คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 4]แค่เป็นห่วง((100%))
ชื่อ ฮันคยอง
เด็กใหม่ที่อิมพอร์ทมากจากจีนแผ่นดินใหญ่
แม้ว่าจะถูกซีวอนเมินแล้วเมินอีกซักกี่ครั้งฮันคยองก็ยังไม่หวั่นที่จะเป็นเพื่อนกับซีวอน
มักจะถูกซีวอนตั้งชื่อให้ใหม่อยู่เสมอๆจนในที่สุดเจ้าตัวก็ชินกับการถูกเปลี่ยนสรรพนามของตัวเอง
ถึงอย่างไรเค้าก็ยังมีฮยอกแจเป็นเพื่อน
รู้สึกชะตากับรุ่นพี่ของฮยอกแจแต่ไม่รู้ว่าสวรรค์แกล้งรึโชคชะตาเล่นตลกให้เค้าทั้ง2กลายมาเป้นคู่กัดกัน
((คิดไม่ออกแล้วเอาแค่นี้ละกัน= ='))
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ โรงเรียนกวดวิชานอราโก
“อ่านี่พวกเรา วันนี้พี่อึนฮยอกไม่มานะ”สาวน้อยผู้ซ่อนใบหน้าไว้หลังกรอบแว่นสีสวยเอ่ยกับเพื่อนๆในห้อง และเสียงพูดคุยต่างๆก็เริ่มดังขึ้น
“แล้วพี่อึนฮยอกไปไหนล่ะ แทยอน”ยูริเด็กสาวอีกคนที่ดูจะให้ความสนใจกับฮยอกแจมากกว่าแค่ในความรู้สึกของครูกับลูกศิษย์เอ่ยถามขึ้น
“พี่อึนฮยอกไม่สบายน่ะ ทำไมเธอจะไปเยี่ยมรึไงยูริ”
“ก็ใช่น่ะสิ พี่อึนฮยอกไม่สบาย ชั้นไปเยี่ยมพี่อึนฮยอกจะได้หายไวๆ”
“ไม่ใช่ว่ายิ่งเธอไปเยี่ยมพี่อึนฮยอกได้ทรุดหนักกว่าเดิมน่ะสิฮ่าๆๆ”
“ไอ้บ้าควอน จียงหุบปากไปเลยนะ”และการทะเลาะกันของจียงและยูริก็ดำเนินต่อไปอย่างไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ
“พี่อึนฮยอกไม่สบายงั้นเหรอ...”
“ดงแฮเป็นอะไรน่ะทำไมหน้าซีดๆ ไม่สบายอีกคนรึไง”
“เอ่อ...คยูฮยอนรู้จักบ้านพี่อึนฮยอกรึเปล่า”
“อืม...เหมือนจะมีเขียนบอกอยู่หลังปกสมุดของโรงเรียนนี่ นายไม่ลองเปิดดูล่ะ”
“อ๊ะ จริงด้วยฉันลืมไปเลย ขอบคุณนะ^^”
“อืมไม่เป็นไร...แต่นายจะไปหาพี่อึนฮยอกทำไมกัน หืมมม รึว่า...นายเป็นห่วงพี่อึนฮยอก”เหมือนดงแฮจะเพิ่งเอะใจ ‘จริงสิแล้วเขาจะไปหาพี่อึนฮยอกทำไมกัน...เป็นห่วงเหรอ...แล้วทำไมเราต้องเป็นห่วงเค้าด้วยล่ะ ก็แค่เคย...’ คิดแล้วหน้าขาวๆของดงแฮก็พลันแดงก่ำอย่างไม่มีสาเหตุ ดงแฮอาจไม่สังเกตเห็น แต่คนที่นั่งอยู่ข้างๆอย่างคยูฮยอนกับเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นบนใบหน้าของ เพื่อนต่างโรงเรียน ‘แค่จูบกันแค่ครั้งเดียวนายก็ตกหลุมรักพี่เค้าซะแล้วเหรอดงแฮ หึหึ แต่นายคงยังไม่รู้ใจตัวเองสินะ’
“ไหนๆนายก็จะไปเยี่ยมพี่อึนฮยอกแล้วงั้นฉันฝากบอกพี่เค้าให้หายไวๆด้วยนะ^^”เมื่อเพื่อนมีความรัก แม้เจ้าตัวจะยังไม่รู้ แต่ในฐานะเพื่อนเค้าก็ต้องส่งเสริม
