ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    GOT 2JAE - jeabeom x youngjae

    ลำดับตอนที่ #51 : Problems - 3/4

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 1.5K
      15
      31 ม.ค. 59


    PART 3






    06.00 .


    กรุ้งกริ้ง~ กรุ้งกริ้ง~


    สวัสดีค่ะ เชิญด้านในก่อนนะคะ ^^”

    เสียงกระทบกันของกระดิ่งโบราญและเสียงใสของแม่ค้าในตอนเช้าดังต่อเนื่องไม่ขาดสาย วันนี้ร้านขายดอกไม้มีบริการพิเศษเนื่องในโอกาสที่อาทิตย์นี้เป็นอาทิตย์ของวันแห่งความรัก


    ขนมและคัพเค้กชิ้นเล็กๆถูกนำออกมาขายเคียงคู่กับดอกไม้สีหวาน คลอเคลียด้วยกลิ่นกาแฟหอมกรุ่น นั้นทำให้ผู้คนแห่แหนเข้ามาใช้บริการเยอะเป็นพิเศษ หรือบางทีอาจจะเป็นพ่อค้าพิเศษสองคนนี้ก็ได้


    แจบอม นายช่วยขยับไปหน่อยได้ไหมเล่า…” 

    ยองแจกระซิบให้พอได้ยินกันสองคนเพราะเกรงใจลูกค้าที่ยืนยิ้มอยู่หน้าเคาท์เตอร์

    วันนี้ยองแจไม่โดนแกล้ง… แต่โดนบังให้มาช่วยขายขนมเฉยเลย


    แค่นี้จะเดือดร้อนทำไม”​

    โดนดุกลับมาตามนิสัย คนตัวเล็กมองค้อนพลางขยับหนี ก็แจบอมเป็นคนบอกให้เขาดูแลที่เคาท์เตอร์แต่ตัวเองก็เดินเบียดเข้าเบียดออกอยู่ได้ ให้เสิร์ฟขนมกาแฟก็ดีอยู่แล้ว จะไล่ให้เข้ามาเฝ้าเคาท์เตอร์ทำไมก็ไม่รู้


    ความจริงแล้วพอยองแจเดินเสิร์ฟขนมไปมาแล้วมีตาเล็กตาน้อยจ้องหุ่นบางกันสนุกเลยละสิ แจบอมต้องคอยส่งสายตาข่มเจ้าพวกขี้หลีกันจนปวดตาเลยทีเดียว ทนไม่ไหวเลยไล่ให้ไปยืนหลบมุมอยู่เฉยๆ


    ร้านขายดอกไม้ร้านนี้ค่อนข้างใหญ่พอสมควร และราคาก็ไม่ใช่ราคาปกติเหมือนร้านทั่วไป แน่นอนว่าในเมื่อมันเป็นร้านประจำของแจบอมแล้ว มันก็ดูพิเศษกว่าที่อื่นเป็นธรรมดา 


    คนตัวสูงเดินวุ่นพลางยกมือขึ้นมาปาดเหงื่อเป็นครั้งคราว ยิ่งคนที่เข้ามานั่งร้านวันนี้ดูเยอะกว่าปกติหลายเท่าตัว ทำให้เด็กเสิร์ฟหน้าคมเหงื่อตกเอาง่ายๆ


    แจบอม ทำไมไม่ให้ยองแจมาช่วยละจ้ะ” 

    เจ้าของร้านถามเพราะสองคนน่าจะสบายกว่าคนเดียว แถมหน้าที่ตรงเคาท์เตอร์ให้คนแก่อย่างเขาทำเองก็ได้


    ดวงตาเรียวคมปรายตาไปมองร่างเล็กที่กำลังยิ้มทักทายลูกค้าเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจออกมา


    ให้อยู่ตรงนั้นดีแล้วละครับ” 

    ยิ้มเก่งจังนะยองแจขนาดยืนอยู่ที่เดิม ทำหน้าที่แค่คิดเงิน ลูกค้าบางคนยังยืนนานเป็นนาทีๆจนอยากจะตรงเข้าไปหิ้วคอโยนออกนอกร้านไปให้รู้แล้วรู้รอด ให้มาเสิร์ฟยิ่งไม่ต้องพูดถึง โดนหลอกจับมือยังไม่รู้ตัว 


    แล้วที่เดินเข้าเดินออกจนยองแจบ่นก็เพราะแบบนี้แหละ แค่เดินไปใช้สายตาข่มไอ่ลูกค้าหน้าม่อแค่นั้นเอง


