คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 2]โรงเรียนกวดวิชา นอราโก((100%))
ชื่อโจว คยูฮยอน
นักเรียนผู้มีผลการเรียนยอดแย่
ขี้ระแวงเป็นนิจ ขี้อายเป็นที่1 น่าตาน่ารักขั้นเทพ><
เก่งเรื่องเกม และการพนันขั้นเซียน((การโกงด้วย))
เห็นน่าตาซื่อๆ+น่ารัก แบบนี้แต่ความจริงก็ร้ายเอาการเหมือนกัน??
ปลื้มรอยยิ้มของฮยอกแจตั้งแต่แรกพบ
รู้สึกกลัวซีวอนอยู่เป็นนัยๆอาจจะเป็นเพราะความเย็นชาของซีวอนก็เป็นไปได้
ไม่ชอบฮันคยองเข้ากระดูกดำเพราะฮันคยองในความคิดของคยูฮยอนหื่นขั้นเทพ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ณ สถาบันกวดวิชา นอราโก
“อ่า...แล้วไอ้ห้องE8มันอยู่ไหนล่ะเนี่ย==’...งืมๆK12 บลาๆๆ”ร่างบางของคยูฮยอนเดินไปตามทางเดินอันแสนจะยาวไกล เพื่อหาห้องเรียนของตน แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่เจอซัก==’
ผลั่ก!!!แต่ด้วยความซุ่มซ่ามเป็นทุนเดิมจึงทำให้คยูฮยอนเดินไปชนเข้ากับร่างที่ไม่ได้สูงไปกว่าตัวเองเท่าไหร่นัก
“โอ๊ย!!อ๊ะ ขะ ขอ ขอโทษครับ”คยูฮยอนก้มหัวขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ แต่อีกบุคคลกลับทำเพียงแค่สำรวจริ้วรอยบนร่างกายก่อนจะหันมายิ้มอย่างเป็นมิตรให้กับคยูฮยอน
“ไม่เป็นไรหรอกครับ^^แค่คุณไม่ทำให้ร่างกายของผมเกิดริ้วรอยก็พอแล้วล่ะครับ^^”
“อะ เอ่อ...หยะ ยัง ยังไงผมก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ>///<”คงเป็นเพราะรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ของฮยอกแจจึงทำให้คยูฮยอนเผลอหน้าแดงโดยไม่รู้ตัว
“ไม่สบายรึเปล่าครับหน้าแดงเชียว^^”
“อะ เอ่อคือ...ผมกำลงัหาห้องE8อยู่น่ะครับ ไม่ทราบว่า...”
“หืม?ห้องE8 อ่อคุณคงเป็นนักเรียนใหม่สินะครับ...ตามผมมาสิครับผมก็กำลงัจะไปที่ห้องนั้นอยู่พอดี^^”
“คะ ครับๆ ขอบคุณมากนะครับคุณ...”คยูฮยอนเว้นระยะเสียงเป็นเชิงถามชื่อของคู่สนทนา และเหมือนฮยอกแจจะเข้าใจจึงตอบกลับไป...
“ทุกคนที่นี่ส่วนใหญ่เรียกผมว่าอึนฮยอกครับ^^เอาเป็นว่าตามผมมาก็แล้วกันนะครับ คยูฮยอน^^”
“คะ ครับ ...ว่าแต่ คุณรู้ชื่อผมได้ยังไงครับ?”