“อ่า...อืม ได้สิ แล้วเราจะบอกพี่เค้านะ”
“ขอบใจนะ ได้นายไปเยี่ยมพี่อึนฮยอกต้องหายวันหายคืนแน่นอนเลย^^”พูดออกมาอย่างไม่ทันได้คิด แต่ก็แฝงไปด้วยเลศนัย คำพูดของคยูฮยอนทำเอาดงแฮถึงกับหน้าขึ้นสี คงไม่มีเหตุผลอื่นนอกจาก...อาย
“บ้าสิคยูฮยอนพูดเรื่อยเปื่อย ไม่เอาแล้ววันนี้ไม่มีใครเข้าสอนเราอ่านบทเรียนล่วงหน้าดีกว่า”>///<
“รู้ว่าเราพูดเรื่อยเปื่อยแล้วนายจะอายทำไมล่ะ”ยิ่ง รู้ว่าเพื่อนอายก็ยิ่งอยากแกล้ง คยูฮยอนยิ่งราดน้ำมันใส่ดงแฮอีกทวีคูณจนคนขี้อายแต่ไม่รู้ใจตัวเองเริ่มทน ไม่ไหวกับความขี้แกล้งของเพื่อน
“ไม่เอาแล้วเรากลับบ้านดีกว่า”ดงแฮทำท่าเก็บกระเป๋าและกำลังจะลุกหนี แต่คนขี้แกล้งก็ยังมิวาย โยนคบไฟใส่ซ้ำเข้าไปอีก
“จะ รีบกลับไปเตรียมอาหารไปเยี่ยมพี่อึนฮยอกล่ะซี่ ยาเสน่ห์น่ะไม่ต้องใส่หรอกนะ แค่นี้พี่อึนฮยอกเค้าก็หลงนายหัวปักหัวปำแล้วฮ่าๆๆๆ เย้ย!!”คยูฮยอนเกือบหลบสิ่งปริศนาที่ดงแฮปามาแทบไม่ทัน หันกลับมาอีกที ดงแฮก็ไม่อยู่ให้เขาแกล้งซะแล้ว
“รีบรู้ใจตัวเองไวๆล่ะ นายเป็นเพื่อนชั้นเพื่อนต้องช่วยเพื่อน นายพี่อึนฮยอกต้องสมหวังกันแน่นอนฮ่าๆๆๆๆๆ”คยูฮยอนหัวเราะอยู่คนเดียวจนคังอินที่นั่งอยู่ไม่ห่างเริ่มหันมาให้ความสนใจกับเพื่อนร่วมคลาส
“นี่นายเป็นอะไรของนายน่ะหัวเราะอยู่คนเดียว”
“ก็ถ้าฉันไม่ได้กำลงัมีความสุขฉันจะหัวเราะมั๊ยล่ะ นายนี่ถามแปลกๆ”
“แล้วนายมีความสุขเรื่องอะไรล่ะ เรื่องที่อึนฮยอกมาสอนไม่ได้รึเปล่า”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายล่ะห๊ะ”
“ชั้นก็แค่อยากรู้เองนี่นา ถามไม่ได้รึไง ชั้นชื่อคิม ยองอุน เรียกว่าคังอินก็ได้แล้วนายล่ะ”
“ฉันคยูฮยอน โจว คยูฮยอน”
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ^^”
“จะพยายามยินดีด้วยก็แล้วกัน”
“ขอบใจนะที่อุตส่าห์พยายามยินดีที่จะรู้จักกับชั้น= =’”
“ไม่เป็นไร ฉันไม่ถือ^^”
“นี่ฉันกำลังประชดนายอยู่นะ”= =’
“งั้นฉันจะถือว่านายไม่ได้พูดก็แล้วกัน”
“ขอบคุณ”ใน ที่สุดการเรียนการสอนในคลาสของฮยอกแจวันนี้ก็ต้องเป็นอันยกเลิก เพราะเจ้าตัวไม่มา นักเรียนบางส่วนก็กลับบ้าน และบางส่วนก็นั่งอ่านบทเรียนล่วงหน้า และบางก็นั่งคุยกับเพื่อนตามประสาคนไร้สาระ^^
วันเสาร์ ณ คฤหาสน์ตระกูล ลี
