คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : demons 07
PART 7
"ยองแจ พรุ่งนี้ไม่ต้องอยู่ดึกขนาดนี้ก็ได้นะ"
"อ๋อ.. ไม่เป็นไรหรอกครับผมเต็มใจช่วย กลับหอไปผมก็ไม่ค่อยมีอะไรทำนอกจากการบ้าน"
"แล้ววันนี้ไม่มีการบ้านรึไงเรา"
"ไม่มีครับ"
"งั้นถ้าวันไหนมีกลับตามปกติเลยนะ อยู่ดึกแบบนี้พี่เกรงใจแย่"
ยองแจพยักหน้ารับเบาๆพลางฉีกยิ้ม วันนี้เขาเข้ามาทำงานพิเศษเป็นวันแรกเพราะไม่มีการบ้านเลยอยู่ดึกเป็นพิเศษได้
ร้านพิซซ่าเปิดใหม่ เป็นแบบโฮมแมดเล็กๆหน้าโรงเรียนของซูจี ยอมรับว่ายองแจรู้สึกถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ ยิ่งได้เจอเจ้าของร้านยิ่งถูกใจเข้าไปอีก พอเห็นใบประกาศรับสมัครยองแจเลยเดินเข้าไปติดต่อแทบจะทันที
การตกแต่งเรียบง่ายโทนน้ำตาล ภายในมีโต๊ะให้บริการแค่ 10 ที่นั่ง และเพราะด้วยความที่เป็นโฮมแมดจึงต้องใช้เวลานานในแต่ละออเดอร์จึงไม่สามารถรองรับคนเยอะๆในเวลาเดียวได้
ยองแจช่วยซูจีทำทุกอย่างตั้งแต่เช็ดโต๊ะ จัดร้าน ล้างจาน รวมไปถึงหน้าที่ในครัว นวดแป้ง อบขนมปัง หรือกระทั่งเสิร์ฟอาหารแบบไม่มีอิดออดเพราะไม่ได้หนักอะไรมากมาย แถมเบซูจียังใจดีมากๆอีกต่างหาก ให้มากกว่านี้เขาก็ทำได้ อย่างที่ยองแจอยู่ช่วยปิดร้านตอนนี้
ปกติยองแจต้องมาทำงานช่วงสี่โมงครึ่งถึงสามทุ่มหลังจากนั้นซูจีจะเป็นคนดูแลร้านคนเดียวทั้งหมดเนื่องจากลูกค้าจะไม่เยอะเท่าไร แต่วันนี้มาทำงานวันแรก ยองแจก็เลยเพลินไปหน่อย
“แล้วกลับยังไงละยองแจ"
เจ้าของร้านถามหลังจากจัดการปิดร้านเรียบร้อยแล้ว
"อ่า เดี๋ยวผมนั่--"
เห้ย..
ยองแจชะงักเมื่อพลันสายตาเหลือเห็นใครบางคนอื่นอิงเสาไฟอยู่ริมถนนฝั่งตรงข้าม ทำเอาซูจีต้องมองตามสายตาเล็กนั้นไปเพราะท่าทางตื่นๆของเจ้าตัว
ชายหนุ่มรูปร่างสูงยืนเป็นเงาทะมึนนิ่งๆ ควันสีขาวจากปลายบุหรี่ลอยสูงกระทบกับแสงไฟริมถนนยิ่งทำให้คนตรงหน้าดูไม่ต่างจากโจร 500 ในหนังแม้แต่นิด สาบานได้ว่าถ้าเขาไม่รู้จักเป็นการส่วนตัวคงวิ่งหนีไปแล้ว แต่นั้นมัน..
"แจบอม.."
"รู้จักหรอ.. หรือว่าแฟนมารอรับ"
โจรห้าร้อยกับแฟนไม่น่าจะแยกยาก..
ยองแจรีบส่ายหัวดิก ดันพี่สาวคนสวยให้เดินไปทางอื่น เขาไม่อยากทะเลาะกับแจบอมต่อหน้าซูจีเท่าไร
"งั้น.. พี่กลับก่อนดีกว่า เดี๋ยวแฟนยองแจโกรธ"
แต่ซูจีพูดขึ้นมาเพราะเห็นว่าไอ่คนริมถนนทำท่าไม่สบอารมณ์
"ไม่ใช่แฟนผมซะหน่อย อีกอย่างผมเป็นผู้ชายนะ"
"แล้วไง.. น่ารักอย่างเราจะมีแฟนเป็นผู้ชายก็ไม่แปลก พี่ไปนะ เจอกันพรุ่งนี้ยองแจ"
แล้วยองแจก็ได้รับรอยยิ้มหวานๆเป็นคำลาก่อนจะทิ้งให้เขาเผชิญกับโจรห้าร้อยข้างถนนอยู่คนเดียว
คนตัวเล็กถอนหายใจเฮือกใหญ่ กระชับสายกระเป๋าสะพายข้างหนึ่งแน่นพลางมองไปที่ร่างสูงอีกครั้ง แล้วก็เจอกับสายตาคมเฉือดเฉือนตรงมาหาเขาทันที
ความซวย is coming..