    โอกาสหน้า แวะเข้ามาใช้บริการใหม่นะครับ” 

    สิ้นเสียงหวานยองแจก็ฉีกยิ้มจนตาหาย พลางหันมายิ้มให้ลูกค้าคนถัดไป


    ลูกค้าตรงหน้าเคาท์เตอร์เยอะเป็นพิเศษ แต่มันก็คงเยอะพอๆกับสาวๆที่เอ่ยปากเรียกหาเด็กเสิร์ฟหน้าคมจนแทบไม่ได้หยุดเดิน แจบอมพะว้าพะวงนู้นนี่นั้นไปหมด ไหนจะต้องจำว่าต้องเสิร์ฟอะไรโต๊ะไหนแล้ว ยังต้องคอยสังเกตุการณ์ไม่น่าไว้วางใจตรงเคาท์เตอร์อีก


    เหมือนตอนนี้


    อ้ะ! จ..แจบอม!” 

    ยองแจสะดุ้งวาบทันทีที่จู่ๆร่างสูงก็พุ่งเข้ามาโอบเอวพลางจ้องเขม่งไปที่ลูกค้าตรงหน้า หนำซ้ำยังเอื้อมมือออกไปรับเงินค่าขนมแทนมือบาง คนตัวเล็กทำได้แค่ยืนอึ้งอยู่เฉยๆ เพราะถูกแขนแกร่งรั้งเข้าไปชิดกับตัวเองจนทำอะไรไม่ถูก


    ไม่มีเงินทอนนะครับ เชิญครับ…” 

    เห็นอยู่ว่าจะหลอกจับมือ เงินที่ได้รับมาพอดีกับค่าขนมเลยเอ่ยปากไล่อย่างไม่ไยดี คุณลูกค้าตรงหน้าเลยต้องจำใจขยับตัวเองไป


    อะไรของนาย…” 

    ยองแจเอี้ยวตัวออกจากแขนแกร่ง ก่อนจะหันไปยิ้มแห้งๆให้กับลูกค้าเป็นการขอโทษ ดันไหล่หนาคนข้างตัวให้พ้นจากรัศมีเคาท์เตอร์ ยังดีที่คนต่อไปเป็นผู้หญิง แจบอมเลยจำใจหันกลับมาทำหน้าที่ตัวเองต่อ แต่ก็ไม่วายปรายสายตาข่มเจ้าพวกหน้าม่อที่กำลังต่อแถวเรียงคน


    ไม่น่าพามาเลยให้ตาย.. ถ้าไม่ติดว่าโดนไซโคจากพี่ชายตัวแสบสองคนว่าให้รีบทำคะแนนก็คงไม่พามาที่นี่ มันเป็นที่เดียวที่เขาคิดออก จะหาเรื่องพาไปเที่ยวห้างคนตัวเล็กคงไม่ยอมไปด้วยแน่ๆ บังคับมาช่วยงานที่ร้านนี้คงเป็นทางออกที่ดีที่สุด

    แต่ดูเหมือนว่าจะคิดผิด อุส่าอดนอนเพื่อที่รอเวลาร้านเปิด แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือ สายตาแทะโลมของใครก็ไม่รู้ที่กำลังแทะโลมนางฟ้าของเขาอยู่งั้นหรอ? ยิ่งคิดอิมแจบอมก็ยิ่งฟึดฟัด คนก็เยอะ หวงก็หวง แต่ทำได้แค่ยืนดูอยู่ห่างๆ


    สวัสดีครับ ขนมกาแฟหรือดอกไม้ดีฮะ” 

    เสียงหวานและรอยยิ้มสดใสของยองแจยังคงมีให้กับลูกค้าคนต่อไปไม่มีหยุด


    ดอกไม้ครับหนุ่มหน้าตี๋บอกพลางยิ้มกลับให้พ่อค้าหน้าสวย

    รับเป็นดอกชนิดไหนดีครับผม” 


    อืมพ่อค้าชอบดอกอะไรหรอครับ” 

    หือ.. เอ่อ… ผมชอบกุหลาบน่ะครับ

    กลีบสวยสีแดงสดซ้อนทับกันไปมา น่าหลงใหลอย่างบอกไม่ถูก 

    ถึงจะไม่เข้าใจว่าลูกค้าตรงหน้าจะถามทำไม แต่ก็ตอบไปตามความรู้สึก


    งั้น.. ผมเอาดอกกุหลาบแล้วกันครับ” 