“เอาเป็นว่าตามผมมาก็แล้วกันนะครับ วันนี้นอกจากคุณนักเรียนใหม่อีกคนจะเป็นใครกันนะ ผมตื่นเต้นจริงๆ^^”
“นอกจากผมแล้วยังมีคนอื่นที่มาใหม่อีกเหรอครับ”
“ใช่ครับ เราไปกันดีกว่านะครับ ใกล้จะถึงเวลาเริ่มเรียนคลอสนี้กันแล้ว^^”ในที่สุดคยูฮยอนก็เดินตามฮยอกแจไปโดยไม่ปริปากอะไรออกมาอีก
ณ ห้องE8
“ถึงแล้วครับ^^”ฮยอกแจผายมือให้คยูฮยอนเดินนำเข้าไปในห้อง ทันทีที่ก้าวเข้าสู่ห้องE8ทุกสายต่างจับจ้องไปทางคยูฮยอน แต่ความจริงกลับมองเลยไปทางด้านหลังของคยูฮยอนต่างหาก= =’ก่อนที่เสียงหนึ่งจะดังขึ้นท่ามกลางเสียงเจี๊ยวจ๊าวอื่นๆ
“พี่อึนฮยอกมาแล้ว!!”ทันทีที่เสียงนั้นเงียบลงคนอื่นๆต่างก็พากันไปนั่งที่ของตนอย่างรวดเร็ว คยูฮยอนที่เป็นเด็กใหม่จึงได้แต่ยืนงงอยู่อย่างนั้นO?O
“สวัสดีครับ^^วันนี้ผมมีเพื่อนไหม่มาแนะนำให้รู้จักนะครับ...เข้ามาสิครับ คยูฮยอน^^”ฮยอกแจเรียกให้คยูฮยอนเดินเข้าไปหา ซึ่งคนที่ขี้อายเป็นที่หนึ่งอย่างโจว คยูฮยอน จึง...
โครม!!!สะดุดลมหายใจตัวเองแล้วลงไปนอนกองกับพื้นอย่างสวยงาม= =’
“คุณคยูฮยอน!! เป็นอะไรรึเปล่าครับ”ฮยอกแจปรี่เข้าไปประคองคนซุ่มซ่ามขึ้นมาอย่างยากลำบาก เพราะตัวเค้าเองก็ไม่ได้ตัวใหญ่กว่าคยูฮยอนสักเท่าไรนัก
“ผะ ผม ผมไม่เป็นไรครับT T”ด้วยความอายคยูฮยอนจึงรีบวิ่งไปนั่งโต๊ะตัวที่อยู่ท้ายสุดของห้องอย่างรวดเร็ว คนอื่นๆต่างพากันหัวเราะในความซุ่มซ่ามของคยูฮยอน คยูฮยอนอายแทบแทรกแผ่นดินหนี ดีที่เสียงสวรรค์ของฮยอกแจช่วยไว้ได้ทัน
“เงียบเดี๋ยวนี้นะครับ! ไม่งั้นจะหาว่าผมไม่เตือนไม่ได้นะครับ^^ คนเราผิดพลาดกันได้...เอาล่ะผมว่าเรามาเริ่มเรียน...”
โครม!!!!((อีกแล้ว)) ร่างบางปริศนาของใครก็มิอาจทราบ พุ่งเข้ามาอย่างแรงปะทะกับฮยอกแจ เป็นเหตุให้ตัวเองล้มทับลงบนตัวของฮยอกแจอย่างช่วยไม่ได้
“เฮ้ย!!พี่อึนฮยอก”
“โอ๊ย!อ๊ะ ผะ ผม ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ พอดีผมรีบมากไปหนะ...”บุคคลปริศนายังพูดไม่ทันจบ เสียงของฮยอกแจก็ดังขึ้นซะก่อน
“คุณจะออกจากตัวผมได้รึยังครับ” ((คำพูดกำกวม*.*))
“อ๊ะ ขะ ขอ ขอโทษครับ”ฮอยกแจสำรวจตามร่างพบว่า... มีรอยเหมือนโดนข่วนที่แขนซ้าย0.89มิลลิเมตร
“คุณทำให้แขนของผมมีรอยข่วนนะครับ”น้ำเสียงเย็นยะเยือกถูกส่งมาจากร่างสูงผู้แสนสุภาพ ร่างบางปริศนาเริ่มตัวสั่นเพราะรอยยิ้มที่ถูกส่งมานั้น มันช่างน่ากลัวยิ่งนัก
“ซวยแล้วแขนพี่อึนฮยอกเป็นรอย ไอ้เด็กใหม่นั่นไม่รอดแน่”เสียงซุบซิบเริ่มดัง ร่างบางยิ่งตัวสั่นมากขึ้นไปอีกคยูฮยอนเองก็เรื่มรู้สึกกลัวฮยอกแจเป็นครั้งแรก