แจบอมสาวเท้ามาพร้อมกับควันบุหรี่ ฝีเท้าก้าวสุดท้ายตบลงบนฟุตบาทตรงหน้าร่างเล็ก เห็นแบบนั้นยองแจรีบหันตัวหนีก่อนที่จะโดนพ่นคำด่าใส่
แต่ก็ช้ากว่าแจบอม..
"สไกป์หาเป็นสิบรอบ"
มือหนาคว้าคอเสื้อคนตัวเล็กขึ้นจนยองแจต้องเขย่งตัวตาม ที่แจบอมโมโหไม่ต้องเดาเลย เพราะวันนี้เขาไม่ได้ออนสไกป์ ปล่อยให้โนราอยู่ห้องคนเดียว
"ก็ทำงานไงเล่า"
"ทำไมไม่บอกก่อน"
"จำเป็นด้วย? อ้ะะ!"
แจบอมทำหน้าเข้มพลางกระตุกร่างเล็กเข้ามาใกล้ ยองแจพยายามดึงมือที่กุมคอเสื้อเขาอยู่ให้ปล่อยออก มันไม่ได้แรงอะไรมากหรอก แต่มันทำให้ตกใจแค่นั้นเอง
"ฉันจะไปหาโนรา"
“ห้ะะ"
“ไปไม่ได้! กับอิแค่เรื่องแค่นี้นายจะอะไรนักหนาเล่า”
“ทีเสื้อฉันที่ไปอยู่กับนายยังโดนขย้ำซะเละเลย แล้วกับแมวนายจะไม่ทำอะไรรึไง”
“จะบ้าหรอ! ไม่ได้เป็นพวกใจบาปแม้กระทั้งกับแมวตัวเล็กๆหรอกนะ”
“ไม่รู้แหละ”
“นี่ๆๆๆ โอเคๆๆ กลับถึงหอแล้วฉันจะโทรหานายทันทีเลยโอเคไหม?”
“… งั้นฉันจะไปส่ง”
“บ้าไปแล้ว..”
.
.
.
โคตรจะเผด็จการ..
ยองแจนึกสงสารโนราที่มีพ่อทำตัวเหมือนหวงลูกสาวหนีออกไปเที่ยวนอกบ้านยังงั้นละ ถึงกับต้องคอยดูคอยเช็คตลอดเวลา เอาจริงๆแล้วตอนเจ้านี่นอนอยู่หน้าเซเว่นข้างล่างก็ไม่เห็นมีปัญหา
สร้างปัญหาเองแท้ๆ..
ระหว่างทางยองแจรักษาระยะเดินตามหลังพอสมควรเหล่มองสีหน้าเจ้าตัวเป็นระยะๆ แจบอมเดินเงียบไม่พูดไม่จามือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกง มองเผินๆแล้วเหมือนพวกตำรวจรักษาความปลอดภัยอะไรทำนองนั้น
ที่สำคัญอุส่าบอกว่าจะเดินกลับเผื่อจะเปลี่ยนใจไม่ไป แต่ก็ยังบ้าจี้เดินกลับด้วยกันอีก!
มันใช่ใกล้ๆที่ไหนกันเล่า
เริ่มปวดขาแล้วด้วย..
เดินเงียบๆมาเกือบครึ่งชั่วโมงเข้าไปแล้ว ไม่น่าหลอกหมอนี่เลย เขาลืมคิดไปว่าอิมแจบอมต่างจากมนุษย์ธรรมดามากโขแล้วสุดท้ายความซวยก็ตกอยู่ที่เขาเอง
โคตรแย่..
“นี่..”
ยองแจออกปากเรียกเบาๆ แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าคนตรงหน้าจะได้ยิน
“แจบอม..”
เรียกอีกครั้งร่างสูงก็ยังคงสาวเท้าไปเรื่อยๆและบุหรี่ถูกทิ้งไว้ข้างทางนานแล้ว ถือว่ายังเป็นเรื่องดีแต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้แจบอมควรจะตอบสนองบ้าง
“อิมแ--”
“อะไร”
เก็กมากไหม..
ปากบางเบะให้เสียงเข้มนั้นเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ
“ฉันว่ามันอีกไกล กว่าจะถึงอีกนาน แล้วไหนนายจะต---”
“ถ้าคิดจะพูดหว่านล้อมฉันละก็เงียบไปซะ”
“..ก็แค่พูดเรื่องจริง”
สิ้นเสียงหวานแจบอมหยุดกึก คนตัวเล็กที่เดินตามหลังอยู่เลยต้องหยุดตามอัตโนมัต แสงสลัวสองข้างทางดูไม่ต่างจากหนังผีที่เคยดูเท่าไร นี่เขามากับโจรห้าร้อยของแท้เลย..
“อยากถึงเร็วๆใช่ไหม”
“…ทำไม”
“ได้..”
เห..
ควับ!!!
“เหวอออ~ แจบอมมมมม~~!!!”