    รอยยิ้มเล็กของหนุ่มตี๋ มันช่าง

    น่าหมั่นไส้สำหรับแจบอม


    ลูกค้าแบบนี้ ต้องเจอกับพ่อค้าอย่างแจบอมเท่านั้นแหละ


    เอาดอกกุหลาบใช่ไหม? สีอะไรดี หรือจะถามผมก่อนรึป่าวว่าชอบสีอะไร ผมชอบสีแดงนะ คุณก็คงเอาตามที่ผมชอบสินะ

    แจบอม! ”

    จู่ๆคนตัวโตก็พุ่งเข้ามาจากไหนไม่รู้ดันยองแจให้ไปอยู่หลังตัวเองก่อนจะพูดรัวใส่ลูกค้าหน้าตี๋ไม่ยั้ง พลางใช้สายตาเร่งให้ออกจากตรงนี้เร็วๆ


    ออกไปเสิร์ฟกาแฟแทนฉันกดเสียงต่ำสั่งคนตัวเล็ก

    อะไร? แต่… ”


    ไปเสิร์ฟกาแฟแทนฉัน! ”



    ––––––––––



    13.59 .



    ผีเข้าผีออกอะไรก็ไม่รู้ ฮึดฮัดเป็นบ้าแถมยังทำท่าจะเขมือบหัวลูกค้าอีก’

    นี่คือความคิดของยองแจที่กำลังนั่งรอคนขี้โมโหอยู่หลังร้าน ร้านปิดแล้ว เพราะขายของดีเกินคาด


    ป้อก~!


    โอ้ยย…” แรงกระแทกจากด้านหลังกระทบลงกับหัวเล็ก คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน หันควับไปมองต้นเหตุ


    วันนี้แจบอมดูจะอารมณ์เสียเป็นพิเศษ บังคับมาก็อุส่ามาด้วยแล้ว ยังจะมาทำอารมณ์เสียใส่อีก


    เลือกที่จะโต้ตอบแต่ในใจ ลุกขึ้นสาวเท้าเดินนำฉับๆ แต่คนตัวสูงกลับเอามือล้วงกระเป๋า เดินตามด้วยท่าทางสบายๆ เขายกขวดน้ำขึ้นเหนือหัวทุยๆข้างตัวแล้วปล่อยให้มันร่วงลงมาตามแรงโน้มถ่วงอีกครั้ง


    ป้อก~!


    แจบอม! เจ็บนะ!” 

    คนตัวเล็กฉุน ออกแรงผลักไหล่หนาให้ออกห่างเมื่อรู้สึกถึงแรงกระทบที่หัวอีกครั้ง


    หมั่นไส้…” 

    อีกครั้งที่ยองแจขยับตัวหนี แจบอมเลยเอื้อมมือไปจับหัวให้เข้ามาชิดตัวเองจนร่างเล็กเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ 


    วันนี้คนขี้แกล้งทำตัวแปลกๆ จับนู้นจับนี่ไปเรื่อยๆ แถมยังชอบเข้ามายุ่งเหมือนหวง


    อะ..อะไรของนายย” 

    คิดแล้วก็หน้าแดงขึ้นมาดื้อๆพลางพยายามลบความคิดตัวเอง คิดบ้าอะไรยองแจ

    มือเรียวดันคนข้างตัวให้ห่างออก ไม่รู้จะทำยังไง ทำตัวไม่ถูก ได้แต่ก้มหน้ามองพื้นมองดิน


    อะไร รังเกียจฉันมากรึไง” 

    ไม่พูดเปล่า คว้าร่างบางมาใกล้จนยืนซ้อนกัน แขนแกร่งโอบเอวยองแจเอาไว้หลวมๆ มันยิ่งทำให้คนตัวเล็กทำหน้าตื่นมากกว่าเดิม


    นาย.. รุมร่ามอะไรของนายเนี่ย…” 


    โวยวายแก้เขิน

    ใช่เขิน

    จู่ๆก็เขิน


    ถึงแม้ว่าจะพยายามเบี่ยงตัวออกจากท่อนแขนแกร่งเท่าไรก็ทำไม่ได้ กระทุ้งสีข้างไปแรงๆหลายทีก็ไม่เป็นผล เลยจำเป็นต้องเดินชิดตัวแจบอมอยู่แบบนั้น จนอยากให้เวลาเดินผ่านไปเร็วๆ ไม่อย่างงั้นขอให้ถึงบ้านในเวลาอีกสองวิเลยได้ไหม วาร์ปกลับบ้านได้ยิ่งดี


    วันนี้นายทำให้ฉัน.. หวง” 

    เสียงทุ้มตอบกลับ คำสุดท้ายเบาชนิดที่แม้คำพูดเองยังไม่ค่อยจะได้ยินเสียงตัวเอง


    อะไรนะ?” 