“อืมใช่บ้านนี้รึเปล่าน้า แต่มันน่าจะเป็นบ้านหลังใหญ่ๆไม่ใช่รึไง((ตามที่ดูรูปในเว็บไซค์ของโรงเรียนนอราโก)) แต่นี่มันก็ไม่ได้ต่างจากบ้านคนธรรมดาเลยไม่ใช่รึไง”
“ปี้จ๋าวฮับๆ” ขณะที่ดงแฮกำลงัประมวลภาพคฤหาสน์ตระกูลลีอยู่นั้นก็มีเด็กน้อยหน้าตาบ้องแบ๊วน่าตบ((อ้าว)มาสะกิดจึ๋งๆอยู่ข้างๆ
“ครับ?เอ่อ...หนุ่มครับพี่ผู้ชายนะครับ”= =;
“ง่าอย่ามาหลอกกันเลยปี้จ๋าว มาหาปี้จายบ้านนี้เหยอฮับ”
“ง่ะ โอเคครับ= =’ว่าแต่ปี้จาย เอ๊ย พี่ชายบ้านนี้อยู่รึเปล่าล่ะครับ”
“อ๋าแปปนะฮับเดี๋ยวป๋มเรียกให้...พี่ฮยอกแจก๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ!!!!!”<<<เสียงดังกว่า800เดซิเบล
“เย้ย!! ไม่ต้องเสียงดังขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ”
“เดี๋ยวปี้ฮยอกแจก็ออกมาแล้วล่าฮับ”((รู้ได้ไง))
“อ๊ะ แค่กๆ ไงมินโฮเสียงดังแต่เช้าเลยนะเรา อ่าว ลี ดงแฮใช่มั๊ยครับ มีธุระอะไรรึเปล่าครับ"((สุภาพทันตาเห็น))
“เอ่อ...คะ คือ คือว่าผมมาเยี่ยมแทนทุกคนในห้องน่ะครับ”เลิ่กลั่กๆoO” “Oo
“อะ อ๋อเหรอครับแค่กๆๆ อ่าแล้วทำไมไม่เข้าไปในบ้านล่ะครับมาทำอะไรตรงนี้^^”ยิ้มๆ
“อะอ่าวแล้วนี่ไม่ใช่บ้านพี่เหรอครับ”
“ฮ่าๆๆ ไม่ใช่หรอกครับ ที่นี่มันห้องทิ้งขยะต่างหาก บ้านผมน่ะอยู่นั่นต่างหากล่ะครับ^^”((นี่ขนาดแค่ห้องทิ้งขยะนะ))ดงแฮหันไปมองตามนิ้วมือของฮยอกแจและ...
“O[]O!!!”โอ้วววด๊องอึ้ง ด๊องทึ่ง ด๊องเสียว เฮ้ยอันหลังนี่ไม่ใช่ครับ โอ้วมายก็อด นี่มันบ้านรึคฤหาสน์ไม่สินี่มันโรงแรมระดับ5ดาวชัดๆ บ้านอะไรจะใหญ่ปานเรือสำราญขนาดนี้ ขนาดบ้านผมที่บ้านนอกยังได้แค่ห้องเก็บขยะเลย โอ้วมายก็อด ด๊องตะลึง ตะลึง ตะลึงๆๆ ตึ๊ง ตึง ตึง ตึ่ง ตะลึงตึงตึง ตะลึงตึงตึง ((ซ้ำอีกรอบและอีกหลายๆรอบ))
“เอ่อผมว่าผมไม่เข้าไปรบกวนดีกว่านะครับผมแค่มายี่ยม...”ฟิ้วววว 5นาทีต่อมา
“คุณดงแฮ จะรับอะไรดีครับ มารียาจค์แฟรค์ Matured tea รึอะไรดีล่ะครับ^^”
“อะเอ่อ ผะ ผมขอแค่น้ำเปล่าก็พอครับ”o///o <<อายเล็กน้อยเนื่องจากสิ่งต่างๆที่ฮยอกแจพูดมาดงแฮม่ายรุจัก
“อ่างั้นจะเอาน้ำแร่แบบไหนดี เอเวียน ธรรมดา รึอะไร”
“อะ เอ่อ ธรรมดาก็พอครับ” ‘แล้ววันนี้ผมจะได้กินมั๊ยเนี่ย’
“ได้ครับ แม่บ้านครับ ผมขอน้ำแร่แบบคนธรรมดาให้คุณหนูคนนี้หนึ่งที่นะครับ”
“ค่ะ^^”((บ้านนี้มีรอยยิ้มเป็นอาวุธทั้งบ้านไม่เว้ยแม้แต่คนใช้))
“เอ่อ...พี่อึนฮยอกครับ”
“ครับ?”