ฝ่ามือที่ใหญ่กว่ายองแจเป็นไหนๆคว้าหมับเอาที่มือนุ่มก่อนจะฉุดให้แก้มกลมท่าทางเอ๋อๆออกวิ่ง ยองแจจับมือคนตัวโตแน่นแทบจะทันทีเพราะกลัวว่าเขาต้องล้มหน้าทิ่มเป็นแน่หากวิ่งด้วยความเร็วขนาดนี้แล้วไม่มีที่ยึดเกาะอย่างแจบอม
ใช่สิ.. อิมแจบอมไม่ใช่มนุษย์ธรรมดา มีคนบ้าที่ไหนวิ่งกลับบ้านตอนนี้บ้าง!! อีกอย่างยองแจไม่ใช่นักกีฬาและไม่เคยคิดจะวิ่งไกลๆหรือวิ่งไวปานเสือขนาดนี้เลยซักนิด!
“นี่!! หยุดนะ อ..ไอ่บ้าา~!!”
ยิ่งตะโกนแจบอมยิ่งวิ่งเร็วขึ้น เขาได้แต่กระชับสายกระเป๋าแน่น หลับหูหลับตาสปีทเท้าตามอีกคนไป
ตายแน่ๆ
ยองแจต้องตายแน่ๆ..
.
.
.
.
“แฮก...”
ริมฝีปากสวยได้รูปเผยอหอบหนักอยู่หน้าหอพักตัวเอง คนตัวเล็กทรุดลงนั่งอิงรั้วผนังอย่างเหนื่อยอ่อนโดยมีอิมแจบอมยืนแสยะยิ้มค้ำหัวอยู่
นี่มันแกล้งกันชัดๆ..
“คิดว่า.. ตัวเองเป็น.. เป็น..ซุปเปอร์แมนรึไง”
“หึ..ถ้าเป็นซุปเปอร์แมนฉันเอานายขี่หลังแล้วเหาะมาแล้ว”
ใบหน้าหวานเบะคว่ำส่งให้พร้อมกับเสียงหอบหายใจไม่ขาด เขาแทบจะล้มหน้าทิ่มไปแล้วจริงๆนะเมื่อกี้
“แต่ถึงเป็นก็คงไม่ทำ อ้วนแบบนี้หลังหักพอดี”
“นี่!!”
ยองแจมองค้อนควับด้วยความไม่พอใจ ถ้ามีแรงมากกว่านี้คงลุกขึ้นต่อยซักที แต่ติดว่าตอนนี้แทบจะไม่มีแรงแม้แต่จะขยับนิ้ว
ร่างสูงแค่นหัวเราะก่อนจะหยิบโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาชูตรงหน้าเขา คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างต้องการคำตอบ
“อะไร..?”
“ขึ้นไปบนห้องแล้วสไกป์มา ฉันให้เวลาห้านาที”
“จ..จะบ้าหรอ แค่เดินไปที่ลิฟต์ก็หมดเวลาแล้ว”
“สี่นาที่ห้าสิบเก้า.. ห้าสิบแปด..”
อ..ไอ่อิมแจบอม ไอ่มนุษย์ประหลาด!!
ยองแจเด้งตัวขึ้นแทบทันที ฟันซี่เล็กขบกัดิมฝีปากอิ่มด้วยความโมโหก่อนจะสบัดตัวหันหลังเดินเข้าไป เวลาห้านาทีสำรับเขามันไม่ลำบากอะไรหากร่างกายปกติ แต่เพราะกล้ามเนื้อขาระบมไปด้วยอาการปวดทำเอายองแจแทบน้ำตาเล็ด
ขยันหาเรื่องกันจริงๆ
ไม่นานเขาก็พาตัวเองมาอยู่ในห้อง ยองแจเดินไปที่ระเบียงเพื่อดูว่าแจบอมยังอยู่ทีเดิมรึเปล่า และก็เป็นอย่างที่เขาคิด ใบหน้าคมยังคงยืนอยู่ที่เดิม..
ก็ไหนบอกจะมาหาโนรา ทำไมไม่ขึ้นมาเอง..
“ยืนโง่อยู่ได้ เร็วดิ..!!”
!!!!
เป็นรอบที่ล้านที่ยองแจต้องกัดปากตัวเองด้วยความโมโห ตะโกนขึ้นมาแบบนั้นไม่กลัวชาวบ้านเขาได้ยินรึไง
“ไอ่.. ไอ่เหยินเอ้ย”
พึมพัมกับตัวเองเบาๆพลางคว้าโน๊ตบุ้คขึ้นมาเปิด เข้าสไกป์และเชื่อมต่อสัญญาณตามที่อิมแจบอมต้องการ หน้าจอคอมพิวเตอร์เขาขึ้นหน้าไอ่คนข้างล่างเต็มจอ เสียงกระดิ่งดังกรุ้งกริ่งแว่วมาพร้อมกับเจ้าตัวขนโนรากระโดดขึ้นมาร้องออดอ้อนคนในหน้าจอ
“เหมี้ยววว~”
แจบอมเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมาดื้อๆ
ไม่น่าเชื่อว่าจะยิ้มง่ายกับเรื่องเล็กๆแบบนี้..