    แน่นอนที่คนตัวเล็กกว่าจะไม่ได้ยิน รู้แค่ว่าวันนี้เขาคงไปทำอะไรให้แจบอมไม่พอใจแน่ๆ


    นายทำให้ฉันโมโห” 

    รั้งเอวบางเข้ามาชิดมากกว่าเดิม ยองแจเลยจำเป็นต้องคว้าข้อมือหนาอีกข้างเอาไว้เพราะแรงดึงทำให้เซจนเกือบจะล้ม จนตอนนี้เหมือนว่าเขากำลังโดนกอดจากข้างหลัง


    ฉันทำอะไรเล่า” 

    ความรู้สึกที่อีกคนเข้ามาใกล้เกินไปมันทำให้เขาท้องไส้ปั่นป่วนจนอยากวิ่งหนี 

    วันนี้นายเป็นอะไรของนาย แจบอม


    สายตาคมก้มมองยองแจที่ยืนซ้อนตัวเองอยู่ ปากหยักยกยิ้มขึ้นมา แบบนี้เจ้าตัวเล็กก็ไม่เห็นว่าเขายิ้มอยู่สินะ.. สมองลืมเรื่องน่าโมโหในร้านดอกไม้ไปชั่วคราว ตอนนี้มีแค่คำแนะนำของสองพี่ชายเรื่องทำคะแนนต้องรีบทำคะแนนตั้งแต่วันนี้ มินจุนและแทคยอนจู่ๆก็เข้ามาเขียนตารางการจีบยองแจให้ซะอย่างงั้น


    บอกไปเลยว่ามึงรู้สึกยังไง ยังไม่ต้องบอกว่าชอบก็ได้’

    แบบว่าหวงนะ อยากอยู่ใกล้ๆนะ อะไรทำนองนี้


    บอกความรู้สึกงั้นหรอ.. จะบอกยังไงละวะ


    แจบอม ปล่อยนะ

    เสียงโวยวายเล็กๆปลุกแจบอมหลุดออกจากภวังค์ เพราะตอนนี้เหมือนจะมีปัญหาเข้าซะแล้ว ยองแจก้มลงไปยุกยิกๆกับอะไรบางอย่างข้างล่าง


    รองเท้าขาดเลย…” 

    มือบางถือรองเท้าขึ้นมามองนิ่งๆ เจ้าตัวทำหน้าเศร้า ทำท่าจะร้องไห้อีกแล้ว สงสัยที่ยืนซ้อนกันเมื่อกี้คงจะไปเหยียบรองเท้าคนตัวเล็กเข้าให้ พอพยายามเดินหนีก็เลยขาดเพราะวันนี้ใส่รองเท้าเตะมา


    ความจริงแล้ว เมื่อตอนเช้าแจบอมบอกให้ยองแจใส่รองเท้าเตะเองเพราะรีบออกมา


    เดินยังไงของนาย” 

    ออกปากดุถึงแม้ว่ายองแจจะไม่ผิดก็เถอะ แต่มันติดเป็นนิสัยไปแล้ว


    เมื่อไรจะเลิกแกล้งกันซักทีแจบอม!” 

    อยู่ๆร่างบางก็ลุกขึ้นมาตะโกนใส่ จะไม่ให้โมโหก็คงแปลกเกินไป


    ฉันไม่ได้แกล้งนายซักหน่อย” 

    ก็เห็นๆอยู่!” 

