คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บันทึกที่ 11 :: จำไว้นะตุ้ยจ่าง ::
2013.12.06
ได้รางวัลอีกแล้วครับ! ปีนี้พวกเราได้รางวัลกันอีกแล้วจากงาน Chinese Music Award เสียดายที่มาร่วมงานกันได้ไม่ครบคน มีเพียงแค่ ผม พี่สุดหล่อ พี่อี้งชิงและเสี่ยวลู่เท่านั้น ที่เดินทางไปปักกิ่งเพื่อร่วมงานกัน อย่างพี่จงแด คยองซู พี่แบคฮยอน สามคนนั้นไปคัมแบคสเตจ โปรโมทเพลงอัลบั้มของพวกเรา
ช่วงเช้าที่ออกเดินทางขอบอกว่านี่เบาๆ นะ แต่งกันเบามากจริง ๆ โดยเฉพาะพี่สุดหล่อของผม เบาสุดแล้ว รองลงมาก็ผม ไม่เยอะเลยนิดๆ หน่อยๆ เพราะแค่เดินทาง อะไร? ใครบอกว่าไม่พูดความจริงอะไร บอกน้อยก็คือน้อยสิ อย่าเถียงผม ผมคนเล่านะ! อ่านไปอย่างเดียวพอ เช้ามาอันดับแรกของเสี่ยวลู่นี่ขอแอบเม้าท์ คือการมาหาพี่คริสที่ห้องแล้วถามเรื่องเครื่องประดับ จนมีต่างหูเล็กๆ ติดหูไป จากนั้นก็เดินคุยกันไม่สนใจผู้คนรอบด้าน ถึงสนามบินปักกิ่งขึ้นรถที่เขาเตรียมไว้ให้ก็ไล่ผมกับพี่อี้ชิงลงเบาะหลัง ตัวเองนั่งคู่กับพ่อมังกรหน้าตาหลั่นล้าเป็นที่สุดจนน่าหมั่นไส้! มีช่วยถือกระป๋งกระเป๋า นี่ถ้าเปาจื่อมาด้วยกันนะ ผมต้องมีขาเม้าท์คอยแหวกทั้งคู่แน่นอน
เสียดายเปาจื่อไม่ได้มา แต่ขานั้นก็ฝากฝังให้ช่วยดูพฤติกรรมตลกๆ ของคู่นี้เขาไว้แล้วล่ะว่ามีอะไรให้เล่าด้วย ไม่รวมถึงเจ้าเซฮุนที่โวยแล้วโวยอีกว่าให้ส่งข่าวส่งข้อความหาเขาด้วยนะ ใครจะไปสน! ตามดูคลิป ตามอ่านแฟนแอคของพวกแฟนคลับทั้งหลายก็รู้แล้วหรือเปล่าวะ ว่าพวกผมทำอะไรบ้างน่ะ......อืม...นี่ก็พิมพ์ข้อความทิ้งไว้แล้ว รอมีสัญญาณไวไฟเมื่อไรก็กดส่งออกปุ่มเดียวจบ...
ในงานประกาศรางวัลมีการเล่นเก้าอี้ดนตรีกันเล็กน้อยตั้งแต่ ตุ้ยจ่างนั่งข้างพี่อี้ชิง ผมนั่งข้างเสี่ยวลู่เพราะเราเดินตามๆ กันมาจากหน้างานเลยเป็นลำดับแบบนั้นกระทั่งขึ้นรับรางวัลกลับมาที่เปลี่ยนเฉย! ตุ้ยจ่างบอกว่าเดี๋ยวผมไม่รู้จะคุยอะไรกับเสี่ยวลู่เลยมานั่งคั่นกลางระหว่างเสี่ยวลู่กับผม ให้เสี่ยวลู่นั่งข้างพี่อี้ชิง เพื่อพี่อี้ชิงจะได้คุยกับเสี่ยวลู่ นี่น่ะ ปลาบปลื้มกับความใส่ใจกันเป็นพิเศษของพี่เขามากเลยนะ.........ในตอนแรก... เพราะหลังจากย้ายที่ ผมก็นั่งแทบจะเป็นใบ้ด้วยเพราะวัวกวางเดี๋ยวก็สะกิดกัน เสี่ยวลู่ยื่นหน้ากระซิบ พี่สุดหล่อของผมก็ก้มลงไปแนบหูชิดริมฝีปากนั้นเพื่อฟังคำด้วยตั้งใจ ก่อนจะเป็นฝ่ายเข้าชิดริมหู......