[Fic singular] จังหวะของดวงดาว

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

เป็นนิยายสั้นที่แต่งขึ้นโดยจินตนาการล้วนๆ
ของจดหมายที่บอซซ่า ส่งถึง แสงดาว

เนื้อเรื่อง

11.11.11

 วันนี้เป็นวันที่เขาบอกต่อๆ กันมาว่า เลขสวย ผมจึงเลือกวันนี้เป็นวันที่จะเขียนจดหมายถึงคุณอีกครั้ง

 แสงแดดอ่อนๆ ยามเช้าของวันนี้ มันทำให้ผมเกียจคร้านเหลือเกิน นัท ก็ยังไม่ยอมตื่นมาเล่นด้วยกันเสียที พักนี้ดูเหมือนจะตื่นสายมากขึ้นกว่าแต่ก่อนด้วยซ้ำ กลายเป็นคุณพ่อที่มักจะเดินเอาขนมกับข้าวมาให้เสียเอง ....บ่นถึงได้ไม่ทันขาดคำ ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยนั้นเดินลากรองเท้าออกมาที่สนามหญ้าหน้า บ้านแล้ว กลิ่นละอองน้ำที่กระทบลงบนใบหญ้าและไม้พุ่มในสวนจนไอดินลอยฟุ้งขึ้นมาแตะ จมูกช่างสดชื่นเหลือเกิน มันน่าแปลกนะที่วันนี้คนตื่นสายที่สุดของบ้านจะตื่นนอนมารดน้ำต้นไม้ได้ ผมกระดิกหางและเดินไปนั่งแหงนหน้ามองเขาด้วยหน้าตาที่แสนจะน่าเอ็นดูแต่เจ้า หนุ่มกลับก้มลงมองผมก่อนเกาหัวที่ยุ่งรุงรังแกรกกรากไม่ใส่ใจอะไร หันกลับไปรดน้ำต้นไม้ต่อ

 สักพักใหญ่ที่ผมได้กลิ่นหอมของแชมพู สระผมอีกกลิ่นหนึ่งลอยมาตามลมและใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ผมกระดิกหูไปมาอย่างเริงร่าและเลิกใส่ใจเจ้านายตัวเองอีก รีบลุกวิ่งตรงดิ่งไปตามกลิ่นหอมๆ นั้น ร่างบางของผู้ชายอีกคนที่พักนี้นานๆ ทีจะมาค้างที่บ้านของผมสักที แต่เป็นผู้ชายที่ผมช๊อบชอบและอยากให้เขามาค้างด้วยกันบ่อยๆ คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมหมายถึงใคร? มือเรียวและนุ่มนิ่มค่อยๆ เอื้อมมาลูบหัวผม ผมเลยยกขาหน้าขึ้นจับไว้และใช้ลิ้นแลบเลียอย่างเอาใจ เสียงหัวเราะคิกคักและเอ่ยบอก “จั๊กจี้” ทำให้ผมยิ่งได้ใจใช้ขาหน้าอีกข้างคว้ามือเขาไว้อีก กระทั่งนัทส่งเสียงเอะอะปรามผมไว้ ผมเลยต้องทำหูตกลู่และลงนั่งตามเดิม ฝีเท้าของเขาค่อยๆ เดินห่างออกไปจากผม ไปทางเจ้านัท ผมหันมองตามพลางกระดิกหางเทอโบหวังว่าเขาจะกลับมาเล่นดว้ยกันอีกครั้ง แต่นั่นอาจเป็นความคิดที่เขลามากก็เป็นได้เมื่อเทียบกับภาพที่ผมได้เห็น.... รอยยิ้มที่ระบายบนใบหน้าสวยและริมฝีปากที่เผยอน้อยๆ ก่อนถูกเจ้านายของผมประกบไปเพียงชั่วแว่บหนึ่ง

 หูผมลู่ลงโดยอัตโนมัติและค่อยๆ หันหลังเดินจากมา.....

...... วันนี้ไม่มีใครเล่นด้วยอีกแล้วสินะ หวังว่าทางคุณคงสบายดีนะครับ?

                                                                                                                                     รักและคิดถึงเสมอ

                                                                                                                                              บอซซ่า

                                     ===============================

20.11.2011

วันนี้เป็นวันที่ไม่มีใครบอกว่าเลขสวยไม่สวยแต่เราดูแล้วว่ามันสวย เราเลยเลือกที่จะเขียนจดหมายตอบนายวันนี้

 เมื่อ คืนคนของเรากลับบ้านมาเกือบเช้าแถมยังเอาไอ้หน้าตี๋เจ้านายนายน่ะกลับมาด้วย กันอีก เห็นแล้วหงุดหงิดเป็นบ้า เราไม่ชอบกลิ่นควันไฟที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าของไอ้หนุ่มนั่นเลย เวลาเข้ามาบ้านเราทีไรก็ชอบเข้าไปขลุกอยู่แต่ในห้องสีขาวคนของเรา พอเราเข้าไปด้วยก็อยู่ได้แค่ไม่นานสักพักคนของเราเขาก็อุ้มเราออกจากห้อง ไม่ก็ไล่ให้ไปอยู่เรื่อย เราถูกริดรอนพื้นที่ส่วนตัวโดยไม่จำเป็นทุกครั้งที่ไอ้หนุ่มนี่เข้ามาในบ้าน ดังนั้นไม่ว่าเขาจะทำอะไรเราก็เลยต้องเดินตามไปเรื่อยๆ ให้รู้ว่านี่เป็น “บ้านของเรา” แต่ท่าทางเซ่อๆ นั่นดูแล้วเหมือนนายมาก จนบางครั้งเราก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่า ที่เราทำไปมันคงเปล่าประโยชน์เพราะนอกจากจะไม่ทำให้เจ้าหนุ่มกลับให้เร็ว ขึ้นแล้ว ยังมักขอค้างที่ห้องนอนสีขาวนั้นเป็นประจำ

 สรุปแล้ว จดหมายฉบับนี้ของเราก็ยังคงเป็นเหมือนทุกๆ ฉบับที่ส่งตอบกลับไป เราจะไม่ยอมให้ตัวเองถูกยึกทรัพย์สินส่วนตัวไปมากกว่านี้แล้วแค่เราเสียคน ของเราไปให้นี่ก็ถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่มากพอแล้วดังนั้น หากเป็นไปได้ ช่วยบอกเจ้านาย นายด้วยว่า อย่ามายุ่งที่บ้านเราบ่อยนัก เราไม่ชอบ

 ปล. และเราก็ไม่ได้หมายความว่าจะชอบหมาอย่างนายด้วยเช่นกัน อย่าเขียนอะไรมาอีกเพราะเราก็จะไม่ตอบอะไรนายอีกเหมือนเดิม

                                                                                                                                 ไม่เคยคิดถึง

                                                                                                                                     แสงดาว