์อยากจะเซอร์วิสใครจริงๆ แล้วก็หงุดหงิดกันพี่สองคนของผมด้วย เบื่อพี่คริสที่ดันมาทำตัวงี่เง่าเอาตอนเดินทางกันแบบนี้.... แต่บ่นไม่ได้อีกเพราะมันแผนของพวกผมเองที่จับพี่แยกกันจนเป็นเรื่อง บอกเลยว่าอย่ามาด่า เพราะด่าก็ไม่สำนึกอ่ะ! เครนะ เรื่องใส่ใจพี่ๆ เป็นงานของจื่อครับ ดังนั้นด่าก็เปลืองแรงเปล่าๆ ไม่รู้สึกครับจริงๆ
ถึงปักกิ่งผมก็ส่งข้อความไปหาลูกเจี๊ยบนิดนึงว่าถึงแล้วอาการโอเคขึ้นบ้าง หมอนั่นก็ตอบกลับรับทราบให้ดูแลตัวเองอย่าหักโหมและฝากบอกพวกพี่ๆ ว่าให้เต็มที่กับการโชว์ครั้งนี้ซึ่งถือเป็นครั้งแรกของเราฝั่งเอ็ม เออ ก็ใช่ ผมคุยกับเซฮุน แล้วจะทำไมล่ะ! จะให้ผมไปคุยกับจงอินรึไงเล่าเอ๊พวกคุณนี่ พอๆ ตัดกลับมาที่พี่ผมกันเหอะ นี่ก็ซักซ้อมกันครับกับโชว์ครั้งแรกแบบหกคน ทางทีมงานบอกให้ผมไม่ต้องกระโดดทำท่า back flip ก็ได้ตอนจบ แต่ได้ไงล่ะ นี่มันโชว์แรกของเพลงใหม่ ต้องสมบูรณ์แบบสิ มันเป็นท่าที่ผมภูมิใจนำเสนอและคิดว่ามันเพอร์เฟ็คยามเมื่ออยู่ในโชว์นะ ผมจะไม่ยอมให้ใครมาห้ามเด็ดขาดถึงแม้จะเป็นต้าเก่อที่ผมเคารพรักก็เหอะ พี่คริสนี่ได้แต่มองผมละถอนหายใจเพราะรู้อยู่แล้วว่าผมไม่เคยฟังพี่เขาอ่ะ พี่จงแดกับพี้อี้ชิงก็หน้าเคร่งเครียดถามผมย้ำๆ ว่าจะดีเหรอๆ ส่วนกวางน้อยไม่ต้องพูดถึง หน้าตากังวลมาก่อนเลยจับแขนผมแล้วพยายามกล่อมไม่ให้ผมทำ แต่ผมยืนยันแบบนั้นพวกพี่ๆ ก็เลยจนใจจะห้าม ผมรู้ดีว่าผมทำได้ผมไหว อย่ามากังวลกะผมเลย
สำคัญกว่านั้นคือ พอเสี่ยวลู่ทำหน้าจ๋อยๆ ไป พี่สุดหล่อแกถึงได้เข้ามาตบบ่าคุยด้วยเหมือนปกติ ทำให้เสี่ยวลู่อารมณ์ดีขึ้น รวมถึงพยายามเอนเตอร์เทนใครต่อใครไปทั่ว เออนะบทจะดีกันก็ดีกันแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาต้าเก่อยกยิ้มน้อยๆ ในความเป็นคริสและลู่หานของเขา แล้วนะบอกตามตรง พอดีกันได้ปั๊บทุกอย่างแม่งงงงงเป็นสีชมพูไปหมด หมดทุกพื้นที่จริงๆ น้องนุ่งป่วยนี่กลายเป็นเรื่องรองไปเลย มีตอนนึงผมนอนกับพื้นรอต้าเก่อขึ้นเหยียบเพื่อซ้อมท่าเริ่มของเพลงโอเวอร์โดส แต่พวกพี่ๆ เขายังยืนคุยกันไง เสี่ยวลู่ที่ยืนประจำตำแหน่งตัวเองจู่ๆ ก็เดินมาเหยียบบนฝ่าเท้าผมแล้วคว้ามือพี่คริสไว้กะว่าให้เป็นหลักช่วยตัวเองซนก่อนไรงิ พี่สุดหล่อของผมที่ตอนแรกกำลังจะเดินกลับไปยืนตำแหน่งตัวเองพอถูกคว้าไว้เลยชะงักหันกลับไปมองว่าใคร ก็เจอเสี่ยวลู่กำลังโขยกเขยกเก้กังพยายามจะขึ้นเหยียบผม ก่อนหันหน้าส่งยิ้มหว๊านนนอ้อน