เอ่อ ผิด....ชิดคอขาวๆ และชิดเสียจนปากชนคอให้เสี่ยวลู่หัวเราะคิกคัก WTF วะ! นี่งานใหญ่นะเฮ้ย ไอ้อายคนอื่นก็อายแทนพวกผม ไว้หน้าพวกผมบ้าง ผมเป็นน้องนี่เสียหายนะ!!! ถ้าพวกพี่จะขนาดนี้กัน อย่ามาอ้างว่างานมันเสียงดังไม่ได้ยินเลย หูคนบ้าอะไรไปอยู่ตรงคอวะครับตุ้ยจ่าง! ตุ้ยจ่างอย่ามาเนียน แล้วเสี่ยวลู่ก็เหลือเกินที่นั่งมีเยอะแยะ แต่ไม่เป็นคนตรงกลางเอาซะเลย เอียงจนหัวซบตุ้ยจ่างแล้ว ทิ้งพี่อี้ชิงเฉย! ผมเป็นพี่อี้ชิงหน่อยไม่ได้จะคว้าหัวกลมๆ นั่นให้กลับมาตั้งตรงให้ได้อายคนทั้งงานเลยจริงๆ
แล้วตอนอยู่บนเวทีตุ้ยจ่างปล่อยให้พี่อี้ชิงพูดตัวเองถือรางวัลไว้ก่อนจะผายมือให้คนอื่นพูดบ้างซึ่งไม่ต้องถามเลย ไม่ใช่ผมหรอกที่พี่เขาอยากให้พูดน่ะแต่เผอิญพิธีกรเอ่ยชื่อผมขึ้นมาเสียก่อนผมเลยต้องพูด แอบชำเลืองไปมอง มีการส่งรางวัลให้เสี่ยวลู่ถือข้ามหน้าข้ามตาพี่อี้ชิงอีก.... จื่อเทา อี้ชิง ร้องไห้ทำไม... ที่พี่รักกันขนาดนี้...
เหยนี่ไม่ต้องพูดถึงตอนหนูน้อยอาราเร่ขึ้นมาขโมยจูบแก้มพวกเราทั้งหมดนะ อันนี้ผมทำอะไรไม่ถูกเลยน้องเขาน่ารักมาก ท่าทางพี่คริสกับเสี่ยวลู่ก็จะชอบมากๆ เสียด้วย ไม่รู้เคยบอกหรือยังว่า พี่คริสน่ะเป็นโรคแพ้ของน่ารัก หรือของตัวเล็กตัวน้อย เห็นแล้วตาประกายตลอด เจอน้องเข้าไปเลยกระดี๊กระด๊าชอบอกชอบใจใหญ่......เสี่ยวลู่ก็เป็นหนึ่งในของเล็กๆ น่ารักที่ว่านั่น....เหมือนกัน เฮ้ย! ผ่านๆ ๆ นี่ทำเป็นลืมที่ผมพูดไปแล้วกันนะ เดี๋ยวโดนพี่ฆ่าตาย
ว่าแล้วขอเซลก้าส่งให้เซฮุนดูแป๊บว่าวันนี้ผมหล่อแค่ไหน...... อะไรๆ ว่าพี่แต่ตัวเองก็ทำคืออะไร เดี๋ยวต่อยปากแตก ก็มันบอกมาว่าให้เล่ารายละเอียดไม่เล่าเดี๋ยวกลับไปหูชาฟังมันบ่น ผมขี้เกียจรำคาญฟังเสียงมันต่างหาก เลยแถมภาพประกอบให้ มันจะได้เลิกเซ้าซี้ไง เด็กอยากรู้อยากเห็น ให้เห็นบ้างจะได้เงียบ ผมผิดตรงไหน!
หลังจากที่เอือมเบื่อระอาใจกับความออกนอกหน้าของทั้งสองคนตรงกลาง สุดท้ายก็ค่อยมีอะไรมาให้ฉ่ำชื่นหน่อย ตรงที่เสี่ยวลู่เสี่ยใหญ่แห่งปักกิ่งคนดีแสนดีพี่ชายมาดแมนของผมบอกจะพาไปกินเลี้ยงหม้อไฟสุดฮอทโคตรอร่อย อร่อยที่สุดในปักกิ่งนี่ล่ะ โอ้โห เรื่องกินขอให้บอก ผมเป็นเด็กวัยกำลังเติบโตต้องใช้พลังงานเยอะมาก เพราะงั้นเรื่องกินย่อมเป็นเรื่องใหญ่และสำคัญที่สุดเสมอ ใครจะไปอยากสนพวกหาข้ออ้างนั่งด้วยกันดมคอ เผลอพลาดปากแตะหู ปากแตะหลังคออะไรกันล่ะ น่าเบื่อออก!