    ยองแจหน้าบึ้งพลางถอดรองเท้าอีกข้างออกขึ้นมาถือเอาไว้ นึกว่าวันนี้จะไม่โดนแกล้ง แต่พอโดนมันก็อารมณ์เสีย


    ยองแจ.. มานี่

    แจบอมคว้าข้อมือบางเข้ามาก่อนที่เจ้าตัวจะงอนแล้วเดินหนีไป เขาไม่ได้ตั้งใจแกล้งซะหน่อย แต่ที่คิดว่าแกล้งก็คงเพราะโดนแกล้งทุกวัน คนตัวเล็กลอยขึ้นจากพื้นเล็กน้อยเพราะท่อนแขนของอีกคน ยกเอวบางขึ้นจนตัวลอยก่อนจะปล่อยให้เท้าเล็กๆวางทับลงไปบนเท้าตัวเอง


    ..ทำอะไรน่ะ” 

    ยองแจยืนอยู่บนเท้าแจบอม สีหน้าดูไม่ค่อยดีนักไม่ใช่เพราะกลัว แต่ตกใจมือหนาโอบเอวบางไว้หลวมๆเพื่อไม่ให้ตกลงไป ส่วนคนตัวเล็กก็ได้แต่กำชายเสื้อคนข้างหลังแน่น อารมณ์โกรธค่อยๆลดลงเพราะการการะทำแปลกๆของอีกคน ไหนจะแผงอกแน่นที่อิงอยู่ตอนนี้อีก



    จะเดินเท้าเปล่าหรอ

    แบบนี้มันเดินได้ที่ไหน.. ”

    ปากหยักยกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัวเพราะเห็นหูของคนตัวเล็กแดงขึ้นมาเอาดื้อๆ เลยกระชับเอวสวยเข้ามาหาตัวตามอำเภอใจก่อนจะค่อยๆออกแรงก้าวขาออกทั้งๆที่มียองแจยืนอยู่


    เหวอ.. แจบอมมม.. อย่าแกล้งนะ!” 

    มือเรียวกำชายเสื้อคนตัวสูงแน่นกว่าเดิม เพราะเดินไม่ถนัดตัวติดกันอยู่แบบนี้บ้าไปแล้ว


    ทำไมชอบคิดว่าฉันแกล้งนักนะเสียงทุ้มกระซิบถาม

    ก็ทำแบบนี้ไม่ใช่แกล้งรึไงกัน เดินเองได้ยองแจตอบเสียงอ้อมแอ้ม ลมหายใจร้อนรดต้นคอ ทำสติหายไปหมดแล้ว ไม่ต่างอะไรกับคนขี้แกล้ง ที่พอได้กลิ่นหอมๆจากร่างเล็กก็แทบจะสารภาพรักไปให้รู้แล้วรู้รอด แต่เพราะนิสัยที่ไม่เคยพูดดีๆกับคนตรงหน้าซักครั้ง เลยทำได้แค่คิดหาทางว่าจะพูดความรู้สึกออกไปยังไง


    วันนี้ไม่ได้แกล้ง… ”

    น้ำเสียงที่ฟังดูแปลกออกไปจากทุกวันทำให้ยองแจนิ่ง

    “…. ”


    “…ฉัน

    “….. ”


    ทำไมหัวใจแจบอมเต้นเร็ว

    ของยองแจเองก็เร็ว


    ไม่รู้จะพูดยังไงฉันแค่… ”

    “……. ”


    มันเร็วขึ้นเรื่อยๆเลย เสียงหัวใจของคนขี้แกล้งที่แนบอยู่กับแผ่นหลังเล็กมันชัดเจน จน


    ฉันว่าฉันใจเต้นแรงเกินไปแล้ว… ”

    “…….

    พื้น.. ตอนนี้ที่คนตัวเล็กในอ้อมแขนแจบอมเห็นคือพื้นอยู่ๆก็ไม่กล้าหันไปมองอะไรทั้งนั้น วันนี้มาไม้ไหนกันเสียงหัวใจที่ดังอยู่ต้องการจะบอกอะไรกันแน่


    นายไม่คิดจะพูดอะไรหน่อยหรอ… ”

    “…หัวใจนาย.. เต้นเร็วมากเลย… ”

    บรรยากาศเงียบๆหลังร้านดอกไม้ยิ่งทำให้ทุกอย่างชัดเจน แจบอมถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามจะทำในสิ่งที่เขาไม่เคยทำมาตลอด แต่มันก็ดูเหมือนว่ายากเหลือเกิน แค่พูดความรู้สึกทำไมมันยากแบบนี้วะ


    นายทำหัวใจฉันเต้นเร็ว ยองแจ… ”

    “….. ”

    น้ำเสียงทุ้มฟังดูไม่มีความอ่อนหวานหรือโรแมนติก เป็นน้ำเสียงแบบเดียวกับที่โดนแกล้งเหมือนปกติ


    นายทำฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว… ”

    “….. ”