เว้าวอนให้พี่คริสเป็นหลักให้ตัวเองเล่นก่อน.. พี่คริสนี่ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ แต่ยิ้มระบายเอ็นดูสุดฤทธิ์ ถามเลยยยย ว่าเป็นน้องคนนี้ทำบ้างจะเกิดอะไรขึ้นนนน แม่มคงตบกระโหลกร้าว แค่คิดก็สองมาตรฐานแล้ว ถ้าหมั่นมากๆ นี่จะแกล้งเสี่ยวลู่แก้แค้นกลับล่ะคอยดู ป่วยอยู่แต่แพนด้าพิษสงไม่เคยลดลงนะบอกไว้ก่อน
กระทั่งซ้อมไปซ้อมมา ต้าเก่อดันพลาดลงมาขาเจ็บบอกว่าเจ็บมากคงไม่สามารถขึ้นไปทรงตัวเป็นยอดให้สำหรับท่าเปิดตัวได้ อันนี้ผมงงเลย เพราะผมเรียนของผมมานะเรื่องเซฟตัวเองพวกนี้ ....ถึงจะบาดเจ็บบ่อยก็เหอะ แต่ก็ถือว่ารู้ทฤษฎีเป๊ะล่ะน่า! ว่าอะไรเป็นอะไร ผมมองหน้าต้าเก่อทำหน้าขอความกระจ่าง พี่แกก็ยิ้มแอบบอกว่าความจริงไม่ได้เจ็บมากขนาดที่บอกทุกคนและมันคงดีที่เป็นลู่หานขึ้นแทน ....ฟังทีแรกโคตรงงเถอะว่าต้าเก่อพูดภาษาเดียวกับผมหรือว่าไปสื่อสารกับกาแลคซีได้อย่างพ่อมังกรไปแล้ว? ขึ้นแทนแล้วมันดีตรงไหนฟระในเมื่อกวางบ้านั่นกลัวความสูง!!! แต่พอตอนที่ตกลงกันว่าต้องเป็นพี่ลู่หานขึ้นแทนผมถึงได้เข้าใจว่าต้าเก่อแกต้องการอะไร
เอ่อ..ก็ไม่ได้รู้ได้ด้วยตัวเองหรอก แบบ ก็คืองงไง สงสัย เลยให้ต้าเก่ออธิบายกันให้ฟัง ต้าเก่อถึงได้บอกว่ารู้สึกผิดนิดๆ ที่ทำให้สองคนตีกันก่อนมาแถมก็จะวันเกิดพี่ลู่หานแล้วอยากให้ได้อะไรดีๆในวันเกิดที่ไม่ใช่สิ่งของ? ของงไปอีกแปดวินาทีก่อนฟังต่อ.... ต้าเก่อว่าคืนนั้นพี่ลู่หานเหมือนจะไม่เข้าใจที่ต้าเก่ออธิบายไปเรื่องพี่คริส ต้าเก่ออยากให้พี่ลู่หานรู้ว่าอีกคนน่ะขี้เป็นห่วง ขี้กังวลกับพี่ลู่หานมากแค่ไหน จะได้เข้าใจอะไรๆ สักที แล้วก็อยากให้พี่คริสเลิกกังวลกับพี่ลู่หานจนเกินเหตุด้วยเหมือนกัน
ถามว่านี่เป็นการเอาโชว์ครั้งแรกของวงมาเดิมพันหรือเปล่า? มันก็อาจจะใช่ แต่เพราะต้าเก่อและผมเองก็เชื่อมั่นในตัวพี่ลู่หานว่าต้องทำได้แน่นอน ดังนั้นผมถึงยอมให้ กับความคิดห่ามๆ ของต้าเก่อในครั้งนี้ มันคงดีมากๆ ถ้าคนที่ขึ้นมาแทนต้าเก่อจะเป็นพี่ลู่หานแล้วมีพี่คริสเป็นคนระวังหลังให้เจ้าตัว ถึงจะเป็นแค่ช่วงทริปที่อยู่ในจีนนี่ก็ตาม มันดูเป็นสถานการณ์วัดใจให้ทั้งคู่รู้จักมั่นใจในกันและกันน่ะ ผมอธิบายแบบนี้ไม่รู้ว่าทุกคนจะเข้าใจหรือเปล่านะครับแต่ก็...จัดไปแล้วอ่ะ
“ไหวเหรอให้ลู่หานขึ้น” คนแรกที่เอ่ยปากท้วงนี่ไม่ต้องสืบครับว่าใคร พี่คริสเลยยยย
“ก็สำรองไว้แล้วนี่นาว่าใครเจ็บใครต้องแทน”
“.................”