“นายว่าหมอนั่นจะโดนอะไรอ่ะ”
“ไม่รู้ดิ อาจจะโดนยำเละเหมือนไอ้คนก่อนก็ได้”
“ได้ข่าวว่าหมอนั่นปัจจุบันยังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลเลยนี่”คำพูดต่างๆนาๆยิ่งทำให้ร่างบางกลัวมากขึ้นเป็นทวีคูณ ก่อนจะรีบเอ่ยขอโทษอีก เป็นการใหญ่
“ผะ ผม ผมขอโทษนะครับ ผะ... อุ๊บ!!”เสียงของร่างบางขาดหายไปเพราะถูกปากของร่างสูงปิดเอาไว้ ลิ้นร้อนเริ่มรุกเข้าไปด้านใน และไล่ต้อนลิ้นเล็กจนจนมุม ร่างบางถึงกับทำอะไรไม่ถูกเรี่ยวแรงที่เคยมีกลับพลันเลือนหาย สติที่เคยมีพลีนเลือนราง หากไม่มีฮยอกแจที่คอยประคองไว้ร่างบางคงลงไปกองกับพื้นเหมือนคยูฮยอนเป็นแน่แท้ แต่ถึงอย่างนั้นเค้าก็ยังต้องการอากาศหายใจ มือบางเริ่มทุบที่หน้าอกของร่างสูง เป็นสัญญาณบ่งบอกถึงอากาศที่เริ่มขาดหาย ฮยอกแจจำต้องละออกจากปากบางอย่างน่าเสียดาย เมื่อละออกจากกันร่างบางถึงกับหน้าแดงแปร๊ด ส่วนฮยอกแจ...
“คุณคงเป็นนักเรียนใหม่อีกคนสินะครับ ผมอึนฮยอก ขอต้อนรับว่าแต่คุณชื่ออะไรมิทราบครับ”ฮยอกแจทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปากแดง((ซึ่งตอนนี้เริ่มบวมเจ่อ))ของร่างบางจึงเริ่มขยับเมื่อได้ยินคำถาม
“ผะ ผม ผมชื่อ หละ หละ ลี ลี ลีดงแฮ คะ ครับ”เนื่องจากยังช็อกจากเรื่องที่เกิดขึ้นดงแฮจึงยังมีอาการพูดติดขัด แต่ฮยอกแจก็ไม่ได้ว่าอะไร
“ดงแฮ^^เชิญเข้าไปนั่งได้แล้วครับ คยูฮยอนช่วยออกมารับเพื่อนด้วยนะครับ”ฮยอกแจเรียกคยูฮยอนออกมา คยูฮยอนเดินออกมาอย่างกล้าๆกลัวๆทั้งยังไม่หายจากอาการอายเมื่อครู่แต่ก็สามารถพาดงแฮไปนั่งที่ได้ในที่สุด และการเรียนการสอนของฮยอกแจก็ได้เริ่มขึ้น((ซักที))
“เราชื่อคยูฮยอนนะ โจว คยูฮยอนน่ะ แล้วนายล่ะ”เมื่อทุกอย่างเริ่มลงตัวคยูฮยอนจึงเริ่มเปิดประเด็นพูดคุยกับดงแฮเป็นครั้งแรก ดงแฮเองก็หายตกใจแล้วจึงเริ่มพูดคุยได้ตามปกติ
“เราชื่อลี ดงแฮ”
“นายเรียนที่ไหนเราเรียนที่ โรงเรียนมัธยมปลาย ฮันซารังนะ”
“เราเรียนที่ยองวอนคยู”((-*-))
“โรงเรียนนายชื่อแปลกดีนะ”^^แล้วบทสนทนาก็ดำเนินต่อไปจนหมดชั่วโมงเรียนและแยกย้ายกันกลับบ้าน((ตกลงมาเรียนรึมาทำอะไร-*-))
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ครบแล้วนะครับ^^
วันนี้ขยันเป็นพิเศษ
ในเมื่อคำถามยังน้อยอยู่ตอนนี้จึงยังไม่ทำมุมสนทนานะครับ
เม้นหนอเม้นน้อยจังน้า~
พอละไปดีกว่า
อ่านแล้วเม้นด้วยนะครับ
บ๊ายบีอย่าลืมรักไวรัสนะครับ^^
ความคิดเห็น