“เมื่อกี๊พี่ไปทำอะไรที่บ้าน เอ๊ย ห้องทิ้งขยะเหรอครับ”
“อ๋อ ก็คุณแม่น่ะสิครับ ทำแหวนเพชร20กะรัตหาย ท่านเลยวานให้พี่ช่วยไปหาที่นั่นให้หน่อย พอดีท่านต้องออกไปข้างนอกน่ะ เฮ้อ บอกแล้วว่าช่างมัน ทิ้งๆลืมๆไปซะก็ได้ แต่ท่านบอกว่าเป็นของที่รับจากชายหนุ่มปริศนาสมัยเรียนมัธยมท่านก็เลยหวงมากน่ะครับ”((เริ่มออกแนวหนังน้ำเน่า แล้วทำไมไม่ใช้ให้คนใช้หาฟะ))
“อะ อ๋อเหรอครับฮ่าๆๆ= =’ ” ‘20กะรัตเนี่ยนะจะให้ทิ้งเอาสมองส่วนไหนคิดฟะ’
“แล้วเพื่อนๆคนอื่นไม่มาด้วยเหรอครับ”
“อะอ๋อ คือ พวกเค้าส่งให้ผมมาเป็นตัวแทนน่ะครับ”((อันที่จริงก็ไม่ใช่ทุกคนอย่างน้อยก็ยกเว้นยูริล่ะคนนึง))((ยูริ:ชั้นจะไปเยี่ยมพี่ฮยอกแจ๊!!!TT))((จียง:just say no))
“ฮ่าๆๆ พวกเค้านี่รู้ใจผมจังเลยนะครับ^^”
“เห?ว่าไงนะครับ”
“ก็หมายความตามที่พูดนั่นแหละครับ^^”ยิ้มๆ
“อะ อ๋อครับขอบคุณสำหรับคำตอบ”o////oก้มหน้าก้มตา
“ไม่เป็นไรครับ”^^ยิ้มรับอย่างภาคภูมิ
“จะอยู่ทานข้าวด้วยกันรึเปล่าครับ”
“อะ เอ่อไม่ดีกว่าครับ”
“อ่าวงั้นก็โอเคครับ”
“คุณหนูคะคุณซีวอนมาหาค่ะ”
“อืม เดี๋ยวผมมานะครับ”
“คะ ครับ”_///_((อาย))
“ว่าไงครับซีวอน”
“มีแขกเหรอ?”
“ครับ นักเรียนที่โรงเรียนน่ะ”
“งั้นเดี๋ยวชั้นมาใหม่ดีกว่า”
“ไม่เป็นไรครับ เข้ามาสิ”
“อืมๆ”ซีวอนเดินตามฮยอกแจเข้าไปในบ้านก็ได้พบกับแขกหน้าแปลกเอ้ยแปลกหน้าของฮยอกแจ
“สะ สะ สวัสดีครับ ผม ลี ดงแฮครับ”
“ผมชเว ซีวอนยินดีที่ได้รู้จัก”( - -)<<เมินอย่างแรง
“คะ ครับ”<<เสียหน้าสุดๆ
“ตกลงมาหาผมมีเรื่องอะไรครับ”
“ที่โรงเรียนกวดวิชาของนายมีคนที่ชื่อ โจว คยูฮยอนมั้ย”
“หือ”<<หูผึ่ง
“คยูฮยอนเหรอ อืม...รู้สึกว่าจะมีนะ เป้นเด็กใหม่น่ะทำไมเหรอครับ”
“ก็เปล่า แบบนี้ตอนไปทัวร์เด็กนั่นก็ต้องไปด้วยใช่ไหม”
“อืม...คิดว่านะครับ มีอะไรรึเปล่า”
“ก็บอกว่าไม่มีอะไรไง ชั้นมีธุระแค่นี้ล่ะ ไปก่อนนะ หึๆ...บายนะ”ซีวอนพูดก่อนะจะใช้หางตาปรายไปทางดงแฮก่อนจะเดินออกไป
“คนเมื่อกี้ใครเหรอครับพี่อึนฮอยก”
“นั่นคือซีวอนเพื่อนที่โรงเรียนของผมเองน่ะ แล้วนี่ตกลงจะอยู่ทานข้าวกับผมใช่มั้ยเนี่ย นี่มันจะทุ่มนึงแล้วนะครับ^^”
“อ๊ะ งะงั้นผมกลับก่อนนะครับ”ดงแฌพูดจบก็ลุกออกไปแต่กลับโดนมือที่ไวกว่าคว้าตัวไว้ได้
“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อยู่ทานด้วยกันนี่ล่ะครับ^^แม่บ้านครับจัดสำรับได้แล้ว^^”
“เห?!”
“อยู่ทานข้าว...ด้วยกันนะครับ^^”
“คะ ครับ( .//.)”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
กลับมาต่อแล้วคร๊าบบบบ
ไม่มีเวลาเลยT^T
แถมลืมพล็อตไปแทบหมด
เลยแต่งออกมาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ขอโทษจริงๆครับ
ตอนต่อไปผมจะทำให้ดีกว่านี้ครับ
ตอนต่อไปลุ้นกันว่าเกาะทางใต้จะเป็นอย่างไร
หุหุหุวอนคยูแน่นอนครับ^^
แล้วเจอกันนะครับ
ความคิดเห็น