“ฉันทำได้น่ะอี้ฝาน” เจ้ากวางผู้ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ว่ากำลังถูกพวกผมจัดฉากอีกครั้งหัวเราะลงคอ ให้กับสถานการณ์วงในตอนนี้
“แต่ว่า...”
“ยังไงก็มีนายคอยระวังให้ฉันอยู่แล้วนี่นา ฉันทำได้แน่นอน” คำตอบของกวางดื้อเกินจากที่พวกผมคาดการณ์ไว้เยอะพอสมควร ไม่คิดว่าจะกล้าพูดออกมาแบบนี้ด้วยรอยยิ้มแต่มันก็ทำพี่คริสนิ่งไปก่อนตอบอื้อแล้วเริ่มซ้อมโดยมีเสี่ยวลู่เป็นยอดแทน บอกได้เลยว่าพี่คริสกังวลมากก จับเอาเข้าขึ้นแล้วก็ไม่ยอมปล่อยเอวจนขึ้นไปยืนนิ่งแล้วก็ยังแหงนมองกระทั่งที่เสี่ยวลู่ยกมือว่าตัวเองโอเคไม่ต้องห่วงถึงได้ยอมกลับมาที่ตำแหน่งตัว มันให้ผลดีเกินกว่าที่คาดไว้อีก คนวางแผนและผู้สมรู้ร่วมคิดอย่างต้าเก่อและผมนี่แทบเซิ้งอ่ะ หวังว่านี่คงจะเป็นของขวัญเล็กๆ น้อยๆ ที่ให้กับพวกเขาได้ ทดแทนที่....แกล้งไปเยอะนะ เหอ เหอ
จบโชว์คอนวันเกิดลุงเฉินหลงที่ CCTV คืนนี้กระแสวิพากษ์วิจารณ์เรื่องโชว์เรื่องต้าเก่อบาดเจ็บ เรื่องพี่ลู่หานขึ้นแทนก็มากันอย่างทะลักทลายและจบลงด้วยเรื่องความดื้อสปิริทสูงส่งของผมที่ไม่ยอมพลาดการตีลังกาท่าจบ จนตอนนี้ก็กลับมานอนซมที่ห้องพักโรงแรมมีเหล่าพี่ๆ ห้อมล้อมนั่งเล่นนั่งคุยกันบนเตียง....ของผม แซะบ้างอะไรบ้างตามคอนเซปรักใครให้ด่าทำนองนั้น
“พวกพี่ทำไมไม่กลับห้องกันไปสักทีเนี่ย ผมอึดอัดนะ!”
“รักน้องขนาดมานั่งเฝ้ากันครบคนขนาดนี้ยังไม่ดีอีกหรือไง นายนี่มันนิสัยเสียชะมัด”ตุ้ยจ่างเอ่ยกลั้วหัวเราะแล้วตบหัวผมมาทีนึง ตามด้วยมืออีกสี่มือของแต่ละคนที่ตบกันมาคนละแปะสองแปะพร้อมหัวเราะลั่น
“เป็นน้องเล็กต้องทำใจ พวกพี่ร้ากกกก” พี่จงแดหัวเราะเอานิ้วจิ้มแก้มผมยังกับผมเป็นเด็กเล็กๆ หรือเป็นเจ้าลูกเจี๊ยบเซฮุนงั้นล่ะ
“นั่งเฝ้าอะไร นั่งแกล้งคนป่วยชัดๆ ออกไปได้แล้วผมไม่อยากอยู่กับพวกพี่แล้ว เบื่อจะแย่!”