“พอใจรึยัง”
“อืม..”
เสียงสัญญาณไม่ชัดนักแต่ก็พอสื่อสารก็ได้ แจบอมยันตัวออกจากผนังที่อิงอยู่สอดมือถือเก็บไว้ที่กระเป๋าหน้าอกก่อนจะออกเดินช้าๆ ยองแจนั่งนิ่งมองภาพถนนที่ประดับด้วยแสงไฟเพียงไม่กี่ดวงด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“นาย.. จะเดินกลับหรอ..”
“….ก็เดินมา แล้วจะให้ขับรถจากไหนกลับหรอไอ่ตุ้ด”
มีเพียงแค่เสียงทุ้มที่ดังออกมาแต่กลับไม่เห็นหน้าตากวนๆนั้นเพราะกล้องจับภาพถนนอยู่ คงจะเดินเหมือนตำรวจรักษาความปลอดภัยอีกนั้นแหละ..
“…มันไกลนะ”
“เป็นห่วงรึไง...”
“…อย่ามาหลงตัวเอง”
เสียงหัวเราะเข้มๆอย่างที่เคยได้ยินดังออกมาแต่ไม่มีประโยคใดตอบกฃับมาอีก และนั่นก็ทำให้คนตัวเล็กต้องลุกขึ้นไปที่ระเบียงอีกครั้ง ดวงตาเรียวกวาดมองไปทั่วถนน เห็นแผ่นหลังของใครบางคนเดินทอดนองอยู่ไกลๆ
เจ้าตัวสาวเท้าช้าๆไม่ได้รีบเร่งต่างจากเมื่อกี้อย่างเห็นได้ชัด
แต่แล้วจู่ๆคนใส่เสื้อเชิตของโรงเรียนก็หันกลับมา ทำเอายองแจเบือนหน้าหนีไปทางอื่นแทบไม่ทันพร้อมกับเสียงจากโน้ตบุ้คที่ดังขึ้นมา
“ไปให้อาหารโนราได้แล้ว อย่ามัวแต่เอ๋อ..”
.
.
.
.
เช้าวันเสาร์ วันหยุดสุดสัปดาห์ อิมแจบอมตื่นขึ้นมาพลางควานหามือถือข้างตัวสะเปะสะปะ ในขณะที่ดวงตาคมยังคงปิดสนิทเพราะยังไม่อยากสู้แสงแดด ถ้าให้เดาตอนนี้คงราวๆแปดโมง เขามีนัดกับมาร์คที่โรงเรียน จะพูดให้ถูกก็ต้องบอกมากถูกบังคับมากกว่า
มือหนาคว้าเอามือถือมาใกล้ก่อนจะค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น แสงสลัวจากหน้าจอทำให้แจบอมต้องเพ่งสายตามองเล็กน้อย
นั่น..
เท่าที่จำได้ เขาบังคับให้ยองแจหันกล้องไปทางที่นอนโนราไม่ใช่รึไง
ไหงตอนนี้ถึงเห็นแค่เส้นผมสีหน้าตาลปรกลงมากับแก้มกลม
ผิวขาวรับกับแสงแดดอ่อนๆปรากฎอยู่บนหน้าจอเรียกความสนใจจากคนตัวโตได้เป็นอย่างดี ปกติแล้วแจบอมไม่ค่อยเห็นยองแจใกล้ๆขนาดนี้หรอกถึงแม้ตอนนี้มันจะไม่ชัดระดับไฮควอลิตี้ก็ตาม แต่มันก็ชัดพอที่จะเห็นว่าอีกคนผิวใสเหมือนเด็กแค่ไหน
ตอนนี้ยองแจยังหลับปุ๋ยไม่มีท่าทีว่าจะตื่น แต่ได้ยินเสียงเหมี้ยวๆของโนราแว่วเข้ามา
ตื่นสายกว่าแมว..
“โนรา”
“เมี้ยว..”
“โนรา ทางนี้”
“เหมี้ยววว~”
ไม่นานสัตว์เลี้ยงตัวน้อยก็มาหยุดอยู่บนแป้นพิมพ์ ตัวหนังสือที่ไม่สามารถอ่านออกได้ถูกส่งมาหาเขาเรื่อยๆจากเท้าเล็กนั้น
“มาไม่ได้นะ”
เพราะโนราเอาแต่เบียดตัวเองชิดหน้าจอ แจบอมมองยิ้มๆก่อนจะโบกนิ้วชี้ไปมาเป็นเชิงห้าม แต่โนราก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าภาพตรงหน้าที่เห็นมันไม่ใช่แจบอมจริงๆ
“ปลุกยองแจสิ”
“เหมี้ยว”
ตอบรับแต่ไม่ได้ทำตามที่แจบอมอยากให้เป็น โนรานั่งลงพลางจ้องแจบอมตาแป๋ว หางเล็กปัดปายไปมาหวังให้เจ้าของออกมาจากหน้าจอ
ก็พูดคนละภาษานี่นะ..