พวกเราเปลี่ยนชุดจากแต่งสูทหล่อเท่อลัง มาเป็นชุดธรรมดาที่ยังคงดูดีด้วยบุคลิกและหน้าตาของเราอยู่ดี ...เซลก้าอีกหนึ่งครั้งกดส่งให้เซฮุนดูความหล่อเทาคนนี้ แล้วถ่ายวัวกวางที่กำลังพันนัวกันอยู่แถวหน้าลิฟท์ให้เปาจื่อช่วยวิจารณ์อีกแรงว่าไอ้เสื้อที่พี่คริสหยิบมาใส่น่ะใช่ที่เสี่ยวลู่เคยใส่หรือเปล่า เออไม่ต้องสืบล่ะถ้าใช่ ยังไงก็ของพี่คริสแหละไม่ใช่ของเสี่ยวลู่แน่นอน เพราะของพี่คริสก็เหมือนของเสี่ยวลู่ แต่ของเสี่ยวลู่ไม่ใช่ของๆ พี่คริส ยกเว้นตัวเสี่ยวลู่ ห้ะ! อ๋อๆๆ เออ ผมก็พูดไปเรื่อยเปื่อยก็ไม่ได้จะแซะจะซ้ำอะไรใครเล้ย อย่าใส่ใจเลยน่า! สรุปคือส่งรูปไปสองเซ็ท เซฮุนหนึ่ง เปาจื่อหนึ่งเป็นอันเสร็จสิ้นภารกิจของแพนด้าเทาตอนนี้ พร้อมกินเต็มที่ หม้อไฟจ๋าจะฟาดให้เกลี้ยง~!
แต่เดี๋ยวก่อน คนแมนแดนปักกิ่งแม่งพากินหม้อไฟไม่พอ ชวนเมาอีกต่างหาก ด้วยเพราะอยากฉลองที่ได้รางวัลมานอนกอดเพิ่ม ผมรู้หรอกนะ เสี่ยวลู่น่ะหาเรื่องเมาชัดๆ ก็ขี้เมาขนาดนี้คงอดเปรี้ยวปากไม่ได้ล่ะสิ อยู่หอก็แอบกินกับเปาจื่อบ่อยๆ เถอะ มางานนี้ขาดคู่ซี้ขาเมาเลยกลายเป็นพี่อี้ชิงแทนที่......สร้างภาพแสนดีแต่ร้ายพอกัน ไม่ๆ ๆ ผมจะไม่เม้าท์ใครเพิ่มอีกแล้ว ผมจะหยุด! สติๆ กลับมาเล่าบันทึกประจำวันประจำสัปดาห์ของตัวเองต่อก่อนแพนด้าเอบีสแตวเอ๋ย
ผมกับพี่สุดหล่อก็ดื่มนะ เมเนเจอร์เราก็ดื่มเหมือนกันเพียงแต่ดื่มกันไม่มากเพราะยังไงซะก็ต้องกลับไปนอนส่งแมสเสจหาเซฮุนต่อ เอ๊ะ! เปล่าๆ หมายถึงกลับไปนอนไม่อยากเมาค้างแฮงค์ปวดหัวตอนตื่นต่างหากล่ะ เซฮุนมันหลุดมาได้ไงนะไม่เข้าใจเลย นี่น่ะมันต้องฝังชิพใส่หัวผมไว้แน่ๆ ผมถึงได้พูดถึงมัน คิดถึงมันอยู่เรื่อย กลับไปต้องไปถามที่ห้องเป็นการส่วนตัวแล้วจริงๆ ว่าทำอะไรลงไปกับผม เฮอะ~!