“โถถถ มีไล่ วันไหนไม่มีพวกฉันแล้วนายจะรู้สึก” เสี่ยวลู่หัวเราะแล้วผลักหัวผมไปมาผลัดกับพี่จงแดอย่างกับผมเป็นตุ๊กตาล้มลุก นี่ไม่ติดว่าหมดแรงกับการโชว์แล้วจะกระโดดวูซูใส่พี่เรียงตัวเลยนะ ยกเว้นที่อี้ชิงคนเดียวจริงๆ ที่เดินไปหาหยูกยามาให้แล้วนั่งยิ้มไม่พูดไม่จา หัวเราะตามคนอื่นๆ บ้าง ไม่ก็คอยเอามืออังหน้าผากกันอยู่เงียบๆ
“ถึงตอนโชว์จะตีลังกาได้ไม่มีที่ติแต่คราวหน้าคราวหลังหัดฟังพวกฉันบ้างนะ หัดอยู่เฉยๆ ทำตัวเหมือนคนป่วยทั่วไปบ้างเถอะ” ต้าเก่อพูดด้วยรอยยิ้มใจดีที่ผมอยากเอาหัวซุกไหล่อ้อนแต่ก็ไม่กล้าเพราะถึงหน้าตาจะเอ็นดูผมแต่คำพูดคล้ายอยากถีบกันกลายๆ
“ก็ไม่ได้ป่วยขนาดนั้นนี่นา แค่ตีลังกาแค่นี้ของหมูๆ ป่วยหนักกว่านี้ยังทำได้ชิลเลย ผมผิดตรงไหนเนี่ย”
“เทา...มือถือนายรหัสอะไร?” จู่ๆตุ้ยจ่างก็คว้ามือถือผมมาถามรหัสผ่านปลดล็อคหน้าจอ ผมมองหน้าเตรียมด่าเขาก็ยืนมันมาตรงหน้ากันแล้ว
“กดรหัสนายมาเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ใช่เจ้าลูกเจี๊ยบนั่นจะได้รู้รหัสนาย เร็วๆ” ตุ้ยจ่างบอกทุกคนก็พากันเฮลั่นแล้วเชียร์ให้กดเร็วๆๆๆๆ จนผมงงว่าตกลงมือถือผมเป็นของสาธารณะของทุกคนไปแล้วหรือไงถึงได้ต้องมาใช้ของผมเนี่ย ผมกดปลดล็อคให้อย่างงงๆ มึนๆ จนตุ้ยจ่างหัวเราะหึหึ ในลำคอมีเสี่ยวลู่ชะเง้อมองจอมือถือผมอยู่ข้างไหล่ของตุ้ยจ่างแล้วหลังจากนั้น.....
“เทา! แกไอ้แพนด้า!!” เสียงปลายสายที่ดังลอดออกมาทำเอาผมสะดุ้งเฮือก! มีตุ้ยจ่างหัวเราะลั่นใส่โทรศัพท์แล้วบอกว่า
“ฉันไม่ใช่เทา แต่รอเดี๋ยวนะ” แล้วตุ้ยจ่าง พี่ลู่หาน พี่ๆ ที่เหลือก็ยิ้มกริ่มมองหน้าผมอย่างสะใจ ผมรีบคว้ามือถือลุกออกจากวงล้อมของพวกพี่ๆ ไปยืนตั้งหลักตรงมุมห้อง พร้อมกับเสียงแหลมๆ ที่แผดตะโกนจนแก้วหูแทบแตกจากในมือถือ
“ไอ้แพนด้า~~~~ ใครใช้ให้ทำตัวสปิริตสูงส่งล้ำค้ำคอจนตะแบงโชว์ตีลังกาอลังการนักวะห้ะ!!!!!”
เสียงด่าผมของเซฮุน พาให้พวกที่รอสังเกตการณ์อยู่ฮากันครืน ไฮไฟท์กันรอบวงอย่างสะใจ ด้วยเพราะต่างก็รู้กันดีว่าผมกลัวการถูกด่าจากเจ้าลูกเจี๊ยบนี่มากแค่ไหน ถึงได้ทำไม่รู้ไม่ชี้ไม่โทรกลับมันตั้งแต่เมื่อตอนก่อนโชว์
“ก็....ก็มันต้องแสดง..”