หางเล็กขยับไปมาไม่หยุดโดยที่ไม่รู้ว่ามันไปโดนเจ้าของห้องจนยองแจเริ่มขยับตัวก่อนที่จะปรือตาขึ้นช้าๆ.. แจบอมเห็นเส้นผมสีน้ำตาลดูลื่นมือนั่นคลอเคลียไหลปรกลงมาเพราะแรงขยับ ก่อนจะ..
“ห..เห้ยยย!!”
ปึก..!!
ภาพแรกที่เห็นทำเอาร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว เจ้าตัวขนอยู่ห่างเข้าไม่ถึงคืบ ความซวยที่แย่ไปกว่านั้นคือโน๊ตบุ้คที่วางอยู่บนเตียงดันถูกยองแจสะบัดจนตกลงไปล่างเตียง โนราเองก็เหมือนกัน
ยองแจตาโตนั่งอึ้งอยู่บนเตียงพลางรวบรวมสติ..
“เมี้ยวว~”
คนตัวเล็กเด้งตัวไปหยิบโน๊ตบุ้คตัวเองทันทีทว่าหน้าจอกลับมืดสนิท
พังเลยหรอ.. ไม่นะ..
ซวยชะมัด..
โอ้ยย เขายังมีงานที่ต้องใช้คอมทำงาน แล้วถ้าแบบนี้จะใช้ที่ไหนทำละเนี่ย..
—————————
ควันสีขาวพวยพุ่งคละคลุ้งอยู่เต็มห้องสี่เหลี่ยม ห้องชมรมนักกีฬาประจำโรงเรียนแต่ทว่าตอนนี้มันกลายเป็นที่ที่สำหรับคลายเครียดของเด็กนักเรียนจำนวนหนึ่งไปโดยปริยาย สายตาคมมองไปยังร่างโปร่ง หลังจากเขาปลดเป้ลงวางไว้บนโซฟา เจ้าของเส้นผมสีแดงหม่นนั่งอยู่กับจินยองที่นั่งเล่นมือถืออยู่ข้างๆ
"มาร์ก พรุ่งนี้แข่งบาสกี่โมงนะ"
คนโดนเรียกเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวเองช้าๆ
"มาถึงก็ทำอารมณ์เสียเลยนะมึงเคยจำอะไรได้บ่างไหม บ่ายสาม"
"เออๆ"
เจบีตอบลวกๆ
แกร่ก..
เสียงเปิดประตูดึงความสนใจจากทั้งคู่ได้เป็นอย่างดี ชายหนุ่มร่างกระทัดรัด(?)แต่หน้าตาหล่อเหลาเอาการเดินเข้ามา
“แจ็คสัน มาสายพอกัน..”
ยังไม่ทันก้าวขาพ้นประตูพี่ใหญ่ประจำทีมก็ออกโรงบ่น เพราะไอ่สองคนนี้นิสัยไม่ค่อยจะต่างกัน ต้องให้ตามให้บ่นตลอด
"โหยฮยอง ห้าหกนาทีทำเป็นซีเรียส”
“ทุกทีแหละมึงอะ พอกันทั้งพี่ทั้งน้อง”
เจ้าของใบหน้าเบื้อยิ้มส่งยิ้มแห้งๆให้พี่ใหญ่ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ก่อนจะหันไปหาเจบีที่กำลังคาบบุหรี่ในปากมือข้างหนึ่งหยิบไฟเช็คขึ้นมา เห็นแบบนั้นแจ็คสันเลยเดินเข้าไปล้วงกระเป๋ากางเกงเจบีเอาดื้อๆ
“ไอ่บี พรุ่งนี้เราไปดูชานฮยองแข่งก่อนดีไหมว้ะ”
“ทำไมต้องดูด้วยว้ะ”
หันไปถามด้วยความหงุดหงิดแทบจะทันที เอาตรงๆเขาไม่ค่อยชอบชานซองเจ้าชายของโรงเรียนนี้เท่าไรหรอก
หล่ออย่างนู้น เก่งอย่างนี้ เหอะ..
“ไปอารมณ์เสียจากไหนมา”
จินยองโพล่งขึ้น จริงๆแค่อยากจะปกป้องเพื่อนของรุ่นพี่คนสนิทอย่างจุนโฮเท่านั้นเอง อีกอย่างแจบอมดูหน้าตาไม่สบอารมณ์เหมือนไปต่อยกับรังผึ้งที่ไหนมา
แน่นอนว่าแจบอมไม่ตอบเหมือนเดิม เขากำลังอารมณ์เสียกับเรื่องเมื่อเช้า มีอย่างที่ไหนกล้าปิดสไกป์ใส่ดื้อๆ แถมยังนอนไม่พออีกต่างหาก
“ไปดูเป็นแนวเอามาให้กับทีมเราไง อีกหน่อยก็ต้องรวมทีมกันอยู่แล้วจะได้ไม่มีปัญหาตอนหลังด้วย”
หัวหน้าทีมอธิบาย แต่แจบอมกลับมองด้วยหางตากลับด้วยท่าทีกวนๆจนม้วนหนังสือพิมพ์ต้องลอยมากระทบหัวเข้าให้
“มึงจะอะไรกับพวกพี่เขานักหนาว้ะ”
เจบีเงียบอีกครั้ง สายตาคมมองตรงไปที่หน้าจอทีวีไม่สนใจคำถาม นั้นทำให้มาร์กเลือกที่จะไม่ถามต่อ
“ไอ่หวัง งั้นมึงไปกับกู”
“โหยยยฮยองง พรุ่งนี้ผมนัดสาวไว้อ่าาา”
“เออๆๆ งั้นชวนไอ่ยูคไปก็ได้ว้ะ คนหนึ่งก็ติดสาวอีกคนก็เป็นใบ้”
แกร่กก..