เมื่อกินกันจนอิ่มหนำได้ที่ สมควรแก่เวลาที่จะกลับ ผมก็ไม่ลืมขอห่อกลับไปกินต่อเผื่อตอนเช้าหิวอะไรงิ และพากันมองดู พี่อี้ชิงกับเสี่ยวลู่เดินตาเยิ้มโค้งให้แฟนคลับรับของมั่วเมี่ยยิ้มอารมณ์ดีไปตลอดทาง ก็ไม่ถึงกับเดินเซนะแต่สติคงหายไปกว่า 70 เปอร์เซ็นได้ พอถึงโรงแรมที่พัก เสี่ยวลู่นี่เดินไร้สติไม่รอใครแล้ว ผมกับตุ้ยจ่างมองหน้ากันก่อนเป็นตุ่ยจ่างที่เอ่ยขึ้นมาอย่างเป็นห่วงพลางถอนหายใจเก๊กท่าเป็นท่านหัวหน้าใหญ่ผู้ดูแลทุกคน
“ท่าจะไม่ไหวนะสองคนนั้น”
“งั้นเดี๋ยวผมดูกวางน้อยเอง ส่วนพี่ไปพาพี่อี้ชิงไปห้องนะ” ผมชิงพูดด้วยปั้นหน้านิ่งทำเป็นไม่รู้อะไร
“ห้องลู่หานอยู่ใกล้ห้องฉัน นายพาอี้ชิงไปเถอะ ราตรีสวัสดิ์เจอกันพรุ่งนี้” แล้วก็เดินตามเสี่ยวลู่ไป ผมเลยตะโกนไล่หลังแกมหยอกกัดเล็ก ๆ
“พาไปห้องให้ถูกห้องแล้วกลับห้องตัวเองด้วยนะตุ้ยจ่าง”
พี่เขาไม่หันกลับมามองแต่ยกมือขึ้นโบก ๆ ทำเท่ใส่ เออก็เท่ แต่เจ้าเล่ห์มากเถอะบอกเลย ใครจะไปเชื่อวะว่าจะพากวางไปนอนเฉยๆ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าตัวเองไม่ยอมกระดกเหล้าเข้าปากเท่าไรแต่เทให้กวางเอา ๆ ยังกับเทน้ำ รายนั้นก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวยิ่งอยากกินพอมีคนปรนนิบัติหน่อยก็กินได้กินดีไม่ได้รู้ประสาอะไรเล้ยยยย ขอให้โชคดีนะครับพี่ คืนนี้ ....ผมจะไปดูพี่อี้ชิงก่อนแล้วค่อยไปนอนแชทกับ.....กับ....กับเปาจื่อสิเปาจื่อ อย่ามาคิดเอาเองว่าผมแชทกับคนอื่นเสะ ผมเป็นน้องที่ดี เป็นสายลับสองหน้าที่ต้องส่งข่าวเรื่องคู่นี้ให้เปาจื่อรู้นะ ไม่ได้อยากกลับห้องนอนไปแชทแบบเห็นหน้ากันและกันกับใครสักหน่อย!
เช้ามาที่ต้องเดินทางกลับตุ้ยจ่างของผมก็อารมณ์ดีเหลือหลายเดินอมชุบกาจุ๊บหน้าระรื่นกันมาเลยทีเดียว ส่วนกวางก็เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ปกติของเขาล่ะ แต่จากนัยน์ตานั้นคาดว่ายังค้างไม่สร่างดี เห็นทั้งคู่แบบนี้ก็อดหมั่นไส้เล็กๆ ไม่ได้นะ ผมเลยเอ่ยปากแซวตุ้ยจ่างไปนิดๆ
“สั่งถึงห้องกี่ทุ่มกี่ยามเนี่ย หรือว่า....ดูจนหลับ”
พูดแค่นั้นพี่เขาก็เหยียดตาดุๆมา พลางเอาหมวกแก๊ปใส่กลับหน้ากลับหลังเลียนแบบเซฮุนแล้วมองหน้าผมเหยียดๆ ....แม่ง...รู้สึกเหมือนเขวี้ยงงูไม่พ้นคอตัวเองยังไงพิกล นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นพี่สุดที่รักนะ พ่อวูซูกลางหนามบินไปแล้ว แต่ในเมื่อทำอะไรไม่ได้ ..........ผมเลยหันไปมองคนตัวเล็กกว่าที่เดินหัวกลมดุ๊กดิ๊กๆ เยื้องออกไปด้านข้างเล็กน้อย ก่อนเล็งล็อคเป้าหมายเหยียลงไปที่ปลายเชือกรองเท้าของเสี่ยวลู่แม่มเลย ทำเอาชะงักเท้าหัวเกือบทิ่มหันมาด่าผม
“ผูกให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”
“ไม่! อย่ามาบอกให้ผมผูกให้นะ พี่ก็ผูกเองสิ”
“นายสิต้องผูกให้ฉัน ถ้ารองเท้าฉันพังฉันจะให้นายซื้อใช้สองคู่เลยเทา!”
“ไม่! ผมไม่ทำอะไรให้พี่ทั้งนั้นล่ะ ผูกเองสิ พังก็ไม่ซื้อด้วยไม่เกี่ยวกันสักนิด ถ้าให้ผมผูกผมจะเหยียบให้เชือกพี่ขาดไปเลย!”
แล้วผมกับเสี่ยวลู่ก็เดินทะเลาะกันไปอย่างนั้นตลอดทาง... ก็มันทำอะไรอีกคนไม่ได้นี่หว่า มันก็ต้องมาลงกับคนที่เหลือที่แหละ โมโหๆ โกรธๆ จำไว้นะตุ้ยจ่าง!!!!
หวงจื่อเทา
ผู้ที่จะเอาคืนตุ้ยจ่างให้ได้สักวัน
ปล. เดี๋ยวผมจะเอาคลิปคืนที่เสี่ยวลู่เมาออกมาแฉ เตรียมใจไว้เถอะตุ้ยจ่าง!
ความคิดเห็น