“แล้วยังไงวะ! เขาบอกห้ามกันแล้วไม่ใช่หรือไง คิดว่าตัวเป็นซุเปอร์ฮีโร่เหรอ เจ๋งมากมั้ยไอ้แพนด้า ทำเป็นหนังการ์ตูนไปได้ เกิดเป็นอะไรขึ้นมาจะทำไง อีกตั้งหลายโชว์ เขาบอกไม่ต้องก็รับโอเคไปก็จบแล้ว ทำไมจะต้องตะบี้ตะบันทำด้วยวะ แกนี่มันนนนนน” แล้วผมก็ต้องยื่นมือถือออกไกลหูตัวเองเพื่อไม่ต้องฟังคำด่าจากหมอนั่นอีกยาวเหยียดเป็นหางว่าวมีพี่ๆ นอนขำกลิ้งไปกลิ้งมากันบนเตียงอย่างสาแก่ใจกันเหลือเกิน เอออออจำไว้นะ ทีใครทีมันนะ อย่าให้เอาคืนได้จะเล่นรายบุคคลเลยคอยดู โดยเฉพาะวัวกวางเนี่ย! นี่มันทำคุณบูชาโทษชัดๆ!!
ผมยืนฟังเทศนามหาชาติของเซฮุนอยู่เป็นพักจนพวกพี่ๆ ทยอยกันออกจากห้องไปทีละคนสองคน ปล่อยให้ผมอยู่กับการทรมานหูเพียงลำพังอย่างไม่เหลียวมาสนใจกันอีกเลย กระทั่งทางฝั่งนั้นเหนื่อยจะบ่นและสงบลงได้ด้วยคำของผมที่ว่า “รู้ว่าห่วง ขอบใจ” นั่นล่ะครับถึงได้คุยกันต่ออย่างปกติสุขธรรมดาสามัญ เอ๊ะ! ก็บอกว่าคุยธรรมดาก็เพื่อนกันพี่น้องกัน มันเป็นห่วงผมผิดแปลกตรงไหนเล่า! ผมเชื่อเซฮุนมากกว่าพวกพี่ๆ???? อะระ? อะระ! ไม่จริ๊งงงงง ไม่จริงสักนิด แค่...เกรงใจมันนิดหน่อยเองว้อย!
เออน่ะ ก็วางสายไปแล้วจนเกือบๆ จะเที่ยงคืนพอดี ปาดเหงื่อครับแหะๆ ผมลุกเดินไปคุ้ยกระเป๋าหยิบถุงที่เตรียมหมกไว้ในกระเป๋าตั้งแต่ออกเดินทางมาถือ สักพักเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังเป็นจังหวะอย่างส่งสัญญาณ เปิดออกไปถึงได้เจอพวกพี่ๆ ถือถุงถือกล่องมากันยืนออกันอยู่หน้าห้องของผมด้วยรอยยิ้มจากนั้นเราถึงพากันเดินย่องไปยังห้องของเสี่ยวลู่ที่มีตุ้ยจ่างยืนถือเค้กรออยู่หน้าห้องก่อนแล้ว ทุกคนหัวเราะกันอย่างมีความสุขก่อนเป็นต้าเก่อที่ลงมือเคาะห้องของเสี่ยวลู่ ประตูแง้มเปิดพร้อมเราทั้งหมดที่พยายามเสนอหน้ายืนออกันที่หน้าห้องของเสี่ยวลู่ให้หมดครบทุกรายไม่ขาดไม่เกิน ร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ทเดย์กันเสียงลั่นจนได้รับรอยยิ้มเซอร์ไพร้ส์ของเจ้าของห้อง กวางน้อยอันเป็นที่รักของทุกๆคน
“สุขสันต์วันเกิดเสี่ยวลู่~~!” ผมพุ่งเข้ากอดแม่กวางดื้อของผมเป็นคนแรกหลังจากที่เสี่ยวลู่เป่าเทียนไปแล้ว จนพ่อมังกรฝากเค้กในมือไว้กับพี่อี้ชิง ยกมือขึ้นผลักผมออกห่างๆ ด้วยเพราะกลัวเสี่ยวลู่จะไม่สบายตามผมไปติดๆ พวกเราหัวเราะกันลั่นและพากันอวยพรวันเกิดให้เจ้ากวางบ๊องตัวนี้กับของขวัญวันเกิดที่มีให้เพื่อน พี่ และคนรัก... สถานะไหนใครเป็นของใครเลือกกันตามความเหมาะสม ฮ่าๆๆๆ ท่ามกลางคืนอันแสนสุขในโรงแรมที่พักแห่งนี้
สุขสันต์วันเกิดแม่กวางดื้อของผม
หวง จื่อเทา
แพนด้าที่แม้ป่วยแต่ก็มีความสุขที่สุดเสมออออ
ปล. รออ่าน side story ของตอนนี้ได้ที่ Ai รวมเรื่องสั้นตอนหน้าค่ะ
ความคิดเห็น