พูดไม่ทันขาดคำ มักเน่ประจำทีมก็เปิดประตูเข้ามา
“ไอ่ยูค พรุ่งนี้ไปดูทีมชานฮยองแข่งกับกู”
มาร์คผู้โดนปฏิเสธมาแล้วถึงสองครั้งรีบออกปากชวนยูคยอมก่อนที่จะได้เดินเข้ามาในห้องด้วยซ้ำ มักเน่ตัวสูงเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงสงสัยทันที
“พรุ่งนี้เรามีแข่งไม่ใช่หรอฮยอง”
“เออ แต่ชานฮยองแข่งตอนเช้า เราก็ไปดูก่อนไง”
“เอ่อ..ได้ฮะๆ”
คำตอบที่ได้รับทำเอามาร์กฉีกยิ้วกว้าง คงจะมีแต่ยูคยอมที่แหละที่ทำตัวให้เขารู้สึกว่ายังเป็นหัวหน้าทีมอยู่
ยูคยอมวางกระเป๋าลงข้างแจ็คสัน และควันขโมงสีขาวที่ลอยอยู่เต็มห้องทำเอาต้องส่ายหน้าวันละหลายๆรอบ เจ้าตัวเดินไปเปิดหน้าต่างด้านหลังออกให้อากาศได้ระบาย กดเปิดพัดลมเบอร์แรงสุดก่อนจะออกปากบ่น
“เมื่อไรเฮียกับคุณชายหวังจะเลิกสูบบุหรี่ซักทีครับ”
พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ใครๆฟังก็รู้ว่าไม่ได้ชื่นชมเท่าไร
“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่าบ่นมากน่ายูคยอม” แจ็คสันโพล่งขึ้นมาลอยๆ
“ฮยองโตตายอะ เลิกสูบบุหรี่แล้วขยันกินนมดีกว่านะ”
“…….”
“ ฮ่าาาาาาๆๆๆๆๆๆ!!!”
เสียงหัวเราะฮาครืนดังไปทั่วห้อง คนโดนพาดพิงเรื่องส่วนสูงอย่างแจ็คสันถึงต้องเอาหมอนข้างตัวปาใส่มักเน่จอมแสบที่ยืนหัวเราะอยู่ด้วยความหมั่นไส้ ขออย่าให้ได้สูงทันนะไอ่ยูค!
“สมน้ำหน้า ติดสาวดีนัก” มาร์คซ้ำเติมอีกแรงยิ่งทำให้แจ็คสันหน้างอเข้าไปอีก
“มีสาวติดก็ยังดีกว่าคนบางคนแถวนี้แหละน่า หล่อซะเปล่าสาวไม่มี”
“อะไรๆ”
“หรือไม่จริงทั้งหล่อทั้งขายาวแบบนี้ ไม่เห็นคุยกับใครเลย โถ่ ดูอย่างไอ่ยูคยังมีเลย"
"กูจำเป็นต้องมีด้วยรึไง"
"เอ้า ต้องมีดิ เนอะพี่เนียร์ พี่ก็มีใช่ป้ะ?"
คำถามถูกยิงให้จินยองโดยไม่ทันได้ตั้งตัวจำเป็นต้องละสายตาจากหน้าจอออกมา คนตัวเล็กอึกอักมองแจ็คสันที มองมาร์คที อยู่ดีๆมาโยนใส่เขาซะงั้น..
"ก..ก็ อืออ.. ผู้หญิงน่ารักเยอะแยะ อย่างนายคงไม่ยาก"
คำตอบงึมงัมอยู่ในคอเลี่ยงตอบของตัวเอง เขาไม่รู้จะตอบยังไง คนตัวโตมองจินยองนิ่งๆ
"เออนั้นดิ ไม่ลองดูอะ เนี่ยพี่เนียร์หาให้เลย"
“ทำไมต้องเป็นฉันละ แกนั้นแหละไอ่แจ็ค”
“เอ้าก็เห็นสนิทกับพี่มาร์ค น่าจะรู้สเปคมากกว่าผม ทำไม? หรือพี่มาร์คสเปคสูง?”