    แต่ทำไมวันนี้พอได้ฟังมันไม่ได้รู้สึกแบบเดิม

    ต่างคนต่างเงียบ กลิ่นหอมไอดินกับกลิ่นของดอกไม้รอบตัวเหมือนจะเป็นใจ แก้มเนียนค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ ภายในใจสับสนในคำพูดที่แจบอมให้มา รวมถึงก้อนเนื้อข้างซ้ายของตัวเองที่เริ่มจะเต้นเร็วขึ้นตามคนตัวสูง อ้อมกอดอุ่นๆแบบนี้ไม่เคยได้รับเลย จู่ๆมาทำแบบนี้เล่นเอาซะทำตัวไม่ถูก


    นายเลิกแกล้งฉันเถอะ

    เขาไม่อยากคิดไปเองคนเดียว 


    ยังคิดว่าฉันแกล้งอยู่อีกหรอ… ”

    “…. ”


    นายไม่ได้ยินเสียงหัวใจฉันที่เต้นอยู่เลยรึไง… ”

    “….. ”

    จากโอบหลวมๆกลายมาเป็นโอบกอดเอาไว้ทั้งตัว แจบอมไม่ถนัดพูด เลยเลือกที่จะรั้งคนตัวเล็กให้ใกล้เข้ามาอีกให้ได้ยินเสียงหัวใจ

    ก่อนจะไล้สันจมูกเข้ากับแก้มเนียนสีฝาด


    จ..แจบอม…” 

    ฉันไม่ถนัดพูดนะยองแจ… ”

    ปากร้อนตามเข้าไปแนบลงกับใบหน้าเนียนที่พยายามจะขยับหนี ก่อนจะไล้ลงมาตามแนวซอกคอหอม…. กลิ่นคุ้นเคยที่เขาโหยหาถูกสูดเข้าไปจนเต็มปอดก่อนจะแนบริมฝีปากไว้กับซอกคอเล็กอยู่อย่างนั้น


    แจบอม.. ฉัน.. ”

    หืม… ”


    ทำไมจู่ๆไอ่คนโหดถึงกลายเป็นแบบนี้ได้นะกลายเป็นคนขี้อ้อนได้ไง


    ปล่อยเถอะ.. ทำตัวไม่ถูกแล้ว.. ”



    ––––––––––



    เป็นไงบ้างว้ะ! ”

    บอกยองแจไปรึยัง! ”

    ทันทีที่แจบอมก้าวเท้าเข้าบ้าน สองพี่ชายจอมวางแผนก็พากันวิ่งเข้ามาถามความเป็นไปของน้องชาย


    อะไรของพี่สองคนเนี่ย? ”

    คนตัวโตยังคงตีหน้าซื่อใส่พี่ชายสองคนตรงหน้า หน้าตาตื่นๆของฮยองตัวแสบทำเอาแจบอมยิ้มออกมาเล็กน้อย


    โถ่! อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง! เรื่องยองแจที่บอกไป เป็นยังไง!? ”

    ดวงตาเรียวยาวจ้องมองพี่ชายทั้งคู่ด้วยสายตานิ่งๆ หรี่ตามองช้าๆ หน้าตาของทั้งสองคนบ่งบอกว่าอยากรู้อยากเห็นเต็มที แจบอมเลยตัดสินใจขยับปากตอบ


    อืม.. เอาเป็นว่าไม่ใช่ปัญหาอีกต่อไปแล้วกัน… ”






    TBC.

    ––––––––––––––––––

    เรื่องเดินเร็วมากกกกก กลับมาอ่านแล้วมันก็แปลกๆเนอะ 5555 อย่างที่บอกเขียนสองปีที่แล้ว

    อย่างว่าละ พอกลับมาอ่านงานเขียนเก่าๆของตัวเองก็รู้สึกว่าแบบ ทำไมเขียนอะไรลงไป

    ที่จริงอยากรีไรท์ก่อนนะ แต่ก็ไม่ว่างซักที เอามาให้อ่านเผื่อรีดจะลืมกันไปซักก่อน 555 


    เราเขียน demons อยู่นะ แต่ทำตัวจบด้วยนี่สิ อีก 4 เดือนจะเรียนจบแล้ว มันก็ช้าเป็นธรรมดา

    ถึงได้เอาเรื่องนี้มาให้อ่านแบบไม่ได้รีไรท์ก่อน กลัวจะรอ demons นาน เพราะงานเยอะมว๊ากกกกก 55555 


    #got2jae นะคะ 



    ? cactus
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×