“ไม่รู้”
จินยองตอบปัด
“ช่างกูเถอะ มึงสนใจแต่เรื่องมึงเถอะไอ่แจ็ค เดี๋ยวถ้ากูเจอสาวถูกสเปคจะบอกมึงคนแรกเลย จะไปซ้อมกันได้ยัง!?”
“โห่ อารมณ์เสียเฉยเลยแหย่นิดเดียว ไปกินข้าวกันก่อนดิ”
“ผมเห็นด้วย ผมยังไม่มีอะไรตกถึงท้องซักนิด ขอเป็นขนมปังก็ยังดี”
ยูคยอมสมทบก่อนจะพยักหน้ารัวๆเพื่อให้พี่ใหญ่ของทีมเห็นด้วย
“เออ จะไปก็ไป กินร้านไหนละ”
“ร้านพิซซ่าเปิดใหม่หน้าโรงเรียน..”
และก็เป็นแจบอมที่เสนอแกมบังคับขึ้นมา..
——————————
มาเฟียบุกร้าน...
อะไรกันนักหนาเนี่ย ตามจองล้างจองผลาญไม่เลิก คอมที่พังไปตอนเช้ายังไม่ทันหายเศร้าเลย
ยองแจยืนซ่อนติดอยู่หลังครัว เขาเห็นแจบอมเดินนำเพื่อนอีกสี่ห้าคนมาแต่ไกลๆ สีหน้าหมอนั้นดูไม่สดใสอย่างที่ควรจะเป็น อีกอย่างวันนี้เขาพาโนรามาด้วยเพราะว่าจะกลับก็อีกหลายชั่วโมงกลัวจะอดอาหารตายไปซะก่อน โชคดีว่าซูจีไม่ได้รังเกียจแมวเลยให้มันอยู่หลังร้านได้
“ยองแจ มาหลบอะไรตรงนี้?”
ซูจีโพล่ขึ้นพลางชะง้อมองตามสายตาเล็กไปก็เห็นไอ่หนุ่มคนเมื่อวานทำเอาซูจีกับกับบางอ้อ
“แฟนมา?”
“ไม่ๆๆ ไม่ใช่แฟนผม 100% นั้นมันคู่อริผมต่างหาก เช้านี้ผมขออยู่ในครัวนะพี่นะ”
“มีอะไรรึเปล่า..”
หัวกลมส่ายรัวจนหัวแทบหลุดนูน่าคนสวยเลยต้องหรี่ตามมองอย่างจับผิด แต่เพราะสายตาเว้อวอนกับท่าทางอ้อนๆทำให้เขาเออออตามและออกไปรับออเดอร์แทน
ซูจีฉีกยิ้มสวยต้อนรับลูกค้ากลุ่มแรกของวันตามมารยาทยื่นเมนูให้โดยที่ไม่ลืมสังเกตุไอ่คู่อริของยองแจตามที่เจ้าตัวว่า หน้าตาคมๆ ก็หล่อดีนี่น่า..
ทุกคนต่างก้มอ่านเมนูของร้านอย่างสนอกสนใจ เว้นซะแต่แจ็คสันที่ใช้ศอกสะกิดสีข้างมาร์คยิกๆจนหัวหน้าทีมต้องส่งเสียงลอดไรฟันถาม
“อะไรของมึง”
“ดูดิ สวยยยยชิบ~! คนนี้แหละฮยองลองดิ”
ถึงแจ็คสันจะกะซิบแล้วก็ตามแต่มันก็ไม่ได้เบาจนได้ยินกันแค่สองคน ยูคยอมส่ายหัวเพราะท่าทางน่าอายของพี่ตัวเอง ส่วนจินยองได้แต่เงียบและชำลองมองเจ้าของร้านตามที่แจ็คสันออกปากชม
สวยจริงๆนั้นแหละ..
เขาไม่ได้สนใจคนข้างตัวสองคนไปมากนี้หันไปคุยกับแจบอมและยูคยอมแทนว่าจะสั่งอะไร แต่เพราะสายตาแปลกๆของจินยองทำให้มาร์คต้องดึงแจ็คสันให้มาร่วมวงช่วยกันตกลงว่าจะกินอะไรเนื่องจากที่นี่ไม่ได้ขายอาหารจานเดียวเหมือนร้านทั่วไป
“เอาเซ็ทแนะนำของร้านไหม”
“อืมก็ดีนะ ไม่รู้จะสั่งอะไร”
“มาร์คฮยองไปสั่งเลย”
“เห้ย.. ทำไมต้องกูละ”
อีกครั้งที่มาร์คหันไปเหวใส่แจ็คสันในเมื่อเขาถูกยุให้ไปสั่งด้วยสายตามีเล่ห์นัย แจ็คสันต้องมีแผนอะไรชัวร์
“เออน่า สวยๆแบบนี้ต้องทำความรู้จักเอาไว้ไง”
นั้นไง.. คิดผิดซะที่ไหน
มาร์คถอนหายใจเบาๆพลางสงสายตาให้จินยองช่วยเขาหน่อย
แต่จินยองกลับพูดบางอย่างที่ทำให้มาร์คหัวเสีย
“นายไปสั่งสิ เผื่อจะขอเบอร์ได้ด้วย ไม่น่ายาก”
“….”
จู่ๆบรรยากาศบนโต๊ะก็มาคุชนิดที่ไม่มีใครกล้าส่งเสียงขัดขึ้นมา มาร์คเอาแต่งนิ่ง ขณะที่จินยองทำหน้างอ คนที่มีสติมากที่สุดคงจะเป็นแจบอมที่ตอนนี้เป็นคนลุกไปที่เคาท์เตอร์แทน
“ผมขอเป็นเมนูแนะนำแล้วกันครับ”
ซูจีเงยหน้าขึ้นจากเคาท์เตอร์ พยักหน้าตอบรับน้อยๆก่อนจะส่งยิ้มให้
“ได้ค่ะ รอซักครู่นะครับ”
“เดี๋ยวครับ”
“คะ..?”
“วันนี้ยองแจมาทำงานรึเปล่า”
“ค.. คะ..??”
พอได้ยินคำถามซูจีถึงกับชะงักรวมถึงคนที่อยู่หลังครัวก็ด้วย แจบอมเสยผมพร้อมสายตาดุๆเล็กน้อยก่อนจะย้ำคำถามเดิม ยองแจภาวนาให้พี่สาวคนสวยปฏิเสธไปเพราะเขาไม่อยากจะเจอแจบอมในเวลานี้
“เอ่อ.. ไม่ม--”
‘เหมี้ยวว~’
เออะ..
ยองแจรู้สึกชาวาบไปทั้งตัวเพราะจู่ๆเจ้าขนปุยตัวน้อยก็เดินเข้ามาเอาหัวถูไถพร้อมกับเสียงอ้อนๆจนเขาเกือบจะโวยวายออกมา นิ้วเรียวแตะเข้าที่ปากเป็นเชิงห้ามไม่ให้โนราส่งเสียงร้องไปมากกว่านี้
‘เมี้ยวว’
“ที่นี่เลี้ยงแมวด้วยหรอครับ?”
คนตัวโตว่าพลางเอี้ยวตัวชะโงกเข้าไปหลังร้านเดือดร้อนให้ซูจีต้องขยับตัวมาบังประตูด้านหลังเอาไว้
“อ้ออ แมวจรจัดแถวนี้แหละ เดี๋ยวรอออเดอร์ซักครู่น้า”
ปัง..!
—————————
“ยองแจ! แฟนนายทำไมดุแบบนี้ละ เมื่อกี้มองพี่อยากกับจะฆ่ากันให้ได้อย่างงั้นแหละ”
“ผมบอกว่าไม่ใช่แฟนผมไงครับ ไม่ใช่ๆๆ”
“แน่ใจนะทำหน้าหวงก้างชะมัด”
ซูจียืนอิงตู้เย็นก่อนจะหยิบผ้ากันเปื้อนออกมาใส่หลังจากชิงหนีปิดประตูลงกลอนเพื่อเลี่ยงคำถามน่าอัดอัดนั่น เขายังจำสายตาดูหาเรื่องนั้นได้อยู่เลย คนอะไรหน้าตาไม่เป็นมิตร กับสาวสวยขนาดนี้จะยิ้มหน่อยก็ไม่ได้
“แน่สิครับ หมอนั้นน่ะหวงเจ้านี่ต่างหาก”
ยองแจชี้ไปทีลูกแมวสีขาวแซมดำเจ้าปัญหา
บอกเลยตั้งแต่มีเจ้าตัวนี้เข้ามาชีวิตเขาก็ไม่ค่อยปกติสุขเท่าไร
“นายดูไม่ค่อยชอบมันนะ”
“แน่ละ ผมไม่ชอบแมว”
“แต่นายต้องเลี้ยงมัน? ทำไมแจบอมอะไรนั้นไม่เลี้ยงเองละ”
“หอแจบอมห้ามนำสัตว์เลี้ยงเข้าน่ะครับ”
“หรอ อืม.. งั้นก็เลี้ยงไว้ที่นี่เลยสิ”
“หือ!? ได้หรอครับ?”
ตาเล็กๆโตขึ้นด้วยความดีใจ เขาไม่อยากจะทนอยู่กับสิ่งมีชีวิตที่ไม่ชอบสองต่อนักหรอก
“อืม ได้สิไว้ค่อยคุยกัน ตอนนี้มาทำออเดอร์ให้แฟนนายก่อนเถอะ”
- - - - - - - - - - - - - - -
ดองนานมากกกกกกก เรื่องนี้ 55555 ไรท์เองก็เริ่มจะลืมๆไปบ้าง แย่เลย 555
เพราะไปเร่งรวมเล่มฟิคสั้นให้เสร็จเลยมาต่อช้าหน่อยนะคะ แต่ไม่ลืมน้า 555
ยังไง อยากติอะไรตรงไหนเต็มทีได้เลยค่ะ #demons2jae
ปล. ถ้ามีคำผิดกระซิบบอกกันได้นะคะ 5555
? cactus
ความคิดเห็น